Συνταγές του χωριού «Γαλατόπιτα»

Το φαγητό ενός τόπου, οι γεύσεις του, τα αρώματά του είναι ένας αντικατοπτρισμός της ιστορία του, της παραγωγής του, των ανθρώπων του. Η γαλατόπιτα με φύλλο, είναι από τα πιο αγαπημένα φαγητά του τόπου μας! 

Σήμερα θα φτιάξουμε την παραδοσιακή γαλατόπιτα με φύλλο.

Πεντανόστιμη γαλατόπιτα που μας γυρνάει πίσω σε γεύσεις των παιδικών  χρόνων...

Μερίδες: 8-10. Χρόνος προετοιμασίας: 40 λεπτά. Χρόνος ψησίματος: 1 ώρα

Τι χρειαζόμαστε:

Υλικά για την κρέμα

1 λίτρο φρέσκο γάλα

200 γρ. σιμιγδάλι ψιλό

150 γρ. ζάχαρη

2 αβγά

1 κ.σ. βούτυρο πρόβειο

1/2 κ.γ. εκχύλισμα βανίλιας

Υλικά για τα φύλλα

5 φύλλα ζύμης

2 κ.γ. κανέλα σκόνη για το φύλλο

2 κ.γ. ζάχαρη

100 γρ. λιωμένο βούτυρο πρόβειο

Υλικά για το σερβίρισμα

Ζάχαρη

Κανέλα σκόνη

Εκτέλεση

Βάζουμε το γάλα σε μία κατσαρόλα και το αφήνουμε σε μέτρια θερμοκρασία να ζεσταθεί, αλλά όχι να βράσει.

Προσθέτουμε το σιμιγδάλι και το αφήνουμε για 5 λεπτά, ανακατεύοντας συνεχώς. Παράλληλα χτυπάμε σε ένα μεγάλο μπολ τα αυγά με τη ζάχαρη και τη βανίλια.

Κατεβάζουμε το γάλα από τη φωτιά και το ρίχνουμε στο μείγμα των αυγών σταδιακά, ανακατεύοντας πάλι ζωηρά.

Ξαναβάζουμε το μείγμα σε μέτρια φωτιά και το αφήνουμε μέχρι να πήξει καλά (περίπου 10 λεπτά) ανακατεύοντας συνεχώς.

Ο κουβάλος

Του Ευαγγέλου Στάθη φιλολόγου

Ο έρμος ο θέρος έχει τελειώσει. Τώρα τα δεμάτια μαζεύονται ένα ένα, για να αρχίσει «ο κουβάλος» στα αλώνια. Από ένα δεμάτι σε κάθε μασχάλη, μπορεί και από δυο, και από ένα σε κάθε χέρι, ίσως και από δύο πάλι, ανάλογα με την αντοχή και τη δύναμη του καθενός, πάντως 6-8 δεμάτια ο καθένας τα κουβαλούσε σε κάθε δρομολόι του.

Τα δεμάτια στοιβάζονται σε σταφνιές, σε δύο σταφνιές, η μια απέναντι από την άλλη και στη μέση να περνάει το κάρο. Σταφνιά λέγεται το στοίβαγμα των δεματιών το ένα πάνω στο άλλο με σειρά και τάξη, ένα είδος πρόχειρης θημωνιάς. Άλλος τρόπος στοιβάγματος είναι η «κουλούρα». Το λέει και η λέξη: φτιάχνεις με τα δεμάτια έναν κύκλο, μια κουλούρα, με τα στάχυα προς τα μέσα και συνεχίζεις ανεβαίνοντας προς τα πάνω. Φτιάχνεις τόσες σταφνιές και τόσες κουλούρες όσο υπολογίζεις πως θα φορτωθούν σε κάθε κάρο ή σε δυο κάρα.

Τα δεμάτια φορτώνονται στο κάρο με πολλή προσοχή μην είναι ξερά και τριφτούν. Να στοιχιστούν με απόλυτη τάξη στο κάρο, να προσεχτεί πως θα καρφωθούν τα δεμάτια στα χάλπια, πως θα ξεκινήσει το φόρτωμα έξω από τις παραπέτες, πως θα μπουν στη μέση τα δεμάτια, πως θα προχωράει προς τα πάνω το φόρτωμα. Όλα με προσοχή, με φροντίδα και με λεπτομέρεια. Ύστερα το δέσιμο με την «αμαξοτριχιά» κι αυτό θέλει τέχνη. Αν δεν προσέξεις όλα αυτά, σίγουρα το κάρο θα «βαΐσει». Και βάιζαν πολλά κάρα και «γκερανούσαν» στις «ζντραγκάνες» και άντε να φορτωθούν τα δεμάτια πάλι απ’ την αρχή. Αυτό συνέβαινε όταν αυτός που τα φόρτωνε δεν ήξερε τον τρόπο ή ήταν τσαπατσούλης ή ήταν άπραγος. Ο άλλος ο νοικοκυρεμένος γεωργός, ο προσεχτικός και ταχτικός, το φόρτωνε σωστά το κάρο και άκουγες τους άλλους να λεν: «μπράβο φόρτωμα! Τσικρίκι τό ’κανε!».

Το κάρο φορτώθηκε και είναι έτοιμο να ξεκινήσει. Σπρώχνουμε λίγο τις ρόδες, κρατώντας τις από τα «παρμάκια» να ξεκολλήσει απ’ τις αυλακιές, και φωνάζουνε τα ζώα δυνατά: Όου! Όου! Και το κάρο ξεκινάει για τον τόπο του αλωνίσματος και αρχίζει ο κουβάλος. Τα κάρα με τα άλογα προχωράν γρήγορα, ενώ με τις αγελάδες και τα βόδια παν αργά. Ο οδηγός κάθεται στον αρμό του κάρου κι ο άλλος, που θα δώσει τα δεμάτια κάθεται πάνω κει, στην κορυφή του φορτωμένου κάρου. Είναι τόσο ψηλά, που σκύβει το κεφάλι του, όταν το κάρο περνάει κάτω από δέντρα, να μην τον πάρουν τα κλωνάρια. Φοράει καπέλο ή μαντήλι μην τον κάψει ο ήλιος. Και οι δύο παίρνουν και κάνα τραγουδάκι στα σιγανά ή ψιλοσφυρίζουν έτσι, για να ξεχάσουν την κούραση και το λιοπύρι.

Συνταγές του χωριού «Τραχανόπιτα»

Γενιές και γενιές έχουν μεγαλώσει με τις παραδοσιακές χωριάτικες πίτες του τόπου μας και λίγο πολύ σίγουρα θα έχουμε δοκιμάσει όλοι μας κάποια από αυτές.

Μπατζίνα, τραχανόπιτα, πλαστός με τσουκνίδια, χασιάτα, μπομπότα, γαλατόπιτα, κρεατόπιτα, είναι μερικές από τις συνταγές που μιλάνε απευθείας στο θυμικό και το... στομάχι και αξίζουν να βρίσκονται στο τραπέζι μας, χάρη στα απλά υλικά, την ευκολία παρασκευής και τις πλούσιες γεύσεις που γεμίζουν τον ουρανίσκο.

Για την τραχανόπιτα της περιοχής των Τρικάλων χρειάζεστε:

Υλικά (για 10 μερίδες)

6-7 φύλλα ζύμης

3 ποτήρια νερού γλυκό τραχανά

300 γρ. Τυρί φέτα

1 φλιτζάνι λάδι

4 ποτήρια νερό

αλάτι.

Βάζουμε την κατσαρόλα με το νερό στη φωτιά και μόλις αρχίσει να βράζει προσθέτουμε τον τραχανά μέχρις ότου αρχίζει να βράζει οπότε τον κατεβάζουμε από τη φωτιά και τον αφήνουμε να φουσκώσει. Λαδώνουμε το ταψί και στρώνουμε όλα τα φύλλα πάντα ραντίζοντας ανάμεσα με λάδι. 

Ο Θέρος στο Βαλτινό

Του Ευαγγέλου Στάθη φιλολόγου

Μόλις έβγαινε ο Μάιος, τα στάχυα του σταριού άρχιζαν να κυδωνίζουν και να παίρνουν ψωμί. Του Αγίου Πνεύματος, «σιμά κοντά», ήταν σχεδόν έτοιμα για θέρο. Μεγάλος φόβος του καημένου του γεωργού μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν να μην τραβήξει κάνας αέρας με βροχή και τα «στρώσει». Τότε «παν όλα τα κόπια χαμένα». Γιατί το στρωμένο σιτάρι, και αυτό που μένει όρθιο, δύσκολα θερίζεται. Μεγάλη και η αγωνία του γεωργού, μήπως πάρει καμιά φωτιά το σιτάρι, καλοκαίρι που είναι. Δεν ησύχαζε λοιπόν ο γεωργός, «δεν έκλεινε μάτι» ως την ώρα του θερισμού, ώσπου «να το σ’μάσει το βιό τ’». «Μμτί είναι ο γεωργός, σπίτι ξεσκέπαστο είναι».

Από μέρες πριν αρχίσει ο θέρος αρχίζουν και οι προετοιμασίες. Την παραμονή πρέπει να είναι όλα έτοιμα και «χαραούλα» (πριν ξημερώσει) είναι όλοι στο πόδι. Ο άντρας ετοιμάζει το γομάρι: το δίνει να φάει λίγο, το σαμαρώνει, ρίχνει στο σαμάρι το δισάκι ή τα τροβάδια με τα απαραίτητα «σέια» (διάφορα σκεύη και αντικείμενα): δρεπάνια, γκιούμια και λαήνια φορτώνονται στο γομάρι, μπορεί και η σαρμανίτσα για το μικρό παιδί. Κρεμιέται με προσοχή κι ο τροβάς με τα φαϊά. Πανωσάμαρα «νταϊακώνει» (στηρίζει) καλά το μικρό παιδί. Πεζοί παν μπροστά οι άντρες και πίσω τα παιδιά και οι γυναίκες. Η νοικοκυρά κρατάει σχεδόν πάντοτε στο χέρι μια κατσαρολίτσα με χερούλι, ένα κακκαβάκι, ένα μικρό καρδάρι ή ένα ταψί στηριγμένο στο κεφάλι. Όλα αυτά τα αγγειά έχουν φαγητά που δεν μπορούσαν να κρεμαστούν στο σαμάρι.

Βαριά, πολύ βαριά δουλειά ο θέρος.  Γιαυτό και σήμερα ακόμα, όταν θέλουμε να ειρωνευτούμε κάποιον που λέει πως έκανε βαριά δουλειά, του λέμε: «που σ’ είχα, στο θέρο σ’ είχα;». Ήταν και χρονοβόρα. Διαρκούσε κάνα δυο μήνες, από τις αρχές Ιουνίου ως τα αλώνια, τα μέσα του Ιουλίου. Γι’ αυτό οι μήνες αυτοί ονομάστηκαν Θεριστής ο ένας και Αλωνάρης ο άλλος.

Ήταν βαριά δουλειά ο έρμος ο θέρος. Ήταν δουλειά που ήθελε το θεριστή σκυμμένο και ιδρωμένο μέσα στο κάμα και το λιοπύρι του καλοκαιριού απ’ τα χαράματα ως το βραδάκι, εκτός από τα ολιγόλεπτα διαλείμματα που έκανε για «κολατσιό», «γιόμα». «μεσμέριασμα» και «δείλνισμα».

Κι όμως είχε και τις χαρές του ο θέρος, ίσως γιατί ξέρει ο γεωργός να διασκεδάζει την κούραση, να την κάνει χαρά και τραγούδι. Γι’ αυτό και τον θερισμό από την αρχαιότητα τόσο οι Έλληνες όσο κι οι άλλοι λαοί τον πανηγύριζαν με χαρές και τραγούδια. Ίσως πάλι τη χαρά και τα ξεφαντώματα του θέρου να τα έδιναν οι μεγάλες παρέες. 

Παράπλευρα στρατηγήματα επαναστατικά

Του Χρήστου Γιανναρά

Δ​​ημόσιος λόγος στη σημερινή Ελλάδα που να αποτιμά έγκυρα την πολιτική (και συμπεριφορά) των «δανειστών» της, δεν μπορεί να υπάρξει. Διότι δημόσια πληροφόρηση αξιόπιστη δεν λειτουργεί. Τα κρατικά ή συμπολιτευόμενα την κυβέρνηση MME δίνουν εικόνα της πραγματικότητας διαφορετική από αυτήν που εμφανίζουν τα ιδιωτικά, αντιπολιτευόμενα την κυβέρνηση MME. Επιπλέον, η κριτική σκέψη και απροκατάληπτη αποτίμηση της πραγματικότητας δεν είναι από τα εφόδια που παρέχονται στον Έλληνα με τη σχολική και πανεπιστημιακή του εκπαίδευση, ούτε με την οικογενειακή του αγωγή ή τους ιστορικούς εθισμούς του.

