Νοέμβριος στο Βαλτινό

 

Νοέμβριος. Ο κάμπος χαμηλώνει τη φωνή του.
Η ομίχλη ξετυλίγεται από τα ποτάμια και απλώνεται στα χωράφια σαν σεντόνι νοσταλγίας.
Οι λεύκες στέκουν ακίνητες, σαν να προσεύχονται στο φθινόπωρο,
κι οι δρόμοι, υγροί και σιωπηλοί, θυμίζουν ξεχασμένα μονοπάτια επιστροφής.
Η μέρα μικραίνει, και μέσα στο σούρουπο ακούγεται η ανάσα της γης,
βαθιά, υπομονετική, γεμάτη βροχή και ανάμνηση.
Οι γεωργοί δεν μιλούν πολύ - μόνο κοιτούν τον ορίζοντα,
εκεί που το φως χάνεται μέσα στα σύννεφα όπως ο χρόνος μέσα στην ψυχή.

Στις αυλές του Βαλτινού μυρίζει καμένο ξύλο και βρεγμένο χώμα.
Τα σπίτια ανασαίνουν καπνό,
οι γάτες τυλίγονται στις πόρτες,
κι ένα φως κιτρινωπό αναβοσβήνει πίσω απ’ τα τζάμια,
όπως η ελπίδα πίσω απ’ την καθημερινότητα.

Ο Νοέμβριος είναι μήνας της σιωπής.
Μέσα του φωλιάζει η ανάμνηση των σπόρων που θάφτηκαν,
και η υπόσχεση όσων θα ξαναγεννηθούν.

Κάθε πρωί, το χωριό ξυπνάει μέσα στη θολούρα,
σαν όνειρο που δεν θέλει να τελειώσει.
Κι ο κάμπος, απέραντος και ήρεμος,
μοιάζει με γέρικη καρδιά που ακόμη χτυπά,
κουβαλώντας μέσα της όλους τους κύκλους του χρόνου,
όλες τις εποχές που πέρασαν και θα ξανάρθουν.

Νοέμβριος - μήνας της μνήμης και της αναμονής.
Ο μήνας που η γη μαθαίνει να σωπαίνει,
κι ο άνθρωπος, μαζί της, να ακούει.