Η αίσθηση του ωραίου

 

Η αίσθηση του ωραίου είναι μία από τις πιο ανεξήγητες και ταυτόχρονα καθημερινές εμπειρίες που μπορούμε να ζήσουμε. Είναι εκείνη η στιγμή που, μπροστά σε κάτι, το βλέμμα μας σταματά, το μυαλό μας παγώνει και η καρδιά μας νιώθει έναν αδιόρατο αλλά έντονο θαυμασμό. Μπορεί να είναι η εικόνα ενός ηλιοβασιλέματος, η γλυκιά μελωδία ενός τραγουδιού ή ακόμα και η απλότητα ενός χαμόγελου.

Το ωραίο δεν είναι πάντα συνυφασμένο με την τελειότητα ή την εξαιρετική ομορφιά. Αντιθέτως, η αίσθηση του ωραίου έχει να κάνει με την ικανότητά μας να αναγνωρίζουμε και να εκτιμούμε την αρμονία, τη σύνθεση και την αυθεντικότητα γύρω μας. Μπορεί να βρίσκεται στις πιο απλές και καθημερινές στιγμές της ζωής, όταν οι λεπτομέρειες που συχνά παραβλέπουμε αποκαλύπτονται μπροστά μας με έναν νέο τρόπο.

Η αίσθηση του ωραίου δεν περιορίζεται μόνο στις τέχνες ή στη φύση. Μπορεί να προκύψει μέσα από μια ανθρώπινη σύνδεση, μια αυθόρμητη πράξη καλοσύνης ή ακόμα και μία στιγμή σιωπής που αποπνέει ειρήνη και γαλήνη. Όταν το βλέμμα μας συναντά το ωραίο, είναι σαν να αναγνωρίζουμε μια αλήθεια, μια ταυτότητα που ξεπερνά την λογική και μας αγγίζει βαθιά.

Αυτή η εμπειρία είναι συχνά προσωπική και υποκειμενική. Κάθε άνθρωπος μπορεί να βιώνει το ωραίο με έναν διαφορετικό τρόπο, αλλά η κοινή συνισταμένη είναι ότι όλοι έχουμε τη δυνατότητα να νιώσουμε και να εκτιμήσουμε το ωραίο, έστω και για μία στιγμή. Και ίσως αυτό να είναι το πιο μαγικό στοιχείο του: η αίσθηση του ωραίου μας υπενθυμίζει ότι παρά τις αντιφάσεις και τις δυσκολίες της ζωής, πάντα υπάρχει κάτι που αξίζει να αγαπήσουμε και να θαυμάσουμε.

Η θεματική συλλογή του συλλέκτη-Λαογράφου Λάμπρου Τσιούκα

 

Την θεματική του συλλογή με σπάνια ιστορικά κειμήλια της Ελληνικής επανάστασης επί της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, παρουσιάζει, ο Τρικαλινός συλλέκτης Λάμπρος Τσιούκας από την πλούσια λαογραφική συλλογή του.

Σε μια αποθήκη, στο χωριό Διαλεκτό, εδώ και πολλά χρόνια, ο Λάμπρος Τσιούκας έχει συγκεντρώσει με πολύ αγάπη και φροντίδα, αλλά και με επιστημοσύνη, ένα σπάνιο υλικό, μεγάλης λαογραφικής αξίας, που καλύπτει σχεδόν όλες τις εκφάνσεις του λαϊκού πολιτισμού και ξεπερνάει τα όρια της απλής λαογραφικής συλλογής, διεκδικώντας με αξιώσεις την προβολή της σε μουσειακούς χώρους ευρωπαϊκού επιπέδου.

Μετά από πολλές προσωπικές στερήσεις, ο συλλέκτης έχει τη χαρά και την τιμή να παρουσιάσει κάποια από τα ιστορικά κειμήλια της θεματικής του συλλογής, τα οποία ήρθαν στην κατοχή του πρόσφατα, για να συμπληρώσουν και να ολοκληρώσουν το αστικό κομμάτι της συλλογής του. Και βέβαια όλα αυτά τα κειμήλια μαζί με την υπόλοιπη συλλογή του, περιμένουν καρτερικά την εύρεση κατάλληλου χώρου, για να πάρουν τη θέση τους σε ένα  σύγχρονο Λαογραφικό Μουσείο.

Μερικά από τα εκθέματα είναι:

Μεγάλη Στολή  Έλληνα Διπλωμάτη – Πρέσβη (Β’ Ελληνική Δημοκρατία, 1924-1935).

Η στολή ανήκει σε Έλληνα διπλωμάτη της περιόδου της Β’ Ελληνικής Δημοκρατίας (1924-1935) και είναι ταυτοποιημένη με όλα τα σχετικά έγγραφα.

Θεόδωρος Γρίβας – Γαρδικιώτης (1905 – 1982).

Ο Θεόδωρος Γρίβας – Γαρδικιώτης ήταν Έλληνας διπλωμάτης και λογοτέχνης. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γιος του Αλέξη Γρίβα – Γαρδικιώτη. Υπηρέτησε στο διπλωματικό σώμα σε διάφορες πόλεις, όπως η Χάγη, η Βιέννη, το Παρίσι και η Μασσαλία. Εκτός από τη διπλωματική του καριέρα, μετέφρασε ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη στα γαλλικά και εξέδωσε ποιητικές συλλογές. Για το λογοτεχνικό του έργο, τιμήθηκε με βραβεία από την Ακαδημία Αθηνών και τη Γαλλική Ακαδημία. Απεβίωσε στην Αθήνα το 1982 και κηδεύτηκε στις 8 Ιουνίου στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. Ήταν ανύπαντρος.

Β’ Ελληνική Δημοκρατία (1924-1935).

Η Β’ Ελληνική Δημοκρατία ήταν το πολίτευμα της Ελλάδας που εγκαθιδρύθηκε μετά την κατάργηση της μοναρχίας και την ανακήρυξη της δημοκρατίας το 1924. Αυτή η περίοδος ακολούθησε τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922) και την πολιτική κρίση που προέκυψε από την ήττα στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο (1919-1922). Χαρακτηριστικά της Β’ Ελληνικής Δημοκρατίας: Πολίτευμα: Αβασίλευτη Δημοκρατία Αρχηγός Κράτους: Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αντί για βασιλιά

Αυλική Τουαλέτα (1950-1960).

Αυτή η αυλική τουαλέτα της περιόδου 1950-1960 αποτελεί ένα εξαίσιο δείγμα υψηλής ραπτικής και αριστοκρατικής κομψότητας. Σχεδιασμένη για επίσημες περιστάσεις και βασιλικές εμφανίσεις, ξεχωρίζει για τα πολυτελή και λεπτεπίλεπτα υφάσματά της, τα οποία χαρίζουν αέρινη κίνηση και αίσθηση φινέτσας. Η χειροποίητη δαντέλα, φτιαγμένη με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία, προσδίδει μία μοναδική αίσθηση πολυτέλειας και μεγαλοπρέπειας.

Ελαιογραφίες με Ιστορικά Πρόσωπα της Ελληνικής Επανάστασης.

Οι ελαιογραφίες σε καμβά απεικονίζουν με εντυπωσιακή λεπτομέρεια και ζωντάνια προσωπογραφίες ιστορικών προσώπων της Ελληνικής Επανάστασης. Οι πίνακες αυτοί αποτυπώνουν τη μορφή και το δυναμισμό ηρώων που διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στον Αγώνα για την Ελευθερία, αναδεικνύοντας τα χαρακτηριστικά τους μέσα από την τέχνη της ζωγραφικής. Οι εκφράσεις, οι ενδυμασίες και η ατμόσφαιρα των έργων μεταφέρουν τον θεατή στην εποχή εκείνη, αποτελώντας πολύτιμα τεκμήρια της ιστορικής μας κληρονομιάς.

Η θρυλική Βέλη

 

Στο Βαλτινό, τη δεκαετία του 1970, ζούσε ένα σκυλί ράτσας Γκριφόν, με το όνομα Βέλη. Τη Βέλη, θα την θυμούνται πολλοί στο χωριό καθώς δεν ήταν σαν τα άλλα σκυλιά. Ήταν ένα κυνηγόσκυλο εκπαιδευμένο με αγάπη και υπομονή από τον ιδιοκτήτη του Κώστα Αγγελόπουλο, έναν άνθρωπο που αγαπούσε τα ζώα και είχε αποφασίσει να κάνει τη Βέλη το πιο υπάκουο και έξυπνο σκυλί στον κόσμο.

Η Βέλη πράγματι, ήταν ένα κυνηγόσκυλο που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο. Το τρίχωμα της ήταν καφέ και τα μάτια της είχαν ένα βλέμμα γεμάτο αποφασιστικότητα και ευφυΐα. Από μικρή έδειχνε μια ξεχωριστή ικανότητα να κατανοεί τα πάντα γύρω της. Ήταν πολύ παρατηρητική και μπορούσε να διακρίνει τις πιο μικρές κινήσεις των ζώων και να τις αναλύει με εξαιρετική ακρίβεια.

Όσο για το κυνήγι ήταν πραγματική καλλιτέχνης. Η Βέλη με την εξαιρετική της όσφρηση, εντόπιζε τα ίχνη των ζώων με τρομερή ακρίβεια και σε ελάχιστο χρόνο. Αγαπούσε το παιχνίδι στο κυνήγι, και το απολάμβανε με τον ίδιο ενθουσιασμό που θα είχε ένα παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο για πρώτη φορά.

Όμως η εξυπνάδα της Βέλης δεν περιοριζόταν μόνο στις κυνηγετικές της ικανότητες. Όταν ο ιδιοκτήτης της, ο Κώστας, της έδινε κάποια εντολή, η Βέλη την καταλάβαινε σχεδόν αμέσως, σαν να είχε αποθηκεύσει κάθε πληροφορία στο μυαλό της. Ένα σημάδι του χεριού ή μια μικρή αλλαγή στη φωνή του Κώστα, αρκούσε για να καταλάβει τι έπρεπε να κάνει.

Η Βέλη όμως, μπορούσε να εκτελεί κάθε εντολή με απόλυτη ακρίβεια. Όταν την έλεγες «κάθισε», καθόταν αμέσως, χωρίς να διστάσει. Αν της έλεγες «φύγε», απομακρυνόταν χωρίς κανέναν δισταγμό. Όταν την έλεγες «κάνε γεια σου», σήκωνε το ένα της πόδι και το πρότεινε να το πιάσεις και να τη χαιρετήσεις. Όμως, το πιο εντυπωσιακό ήταν όταν της ζητούσαν να κάνει θελήματα.

Μια μέρα, ο Κώστας και η Βέλη βρέθηκαν στο μπακάλικο του χωριού. Ο Κώστας έκανε τα απαραίτητα ψώνια, και στη συνέχεια κρέμασε την σακούλα στο λαιμό της Βέλης, και τη πρόσταξε: «σπίτι Βέλη». Η Βέλη χωρίς να αργοπορήσει, ξεκίνησε και πήγε τα ψώνια στο σπίτι, στη γυναίκα του τη Ζωή.

Ήταν τόσο έξυπνη που πολλές φορές έκανε πράγματα χωρίς να της τα ζητήσει κανείς. Ένα πρωί, ενώ ο Κώστας ετοιμαζόταν να φύγει για τη δουλειά του, το σκυλί τον ακολούθησε στο αυτοκίνητο και περίμενε υπομονετικά να τον δει να μπαίνει στο όχημα. Είχε καταλάβει ότι εκείνη τη μέρα είχαν να πάνε για κυνήγι. Αφού ο Κώστας καθόταν πίσω από το τιμόνι, η Βέλη πήδηξε στο κάθισμα του συνοδηγού, έτοιμη για την επόμενη περιπέτεια.

Η ικανότητά της να αντιλαμβάνεται τις διαθέσεις και τα συναισθήματα του Κώστα ήταν επίσης μοναδική. Όταν ο Κώστας ένιωθε άγχος ή θλίψη, η Βέλη τον πλησίαζε με έναν ήρεμο και τρυφερό τρόπο, με το κεφάλι της γερμένο στο πλευρό του, δίνοντάς του μια αίσθηση ανακούφισης. Οι δυο τους είχαν αναπτύξει μια βαθιά σύνδεση, που ξεπερνούσε την απλή σχέση ανθρώπου και ζώου.

Ήταν το είδος του σκύλου που καταλάβαινε αμέσως πότε έπρεπε να χαλαρώσει και πότε να γίνει σοβαρός και η αφοσίωση του στον Κώστα ήταν αδιαμφισβήτητη.

Γι’ αυτό ο Κώστας την θυμάται με νοσταλγία, γιατί, εκτός από ένα έξυπνο κυνηγόσκυλο ήταν και ένας πιστός σύντροφος, φίλος και συνεργάτης.

Η ιστορία της Βέλης πέρασε από στόμα σε στόμα, και η φήμη της σαν το πιο υπάκουο σκυλί του χωριού έγινε θρύλος. Και έτσι, η Βέλη έμεινε για πάντα στην καρδιά των ανθρώπων, όχι μόνο για την εξαιρετική της εκπαίδευση, αλλά και για την αφοσίωση και την καλοσύνη της, που της επέτρεψαν να γίνει κάτι πολύ περισσότερο από έναν απλό σκύλο, σε έναν αληθινό φίλο!

Καλή Πρωταπριλιά, και Καλό μήνα!

 

Η Πρωταπριλιά είναι η μέρα που η πραγματικότητα και η φαντασία μπλέκονται σε ένα παιχνίδι με αστεία και φάρσες. Κάθε χρόνο, στις 1 Απριλίου, οι άνθρωποι αναζητούν την ευκαιρία να ξεγελάσουν ο ένας τον άλλον με αθώες πλάκες και κωμικές ιστορίες. Είναι η μέρα που η σοβαρότητα αφήνει τη θέση της στη διασκέδαση και το χιούμορ, και όλα επιτρέπονται, αρκεί να παραμείνουν μέσα στα όρια της καλοπροαίρετης διασκέδασης.

Από την αρχαιότητα, η Πρωταπριλιά συνδέεται με την ανάγκη των ανθρώπων να γελάσουν και να ξεφύγουν από τις καθημερινές έγνοιες. Σε πολλές χώρες, τα αστεία και οι φάρσες γίνονται σε οικογενειακό ή φιλικό επίπεδο, αλλά και σε επαγγελματικά περιβάλλοντα, με τη σαρκαστική διάθεση να είναι το κύριο χαρακτηριστικό.

Η Πρωταπριλιά, ταυτόχρονα είναι και μια υπενθύμιση της σημασίας του γέλιου και της χαράς στη ζωή μας, που πολλές φορές ξεχνάμε να δώσουμε σημασία. Σε έναν κόσμο που συχνά είναι γεμάτος άγχη και σοβαρότητα, η Πρωταπριλιά έρχεται να μας θυμίσει ότι είναι σημαντικό να μπορούμε να γελάσουμε, να χαλαρώσουμε και να μην παίρνουμε τη ζωή πάντα πολύ σοβαρά.

Ας εκμεταλλευτούμε λοιπόν την πρωταπριλιά για να διασκεδάσουμε, να γελάσουμε και να φτιάξουμε στιγμές που θα θυμόμαστε για καιρό!

Καλή Πρωταπριλιά, και Καλό μήνα!

Από την 1η Απριλίου ο καθαρισμός οικοπέδων και η ηλεκτρονική δήλωσή τους

 

Ο Δήμος Τρικκαίων ενημερώνει τους πολίτες ότι από την 1η Απριλίου ξεκινά η περίοδος για τον καθαρισμό των οικοπέδων, εν όψει της αντιπυρικής περιόδου. Ο καθαρισμός θα πρέπει να γίνει μέχρι τις 30 Απριλίου, να δηλωθεί στη σχετική πλατφόρμα ηλεκτρονικώς και στη συνέχεια, μέχρι τη λήξη της αντιπυρικής περιόδου, να  γίνεται ανανέωσή του.

Αναλυτικά:

Οι ιδιοκτήτες, νομείς, επικαρπωτές, μισθωτές και υπομισθωτές:

-οικοπεδικών και λοιπών ακάλυπτων χώρων, που βρίσκονται σε περιοχές εντός εγκεκριμένων ρυμοτομικών σχεδίων,

-οικοπεδικών και λοιπών ακάλυπτων χώρων, που βρίσκονται σε περιοχές εντός ορίων οικισμών χωρίς εγκεκριμένο ρυμοτομικό σχέδιο,

εκτάσεων που βρίσκονται εντός ακτίνας 100 μ. από τα όρια των παραπάνω περιπτώσεων και

-εκτός σχεδίου γηπέδων με κτίσμα, για τις εκτάσεις που δεν υπάγονται στις διατάξεις της δασικής νομοθεσίας,

υποχρεούνται

α) να προβούν στον καθαρισμό αυτών και στην απομάκρυνση όλων των υπολειμμάτων καθαρισμού έως την 30η Απριλίου κάθε έτους, καθώς και στη συντήρηση του καθαρισμού καθ’ όλη τη διάρκεια της αντιπυρικής περιόδου, δηλαδή από 1 Μαΐου έως 31 Οκτωβρίου, για την αποτροπή κινδύνου πρόκλησης πυρκαγιάς ή ταχείας επέκτασής της

β) να προβαίνουν μέχρι την 30η Απριλίου κάθε έτους, στην υποβολή Υπεύθυνης Δήλωσης ως προς την εκπλήρωση των υποχρεώσεων πυροπροστασίας των ιδιοκτησιών τους στην ηλεκτρονική πλατφόρμα https://akatharista.apps.gov.gr

Για την υποβολή απαιτούνται οι προσωπικοί κωδικοί Taxisnet και ο Κωδικός Αριθμός Εθνικού Κτηματολογίου (ΚΑΕΚ) του οικοπέδου. Εναλλακτικά, εάν το ακίνητο βρίσκεται σε περιοχή όπου το Κτηματολόγιο δεν έχει ολοκληρωθεί, απαιτούνται οι συντεταγμένες του. Στους υπόχρεους που δεν υποβάλλουν την ανωτέρω δήλωση επιβάλλεται πρόστιμο ύψους χιλίων (1.000) ευρώ. Η υποβολή ψευδούς δήλωσης στο Εθνικό Μητρώο τιμωρείται με ποινή φυλάκισης και με υψηλή χρηματική ποινή.

Εάν ο Δήμος προβεί σε καθαρισμό των χώρων, λόγω μη συμμόρφωσης των υπόχρεων στην εκπλήρωση των υποχρεώσεων, καταλογίζονται στους υπόχρεους και πρόστιμο και η δαπάνη καθαρισμού και απομάκρυνσης των υλικών.

Ο Δήμος Τρικκαίων επισημαίνει ότι ο καθαρισμός των οικοπέδων και των ακάλυπτων χώρων δεν αποτελεί απλώς υποχρέωση βάσει νομοθεσίας, αλλά πάνω απ’ όλα, πράξη ευθύνης προς το περιβάλλον και τους συμπολίτες μας. Η συνεργασία των πολιτών συμβάλλει στην προστασία του περιβάλλοντος, διαφυλάσσοντας παράλληλα την υγεία, την ασφάλεια και την περιουσία των πολιτών.

Το φλερτ μεταξύ άντρα και γυναίκας

 

Το φλερτ ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα έχει κάτι μοναδικό, που αγγίζει τις πιο τρυφερές χορδές της ανθρώπινης επικοινωνίας. Είναι σαν ένας χορός, όπου κάθε κίνηση, κάθε βλέμμα, κάθε λέξη έχει τη δική της αξία και σημασία. Ο άντρας, συχνά, προσπαθεί να αναδείξει τα χαρακτηριστικά του, να φανεί ενδιαφέροντας και γεμάτος αυτοπεποίθηση, ενώ η γυναίκα, από την άλλη, ανταποκρίνεται με την ελκυστικότητά της, την προσωπικότητά της και το έντονο μυστηριώδες στοιχείο που συχνά τη χαρακτηρίζει.

Το παιχνίδι του φλερτ μπορεί να είναι και λεκτικό, αλλά και μη λεκτικό. Ένα χαμόγελο, μια κίνηση του σώματος, ένας τρόπος που κοιτάς κάποιον, μπορεί να αποκαλύψει συναισθήματα ή να δημιουργήσει εντάσεις που είναι δύσκολο να εκφραστούν με λέξεις. Το άγγιγμα μπορεί να έχει τη δική του γλώσσα και να μεταφέρει περισσότερα από όσα μπορεί να πει ένας διάλογος.

Αλλά πέρα από τα φυσικά στοιχεία, το φλερτ είναι και μία ανταλλαγή ενέργειας και προσοχής. Οι δυο τους δοκιμάζουν τα όρια του άλλου, ανακαλύπτουν νέες πτυχές της προσωπικότητάς τους και μαθαίνουν να εκτιμούν τις διαφορές τους. Κάθε συνάντηση είναι μια νέα ευκαιρία για σύνδεση, για διασκέδαση, αλλά και για ανακάλυψη των συναισθημάτων τους.

Το φλερτ, τελικά, μπορεί να είναι ένας τρόπος να κατανοήσει κάποιος τον άλλον, να εξερευνήσει τη δυναμική μεταξύ τους και να απολαύσει τη διαδικασία της έλξης, χωρίς πάντα να έχει ως τελικό στόχο κάτι πιο σοβαρό. Παρ’ όλα αυτά έχει τη δύναμη να εξελιχθεί και να ανοίξει τον δρόμο για κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό, όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν.

ΣΥΝΥΠΑΡΞΕΙΣ

 

«Τετράδα εμείς κι εσύ μονάδα», είπαν στη μαργαρίτα οι ανεμώνες, «γι’ αυτό εσύ να είσαι επικεφαλής μας, το θέλουμε πολύ, τράβα, λοιπόν, μπροστά κι εμείς ζεμένες πίσω μ’ αόρατο ζυγό θ’ ακολουθούμε. Έτσι σε σύνταξη κλειστή μάλλον τ’ αγέρι θα μας λυπηθεί και δεν θα μας ξεμαλλιάσει. Καλή πορεία μας».
«Δεν καταλάβατε καλά», είπε η μαργαρίτα θυμωμένη, «εσείς τραβάτε μπροστά, είστε το τέθριππό μου κι εγώ είμαι ο ηνίοχος, ξέρω πού να σας οδηγήσω».
Είπαν κι άλλα πολλά, η συζήτηση δεν είχε τέλος, αλλά και τι να έκαναν; Από το ίδιο πιάτο του λιβαδιού έτρωγαν κι έπιναν, δεν είχαν να χωρίσουν και πολλά πράγματα, αλλ’ αντιθέτως μόνο τα χρώματά τους να ενώσουν και να λάμψουν από κοινού. 

Του Ηλία Κεφάλα

Οι «λίρες» στο αρχαίο λαγούμι

 Διήγημα του Δημήτρη Τσιγάρα

Ο Βάιος ήταν πάντα ένας άνθρωπος του παρασκηνίου. Ζούσε στο περιθώριο του χωριού, πάντα στη σκιά, αποφεύγοντας τις αρχές και τους νόμους. Εργαζόταν ως εργάτης στα χωράφια των άλλων, αλλά η καρδιά του έκρυβε έναν άλλο πόθο. Δεν ήταν μόνο η αγροτική ζωή που τον τραβούσε - ήταν το όνειρο του χρυσού, του πλούτου που θα του έδινε την ελευθερία να ξεφύγει από την αθλιότητα και την καθημερινή μάχη για επιβίωση.

Η φήμη του παράνομου χρυσοθήρα είχε διαδοθεί από στόμα σε στόμα στα γύρω χωριά, και πολλοί τον έβρισκαν σαν ένα μυστηριώδη και επικίνδυνο χαρακτήρα. Χρόνια τώρα, είχε ψάξει σε πολλά σημεία, με τα κατάλληλα εργαλεία και τη φθαρμένη του αξίνα, χωρίς να βρει ποτέ κάτι σημαντικό. Μα δεν τα παρατούσε ποτέ. Οι φήμες για χαμένους θησαυρούς είχαν ακουστεί και στο χωριό, αλλά όλοι πίστευαν ότι ήταν μόνο παραμύθια.

Ήξερε ότι κάπου εκεί έξω υπήρχε κάτι που θα άλλαζε τη ζωή του. Είχε ακούσει ιστορίες από τους μεγαλύτερους για ένα κρυμμένο θησαυρό, στο Παλιοχώρι, που κάποτε έκρυψαν οι πρόγονοι για να τον προστατεύσουν από τις επιδρομές.

Κάποια μέρα, καθώς περιπλανιόταν στα κτήματα, κοντά στο δάσος της Παναγίας, η τύχη του φαίνεται να του χαμογέλασε. Η περιέργεια και η επιθυμία του για χρυσό τον ώθησαν να σκάψει σε μια γωνιά κοντά σε έναν παλιό ερειπωμένο τοίχο, που είχε απομείνει από το παλιό χωριό, και που κανείς άλλος δεν τολμούσε να πλησιάσει.

Ώρες μετά, κουρασμένος από την κοπιαστική δουλειά, τα χέρια του ακουμπούσαν κάτι σκληρό και βαρυφορτωμένο από το χώμα. Άρχισε να σκάβει με προσοχή. Σύντομα το χέρι του ψηλάφισε μια τετραγωνισμένη πέτρινη πλάκα. Καθάρισε τα πολλά χώματα και τράβηξε την πλάκα πιο πέρα. Σε λίγο άρχισε να φαίνεται μια  κρυφή κάμαρα κάτω από τη γη. Κατέβηκε κάποια σκαλοπάτια και μέσα της ήταν ένα μπαούλο γεμάτο χρυσά νομίσματα και πολύτιμα αντικείμενα. Ήταν ένας θησαυρός που ανήκε σε μια αρχαία οικογένεια που είχε ζήσει στον τόπο μας πολύ πριν γεννηθούν οι πρώτοι μας πρόγονοι. Δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του!

Η καρδιά του Βάιου άρχισε να χτυπάει σαν τρελή, καθώς περιεργάζονταν με προσοχή το μπαούλο που περιείχε χρυσά νομίσματα, γεμάτα λάμψη και χρυσόσκονη. Χάιδευε τις «λίρες» με αργές, προσεκτικές κινήσεις, σαν να μην μπορούσε να πιστέψει την ανακάλυψή του. Οι ελπίδες του είχαν γίνει πραγματικότητα. Ήταν πλούσιος, τουλάχιστον για μια στιγμή.

Όμως αυτός ο θησαυρός είχε ήδη μία κακή φήμη. Μια παλιά κατάρα που οι άνθρωποι είχαν περάσει από γενιά σε γενιά: όποιος τολμούσε να αγγίξει το χρυσό, θα το πλήρωνε με τη ζωή του. Ο Βάιος φυσικά, δεν πίστευε σε τέτοιες ιστορίες. Τώρα θα αποκτούσε την αναγνώριση που πάντα ήθελε, την ελευθερία που δεν είχε ποτέ φανταστεί. Η τύχη του είχε ανατραπεί, και οι φόβοι του φαινόταν μακρινοί.

Εκείνη τη νύχτα, όμως, όταν επέστρεψε στο σπίτι του φέρνοντας και το μπαούλο με το χρυσάφι, κάτι παράξενο συνέβη. Το βλέμμα του άρχισε να θολώνει, τα πόδια του να τρεκλίζουν. Μια παράξενη αίσθηση τον κατέβαλε. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Στην αρχή, σκέφτηκε ότι ήταν απλώς η κούραση, όμως σύντομα το σώμα του άρχισε να πονάει. Στη μέση της νύχτας, άρχισε να βήχει και να αισθάνεται τη θερμοκρασία του σώματός του να ανεβαίνει επικίνδυνα.

Ο Βάιος δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει. Το χρυσάφι, το μπαούλο και η κατάρα άρχισαν να γίνονται όλο και πιο πραγματικά. Όπως πάντα έκανε, προσπαθούσε να διώξει την αίσθηση του φόβου, αλλά αυτή τη φορά η τύχη του είχε στραφεί εναντίον του.

Μέσα στην επόμενη μέρα, τα σημάδια της παρανομίας του έγιναν εμφανή: οι πόνοι γίνονταν ανυπόφοροι και η φωνή του είχε γίνει μουγκρητό.

Ο Βάιος προσπάθησε να κρύψει τον πόνο και τη δυσφορία του, ώστε να ζητήσει βοήθεια από τους χωριανούς, αλλά οι άνθρωποι κάτι υποψιάστηκαν και άρχισαν να τον αντιμετωπίζουν με επιφυλακτικότητα. Δεν ήταν μόνο το κακό του φαινόμενο που άρχισε να εξαπλώνεται γύρω του. Οι φήμες ότι είχε βρει τον θησαυρό είχαν φτάσει στους επιτήδειους, στους ανθρώπους που τον παρακολουθούσαν από καιρό και που τώρα ήθελαν το χρυσό για τους εαυτούς τους.

Έτσι την επόμενη νύχτα, την ώρα που το χωριό κοιμόταν, εκείνοι που έμαθαν για την ανακάλυψη ήρθαν οπλισμένοι. Δεν ήθελαν να τον σκοτώσουν αμέσως. Ήθελαν να τον αναγκάσουν να τους δείξει τον κρυμμένο θησαυρό. Αλλά η τύχη του είχε πλέον γυρίσει την πλάτη του. Στη διάρκεια της επίθεσης, τα χέρια του Βάιου έτρεμαν τόσο πολύ από τον πόνο, που δεν μπόρεσε να αντισταθεί. Ο θησαυρός που είχε κλέψει του κόστισε τη ζωή του. Η κατάρα που ακολουθούσε τον χρυσό τον είχε βρει και τον είχε καταστρέψει όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά. Όταν οι επιδρομείς έφυγαν, το μόνο που άφησαν πίσω ήταν το άψυχο σώμα του Βάιου, χωρίς ούτε έναν οβολό για να το συνοδεύσει στην αιωνιότητα.

Αργότερα οι ειδικοί ιατροδικαστές αποφάνθηκαν ότι η αιτία της δηλητηρίασης και του θανάτου του Βάιου, ήταν από ακτινοβολία από φυσικά στοιχεία που περιείχαν ουράνιο και τοξικά απόβλητα που μάλλον, είχαν τοποθετηθεί σκόπιμα μέσα στο θησαυροφυλάκιο του λαγουμιού.

Οι αρχές σκέπασαν το λαγούμι για λόγους ασφαλείας, και η ιστορία του Βάιου έγινε παράδειγμα για όλους στο χωριό. Η παρανομία και η επιθυμία για πλούτο δεν προσφέρουν τίποτα, εκτός από την καταστροφή. Ο χρυσός που είχε βρει, αν και ήταν πραγματικός, είχε στοιχειώσει τη ζωή του και το τέλος του ήταν τόσο σκοτεινό όσο και οι πράξεις του.

Οι χωματόδρομοι του χωριού

 

Πριν από χρόνια, το Βαλτινό ήταν γεμάτο από άρωμα της γης και την αίσθηση του αυθεντικού. Οι δρόμοι, χωρίς άσφαλτο, ήταν χωματόδρομοι που τυλίγονταν γύρω από τα σπίτια και τις πλατείες, λασπωμένοι τις βροχερές ημέρες και γεμάτοι σκόνη όταν η ζέστη του καλοκαιριού έπιανε ψηλά.

Το πρωινό ξύπνημα άρχιζε με το ξυπνητήρι το πουλιών και το σιγοβόημα του ανέμου που περνούσε μέσα από τα δέντρα, ενώ οι πρώτες γυναίκες άνοιγαν τις πόρτες τους και διάβαιναν το δρόμο για να μαζέψουν νερό από τη βρύση. Τα παιδιά έπαιζαν στους δρόμους, γελώντας και τρέχοντας αθώα, ενώ οι ηλικιωμένοι κάθονταν στην πλατεία ή στο καφενείο και συζητούσαν τα καθέκαστα.

Μόνο τα ζώα, κάποιες φορές, με τους ήχους των τσοπανόσκυλων και των γαϊδουριών διέκοπταν την ηρεμία του τοπίου.

Τα αυτοκίνητα, αν και λιγοστά, ήταν μια μεγάλη υπόθεση όταν έρχονταν στο χωριό. Οι κάτοικοι τα κοιτούσαν με θαυμασμό και περιέργεια, ενώ το θρόισμα των τροχών πάνω στους ανώμαλους δρόμους ήταν ο ήχος του εκσυγχρονισμού που έμπαινε αργά αλλά σταθερά στη ζωή μας. Οι χωματόδρομοι αν και άβολα δύσκολοι για τα μεγάλα οχήματα, διατηρούσαν το χαρακτήρα του χωριού, σαν να ήταν μία άλλη εποχή που έμοιαζε να μην αλλάζει ποτέ.

Η ζωή εκείνη την εποχή είχε μία διαφορετική αίσθηση της κίνησης. Οι δρόμοι, γεμάτοι με αναμνήσεις και σημάδια του χρόνου, αν και δύσκολοι, αποτελούσαν τον ιστό του χωριού, που συνδέει τις ζωές των ανθρώπων με την φύση και τον απλό καθημερινό αγώνα για επιβίωση.

Η χαρά του να δίνεις

 

Η χαρά του να δίνεις είναι μια από τις πιο βαθιές και ουσιαστικές εμπειρίες που μπορεί να βιώσει κανείς. Όταν προσφέρουμε κάτι από καρδιάς, είτε πρόκειται για μια πράξη αγάπης, για ένα μικρό δώρο, είτε για έναν χρόνο που αφιερώνουμε σε κάποιον άλλο, αισθανόμαστε μια μοναδική αίσθηση πληρότητας και σύνδεσης. Δεν χρειάζονται πάντα μεγάλες θυσίες ή υλικά αγαθά για να προσφέρουμε. Μερικές φορές, η μεγαλύτερη χαρά έρχεται από μια καλή λέξη, από μια ζεστή αγκαλιά ή από τη σιωπηλή υποστήριξη που δίνουμε σε κάποιον που το έχει ανάγκη.

Η αληθινή χαρά της προσφοράς δεν έχει να κάνει με το τι παίρνουμε σε αντάλλαγμα, αλλά με το να βλέπουμε τη φωτεινότητα στα μάτια του άλλου ή να αισθανόμαστε την αλλαγή στον κόσμο γύρω μας, έστω και με το πιο μικρό βήμα. Όταν δίνουμε, δημιουργούμε έναν κύκλο αγάπης και θετικής ενέργειας που επηρεάζει όχι μόνο εμάς, αλλά και εκείνους γύρω μας, με τρόπους που συχνά δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Στην πραγματικότητα, η χαρά του να δίνεις είναι ατελείωτη, γιατί με κάθε πράξη γενναιοδωρίας μεγαλώνει η καρδιά μας και ανοίγει νέους δρόμους για ανθρώπινες σχέσεις και επικοινωνία. Το δόσιμο είναι μια ενέργεια που πολλαπλασιάζεται και που έχει τη δύναμη να κάνει τον κόσμο καλύτερο, λίγο-λίγο, μέρα με τη μέρα.

Ο «Πειρατής», ο σκύλος του Στέργιου

 Διήγημα του Δημήτρη Τσιγάρα

Ήταν ένα ήσυχο πρωινό στο χωριό με τον ήλιο να ανατέλλει αργά και τα πουλιά να κελαηδούν στις κορυφές των δέντρων. Στο σπίτι του Στέργιου, στην άκρη του χωριού, όπου ζούσε εκεί για χρόνια, κυριαρχούσε η ηρεμία και η καθημερινότητα. Η αγαπημένη του συντροφιά ήταν ο Πειρατής, ο πιστός σκύλος, ένας μικρόσωμος σκύλος με μαύρες και λευκές κηλίδες που τον ακολουθούσε παντού.

Ο Πειρατής ήταν πάντα εκεί, όταν ο Στέργιος έβγαινε στο κήπο να καλλιεργήσει τα λαχανικά, ή τον ακολουθούσε όταν πήγαινε στο καφενείο. Του είχε γίνει μέλος της οικογένειας και ο Στέργιος δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή του χωρίς εκείνον. Οι δυο τους είχαν αναπτύξει μια σιωπηλή επικοινωνία καταλαβαίνοντας ο ένας τον άλλον χωρίς πολλές λέξεις.

Μια μέρα όμως, το χωριό αναστατώθηκε. Ο Κώστας, ο γείτονας του Στέργιου, βγήκε στην αυλή του για να κόψει ξύλα και ξαφνικά έχασε την ισορροπία του. Το τσεκούρι που κρατούσε γλίστρησε και τον χτύπησε στο πόδι, κόβοντάς το τόσο πολύ, που δεν μπορούσε να το κουνήσει. Όταν ο Κώστας προσπάθησε να σηκωθεί, το πόδι του έσπασε και το αίμα άρχισε να κυλάει στο έδαφος. Ο Στέργιος που ήταν στο σπίτι και δεν είχε καταλάβει τίποτα, άκουσε μόνο το σκύλο του να γαβγίζει ασταμάτητα.

Ο Πειρατής, ανήσυχος και καταλαβαίνοντας ότι κάτι κακό συνέβαινε, έτρεξε έξω και βρήκε τον Κώστα πεσμένο στο έδαφος. Δεν έχασε χρόνο. Ο Πειρατής άρχισε να τρέχει γύρω από το σπίτι του Στέργιου, γαυγίζοντας δυνατά, προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή του. Εκείνος, ακούγοντας τα επιτακτικά γαυγίσματα, βγήκε έξω και είδε τον Πειρατή να τρέχει προς το μέρος του, κοιτώντας τον με μάτια γεμάτα ανησυχία.

«Τι συμβαίνει, Πειρατή;» είπε, και ακολούθησε τον σκύλο. Ο Πειρατής τον οδήγησε γρήγορα στον Κώστα, ο οποίος είχε χάσει τις αισθήσεις του από τον πόνο και την απώλεια αίματος. Ο Στέργιος άρχισε να καλεί για βοήθεια και γρήγορα οι γείτονες ήρθαν να βοηθήσουν, ενώ ο ίδιος πήρε το τηλέφωνο για να καλέσει το ασθενοφόρο. Ευτυχώς, το ασθενοφόρο ήρθε γρήγορα και ο Κώστας μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με σταθεροποιημένη κατάσταση.

Όταν ο Κώστας ανάρρωσε, ήταν βαθιά συγκινημένος από την αφοσίωση του Πειρατή. Ήξερε ότι αν ο σκύλος δεν είχε αντιληφθεί τον κίνδυνο και δεν είχε ειδοποιήσει τον Στέργιο, τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν πολύ χειρότερα.

Ο Πειρατής έγινε ήρωας στο χωριό. Η ιστορία του μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα, και όλοι μιλούσαν για το πόσο έξυπνος και πιστός ήταν. Ο Πειρατής, όμως, παρέμενε ταπεινός. Συνεχίζει να ζει μαζί με τον Στέργιο, προστατεύοντας τον και προσφέροντας την αμέριστη αγάπη και φιλία του. Ο Πειρατής ήταν πάντα ο αληθινός ήρωας της καρδιάς του.

Η νύχτα μετά τη βροχή στο Βαλτινό

 

Η νύχτα μετά τη βροχή στο Βαλτινό έχει μια μοναδική αίσθηση γαλήνης και ανανέωσης. Ο αέρας είναι δροσερός και φρέσκος, γεμάτος από υγρασία που άφησαν οι σταγόνες  που έπεσαν πάνω στη γη.

Το χωριό ήσυχο και καθαρό φαίνεται να αναστενάζει από ανακούφιση, καθώς οι δρόμοι λάμπουν κάτω από το φως των φώτων. Η μυρωδιά της βρεγμένης γης αναμειγνύεται με τη φρεσκάδα του αέρα, δημιουργώντας μια αίσθηση εκστασιασμού, σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος για να απολαύσουμε την ησυχία της στιγμής.

Τα φύλλα στα δέντρα και τα λουλούδια  στα πεζοδρόμια καθρεφτίζουν την υγρασία τους, και οι τελευταίοι ήχοι της βροχής που χτυπούν απαλά τα παράθυρα δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ονειρική, σχεδόν μαγική.

Την μυστηριακή αυτή ώρα, επέλεξε να απαθανατίσει με τον φακό της, η Χριστίνα – Μαρία Βότσιου, και να μας δώσει απτές αυτές τις πανέμορφες εικόνες του χωριού μας.

Τα αναμμένα φώτα στα κεντρικά σοκάκια του χωριού δημιουργούν απαλές αντανακλάσεις στους δρόμους, καθώς οι σκιές μεγαλώνουν και το τοπίο βυθίζεται σε μία χρυσαφί απόχρωση.

Αυτό το μοναδικό μείγμα των ήχων, φώτων και χρωμάτων προσφέρει μια αναζωογονητική αίσθηση, σαν να κλείνει ο κύκλος της μέρας και η φύση βρίσκει το ρυθμό της για τη νύχτα που ακολουθεί.

Ο κόσμος φαίνεται να έχει ηρεμήσει με την ένταση της ημέρας να έχει δώσει τη θέση της σε μια βαθιά γαλήνη.

Σε αυτή τη νύχτα του χωριού μας, όλα μοιάζουν πιο καθαρά, πιο ήρεμα, σαν να έχει επανέλθει μια φυσική ισορροπία μετά την ταραχή της βροχής.

Οι βιωματικές εμπειρίες των παιδιών με τα οικόσιτα ζώα

Στο παρελθόν, τα μικρά παιδιά στο Βαλτινό είχαν μία ιδιαίτερη σχέση με τα οικόσιτα ζώα. Αυτή η σχέση δεν περιοριζόταν μόνο στη φροντίδα και την αγάπη για τα ζώα, αλλά συνδεόταν και με την καθημερινή τους ζωή, η οποία ήταν γεμάτη από βιωματικές εμπειρίες και αλληλεπιδράσεις με τα ζώα.

Στα παλαιότερα χρόνια, τα παιδιά ήταν από πολύ μικρή ηλικία εξοικειωμένα με τα ζώα. Το πρωί, πριν καν ξεκινήσει η μέρα τους, συνήθιζαν να βοηθούν τους γονείς τους με τις δουλειές σχετικά με τα ζώα. Έβγαζαν τα πρόβατα για βοσκή, τάιζαν τις κότες και έπαιζαν με τα μικρά ζώα, όπως τα κουτάβια ή τα γατάκια. Η επαφή τους με τα ζώα ήταν φυσική και αυθόρμητη, και τα παιδιά μάθαιναν μέσα από τις καθημερινές δραστηριότητες το σεβασμό προς τη ζωή και την ευθύνη.

Αυτός ο στενός δεσμός με τα ζώα συνήθως τους πρόσφερε και πολύτιμα μαθήματα. Από μικρή ηλικία, τα παιδιά συνειδητοποιούσαν τη σημασία της φροντίδας και της υπευθυνότητας, καθώς έπρεπε να εξασφαλίσουν ότι τα ζώα είχαν φαγητό, νερό και ασφάλεια. Παράλληλα, μέσα από την παρατήρηση της συμπεριφοράς των ζώων, τα παιδιά μάθαιναν να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα και τις ανάγκες τους, ενώ τα ζώα τους έδιναν αμέριστη συντροφιά και ενίσχυαν την αίσθηση της συνύπαρξης.

Η φροντίδα των ζώων δεν ήταν μόνο μία πρακτική ανάγκη, αλλά και μία πηγή χαράς και παιχνιδιού για τα παιδιά. Με την καθοδήγηση του παππού και της γιαγιάς τα κοτόπουλα, οι πάπιες, τα πρόβατα, τα γουρουνάκια και τα άλογα γίνονταν συχνά οι φίλοι τους, με τους οποίους περνούσαν ατέλειωτες ώρες στον κήπο ή στο λιβάδι, αναπτύσσοντας μία βαθιά σύνδεση.

Η καθημερινή αυτή αλληλεπίδραση με τα ζώα βοηθούσε τα παιδιά να κατανοήσουν την αξία της ζωής και τη σύνδεση του ανθρώπου με τη φύση. Τα παιχνίδια τους, αν και απλά, ενσωμάτωναν την πραγματικότητα της ζωής στο χωριό και τους δίδασκαν την ισχυρή αξία της αλληλεγγύης, του σεβασμού και της υπευθυνότητας. Μέσα από αυτές τις εμπειρίες, τα παιδιά μεγάλωναν κοντά στη φύση, και ανέπτυσσαν ένα βαθύ σεβασμό προς τα ζώα, που τους συντρόφευαν στην καθημερινότητά τους.

Τα κορίτσια στο χιλιάρικο

 

Δύο κορίτσια από τη Σκοπιά Φλώρινας φωτογραφήθηκαν το 1937 στην Αθήνα, με τις παραδοσιακές φορεσιές τους από τη φωτογράφο Nelly (Σεραϊδάρη Έλλη).

Το 1941 κυκλοφόρησε χιλιάρικο με τη φωτογραφία αυτών των κοριτσιών.

Η κοπέλα, αριστερά με την στάμνα ήταν η Πασχαλινή Ζώλη, και δεξιά η εξαδέλφη της, Μελπομένη Ζώλη. Στην περιοχή της Φλώρινας, όπως ήταν φυσικό, οι άνθρωποι ένιωθαν πολύ υπερήφανοι για αυτά τα κορίτσια και μάλιστα, είχε επικρατήσει να λένε αντί για «χιλιάρικο»: «μία Σκοπιώτισσα, δύο Σκοπιώτισσες» κλπ.

 

Της Κατερίνας Σταματίου

Η 25η Μαρτίου 1821, στο Δενδροχώρι και στη Φωτάδα

 

Η 25η Μαρτίου στον τόπο μας είναι μια ημέρα όπου οι πολίτες τιμούν την ιστορία και το παρελθόν τους, ενώ συνάμα ανανεώνουν τους δεσμούς τους με την παράδοση και τη συλλογική τους ταυτότητα.

Οι εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο της 25^ης Μαρτίου, πραγματοποιήθηκαν και στα διπλανά χωριά του Βαλτινού, όπως στην Φωτάδα και στο Δενδροχώρι. Σ’ αυτά τα χωριά οι εκδηλώσεις περιλάμβαναν μια σειρά από παραδοσιακές και θρησκευτικές δραστηριότητες.

Η μέρα ξεκίνησε με την λειτουργία στις τοπικές εκκλησίες, όπου οι πιστοί συγκεντρώθηκαν για να γιορτάσουν την μνήμη του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, η οποία συνδυάζεται με την εθνική εορτή. Στην εκκλησία οι ιερείς τέλεσαν τη θεία λειτουργία, κατά τη διάρκεια της οποίας έγινε και μνημόσυνο για τους ήρωες της επανάστασης.

Μετά την λειτουργία ακολούθησαν οι καταθέσεις στεφάνων στα μνημεία των ηρώων, και η μαθητική παρέλαση. Οι μαθητές ντυμένοι με παραδοσιακές στολές ή σχολικές στολές βάδισαν με υπερηφάνεια, στους κεντρικούς δρόμους. Στο Δενδροχώρι, υπήρχε τμήμα γυναικών με παραδοσιακές στολές, ενώ στη Φωτάδα, εκτός από το γυναικείο παραδοσιακό τμήμα, υπήρχε και μικρό σχήμα ντυμένων πολεμιστών της εποχής του 1821, που έδωσαν μια ξεχωριστή νότα στις εκδηλώσεις.

Μια όμορφη και τρυφερή εικόνα του χωριού

 

Την ημέρα της 25ης Μαρτίου μετά την επιμνημόσυνη δέηση και την κατάθεση στεφάνων, στο μνημείο του Άγνωστου στρατιώτη, οι μικροί μαθητές του χωριού, άλλοι με τα γιορτινά τους ρούχα, και άλλοι με τις παραδοσιακές στολές, πήγαν και κάθισαν στα σκαλιά του μνημείου των ηρώων. Το μνημείο αυτό τιμά τους αγώνες του έθνους και όλους εκείνους που πολέμησαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας μας.

Τα παιδιά αγαπούν τους ήρωες γιατί τους βλέπουν ως πρότυπα δύναμης, γενναιότητας και καλοσύνης. Οι ήρωες τους παρέχουν μια αίσθηση ασφάλειας, καθώς είναι ικανοί να αντιμετωπίσουν κινδύνους και να ξεπεράσουν εμπόδια. Επιπλέον, οι ήρωες συχνά αντιπροσωπεύουν την ιδέα του καλού που νικάει το κακό, κάτι που δίνει στα παιδιά ελπίδα και πίστη στη δικαιοσύνη. Οι ιστορίες με ήρωες τους επιτρέπουν να ταξιδεύουν σε φανταστικούς κόσμους, όπου μπορούν να ζήσουν συναρπαστικές περιπέτειες και να φανταστούν τον εαυτό τους σε ρόλους δύναμης και ηρωισμού.

Η παρουσία των μικρών μαθητών στα σκαλιά του μνημείου, ήταν μια όμορφη και τρυφερή σκηνή, καθώς φάνταζε να ενώνει τη νέα γενιά με την ιστορία του τόπου, θυμίζοντάς μας, πόσο σημαντικό είναι να διατηρείται η μνήμη των ηρώων και να τιμούνται οι παραδόσεις.

Ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου 1821 στο Βαλτινό

 

Η 25η Μαρτίου αποτελεί σύμβολο του αγώνα για ελευθερία και δικαιοσύνη και είναι εθνική εορτή στην Ελλάδα, τιμώντας τους ήρωες του 1821 και την αναγέννηση της χώρας. Η επέτειος αυτή ενσαρκώνει την πίστη στον αγώνα για την ελευθερία και την επιμονή του ελληνικού λαού στην υπεράσπιση της ταυτότητάς του και της εθνικής του ανεξαρτησίας.

Έτσι με μεγάλη λαμπρότητα γιορτάστηκε και φέτος το 2025 στο Βαλτινό, η εθνική επέτειος της 25ης Μαρτίου 1821, προκειμένου να τονιστεί η μεγάλη σημασία της ιστορικής πορείας του έθνους μας.

Ο εορτασμός άρχισε με τη δοξολογία στον ιερό ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού. Στη συνέχεια έγινε επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, στην κεντρική πλατεία του χωριού, από τους εκπροσώπους των φορέων. Ακολούθησαν δημοτικοί παραδοσιακοί χοροί από μαθητές του Γυμνασίου και Λυκείου Βαλτινού, και οι εκδηλώσεις, έκλεισαν με την καθιερωμένη μαθητική παρέλαση των τμημάτων του Νηπιαγωγείου, του Δημοτικού Σχολείου, του Γυμνασίου και του Λυκείου Βαλτινού.