Αναστέλλονται οι αναρτήσεις για λίγες ημέρες

Λαογραφικές λέξεις και ονόματα του Βαλτινού

Του Ευαγγέλου Στάθη φιλολόγου

Σπουδαία λαογραφική σημασία έχουν διάφορες λέξεις που δίνονται ως ονόματα σε πρόσωπα, σε ζώα, σε φυτά σε πλοία και βάρκες κ.α. Έτσι τα διακρίνουμε σε ανθρωπωνύμια, τοπωνύμια, ζωωνύμια, φυτωνύμια κ.λ.π. Τα ανθρωπωνύμια αυτά που δίνονται στους ανθρώπους διακρίνονται σε: 1. Βαφτιστικά ονόματα, 2. Επώνυμα, 3. Σε παρώνυμα ή παρατσούκλια.

Βαφτιστικά.

Απέραντος είναι ο πλούτος των ελληνικών βαπτιστικών ονομάτων, ποικίλει δε η καταγωγή και η προέλευσή τους. Από την Μυθολογία και την Ιστορία, από τη Θρησκεία, από τη φύση, από τις σωματικές, ψυχικές και ηθικές ιδιότητες και αρετές, από την πίστη σε διάφορες μεγάλες αξίες ο λαός εμπνέεται και δανείζεται τα ονόματα, για να δώσει στα αγαπημένα του πρόσωπα. Ως προς την καταγωγή τα ονόματα που δίνονται κατά τη βάφτιση είναι συνήθως ονόματα προγόνων, κυρίως των παππούδων.

Ο λαός πάντοτε πίστευε πως το βαπτιστικό όνομα θα ασκήσει στον ονομαζόμενο μια μαγική επίδραση και δύναμη, ότι το όνομα θα φέρει στον ονομαζόμενο το ποθούμενο αποτέλεσμα, το επιθυμητό, που δεν είναι άλλο από αυτό που δείχνει ή δίνει το όνομα. Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία το όνομα που θα δοθεί στο βαπτιζόμενο πρόσωπο. Πρέπει να ταιριάζει με αυτό που επιθυμούμε και ονειρευόμαστε, ώστε να είναι «όνομα και πράμα». Το καλό όνομα πρέπει να έχει χάρη, να αφήνει δόξα και καλή, όχι κακή φήμη, γνωρίσματα που συχνά αναφέρονται σε φράσεις και παροιμίες, όπως: «χάρισ’ τ’ όνομα νονέ»,  «ο τάδε με το όνομα», (καλή φήμη), «έβγαλε (κακό) όνομα», «άφ(η)σε όνομα», «κάλιο να σου βγει το μάτι παρά το όνομα», «να μη σβήσει τ’ όνομα», «όνομα και μη χωριό».

Έτσι διαλέγοντας τα βαφτιστικά ονόματα ο λαός δημιούργησε ένα πλούσιο και ενδιαφέρον «ονοματολόγιο» που δείχνει την αισθητική, την κοινωνικότητα και τον πολιτισμό γενικά του καθενός, ανάλογα.

Η όμορφη ελληνική φύση ήταν και είναι η πηγή έμπνευσης. Δέντρα, φυτά και λουλούδια υμνήθηκαν από τους ποιητές και καλλιτέχνες όλων των εποχών, οι οποίοι δημιούργησαν θαυμαστά έργα εμπνευσμένοι απ’ αυτά. Και πολλοί γονείς δανείστηκαν, για να δώσουν στα παιδιά τους, κυρίως σε κορίτσια, τα ονόματα των όμορφων καλλωπιστικών λουλουδιών, των αρωματικών φυτών και καρποφόρων δέντρων, πιστεύοντας ότι θα πάρουν τα κορίτσια όλες τις ιδιότητες, όπως γοητεία, λυγεράδα, ύψος, χρώμα, τρυφερότητα, ευαισθησία, καρποφορία, μοσχοβολιά και ομορφιά που έχουν τα λουλούδια και τα δέντρα. Η εκλογή των ονομάτων αυτών εκφράζει ψυχική ευγένεια και αισθητική λεπτότητα.

Ο σκιτσογράφος Μάκης Δασκάλου

Ο φίλος μου ο Μάκης, είναι ένας ανήσυχος άνθρωπος με ιδιαίτερες ικανότητες αντίληψης, διάκρισης, φαντασίας και έκφρασης. Διακεκριμένος αρχιτέκτονας, ζωγράφος, μουσικός, ιστορικός, και σχετικός με τον κόσμο της τέχνης και των γραμμάτων, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τον χαρακτηρίζει μια περίπλοκη διάδραση ανάμεσα στις διανοητικές του δυνάμεις, και χαρισματικός καθώς είναι μετουσιώνει το ασήμαντο σε σημαντικό, και έτσι προκύπτει το έργο τέχνης. Γνωρίζει ο ίδιος πως η «Τέχνη είναι τα πάντα μέσα στο τίποτα» και αυτό το κάνει πράξη.
Απρόσμενη, αδιάκριτη, και θρασύτατη η έμπνευση τον επισκέπτεται τακτικά και τον αναστατώνει με συναισθηματικές εξάρσεις. Χαρτοπετσέτες, αποδείξεις, πέτρες ή ότι πρόχειρο βρεθεί διαθέσιμο μπροστά του, αποτελεί τον καμβά και μετατρέπεται σε έργο τέχνης!
Εδώ στην ταβέρνα «Στρούγκα» πίνοντας το μεσημεριανό μας τσιπουράκι, τον έχασα για λίγο στις ανησυχίες του, αλλά κι εγώ δεν έχασα την ευκαιρία και απαθανάτισα τη στιγμή της δημιουργίας του.

Παρακάτω παραθέτω ένα μικρό δείγμα των έργου του, που ανήκουν στη συλλογή μου.

Δ.Τ.

Μια ιστορία για την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση

Κάποτε ένας νέος πήγε σε έναν σοφό άντρα και του είπε:

-«Έχω έρθει σε σένα για να με συμβουλεύσεις, καθώς αισθάνομαι, ότι δεν αξίζω τίποτα και θέλω να σκοτώσω τον εαυτό μου. Όλοι μου λένε, ότι είμαι χαζός, άχρηστος και αποτυχημένος. Σε παρακαλώ, αφέντη, βοήθησέ με».

Ο σοφός άντρας έριξε μια ματιά στον νεαρό και του είπε:

-«Συγχώρεσε με, αλλά είμαι πολύ απασχολημένος αυτή την στιγμή και δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Υπάρχει ένα πολύ επείγον περιστατικό στο οποίο πρέπει να πάω. Αλλά, αν δεχτείς να με βοηθήσεις, θα σου ανταποδώσω την χάρη».

-«Φυσικά αφέντη», απάντησε ο νεαρός.

-«Ωραία», είπε ο σοφός άντρας και έβγαλε από το δάχτυλό του ένα ωραίο δαχτυλίδι με ένα πολύτιμο λίθο πάνω. «Πάρε το άλογο και πήγαινε στην αγορά. Πάρε το δαχτυλίδι και κάνε ό,τι μπορείς για να το πουλήσεις, γιατί χρειάζομαι τα χρήματα για να ξεπληρώσω ένα χρέος. Προσπάθησε να το πουλήσεις σε καλή τιμή και μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο από ένα χρυσό νόμισμα. Πήγαινε τώρα και κάνε όσο πιο γρήγορα μπορείς».

Ο νεαρός πήρε το δαχτυλίδι και έφυγε. Όταν έφτασε στην αγορά, έδειξε το δαχτυλίδι σε αρκετούς εμπόρους, οι οποίοι το εξέτασαν με πολύ μεγάλη προσοχή. Αλλά, μόλις άκουγαν ότι το αντάλλασε μόνο με χρυσό, έχαναν τελείως το ενδιαφέρον τους. Κάποιοι από τους εμπόρους γέλαγαν με τον νεαρό και κάποιοι άλλοι τον απέρριπταν αμέσως. Μόνο ένας ηλικιωμένος έμπορος έκανε τον κόπο να του εξηγήσει, ότι το χρυσό ήταν πάρα πολύ για το δαχτυλίδι του και ότι θα μπορούσε να το ανταλλάξει με χαλκό ή στην καλύτερη με ασήμι. Όταν άκουσε αυτά τα λόγια ο νεαρός αναστατώθηκε και θυμήθηκε την συμβουλή του σοφού να μην δεχτεί τίποτα λιγότερο από χρυσό. Αφού γύρισε όλη την αγορά και δεν βρήκε κανέναν αγοραστή, ανέβηκε απογοητευμένος στο άλογο και πήγε πίσω στον σοφό.

-«Αφέντη, δεν μπόρεσα να κάνω αυτό που μου ζήτησες. Στην καλύτερη μου έδιναν δυο ασημένια νομίσματα, αλλά μου είπες να μην συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο από χρυσό. Αλλά μου έλεγαν, ότι το δαχτυλίδι δεν αξίζει τόσο», είπε ο νεαρός.

Αχ, η γιαγιά μας η καλή…

Αχ, η γιαγιά μας η καλή... Η γιαγιά του χωριού, η καλύτερη, η πιο γλυκιά, η πιο αγαπημένη φυσιογνωμία των παιδικών χρόνων. Την δανειζόμαστε για λίγο από τον παππού για να μπούμε στον κόσμο της, να πλησιάσουμε την αλήθεια της, να αισθανθούμε το χάδι της, να θυμηθούμε τις ιστορίες και τα παραμύθια της.

Η γιαγιά, μια φιγούρα τόση δα, μια μεγάλη αγκαλιά, ίσια ίσια να χωράει, ίσια ίσια να μην περισσεύει, γεμάτη καλοσύνη και τρυφερότητα.

Μπροστά της, στεκόμασταν προσοχή. Ό,τι πει η γιαγιά. Να παίξετε τώρα, παίζαμε. Είναι ώρα για ύπνο, λουφάζαμε στα στρωσίδια και κλωτσάγαμε στα μουλωχτά το ένα τ’ άλλο, ποιος θα πέσει στην παγίδα να τσιρίξει πρώτος, να παραπονεθεί και να τον κατσαδιάσει η γιαγιά που κλωθογυρίζει και δεν αφήνει τους υπολοίπους να ξεκουραστούν, τάχα.

Μας έφτιαχνε αυγόφετες με μπόλικη ζάχαρη από πάνω. Όμως οι πίτες της ήταν ανεπανάληπτες. Χασιάτες, Γαλατόπιτες, τραχανόπιτες, πλαστούς, μπαντζίνες…

Αχ, η γιαγιά μας η καλή… τώρα τα χεράκια της έχουν ρόζους και αρθριτικά, δε μπορεί να παίξει, αλλά εκείνα τα καλοκαίρια, όταν ήμασταν μικρά, μας μάζευε όλα τα εγγόνια και τους φίλους μας μαζί και μας έλεγε παλιές ιστορίες και παραμύθια.

Συμβουλές πολλές δεν έδινε, εκτός από μια, η οποία επαναλαμβάνονταν καθημερινά, σχεδόν, σαν προσευχή: «Ν’ αγαπιέστε. Να μη ζηλεύετε, να μη θυμώνετε. Ν’ αγαπιέστε».

Αλλά μη νομίζεις, μπορεί να ήταν καλή, χρυσή και άγια, όμως άμα τη διαολίζαμε πολύ δεν το ‘χε και σε τίποτα να πιάσει τη μυγοσκοτώστρα και να μας πάρει στο κυνήγι. Και έτσουζε η άτιμη η μυγοσκοτώστρα άμα σε πετύχαινε, δε σου λέω τίποτα.

Αχ, η γιαγιά μας η καλή… τώρα κάθεται εκεί στα μαξιλάρια της, και για αρκετή ώρα πλέκει. Βγαίνει στον κήπο της και τσαπίζει τα κρεμμυδάκια και τα μαρούλια, χαϊδολογάει τους βασιλικούς και καμαρώνει τα τριαντάφυλλα. Ανάμεσα στα καλάθια με τα ζαρζαβατικά ξεσπυρίζει, καθαρίζει και πλένει τους καρπούς. Πιάνει τη ρόκα της και γνέθει, ταΐζει τα ζώα του σπιτιού, ζαλικώνεται…

Την λειτουργία του Δημοτικού κτηνιατρείου ανακοίνωσε ο Αντιδήμαρχος Κώστας Ψύχος

Δημοτικό κτηνιατρείο αποκτά η πόλη των Τρικάλων. Σύμφωνα με τον αρμόδιο Αντιδήμαρχο Τρικκαίων Κώστα Ψύχο, η ολοκλήρωση του κτηνιατρείου για τα αδέσποτα ζώα, έχει μπει στην τελική ευθεία και αναμένεται να αρχίσει και επίσημα την λειτουργία του. 

Το δημοτικό κτηνιατρείο θα στεγάζεται σε κτίριο επί της οδού Κατσιμήδου, (δίπλα ακριβώς από το δημόσιο κτηνιατρείο) και είναι παραχώρηση με χρησιμισθία στο Δήμο από την Περιφερειακή Ενότητα Τρικάλων, ενώ όλος ο εξοπλισμός και η διαμόρφωση είναι με ιδίους πόρους του Δήμου Τρικκαίων.

Εκεί θα παρέχονται στα αδέσποτα ζώα από αρμόδιο κτηνίατρο, όλες οι απαραίτητες υπηρεσίες (περίθαλψη, εξετάσεις, εμβολιασμοί, στειρώσεις), ενώ θα τοποθετείται σε αυτά ειδικό μικροτσίπ και στη συνέχεια θα απελευθερώνονται στον χώρο από τον οποίο περισυλλέγησαν.

Όπως ανακοίνωσε ο αρμόδιος Αντιδήμαρχος Κώστας Ψύχος, στα άμεσα σχέδια του Δήμου είναι ο περιορισμός των αδέσποτων ζώων στην πόλη, με τα πιο επιθετικά από αυτά να οδηγούνται στο κυνοκομείο ή ακόμη και σε ευθανασία. Η Δημοτική αστυνομία και το κτηνιατρείο θα είναι εφοδιασμένοι με ειδικό σκάνερ, όπου θα «τσιπάρονται» τα αδέσποτα για να γνωρίζουν άπαντες την ύπαρξη τους. Ακόμη στα άμεσα σχέδια είναι η τοποθέτηση ταϊστρών και ποτίστρων σε καίρια σημεία της πόλης για την καλύτερη διαβίωση των αδέσποτων. Παράλληλα θα ξεκινήσει και εκστρατεία ενημέρωσης για τις ευθύνες και υποχρεώσεις για όσους φιλοξενούν ζώα στα σπίτια τους αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργεί το δημοτικό κτηνιατρείο.

Πηγή:  trikalaIN 

Το αλώνισμα

Του Ευαγγέλου Στάθη φιλολόγου

«Ο ερχομός της αλωνιστικής μηχανής ήταν μεγάλη είδηση για το χωριό και τα καλωσορίσματά της γινόταν πανηγυρικά. Στα τέλη Ιουνίου έκανε την εμφάνισή της. Την έσερνε αργά αργά και με μεγαλοπρέπεια ένα μεγάλο τρακτέρ. Έτσι μπορούσαν εύκολα τα παιδιά να τρέχουν κοντά της φωνάζοντας ρυθμικά: «ήρθ’ η μηχανή! ήρθ’ η μηχανή!». Ήταν τεράστια, ψηλή και μακρόστενη η μηχανή αυτή. Είχε ένα πλάτωμα, μια πλατφόρμα, πάνω στην οροφή της. Εκεί ήταν ξαπλωμένοι τρεις τέσσερις μηχανικοί ­ έτσι λέγαμε τους εργάτες της ­ και χαιρετούσαν τα λιανοπαίδια και τον κόσμο, κουνώντας τα χέρια τους. Είχε και έναν τεράστιο λουλά που κουνιόταν πέρα δόθε δεξιά κι αριστερά σαν τραμπάλα, κάνοντας ιδιαίτερη εντύπωση στα μικρά παιδιά.

Πολλές φορές έρχονταν παραπάνω από μία μηχανή, και δυο και τρεις καμιά φορά. Έρχονταν και «κατασκήνωναν» εκεί όπου ήταν φτιαγμένες οι θημωνιές.

 Στο μυαλό μου έχω περισσότερο χαραγμένη αυτήν που ήταν στο σημερινό γυμνάσιο, γιατί ήταν κεντρική, και την άλλη στο ζευγαρολίβαδο, στα παλιάλωνα, κατά τα μπαχτσέδια, γιατί εκεί έφτιαχναν οι Σταθαίοι τις θημωνιές. Εδώ η μηχανή του Καλαμάτα, εκεί του Μανίτσα, παραπέρα του Αρβανίτη.

Επιβλητικά, πολύ επιβλητικό το μηχάνημα αυτό και πολύ σύγχρονο για την εποχή, προχωρημένης τεχνολογίας!! Ένα μεγαλόπρεπο μηχάνημα με φανταχτερό κόκκινο σκούρο χρώμα, με το ZETOR το τρακτέρ που έβγαζε σύννεφο τον καπνό απ΄ την εξάτμιση, από το φουγάρο του. Ένας πλατύς και μακρύς ιμάντας που τον έλεγαν λουρί κινούσε την μηχανή και πηγαινοερχόταν με μεγάλη ταχύτητα που θα σε έκοβε αν το ακουμπούσες, γι΄ αυτό και οι μεγάλοι πρόσεχαν πολύ τα παιδιά και φώναζαν συνεχώς : «αλάργα απ΄ τα λουριά!».

Πάνω στο πλάτωμα, στον εξώστη της μηχανής, στεκόταν ο κόφτης, όρθιος, ψηλός, ευθυτενής, ντιρεκωμένος, λεβέντης. Ήταν κυρίως νεαρός, μόρτης, τσίφτης και κορτάκιας. Φορούσε μαντήλι στο λαιμό, δεμένο κόμπο στα λοξά, φορούσε ένα καβουράκι καπέλο ή ψάθινο σκιαθάκι για τον ήλιο και μαύρα παχιά μεγάλα ματογυάλια. Όλα αυτά τον έκαναν έναν ωραίο νεαρό, ένα λεβεντονιό, γόη και παλικάρι.

Κάτι τρέχει, κάτι τρέχει

Κάτι τρέχει, κάτι τρέχει και ο κόσμος κέφια έχει, 

το παράθυρο δεν μπάζει και η βρύση μας δε στάζει.

Στην κρεμάστρα το φουστάνι μοναχό του σκέρτσα κάνει, 

κι ο παλιός μας ο καθρέφτης τρεις φορές γίνεται ψεύτης.

Κάτι τρέχει, κάτι τρέχει και το σύννεφο δε βρέχει, 

ξεγελάστηκε τ’ αστέρι, βγήκε μέρα μεσημέρι.

Οι ληστές τα αντικλείδια τα κρεμάσανε στολίδια, 

φρονιμέψαν τα κορίτσια κι οι γριές κάνουν καπρίτσια.

Συνταγές του χωριού «Γαλατόπιτα»

Το φαγητό ενός τόπου, οι γεύσεις του, τα αρώματά του είναι ένας αντικατοπτρισμός της ιστορία του, της παραγωγής του, των ανθρώπων του. Η γαλατόπιτα με φύλλο, είναι από τα πιο αγαπημένα φαγητά του τόπου μας! 

Σήμερα θα φτιάξουμε την παραδοσιακή γαλατόπιτα με φύλλο.

Πεντανόστιμη γαλατόπιτα που μας γυρνάει πίσω σε γεύσεις των παιδικών  χρόνων...

Μερίδες: 8-10. Χρόνος προετοιμασίας: 40 λεπτά. Χρόνος ψησίματος: 1 ώρα

Τι χρειαζόμαστε:

Υλικά για την κρέμα

1 λίτρο φρέσκο γάλα

200 γρ. σιμιγδάλι ψιλό

150 γρ. ζάχαρη

2 αβγά

1 κ.σ. βούτυρο πρόβειο

1/2 κ.γ. εκχύλισμα βανίλιας

Υλικά για τα φύλλα

5 φύλλα ζύμης

2 κ.γ. κανέλα σκόνη για το φύλλο

2 κ.γ. ζάχαρη

100 γρ. λιωμένο βούτυρο πρόβειο

Υλικά για το σερβίρισμα

Ζάχαρη

Κανέλα σκόνη

Εκτέλεση

Βάζουμε το γάλα σε μία κατσαρόλα και το αφήνουμε σε μέτρια θερμοκρασία να ζεσταθεί, αλλά όχι να βράσει.

Προσθέτουμε το σιμιγδάλι και το αφήνουμε για 5 λεπτά, ανακατεύοντας συνεχώς. Παράλληλα χτυπάμε σε ένα μεγάλο μπολ τα αυγά με τη ζάχαρη και τη βανίλια.

Κατεβάζουμε το γάλα από τη φωτιά και το ρίχνουμε στο μείγμα των αυγών σταδιακά, ανακατεύοντας πάλι ζωηρά.

Ξαναβάζουμε το μείγμα σε μέτρια φωτιά και το αφήνουμε μέχρι να πήξει καλά (περίπου 10 λεπτά) ανακατεύοντας συνεχώς.

Ο κουβάλος

Του Ευαγγέλου Στάθη φιλολόγου

Ο έρμος ο θέρος έχει τελειώσει. Τώρα τα δεμάτια μαζεύονται ένα ένα, για να αρχίσει «ο κουβάλος» στα αλώνια. Από ένα δεμάτι σε κάθε μασχάλη, μπορεί και από δυο, και από ένα σε κάθε χέρι, ίσως και από δύο πάλι, ανάλογα με την αντοχή και τη δύναμη του καθενός, πάντως 6-8 δεμάτια ο καθένας τα κουβαλούσε σε κάθε δρομολόι του.

Τα δεμάτια στοιβάζονται σε σταφνιές, σε δύο σταφνιές, η μια απέναντι από την άλλη και στη μέση να περνάει το κάρο. Σταφνιά λέγεται το στοίβαγμα των δεματιών το ένα πάνω στο άλλο με σειρά και τάξη, ένα είδος πρόχειρης θημωνιάς. Άλλος τρόπος στοιβάγματος είναι η «κουλούρα». Το λέει και η λέξη: φτιάχνεις με τα δεμάτια έναν κύκλο, μια κουλούρα, με τα στάχυα προς τα μέσα και συνεχίζεις ανεβαίνοντας προς τα πάνω. Φτιάχνεις τόσες σταφνιές και τόσες κουλούρες όσο υπολογίζεις πως θα φορτωθούν σε κάθε κάρο ή σε δυο κάρα.

Τα δεμάτια φορτώνονται στο κάρο με πολλή προσοχή μην είναι ξερά και τριφτούν. Να στοιχιστούν με απόλυτη τάξη στο κάρο, να προσεχτεί πως θα καρφωθούν τα δεμάτια στα χάλπια, πως θα ξεκινήσει το φόρτωμα έξω από τις παραπέτες, πως θα μπουν στη μέση τα δεμάτια, πως θα προχωράει προς τα πάνω το φόρτωμα. Όλα με προσοχή, με φροντίδα και με λεπτομέρεια. Ύστερα το δέσιμο με την «αμαξοτριχιά» κι αυτό θέλει τέχνη. Αν δεν προσέξεις όλα αυτά, σίγουρα το κάρο θα «βαΐσει». Και βάιζαν πολλά κάρα και «γκερανούσαν» στις «ζντραγκάνες» και άντε να φορτωθούν τα δεμάτια πάλι απ’ την αρχή. Αυτό συνέβαινε όταν αυτός που τα φόρτωνε δεν ήξερε τον τρόπο ή ήταν τσαπατσούλης ή ήταν άπραγος. Ο άλλος ο νοικοκυρεμένος γεωργός, ο προσεχτικός και ταχτικός, το φόρτωνε σωστά το κάρο και άκουγες τους άλλους να λεν: «μπράβο φόρτωμα! Τσικρίκι τό ’κανε!».

Το κάρο φορτώθηκε και είναι έτοιμο να ξεκινήσει. Σπρώχνουμε λίγο τις ρόδες, κρατώντας τις από τα «παρμάκια» να ξεκολλήσει απ’ τις αυλακιές, και φωνάζουνε τα ζώα δυνατά: Όου! Όου! Και το κάρο ξεκινάει για τον τόπο του αλωνίσματος και αρχίζει ο κουβάλος. Τα κάρα με τα άλογα προχωράν γρήγορα, ενώ με τις αγελάδες και τα βόδια παν αργά. Ο οδηγός κάθεται στον αρμό του κάρου κι ο άλλος, που θα δώσει τα δεμάτια κάθεται πάνω κει, στην κορυφή του φορτωμένου κάρου. Είναι τόσο ψηλά, που σκύβει το κεφάλι του, όταν το κάρο περνάει κάτω από δέντρα, να μην τον πάρουν τα κλωνάρια. Φοράει καπέλο ή μαντήλι μην τον κάψει ο ήλιος. Και οι δύο παίρνουν και κάνα τραγουδάκι στα σιγανά ή ψιλοσφυρίζουν έτσι, για να ξεχάσουν την κούραση και το λιοπύρι.

Συνταγές του χωριού «Τραχανόπιτα»

Γενιές και γενιές έχουν μεγαλώσει με τις παραδοσιακές χωριάτικες πίτες του τόπου μας και λίγο πολύ σίγουρα θα έχουμε δοκιμάσει όλοι μας κάποια από αυτές.

Μπατζίνα, τραχανόπιτα, πλαστός με τσουκνίδια, χασιάτα, μπομπότα, γαλατόπιτα, κρεατόπιτα, είναι μερικές από τις συνταγές που μιλάνε απευθείας στο θυμικό και το... στομάχι και αξίζουν να βρίσκονται στο τραπέζι μας, χάρη στα απλά υλικά, την ευκολία παρασκευής και τις πλούσιες γεύσεις που γεμίζουν τον ουρανίσκο.

