Επιστολή για το Χέρι που Έλειπε

 

Αγαπημένε φίλε Θανάση,

Ξημέρωσε 20 του Αη-Λια.
Ξημέρωσε μια ακόμη μέρα χωρίς Εκείνη — κι όμως, μια μέρα γεμάτη από την παρουσία της.
Διάβασα τα λόγια σου και με σταμάτησαν. Όχι μόνο τη σκέψη, μα και την ανάσα.
Ήταν λίγα, μα έλεγαν τα πάντα.

«Χαράματα, έψαξα να βρω το χέρι της. Να το κρατήσω όπως έκανα εδώ και 45 χρόνια. Αλλά δεν ήταν εκεί… είχε φύγει…»

Τούτη η απλή πράξη —του να απλώσεις το χέρι σου στο ξύπνημα— είναι ό,τι πιο ανθρώπινο, ό,τι πιο βαθιά ερωτικό και τραγικά ωραίο έχω συναντήσει. Δεν είναι μια κίνηση συνήθειας· είναι τελετουργία αγάπης, είναι ένας καθημερινός ύμνος στο «μαζί» που χτίσατε με τα χρόνια.

Το χέρι που έψαξες δεν ήταν εκεί. Μα αυτό δεν σημαίνει πως έλειπε.
Ήταν εκεί — στη μνήμη, στη σάρκα, στη συνήθεια, στην ψυχή.
Γιατί έρωτας δεν είναι μόνο το φιλί ή το βλέμμα.
Είναι εκείνη η αθέατη πράξη, όταν ο κόσμος ακόμα κοιμάται,
κι εσύ αναζητάς τον άλλον όχι γιατί πρέπει,
αλλά γιατί δεν γίνεται αλλιώς.

Ξέρεις κάτι;
Αυτό το άπλωμα του χεριού σου, φίλε μου, είναι ύμνος στον Έρωτα.
Όχι σ’ εκείνον τον παροδικό, των λέξεων και των μεγάλων υποσχέσεων.
Αλλά στον άλλον:
τον σιωπηλό,
τον βαθύ,
τον αντρικό,
τον ανθρώπινο.
Εκείνον που αντέχει τις δεκαετίες,
τις αρρώστιες,
τα φθινόπωρα,
τις απώλειες.

Και τώρα, ακόμη κι όταν λείπει το χέρι, εσύ δεν παραιτείσαι.
Απλώνεις το δικό σου — και αυτό είναι αντίσταση στην λήθη.
Είναι υπόσχεση πως η αγάπη δεν τελειώνει με τον θάνατο.
Ότι υπάρχουν πράγματα που συνεχίζουν. Όχι με φωνές, αλλά με σιωπές.

Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες.
Γιατί αυτό που έκανες είναι ένα μικρό θαύμα:
Μας θύμισες τι σημαίνει αγάπη.
Όχι μόνο ως συναίσθημα — αλλά ως πράξη καθημερινή.
Μας έδειξες πως, ακόμη και στο κενό, μπορεί να χωρέσει η μνήμη ολόκληρης μιας ζωής.
Και πως κάποια χέρια, όταν χαθούν, δεν σβήνουν — μεταμορφώνονται σε φως.

Με σεβασμό, αγάπη και συγκίνηση,

Δημήτρης Τσιγάρας