Κατά τούτο η ελλαδική κοινωνία σήμερα είναι ένα «ανθρώπινο υλικό» που προσφέρεται ευχερέστατα (δίχως αντιστάσεις) για παντοδαπή εκμετάλλευση: Οποιοσδήποτε μπορεί να διαγουμίσει οτιδήποτε ελληνικό χωρίς την παραμικρή κριτική αντίσταση ή συνέπεια. Διότι ακόμα και την αυθαδέστερη αξίωση, την ιταμότερη απειλή, την πιο ταπεινωτική έμπρακτη παραβίαση της κρατικής ανεξαρτησίας, αυτονομίας, αξιοπρέπειας, η ελλαδική κοινωνία είναι αδύνατο να την κρίνει με τα κριτήρια της πανανθρώπινης κοινής λογικής. Για κάθε περίπτωση η κοινή γνώμη στην Ελλάδα θα διχαστεί: Θα δημιουργηθούν αντίπαλες φανατισμένες μερίδες, συγκρουόμενες εμπάθειες, ρήξεις ανίατες για πολλές δεκαετίες.

Κάθε «εθνικό», όπως το λέμε, θέμα (και όχι μόνο) το μεταβάλλουμε σε αφορμή για μεταξύ μας παθιασμένο διχασμό –σαν να αντλούμε ηδονή ή εγωκεντρική αυτεπιβεβαίωση από την αντιπαλότητα και τη διαμάχη. Δεν είναι ο επίβουλος ξένος που γεννάει το μένος, την οργή, την αγανάκτησή μας, είναι με τον ετερόφρονα και ετερόγνωμο συμπατριώτη που παθιαζόμαστε φανατικά. Τον ξένο επίβουλο υπάρχει πάντοτε μια μερίδα Ελλήνων που τον δικαιολογεί και τον ευνοεί με στερεότυπο μαζοχισμό – εξωραΐζεται ο μαζοχισμός συμπλεγματικά, άλλοτε σαν «προοδευτικός» (μαρξιστικός) διεθνισμός και άλλοτε σαν αφελής «αμερικανοτροπία» που καταργεί τα σύνορα.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, όχι αυθαίρετα, ότι κάθε αφορμή διχασμού μας των Eλλήνων παραπέμπει σε προφανή κρίση ταυτότητας: Σαν να μην έχουμε κατασταλάξει στο ποιοι είμαστε, ποιοι θέλουμε να είμαστε – σαν να βρισκόμαστε, δυο αιώνες τώρα, μετέωροι, στην κόψη διλημματικής επιλογής: «Ανήκομεν εις την Δύσιν»; Τότε γιατί παλεύουμε να εκδυτικιστούμε και δεν το πετυχαίνουμε, δυο αιώνες τώρα, παραμένουμε μια θλιβερή απομίμηση του ζητουμένου, γελοιογραφική; Είμαστε ο πολιτισμικός αντίλογος της μετα-ρωμαϊκής Δύσης, η ακούσια συνέχεια του μισητού για αιώνες στη Δύση «Βυζάντιου», δηλαδή: το κοινωνιοκεντρικό «παράδειγμα», το ριζικά ασυμβίβαστο με τον βαρβαρικό ατομοκεντρισμό; Aλλά τότε, γιατί παραιτούμαστε, επίσημα και έμπρακτα, από τη ριζωμένη στον ψυχισμό διαφορά του πολιτισμού μας, γιατί μας διχάζει ό,τι αποτέλεσε την ιστορική μας ιδιοπροσωπία;

ΟΛΟ ΒΡΟΧΕΣ

Του Ηλία Κεφάλα

Πότε γεννήθηκα

Πότε ἔγινα παιδὶ

Κι ὅλο νὰ βρέχει μέσα μου

Νὰ βρέχει

Πότε μεγάλωσα

Πότε ἀνδρώθηκα

Κι ὅλο νὰ βρέχει μέσα μου

Νὰ βρέχει

Καὶ πότε γέρασα

Κι ἦρθε στὰ μάτια μου ἀχλὴ

Κι ὅλο νὰ βρέχει μέσα μου

Νὰ βρέχει

Μαγευτική η βραδιά στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» της Σχολής χορού ΤΕΡΨΙΣ

Ένα… «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» έζησαν όσοι βρέθηκαν το βράδυ στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου στη μεγάλη Καλοκαιρινή εκδήλωση της Ακαδημίας Χορού ΤΕΡΨΙΣ

Η Ακαδημία Χορού Τέρψις με επιτυχία έκανε ακόμη ένα βήμα μπροστά παρουσιάζοντας το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας»  βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ.

Στη συγκεκριμένη παράσταση παρουσιάστηκε ένα μίγμα πρόζας και βέβαια χορού, μπλεγμένα μεταξύ τους με μοναδικό τρόπο, δημιουργώντας έτσι μία ατμόσφαιρα ονειρική, βγαλμένη από παραμύθι. Το χορευτικό κομμάτι περιελάμβανε ρυθμούς Latin, Hip-Hop, Break Dance, Oriental, Salsa, Zumba, Σύγχρονο, Δημιουργικό χορό αλλά και Παραδοσιακά.

Παρουσιαστές της βραδιάς ήταν η Φανή Σπανού και ο Αρτέμης Αρκουμάνης!!! Ενώ το δικό της ξεχωριστό χρώμα έδωσε η ηθοποιός Βίκυ Ιακωβάκη!!!

Μνησικακία

Σύμφωνα με το λεξικό η λέξη μνησικακία είναι γνώρισμα του ανθρώπου που δεν ξεχνά τη βλάβη που του προκάλεσαν καθώς τρέφεται από το μίσος του για το δράστη και την επιδίωξη να τον εκδικηθεί. Μνησικακία στην ψυχολογία είναι το δυσάρεστο συναίσθημα ότι κάποιος απολαμβάνει ένα ή περισσότερα προνόμια με ανάρμοστο και άνισο τρόπο. Η προκύπτουσα αγανάκτηση γεννά τον ενδο- και δια-ταξικό ανταγωνισμό. Η εκδικητικότητα, η μνησικακία και ο φθόνος συχνά συνυπάρχουν στο άτομο.

Φθόνος που βγαίνει από το ρήμα φθίνω που σημαίνει μειώνομαι, λιγοστεύω, συρρικνώνομαι. Πράγματι, ο φθόνος μας μειώνει την α-φθονία. Ο φθόνος, ένα καθολικό συναίσθημα που συναντιέται σε όλες τις εποχές και τους πολιτισμούς «παρουσιάζεται ως ψυχαναγκαστική σύγκριση του υποκειμένου με τον άλλο, χωρίς να έχει πραγματικά σχέση μαζί του», θέλει μόνο να τον δει να ταπεινώνεται, να απογυμνώνεται, χωρίς ο ίδιος να έχει πραγματικό όφελος από αυτό. Έχει όμως ένα φαντασιακό όφελος: βλέπει την φαντασιακή του εικόνα εξυψωμένη, μη αμφισβητούμενη από την εικόνα του άλλου, ως ανταγωνιστή.

Τα άτομα που παρουσιάζουν αυτά τα γνωρίσματα δεν είναι πάντα αντικειμενικά και αρνούνται να συνειδητοποιήσουν πως επικρίνοντας τον έξω κόσμο απλά υπεκφεύγουν την κριτική εναντίον του εαυτού τους και υποτιμούν τον κόσμο γύρω τους για να μην υποτιμήσουν τον εαυτό τους. Σε γενικές γραμμές οι άνθρωποι που κρίνουν τα πάντα και τους πάντες γύρω τους μοιάζουν να έχουν πολλή αυτοπεποίθηση αλλά στην πλειοψηφία τους είναι πολύ ευάλωτα άτομα με ιδιαίτερα χαμηλή αυτοεκτίμηση. Το να είναι ένα άτομο επικριτικό είναι σαφής ένδειξη ότι κάτω από την στιβαρή επιφάνεια υπάρχει μια ισχυρή τάση στο άτομο για εσωτερική κριτική.

Είναι σημαντικό αυτά τα άτομα να συνειδητοποιήσουν ότι η περιφρόνηση και η μνησικακία που δείχνουν για τους γύρω τους είναι οι σκέψεις που ζουν μέσα στο μυαλό τους. Αρνητικές σκέψεις, αρνητικά συναισθήματα, που πηγάζουν μέσα από αυτούς και όχι απ’ τους γύρω τους. Η περιφρόνηση, ο φθόνος, η μνησικακία μας γεμίζουν με αρνητικά συναισθήματα και συνοδεύονται από αρνητικές ενέργειες που μπορεί να μας οδηγήσουν στην απόσυρση, στην απομόνωση και στην κοινωνική εξαθλίωση.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΤΙ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ

Του Ηλία Κεφάλα

Ταξίδευα κάποτε μὲ ἕνα ὑπεραστικὸ λεωφορεῖο τοῦ ΚΤΕΛ καὶ εἶχα τὴν ἀτυχία νὰ καθίσει δίπλα μου μιὰ ὑπερτραφὴς κυρία ποὺ ἤθελε καὶ μέρος τοῦ δικοῦ μου καθίσματος γιὰ νὰ νιώσει ἄνετα. Σὰν νὰ μὴν ἄφτανε αὐτὸ σὲ ὅλη τὴν διαδρομὴ μασούλαγε διάφορα τερψιλαρύγγια μὲ ἄτσαλο καὶ ἄτακτο τρόπο, ἔψαχνε τσάντες, ἄνοιγε κι ἔκλεινε σακούλες, ἅπλωνε μάζευε τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια της μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀναγκασθῶ νὰ διαμαρτυρηθῶ συγκρατημένα. Μοῦ ἀπάντησε μὲ ἕναν ὀρυμαγδὸ ὀργῆς. Γιὰ νὰ ἀπομονωθῶ ἔβγαλα ἀπὸ τὴν τσάντα μου τὸ χαρισμένο παιδικὸ βιβλίο τῆς Σοφίας Παράσχου "Τὸ χάνουμε", ὅπου περιγράφεται ἡ πρωινὴ ἀναστάτωση μιᾶς οἰκογένειας γιὰ νὰ ἑτοιμασθεῖ ταχύτατα καὶ νὰ προλάβουν τὸ σχολικὸ λεωφορεῖο, ἐπειδὴ διαφορετικὰ τὸ χάνουμε, τὸ χάνουμε... Ἡ κυρία μοῦ ἔριξε μιὰ θριαμβευτικὴ ματιὰ μόλις εἶδε τὸ παιδικὸ βιβλίο μὲ τὶς ἁπλοϊκὲς ζωγραφιὲς καὶ σιγομουρμούρισε: "Ἄμ, τώρα κατάλαβα, τώρα κατάλαβα (τὸ μυαλὸ ποὺ κουβαλᾶς!)". Ἂς ὄψεσαι Σοφία.
Πάντως ἤθελα νὰ πῶ ὅτι δὲν ὑπάρχουν διαχωριστικὲς γραμμὲς ἡλικίας, κατὰ τὴν ὁποία θὰ πρέπει νὰ διαβαστοῦν τὰ βιβλία γιὰ παιδιά καὶ γιὰ ἐνήλικες. Ὁ καθένας θὰ μπορεῖ ἄνετα νὰ μπαίνει σὲ ὅλα τὰ πεδία. Τὸ καλογραμμένο καὶ μὴ βαρετὸ βιβλίο συγκινεῖ καὶ ἀρέσει σὲ ὅλες τὶς ἡλικίες.

Η Περπερίτσα

Του Ευαγγέλου Στάθη φιλολόγου

Εκείνα τα χρόνια, όταν τα καλοκαίρια ήταν καυτά και ο καιρός στεγνός και άβροχος, ο τόπος έσκαζε από την ξηρασία και τα σπαρτά κινδύνευαν να ξεραθούν. Και επειδή δεν υπήρχαν νερά και μέσα άρδευσης, όπως σήμερα, οι άνθρωποι με μια λαϊκή μαγικοθρησκευτική συνήθεια προσπαθούσαν να προκαλέσουν βροχή με την εξής εκδήλωση:

Έντυναν μια κοπέλα με μακρύ φουστάνι σαν νύφη και από τη μέση και κάτω της έβαζαν βούζια για να μην γίνεται μούσκεμα. Στο πρόσωπο έριχναν μια άσπρη μαντίλα, για να μη γνωρίζεται, και στο κεφάλι ένα μεγάλο ταψί ανάποδα, με τα χείλια προς τα κάτω. Έπειτα όλα τα κορίτσια γύριζαν σ’ όλο το χωριό από σπίτι σε σπίτι και παρακαλούσαν το Θεό να βρέξει, τραγουδώντας το τραγούδι:

«Περπερίτσα περπατεί, το Θεό παρακαλεί:

-Θέ μου, ρίξε μια βροχή, μια βροχή θαυματουργή

να ποτίσει τα σπαρτά και τα δεντρικά,

τα σιτάρια, τα κριθάρια του γεωργού τα παρασπόρια.

Ρίξε, συ με το κανάτ΄ κι ο Θεός με το καρδάρ΄.

Μπάρες μπάρες το νερό, πλούμιες πλούμιες το κρασί.

Κι ο γεωργός με το τσαπί φκιάν΄ αυλάκι να διαβεί

να ποτίσει το κεχρί, το μαργαριτάρι.»

Κατά τη διάρκεια του τραγουδιού η κοπέλα με το ταψί στο κεφάλι έφερνε γύρω γύρω και η κάθε νοικοκυρά έριχνε με ένα γκιούμι ή με ένα κανάτι άφθονο νερό πάνω στο ταψί και έλεγε τρεις φορές: «ρίχνω γω με το γκιούμ’ κι ό θεός με το τουλούμ’» ή «ρίχνω γω με το κανάτ’ κι ο θεός με το καρδάρ’». Έριχναν και στα κεραμύδια νερό και οι σταλαγματιές έπεφταν στο ταψί της περπερίτσας κι από εκεί στη γη, δημιουργώντας έτσι μια τεχνητή βροχή Οι νοικοκυρές έδιναν διάφορα καλούδια: τυρί, βούτυρο, αυγά, λάδι, αλεύρια και λεφτά. Μ’ αυτά έφτιαχναν τα κορίτσια πίτες και τις έτρωγαν. Συνήθως όμως τα έδιναν στον παπά, ο οποίος έκανε μια λειτουργία για παράκληση στην εκκλησία. Έτσι, όπως έπεφτε το νερό από το ταψί  στη γη κι όπως παρακαλούσε ο παπάς το Θεό, έλπιζαν πως θα έπεφτε και από τον ουρανό στη γη βροχή. Το απόγευμα συννέφιαζε και έβρεχε η, τουλάχιστον, σε λίγες μέρες έπεφτε πολλή βροχή(!!).

«Στο χωριό νια φορά είχν νια μούτα. Κι όταν δεν έβρεχε, μαζεύονταν κανά πέντε - δέκα κορίτσια κι έλεγαν: -τι θα γένει, τι θα γένει; Πάμε να πάρουμε τη μούτα. Παίρνανι τη μούτα τα κορίτσια και την έβαναν ένα ταψί στο κεφάλι τ’ απίστομα. Πήγαιναν στα σπίτια και τραγουδούσαν»:

«Βερβερίτσα περπατεί κι το Θιό παρακαλεί.

-Θε μου, βρέξε μια βροχή μια βροχή αγγελική,

για τα στάρια, τα κριθάρια, του Θεού τα παρασπόρια.»

Οι άνθρωποι του σπιτιού την έριχναν νερό στου κφάλι’. Τό’καναν αυτό για να βρεξ’ κι έβρεχε. Ακούς εκεί!!!». (Το έλεγε η μανιά η Αγγέλω Στάθη).

Την ημέρα της εορτής του Αγίου Πνεύματος, μετά μουσικής και οινοπνεύματος

Κάτι από το πνεύμα των στίχων, που αναφέρονται στους αρχαίους προγόνους μας και που λένε:

«Ο Σόλων πάντα το ΄θελε

το οινόπνευμα στο γεύμα,

τον οίνο, τον απέβαλε

και κράτησε το πνεύμα»,

η Βαλτσινιώτικη συντροφιά επέλεξε  να γιορτάσει αντίστοιχα με τον δικό της συμποσιακό τρόπο και να απολαύσει την ημέρα της εορτής του Αγίου Πνεύματος.

Βρήκαν έναν παχύ ίσκιο κάτω από έναν πλάτανο, στην ταβέρνα του Λάκη Βότσιου, παραγγείλανε τις μπύρες, τα τσιπουράκια και τους μεζέδες τους, πιάσανε τον τζουρά κι αρχίσανε να τραγουδάνε ρεμπέτικα τραγούδια.

Καλλίφωνος ανέκαθεν ο Γιώργος, νέο-ανερχόμενος στην ψαλτική ο Θανάσης, παρέα με τον Κώστα που κεντούσε στον τζουρά, συναντήθηκαν με τα τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη και συνάδωντες τα απογείωσαν.

Η γιορτή του Αγίου Πνεύματος προμηνύει το καλοκαίρι που έρχεται σιγά σιγά και εκείνοι, ακάθεκτοι συνεχίζουν με τον καιρό κατάκορφα το λυτρωτικό τους σεργιάνι, στις πανέμορφες γειτονιές του λαϊκού μελωδικού πολιτισμού.

Κι έτσι, σαλπάρουνε, ως μερακλήδες, για ομορφιές πρωτόγνωρες.

Το ανεύρετο γυρεύουνε τραγούδι. Μπορεί κάπου να παραμονεύει τους τολμηρούς μάγκες που αφήνονται τραγουδώντας στης ζωής τ’ αφρισμένα κύματα.

Και να, το τραγούδι τους, σαν βουερό μουσικό ποτάμι, που πλημμυρίζει, δροσίζει και ανακουφίζει την ύπαρξη.

Το μεράκι ενός βασανισμένου λαού, που δεν κάνει, άλλο από αυτό που τόσο καλά του μαθαίνουν οι αιώνες: Να ταξιδεύει για το κέφι του σκαρώνοντας τραγούδια τους αμέτρητους καημούς και τις λιγοστές χαρές του.

Τσουγκρίζοντας τα ποτήρια και ρεμβάζοντας απλά κι ασύστολα στον Γολγοθά και στο πανηγύρι της ζήσης του.

Υγίαινε! – Χαίρε! - Ευοί ευάν! 

Γιορτάστηκε το πανηγύρι του χωριού Μέλιγος στον Ιερό Ναό Αγίου Πνεύματος

Πλήθος κόσμου προσήλθε την παραμονή το απόγευμα της Κυριακής 4 Ιουνίου 2017 στον ιερό ναό Αγίου Πνεύματος Μελίγου, τόσο στον πανηγυρικό Εσπερινό μετ’ αρτοκλασίας, όσο και την Δευτέρα το πρωί ανήμερα της γιορτής, στην Θεία Λειτουργία για να τιμήσει την εορτή της Πεντηκοστής η οποία είναι εορτή της Αγίας Τριάδος.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι καθώς είθισται, στους επισκέπτες προσκυνητές προσφέρθηκε φιλοξενία με διάφορα εδέσματα που ετοίμασαν οι γυναίκες του χωριού. Στις εκδηλώσεις, παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων, η Αντιδήμαρχος Τρικκαίων κα. Ελένη Πούλιου και ο Πρόεδρος Τοπικού Διαμερίσματος κ. Ιωάννης Μπακάσης.

Βαλτσινιώτικες θυμοσοφίες

Ευοίωνος: -Αγαπητέ μου η ευτυχία είναι ένα όνειρο!

Δυσοίωνος: -Ναι, αλλά η δυστυχία είναι πραγματικότητα.

Ευοίωνος: -Όμως, ευτυχία είναι να γνωρίζεις τα όριά της και να προσαρμόζεσαι σ' αυτά.  

Δυσοίωνος: -Δεν υπάρχει αληθινή ευτυχία, παρά εκείνη που κανένας δεν τη γνωρίζει. 

Ευοίωνος: -Υπάρχει, αλλά η ευτυχία, πολλές φορές, κοστίζει περισσότερο απ' όσο αξίζει. 
Δυσοίωνος: -Δεν μπορεί να βρεθεί άνθρωπος που να ζήσει ολόκληρο το βίο του χωρίς στεναχώριες. 

«Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας;» στην εκδήλωση της Ακαδημία Χορού «Τέρψις»

Την μεγάλη καλοκαιρινή της εκδήλωση διοργανώνει η Ακαδημία Χορού «Τέρψις», στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Τρικκαίων, την Πέμπτη 8 Ιουνίου 2017, στις 8 το βράδυ.
Φέτος, η Ακαδημία «Τέρψις» πρωτοπορεί και θα παρουσιάσει το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας;» βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.
Πρόκειται για μία ρομαντική κωμωδία που μπλέκει περίτεχνα το γάμο του Δούκα και της Δούκισσας της Αθήνας, Θησέα και Ιππολύτη, τη σχέση τους με τα ξωτικά ενός δάσους όπου ζει ο Βασιλιάς των Ξωτικών Όμπερον και η βασίλισσα Τιτάνια, μια ομάδα ερασιτεχνών ηθοποιών αλλά και τον σκανδαλιάρη Πουκ. Όλα αυτά διαδραματίζονται κάτω από το φως του φεγγαριού. Πρόκειται για ένα από τα γνωστότερα και πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπηρ σε όλο τον κόσμο. Το «’Ονειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» (1595) αποτελεί ένα πνευματώδες μίγμα ρομαντισμού, μαγείας και κωμικών σκηνών.
Στη συγκεκριμένη παράσταση το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει, ένα μίγμα πρόζας και βέβαια χορού, μπλεγμένα μεταξύ τους με μοναδικό τρόπο, δημιουργώντας έτσι μία ατμόσφαιρα ονειρική, βγαλμένη από παραμύθι.

Το χορευτικό κομμάτι θα περιλαμβάνει ρυθμούς Latin, Hip-Hop, Break Dance, Oriental, Salsa, Zumba, Σύγχρονο, Δημιουργικό χορό αλλά και Παραδοσιακά.
Παρουσιαστές της βραδιάς θα είναι η Φανή Σπανού και ο Αρτέμης Αρκουμάνης, ενώ εμφάνιση έκπληξη θα υπάρξει από την ηθοποιό Βίκυ Ιακωβάκη.
Οι Καθηγητές της «Τέρψις» που έχουν αναλάβει όλες τις χορογραφίες της βραδιάς αλλά και την προετοιμασία της εκδήλωσης είναι με αλφαβητική σειρά:
Κων/νος Δημόπουλος (Υπεύθυνος Παραδοσιακών και Λαϊκών Χορών), 

Κατερίνα Ζαμπέλη (Υπεύθυνη Δημιουργικού Χορού), 

Σταυρούλα Κόκκαλη (Υπεύθυνη Oriental), 

Μιχάλης Κυρτσόπουλος (Υπεύθυνος Latin/Salsa/Arg.Tango),

Γιώτα Τάσιου (Υπεύθυνη Yoga/Pilates), 

Δημήτρης Τσακίρης (Υπεύθυνος Hip Hop/Dancehall) και Δημήτρης Χελιδώνης (Υπεύθυνος BreakDance).
Την καλλιτεχνική επιμέλεια της εκδήλωσης, έχουν οι: 

Ιωάννα Τσεργή (Επιμέλεια κειμένου, σκηνοθεσία, υπεύθυνη Ακαδημίας), 

Γεωργία Τσιγάρα (Υπεύθυνη Zumba και Zumba Kids, υπεύθυνη Ακαδημίας) και 

Αθανάσιος Μπουργάνης (υπεύθυνος Ακαδημίας).

Σήμερα είναι ψυχοσάββατο

Το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής, λέγεται - «Σάββατο των Ψυχών» ή Ψυχοσάββατο. Είναι το δεύτερο από τα δύο Ψυχοσάββατα του έτους (το πρώτο επιτελείται το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Αποκριάς). Ο λόγος που το καθιέρωσε η Εκκλησία, παρ' ότι κάθε Σάββατο είναι αφιερωμένο στους κεκοιμημένους, είναι ο εξής: Επειδή πολλοί κατά καιρούς πέθαναν μικροί ή στην ξενιτιά ή στη θάλασσα ή στα όρη ή και άλλοι, λόγω φτώχειας, δεν αξιώθηκαν των διατεταγμένων μνημοσυνών, θεσπίστηκε το μνημόσυνο αυτό. 

Παλαιότερα όταν τελείωνε το μνημόσυνο, οι γυναίκες μοίραζαν το σιτάρι σ' όσους ήταν στην εκκλησία και στη συνέχεια περνούσαν από το δημοτικό σχολείο και μοίραζαν κόλλυβα στα σχολιαρόπαιδα. Ήξεραν, παλαιότερα, όλοι οι μαθητές ότι είναι ψυχοσάββατο και είχαν μαζί τους μαντίλια και μεσάλια όπου τα γέμιζαν με σιτάρι, πρόσφορα, κουλούρια κουφέτα κ.α. Για τους μαθητές το ψυχοσάββατο ήταν, μια διαδικασία συγκέντρωσης όσο το δυνατόν περισσότερων κολλύβων. Γύριζαν στο σπίτι χαρούμενοι κρατώντας στα χέρια τους, μαζί με τη σάκα και το γεμάτο μεσάλι από κόλλυβα.

Εικόνες από τη «ζωή στο χωριό» Ιούνιος (Θεριστής) ο μήνας του θερισμού!