Για την τραχανόπιτα της περιοχής των Τρικάλων χρειάζεστε:

Υλικά (για 10 μερίδες)

6-7 φύλλα ζύμης

3 ποτήρια νερού γλυκό τραχανά

300 γρ. Τυρί φέτα

1 φλιτζάνι λάδι

4 ποτήρια νερό

αλάτι.

Βάζουμε την κατσαρόλα με το νερό στη φωτιά και μόλις αρχίσει να βράζει προσθέτουμε τον τραχανά μέχρις ότου αρχίζει να βράζει οπότε τον κατεβάζουμε από τη φωτιά και τον αφήνουμε να φουσκώσει. Λαδώνουμε το ταψί και στρώνουμε όλα τα φύλλα πάντα ραντίζοντας ανάμεσα με λάδι. 

Ο Θέρος στο Βαλτινό

Του Ευαγγέλου Στάθη φιλολόγου

Μόλις έβγαινε ο Μάιος, τα στάχυα του σταριού άρχιζαν να κυδωνίζουν και να παίρνουν ψωμί. Του Αγίου Πνεύματος, «σιμά κοντά», ήταν σχεδόν έτοιμα για θέρο. Μεγάλος φόβος του καημένου του γεωργού μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν να μην τραβήξει κάνας αέρας με βροχή και τα «στρώσει». Τότε «παν όλα τα κόπια χαμένα». Γιατί το στρωμένο σιτάρι, και αυτό που μένει όρθιο, δύσκολα θερίζεται. Μεγάλη και η αγωνία του γεωργού, μήπως πάρει καμιά φωτιά το σιτάρι, καλοκαίρι που είναι. Δεν ησύχαζε λοιπόν ο γεωργός, «δεν έκλεινε μάτι» ως την ώρα του θερισμού, ώσπου «να το σ’μάσει το βιό τ’». «Μμτί είναι ο γεωργός, σπίτι ξεσκέπαστο είναι».

Από μέρες πριν αρχίσει ο θέρος αρχίζουν και οι προετοιμασίες. Την παραμονή πρέπει να είναι όλα έτοιμα και «χαραούλα» (πριν ξημερώσει) είναι όλοι στο πόδι. Ο άντρας ετοιμάζει το γομάρι: το δίνει να φάει λίγο, το σαμαρώνει, ρίχνει στο σαμάρι το δισάκι ή τα τροβάδια με τα απαραίτητα «σέια» (διάφορα σκεύη και αντικείμενα): δρεπάνια, γκιούμια και λαήνια φορτώνονται στο γομάρι, μπορεί και η σαρμανίτσα για το μικρό παιδί. Κρεμιέται με προσοχή κι ο τροβάς με τα φαϊά. Πανωσάμαρα «νταϊακώνει» (στηρίζει) καλά το μικρό παιδί. Πεζοί παν μπροστά οι άντρες και πίσω τα παιδιά και οι γυναίκες. Η νοικοκυρά κρατάει σχεδόν πάντοτε στο χέρι μια κατσαρολίτσα με χερούλι, ένα κακκαβάκι, ένα μικρό καρδάρι ή ένα ταψί στηριγμένο στο κεφάλι. Όλα αυτά τα αγγειά έχουν φαγητά που δεν μπορούσαν να κρεμαστούν στο σαμάρι.

Βαριά, πολύ βαριά δουλειά ο θέρος.  Γιαυτό και σήμερα ακόμα, όταν θέλουμε να ειρωνευτούμε κάποιον που λέει πως έκανε βαριά δουλειά, του λέμε: «που σ’ είχα, στο θέρο σ’ είχα;». Ήταν και χρονοβόρα. Διαρκούσε κάνα δυο μήνες, από τις αρχές Ιουνίου ως τα αλώνια, τα μέσα του Ιουλίου. Γι’ αυτό οι μήνες αυτοί ονομάστηκαν Θεριστής ο ένας και Αλωνάρης ο άλλος.

Ήταν βαριά δουλειά ο έρμος ο θέρος. Ήταν δουλειά που ήθελε το θεριστή σκυμμένο και ιδρωμένο μέσα στο κάμα και το λιοπύρι του καλοκαιριού απ’ τα χαράματα ως το βραδάκι, εκτός από τα ολιγόλεπτα διαλείμματα που έκανε για «κολατσιό», «γιόμα». «μεσμέριασμα» και «δείλνισμα».

Κι όμως είχε και τις χαρές του ο θέρος, ίσως γιατί ξέρει ο γεωργός να διασκεδάζει την κούραση, να την κάνει χαρά και τραγούδι. Γι’ αυτό και τον θερισμό από την αρχαιότητα τόσο οι Έλληνες όσο κι οι άλλοι λαοί τον πανηγύριζαν με χαρές και τραγούδια. Ίσως πάλι τη χαρά και τα ξεφαντώματα του θέρου να τα έδιναν οι μεγάλες παρέες. 

Παράπλευρα στρατηγήματα επαναστατικά

Του Χρήστου Γιανναρά

Δ​​ημόσιος λόγος στη σημερινή Ελλάδα που να αποτιμά έγκυρα την πολιτική (και συμπεριφορά) των «δανειστών» της, δεν μπορεί να υπάρξει. Διότι δημόσια πληροφόρηση αξιόπιστη δεν λειτουργεί. Τα κρατικά ή συμπολιτευόμενα την κυβέρνηση MME δίνουν εικόνα της πραγματικότητας διαφορετική από αυτήν που εμφανίζουν τα ιδιωτικά, αντιπολιτευόμενα την κυβέρνηση MME. Επιπλέον, η κριτική σκέψη και απροκατάληπτη αποτίμηση της πραγματικότητας δεν είναι από τα εφόδια που παρέχονται στον Έλληνα με τη σχολική και πανεπιστημιακή του εκπαίδευση, ούτε με την οικογενειακή του αγωγή ή τους ιστορικούς εθισμούς του.

Κατά τούτο η ελλαδική κοινωνία σήμερα είναι ένα «ανθρώπινο υλικό» που προσφέρεται ευχερέστατα (δίχως αντιστάσεις) για παντοδαπή εκμετάλλευση: Οποιοσδήποτε μπορεί να διαγουμίσει οτιδήποτε ελληνικό χωρίς την παραμικρή κριτική αντίσταση ή συνέπεια. Διότι ακόμα και την αυθαδέστερη αξίωση, την ιταμότερη απειλή, την πιο ταπεινωτική έμπρακτη παραβίαση της κρατικής ανεξαρτησίας, αυτονομίας, αξιοπρέπειας, η ελλαδική κοινωνία είναι αδύνατο να την κρίνει με τα κριτήρια της πανανθρώπινης κοινής λογικής. Για κάθε περίπτωση η κοινή γνώμη στην Ελλάδα θα διχαστεί: Θα δημιουργηθούν αντίπαλες φανατισμένες μερίδες, συγκρουόμενες εμπάθειες, ρήξεις ανίατες για πολλές δεκαετίες.

Κάθε «εθνικό», όπως το λέμε, θέμα (και όχι μόνο) το μεταβάλλουμε σε αφορμή για μεταξύ μας παθιασμένο διχασμό –σαν να αντλούμε ηδονή ή εγωκεντρική αυτεπιβεβαίωση από την αντιπαλότητα και τη διαμάχη. Δεν είναι ο επίβουλος ξένος που γεννάει το μένος, την οργή, την αγανάκτησή μας, είναι με τον ετερόφρονα και ετερόγνωμο συμπατριώτη που παθιαζόμαστε φανατικά. Τον ξένο επίβουλο υπάρχει πάντοτε μια μερίδα Ελλήνων που τον δικαιολογεί και τον ευνοεί με στερεότυπο μαζοχισμό – εξωραΐζεται ο μαζοχισμός συμπλεγματικά, άλλοτε σαν «προοδευτικός» (μαρξιστικός) διεθνισμός και άλλοτε σαν αφελής «αμερικανοτροπία» που καταργεί τα σύνορα.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, όχι αυθαίρετα, ότι κάθε αφορμή διχασμού μας των Eλλήνων παραπέμπει σε προφανή κρίση ταυτότητας: Σαν να μην έχουμε κατασταλάξει στο ποιοι είμαστε, ποιοι θέλουμε να είμαστε – σαν να βρισκόμαστε, δυο αιώνες τώρα, μετέωροι, στην κόψη διλημματικής επιλογής: «Ανήκομεν εις την Δύσιν»; Τότε γιατί παλεύουμε να εκδυτικιστούμε και δεν το πετυχαίνουμε, δυο αιώνες τώρα, παραμένουμε μια θλιβερή απομίμηση του ζητουμένου, γελοιογραφική; Είμαστε ο πολιτισμικός αντίλογος της μετα-ρωμαϊκής Δύσης, η ακούσια συνέχεια του μισητού για αιώνες στη Δύση «Βυζάντιου», δηλαδή: το κοινωνιοκεντρικό «παράδειγμα», το ριζικά ασυμβίβαστο με τον βαρβαρικό ατομοκεντρισμό; Aλλά τότε, γιατί παραιτούμαστε, επίσημα και έμπρακτα, από τη ριζωμένη στον ψυχισμό διαφορά του πολιτισμού μας, γιατί μας διχάζει ό,τι αποτέλεσε την ιστορική μας ιδιοπροσωπία;

ΟΛΟ ΒΡΟΧΕΣ

Του Ηλία Κεφάλα

Πότε γεννήθηκα

Πότε ἔγινα παιδὶ

Κι ὅλο νὰ βρέχει μέσα μου

Νὰ βρέχει

Πότε μεγάλωσα

Πότε ἀνδρώθηκα

Κι ὅλο νὰ βρέχει μέσα μου

Νὰ βρέχει

Καὶ πότε γέρασα

Κι ἦρθε στὰ μάτια μου ἀχλὴ

Κι ὅλο νὰ βρέχει μέσα μου

Νὰ βρέχει

Μαγευτική η βραδιά στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» της Σχολής χορού ΤΕΡΨΙΣ

Ένα… «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» έζησαν όσοι βρέθηκαν το βράδυ στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου στη μεγάλη Καλοκαιρινή εκδήλωση της Ακαδημίας Χορού ΤΕΡΨΙΣ

Η Ακαδημία Χορού Τέρψις με επιτυχία έκανε ακόμη ένα βήμα μπροστά παρουσιάζοντας το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας»  βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ.

Στη συγκεκριμένη παράσταση παρουσιάστηκε ένα μίγμα πρόζας και βέβαια χορού, μπλεγμένα μεταξύ τους με μοναδικό τρόπο, δημιουργώντας έτσι μία ατμόσφαιρα ονειρική, βγαλμένη από παραμύθι. Το χορευτικό κομμάτι περιελάμβανε ρυθμούς Latin, Hip-Hop, Break Dance, Oriental, Salsa, Zumba, Σύγχρονο, Δημιουργικό χορό αλλά και Παραδοσιακά.

Παρουσιαστές της βραδιάς ήταν η Φανή Σπανού και ο Αρτέμης Αρκουμάνης!!! Ενώ το δικό της ξεχωριστό χρώμα έδωσε η ηθοποιός Βίκυ Ιακωβάκη!!!

Μνησικακία

Σύμφωνα με το λεξικό η λέξη μνησικακία είναι γνώρισμα του ανθρώπου που δεν ξεχνά τη βλάβη που του προκάλεσαν καθώς τρέφεται από το μίσος του για το δράστη και την επιδίωξη να τον εκδικηθεί. Μνησικακία στην ψυχολογία είναι το δυσάρεστο συναίσθημα ότι κάποιος απολαμβάνει ένα ή περισσότερα προνόμια με ανάρμοστο και άνισο τρόπο. Η προκύπτουσα αγανάκτηση γεννά τον ενδο- και δια-ταξικό ανταγωνισμό. Η εκδικητικότητα, η μνησικακία και ο φθόνος συχνά συνυπάρχουν στο άτομο.

Φθόνος που βγαίνει από το ρήμα φθίνω που σημαίνει μειώνομαι, λιγοστεύω, συρρικνώνομαι. Πράγματι, ο φθόνος μας μειώνει την α-φθονία. Ο φθόνος, ένα καθολικό συναίσθημα που συναντιέται σε όλες τις εποχές και τους πολιτισμούς «παρουσιάζεται ως ψυχαναγκαστική σύγκριση του υποκειμένου με τον άλλο, χωρίς να έχει πραγματικά σχέση μαζί του», θέλει μόνο να τον δει να ταπεινώνεται, να απογυμνώνεται, χωρίς ο ίδιος να έχει πραγματικό όφελος από αυτό. Έχει όμως ένα φαντασιακό όφελος: βλέπει την φαντασιακή του εικόνα εξυψωμένη, μη αμφισβητούμενη από την εικόνα του άλλου, ως ανταγωνιστή.

Τα άτομα που παρουσιάζουν αυτά τα γνωρίσματα δεν είναι πάντα αντικειμενικά και αρνούνται να συνειδητοποιήσουν πως επικρίνοντας τον έξω κόσμο απλά υπεκφεύγουν την κριτική εναντίον του εαυτού τους και υποτιμούν τον κόσμο γύρω τους για να μην υποτιμήσουν τον εαυτό τους. Σε γενικές γραμμές οι άνθρωποι που κρίνουν τα πάντα και τους πάντες γύρω τους μοιάζουν να έχουν πολλή αυτοπεποίθηση αλλά στην πλειοψηφία τους είναι πολύ ευάλωτα άτομα με ιδιαίτερα χαμηλή αυτοεκτίμηση. Το να είναι ένα άτομο επικριτικό είναι σαφής ένδειξη ότι κάτω από την στιβαρή επιφάνεια υπάρχει μια ισχυρή τάση στο άτομο για εσωτερική κριτική.

Είναι σημαντικό αυτά τα άτομα να συνειδητοποιήσουν ότι η περιφρόνηση και η μνησικακία που δείχνουν για τους γύρω τους είναι οι σκέψεις που ζουν μέσα στο μυαλό τους. Αρνητικές σκέψεις, αρνητικά συναισθήματα, που πηγάζουν μέσα από αυτούς και όχι απ’ τους γύρω τους. Η περιφρόνηση, ο φθόνος, η μνησικακία μας γεμίζουν με αρνητικά συναισθήματα και συνοδεύονται από αρνητικές ενέργειες που μπορεί να μας οδηγήσουν στην απόσυρση, στην απομόνωση και στην κοινωνική εξαθλίωση.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΤΙ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ

Του Ηλία Κεφάλα

Ταξίδευα κάποτε μὲ ἕνα ὑπεραστικὸ λεωφορεῖο τοῦ ΚΤΕΛ καὶ εἶχα τὴν ἀτυχία νὰ καθίσει δίπλα μου μιὰ ὑπερτραφὴς κυρία ποὺ ἤθελε καὶ μέρος τοῦ δικοῦ μου καθίσματος γιὰ νὰ νιώσει ἄνετα. Σὰν νὰ μὴν ἄφτανε αὐτὸ σὲ ὅλη τὴν διαδρομὴ μασούλαγε διάφορα τερψιλαρύγγια μὲ ἄτσαλο καὶ ἄτακτο τρόπο, ἔψαχνε τσάντες, ἄνοιγε κι ἔκλεινε σακούλες, ἅπλωνε μάζευε τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια της μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀναγκασθῶ νὰ διαμαρτυρηθῶ συγκρατημένα. Μοῦ ἀπάντησε μὲ ἕναν ὀρυμαγδὸ ὀργῆς. Γιὰ νὰ ἀπομονωθῶ ἔβγαλα ἀπὸ τὴν τσάντα μου τὸ χαρισμένο παιδικὸ βιβλίο τῆς Σοφίας Παράσχου "Τὸ χάνουμε", ὅπου περιγράφεται ἡ πρωινὴ ἀναστάτωση μιᾶς οἰκογένειας γιὰ νὰ ἑτοιμασθεῖ ταχύτατα καὶ νὰ προλάβουν τὸ σχολικὸ λεωφορεῖο, ἐπειδὴ διαφορετικὰ τὸ χάνουμε, τὸ χάνουμε... Ἡ κυρία μοῦ ἔριξε μιὰ θριαμβευτικὴ ματιὰ μόλις εἶδε τὸ παιδικὸ βιβλίο μὲ τὶς ἁπλοϊκὲς ζωγραφιὲς καὶ σιγομουρμούρισε: "Ἄμ, τώρα κατάλαβα, τώρα κατάλαβα (τὸ μυαλὸ ποὺ κουβαλᾶς!)". Ἂς ὄψεσαι Σοφία.
Πάντως ἤθελα νὰ πῶ ὅτι δὲν ὑπάρχουν διαχωριστικὲς γραμμὲς ἡλικίας, κατὰ τὴν ὁποία θὰ πρέπει νὰ διαβαστοῦν τὰ βιβλία γιὰ παιδιά καὶ γιὰ ἐνήλικες. Ὁ καθένας θὰ μπορεῖ ἄνετα νὰ μπαίνει σὲ ὅλα τὰ πεδία. Τὸ καλογραμμένο καὶ μὴ βαρετὸ βιβλίο συγκινεῖ καὶ ἀρέσει σὲ ὅλες τὶς ἡλικίες.

Η Περπερίτσα

Του Ευαγγέλου Στάθη φιλολόγου

Εκείνα τα χρόνια, όταν τα καλοκαίρια ήταν καυτά και ο καιρός στεγνός και άβροχος, ο τόπος έσκαζε από την ξηρασία και τα σπαρτά κινδύνευαν να ξεραθούν. Και επειδή δεν υπήρχαν νερά και μέσα άρδευσης, όπως σήμερα, οι άνθρωποι με μια λαϊκή μαγικοθρησκευτική συνήθεια προσπαθούσαν να προκαλέσουν βροχή με την εξής εκδήλωση:

Έντυναν μια κοπέλα με μακρύ φουστάνι σαν νύφη και από τη μέση και κάτω της έβαζαν βούζια για να μην γίνεται μούσκεμα. Στο πρόσωπο έριχναν μια άσπρη μαντίλα, για να μη γνωρίζεται, και στο κεφάλι ένα μεγάλο ταψί ανάποδα, με τα χείλια προς τα κάτω. Έπειτα όλα τα κορίτσια γύριζαν σ’ όλο το χωριό από σπίτι σε σπίτι και παρακαλούσαν το Θεό να βρέξει, τραγουδώντας το τραγούδι:

«Περπερίτσα περπατεί, το Θεό παρακαλεί:

-Θέ μου, ρίξε μια βροχή, μια βροχή θαυματουργή

να ποτίσει τα σπαρτά και τα δεντρικά,

τα σιτάρια, τα κριθάρια του γεωργού τα παρασπόρια.

Ρίξε, συ με το κανάτ΄ κι ο Θεός με το καρδάρ΄.

Μπάρες μπάρες το νερό, πλούμιες πλούμιες το κρασί.

Κι ο γεωργός με το τσαπί φκιάν΄ αυλάκι να διαβεί

να ποτίσει το κεχρί, το μαργαριτάρι.»

Κατά τη διάρκεια του τραγουδιού η κοπέλα με το ταψί στο κεφάλι έφερνε γύρω γύρω και η κάθε νοικοκυρά έριχνε με ένα γκιούμι ή με ένα κανάτι άφθονο νερό πάνω στο ταψί και έλεγε τρεις φορές: «ρίχνω γω με το γκιούμ’ κι ό θεός με το τουλούμ’» ή «ρίχνω γω με το κανάτ’ κι ο θεός με το καρδάρ’». Έριχναν και στα κεραμύδια νερό και οι σταλαγματιές έπεφταν στο ταψί της περπερίτσας κι από εκεί στη γη, δημιουργώντας έτσι μια τεχνητή βροχή Οι νοικοκυρές έδιναν διάφορα καλούδια: τυρί, βούτυρο, αυγά, λάδι, αλεύρια και λεφτά. Μ’ αυτά έφτιαχναν τα κορίτσια πίτες και τις έτρωγαν. Συνήθως όμως τα έδιναν στον παπά, ο οποίος έκανε μια λειτουργία για παράκληση στην εκκλησία. Έτσι, όπως έπεφτε το νερό από το ταψί  στη γη κι όπως παρακαλούσε ο παπάς το Θεό, έλπιζαν πως θα έπεφτε και από τον ουρανό στη γη βροχή. Το απόγευμα συννέφιαζε και έβρεχε η, τουλάχιστον, σε λίγες μέρες έπεφτε πολλή βροχή(!!).

«Στο χωριό νια φορά είχν νια μούτα. Κι όταν δεν έβρεχε, μαζεύονταν κανά πέντε - δέκα κορίτσια κι έλεγαν: -τι θα γένει, τι θα γένει; Πάμε να πάρουμε τη μούτα. Παίρνανι τη μούτα τα κορίτσια και την έβαναν ένα ταψί στο κεφάλι τ’ απίστομα. Πήγαιναν στα σπίτια και τραγουδούσαν»:

«Βερβερίτσα περπατεί κι το Θιό παρακαλεί.

-Θε μου, βρέξε μια βροχή μια βροχή αγγελική,

για τα στάρια, τα κριθάρια, του Θεού τα παρασπόρια.»

Οι άνθρωποι του σπιτιού την έριχναν νερό στου κφάλι’. Τό’καναν αυτό για να βρεξ’ κι έβρεχε. Ακούς εκεί!!!». (Το έλεγε η μανιά η Αγγέλω Στάθη).

Την ημέρα της εορτής του Αγίου Πνεύματος, μετά μουσικής και οινοπνεύματος

Κάτι από το πνεύμα των στίχων, που αναφέρονται στους αρχαίους προγόνους μας και που λένε:

«Ο Σόλων πάντα το ΄θελε

το οινόπνευμα στο γεύμα,

τον οίνο, τον απέβαλε

και κράτησε το πνεύμα»,

η Βαλτσινιώτικη συντροφιά επέλεξε  να γιορτάσει αντίστοιχα με τον δικό της συμποσιακό τρόπο και να απολαύσει την ημέρα της εορτής του Αγίου Πνεύματος.

Βρήκαν έναν παχύ ίσκιο κάτω από έναν πλάτανο, στην ταβέρνα του Λάκη Βότσιου, παραγγείλανε τις μπύρες, τα τσιπουράκια και τους μεζέδες τους, πιάσανε τον τζουρά κι αρχίσανε να τραγουδάνε ρεμπέτικα τραγούδια.

Καλλίφωνος ανέκαθεν ο Γιώργος, νέο-ανερχόμενος στην ψαλτική ο Θανάσης, παρέα με τον Κώστα που κεντούσε στον τζουρά, συναντήθηκαν με τα τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη και συνάδωντες τα απογείωσαν.

Η γιορτή του Αγίου Πνεύματος προμηνύει το καλοκαίρι που έρχεται σιγά σιγά και εκείνοι, ακάθεκτοι συνεχίζουν με τον καιρό κατάκορφα το λυτρωτικό τους σεργιάνι, στις πανέμορφες γειτονιές του λαϊκού μελωδικού πολιτισμού.

Κι έτσι, σαλπάρουνε, ως μερακλήδες, για ομορφιές πρωτόγνωρες.

Το ανεύρετο γυρεύουνε τραγούδι. Μπορεί κάπου να παραμονεύει τους τολμηρούς μάγκες που αφήνονται τραγουδώντας στης ζωής τ’ αφρισμένα κύματα.

Και να, το τραγούδι τους, σαν βουερό μουσικό ποτάμι, που πλημμυρίζει, δροσίζει και ανακουφίζει την ύπαρξη.

Το μεράκι ενός βασανισμένου λαού, που δεν κάνει, άλλο από αυτό που τόσο καλά του μαθαίνουν οι αιώνες: Να ταξιδεύει για το κέφι του σκαρώνοντας τραγούδια τους αμέτρητους καημούς και τις λιγοστές χαρές του.

Τσουγκρίζοντας τα ποτήρια και ρεμβάζοντας απλά κι ασύστολα στον Γολγοθά και στο πανηγύρι της ζήσης του.

Υγίαινε! – Χαίρε! - Ευοί ευάν! 

Γιορτάστηκε το πανηγύρι του χωριού Μέλιγος στον Ιερό Ναό Αγίου Πνεύματος

Πλήθος κόσμου προσήλθε την παραμονή το απόγευμα της Κυριακής 4 Ιουνίου 2017 στον ιερό ναό Αγίου Πνεύματος Μελίγου, τόσο στον πανηγυρικό Εσπερινό μετ’ αρτοκλασίας, όσο και την Δευτέρα το πρωί ανήμερα της γιορτής, στην Θεία Λειτουργία για να τιμήσει την εορτή της Πεντηκοστής η οποία είναι εορτή της Αγίας Τριάδος.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι καθώς είθισται, στους επισκέπτες προσκυνητές προσφέρθηκε φιλοξενία με διάφορα εδέσματα που ετοίμασαν οι γυναίκες του χωριού. Στις εκδηλώσεις, παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων, η Αντιδήμαρχος Τρικκαίων κα. Ελένη Πούλιου και ο Πρόεδρος Τοπικού Διαμερίσματος κ. Ιωάννης Μπακάσης.

Βαλτσινιώτικες θυμοσοφίες

Ευοίωνος: -Αγαπητέ μου η ευτυχία είναι ένα όνειρο!

Δυσοίωνος: -Ναι, αλλά η δυστυχία είναι πραγματικότητα.

Ευοίωνος: -Όμως, ευτυχία είναι να γνωρίζεις τα όριά της και να προσαρμόζεσαι σ' αυτά.  

Δυσοίωνος: -Δεν υπάρχει αληθινή ευτυχία, παρά εκείνη που κανένας δεν τη γνωρίζει. 

Ευοίωνος: -Υπάρχει, αλλά η ευτυχία, πολλές φορές, κοστίζει περισσότερο απ' όσο αξίζει. 
Δυσοίωνος: -Δεν μπορεί να βρεθεί άνθρωπος που να ζήσει ολόκληρο το βίο του χωρίς στεναχώριες.