Ευθυμογράφημα

-Πασχαλιά μιθαύρου Κιτσιάρα, του κατάλαβις;

-Θέλου δε θέλου Σιώκα του κατάλαβα. Λες να μην του κατάλαβα κι να σκουθώ την Πασχαλιάτκα κι να πάου στα αμπέλι;

-Που να ξέρου αγαπητέμ, ξέρου γω τί κάντζ ισί.

-Όχι, είμιστι Χριστιανοί ουρθόδουξι, για όνομα του Θεού.

-Μ΄ άκσις να που ιγώ κάτι τέτοιου;

-Ξέρου κι γω. Ιδώ γλέπς, έχασάμι τ΄ αυγά κι τα πασχάλια.

-Πείρις κανά προυκουμένου γκουρμπάνι

-Ιμένα αγαπητέ μη ξέρς καλά. Γάτα δε βάζου στη φουτιά. Μια φουρά του χρόνου έρχιτι η Πασχαλιά, η φαμπλιά μαζέβιτι ούλη, του θέλου πιανούμινου. Τί τσιγκουνιές θα κάνουμι στ΄ αρνί του Πασχαλιάτκου;

-Βρε μια χαρίτσα κάντζ. Δεν ξέρου ιγώ ότι είσι άρχουντας σ΄ αυτά; 

-Αλλά να σι που τουν πόνουμ, μαύρη Πασχαλιά θα πιράσουμι πάλι φέτους.

-Μπά, γιατί;

-Να, έχου μια νυφαδιά που όταν έρχιτι να πιράσουμι ούλοι μαζί την Πασχαλιά σκουτώνουμέστι.

-Σκουτώνισέστι; Γιατί, τι έχτι να χουρίστι; Απ΄ όσου ξέρου την πιριουσία την μοίρασις δίκια σι όλα τα πιδιάς…

-Ά…ααα, δεν είνι αυτός ου λόγους. Αυτό μια χαρίτσα του δέχθκι. Άλλου είνι του πρόβλημα αγαπητέ.

-Τί άλλου να είνι. Μήπους είνι καθουλικιά;

-Όχι, δεν είνι αυτό.

-Τότι; Μη μου πεις ότι είνι μουσουλμάνα μη μπούργκα;

-Όχι βρε αδερφέ, δεν είνι μουσουλμάνα.

-Έ, τότι, τι στου λύκου είνι;

-Να σι που τη μαύρη αλήθεια, δεν ξέρου, αν κι σι τι Θιό πιστεύει, άλλου κουσούρι έχι.

-Άλλου;

-Άλλου, άλλου.

-Αγαπητέ; Μουσουλμάνα δεν είνι, καθουλικιά, απ΄ ότι  λες, δεν είνι. Έ, τότινις ποιό είνι του πρόβλημα.

-Άστου, άμα σι πού, θα σκουθείς να φύγς.

-Φίλτατε, μη με τρελαίνεις;

-Δε θέλου να σι τριλάνου αλλά η νυφαδιάμ είνι, λέι χουρτουφάγους.

-Έ ….εεεεε, έμπλιξις φουκαράμ.

-Αν έμπλιξα λέϊ…ιιι; Η ψυχούλαμ του ξέρι.

-Δηλαδής;

Το διάφανο όνειρο

Ευτυχής μέσα στο όνειρο έζησα. Δυστυχής στα έργα της άμοιρης ανθρωπότητας. 
Πάνω κι απ' τους ανθρώπους αγάπησα τα ποτάμια που κυλάν ακούραστα να συναντήσουν την γαλάζια φωλιά του παραδείσου. Αγάπησα τα βουνά και τα δέντρα, τα ζώα και τα φυτά. Το πέταγμα των αετών σε απόμακρες κορυφές, τις τρεμάμενες φωτιές της νύχτας και την πάχνη του θεσσαλικού κάμπου τις χαραυγές. 
Απλοί άνθρωποι του μόχθου τα ηλιοβασιλέματα του Κόζιακα.
Άνθρωποι τέρατα μου κρύβουν τον ήλιο, σβήνουν τα αστέρια τις νύχτες μου. Τις γραμμές των βουνών, αυτές που αγγίζουν τον ουρανό, θωρούν τα κρυμμένα μου μάτια. Το φύσημα και τη σιωπή του αέρα, τη βροχή και τα σύννεφα αγάπησα. Τους άδολους ανθρώπους που καλλιεργούν τη γη αγάπησα.
Αγάπησα τον τόπο μου και τη χώρα μου. Κι όλη την ανθρωπότητα που ονειρεύεται.
Αγάπησα τη θλίψη πιότερο απ' τη χαρά, τους ύμνους της Μ. Εβδομάδας πιότερο απ' την ημέρα του Πάσχα. " Ω γλυκύ μου έαρ".
Φορές, φορές μες το θαύμα της ζωής, δεν ξέρω τι ν' αγαπήσω και τι να μισήσω. Η δική μας χώρα - η χώρα των άλλων.
Τότε στέκομαι μετέωρος πάνω στα μάτια σου.
Ξέρω όμως, ποτέ δεν θα αγγίξουν τι δικό μας διάφανο όνειρο, οι ρακοσυλλέκτες των υλικών. 

Κι αυτό είναι κάτι. 

Η ζωή μας.

Του Κώστα Κοτρώνη

(Πάσχα 2018) Η Ανάσταση στο Βαλτινό

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, στο Βαλτινό, κορυφώθηκαν οι πασχαλινές εορταστικές εκδηλώσεις με την αναστάσιμη Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού.

«Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός» έψαλε ο ιερέας Κων/νος Ζαχαράκης, ανυψώνοντας τις λαμπάδες με το φως της αναστάσεως, στον ιερό ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού.

«Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός» επανέλαβαν θριαμβικά και οι ψάλτες.

Οι πιστοί έσπευσαν με τις λευκές λαμπάδες να πάρουν το άγιο φως.

Στη συνέχεια ο κόσμος κατευθύνθηκε έξω από τον ναό για να τελεστεί υπαίθρια η λειτουργία της Αναστάσεως.

Και να, μετά την ανάγνωση του ιερού Ευαγγελίου, ακούγεται από τον ιερέα το «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν, ζωήν χαρισάμενος»!

Και να, οι καμπάνες σημαίνουν θριαμβικά!

«Χριστός Ανέστη, Αληθώς Ανέστη»! εύχονται οι άνθρωποι και δίνουν το φιλί της αγάπης στους δικούς τους, και στον διπλανό τους εάν τύχει.

Η Αγάπη νίκησε τον θάνατον. Η πίστη στην Ανάσταση μας φέρνει πιο κοντά στην προοπτική μας, μας ξανοίγει σε θεϊκές δυνατότητες, ώστε όπως μας λέγει ο ποιητής, Οδ. Ελύτης, η Ανάσταση κάνει: «βουνά (να) σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους …»

Χριστός Ανέστη, Χρόνια πολλά!

ΤΟΠΟΙ ΑΠΟΓΕΙΩΤΙΚΟΙ

Ένα αξιόλογο κείμενο του Ποιητή Ηλία Κεφάλα δημοσιευμένο

 στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» της 6-8/4/2018.

Η φωτογραφία πρόσφατη, στην χρονική απόσταση μιας εικοσαετίας περίπου, εστιάζει στον ἄξονα ενός επιμήκους βράχου σὲ παρατεταμένη στιγμή απογείωσης. Ο γρανίτης κοιτάζει κατευθείαν στην καρδιά του ουρανού και παρασύρει στην κίνησή του αυτή και το εκστασιασμένο βλέμμα. Ο χρόνος και ο τόπος στρεβλώνονται παθητικά, για να εξαφανίσουν κάθε τι το συγκεκριμένο και να το μεταβάλλουν σε μόριο μιάς αόριστης μεταλλαγής. Η πέτρα γίνεται ένας διαχρονικός μαγνήτης για να ελκύει αενάως. Να αιχμαλωτίζει. Έρχομαι ξανά και ξανά στον τόπο αυτόν και καθώς επανέρχομαι είναι σαν να μην έφυγα ποτέ. Εδώ μικρός μαθητής, εδώ έφηβος, εδώ φοιτητής, εδώ και ενήλικας συνδεδεμένος με την διαρκή αναζήτηση, με την διαρκή απορία. Επειδή εδώ κονταροχτυπιέμαι πάντα με τον τρόμο του κενού.
Βαδίζω στα ριζά, στα σχίνα και τα αρχαία θαλασσινά χαλίκια, στο σκοτάδι των σκιασμένων ατραπών. Τι γύρευαν οι πρώτοι άνθρωποι που ήλθαν εδώ και κατέφυγαν πρώτα στις στενές εσοχές κι ύστερα στις κεφαλές των πέτρινων στηλών; Τι γύρευαν, κοιτάζοντας ψηλά; Η απάντηση όσο απλοϊκή κι αν φαίνεται, άλλο τόσο είναι και αληθινή: Μα δεν γύρευαν τίποτα περισσότερο πέρα από αυτό που δείχνουν οι συμπαγείς όγκοι: τον ουρανό.
Υπέρβαση, λοιπόν, μια συνεχής ανάβαση και μια ανασυγκρότηση του είναι σε κάτι το πολύ υψηλό και άπιαστο.
Κάτω στα φιδόσυρτα μονοπάτια οι μοναχοί γίνονται κοινοί άνθρωποι: Διαβάζουμε στις φυλλάδες των ντόπιων και ξένων περιηγητών ότι εκεί χαμηλά ζούσαν και ατακτούσαν σαν μικρά παιδιά, με κλεψιές και καυγάδες. Καλλιεργούσαν μικρούς κήπους, ζήλευαν την σοδειά του γείτονα, πείσμωναν ζηλόφθονα και χαλούσε ο ένας τα φτενά αργοτεμάχια του άλλου. Όμως όταν γύριζαν στους ναούς, τα ξεχνούσαν όλα, φίλιωναν γρήγορα και κοίταζαν ψηλά. Επειδή βρίσκονταν ήδη ψηλά, εκεί στα ανώτερα στρώματα του αιθέρα.
Ο τόπος προσφέρεται για παντός είδους ψηλαφήσεις και αναδιφήσεις. Θυμάμαι τον Βλάση Γαβριηλίδη στα κείμενά του της πάλαι ποτέ κραταιάς “Ακροπόλεως” να προτρέπει τους αναγνώστες του: επισκεφθείτε τους βράχους υπό βροχήν για να νιώσετε το ρίγος της πραγματικής συγκίνησης. Τότε που η ομίχλη σκεπάζει τα γρανιτένια τους βάθρα και τα λίθινα αναστήματά τους αιωρούνται και γίνονται πραγματικά μετέωρα. Τότε που τα μικρά ρυάκια του βρόχινου νερού κατρακυλούν μουρμουρίζοντας αιθέριες καταβασίες. Ή ακολουθείστε το βλέμμα του Κώστα Μπαλάφα, όταν απαθανατίζει με τον φακό του τα κυκλοτερή χιονισμένα μονοπάτια σε σκληρές αντιθέσεις με τους μελανείμονας μοναχούς.
Υπέρβαση ξανά. Δηλαδή πορεία πάνω από το βατό. Στους δρόμους του ποικιλότροπου μυστικισμού. Αλλά σκέφτομαι συνεχώς και αναρωτιέμαι για το πόσο υπερβατικός μπορεί να γίνει ή μπορεί να επιθυμίσει να γίνει σήμερα ο άνθρωπος. Η καθημερινότητά μας με τα αναρίθμητα προβλήματα επιβίωσης σηκώνει τέτοιες πνευματικές πολυτέλειες; Τις επιτρέπει ηθικά; Ποιο είναι το πρώτιστο σήμερα; Να απογειωθεί κανείς για να σώσει με τον οποιοδήποτε τρόπο την ψυχή του ή να προσγειωθεί για να σώσει την ψυχή και το σώμα του διπλανού του; 

Ο Ύμνος της Αγάπης

Το Πάσχα είναι κατεξοχήν γιορτή αγάπης.

Ο Ύμνος της Αγάπης, της Προς Κορινθίους Α' Επιστολής του Αποστόλου Παύλου , είναι ένα από τα πιο αξιόλογα κείμενα της Αγίας Γραφής.

Σύμφωνα με την επιστολή του Αποστόλου Παύλου, το δώρο της αγάπης έχει τόσο μεγάλη αξία που ξεπερνά κάθε αρετή. Ο  Απόστολος Παύλος, επισημαίνει ότι η αγάπη είναι πράξη τετελεσμένη που προέρχεται από την επιθυμία για την καλοσύνη και την ευτυχία όμως δεν παραμένει συναίσθημα, αλλά πραγματώνεται σε πράξη. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι ο ύμνος αποτελεί την περιγραφή των χαρακτηριστικών που εμπεριέχει η αγάπη πραγματωμένη όχι παραμένουσα στο συναισθηματικό επίπεδο, όπου εκεί είναι συναίσθημα και όχι αγάπη. Παρουσιάζουμε παρακάτω την επιστολή σε δύο αποδόσεις:

Ελληνιστική κοινή απόδοση

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.

Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.

Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.

Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται, είτε γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι' εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη.

Νεοελληνική απόδοση

Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως.

Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αν παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι.

Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει

Αν υπάρχουν ακόμα προφητείες, θα έλθει μέρα που και αυτές θα καταργηθούν αν υπάρχουν χαρίσματα γλωσσών και αυτά θα σταματήσουν αν υπάρχει γνώση και αυτή θα καταργηθεί. Γιατί τώρα έχουμε μερική και όχι τέλεια γνώση και προφητεία· όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο, έκρινα ως νήπιο. Όταν έγινα άνδρας, κατάργησα τη συμπεριφορά του νηπίου. Τώρα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και μάλιστα θαμπά, τότε όμως θα βλέπουμε το ένα πρόσωπο το άλλο πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος από την αλήθεια, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώση, όπως ακριβώς γνωρίζει και εμένα ο Θεός. Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η αγάπη.

Μεγάλη Πέμπτη

Ο στολισμός του επιταφίου

Η κατανυκτική μυσταγωγία της περιφοράς του Επιταφίου θέλει κάθε χρόνο την ετοιμασία της.

Οι γυναίκες του χωριού συμμετέχουν στολίζοντας την ξυλόγλυπτη κατασκευή με λουλούδια όλων των χρωμάτων και των αρωμάτων. Χρησιμοποιούν ποικιλόμορφα μυρωδάτα αγριολούλουδα αλλά και άλλα, ήμερα, που μαζεύουν τα παιδιά από τους ανοιξιάτικους κήπους, τις αυλές και τα χωράφια.

Και σύμφωνα με το έθιμο, όλοι περνούν από μια φορά κάτω από τον Επιτάφιο, για να τους πιάσει η χάρη.

Απόσπασμα από το Βιβλίο του Ευαγγέλου Στάθη «Το Βαλτινό»

…Αυτή τη μαύρη μέρα ο άνθρωπος αισθάνεται μια γλυκιά μελαγχολία στην ψυχή του, ένα «γράπωμα στην καρδιά του, γιατί «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας». Μια ηρεμία και ησυχία επικρατεί σ’ όλο το χωριό, σχεδόν μια ατμόσφαιρα πένθιμη...

…Το βράδυ όλοι στην εκκλησία, μικροί μεγάλοι για τα 12 ευαγγέλια και για τη σταύρωση...

Συνελήφθη 50χρονος στο Βαλτινό με εξοπλισμένο εργαστήριο υδροπονικής καλλιέργειας κάνναβης

Εντοπίσθηκε, από αστυνομικούς του Τμήματος Ασφάλειας Τρικάλων, ένα πλήρως εξοπλισμένο εργαστήριο υδροπονικής καλλιέργειας κάνναβης στην ευρύτερη περιοχή των Τρικάλων.

Για την υπόθεση αυτή, συνελήφθη την Τρίτη 03-04-2018, το πρωί στην ευρύτερη περιοχή των Τρικάλων, από αστυνομικούς της προαναφερόμενης Υπηρεσίας, ένας 50χρονος ημεδαπός, σε βάρος του οποίου σχηματίστηκε δικογραφία για καλλιέργεια και κατοχή κάνναβης.

Ειδικότερα, έπειτα από αξιοποίηση στοιχείων, διενεργήθηκε νομότυπη έρευνα σε οίκημα ιδιοκτησίας του 50χρονου, όπου εντοπίστηκε με τη συνδρομή αστυνομικού σκύλου ένας κατάλληλα διαμορφωμένος χώρος για καλλιέργεια και ανάπτυξη δενδρυλλίων κάνναβης με τη μέθοδο της υδροπονίας.

Από το χώρο της καλλιέργειας κατασχέθηκαν:
• (94) δενδρύλλια κάνναβης, ύψους έως (60) εκατοστών,
• μικροποσότητα ακατέργαστης κάνναβης, η οποία βρέθηκε μέσα σε ειδικά διαμορφωμένη κρύπτη στον εξωτερικό χώρο του οικήματος,
• μία ζυγαριά, καθώς και
• διάφορα σύνεργα (δύο θερμάστρες, δύο ανεμιστήρες, δύο πλαστικά δοχεία, θερμόμετρο, μετρητής υγρασίας, σκαλιστήρι κ.α.).

Επιπλέον, κατά τη νομότυπη έρευνα που διενεργήθηκε στην οικία του δράστη αλλά και από την κατοχή του, κατασχέθηκαν μικροποσότητα ακατέργαστης κάνναβης, ένα κινητό τηλέφωνο, καθώς και το Ι.Χ. επιβατικό αυτοκίνητό του ως μέσο διευκόλυνσης της παράνομης δραστηριότητάς του.

Ο συλληφθείς θα οδηγηθεί στον κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Τρικάλων, ενώ την προανάκριση διενεργεί το Τμήμα Ασφάλειας Τρικάλων.

Για τον αποχαιρετισμό του Αθανασίου Βαγγελού

Του Στέφανου Βαγγελού

Σας ευχαριστούμε θερμά για τη συμπαράσταση! Να είστε όλες και όλοι υγιείς και να χαίρεστε τη ζωή με τους ανθρώπους που αγαπάτε!
Οι συγγενείς και οι στενοί φίλοι γνωρίζουν.
Ο πατέρας μου, Χρυσόστομος Βαγγελός ή Χριστάκος, έφυγε από τη ζωή το 1973. Αγωνιστής της Αντίστασης ως μέλος του Εθνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (Ε.Λ.Α.Σ.), πολιτικός εξόριστος, στέλεχος της Ε.Δ.Α. αργότερα, εξόριστος ξανά στα χρόνια της δικτατορίας και θύμα του στρατοκρατικού καθεστώτος. Ο όγκος που είχε δημιουργηθεί από τα βάναυσα χτυπήματα των βασανιστών, τού στέρησε τη ζωή σε ηλικία 47 ετών.
Χτες αποχαιρετίσαμε τον αδερφό του Αθανάσιο Βαγγελό, ο οποίος στάθηκε για μας δεύτερος πατέρας! Μαζί με την αείμνηστη σύζυγό του Ευαγγελία, γένους Αναστάσιου Κουφοχρήστου, ήταν δίπλα μας, στήριξαν την αγωνίστρια μάνα μας, που πάλευε σκληρά ως εργάτρια γης στο θεσσαλικό κάμπο και στους ελαιώνες της Μεσσηνίας και αργότερα σε εργοστάσια της περιοχής. Μας έκαναν να αισθανόμαστε μέλη της δικής τους οικογένειας. Έτσι τον ένιωθα και έτσι ταίριαζε να τον αποχαιρετίσουμε!

Το Πάσχα

Του Ευαγγέλου Στάθη Φιλολόγου

Ιδιαίτερη λαμπρότητα είχε πάντα η ελληνική πασχαλιά τα χρόνια εκείνα στο χωριό. Το Πάσχα, σύμφωνα με την Εκκλησία, είναι η μεγαλύτερη γιορτή και το μεγαλύτερο πανηγύρι του ελληνικού λαού και της χριστιανοσύνης, γενικά: «εορτή εορτών και πανήγυρις έστιν πανηγύρεων» ακούμε στο πολύ ωραίο αναστάσιμο τροπάριο (τίποτε δε μου άρεσε περισσότερο στην εκκλησία όσο τα αναστάσιμα τροπάρια). Έτσι το ξέρει κι ο λαός, γιατί έτσι το βίωσε τα παλαιότερα ωραία χρόνια. Έτσι το ζήσαμε και όλοι εμείς οι παλιότεροι στο χωριό.

«Φως Αναστάσεως λαμπρόν λαμπρυθώμεν λαοί».

Άσπρες λαμπάδες, άσπρα σαν το γάλα ασβεστωμένα τα σπίτια, ασπρισμένοι κι οι κορμοί των δένδρων τους, τα πάντα ασπροβολούσαν κι άστραφταν από την καθαριότητα, γι αυτό και το Πάσχα στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας λέγεται Λαμπρή. Γι αυτό όλα τις μέρες αυτές λέγονται έτσι: λαμπριάτικες λαμπάδες, λαμπριάτικο τσουρέκι, λαμπριάτικα φορέματα. Επίσης λαμπριάτικα αυγά (τα κόκκινα), λαμπριάτικο αρνί (άσπρο, βαμμένο κόκκινο στην πλάτη). Και, βεβαίως, σ’ όποιο σπίτι γιορτάζει ο Λάμπρος ή η Λαμπρινή (Λάμπρω), ο Πασχάλης, ο Αναστάσιος, η Αναστασία, εκεί τα πράγματα γίνονται λαμπρότερα.

Την εποχή αυτή συντελείται το θαύμα της φυσικής αναγέννησης, και η ανάσταση, μέσα στο ανοιξιάτικο τοπίο και μέσα σε μια φύση αιώνια παραδοσιακή, παίρνει την εγκόσμια, την ανθρώπινη διάστασή της και γίνεται σύμβολο ελπίδας και λυτρωμού τόσο αναγκαίου στις μέρες μας, μέσα σε έναν κόσμο απελπιστικά σκληρό, ταραγμένο και αλλοπρόσαλλο. Μακριά από τον ασφυκτικό κλοιό της καθημερινής μέριμνας η ελληνική άνοιξη σαλπίζει το θείο μήνυμά της και η θεία ανάσταση αναθερμαίνει τις κατακουρασμένες ψυχές των ανθρώπων. Το φως της ανάστασης αντιμάχεται τη βαρβαρότητα των καιρών μας.

Όλη λοιπόν αυτήν η λαμπριάτικη ατμόσφαιρα τη νιώθαμε πιο πολύ στο χωριό, κοντά στη φύση. Τα μεγαλοβδομαδιάτικα και πασχαλιάτικα λουλούδια του κήπου: ζουμπουγιές (ζουμπούλια), σπαθιά, αγιόκλημα, καρυοφύλλια, τραντάφλα και κατόφλα αλλά και του αγρού και του λιβαδιού τα λουλούδια: ίτσια, μαργαριτούλες, φεγγαράκια, πιπιρούνες, ακόμα και οι άσχημες γαλατσίδες. Όλα αυτά θυμίζουν και μυρίζουν πασχαλιά.

Απεβίωσε ο Αθανάσιος Στεφ. Βαγγελός

Απεβίωσε την Κυριακή 1 Απριλίου 2018, ο συγχωριανός μας Αθανάσιος Βαγγελός, σε ηλικία 84 ετών. 

Ο Αθανάσιος Βαγγελός (Χριστάκος) του Στεφάνου και της Αικατερίνης, γεννήθηκε στο Βαλτινό το 1934. Με την γυναίκα του Ευαγγελία απόχτησαν δύο παιδιά. Την Στεφανία και την Αικατερίνη. Η κηδεία θα γίνει σήμερα 2 Απριλίου 2018 στις 5:30 μ.μ. στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού.

«Εξ αντιθέτου» γνησιότητα

Του Χρήστου Γιανναρά

Μ​​ε αφορμή τη Μεγαλοβδομάδα που ξεκινάει σήμερα, αξίζει να διερωτηθεί κανείς πώς και γιατί συντηρούμε οι άνθρωποι τόσα νεκρά κελύφη κάποιων άλλοτε ζωντανών (πλούτου ζωής) θησαυρισμάτων. Όχι μόνο θεσμοποιημένες γιορτές, αποστραγγισμένες από κάθε εμπειρία εόρτιας χαράς. Συντηρούμε και σαν τάχα «πολιτική», θεσμοποιημένα βρωμερά παιχνίδια ακόρεστης εξουσιολαγνείας και ευτελέστατου ναρκισσισμού. Λογαριάζουμε σαν «γάμο», στυγνές συμβάσεις χρησιμοθηρίας ή εξισορρόπησης ορέξεων. Εξωραΐζουμε σαν τάχα «παιδεία», έναν χρηστικό εξοπλισμό με πληροφορίες εξυπηρετικές βιοποριστικής αποτελεσματικότητας. Και πάει λέγοντας.

Γεννάει νέκρα και πολύ βασανισμό αυτή η υποκατάσταση της αλήθειας και της ζωής από νεκρά κελύφη. Δεν το καταλαβαίνουμε οι πολλοί, υπνωτισμένοι από ηδονικά παραισθησιογόνα. Ακόμα και ο ιδεολογικός εξωραϊσμός της δραματικής απώλειας γεννιέται και θεσμοποιείται ερήμην μας σαν «υπεραναπλήρωση» (overcompensation λένε οι ψυχολόγοι) της στέρησης.

Ίσως το «κλειδί» των κοσμογονικών αλλαγών είναι το ανεπίγνωστο πέρασμα από τη σχέση στη χρήση και η ευκολία που η χρήση γίνεται εξουσιασμός, κυριαρχία. Για να είναι αποτελεσματική η χρήση των υλικών δεδομένων, πρέπει να τα «σεβαστεί» ο άνθρωπος, δηλαδή να σχετιστεί μαζί τους, όχι να τα κυριαρχήσει – για να ανάψεις το λαδολύχναρο ή τη φωτιά στο τζάκι, είναι απαραίτητο να προσαρμοστείς στις ιδιαιτερότητες των υλικών, να παραιτηθείς από τη δική σου προτίμηση ή ευκολία, να «βγεις» (ελευθερωθείς) από τις προτεραιότητες του εγώ.

Μόλις πριν από εκατόν πενήντα χρόνια, οι άνθρωποι της αγροτικής κοινωνίας ζούσαν αυτή την ανεπίγνωστη αυτοπαραίτηση, την ελευθερία από το εγώ, αυτονόητα, αυθόρμητα, χωρίς την παραμικρή αίσθηση κατορθώματος και αξιομισθίας. Ήξεραν τη σχέση από την πρακτική της καθημερινότητας, γι’ αυτό και μπορούσαν να γιορτάσουν και να ερωτευθούν. Φυσικά, οι εκ των υστέρων αυτές πιστοποιήσεις είναι μόνο ενδεικτικές, φωτίζουν την πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν ισοπεδώνουν εξομοιωτικά το παρελθόν.

Με αντίστοιχη ενδεικτική εικονολογία θα μπορούσαμε να πούμε ότι, στις σημερινές κοινωνίες μας, ένα παιδί μεγαλώνει με ψευδαισθήσεις ατομοκεντρικής παντοδυναμίας, με εμπειρίες όχι σχέσης, αλλά επιβολής, κυριαρχίας: Πατάει ένα κουμπί και έχει φως, ένα άλλο κουμπί και έχει θερμότητα, ένα τρίτο, τέταρτο, πέμπτο και έχει μουσική, εικόνα, πληροφορία. Δεν ξέρει να σχετίζεται, ξέρει να εντέλλεται και να εισπράττει άμεση ικανοποίηση των επιθυμιών του.

Γι’ αυτό και το σημερινό παιδί, όταν φτάσει η ώρα του να ερωτευθεί, δεν ξέρει, όπως δεν ξέρει και να γιορτάσει. Νομίζει ότι επειδή το θέλει, θα πατήσει ένα κουμπί και θα του χαριστεί ο έρωτας, δηλαδή η αμοιβαιότητα, επομένως η γιορτή. Το κεντρικό κουμπί για όλα (ο γενικός διακόπτης) είναι το «δικαίωμα», η μαγική λέξη της εποχής μας, το «άμπρα - κατάμπρα» της Νεωτερικότητας. Το «δικαίωμα» είναι η κάρτα ελεύθερης εισόδου στα πάντα, αλλά εισόδου μοναχικής, σε βίο ανέραστο και γι’ αυτό ανέορτο, σε νομοτελειακή μοναξιά.

Βραβεύθηκαν οι τακτικότεροι αναγνώστες-μαθητές της Δημοτικής βιβλιοθήκης Τρικάλων. Μεταξύ αυτών και 4 από το Βαλτινό

Οι σαράντα δύο τακτικότεροι για το 2017, μαθητές-αναγνώστες της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Τρικάλων βραβεύτηκαν το βράδυ της Παρασκευής, 30 Μαρτίου 2018, σε μια λιτή τελετή στον χώρο της Δημοτικής βιβλιοθήκης, στα πλαίσια του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου που εορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου.

Μεταξύ των βραβευθέντων υπάρχουν και 4 μαθητές από το Βαλτινό. Η Κολοβελώνη Ευαγγελία του Αθανασίου, Δ΄ Δημοτικού, ο Κολοβελώνης Βασίλειος του Αθανασίου Α΄ Γυμνασίου, η Παπακώστα Αφροδίτη του Μιχαήλ Β΄ Γυμνασίου και ο Παπακώστας Παύλος του Μιχαήλ, Δ΄ Δημοτικού.

Η βράβευση των τακτικότερων αναγνωστών ήταν επιβράβευση, επιδοκιμασία της φιλαναγνωσίας των μαθητών-μελών της και λειτουργεί και ως έμμεσο και παράπλευρο κίνητρο για την ενίσχυση και ανάπτυξη της αναγνωστικής συμπεριφοράς του παιδιού και του εφήβου.

Στην εκδήλωση βράβευσης η συγγραφέας παιδικών βιβλίων Χρυσάνθη Τσιαμπαλή, μίλησε για την επίδραση του λογοτεχνικού βιβλίου στην ολόπλευρη καλλιέργεια των παιδιών. Επίσης σύντομο χαιρετισμό απηύθυνε η Διευθύντρια Β/θμιας Εκπαίδευσης νομού Τρικάλων Βάσω Κάκλα, ενώ τα βραβεία στους μαθητές απένειμε η Αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Δήμου Τρικκαίων Έφη Λεβέντη.

Αναλυτικά οι μαθητές που έλαβαν τα βραβεία, ως οι τακτικότεροι αναγνώστες της Δημοτικής βιβλιοθήκης Τρικάλων είναι οι:

Μανωλοπούλου Αθανασία του Ιωάννη και της Αγορίτσας Δήμου Υακίνθη του Ιωάννη & της Ευαγγελίας Βελέντζα Γλυκερία του Ηλία & της Ευαγγελίας Σαμαρά Δανάη του Νικολάου & της Κατερίνας Τεντολούρη Φωτεινή του Δημητρίου & της Χαρούλας Σιακαβάρας Κωνσταντίνος του Θεοδώρου & της Σωτηρίας Ζαμπούρα Μαρία – Ηλιάνα του Σωτηρίου & της Αικατερίνης Νταμάγκας Θεόδωρος του Ζήση & της Eλένης Καρανίκα Αθανασία του Θεοδώρου & της Μαρίας Παπακώστα Αφροδίτη του Μιχαήλ & της Κων/νας Παπακώστας Παύλος του Μιχαήλ & της Κων/νας Τασιούλα Παρασκευή του Βαϊου & της Βασιλικής Καταραχιάς Γεώργιος του Δημητρίου & της Μαρίας Γούλα Ελένη του Δημητρίου & της Αφροδίτης Κοπάδη Ελισάβετ του Δημητρίου & της Ευαγγελίας Μπουρσιάνη Κατερίνα του Ευαγγέλου & της Μαρίας Καρανίκα Βασιλική του Θεοδώρου & της Μαρίας Κοπάδης Άγγελος του Δημητρίου & της Ευαγγελίας Μπουρσιάνης Κων/νος του Ευαγγέλου & Μαρίας Κοπάδης Αναστάσιος του Δημητρίου & της Ευαγγελίας Καλαντζή Μαρία του Παναγιώτη & της Ευαγγελίας Αμπατζίδης Δημήτρης του Λαζάρου & της Ελένης Μπριάζη Στυλιανή – Μαρία του Ευριπίδη & της Αναστασίας Κολοβελώνη Ευαγγελία του Αθανασίου & της Αλεξάνδρας Αντωνίου Κατερίνα του Νικολάου & της Μαρίας Μπαρτζιώκα Γεωργιάνθη του Αθανασίου & της Δέσποινας Παπαγιαννούλα Ελένη του Βασιλείου & της Παναγιώτας Παπαγιαννούλας Γιώργος του Βασιλείου & της Παναγιώτας Νημάς Ευάγγελος του Νικολάου & της Σοφίας Παπαγιαννούλας Κων/νος του Βασιλείου & της Παναγιώτας Τασιούλας Δημήτρης του Βαϊου & της Βασιλικής Μπουρνάζος Απόστολος του Δημητρίου& της Γεωργίας Καλαντζή Ελένη του Δημητρίου & της Ευθυμίας Μανούρα Στεφανία του Θεοφάνη & της Γεωργίας Νταλούκα Ασπασία του Παναγιώτη & της Μαρίας Σιακαβάρας Κων/νος του Ιωάννη & της Μαρίας Καλαντζή Κων/να του Παναγιώτη & της Ευαγγελίας Λιανός Γιώργος του Ευαγγέλου & της Δήμητρας Σπιρολλάρι Ιοάνι του Θανάση & της Ελόνα Κούτσια Ελένη του Στυλιανού & της Ευαγγελίας Κούτσιας Νικόλαος του Στυλιανού & της Ευαγγελίας Κολοβελώνης Βασίλειος του Αθανασίου & της Αλεξάνδρας

Ξεθωριασμένες εικόνες του χωριού «Ο καραγκιόζης»

Τότε όλα ήταν καλά και ωραία. Υπήρχε νιότη, χρώμα παντού και λουλούδια.

Εμείς τα παιδιά μαθαίναμε τους μήνες από το κάρπισμα των δένδρων.

Στις αλάνες του χωριού που στις άκρες τους φύτρωναν τσουκνίδες, βούζια και βάτια παίζαμε μπάλα, κρυφτό, κυνηγητό, αλλά και καραγκιόζη.

Εκείνο το καλοκαίρι ήταν η δεύτερη χρονιά που ξαναπαίζαμε καραγκιόζη.

Είχαμε μάθει απ’ έξω όλη τη διαδικασία, από τους πλανόδιους καραγκιοζοπαίχτες, που κατά καιρούς περνούσαν από το χωριό κι έδιναν παραστάσεις.

Σκαρώναμε λοιπόν, κι εμείς τις δικές μας χάρτινες φιγούρες, φτιάχναμε με ξύλα, βούζια και νάιλον σακούλες τον μπερντέ μας, βρίσκαμε και δυο κεριά για το φωτισμό και με λίγη πρόβα ήμασταν έτοιμοι για την παράσταση.

Εγώ, πιο τολμηρός και πιο παθιασμένος για τέτοιου είδους πράγματα είχα αναλάβει να ενσαρκώνω τις άψυχες φιγούρες, μιμούμενος όσο μπορούσα τις διάφορες φωνές των ηρώων πίσω από τον μπερντέ.

Ο Παγουτάς είχε αναλάβει μαζί με τον Πράτα να κάνουν τους τελάληδες στις γειτονιές του χωριού. Είχαν κατασκευάσει τις αυτοσχέδιες «μοτοσικλέτες τους» με ξύλινες βέργες, πάνω στις οποίες δένανε από ένα συρμάτινο ημικύκλιο και το στολίζανε με διάφορα λουλούδια. Έκαναν πως τις καβαλίκευαν και μιμούμενοι με το στόμα τους τον ήχο της μοτοσικλέτας, έκαναν, πως γκάζωναν και ξαμολιούνταν ξυπόλυτοι στους χωματένιους δρόμους του χωριού, φωνάζοντας:

«Απόψε στο χωριό θα δείτε τον καραγκιόζη, ο Μεγαλέξανδρος και το καταραμένο φίδιιι!!!».

Πολλές φορές χάζευα, και χαιρόμουνα, βλέποντας τον Πράτα να χώνεται σε κάτι λακκούβες του δρόμου γεμάτες κουρνιαχτό και να κάνει δήθεν πως βουλιάζει. Έβαζε τότε όπισθεν, μαρσάριζε, σπινάριζε, ξαναμαρσάριζε και μέσα σ’ αυτό το παιχνίδι της φαντασίας, συνεπαρμένος, δεν καταλάβαινε ούτε ο ίδιος πως, από μοτοσικλέτα, κατέληγε να οδηγεί τρακτέρ.

Στο τέλος ήταν από πάνω μέχρι κάτω γεμάτος κουρνιαχτό.

Έτσι λοιπόν το σούρουπο, αφού η γειτονιά μάθαινε για την παράστασή μας, αρχίζαμε και παίζαμε τις διάφορες ιστορίες του καραγκιόζη, στους λιγοστούς μας θεατές, που συνήθως αποτελούνταν από γυναίκες και παιδιά.

Συγκίνηση και θαυμασμός στην προβολή των δύο ταινιών

Συγκίνηση και θαυμασμός ήταν τα συναισθήματα που κυριάρχησαν στην χθεσινή προβολή των δύο ταινιών στην αίθουσα του κινηματογράφου του Μύλου Ματσόπουλου. Τα εικονογραφημένα διηγήματα, που οι ιστορίες τους διαδραματίζονται σε ένα κοινό τόπο σημείο αναφοράς, στο δάσος της Παναγίας Βαλτινού, έφεραν στην επιφάνεια μνήμες και βιώματα, που λίγο πολύ έχουν βιωθεί από πολλούς ανθρώπους.

Μια αποτύπωση του κλίματος της βραδιάς μας δίνει ο Δημήτρης Παδιός στην ιστοσελίδα του http://trikalain.gr/entyposiasan-trikalino-koino-oi-dyo-tainies-mikroy-mikoys-toy-sympoliti-dimitri-tsigara/

Στις 7:30 και 9:00 ώρα, σήμερα το βράδυ, η προβολή των δύο ταινιών, στο Μύλο Ματσόπουλου

«Το πρώτο της ζωής μου ταξίδι» & «Ο μικρός βοσκός στο δάσος της Παναγίας»

Λίγες σκέψεις για τις ταινίες μικρού μήκους

Πολλές φορές ένοιωσα την ανάγκη να μπορούσα να ζήσω, έστω και για μια μέρα μόνο, στο παρελθόν. Να περπατήσω αόρατος ανάμεσα στο πλήθος, να παρατηρήσω τα πάντα, να ρουφήξω εικόνες, να δω, να μυρίσω, ν' αγγίξω!

Άπιαστο όνειρο, θα μου πείτε. Αλλά να, που βρέθηκε τρόπος να εκπληρωθεί αυτός ο πόθος. Με την παρατήρηση, τη μνήμη, τη φαντασία, καταγράφηκαν, σχεδιάστηκαν και συντέθηκαν σε ένα έργο, όλα εκείνα τα στοιχεία του παρελθόντος που απαιτούνταν έτσι ώστε, κατά κάποιο τρόπο, να γίνουν βίωμα.

Παρατηρώντας την εκδημία των πολλών γνωστών και φίλων μου, την θεαματική αλλαγή στα ήθη και στην ζωή, θέλησα να αφήσω το δικό μου ίχνος, να μεταφέρω στους νεότερους την αντικειμενική καταγραφή της καθημερινότητας, της γιορτής, της σχόλης. Να καταγράψω δηλαδή, εμπειρίες και βιώματα από το πανηγύρι του χωριού, και από τον εναγώνιο αγώνα της επιβίωσης των ανθρώπων, στους χώρους εργασίας. Να περάσω στην αθανασία το πλήθος των φίλων μου, των γνωστών μου, των οικείων μου, των συγχωριανών, που ζούσαν στο χωριό μου, το Βαλτινό και το έδιναν χρώμα, ζωντάνια και παλμό.

Και μαζί με αυτούς να δώσω βήμα και υπόσταση σε κάθε λαϊκό τύπο, στον αγρότη, στον κτηνοτρόφο, στον επαγγελματία, στον μικροπωλητή, στον οργανοπαίχτη, στον χορευτή, και σε κάθε μορφή που έκανε το χωριό μοναδικό.

Οι περισσότεροι δεν ζούνε πια. Όμως ζούνε βαθιά μέσα μας και όπως λένε κι οι στίχοι του Διονύση Σαββόπουλου:

                                  «Αν κάνεις μια βουτιά στον εαυτό σου

                                    δεν θα βρεις μόνον εσένα,

                                    αλλά όλους τους άλλους

                                    τους μικρούς και τους μεγάλους

                                    γιατί ο χρόνος είναι ένας

                                    και δεν πέθανε κανένας».

Οι ταινίες αυτές, εκτός από φόρο τιμής στους προγόνους και στον τόπο, αποτελούν και την υπεράσπιση των αξιών που μας κληροδότησαν. Αξίες που νοηματοδοτούν τη ζωή και προσφέρουν μια πηγή ευτυχίας.

Με βαθιά ενσυναίσθηση για τον τόπο, την προσφορά, τη συνέχεια.

Δημήτρης Τσιγάρας

Το βραχιολάκι του Μάρτη

Πέρασε και ο Μάρτης χωρίς να το καταλάβουμε. Βροχερός και συννεφιασμένος στο σύνολό του φέτος, με λίγη ηλιοφάνεια, θα μας αποχαιρετήσει σε λίγες ημέρες.

Με αυτόν τον καιρό ξεχάσαμε να βάλουμε και «Μάρτη»…

Σύμφωνα με το έθιμο, την 1η του Μάρτη, πολλοί είναι εκείνοι που φορούν στον καρπό του χεριού τους ένα βραχιολάκι, φτιαγμένο από στριμμένη άσπρη και κόκκινη κλωστή, τον Μάρτη ή Μαρτιά, για να τους προστατεύει από τον πρώτο ήλιο της Άνοιξης, που είναι ιδιαίτερα βλαβερός, σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες. Ο Μάρτης προφυλάσσει επίσης, από τα κουνούπια και τους ψύλλους και ακόμα απομακρύνει τις αρρώστιες και άλλα κακά, όπως πιστεύεται, σύμφωνα με την παράδοση του τόπου μας.

Τον φτιάχνουν την τελευταία μέρα του Φλεβάρη και τον φορούν την πρώτη μέρα του Μάρτη, πριν βγουν από το σπίτι. Σε μερικές περιοχές ο Μάρτης φοριέται στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού σαν δαχτυλίδι για να μην σκοντάφτει ο κάτοχός του.

Το βραχιολάκι αυτό το βγάζουν στο τέλος του μήνα, ή το αφήνουν πάνω στα ανθισμένα κλαριά ή στις τριανταφυλλιές όταν δουν το πρώτο χελιδόνι, για να τον πάρουν τα πουλιά και να χτίσουν τη φωλιά τους ή το καίνε με το αναστάσιμο φως του Πάσχα.

Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Θεός - Ήλιος μεταμορφώθηκε σε νεαρό άνδρα και κατέβηκε στη Γη για να πάρει μέρος σε μια γιορτή. Τον απήγαγε, όμως, ένας δράκος, με αποτέλεσμα να χαθεί και να βυθιστεί ο κόσμος στο σκοτάδι.

Μια ημέρα ένας νεαρός, μαζί με τους συντρόφους του σκότωσε τον δράκο και απελευθέρωσε τον Ήλιο, φέροντας την άνοιξη. Ο νεαρός έχασε τη ζωή του και το αίμα του -λέει ο μύθος- έβαψε κόκκινο το χιόνι. Από τότε, συνηθίζεται την 1η του Μάρτη όλοι οι νεαροί να πλέκουν το «Μάρτη», με κόκκινη κλωστή που συμβολίζει το αίμα του νεαρού άνδρα και την αγάπη προς τη θυσία και άσπρη που συμβολίζει την αγνότητα.

Δυο πρωτότυπες ταινίες στον Δημοτικό Κινηματογράφο Τρικάλων για το Βαλτινό

Λίγα λόγια για την υπόθεση των έργων

«Το πρώτο της ζωής μου ταξίδι»

Είναι ένα ταξίδι πηγαιμού και επιστροφής με μια διανυκτέρευση, με εναλλαγές, με εμπειρίες και γνώσεις. Μια αφήγηση της διαδικασίας τέλεσης του πανηγυριού που αποτυπώνει το ξετύλιγμα της ζωής, που έχει να κάνει με την αρετή του πραγματισμού και της ευχαρίστησης που προσφέρουν τα απλά πράγματα.

Τόπος και κόσμος κατοικημένοι από την οικονομία και την απλότητα, μισό αιώνα πριν. Μιας εποχής που έφυγε ανεπιστρεπτί, αλλά που άφησε πίσω της, αναλλοίωτο το στίγμα μιας λιτής και απέριττης ζωής.

Η επιστροφή στο παρελθόν γίνεται δια μέσω της περσόνας του μικρού ταξιδιώτη που διεκδικεί τα όνειρά του.

Το ξετύλιγμα των αναμνήσεων ξεκινάει με την προετοιμασία για το πανηγύρι, ακολουθεί η διαδρομή, η άφιξη, ο χώρος και η διαδικασία τελέσεως του πανηγυριού, η διανυκτέρευση, η δεύτερη ημέρα του πανηγυριού και η επιστροφή με τις εντυπώσεις και τη σχέση του μικρού ταξιδιώτη με τον παππού, ο οποίος μεταλαμπαδεύει τη θυμοσοφία του στον εγγονό του.

Η γνώση για το μικρό ταξιδιώτη είναι το σημαντικότερο απόκτημα στη ζωή.

Η σχέση με τον παππού του, ο θαυμασμός του λόγου και της θυμοσοφίας του, τον στιγματίζουν, αν και κάποιες φορές διακατέχεται από την αμφιταλάντευση ανάμεσα στην προτροπή του παππού: «για την τήρηση του μέτρου» και την προσταγή του Καζαντζάκη: «Φτάσε όπου δεν μπορείς».

«Ο μικρός βοσκός στο δάσος της Παναγίας»

Δεν υπάρχει ζωή χωρίς προβλήματα και δυσκολίες.

Το ζητούμενο είναι η αντιμετώπισή τους. Η πρόβλεψη, η εκτίμηση των καταστάσεων και η εξεύρεση των λύσεών τους.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορεί κανείς να ξεπεράσει τις δυσκολίες, τις κρίσεις, τα «χτυπήματα», τις βροχές, τις μπόρες της ζωής.

Ο μικρός βοσκός στο δάσος της Παναγίας, μας δίνει ένα τέτοιο παράδειγμα αντιμετώπισης της δυσκολίας.

Την ώρα που φυλάγει τα πρόβατα και ταυτόχρονα απολαμβάνει το παιχνίδι του στην κούνια, την ώρα που προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του και να φτάσει, να ακουμπήσει με τα πόδια του τον ουρανό, του 'ρχεται η πρώτη ψιχάλα βροχής στο μέτωπο. Η μπόρα ξεσπά. Η ώρα της αναμέτρησης με τον εαυτό του έρχεται. Η καταιγίδα αντιμετωπίζεται και οι ζημιές αποκαθίστανται. Μετά τη μπόρα βγαίνει πάλι ο ήλιος.

Η αντιμετώπιση της καταιγίδας είναι το κεντρικό μήνυμα της ταινίας, στη νομοτέλεια της ζωής, που ο άνθρωπος περνάει τον βίο του ανάμεσα στο «Δόξα σοι ο Θεός «και στο «Βόηθα Παναγιά μου».

Είναι αναπόφευκτο, πάντα στη ζωής μας να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δύσκολες και δυσάρεστες καταστάσεις. Πάντα θα υπάρχουν οι βροχές και οι μπόρες. Μας το επισημαίνει και ο Ποιητής μας, Ηλίας Κεφάλας με το ποίημά του:

                                              Όλο βροχές

                    «Πότε γεννήθηκα, πότε έγινα παιδί

                    Κι όλο να βρέχει μέσα μου, να βρέχει

                    Πότε μεγάλωσα πότε ανδρώθηκα

                    Κι όλο να βρέχει μέσα μου, να βρέχει

                    Και πότε γέρασα κι ήρθε στα μάτια μου αχλή

                   Κι όλο να βρέχει μέσα μου, να βρέχει».

Tην Πέμπτη, 29 Μαρτίου 2018, στις 7:30 μ.μ. και στις 9:00 μ.μ. στην αίθουσα κινηματογράφου του Μύλου Ματσόπουλου, στα Τρίκαλα

Σενάριο - Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τσιγάρας

Αφήγηση: Σάκης Μπιλιάλης

Η είσοδος είναι ελεύθερη.