Σαν έμπαινε ο Θεριστής, παλαιότερα στα χωριά, ήταν σωστό πανηγύρι. Ο θερισμός άρχιζε αρχές Ιουνίου και τελείωνε μέσα Ιουλίου. Οι αγρότες ξεχύνονταν στα χωράφια και μέσα στο λιοπύρι εργάζονταν από το πρωί ως το βράδυ.

Στο θέρο συμμετείχαν όλα τα μέλη της οικογένειας, ακόμα και τα μικρά παιδιά, τα οποία έκαναν θελήματα, κουβαλούσαν νερό, εργαλεία κ.τ.λ. Οι γυναίκες που είχαν μωρά τα φόρτωναν στην πλάτη τους και θέριζαν.

Η δουλειά άρχιζε νωρίς το πρωί με τη δροσιά. Όταν ο ήλιος ανέβαινε ψηλά, για να προστατευτούν οι γυναίκες, φορούσαν μια άσπρη μαντίλα, και οι άντρες καπέλα.

Με το αριστερό χέρι έπιαναν τα στάχυα και με το δεξί κρατούσαν το δρεπάνι για να τα κόβουν. Τα στάχυα τα έβαζαν δίπλα τους σε μικρούς σωρούς, και σχημάτιζαν τα δεμάτια. Κάποιος είχε τη φροντίδα να τα δένει με πρόχειρο δετικό ζωνάρι από στάχυα.

Στη συνέχεια τα φόρτωναν στα κάρα και τα μεταφέρανε στο αλώνι. Εκεί τα τοποθετούσαν το ένα πάνω στ’ άλλο, και έφτιαχναν μικρούς λόφους από δέματα σταχυών, τις θημωνιές.

Όταν θερίζονταν όλα τα χωράφια, άρχιζε το αλώνισμα. Κάθε οικογένεια είχε το δικό της αλώνι, πέρα εκεί, στο ζευγαρολίβαδο…

«Καλώς τονε το θεριστή, όπου μας εγλιτώνει,

και με τα στάρια τα πολλά, το σπίτι μας φορτώνει!»

Το νέο καφέ «YOLO» στο Βαλτινό

Ένα νέο κατάστημα άνοιξε τις πόρτες του στο Βαλτινό, στο χώρο του καφέ - σνακ -μπαρ με την επωνυμία «YOLO».

Το νέο καφέ – σνακ – μπαρ YOLO, λειτουργεί υπό την διεύθυνση του Ευαγγέλου και Ντίνου Ρούκα, στον νέο διαμορφωμένο  χώρο του πρώην καφέ LOCAL που βρίσκεται στην είσοδο του χωριού.

Το νέο κατάστημα που έχει ανοίξει και λειτουργεί εδώ και λίγες ημέρες, δίνει την δυνατότητα επιλογής, για μια πετυχημένη έξοδο, απολαμβάνοντας τον καφέ, το ποτό το αναψυκτικό, την όμορφη μουσική, το όμορφο περιβάλλον και τη ζεστή και φιλική ατμόσφαιρα.

Και επειδή, ζούμε μόνο μια φορά καθώς το υποδηλώνουν και τα αρχικά της επωνυμίας του Καφέ «You Only Live Οnce», οι επιλογές πρέπει να είναι εύστοχες.

Εμείς, να ευχηθούμε στο Βαγγέλη και στον Ντίνο, καλές δουλειές!

Η Κυρά-Βασιλική και οι εκκλησίες της

Η ξακουστή, κυρά-Βασιλική γεννήθηκε στο χωριό Πλισιβίτσα (το σημερινό Πλαίσιο) των Φιλιατών το 1789 και πέθανε στο Αιτωλικό το 1834. Ήταν κόρη του προκρίτου της κωμόπολης Πλισιβίτσας Κίτσου Κονταξή και αδελφή του οπλαρχηγού Γεωργίου Κίτσου και των Νικολάου και Ιωάννη Κονταξή.

Γύρω στα 1805 συνελήφθη από άντρες του Αλή πασά, που είχε διατάξει λεηλασία της περιοχής Πλισιβίτσας και σφαγή των κατοίκων με την κατηγορία πως υπέθαλψαν κάποιους κιβδηλοποιούς, και του παραδόθηκε στα Ιωάννινα, όπου η Βασιλική (σε ηλικία περίπου 16 ετών!) κατάφερε να μαλάξει την σκληρότητα του Αλή και να σταματήσει τη σφαγή. Σαγηνευμένος ο Αλής από την ευφυΐα και την ομορφιά της τη νυμφεύτηκε (1808), παρότι ήταν νυμφευμένος με την Εμινέ, η οποία αντέδρασε, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ζούσε στο παλάτι του Αλή, κρατώντας τη χριστιανική της πίστη, μετατρέποντας μάλιστα και ένα από τα δωμάτιά της σε εκκλησία, όπου καλούσε ιερέα και λειτουργούσε. Ασκούσε μεγάλη επίδραση στον Αλή υπέρ των Ελλήνων και ίσως γνώριζε και για το μυστικό της Φιλικής Εταιρείας.

Συμπαραστάθηκε στον Αλή κατά την πολιορκία του από τα σουλτανικά στρατεύματα και κατέφυγε μαζί του (Δεκέμβριος 1821) στο νησάκι της Παμβώτιδας, στη μονή του Αγίου Παντελεήμονα. Τον Ιανουάριο του 1822, μετά τη δολοφονία του Αλή, συνελήφθη και μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου απελευθερώθηκε με τη μεσολάβηση του Πατριάρχη Άνθιμου του Γ΄ και παρέμεινε στο Πατριαρχείο για έξι χρόνια.

Μετά την ήττα του στόλου Τούρκων και Αιγυπτίων στη ναυμαχία του Ναυαρίνου η Υψηλή Πύλη πήρε αυστηρά μέτρα και συνέλαβε την Κυρα-Βασιλική και όλους τους άλλους που είχαν μεταφερθεί μαζί της στην Κωνσταντινούπολη και τους εξόρισε στην Προύσα ως υπόπτους, αλλά τον Οκτώβριο του 1829 της δόθηκε η άδεια να επιστρέψει στην Ελλάδα, όπου παρέμεινε για λίγο (1830) στο ιδιόκτητο κτήμα της, στο χωριό Βοϊβόντα (σημερινή Βασιλική του Δήμου Καλαμπάκας), που της ανήκε ως τσιφλίκι (μαζί με τα χωριά Σαρακήνα Καλαμπάκας και Μεταμόρφωση Καρδίτσας) και που προς τιμή της ονομάσθηκε Βασιλική. Εκεί με έξοδά της είχε ανεγείρει ναό του Αγίου Νικολάου (1818). 

Ένα σχολείο… ένα δέντρο… και πολλές θύμησες

Του Θανάση Ζαμπακά

Περνώντας, πριν από λίγες μέρες, από τον Μέλιγο, έξω από το δημοτικό σχολείο και την εκκλησία της Αγίας Τριάδας, με «σταύρωσε» στο δρόμο ο μπαρμπα-Κώστας Αρμάγος και μου είπε:

-Γεια σου ρε παιδί μ’.

-Γεια σου και σένα μπάρμπα- Κώστα.

-Δε μι λες, σε παρακαλώ, σε παρακολουθάου κάθε φορά που περνάς απ’ δω, κάντς του σταυρός σ’ και χαιρετάς απέναντι. Ποιον χαιρετάς; τηράου κι δεν βλέπου κανέναν.

-Α! μπάρμπα χαιρετάω το δέντρο.

-Α-ά, δηλαδής;

-Άσε που να σε εξηγάω τώρα… άλλη φορά.

-Όχι, όχι θα με πεις τώρα.

-Καλά καλά αφού θες, θα σου πω. Λοιπόν άκου. 
Το 1961, πολλά παιδιά από το Βαλτινό μεταξύ αυτών και εγώ, η αδερφή μου Ελένη, η Χρυσούλα Ζαμπακά, ο Δημήτρης και ο Θεόδωρος Αθάνατος, ο Χαράλαμπος Μαγγάτος, ο Χρήστος και ο Γιώργος Κλιάκος, ο Δημήτρης και ο Πέτρος Ζησόπουλος από τη Φωτάδα, ήρθαμε στο δημοτικό σχολείο του Μελίγου για να συμπληρωθεί ο αριθμός που απαιτούνταν (βάσει του τότε νόμου Γ. Παπανδρέου), για να λειτουργήσει το σχολείο.

Θυμάμαι πόσο όμορφα περνούσαμε τότε! Και ποιος δεν έχει θύμησες από τα σχολικά του χρόνια. «Τι να πρωτοθυμηθώ για σένα όμορφο σχολειό!», που λέει και το τραγούδι. Άλλες εποχές άδολες κι αδούλωτες!

Δάσκαλος ήταν ο αείμνηστος Χρήστος Ζησόπουλος, ο οποίος ερχότανε από τη Φωτάδα με ένα μηχανάκι χειμώνα καλοκαίρι, με ήλιο, με βροχή, με χιόνι και έφερνε μαζί του και τα ανίψια του. Τότε κάναμε μάθημα πρωί και απόγευμα.

Θυμάμαι έναν βαρύ χειμώνα με πολύ χιόνι, μας έφερε το μεσημέρι φαγητό ο πατέρας μου, κοτσύφια με ρύζι, έτσι συνηθίζονταν τότε. Αργότερα έφτιαξαν ένα πρόχειρο μαγειρείο και τρώγαμε συσσίτιο. Μάγειρας ήταν ο αείμνηστος μπάρμπα-Μήτσιος Κεφάλας, ο οποίος μας μαγείρευε και τρώγαμε πρωί και μεσημέρι. Νηστικά δεν μείναμε ποτέ και αυτή η παρέα των συμμαθητών, σαν μια οικογένεια, σαν αδέρφια, 20-25 παιδάκια, μαθητούδια, μπαίναμε στη σειρά και τρώγαμε με τάξη…

-Για το δέντρο θα με πεις; μου λέει ο μπάρμπα Κώστας.

-Ωχ! ξεχάστηκα με τις αναμνήσεις, θα σου πω. Μετά που λες μπάρμπα ήρθε δάσκαλος ο αείμνηστος Θανάσης Γιώτας. Αυτός είχε κι ένα μαντολίνο και πολλές φορές μας έπαιζε και τραγούδια. Τραγουδούσε, κιόλας και μάλιστα πολύ καλά!

Α! και κάτι ακόμα, την ημέρα που έγινε το πραξικόπημα το 1967, περιμέναμε τον δάσκαλο να ΄ρθει στο σχολείο, βγήκαμε και στον κεντρικό δρόμο, στη δημοσιά αλλά μάταια, δεν ήρθε. Την επόμενη μέρα ήρθε, και μάθαμε ότι τον είχαν καλέσει στην αστυνομία για συνετισμό, διότι «δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις» του τότε καθεστώτος.

Μια βδομάδα μετά, ο δάσκαλος μας έφερε να φυτέψουμε, όλοι οι μαθητές της έκτης τάξης, από ένα δέντρο. Θυμάμαι στην έκτη τάξη ήμουνα εγώ, ο Θανάσης Πολύζος, ο Στέφανος Αμπράζης, ο Γιώργος Καλαμαράς, ο Κώστας Κεφάλας, ο Δημήτρης Κεφάλας, η Κατερίνα Λαγού και η Ζωή Μπακάση.

Την θυμάσαι μπάρμπα-Κώστα την καρυδιά κοντά στην μάντρα του σχολείου; Ε, αυτή την είχε φυτέψει η Κατερίνα Λαγού. Κρίμα όμως γιατί εδώ και μερικά χρόνια χάλασε και την κόψανε.

Τον πεύκο αυτόν, που στέκεται ολόρθος, εδώ και 50 χρόνια, τον φύτεψα εγώ!!!

Γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη, για να μη δει ο μπάρμπα-Κώστας το δάκρυ που κύλισε στο πρόσωπό μου.

-Α! τώρα κατάλαβα ποιον χαιρετάς, μου είπε και με κτύπησε στον ώμο...

Ο πεύκος στον προαύλιο χώρο του δημοτικού σχολείου Μελίγου

Η βάφτιση του Δημητρίου Ιωάν. Ψύχου

Το Σάββατο 27 Μαΐου 2017, στο ξωκλήσι της Κοίμησης της Θεοτόκου στην Παναγία του Βαλτινού, ανάμεσα σε συγγενείς και φίλους, ο Γιάννης και η Σταυρούλα Ψύχου βάφτισαν το δεύτερο παιδί τους. 

Η νονά Βασιλεία Πετράκη έδωσε το όνομα «Δημήτριος».

Το Μυστήριο τέλεσε ο Πάτερ Κωνσταντίνος Ζαχαράκης συλλειτουργώντας με τον Πάτερ Αθανάσιο Κουμπή.