Η ξυλογλυπτική του Τρικαλινού καλλιτέχνη Άγγελου Πατσιατζή

 

Ένα ξυλόγλυπτο έργο που εντυπωσιάζει, με την μορφή του Άγιου Παϊσίου φιλοτέχνησε ο τρικαλινός ξυλογλύπτης Άγγελος Πατσιατζής, ο οποίος έχει μακρά παράδοση σε ξυλόγλυπτα έργα τα οποία έχουν στηθεί σε διάφορα σημεία του νομού Τρικάλων.

Το συγκεκριμένο έργο έχει τοποθετηθεί σε  ένα μονοπάτι των Μετεώρων και συγκεκριμένα λίγα μέτρα από το πάρκινγκ της Μονής του Αγίου Νικολάου Αναπαυσά. Δεξιά υπάρχει ένα άλλο μονοπάτι που οδηγεί στην Μονή Βαρλαάμ και Μεγάλο Μετέωρο.

Το έργο ολοκληρώθηκε κατά την διαδικασία μαθημάτων ξυλογλυπτικής μαζί με τους μαθητές του Άγγελου Πατσιατζή, έχοντας ως στόχο την ευαισθητοποίηση των νέων για την τέχνη, την ανάδειξη της ξυλογλυπτικής τέχνης, με αλυσοπρίονο, και την ανάδειξη του μονοπατιού των Μετεώρων στο οποίο τοποθετήθηκε το ξυλόγλυπτο έργο.

Στη Σουίτα Art Cafe τραγουδάει η Νάσια Ριζαργιώτη

 

Η Νάσια Ριζαργιώτη και ο Βαλάντης Σωτηρίου επιστρέφουν στη σκηνή της Σουίτας Art Cafe για μια βραδιά γεμάτη μελωδίες και συναίσθημα. Το Σάββατο 23/11/2024, οι δύο καλλιτέχνες, με την μακρόχρονη συνεργασία και την ιδιαίτερη χημεία που τους διακρίνει, θα μοιραστούν με το κοινό αγαπημένους τους μουσικούς δρόμους, συνδυάζοντας τραγούδια άλλων δημιουργών με δικές τους συνθέσεις. Τη βραδιά θα εμπλουτίσει με τη μοναδική του παρουσία στο μπουζούκι ο Κώστας Παπαθανασίου, προσθέτοντας παραδοσιακές και σύγχρονες πινελιές στο μουσικό ταξίδι. Σας περιμένουμε για μια βραδιά γεμάτη μουσική και συγκίνηση.

Φωνή: Νάσια Ριζαργιώτη
Πιάνο: Βαλάντης Σωτηρίου
Μπουζούκι: Κώστας Παπαθανασίου
Στρ. Σαράφη 18, Τρίκαλα
Τηλ. Κρατήσεων: 2431020676
Είσοδος: 5 ευρώ

Τότε που το παιχνίδι γίνονταν στις γειτονιές

 

«Στη μνήμη μιας παλιάς φωτογραφίας ζω τους αιώνες σε μια μικρή στιγμή» μας λέει σε ένα ποίημά του, ο Άρης Δαβαράκης και αυτό γίνεται η αφορμή για μια διανοητική περιδίνηση, για μια πάλη μέσα στο χρόνο και στη μνήμη, καθώς παρατηρούμε στοχαστικά κάποιες παλιές φωτογραφίες συγχωριανών, από την παιδική τους ηλικία, που ζούσαν, έπαιζαν και μεγάλωσαν στην πόλη των Τρικάλων.

Τότε που το παιχνίδι γίνονταν στις γειτονιές και στις αλάνες, και σιγά σιγά άρχισε να προκύπτει η έλλειψη χώρων, ώστε να συντελέσουν στο να δημιουργηθεί σήμερα ένα αποστειρωμένο περιβάλλον για τα παιδιά.

Τότε που το παιχνίδι ακόμα, δεν είχε κυριευθεί από την επέλαση των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, την καθιέρωση του διαδικτύου και των κινητών τηλεφώνων.

Πόσες φορές δεν έχουμε φέρει στο νου μας τα παλιά παιδικά μας χρόνια, τους φίλους, την ανεμελιά. Η φράση εξάλλου «εμείς τότε παίζαμε στις αλάνες και σήμερα τα παιδιά είναι κολλημένα στο κινητό»…, επιμαρτυρεί του λόγου το αληθές.

Το παιχνίδι δεν είναι μια απλή δραστηριότητα που αποσκοπεί μόνο στην ψυχαγωγία του παιδιού, αλλά αποτελεί τον πυρήνα για την ανάπτυξή του.

Το παιδικό παιχνίδι δημιουργεί μια αίσθηση κοινότητας και αδελφοσύνης, παράγει γνώση, ικανότητες και σοφία ζωής, που πρέπει ν’ αποκτήσουν οι άνθρωποι όταν ακόμη είναι νέοι, αφού τότε γίνονται οι επιλογές που καθορίζουν την υπόλοιπη ζωή τους.

Η διαχρονικότητα του παιχνιδιού και ο αναντικατάστατος ρόλος του στη σωματική, στην πνευματική και ψυχική αγωγή του ανθρώπου καθορίζει την πορεία της κοινωνικής και ιστορικής του εξέλιξης.

Και σύμφωνα με τα λεγόμενα του Oliver W. Holmes: «Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουνε επειδή γερνάνε. Γερνάνε επειδή σταματούν να παίζουνε».

Α.Ο. Βαλτινού - Α.Ο. Φωτεινού 6-1

 

Άνετη νίκη του Α.Ο. Βαλτινού επί του Α.Ο. Φωτεινού, με σκορ 6-1, στο αγώνα της Κυριακής 19-11-2024, που διεξήχθη στο γήπεδο Βαλτινού, και 4 νίκες στους 4 αγώνες για την ομάδα του Βαλτινού στο φετινό πρωτάθλημα.

Στον χθεσινό αγώνα 3 γκολ σημείωσε ο Αλέξανδρος Κερασιώτης και από ένα ο Ηλίας Μάμαλης, ο Αχιλλέας Καμέας και ο Βάιος Τσιγάρας.

Από τον ΑΟΒ αγωνίστηκαν οι: Σφυρλίδας Δ, Σφυρλίδας Γ, Γιώτας, Ζησόπουλος, Πράτας (Τσιγάρας), Σταμούλης Ν., Σταμούλης Α., Μάμαλης (Αρμάγος), Κοθράς Κ, Καμέας, Κερασιώτης.

Ο εορτασμός του Πολυτεχνείου στο Λύκειο Βαλτινού

 

Την Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2024, πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις για την Επέτειο του Πολυτεχνείου στο Γενικό Λύκειο Βαλτινού. Στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων παρουσιάστηκε αφιέρωμα στο χρονικό των γεγονότων, ποιήματα, θεατρικά και μουσικά δρώμενα με κεντρικό άξονα τον αγώνα των φοιτητών για την Ελευθερία, τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία.

Τα Βαλτσινιώτικα

 

 Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα

εδώ στα Βαλτσινιώτικα

θα λέμε τον καημό μας,

τα βάσανα, τις πίκρες μας,

τα ωραία απ’ το χωριό μας.

 

Θέλω να γίνω υπουργός, να τρώω και να πίνω,

να είμαι πάντα ξαπλωτός, συνάμα να τα ξύνω

κι απ’ το πολύ το ξύσιμο, σχεδόν να τα ματώνω,

τον Έλληνα τον φουκαρά μετά να ξεβρακώνω…

 

Είναι πολύ σκληρή δουλειά συνέχεια να τα ξύνεις,

να κάνεις και τις μπάζες σου και λόγο να μην δίνεις.

Κουράζονται οι υπουργοί συνέχεια να τα ξύνουν,

γι’ αυτό οι νόμοι μας πολλά προνόμια τους δίνουν.

 

Μισθούς βαρβάτους, δάνεια, κι αυτό δεν είναι πλάκα,

αφού όλα τα χρέη τους τα ρίχνουν στον «Μαλάκα».

Κι ο κόσμος ψάχνει δανικά το μήνα για να βγάλει

του ’γινε αβίωτη η ζωή κι ο βίος μαύρο χάλι.

Αναστάσιος Αναστασίου

Και τα Δέντρα έχουν Ψυχή…

 

«Τα δέντρα είναι ποιήματα που γράφει η Γη προς τον ουρανό. / Και εμείς κόβουμε τα δέντρα και τα κάνουμε χαρτί, / για να καταγράψουμε την κενότητά μας» (Χαλίλ Γκιμπράν)

Αλήθεια πώς μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος κόβοντας το δέντρο που στη σκιά του μεγάλωσε και πέρασε τις πιο ωραίες στιγμές....

Πώς να ξεχάσω εκείνα τα καλοκαιρινά πρωινά που τα κλαδιά του και τα φύλλα του έκρυβαν τις καυτές ακτίνες του Ήλιου;

Πώς να ξεχάσω τις ατέλειωτες πρωινές συζητήσεις που μάς ενέπνεε η ανατολή του Ήλιου κάτω από την σκιά του αγαπημένου μας δέντρου, της Μουριάς.

Πόσα και πόσα δεν άκουγαν τα κλαδιά και τα πυκνά της φύλλα χωρίς ποτέ να διαμαρτυρηθεί και όταν ακόμη κάποιο καρφί πλήγωνε τον κορμό της για να ικανοποιήσει κάποια μας απαίτηση για διευκόλυνση....

Ξύπναγα το πρωί και το βλέμμα μου έπεφτε στο πλούσιο φύλλωμά της. Κάποιες στιγμές ένιωθα ότι δυσανασχετούσε αν αργούσε η παρέα για τον πρωινό καφέ στην πιο ωραία γωνιά του σπιτιού μου στο χωριό.

Πόσες και πόσες ιστορίες δεν άκουγε υπομονετικά και πόσα μυστικά της οικογένειάς μου δεν γνώρισε εδώ και  χρόνια πολλά όταν με τα αδέλφια μου στη συνήθη θέση του ο καθένας, την ίδια ώρα και ο καθένας τις δικές του επιλογές του πρωινού καφέ...

Η ζωή μου παράλληλη με αυτήν του δέντρου μου... Όταν γεννήθηκα την βρήκα, αφού οι γονείς μου την φύτεψαν. Αυτοί έφυγαν, αλλά η Μουριά έμεινε εκεί για να μάς συντροφεύει...

Τώρα που κάποια αρρώστια την ταλαιπώρησε τα τελευταία χρόνια αποφάσισα-με βαριά καρδιά-να την κόψω... Δεν ήταν κάτι εύκολο για μένα, αφού ένα δέντρο και κάθε δέντρο έχει κι αυτό ψυχή...

Κόβοντας τη μουριά ένιωσα σα να έκοψα ένα κομμάτι από τη ζωή μου. Από μία διαστροφή της ζωής μου η πρώτη πρωινή φροντίδα μου ήταν η περιποίησή του (πότισμα, κλάδεμα...).

Ήταν μία δύσκολη στιγμή όταν με το αλυσοπρίονο άρχισα να την κόβω. Ένιωσα λίγο περίεργα και για μία στιγμή σκέφτηκα να τα παρατήσω. Ήταν σαν πληγώνω κάποιον φίλο μου. Αλλά έπρεπε να την κόψω...

Τα δύο τελευταία χρόνια η μουριά μου δεν είχε πολλά φύλλα και φαινόταν πως στο εσωτερικό της (κουφάλα,) πονούσε και υπέφερε πολύ... Η κλιματική αλλαγή την αρρώστησε πολύ, άσχετα αν ο γειτονικός πλάτανος-όλως περιέργως- βρίσκεται στην πιο καλή του ώρα...

Σίγουρα στη Μουριά μου δεν κατοικούσαν οι νύμφες Δρυάδες, Αμαδρυάδες και οι Ορεστιάδες... Ωστόσο το καλοκαίρι φιλοξενούσε την ορχήστρα των τζιτζικιών. Οι Σφήκες και οι αγριοκούμπανοι στο εσωτερικό της κορμό έβρισκαν ασφαλές καταφύγιο...

Θα ήθελα να ξέρω πως νιώθει τώρα ο παρακείμενος Έλατος που έχασε τη συντροφιά του. Μικρότερος σε ηλικία αυτός και πολύ θαλερός κυριαρχεί στο χώρο με το ύψος του και την μεγαλοπρέπειά του. Θυμάμαι τον ανταγωνισμό της Μουριάς με τον Έλατο, όταν τον φύτεψα δίπλα. Κάθε μέρα υπήρχε ένας συνεχής ανταγωνισμός για το ποιο δέντρο θα φθάσει ψηλότερα.

Ποιος είπε πως τα δέντρα δεν έχουν ψυχή και αισθήματα;

Εννοείται πως αργότερα ο Έλατος κέρδισε τη μάχη και η Μουριά παραιτήθηκε, αφού γνώριζε πως ο νόμος της αριστοτελικής εντελέχειας ισχύει απόλυτα. Τίποτα τελικά στη φύση δεν είναι τυχαίο και όλα διακονούν τους ακατάλυτους φυσικούς και  συμπαντικούς νόμους.

Βλέποντας το κενό που άφησε το κόψιμο της Μουριάς και ενθυμούμενος την εξαμελή ομάδα-παρέα της οικογένειάς μου (αδέλφια-σύζυγοι) νιώθω περίεργα στη σκέψη πώς θα νιώθει ο τελευταίος «μόνος» στη γνωστή γωνία της αυλής του σπιτιού μου και άσκεπος, αφού ο ίσκιος της μουριάς δεν θα υπάρχει άλλο.

 «Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα / σήματα οιωνών / φωλιές πνευμάτων / δωρητές σκιάς / αφηγούνται ολόκληρη την ιστορία / με χίλια λόγια, μ’ έναν παλμό…/ Ιερά μου φαίνονται μόνο  τα δέντρα / τα παντοδύναμα / χωρίς να το δείχνουν / κάθε φορά που τα ρίχνουν σπαράζει ο θεός / κάθε φορά που γκρεμίζονται / η φύση αναρωτιέται “πώς γίνεται / να σωριαστεί ένας Τιτάνας, / μήπως φτάνει η Συντέλεια;”»  (Στρατής Πασχάλης, από το βιβλίο, Κοιτάζοντας Δάση, Μεταίχμιο, 2002).

Δεν θα ήθελα να ήμουν ο τελευταίος αυτής της παρέας. Αλλά και θα ήθελα, όμως,  να ζήσω αυτή τη στιγμή και να περιγράψω τα συναισθήματα και τις σκέψεις αυτής της sui generis μοναξιάς.

Αχ! και να μπορούσα να έφτιαχνα χαρτί από τον κορμό της Μουριάς για να γράψω

Είμαι περίεργος τι θα ένιωθε και τι θα έγραφε η Μουριά, βλέποντας και ακούγοντας κάθε πρωί (και όχι μόνον τότε) όλα αυτά που συζητούσαμε. Πολιτικές αναλύσεις, φιλοσοφικές αναζητήσεις, κοινωνικά σχόλια, γκρίνιες, όνειρα, σχέδια, πειράγματα, οικογενειακές έγνοιες, γέλια…

Τελικά σ’  αυτόν τον κόσμο δεν είμαστε μόνοι μας. Μοναξιές μπορεί να νιώθουμε, μόνοι δεν είμαστε. Άνθρωποι, Ζώα και Δέντρα αποτελούμε μία αδιάσπαστη ενότητα, μία αλυσίδα. Κάθε κρίκος της αλυσίδας είναι διαφορετικός αλλά όλοι μαζί αποτελούν ένα όλον και για να υπάρξει αυτό το όλον προϋποθέτει τη συνεργασία και την  «αλληλεγγύη» όλων.

Η επιστήμη αναζητά τεκμήρια για να θεμελιώσει τις υποψίες της πως και τα δέντρα  όπως και τα ζώα-εκτός βέβαια από τον άνθρωπο- έχουν σκέψη και  αισθήματα.

Πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως τα δέντρα έχουν κομμάτι από τη θεϊκή ουσία και γι αυτό τα λάτρευαν ως θεότητες. Γι αυτό όσοι περιφρονούσαν τα δέντρα ή τα «κακοποιούσαν» αντιμετώπιζαν την ανθρώπινη οργή και τιμωρία αλλά πρωτίστως και την θεϊκή τιμωρία, όπως μάς διδάσκει και ο μύθος του Ερυσίχθονα.

 Γι αυτό δημιουργήθηκαν πολλοί μύθοι και γράφτηκαν πολλά τραγούδια που υμνούν την προσφορά των δέντρων στον άνθρωπο (καρπό, σκιά….), όπως «Η Ιτιά», «Ο Γερο Πλάτανος» κι άλλα.

Ωστόσο δεν «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν», αλλά και τα δέντρα.

Αυτό που έζησα κόβοντας το αγαπημένο μου δέντρο ήταν κάτι ξεχωριστό και ένιωσα πολλές ενοχές. Πολλές φορές μία νομοτελειακά αναγκαία πράξη δεν έχει υποχρεωτικά και τη δύναμη να σε από-Ενοχοποιήσει από αυτό που πράττεις.

Με αυτά κι αυτά η γνωστή γωνία του σπιτιού μου θα είναι γυμνή για πολύν καιρό, αν και φρόντισα να αντικαταστήσω με άλλο δέντρο (Φλαμουριά) την απουσία-κοπή της Mουριάς. Ωστόσο χρειάζεται χρόνος για να απλώσει τα κλαδιά της και να μας χαρίσει τον ίσκιο της κάθε πρωί στην ώρα του καφέ.

Όταν ξαναβρεθεί η γνωστή παρέα στη γνωστή γωνία το επόμενο καλοκαιρινό πρωινό, τότε θα νιώσουμε πιο έντονα την απουσία της, όπως και την απουσία κάποιου μέλους της παρέας. Δυστυχώς η ζωή (ανθρώπων και δέντρων) ακολουθεί πάντα κάποιους νόμους και μία πορεία που η ανθρώπινη θέληση δεν μπορεί να  αναστείλει-εμποδίσει, ούτε καν να προβλέψει πολλές φορές.

Γι αυτό είναι φρόνιμο κι αναγκαίο να ακολουθήσουμε τη συμβουλή-προτροπή του  Warren Buffet (αμερικανός επενδυτής).

«Κάποιος κάθεται στη σκιά σήμερα, επειδή κάποιος άλλος φύτεψε ένα δέντρο πολλά χρόνια πριν».

ΠΗΓΗ: Blog, “ΙΔΕΟπολις”, Ηλία Γιαννακόπουλου

Στην αγαπημένη μου

Λάμπει στα μάτια σου κάθε ξημέρωμα

Κι είναι στο χάραμα εκεί

Ώρα για συναρπαγή

Νάχα τη δύναμη, να ’χα το φτέρωμα

Και σαν θεός του έρωτα

Να ’ριχνα βέλη στη γη

Να σε καμάκωνα

Να σε φαρμάκωνα

Να σε μεθούσα με γλυκό κρασί

Να σε κανάκευα

Να σε νανούριζα

Να ’σουν εσύ εγώ κι εγώ εσύ

 

Λάμπουν στα μάτια σου όλοι οι ήλιοι

Σύμπας ο κόσμος εδώ

Μες στης γιορτής το χορό

Νοιώθω στη λάμψη σου, σβηστό καντήλι

Λίγο απ’ το φως σου ζητώ

Να φωτιστώ ή να καώ

Να ’σαι η μέρα μου

Να ’μαι η νύχτα σου

Να ’μαστε ένα εμείς, εμείς οι δυο

Να ’σαι η μούσα μου

Να ’μαι το ποίημά σου

Να ’μαι εγώ εσύ κι εσύ εγώ 

Δημήτρης Τσιγάρας

Νέο βιβλίο για το Βαλτινό - Του Δημητρίου Βασ. Μπούγα

 

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο με τίτλο: ΔΗΜΟΔΗΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ ΗΘΗ- ΕΘΙΜΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΒΙΟΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΒΑΛΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΕΛΑΤΗΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ».

Πρόκειται για ένα βιβλίο με σημαντικά ανέκδοτα στοιχεία για το χωριό μας, που η συγγραφή του έγινε το 1961 από τον αείμνηστο Δημοδιδάσκαλο του Δημοτικού Σχολείου Βαλτινού Δημητρίου Βασ. Μπούγα και εκδόθηκε φέτος το 2024, με την φροντίδα και επιμέλεια της κόρης του, Ελένης Μπούγα, στη μνήμη του πατρός της.

Στο εισαγωγικό του σημείωμα ο συγγραφέας εξηγεί τον λόγος και την αιτία για τον οποίο γράφτηκε αυτό το βιβλίο, καθώς έγινε κατόπιν της προτροπής της Φιλάρχαιου Εταιρείας Τρίκκης. 

Συγκεκριμένα στο εισαγωγικό σημείωμα αναφέρεται:

«Η Φιλάρχαιος Εταιρεία Τρίκκης αποσκοπώντας στην επαναφορά και διατήρηση των ελληνικών ηθών και εθίμων κάθε περιοχής του νομού Τρικάλων κάλεσε σε βοήθειά της όσους μπορούσαν να συνεισφέρουν στο σκοπό της.

Ο δάσκαλος από τη φύση του έργου του είναι από τους ενδεδειγμένους για αυτό το έργο. Είναι πραγματικά επίπονη αλλά επιβεβλημένη η περισυλλογή αυτού του υλικού και κατάταξής του καταλλήλως.

Υπακούοντας και εγώ σε μία τέτοια παράκληση της Φιλάρχαιου Εταιρείας Τρίκκης, προσέφερα τη βοήθεια μου με την πεποίθηση ότι κάτι προσφέρω και εγώ στο έργο αυτής.

Βαλτινό 28 Δεκεμβρίου 1961

Δημήτριος Βασ. Μπούγας

Δημοδιδάσκαλος Βαλτινού»

Στις 260 σελίδες του βιβλίου μπορεί να διαβάσει κανείς για την γενική και ιστορική εξέταση του Βαλτινού και των συνοικισμών του, για θέματα περί Διοίκησης, Εκκλησίες, Εκπαίδευση, Ιστορικά μνημεία, Διάφορα εθνικά και κοινωνικά γεγονότα, Λαογραφία και κοινωνικός βίος, Ήθη και έθιμα στις γιορτές και στα πανηγύρια, η κίνηση στην οικογένεια, Πανηγύρια- διασκεδάσεις-τραγούδια, κ.ά.

Παρακάτω παρουσιάζουμε ένα δημοτικό τραγούδι από το βιβλίο, που οι στίχοι του αναφέρονται στο Βαλτινό.

«Ο Μάρτης δεν εικοσάρισε» (τάβλας)

Ο μάρτης δεν εικοσάρισε κι ο Απρίλης δεν εμπήκε

Καταραχιάς συντάζονταν που μέσ’ απ’ το Ρωμαίικο

να βγει κατ’ Ασπροπόταμο, κατά το πορτοκόλι,

που ’χει ο μαύρος το νιζάμ’, που ’χει το χασμηλί του.

Δώδεκα μέρες έκανα στο Ριάχοβο από κάτω,

Για να διαβεί ο Κόρακας, ο πρώτος χασμηλής του,

Γιώργος Στουρνάρας πέρασε, μ’ αυτόν τον Βασιλάκη.

Γιώργο μου ρίξε τ’ άρματα, ρίξε και το ντουφέκι,

Και συ κύρ Βασιλάκη μου, κατέβα απ’ τ’ άλογό σου,

Κι έλα να κουβεντιάσουμε να πούμε μια κουβέντα.

Άσπρα γυρεύουν τα παιδιά, φλουριά τα παλληκάρια

και τρία γιλέκα ρούχινα και πέντε πανωφόρια.

Το καλαμάρι άρπαξε, την έρημη την πένα,

να στείλεις στη μανούλα του και στα γλυκά τ’ αδέρφια,

να π’λήσουν τα τσιφλίκια τους, στην έρημη Μεγάρχη.

Το Βαλτινό μην π’λήσουνε γιατί είναι πατρικό μας.

Βασίλη μ’ μάσε το παλτό απάν από το γόνα,

Ήταν η στράτα μακρινή, πέρα κατά Τζουμέρκα.

Τον πήρε το παράπονο και κάθεται και κλαίει.

Εσύ μάνα μ’ στα στρώματα και στα βαθειά γιοργάνια

Και ’γω μάνα μ’ στα ρέματα και στα βαθειά λαγκάδια.

Το δημοτικό αυτό τραγούδι της τάβλας, αναφέρεται στον Βασίλη Σιμή, από την οικογένεια Σιμή που είχε ιδιοκτησία «τσιφλίκια» στο Βαλτινό, απόγονοι της οποίας υπάρχουν και σήμερα. Ονειρεύτηκε ότι έπεσε το τσιουγκάνι (μεγάλος βράχος) και του πλάκωσε το κεφάλι. Το όνειρο αυτό το ερμήνευσε για κάτι κακό. Πράγματι, την επόμενη ημέρα από το όνειρο, τον συνέλαβαν οι κλέφτες για εξαγορά. Ο κλέφτης Καταραχιάς δεν ήθελε να τον «χαλάσουν» (σκοτώσουν), όταν όμως για μια στιγμή πήγε για σωματική του ανάγκη, οι υπόλοιποι τον σκότωσαν. Αμέσως ξεσηκώθηκε, πέταξε τα όπλα του και είπε στον κλέφτη που τον σκότωσε «να παράδες πάρε να φας». Επενέβηκαν και οι Τουρκικές αρχές, για να δώσουν όσα λίτρα ήθελαν οι κλέφτες για να τον σώσουν, όμως δεν τα κατάφεραν. Μετά από αυτό, μεταξύ των κλεφτών έπεσε δυσαρέσκεια, χωρίστηκαν σε ομάδες «μπουλούκια» και αλληλοεξοντώθηκαν.

Ο συγχωριανός Ηλίας Κ. Καραθανάσης υποψήφιος για το επιμελητήριο Τρικάλων

 

Με χαρά ανακοινώνω την υποψηφιότητά μου για το Δ.Σ. του Επιμελητηρίου Τρικάλων, με επικεφαλής τον πρόεδρο Βασίλη Γιαγιάκο, στις επιμελητηριακές εκλογές στις 17 & 18 Νοεμβρίου.

Στόχος μας ένα ισχυρό Επιμελητήριο το οποίο θα είναι δίπλα στον επιχειρηματία, με κοινό στόχο την ανάπτυξη του τόπου μας.

Θα είναι τιμή και χαρά για εμένα η στήριξη σας στις επικείμενες επιμελητηριακές εκλογές.

Καραθανάσης Ηλίας

Υποψήφιος για το Δ.Σ. του Επιμελητηρίου Τρικάλων

Τμήμα Υπηρεσιών

Η Φθινοπωρινή Παναγία

 

Το Φθινόπωρο παρόλο που θεωρείται η πιο μελαγχολική εποχή του χρόνου έχει εντούτοις και τις αισιόδοξες πλευρές, με τις δικές του ομορφιές, που μας τις προσφέρει απλόχερα, κυρίως με τους χρωματισμούς της φύσης. Και είναι τέτοιες και τόσες οι αποχρώσεις που θα τις ζήλευαν και οι καλύτεροι ζωγράφοι!

Τα φθινοπωρινά φύλλα ντύνουν το τοπίο προσθέτοντας σταδιακά εκατοντάδες κίτρινες, πορτοκαλί και κόκκινες πινελιές στο περιβάλλον.

Εκεί που κυριαρχούσε το πράσινο, το καλειδοσκόπιο της φύσης δείχνει τώρα τις καφέ και κοκκινοκίτρινες αποχρώσεις.

Σον τόπο μας, τώρα το φθινόπωρο, μια βόλτα στο δάσος της Παναγίας Βαλτινού, αποτελεί μεγάλη ευκαιρία για την απόλαυση του χρυσαφένιου τοπίου της φύσης.

Πριν από λίγες μέρες επισκέφθηκα την περιοχή και δεν έχασα την ευκαιρία, έβγαλα πολλές φωτογραφίες. Η φωτογράφηση του χώρου αναδεικνύει αυτή την φθινοπωρινή πανδαισία.

Στο δάσος της Παναγίας Βαλτινού λοιπόν, το Φθινόπωρο, αφήνεις τη φύση να σου δείξει το δρόμο απολαμβάνοντας τη σιωπή των αιωνόβιων δέντρων.

Στο τοπίο κυριαρχεί η φθίνουσα βλάστηση, οι υψίκορμες βελανιδιές, που μοιάζουν να αγγίζουν τον ουρανό, τα δέντρα με τους μεγάλους κορμούς και τα πολλά κλαδιά που ραίνουν με τα φύλλα τους το πράσινο χρώμα της χλωροφύλλης, το οποίο εξαφανίζεται σιγά - σιγά κάτω από τα φύλλα και αφήνει να αποκαλυφθούν τα φθινοπωρινά χρώματα. Ακόμα τα μυστηριακά μονοπάτια του δάσους, οι εκλάμψεις και τα παιχνιδίσματα του φωτός, η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, το κελάηδισμα των πουλιών… Και στο κέντρο όλων αυτών δεσπόζει το ξωκλήσι της Παναγίας, που κτίστηκε για να δοξάσουν οι άνθρωποι έκθαμβοι το θαύμα της δημιουργίας. Όλα αυτά συνθέτουν ένα παραδεισένιο τοπίο, το οποίο θεωρείται το καλύτερο αγχολυτικό για όσους θέλουν να γίνουν ένα με τη φύση.

Το κόκκινο του ουρανού

 

Το ματωμένο δειλινό του Νοεμβρίου απαθανάτισε η Μαρία - Χριστίνα Βότσιου, κατά την γνωστή και συνήθη αναζήτηση με τον φακό της, στα παιχνιδίσματα του ηλίου με τα σύννεφα τις ώρες των δειλινών στον ουρανό του Βαλτινού.

Συνδυαστικά για το ίδιο θέμα εκφράστηκε και η ποιήτρια Σοφία Στρέζου  με το ποίημά της: «Το κόκκινο του ουρανού σου» το οποίο δανειζόμαστε και παρουσιάζουμε παρακάτω στην ανάρτησή μας.

Το κόκκινο του ουρανού σου

Πώς να συλλέξω
το κόκκινο του ουρανού σου
στις διαπιστεύσεις δειλινών
που μαγεύουν αισθήσεις;

Αναποφάσιστα σύννεφα
ζωγραφίζουν
απροσχημάτιστους τριγμούς
σε αυτοκτονικά ύψη
με αδιευκρίνιστα υστερόγραφα
στα μελλοντικά λεξιδρόμια
ποιητικών καταθέσεων.

Είναι που αγαπώ
το ανέφικτο!
Υποψιάζομαι…
πως σε εμπεριέχει
το κόκκινο μιας ματωμένης δύσης
στο ελάχιστο του ήλιου
που δύει το μαγεμένο μας όνειρο
την ώρα που ταξιδεύει στην ευπρέπεια
όταν όλοι οι άλλοι
κοιμούνται…

Α.Ο. Βαλτινού - Άθλος Καλαμπάκας 1-0 στο ποδόσφαιρο

 

Η ομάδα του Α.Ο. Βαλτινού κέρδισε με σκορ 1-0 επί της ομάδας Άθλος Καλαμπάκας στον αγώνα της Κυριακής 10-11 -2024 στο γήπεδο του Βαλτινού.

Το παιχνίδι ξεκίνησε δυνατά για τον Α.Ο. Βαλτινού που δημιούργησε αρκετές ευκαιρίες για ένα τέρμα το οποίο ήρθε στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου από τον Αχιλλέα Καμέα.
Έτσι η ομάδα του Βαλτινού έχει 3 νίκες σε 3 αγώνες και διατηρείται στην πρώτη θέση του βαθμολογικού πίνακα του πρωταθλήματος.
Οι παίχτες του Α.Ο. Βαλτινού στον αγώνα ήταν: Δ. Σφυρλίδας, Γ. Σφυρλίδας, Περνέζα (Φαρμάκης), Καμέας, Τσιγάρας (Πατσιάς), Παπαλαζάρου (Σταμούλης), Γιώτας, Κοθράς, Ζησόπουλος, Μάμαλης, Αλεξίου.

Η συγκομιδή από τον ελαιώνα του Βαλτινού

 

Το μάζεμα της ελιάς στην Ελλάδα, για την παραγωγή λαδιού, πραγματοποιείται κάθε χρόνο από τον Νοέμβριο έως και τον Ιανουάριο.

Στο Βαλτινό, στον μοναδικό ελαιώνα του χωριού, που βρίσκεται κοντά στο δάσος της Παναγίας, ο Αντώνης Βαγγελός καλλιεργεί έναν ελαιώνα με Κορωνέικη ποικιλία ελαιόδεντρων, που χρησιμοποιείται κυρίως για την παραγωγή ελαιολάδου, καθώς οι καρποί της αν και μικροί έχουν υψηλή απόδοση σε λάδι.

Χθες την Κυριακή 10-11-2024, ο Αντώνης Βαγγελός πραγματοποίησε, τη συγκομιδή του ελαιόκαρπου καθώς η ωρίμανσή του, που ξεκινάει με την εμφάνιση των πρώτων μωβ κηλίδων πάνω στον πράσινο καρπό της ελιάς, ολοκληρώθηκε.

Το μάζεμα των ελιών είναι μια κουραστική διαδικασία και απαιτεί μια σχετική εμπειρία, αρκετό χρόνο και προσοχή ώστε να αποφευχθούν διάφοροι τραυματισμοί των δέντρων. Η εποχή και οι τεχνικές συγκομιδής είναι μεγάλης σπουδαιότητας και για τη μείωση του πληθυσμού του δάκου.

Με τη βοήθεια λοιπόν των μελών της οικογένειας και με έναν υποτυπώδη εξοπλισμό συλλεκτικό δίχτυ (ελαιόπανο), βέργες πλαστικά χτενάκια, σκάλα, τελάρα κλπ, πραγματοποιήθηκε η συλλογή του ελαιόκαρπου που φέτος ήταν περιορισμένης παραγωγής, αλλά θα εξασφαλίσει τουλάχιστον, το λάδι της χρονιάς.

Και όπως λέει και η παροιμία:

«Όποιος έχει σιτάρι, κρασί και λάδι στο πιθάρι

έχει του κόσμου τα καλά και του θεού τη χάρη».

Φεγγαρόφωτο, τα πίνω μόνος

 Του Λι Τάι Πο

Μια κούπα κρασί, κάτω από τ’ ανθισμένα δέντρα
κανένας φίλος εδώ γύρω. Τα πίνω μόνος.
Υψώνω την κούπα μου, ζητώντας από το φεγγάρι
να γίνουμε τρεις μαζί με τη σκιά μου.
Αλίμονο, το φεγγάρι δεν έχει ιδέα από ποτό
κι η σκιά το μόνο που ξέρει είναι να σέρνεται στο πλάι μου.
Κι όμως με φίλο το φεγγάρι και σκλαβάκι τη σκιά μου
θα τα καταφέρω μια χαρά ως το τέλος της Άνοιξης.
Τραγουδώ και το φεγγάρι σιγοντάρει με τις αχτίνες του
χορεύω κι η σκιά μου τρεκλίζει από κοντά.
Κι όταν μας περνάει το μεθύσι, μοιραζόμαστε χαρές.
Τώρα πάλι μεθυσμένοι, ο καθένας παίρνει το δρόμο του
μακάρι να κρατούσε κι άλλο αυτή η συντροφιά
μακάρι να βρεθούμε στο τέλος όλοι μαζί
εκεί ψηλά, στο Θολό Ποτάμι, το Γαλαξία.

 

Η ποιητική του χρώματος στα χάικου του ποιητή Ηλία Κεφάλα

 Νέα έκδοση από τη Φ.Ι.Α.Λ.Ε. Θεσσαλίας

Εκδόθηκε από τη Φιλολογική Ιστορική Αρχαιολογική Λαογραφική Εταιρεία Θεσσαλίας (Φ.Ι.Α.Λ.Ε.Θ.) και κυκλοφορεί ήδη το νέο βιβλίο με τίτλο «Η ποιητική του χρώματος στα χάικου του ποιητή Ηλία Κεφάλα», ενταγμένο στη σειρά «Κείμενα και Μελέτες» και είναι το πρώτο φιλολογικού-λογοτεχνικού ενδιαφέροντος έργο της σειράς, το οποίο ο εκδοτικός οίκος Κ. και Μ. Σταμούλη στη Θεσσαλονίκη ευχαρίστως συμπεριέλαβε στις εκλεκτές εκδόσεις του. 

Πρόκειται για μία μελέτη που συνέταξε η φιλόλογος Ναυσικά Μουλά, επιχειρώντας να ανιχνεύσει την ποιητική των χρωμάτων στα ποιήματα χάικου που εμπεριέχονται στα τρία έργα -«Το έρημο λυκόφως», «Σιωπητήριο χιονιού», «Τα χάικου των αιώνιων εποχών»- του συντοπίτη μας καταξιωμένου ποιητή Ηλία Κεφάλα, του οποίου η λογοτεχνική πένα είναι αναγνωρισμένη όχι μόνον πανελληνίως, αλλά και διεθνώς, αφού πολλά έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες.  

Η συγγραφέας του βιβλίου ασχολήθηκε με την χάικου ποίηση, ένα ιδιαίτερο είδος ποίησης, πολύ αγαπητό στον ποιητή. Αναζήτησε στις τρεις συλλογές και κατέγραψε χρωματικά ονόματα και ρηματικούς τύπους που εκχέουν χρώμα, αναλύοντας παράλληλα τις σημασιοσυντακτικές δομές τους. Ερευνήθηκε η εικονοποιητική δύναμη των επιθέτων, κυρίως χρωματικών δεικτών, στις συνάψεις τους με ουσιαστικά, τα οποία ως έμμεσοι χρωματικοί όροι προσεγγίστηκαν επίσης σημασιοσυντακτικά στην αναφορά τους σε αντικείμενα που συνεισφέρουν χρωματικά χάρη στο φυσικό/τυπικό τους χρώμα. Αυτή η εικονοποιητική δύναμη των χρωματικών όρων δημιουργεί έναν κόσμο έγχρωμο και όχι ασπρόμαυρο, εξωτερικεύοντας συνάμα  την ψυχική διάθεση του ποιητή. Διαπιστώθηκε ότι η θλίψη και η μελαγχολία συνάδει με σκούρα και μουντά χρώμα, ενώ η χαρά και η ευφροσύνη με λαμπερά και φωτεινά χρώματα. Είναι εμφανής η κυριαρχία των φυσικών χρωμάτων, εφόσον οι έμμεσοι χρωματικοί όροι είναι περισσότεροι από τους άμεσους. Άλλωστε στη φύση τίποτα δεν είναι άχρωμο.

Με μεγάλη προσοχή η συντάκτρια μελέτησε τα χάικου του ποιητή, εντρύφησε στην ποιητική του τέχνη, διείσδυσε στον φαντασιακό του κόσμο, απ΄ όπου ανέσυρε χρώματα και εικόνες της γύρω πραγματικότητας. Αναδύεται από αυτήν τη μελέτη ένας πλούτος συναισθημάτων που εντυπωσιάζουν τον αναγνώστη, τον αγγίζουν και τον βυθίζουν στη μαγεία της λιλιπούτειας αυτής ποίησης, αναδεικνύοντας συγχρόνως τη δυναμική του 17σύλλαβου χάικου, που μέσα σε τρεις στίχους συλλαμβάνει και αιχμαλωτίζει το ακαριαίο συμβάν στη φύση. Όπως αναφέρει η συντάκτρια,  η ποιητική αυτή μινιατούρα συγκινεί με την πυκνότητα του λόγου, την καλαίσθητη λεξιχρησία, και ενίοτε λεξιπλασία, τη μορφική συμμετρία.

Ο επαρκής αναγνώστης καταδύεται στον πολύχρωμο βυθό, περιπλανιέται σε εικονοποιημένες σκέψεις και αναδύεται συναισθηματικά εμπλουτισμένος, αφού το χρώμα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το συναίσθημα. Αναμφίβολα οι χρωματικοί δείκτες είναι σημαντικοί στις τρεις συλλογές χάικου για την ποιητική τους δύναμη στην απεικόνιση και αισθητοποίηση ψυχικών καταστάσεων.

Ζώντας πλέον στον κόσμο της τεχνητής νοημοσύνης, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το καινοτόμο σε τέτοιου είδους εργασίες εγχείρημα της συγγραφέως να ζέψει στο άρμα της λογοτεχνίας τις δυνατότητες της Τεχνητής Νοημοσύνης. Επιλεγμένα χάικου, μέσω της τεχνολογίας, αποδόθηκαν εικονικά, ενσαρκώνοντας έτσι τη φαντασία, χωρίς όμως να στερείται από τον αναγνώστη η δική του δυνατότητα εικονοποίησης των στίχων.

Παλιές ιστορίες του χωριού

 

Τέτοια δύστροπη και τσιγκούνα γυναίκα σαν την Λενιώ τη Μέτζινα δεν υπήρχε στο χωριό. Μ’ όλο τον κόσμο τα ’βαζε. Ακόμη και με μας τα μικρά παιδιά, που παίζαμε στην αλάνα πίσω από το σπίτι της. Μας πέταγε από την κουζίνα της βρομόνερα κι όταν εμείς τη φωνάζαμε, «Ε! Μέτζινα, σιγά με τα βρομόνερά σου, μας έκανες χάλια», που το ’βρισκε τέτοιο κουράγιο, γριά γυναίκα και μας κυνηγούσε με τη βέργα, μέχρι πέρα στην εκκλησία.

Δεν άφηνε άνθρωπο για άνθρωπο που να μην πει για αυτόν κακιά κουβέντα. Ακόμη και στην εκκλησία που πήγαινε, πήγαινε για να ’χει ύστερα να λέει για τον έναν και για τον άλλον. Μονάχα ο Σιώκας της την έφερε μια φορά για τα καλά. Μια Κυριακή, δηλαδή, την ώρα που απολούσε η εκκλησία, την πλησίασε για να την πειράξει και της είπε:

-Μπράβο χουβαρνταλίκι Λενιώ, σήμερα είδα έριξες εικοσάρικο στο παγκάρι!

ο Σιώκας, που ήταν «μάρκα μ’ έκαψες», ήξερε την τσιγκουνιά της Μέτζινας, πάνω από δεκάρα δεν έριχνε ποτέ στο παγκάρι, αλλά έκανε τον κουτό και συνέχισε το παραμύθι.

-Αλλά τι το θες, πάει τσάμπα…, χαράμι το τάμα… Της είπε δηλαδή, δήθεν, πως όταν ο επίτροπος είδε το εικοσάρικο της Μέτζινας στο παγκάρι, το παραμέρισε και το έβαλε στην τσέπη του.

-Ακούς εκεί, τον κερατά να το τσεπώσει; είπε ο Σιώκας απορώντας τάχα, με σοβαροφανές ύφος.

Το ’πιασε κατευθείαν το υπονοούμενο η Μέτζινα κι έμεινε σύξυλη. Να πάθει αυτή τέτοιο χνέρι…; Άλλο που δεν ήθελε... και σα να πίστεψε προς στιγμήν, ότι η ίδια είχε ρίξει εικοσάρικο στο παγκάρι, μια κι δυο, πάει κατευθείαν στο επιτροπικό και άρχισε να φωνάζει τον επίτροπο.

-Δως μου  το εικοσάρικο πίσω βρε κλέφτη, δεν ντρέπεσαι να κάνεις τέτοια μασκαριλίκια στην εκκλησία... Ο άνθρωπος τα ’χασε και της λέει:

-Ποιο εικοσάρικο χριστιανή μου, τι μου λες τώρα;

Η Μέτζινα που είχε αναψοκοκκινίσει κινήθηκε επιθετικά προς τον επίτροπο φωνάζοντάς του:

-Δως μου πίσω το εικοσάρικο τώρα, μη σου ξεριζώσω τα μαλλιά τρίχα, τρίχα…

Είδανε και πάθαινε, ο παπάς και οι άλλοι επίτροποι, να τον γλιτώσουν από τα χέρια της, τον φουκαρά τον επίτροπο, καθώς τον είχε αρπάξει από τον γιακά και ήταν κολλημένη επάνω του σαν βδέλα, έτοιμη να τον κατασπαράξει.

Είπαν αμάν ζαμάν μέχρι να τον βγάλουν απ’ τα χέρια της και μέχρι να λύσουν την παρεξήγηση…

Ιστορήματα μέσα από σπάνιες φωτογραφίες

 

Μια σπάνια φωτογραφία που απεικονίζει το κέντρο των Τρικάλων του 1893. Η φωτογραφία τραβήχτηκε στις 22-11-1893 από τον Δημήτρη Ν. Χασάναγα και σήμερα βρίσκετε τοποθετημένη σε κάδρο στο Δημαρχείο του Δήμου Τρικκαίων.

Στην εικόνα διακρίνονται ο Ληθαίος ποταμός με την κεντρική γέφυρα, η κεντρική πλατεία και στο βάθος το φρούριο με τον τούρκικο πυργίσκο και το ρολόι της πόλης.

Επί Τουρκοκρατίας ο Ομέρ, γιος του Τουρ(α)χάν βέη, έκτισε στα Τρίκαλα το πρώτο τζαμί, το οποίο βρισκόταν στην είσοδο της σημερινής οδού Στουρνάρα, παρά την Κεντρική πλατεία.
Ένα μέρος του τζαμιού αυτού καταστράφηκε από σεισμό. Το μεγαλύτερο όμως μέρος το κατεδάφισε ο Δήμαρχος Κανούτας το 1887 εφαρμόζοντας το σχέδιο της πόλης. Η πλατεία που σχηματίστηκε μετά την κατεδάφιση δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο.
Ήταν ένας μεγάλος χώρος με μερικά δέντρα. Επειδή επί τουρκοκρατίας υπήρχε στο χώρο της σημερινής Κεντρικής πλατείας οθωμανικό νεκροταφείο, οι Τρικαλινοί ονόμαζαν το συγκεκριμένο χώρο, πλατεία των αρχαίων μνημείων.
Αμέσως μετά την απελευθέρωση της πόλης από τους Τούρκους η πλατεία ονομάστηκε Κουμουνδούρου και στη συνέχεια πλατεία της Ενώσεως.
Η Κεντρική πλατεία, σε αντίθεση με την πλατεία Ρήγα Φεραίου που συγκέντρωνε τους αστούς, ήταν πλατεία λαϊκή.
Εκεί κατά τον 19ο αιώνα είχαν το στέκι τους οι αχθοφόροι- πολλοί από τους οποίους ήταν γυναίκες-αργότερα έγινε το στέκι των στιλβωτών και των υπαίθριων φωτογράφων.
Στον χώρο αυτό γινόταν και το παζάρι, ενώ κάποιες Κυριακές παιάνιζε εκεί προς τέρψη των λαϊκών τάξεων η μπάντα της Φιλαρμονικής Εταιρείας.

ΑΓΡΟΙ ΒΑΜΒΑΚΙΟΥ

 

Είναι μια διάφανη γραμμή υπογράμμισης του θαυμαστού που γίνεται στη συνέχεια και μια λευκή επιφάνεια λεπτεπίλεπτης χροιάς και επικάθεται στην οπτική μας. Πόσες τέτοιες λευκές γραμμές αυλακώνουν τη ζωή μας; Λίγες, πολύ λίγες, αλλά μας δένουν και μας ωθούν στην αέναη συγκίνηση. Ω ασπρόρουχα των χωραφιών, πυκνά βαμβάκια, το άκρον άωτον της ευγένειας που μπορεί να μας χαρίσει η φορτισμένη ατμόσφαιρα.

Του Ηλία Κεφάλα

Η γενειάδα Hipster του ξυλοκόπου

 

Τα τελευταία χρόνια, οι άνδρες έχουν αναθερμάνει την αγάπη τους για τις τρίχες στο πρόσωπο, με τα μεγάλα, παχιά γένια να υπερισχύουν της ξυρισμένης εμφάνισης. Άλλοι προτιμούν τη μακριά γενειάδα του σοφού γέροντα κι άλλοι ακολουθούν πιστά το στυλ hipster.

Το στυλ της γενειάδας ακολουθούν και κάποιοι νέοι από το Βαλτινό, οι οποίοι αφήνουν γένια γιατί τα θεωρούν γοητευτικά, κάποιοι άλλοι τα αφήνουν μακριά για να αναδείξουν συγκεκριμένα δυνατά σημεία του προσώπου τους και κάποιοι άλλοι γιατί απλά τους αρέσει. Ανεξάρτητα από το μήκος, το πάχος και το στυλ που επιλέγει ο καθένας, το μούσι παραμένει στην επικαιρότητα και συνεχίζει να ζει χρυσές μέρες.

Μετά από μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο, προέκυψε ανάλογο φωτογραφικό υλικό το οποίο μας επιβεβαιώνει την νέα τάση του μοντέρνου στυλ χίπστερ, την γενειάδα του ξυλοκόπου, που είναι το πιο διαδεδομένο στυλ και συνδέεται άμεσα με τη δημιουργικότητα και την ανεξάρτητη σκέψη. 

Από πολλές απόψεις, αυτό το χαλαρό στυλ γενειάδας είναι το απόλυτο σύμβολο της αρρενωπότητας. Αυτή η πλούσια μοντέρνα γενειάδα θυμίζει την παραδοσιακή εμφάνιση του ξυλοκόπου, καθιστώντας την ιδανική για να αποτυπώσει αυτό το όμορφα θλιμμένο στυλ των χίπστερ.

Η κλασική γενειάδα ξυλοκόπου συμπληρώνει πολλά διαφορετικά σχήματα προσώπου. Εάν πιστεύετε ότι μπορεί να ταιριάζει στο δικό σας, απλά ξεκινήστε να μεγαλώνετε τις τρίχες σας! 

Και να θυμάστε πως: «Όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια».