Λένε πως τέχνη είναι να παίρνεις το ασήμαντο και να το κάνεις σημαντικό. Να
στέκεσαι μπροστά στην απεραντοσύνη του κενού και να της δίνεις φωνή. Ίσως η συγχωριανή
μας ποιήτρια Γεωργία Κολοβελώνη να το γνωρίζει αυτό βαθιά, καθώς στέκει μέσα
στην έρημο, εκεί όπου ο κόσμος μοιάζει να έχει σωπάσει, και κάθε κόκκος άμμου
γίνεται σημείο αναφοράς, μια στιγμή στο άπειρο.
Η έρημος εδώ είναι ο καμβάς όπου η σιωπή αποκτά υπόσταση, όπου η απουσία
μεταμορφώνεται σε παρουσία. Στην ποίηση της Κολοβελώνη, αυτή η σιωπή ίσως να
είναι το πρώτο υλικό, η ύλη της έμπνευσης. Από την ξηρασία γεννιέται ο λόγος,
από τη μοναξιά ξεπηδά η ανάγκη να επικοινωνήσεις με το άρρητο.
Να κάνει, λοιπόν, η ποιήτρια την έρημο γόνιμο έδαφος, να φυτέψει στίχους που
ανθίζουν χωρίς νερό, να μετατρέψει την απουσία σε δροσιά νοήματος. Κι εκεί,
κάτω από τον απέραντο ουρανό, να ψιθυρίσει στον άνεμο πως ακόμη και η πιο
άνυδρη σιωπή μπορεί να γίνει ποίηση, όταν την κοιτάξεις με βλέμμα που ξέρει να
βλέπει το θαύμα στο τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου