Ένας αγώνας με όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί συναρπαστικός.
Γεμάτος από δύσκολες κακοτράχαλες ανηφοριές, απότομες κατηφοριές, εφιαλτικές αγωνίες, ανείπωτες χαρές και δυσβάσταχτο πόνο.
Ένας αμφίρροπος αγώνας δρόμου, αμφίβολος για τη διάρκειά του, που τον κερδίζει εκείνος που περνάει τη γραμμή του τερματισμού τελευταίος.
Το ερώτημα προβάλλει αδυσώπητο: Μπορούμε να επιμηκύνουμε την απόσταση;
Ή, μπορούμε άραγε να βελτιώσουμε την ποιότητα αυτής της διαδρομής;
ο Καβάφης, πάντως, έγραφε σ’ ένα του ποίημα με τίτλο: «Κεριά».
Του μέλλοντος η μέρες στέκονται μπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμμένα
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων.
Τα πιο κοντά βγάζουν καπνό ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω, με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κοιτάζω τ' αναμμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη δω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου