Το χριστόψωμο της Σοφίας

 

Και δίπλα στην τούρτα με το ερωτηματικό, (προηγούμενη ανάρτηση) σαν ήσυχος συνομιλητής της ίδιας ημέρας, στέκει το Χριστόψωμο της Σοφίας Γουλοπούλου - Τσιγαρίδα. Στρογγυλό, γεμάτο υπομονή και μνήμη, ζυμωμένο όχι μόνο με αλεύρι και μαγιά, αλλά με την αργή γνώση της παράδοσης. Πάνω του, ο σταυρός χαραγμένος με ζυμάρι, καρύδια τοποθετημένα σαν μικρά φυλαχτά, στολίδια που δεν είναι διακοσμητικά αλλά σύμβολα: ευφορία, προστασία, ευλογία για το σπίτι.

Η ανάρτηση της Σοφίας δεν δείχνει απλώς ένα επιτυχημένο ψωμί, δείχνει μια πράξη συνέχειας. Το Χριστόψωμο δεν φτιάχνεται για να εντυπωσιάσει, αλλά για να μοιραστεί. Είναι ψωμί τελετουργικό, που ενώνει τους παρόντες με τους απόντες και τους σημερινούς με εκείνους που ζύμωναν πριν από δεκαετίες, ίσως στο ίδιο τραπέζι, ίσως με τις ίδιες κινήσεις των χεριών.

Έτσι, τα Χριστούγεννα αυτής της μέρας αποκτούν διπλό βάθος. Από τη μία, η Ντίνα, που σβήνει ένα ερωτηματικό και δηλώνει ότι η ηλικία της ψυχής δεν υπακούει στους αριθμούς. Από την άλλη, η Σοφία, που ζυμώνει έναν κύκλο ψωμιού και υπενθυμίζει ότι ο χρόνος δεν μετριέται μόνο προς τα εμπρός, αλλά και προς τα πίσω, εκεί όπου βρίσκονται οι ρίζες.

Ανάμεσα στο κερί και στο Χριστόψωμο, ανάμεσα στη γιορτή του προσώπου και στη γιορτή του νοήματος, η μέρα βρίσκει την ισορροπία της. Γιατί τα Χριστούγεννα, όπως και η ζωή, είναι τελικά μια πράξη μοιράσματος: λίγη απορία για το αύριο, και λίγο ψωμί ευλογημένο για το σήμερα.