Ένα σχολείο… ένα δέντρο… και πολλές θύμησες

Του Θανάση Ζαμπακά

Περνώντας, πριν από λίγες μέρες, από τον Μέλιγο, έξω από το δημοτικό σχολείο και την εκκλησία της Αγίας Τριάδας, με «σταύρωσε» στο δρόμο ο μπαρμπα-Κώστας Αρμάγος και μου είπε:

-Γεια σου ρε παιδί μ’.

-Γεια σου και σένα μπάρμπα- Κώστα.

-Δε μι λες, σε παρακαλώ, σε παρακολουθάου κάθε φορά που περνάς απ’ δω, κάντς του σταυρός σ’ και χαιρετάς απέναντι. Ποιον χαιρετάς; τηράου κι δεν βλέπου κανέναν.

-Α! μπάρμπα χαιρετάω το δέντρο.

-Α-ά, δηλαδής;

-Άσε που να σε εξηγάω τώρα… άλλη φορά.

-Όχι, όχι θα με πεις τώρα.

-Καλά καλά αφού θες, θα σου πω. Λοιπόν άκου. 
Το 1961, πολλά παιδιά από το Βαλτινό μεταξύ αυτών και εγώ, η αδερφή μου Ελένη, η Χρυσούλα Ζαμπακά, ο Δημήτρης και ο Θεόδωρος Αθάνατος, ο Χαράλαμπος Μαγγάτος, ο Χρήστος και ο Γιώργος Κλιάκος, ο Δημήτρης και ο Πέτρος Ζησόπουλος από τη Φωτάδα, ήρθαμε στο δημοτικό σχολείο του Μελίγου για να συμπληρωθεί ο αριθμός που απαιτούνταν (βάσει του τότε νόμου Γ. Παπανδρέου), για να λειτουργήσει το σχολείο.

Θυμάμαι πόσο όμορφα περνούσαμε τότε! Και ποιος δεν έχει θύμησες από τα σχολικά του χρόνια. «Τι να πρωτοθυμηθώ για σένα όμορφο σχολειό!», που λέει και το τραγούδι. Άλλες εποχές άδολες κι αδούλωτες!

Δάσκαλος ήταν ο αείμνηστος Χρήστος Ζησόπουλος, ο οποίος ερχότανε από τη Φωτάδα με ένα μηχανάκι χειμώνα καλοκαίρι, με ήλιο, με βροχή, με χιόνι και έφερνε μαζί του και τα ανίψια του. Τότε κάναμε μάθημα πρωί και απόγευμα.

Θυμάμαι έναν βαρύ χειμώνα με πολύ χιόνι, μας έφερε το μεσημέρι φαγητό ο πατέρας μου, κοτσύφια με ρύζι, έτσι συνηθίζονταν τότε. Αργότερα έφτιαξαν ένα πρόχειρο μαγειρείο και τρώγαμε συσσίτιο. Μάγειρας ήταν ο αείμνηστος μπάρμπα-Μήτσιος Κεφάλας, ο οποίος μας μαγείρευε και τρώγαμε πρωί και μεσημέρι. Νηστικά δεν μείναμε ποτέ και αυτή η παρέα των συμμαθητών, σαν μια οικογένεια, σαν αδέρφια, 20-25 παιδάκια, μαθητούδια, μπαίναμε στη σειρά και τρώγαμε με τάξη…

-Για το δέντρο θα με πεις; μου λέει ο μπάρμπα Κώστας.

-Ωχ! ξεχάστηκα με τις αναμνήσεις, θα σου πω. Μετά που λες μπάρμπα ήρθε δάσκαλος ο αείμνηστος Θανάσης Γιώτας. Αυτός είχε κι ένα μαντολίνο και πολλές φορές μας έπαιζε και τραγούδια. Τραγουδούσε, κιόλας και μάλιστα πολύ καλά!

Α! και κάτι ακόμα, την ημέρα που έγινε το πραξικόπημα το 1967, περιμέναμε τον δάσκαλο να ΄ρθει στο σχολείο, βγήκαμε και στον κεντρικό δρόμο, στη δημοσιά αλλά μάταια, δεν ήρθε. Την επόμενη μέρα ήρθε, και μάθαμε ότι τον είχαν καλέσει στην αστυνομία για συνετισμό, διότι «δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις» του τότε καθεστώτος.

Μια βδομάδα μετά, ο δάσκαλος μας έφερε να φυτέψουμε, όλοι οι μαθητές της έκτης τάξης, από ένα δέντρο. Θυμάμαι στην έκτη τάξη ήμουνα εγώ, ο Θανάσης Πολύζος, ο Στέφανος Αμπράζης, ο Γιώργος Καλαμαράς, ο Κώστας Κεφάλας, ο Δημήτρης Κεφάλας, η Κατερίνα Λαγού και η Ζωή Μπακάση.

Την θυμάσαι μπάρμπα-Κώστα την καρυδιά κοντά στην μάντρα του σχολείου; Ε, αυτή την είχε φυτέψει η Κατερίνα Λαγού. Κρίμα όμως γιατί εδώ και μερικά χρόνια χάλασε και την κόψανε.

Τον πεύκο αυτόν, που στέκεται ολόρθος, εδώ και 50 χρόνια, τον φύτεψα εγώ!!!

Γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη, για να μη δει ο μπάρμπα-Κώστας το δάκρυ που κύλισε στο πρόσωπό μου.

-Α! τώρα κατάλαβα ποιον χαιρετάς, μου είπε και με κτύπησε στον ώμο...

Ο πεύκος στον προαύλιο χώρο του δημοτικού σχολείου Μελίγου

Πινακίδα τοποθετημένη στον κορμό του πεύκου, ως αναφορά στο μητρώο των δένδρων.

Το δημοτικό σχολείο Μελίγου το 1962

Κατάθεση στεφάνων 25^η Μαρτίου 1967,

από μαθητές του δημοτικού σχολείου Μελίγου: 

Από αριστερά, Θανάσης Ζαμπακάς, Κωστας Κεφάλας και Στέφανος Αμπράζης

 Το δημοτικό σχολείο Μελίγου στη δεκαετία 2000

Το δημοτικό σχολείο Μελίγου σήμερα.