Βαμβακένια
σύννεφα επάνω και πραγματικό βαμβάκι κάτω. Αλλά και η ψυχή μου ένα λευκό
βαμβάκι είναι ανάμεσά τους. Τη βλέπω τόσο ταιριαστή με την αγνότητα του τοπίου,
καθότι κάθε φτωχός είναι εκ των πραγμάτων και αναμάρτητος. Κοιτάζω τα μακρινά
και τα άπιαστα και απογοητεύομαι. Πολλοί και πάμπολλοι είμαστε που σταθήκαμε
αδύναμοι στον βίο μας. Δεν καταφέραμε να αμαρτήσουμε, δηλαδή να αδικήσουμε
κάποιον. Ας είναι. Ας μας συγχωρήσουν όσοι έχουν τη διάθεση και τη δυνατότητα
να συγχωρούν. Αλλά τι μεσημέρι κι αυτό. Αυτό το αιθέριο βαμβάκι μου έδωσε την
ιδέα ότι η αμαρτία θέλει δύναμη, ότι είναι δύναμη. Είναι; Μάλλον. Δεν έχει τα
κότσια ο οποιοσδήποτε να αμαρτήσει.
Του
Ηλία Κεφάλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου