«Το τραγούδι του φθινοπώρου» (Της Ρούλας Σταυρέκα)

 

Ήταν φθινόπωρο όταν γύρισα στο χωριό, μετά από χρόνια. Το λάτρευα πάντα αυτή την εποχή, με ξεκούραζε από την κάψα του καλοκαιριού και με τύλιγε με μια θαλπωρή που δεν έμοιαζε με καμία άλλη. Τα φύλλα άλλαζαν χρώματα και έπεφταν, τα δέντρα γέμιζαν κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο, σαν πίνακας ζωγραφικής που απλωνόταν μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι.

Περπατούσα στα σοκάκια με το ψιλόβροχο να με ακουμπάει στο πρόσωπο, τόσο απαλά, που έμοιαζε με χάδι. Ένιωθα τις σταγόνες σαν μικρά δάκρυα χαράς να κυλούν στα μάγουλά μου, και άκουγα τον ήχο της βροχής, εκείνο το τραγούδι που δεν έχει λόγια, μόνο μια μουσική που σου μιλάει κατευθείαν στην ψυχή. Οι στάλες έπεφταν στις λακκούβες και έκαναν μικρούς κύκλους, σαν χορευτές που ανοίγουν τα χέρια τους και στροβιλίζονται, μέχρι να χαθούν.

Ανέβαινα τον ανήφορο προς τον παλιό μας αχυρώνα, τότε που μικρό παιδί έτρεχα να προλάβω να κρυφτώ πριν δυναμώσει η μπόρα. Ο ήχος της βροχής πάνω στον τσίγκο ακουγόταν τότε σαν ολόκληρη ορχήστρα, άλλοτε με ήχους δυνατούς, να σείεται ο κόσμος, κι άλλοτε με ήχους απαλούς, σαν νανούρισμα. Μου άρεσε να στέκομαι εκεί, να μυρίζω το βρεγμένο χώμα που ανάσαινε, το ξύλο που είχε σπάσει ο πατέρας για τη σόμπα, να ακούω το τραγούδι της βροχής, να νιώθω τον άνεμο που φυσούσε κι έφερνε μυρωδιές από φύλλα, χώμα, καμένο ξύλο από τις καμινάδες.

Κοιτούσα ψηλά τα σύννεφα που έτρεχαν σαν να είχαν ραντεβού. Πότε έμοιαζαν με άλογο, πότε με αρκούδα, πότε με πρόσωπα που χαμογελούσαν ή με κοιτούσαν λυπημένα. Ξεχνούσα τον χρόνο εκείνες τις στιγμές. Ξεχνούσα τον εαυτό μου και γινόμουν ξανά παιδί, όπως τότε που με τις φίλες μου ξαπλώναμε πάνω στα πεσμένα φύλλα και γελούσαμε μέχρι να πονέσουν τα στομάχια μας. «Πώς σου αρέσει να ξαπλώνεις εκεί;» με ρωτούσαν. Μα εγώ ήξερα. Ήταν η μυρωδιά από τα φύλλα, το απαλό τους άγγιγμα, το κρατς που έκαναν όταν τα πατούσα, ο ήχος της φύσης που τραγουδούσε το φθινόπωρο.

Περπατούσα στο μονοπάτι που οδηγούσε στο ποτάμι. Οι λεύκες είχαν αρχίσει να χάνουν τα φύλλα τους, που έπεφταν στο χώμα και έφτιαχναν ένα πολύχρωμο χαλί. Πατούσα πάνω τους, και το κρατς που άκουγα ήταν σαν το μυστικό τραγούδι του φθινοπώρου, εκείνο που σου θυμίζει πως ακόμα κι όταν κάτι φεύγει, αφήνει πίσω του ομορφιά. Έπαιρνα μια χούφτα φύλλα και τα πετούσα ψηλά, να τα δω να πέφτουν σαν μικρά φτερά. Ο άνεμος τα σήκωνε ξανά, τα χόρευε για λίγο πριν τα αφήσει απαλά στο χώμα.

Θυμήθηκα τον πατέρα που έσκιζε τα ξύλα έξω στην αυλή, το άρωμα του φρέσκου ξύλου που ανακατευόταν με τον αέρα, την καπνίλα από τα καζάνια που άναβαν στα σπίτια για το τσίπουρο. Το χωριό άχνιζε και γέμιζε μυρωδιές που έκαναν την καρδιά να ησυχάζει. Όλα ήταν πιο αληθινά τότε. Τα απλά πράγματα, οι ήχοι της βροχής, το ψιλόβροχο στο πρόσωπο, τα σύννεφα που έτρεχαν, το κρατς των φύλλων, όλα αυτά που στην πόλη δεν προσέχεις.

Κάθισα κάτω από μια καρυδιά που είχε κι αυτή αρχίσει να γδύνεται. Άπλωσα το χέρι μου και μάζεψα λίγα φύλλα, τα κοίταξα, τα μύρισα. Ήταν σαν να κρατούσα τον παλιό μου εαυτό, σαν να αγκάλιαζα όλα εκείνα που με έκαναν να χαμογελώ χωρίς λόγο. Μια σταγόνα έπεσε στο μάγουλό μου, δεν ήξερα αν ήταν βροχή ή δάκρυ. Ίσως και τα δύο.

Το φθινόπωρο με δίδαξε πως κάθε εποχή έχει το τραγούδι της. Το καλοκαίρι είναι το γέλιο, ο χειμώνας είναι η γαλήνη, η άνοιξη είναι η υπόσχεση. Μα το φθινόπωρο είναι το τραγούδι της ψυχής. Είναι το κρατς των φύλλων, η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, το ασημένιο τραγούδι της βροχής στον τσίγκο. Είναι η εποχή που η φύση μιλάει πιο καθαρά, αν σταθείς να την ακούσεις. Αν αφήσεις τον εαυτό σου να περπατήσει στο ψιλόβροχο, να κοιτάξει τα σύννεφα, να μυρίσει το χώμα, να νιώσει ξανά παιδί, θα το καταλάβεις κι εσύ.

Κι όταν ακούς το φθινόπωρο να τραγουδάει, καταλαβαίνεις πόσο όμορφη είναι η ζωή, ακόμα κι όταν όλα γύρω αλλάζουν χρώματα και πέφτουν στο χώμα.

Νέα αντιδήμαρχος για τα χωριά του Τομέα Β’ του Δήμου Τρικκαίων

 

Με απόφαση του Δημάρχου Τρικκαίων, Νίκου Σακκά, νέα αντιδήμαρχος του Τομέα Β’ του Δήμου Τρικκαίων αναλαμβάνει η Ελένη Πούλιου.

Η θητεία της ξεκινά την 1η Σεπτεμβρίου 2025 και ολοκληρώνεται στις 31 Αυγούστου 2026. Στο διάστημα αυτό θα έχει την ευθύνη για τον Τομέα Β’ του Δήμου, που περιλαμβάνει τις Δημοτικές Ενότητες Καλλιδένδρου, Κόζιακα και Φαλώρειας, με στόχο την ταχύτερη και αποτελεσματικότερη διευθέτηση θεμάτων που αφορούν παρεμβάσεις και έργα στα χωριά.

Τα καθήκοντά της

Σύμφωνα με την απόφαση του Δημάρχου, η νέα αντιδήμαρχος έχει τις εξής αρμοδιότητες:

• Ευθύνη για τη λειτουργία των Αποκεντρωμένων Δημοτικών Υπηρεσιών που δραστηριοποιούνται στις Δ.Ε. Καλλιδένδρου, Κόζιακα και Φαλώρειας.
• Παρακολούθηση της πορείας έργων και εργασιών που υλοποιούνται στις παραπάνω ενότητες.
• Μέριμνα για τη σωστή συντήρηση και λειτουργία του εξοπλισμού που διαθέτουν οι δημοτικές υπηρεσίες.
• Υπογραφή, με εξουσιοδότηση του Δημάρχου, βεβαιώσεων, πιστοποιητικών και άλλων διοικητικών εγγράφων (εκτός από πιστοποιητικά Δημοτολογίου και βεβαιώσεις μόνιμης κατοικίας).
• Συνεργασία με τους προέδρους των κοινοτήτων για την επίλυση προβλημάτων που απασχολούν τις τοπικές κοινωνίες.
• Τέλεση πολιτικών γάμων.

Με την τοποθέτηση αυτή, ο Δήμος επιδιώκει να ενισχύσει την παρουσία του στις τοπικές κοινωνίες και να προωθήσει πιο αποτελεσματικά ζητήματα που αφορούν την καθημερινότητα και τις ανάγκες των κατοίκων.

Σεπτέμβριος στον Κάμπο: η γέφυρα των εποχών

 

Ο Σεπτέμβριος στον τόπο μας είναι σαν ανάσα ανάμεσα σε δύο εποχές. Δεν είναι μήνας που επιβάλλεται· έρχεται αθόρυβα, με το χρυσό φως του απογεύματος να γέρνει πάνω στις καλαμιές και με τη δροσιά του πρωινού να γυαλίζει τις αράχνες στα χωράφια. Οι θεσσαλικοί κάμποι, που το καλοκαίρι έβραζαν κάτω από τον ήλιο, τώρα απλώνουν μια ηρεμία σαν βάλσαμο. Ο αέρας δεν καίει πια, μόνο χαϊδεύει· φέρνει μαζί του μυρωδιές από σταφύλια που ωριμάζουν, από σύκα που σπάζουν τη σάρκα τους στα κλωνάρια, από καπνό που καίγεται στις αυλές για να διώξει τα έντομα.

Οι χωριανοί, καθισμένοι στο κατώφλι, κοιτούν το γέρμα του ήλιου και μιλούν πιο σιγανά, σαν να λογαριάζουν όσα πέρασαν και όσα έρχονται. Οι άντρες μιλούν για τον τρύγο που πλησιάζει, και οι παππούδες μαζεύονται στο καφενείο να μετρήσουν, όχι πια μόνο τις μέρες, αλλά και τα χρόνια. Τα παιδιά, με τις τσάντες τους καινούργιες και τις σελίδες ακόμα άγραφες, μπαίνουν ξανά στον ρυθμό του σχολείου, ενώ τα απογεύματα γεμίζουν με το χτύπημα της μπάλας στις αλάνες.

Ο Σεπτέμβριος στον τόπο μας κουβαλάει μια παράξενη μελαγχολία. Τα χελιδόνια κάνουν πρόβες πριν το μεγάλο τους ταξίδι· στον ουρανό σχηματίζουν στιγμιαίες γραφές, σαν αποχαιρετιστήριες επιστολές. Οι μέλισσες, πιο αργές τώρα, μαζεύουν ό,τι απέμεινε από τα καλοκαιρινά άνθη. Και το βράδυ, όταν η σελήνη σηκώνεται πάνω από τον Κόζιακα, οι άνθρωποι σιωπούν, σαν να ακούνε τον ψίθυρο της αλλαγής που έρχεται.

Μα μέσα σε αυτή τη σιωπή κρύβεται η υπόσχεση του κύκλου. Οι αγρότες ξέρουν πως ο Σεπτέμβριος δεν είναι μόνο τέλος· είναι και αρχή. Το χωράφι που θα οργωθεί, το στάρι που θα σπαρθεί, οι βροχές που όλοι περιμένουν σαν δώρο. Είναι μήνας που διδάσκει υπομονή, όπως και πίστη στη γη· ότι κάθε καρπός που ωριμάζει, κάθε φύλλο που πέφτει, είναι το προοίμιο μιας νέας σποράς.

Έτσι, στον τόπο μας, ο Σεπτέμβριος είναι μια ποίηση σε πράξεις. Είναι η μελαγχολία που σμίγει με την ελπίδα, το κλείσιμο μιας πόρτας που αφήνει μισάνοιχτο παράθυρο στο μέλλον. Είναι η στιγμή που ο χρόνος στέκεται για λίγο, και σε καλεί να τον αφουγκραστείς.

Καλό μήνα!

Ο καραγκούνικος γάμος στο Βαλτινό

 

Η πλατεία του Βαλτινού έσφυζε από κόσμο εκείνο το αποκριάτικο μεσημέρι της δεκαετίας του ’80. Οι φωνές, τα γέλια, οι πειραχτικές κουβέντες ανακατεύονταν με τον ήχο από το μεγάφωνο που έτριζε. Στη μέση, ο παπάς –μαυροφορεμένος, με ψεύτικα γένια και ένα βιβλίο ανά χείρας– διάβαζε με στόμφο τα λόγια του μυστηρίου. Η νύφη, με πέπλο στραβοφορεμένο και μισοχαμόγελο κάτω απ’ το μουστάκι, έριχνε κλεφτές ματιές στο κοινό. Ήταν ο Γιώργος, που μόλις λίγες ώρες πριν είχε ντυθεί με το ζόρι, με τη λευκή καραγκούνικη φορεσιά, για να δώσει σάρκα και οστά στο πανάρχαιο έθιμο. Δίπλα του, ο γαμπρός –η Σταυρούλα με αντρικό κοστούμι και γαρύφαλλο στο πέτο– κρατούσε το χέρι του, σαν να φοβόταν μήπως της ξεφύγει και το σκάσει από το γάμο.

Τα παιδιά, ντυμένα με παραδοσιακές στολές, στέκονταν ανάμεσα στους μεγάλους, άλλοι σοβαροί, άλλοι απορημένοι, μα όλοι με μάτια γεμάτα περιέργεια. Ένα αγοράκι, με το πρόσωπο κατσουφιασμένο, στεκόταν στην άκρη και κοιτούσε με ύφος σαν να μην καταλάβαινε γιατί γελούν όλοι.

Το πλήθος χειροκροτούσε, γελούσε, σχολίαζε. Οι βλάμηδες και οι καλεσμένοι, όλοι μέλη του Εκπολιτιστικού Συλλόγου, είχαν μπει τόσο βαθιά στο παιχνίδι που έμοιαζε να μην παριστάνουν πια – μα να ζουν στ’ αλήθεια τον καραγκούνικο γάμο, όπως γινόταν κάποτε.

Κι ενώ το γέλιο ξεχείλιζε, πίσω από τη φάρσα απλωνόταν μια γλυκιά συγκίνηση. Οι άνθρωποι δεν έκαναν μονάχα μια αποκριάτικη φάρσα∙ έπιαναν το νήμα της παράδοσης, το ξετύλιγαν μπροστά στα μάτια των παιδιών τους και το έδεναν με τη μνήμη του χωριού. Η πλατεία είχε γίνει σκηνή, μα και βωμός μνήμης: εκεί όπου το χθες και το σήμερα ενώνονταν σε μια κοινή γιορτή.

Ο παπάς, με τα ψεύτικα γένια του στραβά, σήκωσε το χέρι και διάβαζε με σοβαροφανή φωνή:

— Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός… ε, του Χωριού και των Αποκριών!

Το πλήθος ξέσπασε σε γέλια. Ένας από τους ψάλτες, κρατώντας το μικρόφωνο, έσκυψε δίπλα του:

— Παπά, διάβαζε καλά, μη μας μείνει κάνας ανύπαντρος!

— Σώπα, ψάλτη, μη σε βγάλω έξω απ’ το μυστήριο!

Η «νύφη», με το φουστάνι να την στενεύει και το μουστάκι να γλιστρά, κοίταξε τον «γαμπρό» και χαμογέλασε στραβά:

— Σταυρούλα… εεε… γαμπρέ μου, πού με βάζουνε; Μη με φιλήσεις κιόλας, δεν το αντέχω!

Η «γαμπρός», σοβαρή σαν αληθινός, του ψιθύρισε:

— Σώπα, Γιώργο, κάνε κουράγιο. Μόνο να κρατηθείς, μη σκάσουμε απ’ τα γέλια πριν τελειώσει ο παπάς!

Απ’ το πλήθος ακούστηκαν φωνές:

— Να ζήσουνε!
— Κουμπάρε, ρίξε το στεφάνι πιο ίσια!
— Πότε θα βγει ο χορός;

Ένα παιδί τράβηξε το μανίκι της μάνας του.

— Μαμά, είναι στ’ αλήθεια γάμος αυτός;
— Γάμος είναι, παιδάκι μ’, μα πιο γλυκός. Γιατί παντρεύεται η χαρά με το χωριό μας!

Όταν ο παπάς έκλεισε το βιβλίο και φώναξε «Και νυν… γλέντι!», τα όργανα ξεκίνησαν. Η νύφη έπιασε τον γαμπρό από το χέρι κι έκαναν τα πρώτα βήματα. Οι βλάμηδες μπήκαν στον κύκλο, οι καλεσμένοι χτυπούσαν παλαμάκια.

Ο ψάλτης σιγομουρμούρισε:

— Αυτός ο γάμος, λες να κρατήσει;
Κι ο παπάς, χωρίς να χάσει την ευκαιρία, του απάντησε:
— Αν είναι να κρατήσει, θα κρατήσει όσο και το χωριό μας. Όσο εμείς γελάμε και θυμόμαστε, δε θα χωρίσουμε ποτέ από την παράδοσή μας.

Η νύχτα τους βρήκε όλους να τραγουδούν γύρω από την πλατεία. Και το Βαλτινό, μέσα στη σάτιρα και το γλέντι, είχε ξαναβρεί για μια στιγμή τον παλιό του εαυτό.

Αυγατίσαμε!!!

 

Λένε πως, «όταν μοιράζεσαι τη χαρά, αυτή διπλασιάζεται. Και, όταν μοιράζεσαι τον πόνο, αυτός μετριάζεται».

Χθες βράδυ λοιπόν, Αυγατίσαμε!!!

Χθες βράδυ στην πόλη των Τρικάλων, ακούστηκε πάλι ένα κλάμα μωρού, σαν αυτά τα κλάματα που φέρνουν χαρά κι ευτυχία στα σπίτια όλων των ανθρώπων. Ήταν το πρώτο κλάμα της δεύτερης εγγονής μου.

Με μεγάλη χαρά και συγκίνηση, η οικογένειάς μας καλωσορίζει την δεύτερη εγγονή μας στον κόσμο! Το μικρό κορίτσι ήρθε στη ζωή μας για να μας γεμίσει με απέραντη ευτυχία και αγάπη. Η γέννησή της αποτελεί ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία μας, και όλοι ανυπομονούμε να την δούμε να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται με την ίδια χαρά και τρυφερότητα που μας έχει γεμίσει η πρώτη μας εγγονή.

Αυτή η στιγμή είναι γεμάτη από συναισθήματα υπερηφάνειας και ευγνωμοσύνης, καθώς η οικογένειά μας μεγαλώνει και γίνεται ακόμα πιο δυνατή. Το πρόσωπο της μικρής μας, γεμάτο αθωότητα και αίσθηση ελπίδας, είναι το πιο πολύτιμο δώρο που μπορούσαμε να λάβουμε.

Η πρώτη μας εγγονή έχει αποκτήσει ένα υπέροχο αδελφάκι, και το μέλλον τους μαζί θα είναι γεμάτο από παιχνίδια, γέλια και αμέτρητες όμορφες στιγμές. Είμαστε έτοιμοι να την αγαπήσουμε και να την στηρίξουμε με όλη μας την καρδιά, δίνοντάς της όλα όσα χρειάζεται για να μεγαλώσει ευτυχισμένη και γεμάτη αγάπη.

Η νέα εγγονή μας είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να φανταστούμε, και είμαστε γεμάτοι από ευγνωμοσύνη για αυτή τη μαγική στιγμή της ζωής μας.

Δημήτρης Τσιγάρας 

Αναμένοντας το ευχάριστο γεγονός

 

Αναμένοντας το ευχάριστο γεγονός, η ψυχή γίνεται σαν λιβάδι πριν από την άνοιξη· κοιμάται ακόμη στο χρώμα του χειμώνα, μα μέσα της φουσκώνουν ήδη οι ρίζες, σαν να γνωρίζουν ότι έρχεται η στιγμή της ανθοφορίας.

Η αναμονή είναι μισή χαρά και μισή αγωνία. Είναι ένας δρόμος που δεν τον περπατάς μόνο με τα βήματα, αλλά και με τις σκέψεις που επιστρέφουν ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο, όπως το κύμα που χτυπάει στην ακτή. Κι όσο πλησιάζει εκείνη η ώρα, τόσο το μέλλον γίνεται πιο φωτεινό, πιο απτό, σαν να φέρνει ήδη το χαμόγελό του.

Υπάρχει μια γλυκιά ένταση στην καρδιά, ένα σκίρτημα που μοιάζει με τον παλμό των πουλιών όταν ετοιμάζονται να πετάξουν. Η προσμονή δεν είναι κενό, είναι μια αόρατη γέφυρα που μας σηκώνει πάνω από τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Είναι υπόσχεση, σαν άρωμα που προηγείται του λουλουδιού, σαν μουσική που την ακούς πριν ακόμη παιχτεί.

Κι έτσι, αναμένοντας το ευχάριστο γεγονός, μαθαίνουμε να ζούμε πιο αργά, να ακούμε πιο προσεκτικά, να προσέχουμε ακόμη και τη σιωπή. Γιατί στην ουσία, αυτό που μας χαρίζει η αναμονή είναι το θαύμα της ελπίδας· το γεγονός δεν είναι μόνο αυτό που έρχεται, αλλά κι εκείνο που ήδη μας μεταμορφώνει, ενώ ακόμη το περιμένουμε.

13ο Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης – Μια βραδιά λόγου και συγκίνησης στα Τρίκαλα

 

Με μια ποιητική επίγευση αποχαιρέτησε φέτος το καλοκαίρι, καθώς το βράδυ της 28ης Αυγούστου το θεατράκι του Ληθαίου ποταμού στα Τρίκαλα φιλοξένησε το 13ο Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης. Κάτω από τον νυχτερινό ουρανό και δίπλα στα νερά του ποταμού, οι παρευρισκόμενοι είχαν την ευκαιρία να ακούσουν και να μοιραστούν ποιήματα, σε μια γιορτή του λόγου και της έμπνευσης.

Στη βραδιά συμμετείχαν σημαντικοί δημιουργοί: Σταύρος Ζαφειρίου, Γεωργία Κολοβελώνη, Παρασκευή Αλέξη, Απόστολος Γουγουλάκης, Ελένη Αλεξίου, Ηλίας Κεφάλας, Zita Iszó (Ουγγαρία/Τσεχία) και Σωκράτης Καμπουρόπουλος. Οι φωνές τους έπλεξαν έναν διάλογο με το κοινό, αναδεικνύοντας την πολυφωνία της σύγχρονης ποίησης και τη δύναμή της να αγγίζει βαθιά τον άνθρωπο.

Ήταν μια όμορφη βραδιά γεμάτη λέξεις, εικόνες και συναισθήματα, την οποία απόλαυσε πλήθος κόσμου, επιβεβαιώνοντας ότι η ποίηση εξακολουθεί να αποτελεί ζωντανό κομμάτι της συλλογικής μας εμπειρίας.

Θερμά συγχαρητήρια στην υπέροχη και δημιουργική ομάδα της “Θράκας” για την άρτια διοργάνωση και τη συνέχιση ενός θεσμού που έχει καθιερωθεί ως σημείο αναφοράς για την ποιητική ζωή της Θεσσαλίας.

Μια μέρα πριν γεννηθεί το σύμπαν, μια μέρα πριν γεννηθεί ο άνθρωπος

 

Μια μέρα πριν γεννηθεί το σύμπαν,
η σιωπή κοιμόταν στο άδειο της βλέμμα.
Κι όμως, κάτω από εκείνο το αδιανόητο κενό
τρέμανε οι σπόροι των γαλαξιών,
οι ανάσες του χρόνου, τα μέλλοντα όνειρα.

Μια μέρα πριν γεννηθεί ο άνθρωπος,
η μήτρα ήταν σκοτάδι κι απέραντη θαλπωρή.
Κι όμως, κάτω από εκείνη τη σιωπηλή προστασία
τρέμανε τα μάτια που θα άνοιγαν στον κόσμο,
η πνοή που θα γινόταν κραυγή,
οι σκέψεις που δεν είχαν ακόμη όνομα.

Το σύμπαν γεννήθηκε με μια έκρηξη φωτός,
ο άνθρωπος με μια έκρηξη κλάματος.
Και στις δύο στιγμές, η σιωπή έσπασε∙
και ο χρόνος άρχισε να μετρά,
και η ύλη να ζητά μορφή.

Η πρώτη σπίθα του κόσμου
είναι αδελφή με την πρώτη αναπνοή του ανθρώπου.
Το άπειρο του ουρανού
καθρεφτίζεται στο άπειρο της συνείδησης.
Και κάθε άνθρωπος που γεννιέται
είναι μια μικρή επανάληψη της κοσμικής αυγής:
ένα τίποτα που γίνεται παν,
μια σιωπή που γίνεται φως.

Ίσως γι’ αυτό η ψυχή μας
κουβαλάει πάντοτε μια νοσταλγία για τα άστρα:
γιατί η γέννησή μας
είναι γραμμένη με το ίδιο μελάνι που γράφτηκε
η πρώτη σελίδα του κόσμου.

Δ.Τ.

«Στιγμές πίσω από τον χορό»

 

Η μέρα είχε ξημερώσει παγωμένη, με τα δέντρα γυμνά, να δείχνουν πως ο χειμώνας δεν είχε πει ακόμη την τελευταία του κουβέντα. Στο Βαλτινό, όμως, κανείς δεν σκεφτόταν το κρύο. Γάμος ήταν∙ κι ο γάμος ήθελε χορό, φωνές, τραγούδια και κόσμο μαζεμένο. Από κάθε γωνιά του χωριού, μα κι από τα γύρω χωριά, έφταναν οι καλεσμένοι. Οι γυναίκες έστηναν τις κατσαρόλες στη φωτιά, οι άντρες κουβαλούσαν πάγκους και καρέκλες, κι οι μουσικοί ετοίμαζαν τα όργανα.

Μια κυρία στάθηκε λίγο πιο πέρα, πλάι στη φίλη της. Κρατούσε σφιχτά την τσάντα της και παρατηρούσε το πλήθος, σαν να ήθελε να βάλει μια τάξη μέσα σε όλον αυτό τον θόρυβο. Δίπλα της, η Αικατερίνη, ντυμένη με το μαύρο παραδοσιακό φόρεμα και το μενταγιόν της, χαμογελούσε συγκρατημένα. Μπροστά τους, η μικρή Ρούλα, με το καρό παλτό της, είχε γονατίσει στο χώμα, προσπαθώντας να μιμηθεί τις μεγάλες. Κάθε τόσο γύριζε το κεφάλι της προς τον χορό, μα πιο πολύ την τράβαγε το βλέμμα του φωτογράφου που έψαχνε πρόσωπα να φυλακίσει στον φακό του.

«Έλα, στάσου λίγο ήσυχη», της είπε η μάνα της η Αικατερίνη, βάζοντας απαλά το χέρι στον ώμο της μικρής.
«Μα θέλω να πάω να δω τον γαμπρό!» απάντησε εκείνη.
«Θα τον δεις σε λίγο, μη βιάζεσαι. Όλα στον καιρό τους.»

Πίσω τους, το γλέντι είχε ανάψει. Οι άντρες πρώτοι στον κύκλο, με τα χέρια απλωμένα, και πιο πίσω οι γυναίκες, με βήμα πιο συγκρατημένο, κρατούσαν τον ρυθμό. Ο βιολιτζής τέντωνε τη δοξαριά με δύναμη, κι ο κλαριντζής έσυρε ένα σκοπό που έμοιαζε να βγαίνει κατευθείαν από την ψυχή του χωριού.

Ο φωτογράφος έκανε ένα νεύμα. «Εδώ, κοιτάξτε με», τους είπε χαμηλόφωνα. Οι τρεις γυναίκες στάθηκαν όπως μπορούσαν. Δεν ήξεραν τότε πως εκείνη η στιγμή, μικρή και φαινομενικά ασήμαντη, θα έμενε να τις κοιτάει πίσω, χρόνια μετά, από το χαρτί της φωτογραφίας.

Η μία σοβάρεψε, η άλλη χαμογέλασε αχνά, κι η Ρούλα, με την ανυπομονησία της παιδικής ηλικίας, έκανε μια κίνηση σαν να ήθελε να πεταχτεί προς τον χορό.

Ο φωτογράφος, ίσως χωρίς να το ξέρει, κατέγραψε όχι μόνο ένα γάμο, αλλά και το μυστικό πέρασμα ανάμεσα στο συλλογικό και το ατομικό, στο παροδικό και το αιώνιο. Σήμερα, όσοι κοιτούν αυτή τη φωτογραφία δεν βλέπουν απλώς τρεις ανθρώπους σε μια γιορτή. Βλέπουν το αποτύπωμα μιας εποχής, μιας κοινότητας που έζησε, χόρεψε, γλέντησε και χάθηκε – μα που μένει ζωντανή μέσα από τέτοιες στιγμές που αντιστάθηκαν στη λήθη.

ΕΥΚΑΛΥΠΤΟΙ

 

Λατρεύω τους ευκάλυπτους με όλη τη θρησκευτική κι ερωτική σημασία που μπορεί να πάρει το ρήμα. Τους παρακολουθώ να γδύνονται, αποκαλύπτοντας τη βαθύτερη φύση τους που αναδύεται κάτω από τον φλοιό, χωρίς να απεκδύονται την ευθύνη τους για τον ορατό κόσμο. Έλα, μου λένε τα ιερογλυφικά του γυμνού σώματός των, έλα μου λέει η γλώσσα των πολύχρωμων τατουάζ τους, έλα με παροτρύνουν εν χορώ τα αλσύλλιά τους και μαζί θα σώσουμε τις αρετές που λείπουν απ’ τον κόσμο. Έλα, φωνάζουν επιτακτικά, μαζί να πάμε κατάστικτοι και εικονογραφημένοι με ό,τι το σύμπαν μας πληροφορεί με την άρρητη ομορφιά του. 

Του Ηλία Κεφάλα

Ο φακός του Βασίλη Σταμούλη στο Βυζαντινό Φρούριο και το Βαρούσι

 

Ο Βασίλης Σταμούλης επισκέφθηκε το Βυζαντινό κάστρο των Τρικάλων, το ιστορικό Φρούριο που δεσπόζει πάνω από την πόλη και στέκει ακοίμητος μάρτυρας αιώνων. Με τη φωτογραφική του ματιά κατέγραψε τον επιβλητικό πύργο με το ρολόι, σύμβολο και σημείο αναφοράς για τους Τρικαλινούς, που συνεχίζει να ορίζει τον ρυθμό της καθημερινότητας. Στάθηκε μπροστά στα πέτρινα τοιχώματα του κάστρου, αφήνοντας τον φακό του να αναδείξει τη δύναμη και τη φθορά του χρόνου χαραγμένη στις πέτρες.

Περιδιάβηκε τα συμπλέγματα των σκαλοπατιών και τα μονοπάτια που οδηγούν στις διάφορες γωνιές του Φρουρίου, συλλαμβάνοντας με τις φωτογραφίες του τη διαλεκτική ανάμεσα στο φως και τη σκιά, το παρελθόν και το παρόν. Από εκεί, το βλέμμα του στράφηκε στον παραδοσιακό οικισμό του Βαρουσίου, με τα παλιά αρχοντικά, τις εκκλησίες και τα στενά δρομάκια, που συμπληρώνουν την ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής.

Η επίσκεψη αυτή, του Βασίλη Σταμούλη, στο Φρούριο ήταν μια περιήγηση αλλά και μια καλλιτεχνική συνάντηση με την ιστορία και την ψυχή των Τρικάλων∙ ένα φωτογραφικό ταξίδι που αποτύπωσε τον διάλογο της πόλης με τη μνήμη της.

Το 13ο Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης στα Τρίκαλα

 

Με την ποίηση να κυριαρχεί και τους στίχους να μαγεύουν, μετακαλώντας ποιητές διεθνώς αναγνωρισμένους, πραγματοποιείται το καλοκαίρι του 2025 το 13ο Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης και συγκεκριμένα το διάστημα 25-29 Αυγούστου. Ο Δήμος Τρικκαίων στηρίζει τη διοργάνωση και φέτος, φιλοξενώντας την αντίστοιχη εκδήλωση στις 28 Αυγούστου 2025, στο θεατράκι του Ληθαίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην εκδήλωση των Τρικάλων συμμετέχουν τρικαλινοί/ες ποιητές και ποιήτριες, αλλά βραβευμένοι ποιητές και από την Ισπανία, την Τυνησία, την Ουγγαρία και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Το πρόγραμμα της εκδήλωσης στο μαγευτικό θεατράκι του Ληθαίου (ώρα έναρξης 20:00) είναι το ακόλουθο:

Πέμπτη 28. 8. 2025

Τρίκαλα – Θεατράκι του Ληθαίου

Η εκδήλωση θα συνοδεύεται από ζωντανή μουσική.

Παρουσιαστής: Νικόλας Κουτσοδόντης

20:00 – 20:10

Εισαγωγικοί χαιρετισμοί

Μιχαήλ Λάππας, Αντιδήμαρχος Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού Δήμου Τρικκαίων

Θάνος Γώγος, Διευθυντής του Φεστιβάλ

Ειρήνη Κομνηνού, Προϊσταμένη του Τμήματος Ευρωπαϊκής Ένωσης /ΥΠΠΟ, Project Manager του Γραφείου Δημιουργική Ευρώπη Ελλάδας

20:10 – 20:20

Ζωντανή Μουσική

20:20 – 20:50

Ανάγνωση Ποίησης

Συμμετέχοντες: Σταύρος Ζαφειρίου, Γεωργία Κολοβελώνη, Παρασκευή Αλέξη, Απόστολος Γουγουλάκης, Ελένη Αλεξίου

20:50 – 21:00

Ζωντανή Μουσική

21:00 – 21:40

Ανάγνωση Ποίησης

Συμμετέχοντες: Miguel Rodriguez Monteavaro (Ισπανία), Helen Ivory (Ηνωμένο Βασίλειο), Yolanda Castaño (Ισπανία), Θωμάς Τσαλαπάτης, Marianne Catzaras (Τυνησία)

21:40 – 21:50

Ζωντανή Μουσική

 21:50 – 22:15

Ανάγνωση Ποίησης

Συμμετέχοντες: Ηλίας Κεφάλας, Zita Iszó (Ουγγαρία/Τσεχία), Σωκράτης Καμπουρόπουλος.

Από το γραφείο Τύπου

Βαλτσινιώτικο παραμύθι «Η Προνοητικότητα πριν την Αναγκαιότητα»

 

Κάποτε στην εύφορη πεδιάδα του Βαλτινού, που απλωνόταν μέχρι τους πρόποδες του Κόζιακα, οι άνθρωποι ζούσαν από γενιά σε γενιά με την πεποίθηση πως «ο χρόνος φέρνει λύσεις». Αν η σκεπή έσταζε, περίμεναν τις βροχές για να πειστούν να την φτιάξουν. Αν τα χωράφια έμεναν ακαλλιέργητα, έλεγαν πως «την άνοιξη θα βρούμε τον τρόπο». Η αναγκαιότητα ήταν ο κυρίαρχος δάσκαλος τους, μα ήταν δάσκαλος αυστηρός, που ζητούσε πληρωμή σε κόπο, δάκρυ και απώλεια.

Ανάμεσά τους ζούσε ένας γέροντας, ο Φρόντιος Αριστόβουλος. Δεν ξεχώριζε για πλούτη ή δύναμη· ξεχώριζε για τον τρόπο που κοιτούσε τον κόσμο. Έβλεπε τα σημάδια που άλλοι προσπερνούσαν: το σύννεφο που στέκονταν βαρύ στον ορίζοντα, το φύλλο που κιτρίνιζε νωρίτερα, το πουλί που άλλαζε φτερούγισμα. Δεν έβλεπε το παρόν μόνο· έβλεπε το μέλλον σαν σκιά που απλωνόταν και τον καλούσε να προετοιμαστεί.

Κι όταν οι συγχωριανοί του γελούσαν με τις έγκαιρες προετοιμασίες του, εκείνος χαμογελούσε ήσυχα. «Η αναγκαιότητα», τους έλεγε, «είναι σαν ποτάμι που ξεχειλίζει. Αν σταθείς μπροστά του την ώρα που φουσκώνει, θα σε παρασύρει. Αν όμως φτιάξεις φράγμα πριν, θα το δαμάσεις. Μην περιμένετε το νερό να σας θυμίσει τη δύναμή του· μάθετε να ακούτε το μουρμουρητό του πριν γίνει βρυχηθμός.»

Όταν ο σκληρός χειμώνας ήρθε, ο λόγος του φανερώθηκε αληθινός. Οι σκεπές έσπαγαν, τα χωράφια πάγωναν, οι αποθήκες άδειαζαν. Οι άνθρωποι έτρεχαν σαστισμένοι να προλάβουν τον καιρό που τους είχε ήδη προσπεράσει. Έσκαβαν στο χιόνι για μια μπουκιά, έσπαγαν ξύλα από τις πόρτες τους για να ανάψουν φωτιά. Μα το χιόνι δεν συγκινείται από ανάγκες, ούτε ο άνεμος λυπάται την αργοπορία.

Μέσα στη θύελλα, το σπίτι του Φρόντιου Αριστόβουλου στεκόταν σαν ήρεμο φανάρι. Είχε ξύλα, είχε ψωμί, είχε φωτιά. Μα πάνω απ’ όλα είχε γαλήνη. Οι γείτονες χτυπούσαν την πόρτα του, και ο γέροντας τους άνοιγε, όχι με έπαρση, αλλά με συμπόνια. Τους μοίραζε ψωμί και ζεστασιά, κι όταν οι φωνές τους έσβηναν στο σιωπηλό θαύμα της σωτηρίας, εκείνος έλεγε:

«Δείτε, φίλοι μου, πόσο διαφορετικά μιλά η ανάγκη και πόσο η πρόνοια. Η ανάγκη φωνάζει, χτυπάει, σας γονατίζει· η πρόνοια ψιθυρίζει, δείχνει, σας σηκώνει. Ο ένας δρόμος οδηγεί στον πανικό, ο άλλος στην ηρεμία. Όποιος σπέρνει νωρίς, θερίζει με σιγουριά· όποιος περιμένει την καταιγίδα για να ψάξει σπόρο, χάνει και τον σπόρο και τον καιρό.»

Τα λόγια του ήταν σαν σπόροι που βλάστησαν μέσα στη δοκιμασία. Όταν ο χειμώνας έλιωσε, οι άνθρωποι θυμήθηκαν πως η ζωή δεν είναι άδικη· είναι απλώς ακριβής. Όπως το ρολόι δεν σταματά για όποιον αργεί, έτσι κι ο χρόνος δεν συγχωρεί την αναβλητικότητα.

Έτσι, το Βαλτινό άλλαξε. Οι κάτοικοι έμαθαν να συνεργάζονται, να σκέφτονται όχι μόνο το σήμερα αλλά και το αύριο. Έχτισαν αποθήκες για όλους, οργάνωσαν τις εποχές τους με σύνεση, άκουσαν ξανά τη φωνή της φύσης, που μιλά με σημάδια πριν μιλήσει με μαστίγια. Και τα παιδιά τους μεγάλωσαν με μια φράση που πέρασε από στόμα σε στόμα:

«Η προνοητικότητα πριν την αναγκαιότητα είναι σαν το φως πριν την αυγή. Δεν τυφλώνει, μα σου δείχνει πού να βαδίσεις. Κι όποιος βαδίζει στο πρώτο φως, φτάνει στον ήλιο χωρίς να σκοντάψει.»

Κι έτσι, η πεδιάδα του Βαλτινού δεν ξαναγνώρισε πείνα ούτε πανικό. Γιατί η αληθινή δύναμη δεν ήταν στα χωράφια τους ούτε στα κοπάδια τους, αλλά στο μυαλό και στην καρδιά τους, που είχαν μάθει πια πως η σοφία βρίσκεται στο να προλαμβάνεις το κακό πριν αυτό γίνει καταιγίδα.

Από τότε, έμαθαν πως όποιος προνοεί πριν την ανάγκη, ζει πάντα με γαλήνη· γιατί η σοφία δεν είναι να νικάς την καταιγίδα, αλλά να την προβλέπεις πριν φτάσει.

Δ.Τ.

Ο Νίκος Αναστ. Σταμούλης: Ο Έλληνας μετανάστης που κατέκτησε τη Γερμανία με τη μαγειρική του

 

Ο συγχωριανός μας, Νίκος Αν. Σταμούλης είναι ένας από εκείνους τους Έλληνες μετανάστες που καταφέρνουν να μετατρέπουν τη νοσταλγία για την πατρίδα σε δημιουργία και προσφορά. Ζει και εργάζεται στη Γερμανία, όπου με σκληρή δουλειά και μεράκι έχει καταφέρει να αναδείξει τις ιδιαίτερες ικανότητές του στη μαγειρική.

Η φήμη του δεν άργησε να εξαπλωθεί, καθώς οι γεύσεις που προσφέρει συνδυάζουν την ελληνική παράδοση με τη δημιουργική του έμπνευση. Πρόσφατα, ο Νίκος συμμετείχε σε έναν διαγωνισμό που διοργάνωσε ο αθλητικός και κοινωνικός σύλλογος Flying Goalie. Εκεί, μαγείρεψε ένα φαγητό που ξεχώρισε για τη νοστιμιά, την ισορροπία και την αυθεντικότητά του, κερδίζοντας το πρώτο του μετάλλιο.

Η χαρά όμως δεν σταμάτησε εκεί. Σύντομα, σε μια δεύτερη διοργάνωση της ίδιας ομάδας, αυτή τη φορά στο πλαίσιο των «Εβδομαδιαίων εκδηλώσεων», ο Νίκος κατέκτησε και ένα ακόμη σημαντικό βραβείο: το Κύπελλο από το δεύτερο γκρουπ του Flying Goalie. Η βράβευσή του αυτή δεν ήταν μόνο μια επιβεβαίωση του ταλέντου του, αλλά και μια αναγνώριση της αφοσίωσης, της δημιουργικότητας και του πάθους που βάζει στη μαγειρική.

Ο Νίκος Αν. Σταμούλης αποτελεί σήμερα παράδειγμα για πολλούς νέους μετανάστες: ότι η αγάπη για αυτό που κάνεις, σε συνδυασμό με επιμονή και προσήλωση, μπορεί να σε οδηγήσει στην επιτυχία και στην αναγνώριση, ακόμη και μακριά από την πατρίδα.

«Το τραγούδι του Παλιοπόταμου» (της Ρούλας Σταυρέκα)

 

Κάθε Φλεβάρη, όταν τα κρύα γίνονταν πιο ήπια κι έσπαζαν οι πάγοι στις όχθες, το μεγάλο ποτάμι του Βαλτινού, ο Παλιοπόταμος, άρχιζε να τραγουδά. Δεν το έγραφε καμία παρτιτούρα, καμία φωνή ανθρώπου δεν μπορούσε να το μιμηθεί. Ήταν το κόασμα των βατράχων που άρχιζαν το τραγούδι τους όταν έπεφτε το πρώτο σκοτάδι, μια συναυλία που κρατούσε όλη τη νύχτα, ώσπου να ξημερώσει.

Τότε σωπαίναμε όλοι. Τα σκυλιά σταματούσαν το γάβγισμα, οι γάτες έμεναν ακίνητες στις στέγες, κι εμείς, ξαπλωμένοι στα κρεβάτια μας, αφήναμε τη μουσική να κυλάει μέσα μας, σαν ποτάμι που μας ξέπλενε από τις έγνοιες της μέρας. Μια απέραντη γαλήνη απλωνόταν στο χωριό μας, κάτω από τα αστέρια που έλαμπαν πάνω από τα χωράφια και τα δέντρα.

Μες στη σιγαλιά, άλλη μια μουσική γινόταν η παρέα μας, ο γλυκός ήχος από τα τριζόνια που καθόταν πάνω στις πέτρες και στα χορτάρια της αυλής. Το τρίξιμό τους ήταν σαν ψίθυρος, σαν ανάσα ελαφριά, που με νανούριζε. Έκλεινα τα μάτια μου και, προτού το καταλάβω, ο ύπνος με έπαιρνε, αφήνοντάς μου μια γεύση άνοιξης και ελευθερίας στα χείλη.

Στο χωριό δεν είχαμε φασαρία από αυτοκίνητα ούτε σειρήνες ούτε φώτα που έκαιγαν όλη τη νύχτα. Μαθαίναμε κάθε ήχο: το φτερούγισμα της κουκουβάγιας, το βάδισμα μιας αλεπούς στο μονοπάτι, το κάλεσμα του νυχτοπούλιου. Δεν φοβόμασταν. Ζούσαμε μαζί με όλα αυτά τα πλάσματα, κι εκείνα ζούσαν μαζί μας, σαν μια οικογένεια που μοιράζεται την ίδια γη.

Με την άνοιξη περιμέναμε τα χελιδόνια. Πάντα γύριζαν, κι οι φωλιές τους, κάτω από τα μπαλκόνια μας, περίμεναν κι αυτές να γεμίσουν ξανά ζωή. Δεν τις χαλούσαμε ποτέ. Τα βλέπαμε να φέρνουν λάσπη και χορτάρια, να χτίζουν με υπομονή το μικρό τους σπίτι, όπως οι άνθρωποι, μόνο που εκείνα τραγουδούσαν όλη μέρα.

Κοντά στον Μύλο, οι πελαργοί έκαναν τη δική τους φωλιά στην κολόνα της ΔΕΗ. Ο ήχος από τα ράμφη τους ήταν σαν δύο ξύλα που χτυπούσαν μαζί, ένας παράξενος, δυνατός ήχος που αντηχούσε μες στη γειτονιά. Καθόμασταν και τους κοιτούσαμε, με θαυμασμό για το πώς η φύση τους δίδαξε να πετούν τόσο ψηλά και να γυρίζουν πάντα στον ίδιο τόπο.

Και το καλοκαίρι, τα τζιτζίκια άρχιζαν το τραγούδι τους, χιλιάδες φωνές μαζί, που κάποιους τους ξεκούραζαν κι άλλους τους κούραζαν. Εμένα με ζάλιζαν λίγο, αλλά ήξερα πως ήταν κι αυτά κομμάτι αυτού του κόσμου, όπως και τα πουλιά που έφερναν θρύλους μαζί τους.

Η γιαγιά μου έλεγε για τον Γκιώνη και τον Κούκο, πως ήταν κάποτε δυο αδέλφια, ο Αντώνης και ο Νίκος, που χάθηκαν στο δάσος, κι από τότε ψάχνει ο ένας τον άλλο φωνάζοντας τα ονόματά τους. Ο Γκιώνης φωνάζει Αντώνη τη νύχτα, κι ο Κούκος Νίκο την αυγή. Στενοχωριόμουν με την ιστορία αυτή, γιατί δεν ήθελα να χαθούν τα αδέλφια για πάντα.

Όμως κάθε φορά που άκουγα τον Κούκο να φωνάζει, ένιωθα πως έφερνε την άνοιξη, πως μαζί του έφερνε ελπίδα, κι ίσως μια μέρα τα δύο αδέλφια να ξαναβρίσκονταν, μες στον ήλιο και τη δροσιά του πρωινού, εκεί στον Παλιοπόταμο που πάντα τραγουδούσε.

Ρούλα Σταυρέκα

Η ιεροτελεστία της απλότητας

 

Ο Βασίλης Κράβαρης, απόμαχος πια αγρότης, στέκεται γαλήνιος μπροστά στη σχάρα, ψήνοντας με ήρεμες κινήσεις πιπεριές και μελιτζάνες· καρπούς της γης που υπηρέτησε σε όλη του τη ζωή. Το πρόσωπό του, αυλακωμένο από τον ήλιο και τους χειμώνες των χωραφιών, φωτίζεται από μια ήσυχη υπερηφάνεια: ακόμη κι αν τα χέρια του δεν σπέρνουν όπως παλιά, εξακολουθούν να φροντίζουν, να υπηρετούν, να προσφέρουν.

Η αυλή του σπιτιού γύρω του αποτελεί έναν μικρόκοσμο αρμονίας. Το παλιό τρακτέρ, τα εργαλεία παραταγμένα σαν σιωπηλοί φρουροί μιας ζωής μόχθου, οι πλακοστρωμένες γωνιές, τα γλαστράκια με βασιλικούς και γαρύφαλλα — όλα είναι στη θέση τους, όχι τυχαία, αλλά για να θυμίζουν ότι τίποτα δεν χάνεται από ό,τι αγαπήθηκε πραγματικά. Εδώ συγκεντρώνεται ακόμη η οικογένεια, όπως παλιά κάθε Κυριακή: τα εγγόνια τρέχουν στο χορτάρι, οι καρέκλες στοιχίζονται γύρω από το τραπέζι, και ο αέρας μοσχοβολάει γη απλόχερη, καρτερική.

Ο Βασίλης δεν μιλά πολύ. Η στοχαστική του σιωπή, ωστόσο, λέει πολλά: πως η ευτυχία κατοικεί στις μικρές, ταπεινές πράξεις· σε μια γουλιά κρασί, σε ένα κομμάτι ψωμί που συνοδεύεται από τις ψητές μελιτζάνες και τις γλυκιές πιπεριές της αυλής του — στο μοίρασμα, τελικά, της απλότητας. Αυτό το μεσημεριανό τραπέζι δεν είναι μια απλή συνήθεια, αλλά ένας άρρητος ύμνος στη συνέχεια της ζωής, στη μνήμη, στη ρίζα.

Κάθε φορά που η σχάρα ανάβει, δεν ψήνει μόνο λαχανικά· ζεσταίνει μνήμες, ξυπνά ιστορίες, συντηρεί δεσμούς. Και ο Βασίλης, ο παλιός αγρότης από το Βαλτινό, στέκει στο κέντρο αυτού του κύκλου, ταπεινός «ιερέας» μιας καθημερινής τελετουργίας, στην οποία η γη, η οικογένεια και ο χρόνος ενώνονται, υφαίνοντας ένα περιβάλλον λιτό, αλλά γεμάτο ουσιώδη γαλήνη.

Ανάλυση του ποιήματος «Ο ύμνος του Α.Ο. Βαλτινού»

 

«Ο ύμνος του Α.Ο Βαλτινού»

 

Εμπρός του Βαλτινού παιδιά

στο γκολ, στην νίκη, στην πρωτιά!

Σμιλέψτε νου, κορμί, καρδιά

βάλτε στα πόδια σας φτερά!

 

Ωραίοι, νέοι και γενναίοι

μ’ αστραφτερή, κοφτή ματιά,

όσο κοντεύει ο ήλιος καίει

μα είναι τ’ όνειρο φωτιά.

 

Είναι το φως που σαγηνεύει

κι όλους σας έλκει στα ψηλά,

μα την πορεία δυσκολεύει

η σκοτεινιά κι η αντηλιά.

 

Ωραίοι, νέοι και γενναίοι

εκεί στη στρόγγυλη Θεά,

γεννάει ο νους φωτιά και ρέει

μια λάβα, μια ουσία φαιά

 

Ανάλυση του ποιήματος «Ο ύμνος του Α.Ο. Βαλτινού»

1. Θέμα

Το ποίημα αποτελεί ύμνο – επευφημία προς την ομάδα του Α.Ο. Βαλτινού, εμψυχώνοντας τους νέους του χωριού να αγωνιστούν με πάθος, ήθος και δύναμη για τη νίκη και την πρωτιά. Παράλληλα, λειτουργεί ως ύμνος της νεότητας, της συλλογικότητας και του αθλητικού ιδεώδους, συνδέοντας το άθλημα με το όνειρο και την υπέρβαση.

2. Δομή

Το ποίημα αποτελείται από τέσσερις τετράστιχες στροφές με ρυθμό εμβατηρίου, έντονο επιτακτικό τόνο (προτροπές: «Εμπρός», «Σμιλέψτε», «βάλτε») και εικόνες που εναλλάσσονται ανάμεσα:

στο γήπεδο (ρεαλισμός) και στα υψηλά ιδανικά (ονειρικό – μεταφορικό πεδίο).

3. Νοηματικοί άξονες

Α’ στροφή:

Κάλεσμα σε πορεία προς τη νίκη και την πρωτιά, με σύνθημα τον αγώνα, τη χαρά της συμμετοχής και τη φιλοδοξία. Το «σμιλέψτε νου, κορμί, καρδιά» τονίζει την ολιστική ανάπτυξη αθλητή και ανθρώπου.

Β’ στροφή:

Η νιότη και η γενναιότητα τονίζονται («Ωραίοι, νέοι και γενναίοι») με αναφορά στον καυτό ήλιο (δοκιμασία – προσπάθεια), αλλά και στο όνειρο που «είναι φωτιά», δηλαδή ισχυρό κίνητρο και πηγή δύναμης.

Γ’ στροφή:

Η γλυκύτητα του φωτός (ελπίδα, όραμα) τραβά τους αθλητές στα «ψηλά» (στόχους – ιδανικά), όμως οι δυσκολίες (σκοτεινιά, αντηλιά) κάνουν την πορεία δύσκολη, αναγνωρίζοντας τα εμπόδια του αγώνα και της ζωής.

Δ’ στροφή:

Η σύνδεση με τη «στρόγγυλη Θεά» (μπάλα, ποδόσφαιρο) αποδίδει ιερότητα στο παιχνίδι. Ο νους γεννά «φωτιά» (πάθος, δημιουργικότητα), ενώ η «λάβα» και «ουσία φαιά» παραπέμπουν στη ροή ενέργειας, στην έκφραση ψυχικής δύναμης και στρατηγικής σκέψης κατά τον αγώνα.

4. Εκφραστικά μέσα

Προσωποποιήσεις – μεταφορές:

«στρόγγυλη Θεά» (μπάλα)

«βάλτε στα πόδια σας φτερά» (ταχύτητα – όνειρο)

«το φως που σαγηνεύει» (ελπίδα, στόχος)

«γεννάει ο νους φωτιά» (έμπνευση)

Αντίθεση:

Φως – σκοτεινιά

Όνειρο – δυσκολία

Ήλιος που καίει – όνειρο φωτιά

Εικόνες:

του ήλιου, της φωτιάς, της λάβας, της αντηλιάς

του γηπέδου ως τόπου δοκιμασίας και υπέρβασης

Ρυθμός – επιτακτική διάθεση:

Ρηματικοί τύποι προστακτικής: «Εμπρός», «Σμιλέψτε», «βάλτε»

Αντίλαλος συνθημάτων γηπέδου, ενισχύει την κινητοποίηση.

5. Μηνύματα – αξίες

Συλλογικότητα και πίστη στον αγώνα.
Η νιότη καλείται να είναι γενναία, δυνατή, ανοιχτή στο όνειρο.
Η νίκη δεν είναι μόνο αθλητική, αλλά νίκη πνεύματος και χαρακτήρα.
Η πορεία προς την κορυφή συνοδεύεται από δυσκολίες, αλλά το όραμα είναι φωτεινό.
Το ποδόσφαιρο αναδεικνύεται σε τελετουργία δημιουργικότητας και κοινοτικής συνάντησης, μια γιορτή για το Βαλτινό.

Συμπέρασμα

Το ποίημα λειτουργεί ως ύμνος ενότητας, πάθους και πίστης στο κοινό όραμα του Βαλτινού, ενδυναμώνοντας την ταυτότητα της κοινότητας και προσφέροντας στους νέους πρότυπα αγώνα, ήθους και υψηλών στόχων μέσα από την ποδοσφαιρική προσπάθεια, την πειθαρχία και την ομαδικότητα.

Τον ύμνο έγραψε το 2019, ο Δημήτρης Τσιγάρας και τον μελοποίησε ο Θωμάς Σιώμος.

Ανατολή και Δύση στο ίδιο βήμα

 

Η εικόνα του παππού Θανάση Ζαμπακά με την εγγονή του Χαρά είναι ένας ζωντανός μύθος για τη ροή των γενεών — μια γέφυρα ανάμεσα σε αυτό που δύει αργά και όμορφα και σε αυτό που ανατέλλει με ορμή και προσμονή. Το βλέμμα της μικρής προς τον παππού έχει μέσα του το ερώτημα, την περιέργεια, την χαρά της ανακάλυψης. Το βλέμμα του παππού προς την εγγονή έχει τρυφερότητα, γνώση, έναν ήσυχο θαυμασμό. Μέσα σε αυτή την στιγμή, συμπυκνώνονται δεκαετίες ανθρώπινης εμπειρίας.

Όπως η ανατολή και η δύση του ήλιου σχηματίζουν έναν αέναο κύκλο που ποτέ δεν σταματά, έτσι και οι γενιές διαδέχονται η μία την άλλη, με την ησυχία μιας φυσικής και βαθιάς συνέχειας. Ο παππούς —φορέας μνήμης, παραδόσεων, ιστορίας— παραδίδει αθόρυβα στην εγγονή το νήμα της ζωής. Και το παιδί, μέσα στην ανεμελιά και την αθωότητά του, γίνεται ο φορέας του αύριο, της ελπίδας, της εξέλιξης.

Σε εκείνη τη χειρονομία, στο πιάσιμο του χεριού, κατοικεί ο χρόνος ο παλιός και ο χρόνος ο καινούριος. Είναι σαν να επικοινωνούν χωρίς λέξεις δύο εποχές: η σοφία που έχει μάθει να αφήνεται και η νιότη που τώρα μαθαίνει να κρατιέται. Κι ο κόσμος γυρίζει —όπως η γη μέσα στον κύκλο του 24ωρου— παραδίδοντας ασταμάτητα σκυτάλη: μέρα και νύχτα, γέλιο και δάκρυ, αρχή και τέλος, που τελικώς δεν είναι τίποτα άλλο παρά συνεχείς μεταμορφώσεις του ίδιου του θαύματος της ζωής.

Έτσι διασώζεται η ομορφιά του ανθρώπινου ταξιδιού: στο βήμα ενός παππού που πλησιάζει στο σούρουπο και στο βλέμμα μιας εγγονής που μόλις είδε την αυγή της ζωής να ανατέλλει. Κι όσο οι δυο τους περπατούν χέρι-χέρι, μες στον δρόμο της πόλης αλλά και στον δρόμο του χρόνου, τόσο ο κύκλος συνεχίζει να γυρίζει σαν κάτι αιώνιο που απλώς αλλάζει μορφές.

Γνώμη… δύναται να έχουν άπαντες. Μα γνώση, για να ’χουν γνώμη… έχουν;

 

Το Βαλτινό απλώνεται δίπλα στο ποτάμι, 
σαν χούφτα χώμα που ακουμπάει το νερό του Παλιοπόταμου.
Κάθε δειλινό, οι άνθρωποι μαζεύονταν στην πλατεία,
κάτω από τα γερασμένα πλατάνια.
Η γη μύριζε υγρασία,
ο αέρας κουβαλούσε τα νέα της ημέρας.

Κι εκεί, μέσα σε κουβέντες και γέλια,
γεννιόντουσαν γνώμες…
για βροχές που δεν έβρεξαν,
για σπόρους που δεν φύτεψαν,
για δρόμους που δεν διάβηκαν ποτέ.
Οι λέξεις τους… ανέβαιναν στον αέρα
σαν σμήνος πουλιών χωρίς πυξίδα.

Στην άκρη, πάντα στην άκρη,
καθόταν ένας γέροντας.
Σιωπηλός,
με τα μάτια βυθισμένα στον ποταμό.
Δεν μιλούσε πολύ… γιατί είχε περπατήσει ως τις πηγές του ποταμού.
Είχε πνιγεί δυο φορές στα νερά της βροχής.
Είχε θάψει στάχυα και θερίσει λιμούς.

Οι δικές του λέξεις έβγαιναν αργά,
όπως οι σταγόνες από πηγή
που ζει μέσα στην πέτρα.

Κάποτε ένα παιδί τον ρώτησε:
—Δάσκαλε, γιατί μιλάς τόσο λίγο;

Κι εκείνος είπε:
—Γιατί η γνώμη είναι εύκολη σαν τον άνεμο…
Όλοι μπορούν να την έχουν.
Μα η γνώση, για να ’χεις γνώμη,
θέλει αυτί που ξέρει να ακούει,
μάτι που βλέπει και πίσω από την εικόνα,
και καρδιά που αντέχει να περιμένει.

Τότε ο Παλιοπόταμος αναστέναξε,
κι ένα κύμα ήρθε ως την πλατεία,
σα να ήθελε να ξεπλύνει
όλες τις άδειες λέξεις του χωριού.

Κι έτσι έμεινε να λέγεται…
πως η γνώμη που δεν ριζώνει στη γνώση
είναι δέντρο χωρίς ρίζες.
Κι ο πρώτος άνεμος…
θα το ρίξει.

Απάντηση του Προέδρου Τοπικής Κοινότητας Βαλτινού, Προς τη ΔΕΥΑΤ

 

Η ανακοίνωσή σας, αντί να αποτυπώνει έμπρακτη κοινωνική ευαισθησία, επιλέγει να υποβαθμίσει ένα ζήτημα ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε «πρόβλημα ελαχίστων κακοπληρωτών» και να επιπλήξει δημόσια την Τοπική Κοινότητα Βαλτινού, αποφεύγοντας τον πραγματικό διάλογο με τους πολίτες που υπηρετείτε.

Υπενθυμίζουμε ότι, σύμφωνα με το Άρθρο 21 του Συντάγματος, η Πολιτεία οφείλει να μεριμνά για την κοινωνική προστασία των αδυνάτων και να διασφαλίζει συνθήκες ανθρώπινης διαβίωσης, καθώς και ότι το Άρθρο 25 καθιερώνει την αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου και της αναλογικότητας. Το δικαίωμα πρόσβασης στο νερό ως απολύτως θεμελιώδες στοιχείο υγείας και αξιοπρέπειας έχει αναγνωριστεί από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (Ψήφισμα 64/292/2010), ενώ με την Οδηγία 2020/2184/ΕΕ τονίζεται η υποχρέωση των κρατών να εξασφαλίζουν επαρκές πόσιμο νερό σε όλους, ιδίως στις ευάλωτες ομάδες.

Περαιτέρω, ο Νόμος 1069/1980, που διέπει τη λειτουργία των ΔΕΥΑ, προβλέπει ρητά ότι οι Δημοτικές Επιχειρήσεις Ύδρευσης – Αποχέτευσης έχουν κοινωνικό σκοπό και οφείλουν, στο πλαίσιο της αρχής της ισότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης, να λαμβάνουν μέτρα για τη μη διακοπή παροχών σε περιπτώσεις πραγματικής αδυναμίας. Συνεπώς, η αποστολή συνεργείων για αιφνιδιαστική διακοπή ύδρευσης σε οικονομικά αδύναμους κατοίκους, χωρίς προηγούμενη κοινωνική διερεύνηση και χωρίς συνεργασία με την Τοπική Κοινότητα, εκφεύγει των επιτρεπτών υπηρεσιακών ορίων και προσβάλλει ευθέως τα Συνταγματικά και διεθνή εχέγγυα προστασίας της ανθρώπινης ζωής και υγείας.

Είναι θεσμικώς απαράδεκτο να καταφεύγετε σε πρακτικές παραδειγματικής τιμωρίας, ετεροχρονισμένα να επικαλείστε «αναρτήσεις σε πίνακες» ως ενημέρωση, και δημοσίως να χαρακτηρίζετε την αντίδραση των κατοίκων ως δήθεν «ψευδή κατάσταση». Η Τοπική Κοινότητα Βαλτινού δεν θα επιτρέψει την de facto ταξική διάκριση με βάση την «αντοχή στην πληρωμή». Οφείλετε, πριν από οποιαδήποτε τέτοια ενέργεια, να εφαρμόζετε εξατομικευμένη κοινωνική διερεύνηση, μηχανισμό κοινωνικής εξυγίανσης τρωτών νοικοκυριών και υποχρεωτική διαβούλευση με τα τοπικά όργανα.

Σας καλούμε άμεσα:

·         Να παγώσετε κάθε διαδικασία διακοπής παροχών ύδρευσης στο Βαλτινό σε νοικοκυριά κοινωνικά ευπαθή·

·         Να εγκαθιδρύσετε θεσμοθετημένο πρωτόκολλο κοινωνικής προστασίας πριν από οποιαδήποτε διακοπή·

·         Να ζητήσετε δημόσια συγγνώμη για τους χαρακτηρισμούς και την άδικη στοχοποίηση της Τοπικής Κοινότητας.

Σε διαφορετική περίπτωση, σας ενημερώνω ότι επιφυλάσσομαι να προσφύγω άμεσα στον Συνήγορο του Πολίτη, την Εθνική Αρχή Διαφάνειας, καθώς και στο Υπουργείο Εσωτερικών, ώστε να αξιολογηθεί η νομιμότητα και συμβατότητα των ενεργειών σας με το Σύνταγμα, τη διεθνή έννομη τάξη και το κανονιστικό πλαίσιο λειτουργίας των ΔΕΥΑ.

Το νερό είναι πηγή ζωής και όχι εργαλείο εξουσίας. Όποιος το ξεχνά, κινδυνεύει να αποκοπεί ο ίδιος — όχι από τους λογαριασμούς, αλλά από τη συλλογική συνείδηση των πολιτών.

Με τιμή,

Βάιος Τσιγάρας

Πρόεδρος Τοπικής Κοινότητας Βαλτινού

Βαλτινό, 19/8/2025

Αλήθειες και πραγματικότητα για τις διακοπές υδροδότησης σε χρόνιους οφειλέτες της ΔΕΥΑΤ

 Λάβαμε και δημοσιεύουμε την απάντηση της ΔΕΥΑΤ για τις διακοπές υδροδότησης σε χρόνιους οφειλέτες της.

Η ΔΕΥΑΤ στέκεται πάντα με σύνεση, κατανόηση και κοινωνικό πρόσωπο στα όποια προβλήματα αντιμετωπίζουν κάτοικοι της πόλης και των χωριών. Ειδικά για το νερό, το υπ’ αριθμόν ένα δημόσιο αγαθό, η κοινωνική πολιτική συνεχίζει να ασκείται συνειδητά και να διευρύνεται.
Αδιάψευστοι μάρτυρες όλων αυτών, όσοι και όσες τρικαλινοί και κάτοικοι των χωριών μας έτυχαν ρυθμίσεων και διευκολύνσεων, όταν αδυνατούσαν να αντεπεξέλθουν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις.
Για τους λόγους αυτούς, είναι τουλάχιστον ακατανόητο το όψιμο ενδιαφέρον του προέδρου της ΔΚ Βαλτινού, που με ανακοινώσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, φρόντισε να διασπείρει ψευδή κατάσταση για όσα ισχύουν για το νερό στο χωριό. Εμφάνισε, μάλιστα, ελάχιστες περιπτώσεις, ως γενικό κανόνα.
Καταθέτουμε την πλήρη αλήθεια, που στηρίζεται σε τρεις πυλώνες: Ισονομία, Προεργασία, Διευκολύνσεις.
Συγκεκριμένα:

Α. ΠΡΟΕΡΓΑΣΙΑ

Από τις αρχές του 2025 και για την άμεση εξυπηρέτηση των πολιτών, η ΔΕΥΑΤ σε μηνιαία βάση διαθέτει ταμείο στις έδρες όλων των Δημοτικών Ενοτήτων του Δήμου Τρικκαίων. Στόχος, να μειωθεί η ταλαιπωρία των πολιτών, χωρίς να χρειάζεται να μεταβαίνουν στα Τρίκαλα για την εξόφληση των λογαριασμών τους.

Από τα μέσα Απριλίου του 2025 και πάντα σε συνεννόηση με τους Προέδρους των Τοπικών Διαμερισμάτων, στάλθηκε στους οφειλέτες, ανακοίνωση διακοπής παροχών ύδρευσης, λόγω των οφειλών αυτών.

Για ενημέρωση όλων, η ανακοίνωση αναρτήθηκε και σε χώρους συνάθροισης στο σύνολο των χωριών (με εξαίρεση τα πλημμυρόπληκτα χωριά Αγ. Κυριακή, Μεγάλα Καλύβια και Φωτάδα).

Παράλληλα, στους λογαριασμούς που έλαβαν οι καταναλωτές υπήρχε και σχετική σημείωση ότι η ΔΕΥΑΤ πρόκειται να προβεί σε διακοπή της παροχής λόγω προηγούμενων οφειλών.

Β. ΙΣΟΝΟΜΙΑ

Το πρόγραμμα εκτέλεσης των διακοπών λόγω οφειλών, ξεκίνησε στις 28 Απριλίου του 2025 και αφορά σε παροχές που έχουν απλήρωτους 3 λογαριασμούς.

Η ΔΕΥΑΤ αναγκάστηκε να προβεί σε διακοπές παροχών ύδρευσης για τους 3 απλήρωτους λογαριασμούς, σε 3 Δημοτικές Ενότητες και 18 Τοπικά Διαμερίσματα, χωρίς να έχει δημιουργηθεί κανένα απολύτως πρόβλημα.

Η ΔΕΥΑΤ ανέδειξε ξανά το κοινωνικό της πρόσωπο, προχωρώντας σε διακανονισμό των οφειλών, όταν οφειλέτες αδυνατούσαν να εξοφλήσουν όλο το ποσό.

Συνεπώς, το πρόβλημα που αναδείχθηκε στο ΤΔ Βαλτινού οφείλεται στην αδυναμία του Προέδρου να διαχειριστεί τις αντιδράσεις των ελαχίστων καταναλωτών που συνειδητά δεν πληρώνουν τους λογαριασμούς νερού, αγνοώντας επιδεικτικά ότι επιβαρύνουν με τον τρόπο αυτό τους συγγενείς και τους γείτονές τους.

ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΕΙΣ

Από το 2014 δεν έχει γίνει καμία αναπροσαρμογή των τιμολογίων της ΔΕΥΑΤ. Κι αυτό, παρότι το κόστος ενέργειας και λειτουργίας της δημοτικής μας επιχείρησης έχει σχεδόν διπλασιασθεί.

Η ΔΕΥΑΤ συνεχίζει να διασφαλίζει το νερό ως κοινωνικό αγαθό για όλους και για όλες.

 Η κοινωνική πολιτική της ΔΕΥΑΤ αναδείχθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια
– με τη διεύρυνση των κοινωνικών τιμολογίων,
– με τη μη αναπροσαρμογή της τιμολογιακής πολιτικής,
– με τη δυνατότητα διακανονισμών για όσους και όσες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.

Υπενθυμίζεται ότι τα έργα (νέα έργα και συντηρήσεις υποδομών) από ιδίους πόρους ξεπερνούν τα 2.000.000 € σε ετήσια βάση. Οι πολίτες συμβάλλουν σε αυτά, όντας τυπικοί ως προς τις υποχρεώσεις τους στη ΔΕΥΑΤ.

Η ΔΕΥΑΤ θα συνεχίσει να είναι δίπλα στον πολίτη με έργα για την ύδρευση, για την αποχέτευση, για τα όμβρια ύδατα, με πλήρη εφαρμογή της κοινωνικής πολιτικής, με σαφή συνείδηση του κοινωνικού της ρόλου.

Εκ της ΔΕΥΑΤ