Εβδομάδα Τρικαλινού κινηματογράφου στο Μύλο Ματσόπουλου

Στα Τρίκαλα το 28ο Συνέδριο της ΟΚΛΕ

Με Εβδομάδα Τρικαλινού Κινηματογράφου, ομιλίες, παρουσιάσεις, προβολές, εκθέσεις, τιμητικές εκδηλώσεις

Η Κινηματογραφική Λέσχη Τρικάλων με πολλή χαρά ανακοινώνει το πρόγραμμα των εβδομαδιαίων εκδηλώσεων με αφορμή και θέμα τον κινηματογράφο. Πρόκειται για δύο διοργανώσεις που ενσωματώνονται σε μια εβδομάδα γεμάτη προβολές, συζητήσεις, τιμητικές προβολές, παρουσιάσεις, ομιλίες, εκθέσεις.

Πρόκειται για το 28 Συνέδριο της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας και την Εβδομάδα Τρικαλινού Κινηματογράφου, που θα πραγματοποιηθούν την εβδομάδα 8-14 Ιουνίου 2015 στα Τρίκαλα, στον μύλο Ματσόπουλου.

Το συνέδριο

Το 28ο συνέδριο της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας έχει ως θέμα του «Το ελληνικό τοπίο ως ντεκόρ στον κινηματογράφο» και συνδιοργανώνεται από την ΟΚΛΕ, την Κινηματογραφική Λέσχη Τρικάλων, τη συνεργασία της Περιφέρειας Θεσσαλίας/ Περιφερειακής Ενότητας Τρικάλων και του Δήμου Τρικκαίων, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων. Θα πραγματοποιηθεί το τριήμερο 12 – 14 Ιουνίου 2015, στην αίθουσα του Δημοτικού Κινηματογράφου Τρικάλων στον Μύλο Ματσόπουλου.

Πρόγραμμα

Παρασκευή 12 Ιουνίου

Ωρες 18:00 – 23:00
Αφιερώματα:
α. Στον ΜΠΑΡΜΠΗ ΒΟΖΑΛΗ (1926-2014), ιστορικό στέλεχος της Κινηματογραφικής Λέσχης Λάρισας. Θα προλογίσει ο Θάνος Μουκούλης (Κινηματογραφική Λέσχη Λάρισας) και θα προβληθεί βίντεο του Νίκου Θεοδοσίου.
β. Στον ΒΑΣΙΛΗ ΚΟΝΤΑΞΗ (1935-2003), σκηνοθέτη.

Θα προλογίσει ο Θανάσης Μιχαλάκης (Κινηματογραφική Λέσχη Τρικάλων) και θα προβληθούν βίντεο και η ταινία του Βασίλη Κονταξή «Ο Σακαφλιάς» (Στα Τρίκαλα στα δυο στενά), 1967, την οποία θα προλογίσει ο Δημήτρης Τσιγάρας, συγγραφέας του βιβλίου Σακαφλιάς.
Προβολή

Θα προβληθεί η ταινία του Αντώνη Κόκκινου Τέλος εποχής (1994), στην οποία διευθυντής φωτογραφίας είναι ο Σταύρος Χασάπης, τιμώμενο πρόσωπο του Συνεδρίου.

Η παρουσίαση του βιβλίου «Τα Λιλιπούτεια» του Ηλία Κεφάλα

Την Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015 και ώρα 8.30 το βράδυ στο μπαρ Σουίτα (Οδός Σαράφη, Τρίκαλα) το ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «ΚΗΡΗΘΡΕΣ» διοργανώνει εκδήλωση παρουσίασης του νέου βιβλίου του Ηλία Κεφάλα με τίτλο «Τα Λιλιπούτεια».

 Η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει από τους ομιλητές Τζίνα Καλογήρου, Καθηγήτρια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και Διδακτικής της του Πανεπιστημίου Αθηνών / Π.Τ.Δ.Ε. και τον Θανάση Νάκα, επίσης Καθηγητή Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών / Π.Τ.Δ.Ε.

Στο δεύτερο μέρος ὁ συνθέτης Ανδρέας Τσέγας θα παρουσιάσει έργα του σε ποίηση του Ηλία Κεφάλα με ερμηνευτές τον Θωμά Σιώμο και την Ιφιγένεια Καραγκούνη.
(Πιάνο: Ανδρέας Τσέγας, Βιολί: Πρόδρομος Κούκος, Μπάσο: Κώστας Λάμπας)

Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.

Ο ποιητής Ηλίας Κεφάλας

Ο Ηλίας Κεφάλας γεννήθηκε το 1951 στο χωριό Μέλιγος Τρικάλων. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα, όπου και έζησε από το 1969 έως το 1992. Σήμερα ζει και πάλι στον γενέθλιο τόπο του, παρακολουθώντας φωτογραφικά τη φύση, γράφοντας ποίηση, δοκίμιο και πεζογραφία και ασκώντας λογοτεχνική και εικαστική κριτική, σε περιοδικά λόγου και τέχνης. Ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο και περιστασιακά με την τηλεόραση. Μεταφράζει και παρουσιάζει γαλλόφωνους ποιητές. Σε στήλη του περιοδικού «Ευθύνη» δημοσιεύει κριτικές αποτιμήσεις προσώπων και κειμένων της νεοελληνικής γραμματείας, ως ύστερες εντυπώσεις από μια δεύτερη ανάγνωση. Σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά («Αυγή», «Διαβάζω», «Εντευκτήριο», κ.λπ.) παρουσιάζει τις εντυπώσεις τους από τη σύγχρονη λογοτεχνική δημιουργία. Συντελεί στην έκδοση της επιστημονικής επετηρίδας «Τρικαλινά». Συνεργάζεται με τα κυριότερα λογοτεχνικά περιοδικά, όπου φιλοξενούνται ποιήματά του και άλλα κείμενα. Παλαιότερα διακόνησε επισταμένως της κριτική βιβλίου στα περιοδικά «Τομές», «Νέες Τομές», «Διαβάζω» και «Οδός Πανός», όπου φιλοξενήθηκαν περισσότερα από χίλια κείμενά του. Κάποια ποιήματα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά, ιταλικά και πολωνικά.

Νέα ποιητική συλλογή από τη Γεωργία Κολοβελώνη

Από τις εκδόσεις «Μελάνι» κυκλοφόρησε η καινούρια ποιητική συλλογή της Γεωργίας Κολοβελώνη με τίτλο «Μελάνι στον ουρανίσκο». Πρόκειται για τη δεύτερη συλλογή της Τρικαλινής ποιήτριας.

Γράφει σχετικά ο ποιητής Ηλίας Κεφάλας: «Η συλλογή ‘Μελάνι στον ουρανίσκο’ περιλαμβάνει ποιήματα που ανατέμνουν την πραγματικότητα με βλέμμα κοφτερό και διεισδυτικό. Συνθέτουν μια ποίηση που αλιεύει εικόνες από το ανέφικτο και το πιθανώς εφικτό, για το άλογο και το παράλογο, για το φωτεινό και το σκοτεινό διάστημα των πόθων μας. Μια ποίηση που μετρά το παρόν, υπολογίζοντας τη μνήμη και μένοντας μετέωρη και αβέβαιη μπροστά στο μέλλον. Πρόκειται για την ποίηση του λειψού βίου και της αόριστης έλλειψης. Γεύσεις με καθημερινές τροφές ιδεών, αλλά και πλεύσεις προς το αιώνιο και το θνησιγενές την συνιστούν εκ του πλαγίου. Η αδιάπτωτη μοναξιά του ανθρώπου υψώνεται ανάμεσα στους στίχους πότε ως κατόρθωμα και πότε ως ανίκητο οχυρό».

Η Γεωργία Κολοβελώνη είναι πτυχιούχος Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και κάτοχος Μεταπτυχιακών τίτλων σπουδών. Είναι επιμορφώτρια φιλολόγων στις Τεχνολογίες Πληροφορίας και Επικοινωνίας και έχει συμμετάσχει ως εισηγήτρια σε πανελλήνια και διεθνή συνέδρια. Είναι πιστοποιημένη γνώστης του συστήματος γραφής και ανάγνωσης Braille και έχει πιστοποιηθεί για την επιτυχή παρακολούθηση του Α’ κύκλου σπουδών της ελληνικής νοηματικής γλώσσας. Έχει παρακολουθήσει πρόγραμμα επαγγελματικής κατάρτισης στη Δημοσιογραφία και έχει ασχοληθεί ερασιτεχνικά με το ραδιόφωνο. Μιλάει άριστα Αγγλικά και Γαλλικά. Εργάζεται ως φιλόλογος στο Μουσικό Σχολείο Τρικάλων. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν αποσπάσει ποικίλες διακρίσεις σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Γαλλικά και έχουν δημοσιευθεί σε Γαλλική ανθολογία ποίησης. 

Η πρώτη της ποιητική συλλογή «Ιστορίες με λυπημένη αρχή» κυκλοφόρησε το 2012 από τις εκδόσεις Νέος Αστρολάβος /Ευθύνη.

Η πλημμύρα του Πηνειού το 1886

Κατά την αναδίφησή μας σε παλιές εφημερίδες των Τρικάλων, αναζητώντας πληροφορίες για την ιστορία του χωριού Βαλτινού, αλιεύσαμε ένα δημοσίευμα της εφημερίδας «ΟΙ ΕΡΓΑΤΑΙ» της 2 - Μαρτίου -1886, στο οποίο γίνεται αναφορά στην εκχείλιση του Πηνειού ποταμού και στις ζημιές που προκλήθηκαν από την πλημμύρα, στο Βαλτινό και στα γύρω χωριά της περιοχής.

Το δημοσίευμα έχει ως εξής:

«Ο ποταμός Πηνειός

Και άλλοτε κατ’ επανάλληψιν εγράψαμεν παρακαλούντες την κυβέρνησιν να λάβη πρόνοιαν περί της κοίτης του ποταμού Πηνειού, όστις διασχίζων όλην την πεδιάδα της Θεσσαλίας επροξένησε και προξενεί εκάστοτε μεγάλας ζημίας εις τα παρ’ αυτόν κείμενα χωρία, απειλών πολλάκις φοβεράς καταστροφάς. Αλλ’ η φωνή υμών υπήρξε φωνή βοώντος εν τη ερήμω, διότι οι ημέτεροι κυβερνήται ολίγον φαίνεται φροντίζουσι περί χιλιάδων υπάρξεων ων η ζωή και η περιουσία κινδυνεύουσιν ανά πάσαν στιγμήν.

Και ώφειλον μεν προ παντός άλλου οι εκ Θεσσαλίας βουλευταί, ιδίως δε οι εκ Τρικάλων να υψώσωσι φωνήν υπέρ της σωτηρίας των κατοίκων οίτινες δια της ψήφου των ανέδειξαν αυτούς αντιπροσώπους. Αλλά δυστυχώς σήμερον παν άλλο έχομεν ή βουλευτάς, διότι εκ των υπαρχόντων τοιούτων οι μεν είναι αγράμματοι και αληθείς ξυλοσχίσται, ανίκανοι προς πάσαν ενέργειαν, οι δε δαπανώσι τον χρόνον αυτών διορίζοντες κλητήρας και εισπράκτορας.

Ούτω λοιπόν πρότινων ημερών ο ποταμός εκχειλίσας μετέβαλε κοίτην και εισορμήσας δια της πεδιάδος κατέπνιξε τα χωριά Μεγάρχι, Διάλεσι, Τσιάρα, Βαλτσινόν, και Βαρυμπόπη, καταστρέψας τα σπαρτά και συμπαρασύρας οικίας, ποίμνια, και λοιπά ζώα. Οι δυστυχείς χωρικοί εγένοντο ανάστατοι, απέλπιδες δε εζήτησαν σωτηρίαν εις τα πέριξ υψώματα και τα γειτονικά χωριά, όθεν εθεώντο την καταστροφήν των υπαρχόντων αυτών.

Παρακαλούμεν θερμώς την κυβέρνησιν να φροντίση συντόμως περί θεραπείας του κακού τούτου, διότι ένεκα του επικρατούντος καιρού, ο ποταμός απειλεί νέας ζημίας τότε δε η καταστροφή των χωρίων θα συντελεσθή εξ ολοκλήρου.»

Για πιο λόγο, για ποια αιτία;

Τα παιδιά του πολέμου : Πορτρέτα παιδιών του Αφγανιστάν

Πορτρέτα μορφών γερόντων

Γεροντικές μορφές, εκφραστικά πρόσωπα, άνθρωποι της μοναχικής ζωής αφιερωμένοι είτε στην τέχνη, είτε στην αναζήτηση της πνευματικότητας και του καθήκοντος, φωτογραφήθηκαν και άφησαν το εκφραστικό τους αποτύπωμα.

Επώνυμοι κι ανώνυμοι συνάνθρωποι, γεροντικές μορφές σε προσωπογραφίες, παρουσιάζονται εδώ, σε μια σειρά από επεξεργασμένες φωτογραφίες, οι οποίες είναι κατά κύριο λόγο ασπρόμαυρες.

Εικόνες που επεξεργάστηκαν στο FHOTOSHOP (Γραφικές Τέχνες Δ. Τσιγάρα) με καλλιτεχνική διάθεση. Εικόνες που προβάλλουν τη φωτογραφική τους ταυτότητα, διακρίνονται για τον καθαρά ανθρωποκεντρικό τους χαρακτήρα και δεν αποδίδονται στο πλαίσιο ευρύτερων συνθέσεων, αλλά μεμονωμένα και παράλληλα, με ποιητική και έντονη ψυχογραφική διάθεση.

Ο φακός έλκεται από τις περήφανες γεροντικές μορφές που θα μπορούσαν να συμβολίζουν τον άλλο μας εαυτό. 
Γενειοφόρες μορφές γέρων, γονιών, σοφών και διδασκάλων, που με το εκφραστικό τους βλέμμα θαρρείς πως θέλουν να μας μεταδώσουν τη σοφία τους, να μας κρίνουν, να μας συμβουλεύσουν και να μας προτρέψουν προς την επαναφορά της τάξης. 

Η σημαδιακή πορεία από Μεσοχώρα-Πύλη (Πόρτα) στις 7 Γενάρη 1960

του Κώστα Κατσαρού τ. Δημομηχανικού-συγγραφέως

          Προσωρινά βιώναμε στο νοικιασμένο, λιτό και φτωχό δωμάτιο στην συνοικία της Αγίας Μονής στην  άκρη της αφιλόξενης πόλης με ένα σωρό βιβλία και τετράδια και οι άλλοι συμμαθητές και φίλοι χειρότερα στις άθλιες παράγκες στα Τρανά Μνήματα.

Για  να μάθουμε γράμματα  στα  γυμνάσια της πόλης των Τρικάλων.  

Εναρκτήρια γνώση αρχαίων ελληνικών:  πιστεύω τω φίλω, πιστόν φίλον εν κινδύνοις  γιγνώσκεις ….

        Με την πόλη δεν είχαμε συνδεθεί αρκετά,  μπορεί και η πόλη να μας απωθούσε,  μια αμοιβαία κρύα σχέση.

        Μπορούσες όμως να ζεις σε οργανωμένη κοινωνία με περισσότερους ανθρώπους, να έχεις μεγαλύτερη επικοινωνιακή και φιλική παρέα,  ψωμί, τυρί, γάλα, σοκολάτες, μπισκότα, καλύτερες συνθήκες υγιεινής, ηλεκτρικό ρεύμα, βιβλιοθήκη και σινεμά,  αρκεί να είχες λίγα χρήματα και κάποιο ξεχωριστό ενδιαφέρον.

        Η ψυχή μας ήταν γαλουχημένη εκεί ψηλά, στα ορεινά  χωριά μας,  που ήταν τα ισόγεια κυρίως,  πέτρινα φτωχικά μας,  διαστάσεων κατά κανόνα  5χ10 μέτρων,  δύο δωματίων με ενδιάμεσο διαμπερή διάδρομο,  προϊόντα προσωπικού μόχθου και  στεγαστικών  προγραμμάτων.

         Εκεί  έμεναν και τα γονικά μου  με την πενιχρή πολεμική αναπηρική σύνταξη του ηρωικού πατέρα του πολέμου του 40.

Άλλοι εκεί στα ορεινά χωριά ζούσαν λίγο καλύτερα άλλοι λίγο χειρότερα. Σκοπός ήταν  βιοποριστικά να καλύπτονται τα βασικά και αναγκαία. Το χρήμα και η ιδέα του χρήματος δεν ήταν η αξία της περιοχής.

                               Οδύσσεια

          Σαν ήρθε η ώρα των χριστουγεννιάτικων διακοπών, κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο,  δεν μας κρατούσε τίποτε στην μεγάλη πόλη.

          Μας ωθούσε η δυνατή εσωτερική παρόρμηση  ικανοποίησης  της ψυχικής και βιωματικής ανάγκης, της  οικογενειακής σύναξης  στην  ιδιαίτερη και ιερή πατρική εστία,  κοιτίδα του θεσμού της οικογένειας  και αείποτε τον πλέον προσφιλή και αγαπητό χώρο ασφαλούς καταφυγής,  αισθήματα  που εκδηλώνονταν έντονα κυρίως κατά τις εορταστικές και καλοκαιρινές διακοπές των μαθημάτων για το σύνολο σχεδόν των μαθητών  της ορεινής περιοχής μας.

Bιβλιοπαρουσίαση Ποιητικής Συλλογής ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΤΣΙΓΑΡΑ: “Εξιδανικεύσεις και Δαιμονοποιήσεις”

Παρουσιάζει ο Λευτέρης Α. Αναστασίου

“Θα ζωγραφίσω με τον άνεμο λουλούδια

 με την κιθάρα μου θα φτιάξω δυό τραγούδια

με τα όνειρά μου θα σφυρίξω ένα σκοπό

και θ' αντιστέκομαι με σθένος στο κακό”

(“Ένα παιχνίδι η ζωή” (Δ.Τ.)

Ο Δημήτρης Α. Τσιγάρας όχι τυχαία διάλεξε για τον τίτλο της “ποιητικής του Συλλογής” την παράταιρη και ιδιόρρυθμη έκφραση “Εξιδανικεύσεις και δαιμονοποιήσεις”. Φυσικά, σε πρώτο πλάνο δυσκολεύει την άμεση κατανόηση, όταν όμως εγκύψει με σοβαρότητα ο αναγνώστης στην ανίχνευση του νοήματος των ποιημάτων της Συλλογής καταλαβαίνει την αγωνία του ποιητή. Στη σελ. 5 στο “εισαγωγικό σημείωμα” γράφει αιτιολογώντας τον τίτλο: “Βρισκόμουνα μπροστά σ' ένα βασανιστικό δίλημμα. Να εκδώσω ή να διατηρήσω αυστηρά την ιδιώτευση αυτών των κομματιών της ψυχής μου... Μέσα στις αντοχές του Χρόνου η Ποίηση έχει τον τελευταίο λόγο και το δικαίωμα της επιλογής... Τακτοποιώντας μέσα μου (εξιδανικεύσεις και δαιμονοποιήσεις) σκέψεις και συναισθήματα, νιώθω απενοχοποιημένος και τολμώ να καταθέσω στο κοινό - όχι στην αγορά- αίτηση για την πολιτογράφησή μου στων ιδεών την Πόλη...”. Στην ποίησή του ο εκ Βαλτινού ποιητής βάζει ως πρωταρχικό του στόχο τη συμπόρευση Ποίησης και Μουσικής σε μεταμεσονύχτιες στιγμές σιωπής. Είναι η συμπόρευση -διατείνεται- της ζωής με το όνειρο, στο αινιγματικό μονοπάτι της ύπαρξης:

“Στον άμωμο τόπο,

 στα ουράνια δώματα

μόνο με το θυμίαμα της Ποίησης

την ευγένεια της Μνήμης

την αγνότητα της Μουσικής

μπορείς να πλησιάσεις”

(“Προμετωπίδα”)

Σχίζει την καταχνιά των λέξεων η αγωνία πνεύματος λευκού -όπως της αυλής του τα λευκά περιστέρια- όταν ανασαίνει η αγάπη στα σύνορα του ακοίμητου χρόνου της νιότης, που αναμετριέται στο αλώνι της καρδιάς. Τότε ζευγνύει το στίχο με τις νότες και πυρπολεί με Μνήμη αγάπης τα συναισθήματά του. Είναι οι στιγμές που λάμπει ολάκερος ο λόγος στα σπίτια του χωριού της Θεσσαλίας -την άγια του Φάτνη- με τις πυκνοκατοικημένες λέξεις:

“Ακούω τους χτύπους της καρδιάς κι αναθαρρεύω

με τα φτερά ενός αγγέλου ταξιδεύω

μέσα στου κόσμου την αέναη γιορτή

άνθρωποι κι άγγελοι πορεύονται μαζί”.

(“Ένα παιχνίδι είναι η ζωή”)

Σε ώρες ταπεινές μια πρωτοπαρουσιαζόμενη ποιητική συλλογή γεμάτη από την αξιοπρέπεια της ιερής του Γης και από τη βαθύτερη αίσθηση της μοίρας του αγρότη και του εργάτη, η οποία συνοδεύεται από την πήλινη σαγήνη απατηλών αντανακλάσεων, ανταμώνει ένα μουσικό φως με μια σπάνια εικόνα κι ένα ένδοθεν διάνυσμα συναισθηματικής κορύφωσης:

 “Στ' αλώνια της νιότης μας τα βολικά

μνήμες, βιώματα, νοσταλγικά

γελούσαμε, παίζαμε, μαλώναμε, ολόγυρα

απ' το πρωί μέχρι το λιόγερμα”

                         ```

 Στ' αλώνια της νιότης μας, τα παιδικά

ξένιαστα, χρόνια, ονειρικά

φτιάχναμε, πλάθαμε τη μπουκουβάλα

από ψωμί, τυρί και γάλα...”

(Στ' αλώνια)

Μέσα από τη βιωμένη ευαισθησία, η οποία ντύνει την αισθηματική και αισθητική του πληρότητα, ανιχνεύει το μήνυμα της Αγάπης, μεταφέροντας τον υπαρξιακό του λόγο -δίχως αμφίβολες λεκτικές ακρότητες ή ιδιωματισμούς- στη σύγχρονη, λαβωμένη από την αγγλοσαξωνική κουλτούρα, έκφραση με κάποιες νότες έναρθρης μουσικής αχλύος φορτωμένες εναπόληση και τρυφερότητα από τις γάργαρες πηγές της Θεσσαλικής ενδοχώρας αξιοποιώντας κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις αξίες της λαϊκής παρουσίας και παράδοσης:

"Τα Λιλιπούτεια" του Ηλία Κεφάλα

 της Λίλιας Τσούβα

Με την τελευταία του ποιητική συλλογή «Τα Λιλιπούτεια», που κυκλοφόρησε μόλις πρόσφατα από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη, ο τρικαλινός λογοτέχνης  Ηλίας Κεφάλας έρχεται να συνεχίσει την επιτυχημένη του πορεία στο χώρο των γραμμάτων  που  έχει να επιδείξει ένα πλούσιο και πολυσχιδές έργο, ποιητικό, πεζογραφικό, κριτικό και δοκιμιακό.

«Τα Λιλιπούτεια» είναι μια συλλογή 71 μικροσκοπικών ποιημάτων που αποτελούν ολοκληρωμένα και δυνατά έργα τέχνης και καταδεικνύουν ολοφάνερα το ταλέντο και τη δεξιότητα  του καλλιτέχνη. Η γοητεία τους εντοπίζεται στο λιτό και εξαιρετικά σύντομο στίχο που αποδίδεται. Η πυκνότητα του λόγου και των νοημάτων που διακρίνει τον ποιητή, αναδεικνύεται με τη δεξιοτεχνία και την εικονοπλαστική του δύναμη κατά τη σύνθεση μικρών ζωγραφικών μινιατούρων που θέλγουν και αποζημιώνουν με την αισθητική και το περιεχόμενό τους.

Τα ποιήματα της συλλογής είναι όλα γραμμένα σε στίχο ελεύθερο,  με πολυτονική γραφή, δίγλωσσα (ελληνικά και γαλλικά), με μόνα σημεία στίξης την παύλα και το ερωτηματικό και χωρίς τελείες. Ο  ποιητής καταφέρνει έτσι να δημιουργήσει έναν διάλογο ανοιχτό και επιτυχημένο με τον αναγνώστη και να κάνει ευανάγνωστα και απολαυστικά τα ποιήματά του, τα οποία διαβάζονται με μια ανάσα, σχεδόν απνευστί.  Ο αναγνώστης χαίρεται τον στίχο, απολαμβάνει τη μέθη του λυρισμού καθώς και τη στοχαστική διάθεση που αναδύεται.

Η πρώτη ύλη του ποιητή αντλείται από τη φύση και τη ζωή. Η φύση του Μέλιγου, του μικρού γενέθλιου χωριού, αποτελεί την έμπνευση που του δίνει «τις λέξεις  για να πιάσει τις ιδέες», σύμφωνα με τον ταοϊκό στοχαστή Τσουάγκ Τσέου, τα λόγια του οποίου χρησιμοποιεί ο ποιητής στην πρώτη σελίδα, ως βασικό μοτίβο της ποιητικής του συλλογής.

Τώρα που είναι άνοιξη

Τώρα που είναι άνοιξη και τα φυτά γιορτάζουν,

τώρα τα κλώνια γέρνουνε για μια αγκαλιά κι αρπάζουν

το ταίρι τους και δένονται, την μοναξιά μοιράζουν,

τον έρωτά τους χαίρονται σε κόμπο τον ταιριάζουν,

με φυλλωσιές στολίζονται, τα δυο με ένα μοιάζουν,

τώρα που είναι άνοιξη και τα φυτά γιορτάζουν!

Τώρα που είναι άνοιξη και τα φυτά γιορτάζουν,

σε όσους τα φροντίζουνε, πασχίζουν και κοπιάζουν,

αξίζουν χίλια ευχαριστώ και μπράβο τους ταιριάζουν,

χρόνια πολλά να ζήσουνε κι όλοι να τους δοξάζουν!

Οι συγχωριανοί καλλιτέχνες Κώστας Στάθης και Νάσια Ριζαργιώτη σε νέα ερμηνεία τραγουδιού.

Με το στοιχείο της ευχάριστης έκπληξης αλλά και της αυστηρής ποιοτικής δημιουργίας των νέων καλλιτεχνών στα μουσικά δρώμενα του τόπου μας, δεχθήκαμε και το δεύτερο κατά σειρά μουσικό έργο των συγχωριανών μας καλλιτεχνών Κώστα Στάθη και Νάσιας Ριζαργιώτη.

Σε μουσική του Χρυσοβαλάντη Σωτηρίου και στίχους του Τάκη Δήμητσα, o συγχωριανός μας,  Κώστας Στάθης του Ευαγγέλου ερμηνεύει καταπληκτικά ένα έντεχνο τραγούδι με τίτλο «ΚΡΥΦΤΟ».  Στα φωνητικά συμμετέχει επίσης, η συγχωριανή μας Νάσια Ριζαργιώτη.

ΚΡΥΦΤΟ (Στίχοι)
Αχ να μπορούσα μια βραδιά
παιχνίδι να ετοιμάσω
καημούς μαζί και στεναγμούς
μήπως τους ξεγελάσω

Να παίξουμε μαζί κρυφτό
στην γειτονιά την πάνω
η μάνα τους να γίνω εγώ
και ζαβολιές να κάνω

Να στείλω όλους τους καημούς
στο δάσος να κρυφτούνε
στο δάσος μέσα το πυκνό
που άκρη δε θα βρούνε

Να πω στους αναστεναγμούς
αυτοί να τα φυλάξουν
μετρώντας ως το χίλια δυο
λίγο να μας ξεχάσουν.

Όλα αυτά που σκέφτομαι
έστω για λίγη ώρα
να’χα το μαγικό ραβδί
να τα αλλάξω τώρα

Οι μάγισσες τα ξωτικά
το έχουν το ραβδάκι
γι αυτό και τ’όνειρό μου αυτό
το ‘κανα τραγουδάκι.

Μουσική: Χρυσοβαλάντης Σωτηρίου (Valkristo)
Στίχοι: Τάκης Δήμητσας
Ερμηνεία: Κώστας Στάθης - Νάσια Ριζαργιώτη
Παραγωγή-Ενορχήστρωση: Χρυσοβαλάντης Σωτηρίου
Ηχοληψία,Mείξη,Mastering: Νίκος Παπαδόπουλος
Στούντιο: Soundflakes Studios

Έπαιξαν οι μουσικοί:
Λύρα: Λευτέρης Ανδριώτης
Λαούτα,Ούτι,Τζουράς: Γιώργος Παππάς
Κιθάρες: Νίκος Παπαδόπουλος
Μπάσο ακουστικό: Γιάννης Πλαγιαννάκος
Μπεντίρ, μικρά κρουστά: Γιώργος Γκαραβούνης

«Σε περίπτωση που δεν πεθάνω»: Το συγκλονιστικό μήνυμα της Ελλάδας προς την Ευρώπη (Video)

«Σε περίπτωση που δεν πεθάνω - ένας ελληνικός ψίθυρος προς την Ευρώπη» είναι το βίντεο που έφτιαξε ομάδα καλλιτεχνών, απευθύνοντας το μήνυμα προς την Ευρώπη, το κοινό μας δένδρο όπως λέει το βίντεο. Το βίντεο είναι ένα μήνυμα υπέρ της Ευρώπης και της διαφορετικότητας, καθώς και «του δικαιώματος στην επιβίωση, στην εργασία, στην αισιοδοξία, στη ζωή», που είναι κοινό για όλους.

«Κατάγομαι από τις ρίζες της Μεσογείου, εκεί που βρέχουν τις ελπίδες μας γαλανά νερά, που μας ποτίζουν όλους. Όσο είναι δικά μου, θα είναι και δικά σας. Αν πάψουν να είναι, μαζί θα ξεραθούμε στο δένδρο που φύτεψαν οι πρόγονοί μας», λέει η πρωταγωνίστρια.

«Δεν αξίζει σε κανένα λαό να είναι προτεκτοράτο. Η δίψα του δένδρου, τα χρέη που λένε οι λογιστές, μοιάζουν με αλυσοπρίονα φαντασμάτων. Δεν τα βλέπεις, δεν τα πιάνεις».

Το βίντεο έχει σκηνοθετήσει ο Νικόλας Ανδρουλάκης και «πρωταγωνιστεί» η Ντάνι (Ιωάννα) Γιαννακοπούλου, σε μουσική Κωνσταντίνου Βήτα. «Το βίντεο δεν φτιάχτηκε για να σας εντυπωσιάσει ή να σας σοκάρει. Επειδή αυτά τα λόγια δεν είναι κραυγή, αλλά ψίθυρος» λέει η ομιλήτρια.

«Οι Έλληνες γίναμε το πειραματόζωο της λιτότητας. Επειδή τολμήσαμε να την εφαρμόσουμε. Και τα καταφέραμε. Στα χαρτιά. Και όμως τώρα πεθαίνουμε. Τώρα τολμούμε να γίνουμε το πειραματόζωο της ελπίδας. Για μια πιο δίκαιη Ευρώπη. Με πολλή σκληρή δουλειά. Με ειλικρίνεια. Μαζί. Μη μας αφήνετε μόνους» αναφέρεται στο βίντεο- μήνυμα προς τους Ευρωπαίους εταίρους.

Όσο μπορείς Κ. Καβάφης

«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς:

μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική».

Πυρκαγιά σε αγρόκτημα στο Βαλτινό

Πυρκαγιά σε αποθηκευτικούς χώρους αγροτικών προϊόντων και θερμοκηπίου εκδηλώθηκε το μεσημέρι της Κυριακής 15-2-2015 στο Βαλτινό Τρικάλων.

Η πυρκαγιά εκδηλώθηκε από άγνωστη αιτία, στο υπαίθριο οίκημα του αγροκτήματος ιδιοκτησίας του κ. Μιχάλη Δήμου και κατέστρεψε ολοσχερώς εκατοντάδες δέματα χόρτου και διάφορα αγροτικά εργαλεία.

Στο σημείο κατέφτασε η πυροσβεστική υπηρεσία με δύο οχήματα, όπου κατέσβησε τη φωτιά, η οποία απειλούσε να πάρει διαστάσεις και να καταστρέψει αγροτικά μηχανήματα και διπλανά οικήματα.

Οι συγχωριανοί καλλιτέχνες Νάσια Ριζαργιώτη και Κώστας Στάθης

Σε μουσική του Χρυσοβαλάντη Σωτηρίου και στίχους του Νίκου Δότσιου, η συγχωριανή μας,  Νάσια Ριζαργιώτη του Παύλου ερμηνεύει καταπληκτικά ένα έντεχνο τραγούδι με αξιώσεις. Στα φωνητικά συμμετέχει επίσης, ο συγχωριανός μας Κώστας Στάθης και ο Αλέξανδρος Μπελλές.

Το αποτέλεσμα δικαιώνει όλους τους δημιουργούς, και όπως δείχνουν τα πράγματα  το αξιόλογο ταλέντο κατοικεί μέσα τους και γρήγορα θα τους αναδείξει σε μεγάλους καλλιτέχνες.

Θερμά συγχαρητήρια σε όλους!

Μουσική: Χρυσοβαλάντης Σωτηρίου
Στίχοι: Νικόλας Δότσιος
Ερμηνεία: Νάσια Ριζαργιώτη
Φωνητικά: Κώστας Στάθης, Αλέξανδρος Μπελλές, Ν. Ριζαργιώτη

Παραγωγή-Ενορχήστρωση: Χρυσοβαλάντης Σωτηρίου
Ηχοληψία-Mείξη-Mastering: Νίκος Παπαδόπουλος
Στούντιο: Soundflakes Studios

Έπαιξαν οι μουσικοί:
Λύρα: Λευτέρης Ανδριώτης
Λαούτα-Ούτι-Σάζι: Γιώργος Παππάς
Κιθάρες-Σιτάρ: Νίκος Παπαδόπουλος
Μπάσο ακουστικό: Γιάννης Πλαγιαννάκος
Μπεντίρ-μικρά κρουστά: Γιώργος Γκαραβούνης

Τα παιδιά κάτω στον κάμπο

Βιβλιοκριτική για το τελευταίο βιβλίο του συγγραφέα Ηλία Κεφάλα

Στην Κυριακάτικη εφημερίδα της Καθημερινής (16.11.2014) δημοσιεύθηκε μια βιβλιοκριτική – αφιέρωμα για το τελευταίο βιβλίο του συντοπίτη μας Ποιητή και Συγγραφέα Ηλία Κεφάλα. Η κριτική φέρει τον τίτλο «Το χρονικό ενηλικίωσης στα Τρίκαλα του 1951-69» και την υπογράφει ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΥΓΑΣ.

ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ

Τρίκαλα 1951-1969: Η πόλη όπου γεννήθηκα

εκδ. Γαβριηλίδης, 2014

Το βιβλίο του Ηλία Κεφάλα ξεκινά με ένα λάθος στον υπότιτλο. Τα Τρίκαλα δεν είναι η πόλη που γεννήθηκε. Τα Τρίκαλα αυτού του βιβλίου είναι η πόλη στην οποία ενηλικιώθηκε. Ήδη από τη χρονολογία που αναφέρεται στον τίτλο του βιβλίου «1951-1969», και σε συνδυασμό με το βιογραφικό του, ο αναγνώστης το αντιλαμβάνεται αυτό.

Ο Ηλίας Κεφάλας είναι ποιητής, δοκιμιογράφος και κριτικογράφος. Με το τελευταίο του βιβλίο επιχειρεί την καταγραφή χαρακτηριστικών και εμπειριών της γενέθλιας πόλης του. Με είκοσι ανεξάρτητα μεταξύ τους –αλλά μερικές φορές αλληλοσυμπληρούμενα– ολιγοσέλιδα κείμενα, περιγράφει το χωριό στο οποίο γεννήθηκε και την πόλη στην οποία πέρασε τα χρόνια του γυμνασίου. Συναντούμε αφηγήσεις και περιγραφές οι οποίες είναι γνωστές από λογοτεχνικά, και μη, βιβλία αλλά και από οικογενειακές περιγραφές.

Στα Τρίκαλα και στις γύρω περιοχές που αναφέρονται στο βιβλίο, καθρεπτίζονται η ζωή και τα χαρακτηριστικά μιας οποιασδήποτε επαρχιακής πόλης της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Κύρια ασχολία του πληθυσμού στα χωριά είναι η γεωργία και η κτηνοτροφία, και οι εικόνες που περιγράφονται είναι εικόνες φτώχειας και ανέχειας. Συγγενείς και συγχωριανοί δημιουργούν μικροκοινότητες αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Οι δυνατότητες όλων είναι περιορισμένες, και η μοίρα τους εν πολλοίς προκαθορισμένη.

Ετικέτες κρασιών του Βαλτινού

Τα κρασιά παράγονται από σταφύλια που καλλιεργούνται με την τέχνη, τη γνώση και το μεράκι του οινοπαραγωγού.

Ο τύπος του κρασιού, η κατάσταση του εδάφους και η ξεχωριστή επεξεργασία από τον οινοπαραγωγό είναι θεμελιώδη ζητήματα για την δημιουργία ενός καλού κρασιού. Ενώ, η επιλογή του κλήματος και ο τόπος καλλιέργειας των αμπελιών είναι οι βασικοί παράγοντες για το άρωμα, και την γεύση του κρασιού.

Στο Βαλτινό τα τελευταία χρόνια, πολλοί είναι εκείνοι, που ασχολούνται με την καλλιέργεια αμπελιών και την οινοπαραγωγή, για ιδία χρήση και για φίλους.

Όταν τελειώσει η διαδικασία της ωρίμανσης του κρασιού, μεταγγίζουν και εμφιαλώνουν το κρασί της χρονιάς σε διάφορες φιάλες και επικολλούν πάνω τους τις διάφορες ετικέτες, που δηλώνουν την ονομασία, τον τύπο, την προέλευση και το έτος παραγωγής του κρασιού.

Με τον τρόπο αυτό πολλοί έχουν δημιουργήσει, εδώ και μερικά χρόνια, μια παρακαταθήκη από αξιόλογες κάβες με παλιά κρασιά.

Παρουσιάζουμε εδώ, μια σειρά από ετικέτες οίνου από διάφορους οινοπαραγωγούς του Βαλτινού.

Ενώ από το περιοδικό Gourmet της εφημερίδας  «Το Βήμα» σταχυολογήσαμε μερικές χρήσιμες πληροφορίες για την γευσιγνωσία και τα χαρακτηριστικά στοιχεία του κρασιού.

Μνήμες ενός φοιτητή του Πολυτεχνείου

Του Χάρη Αγγελή

Από την Πέμπτη 15/11/73 το απόγευμα μπαινόβγαινα στο Πολυτεχνείο για να συναντήσω την Ελενίτσα που μου είχε πει πως θα πήγαινε με τις συμμαθήτριες της, κρυφά από τους γονείς της.... Είχα πάρει απόφαση να της μιλήσω, τι έννοιωθα γι’ αυτήν κι αν πάλι μ’ έπιανε η ντροπή τουλάχιστον θα την έβλεπα θα άκουγα τη φωνή της θα φανταζόμουν το κορμί της κάτω από την μπλε ποδιά της....

Ως της Παρασκευής το σούρουπο πουθενά οι μαθήτριες της έκτης τάξης του Α΄ γυμνασίου θηλέων Πλάκας. Απογοήτευση, απελπισία ...τα έβαλλα με την δικτατορία όπως και οι άλλοι συνομήλικοι μου: Παπαδόπουλε φασίστα που παντρεύτηκες την πλύστρα, δεν σε θέλει ο λαός παρ’ την Δέσποινα και μπρος... λαϊκή κυριαρχία ...ψωμί, παιδεία, ελευθερία!!!

Κατά τις 6 μ μ άρχισαν οι μπάτσοι να ρίχνουν δακρυγόνα...δάκρυα και τσούξιμο στα μάτια κάψιμο στο στόμα και στο λαιμό δυσκόλευαν την αναπνοή... Ρίξτε νερό στο πρόσωπο είπε ένας φοιτητής της ιατρικής και η κατάσταση έγινε ανυπόφορη. Δεν έβλεπα πια με δυσκολία ανάσαινα και το πρόσωπο γέμισε δάκρυα και μίξες. Έκατσα στο χώμα και παραλίγο να πάθω ασφυξία... ώσπου τα μεγάφωνα είπαν πως το νερό στα μάτια είναι λάθος, πάτε στην αίθουσα -φαρμακείο και βάλτε βαζελίνη στα ματοτσίνορα!! Αυτή τη φορά το πέτυχαν και η κατάσταση βελτιώθηκε... Εκείνη την ώρα έφυγαν οι περισσότεροι έγκλειστοι και μείναμε καμμιά τρακοσαριά για να φυλάμε τις θερμοπύλες έλεγε ένας ψιλόλιγνος μακρυμάλλης και μουσάτος... Ύστερα ακούσαμε πως βγήκαν τανκς και στρατιώτες στους δρόμους αλλά δεν θα μας πειράξουν γιατί είναι αδέρφια μας! Όταν το τανκ γκρέμισε την σιδερένια πόρτα μπήκαν μέσα οι αλεξιπτωτιστές και μας είπαν να φύγουμε για τα σπίτια μας και ότι δεν θα μας πειράξει κανείς! Οι μπάτσοι όμως είχαν άλλη άποψη και στη διασταύρωση Μπουμπουλίνας και Στουρνάρη βαρούσαν με τα γκλομπς όπου νάναι. Καθώς δεν είχα άλλην επιλογή έπρεπε οπωσδήποτε να περάσω ανάμεσα από τα κενά των μπάτσων και άμα γλυτώσω καλώς αλλιώς χαιρετίσματα στον πλάτανο! Τελικά ήμουν τυχερός, έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και την στιγμή που ο μπάτσος ζύγιαζε το γκλομπ στο κεφάλι μου έσκυψα κι αυτό έπεσε με τη δύναμη που είχε στη πλάτη μου. Μετά όσες φορές σκεφτόμουν αυτό που πέρασα έλεγα ότι ήταν δυνατόν να συμβεί και το μοιραίο!... οπότε ένα αγαλματάκι προς τιμήν του αγωνιστή της Δημοκρατίας σε μια άκρη της πλατείας... Μα εγώ συμπατριώτες μου πήγα στο πολυτεχνείο να συναντήσω την όμορφη Ελενίτσα...αυτόν το καημό είχα κι όχι τη Δημοκρατία....

Τα μαλλιά, τα γένια, τα μουστάκια και τα χτένια

Ο μήνας Νοέμβριος τα τελευταία χρόνια είναι αφιερωμένος στα... μουστάκια. Το Movember είναι ένα κίνημα το οποίο αναβιώνει κάθε Νοέμβριο, με σκοπό την συγκέντρωση χρημάτων για εκστρατείες και έρευνες σχετικές με ανδρικές ασθένειες.
Ο Νοέμβριος έχει μετονομαστεί σε Movember, ένα λογοπαίγνιο με τις λέξεις moustache ή mo (μουστάκι στην αυστραλέζικη αργκό) και November (ο 11ος μήνας στα αγγλικά).
Σήμερα το Movember Foundation είναι μια παγκοσμίως αναγνωρισμένη Μη Κυβερνητική Οργάνωση, η οποία κάθε χρόνο διοργανώνει τη φιλανθρωπική εκδήλωση Movember.

Στόχος της είναι η ευαισθητοποίηση του κοινού, κυρίως για τον καρκίνο του προστάτη, αλλά και για άλλες μορφές καρκίνου που πλήττουν τους άνδρες, όπως καρκίνο των όρχεων, καθώς και για την ψυχική υγεία των ανδρών.
Μέχρι σήμερα, το ίδρυμα Movember έχει συγκεντρώσει από δωρεές 559 εκατομμύρια δολάρια και χρηματοδοτεί πάνω από 800 προγράμματα σε 21 χώρες.
 Το ίδρυμα καλεί τους άνδρες να αφήσουν στην άκρη τις ξυριστικές τους μηχανές για όλο το μήνα Νοέμβριο και να ζητήσουν από συγγενείς και φίλους να χρηματοδοτήσουν την καμπάνια.

Οι Mo Bros, όπως ονομάζονται όσοι συμμετέχουν στην εκστρατεία, περιφέρονται μαζί με τα... μουστάκια τους στους δρόμους, επικοινωνούν την καμπάνια και πυροδοτούν συζητήσεις γύρω από θέματα για την υγεία των ανδρών.
Στην καμπάνια, όμως, δεν συμμετέχουν μόνο άνδρες. Οι Mo Sistas αποτελούν σημαντικό κομμάτι της επιτυχίας της καμπάνιας του Movember. Πρόκειται για γυναίκες ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένες σε ζητήματα υγείας των ανδρών, οι οποίες πείθουν τους άνδρες που βρίσκονται στο περιβάλλον τους να ενισχύσουν το κίνημα.
Στο τέλος του μήνα οι Mo Bros και οι Mo Sistas το γιορτάζουν με εκδηλώσεις και πάρτι που γίνονται σε όλο τον κόσμο.
Δείτε παρακάτω και μια σειρά φωτογραφιών από περίεργα μαλλιά, γένια και μουστάκια.

Τα Τρίκαλα του 2014

Μια περιπλάνηση στην πόλη των Τρικάλων του 2014. 

Ο Γιώργος Φωτόπουλος εμπνεύστηκε από τη πόλη και δημιούργησε ένα... εντυπωσιακό βίντεο, δείχνοντας τα σημαντικότερα σημεία της.

Ευχαριστήρια επιστολή του Προέδρου Ε.ΚΕ.Α. προς τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο Βαλτινού.

Ευχαριστήρια επιστολή έλαβε ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού από τον πρόεδρο του Ε.ΚΕ.Α. κ. Λεωνίδα Ανωμερίτη, για την λειτουργία της τράπεζας αίματος του Βαλτινού καθώς και για την εγγραφή του στο Εθνικό μητρώο αιμοδοτών.

Η συγκεκριμένη επιστολή έχει ως εξής:

 Προς τους υπεύθυνους του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού, που έχουν εγγραφεί στο Εθνικό μητρώο αιμοδοτών.

Θέμα: «Ευχαριστήρια επιστολή»
Αξιότιμες κυρίες και αξιότιμοι κύριοι,
Το Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας σας συγχαίρει και σας ευχαριστεί για τη μακροπρόθεσμη και πολύτιμη συνεισφορά σας στην ανάπτυξη του θεσμού της εθελοντικής αιμοδοσίας στη χώρα με στόχο την επάρκεια αίματος.
Η αλτρουϊστική σας διάθεση και η ανεκτίμητη προσφορά σε αίμα δίνει ελπίδα και πάνω απ’ όλα ποιότητα ζωής σε χιλιάδες συνανθρώπους μας. Γνωρίζουμε ότι παρ’ όλες τις προσπάθειες που καταβάλλονται ανάμεσα στους συλλόγους και στις υπηρεσίες αιμοδοσίας, υπάρχουν αρκετά προβλήματα και για το λόγο αυτό το Ε.ΚΕ.Α θεωρεί υποχρέωσή του να υποστηρίξει την υλοποίηση αυτού του θεάρεστου αλλά και δύσκολου έργου σας, στα μέτρα των δυνατοτήτων του.
Προσβλέποντας σε μία στενή και εποικοδομητική συνεργασία στο μέλλον, θα ήταν χαρά μας να προγραμματίσουμε μία προσωπική συνάντηση μαζί σας στον χώρο μας, όποτε εσείς το επιθυμείτε και παρακαλούμε να μας κρατάτε ενήμερους για τυχόν δραστηριότητές, προβληματισμούς , προτάσεις, εκδηλώσεις κ.λ.π.

Με εκτίμηση,

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Δ.Σ. ΤΟΥ Ε.ΚΕ.Α.

Ένα παλιό ρεπορτάζ στην Παπαράντζα

Στην Εφημερίδα «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ» Τρικάλων της Πέμπτης 5 Μαρτίου 1953 στην πρώτη σελίδα δημοσιεύτηκε ένα ρεπορτάζ με τη φωτογραφία του υπεραιωνόβιου Βασίλη Ανδρέου, από το Δενδροχώρι. Το άρθρο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την περιοχή μας, υπογράφεται υπό των αρχικών Α.Μ. και το παραθέτουμε με πιστή αντιγραφή.

ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΑΙΩΝΟΒΙΟΣ 115 ΕΤΩΝ ΚΑΤ'ΑΥΤΟΝ

ΚΑΙ 120 ΚΑΤ' ΑΛΛΟΥΣ ΖΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΠΑΡΑΝΤΖΑ

Απέκτησε 6 τέκνα, 20 εγγόνια, 18 δισέγγονα. –Ένα τρισέγγονο του πέθανε, αλλά περιμένει να γεννηθή άλλο. – Δεν έχει καπνίσει ποτέ. – Ελπίζει να ζήση πολλά ακόμη χρόνια.
Εκατόν δεκαπέντε χρονών λέει εκείνος πως είναι!... Στα εκατόν είκοσι «και βάλε» τα ανεβάζουν οι γεροντότεροι συγχωριανοί του!... Ίσως και να έχουν δίκηο οι δεύτεροι αφού τέτοιον τον θυμήθηκαν και ζήσαν και γεράσανε κι αυτός ακόμα τέτοιος είναι…» και η προσπάθεια αυτή της απόκρυψης των πέντε αμφισβητούμενων χρόνων από τον ίδιο, να μη αποβλέπει παρά στην επιθυμία και μόνο και στο κουράγιο να τα «ξαναζήσει».
Χαλάλι του, λοιπόν κι αφού δεν μας πέφτει παρά μόνο λόγος, του ευχόμαστε με όλη μας την καρδιά, να το κατορθώσει.
Πρόκειται για το Βασίλη Ανδρέου από το χωριό Δενδροχώρι (Παπαράντζα) που μ’ όλα τα παραπάνω χρόνια που αναφέραμε πως βαρύνεται όχι μόνο εξακολουθεί να ζει, αλλά...
 δίνει και την εντύπωση πως θα ζήσει ακόμα πολύ. «Άλλα τόσα» λένε οι χωριανοί πως θα ζούσε, αν είχε την περιποίηση και καλοζωία που πρέπει για άνθρωπο της ηλικίας του.
Σαν λευκό όνειρο παρουσιάστηκε μπρος στα μάτια μου, η ζωντανή αυτή ιστορία αιώνος και πλέον ο Βασίλης Ανδρέου.
Όταν τον είδα στο χωριό του που πήγα να τον επισκεφθώ, το σταθερό του χέρι πούσφιξε το δικό μου, μούδωσε την ιερή συγκίνηση του χαιρετισμού απ΄ τα βάθη των χρόνων που πέρασαν.
Πέρασε μπόρες και μπόρες κι έζησε χαρούμενες κι ευτυχισμένες ημέρες. Γεννήθηκε μες στη σκλαβιά και ευτύχησε να δει νέος τότε ακόμα, την απελευθέρωση του τόπου μας.

Συγκλόνισε η παρέλαση του δασκάλου με τον μαθητή

Δελτίο Τύπου, από τον σύλλογο Γονέων Κηδεμόνων και Φίλων Αυτιστικών Ατόμων Ν. Λάρισας και τον σύλλογο Διδασκόντων 33ου Δημοτικού Σχολείου Λάρισας.

«Ήταν δικαίωση για όλους μας η εικόνα του συναδέλφου μας που παρέλασε μαζί με τους μαθητές του κρατώντας σφιχτά το χέρι ενός μαθητή του, ο οποίος το είχε ανάγκη λόγω της ιδιαιτερότητάς του. (Ο μαθητής είναι παιδί  με σύνδρομο Asperger – υψηλής λειτουργικότητας αυτισμό και φοιτά στη Δ  τάξη Δημοτικού).
Δικαίωση για όλους τους δασκάλους του σχολείου, οι οποίοι  σεβάστηκαν τη διαφορετικότητα του και το δικαίωμα του παιδιού να παρελάσει, λαμβάνοντας υπόψη τα συναισθήματα και την επιθυμία του να ζήσει ισότιμα τη σχολική ζωή.
Δικαίωση για το γυμναστή του σχολείου,  ο οποίος ενθάρρυνε το μαθητή και οργάνωσε τη διάταξη των παιδιών που συμμετείχαν στην παρέλαση ώστε αυτά μαζί με το δάσκαλο της τάξης να είναι περήφανοι συμπαραστάτες του.
Δικαίωση για τον ίδιο το δάσκαλο της τάξης,  ο οποίος  ολοκλήρωσε όλη την πορεία της παρέλασης κρατώντας μέσα στο χέρι του το χέρι του μαθητή του, περπατώντας δίπλα του περήφανος, καθόλου αμήχανος, ούτε υπερπροστατευτικός, σαν να ήταν ένα με το μαθητή του.
Ποια θα μπορούσε να είναι η απάντηση στην ερώτηση του μαθητή, όταν κοιτώντας κατάματα το δάσκαλό του, τον ρώτησε «κάνω καλή παρέλαση κύριε;»
Την απάντηση την δίνουμε όλοι εμείς:
«Εσύ, οι περήφανοι συμμαθητές σου κι οι δάσκαλοι σου, μικρέ μου, μας δώσατε την ευκαιρία να αισθανθούμε συναισθήματα όπως το θάρρος, η αλληλεγγύη και να θυμηθούμε αξίες όπως το λειτούργημα του δασκάλου, το μεγαλείο ψυχής, το ήθος».
Εμείς τι μένει να πούμε, εύγε!

Η «άγνωστη» Κατερίνα Περιστέρη: Tα παιδικά χρόνια στη Δράμα, η εμμονή με την Αμφίπολη και τα πρώτα δάκρυα συγκίνησης στην ανασκαφή

Εδώ και τρεις μήνες ολόκληρος ο πλανήτης έχει στραμμένο το βλέμμα του στην Ελλάδα, όχι για κάποιο οικονομικό λόγο, αλλά λόγω του... αρχαιολογικού θρίλερ που διαδραματίζεται στον τύμβο Καστά. Μιας ανασκαφής ιδιαίτερα σημαντικής, ψυχή της οποίας είναι η αρχαιολόγος Κατερίνα Περιστέρη.

«Η αρχαιολογία είναι πάντα μαγεία και πάντα είναι το άγνωστο… Δεν ξέρουμε τι θα μας κρύψει και τι θα μας βγάλει η αυριανή μέρα. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια. Ποτέ δεν πρέπει να απογοητευόμαστε, αλλά πάντα πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι ότι θα βρούμε ωραία πράγματα».Με αυτά τα λόγια, η επικεφαλής της ανασκαφής στον τύμβο Καστά της Αρχαίας Αμφίπολης Κατερίνα Περιστέρη περιέγραφε, συγκινημένη, στους δημοσιογράφους την αγάπη της για την αρχαιολογία, λίγο μετά τη βράβευσή της με το «Μακεδονικό Βραβείο 2014» από το Ίδρυμα Μακεδονικού Βραβείου, πριν από μερικές ημέρες.
Ο κόσμος στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του Δημοτικού Ωδείου Δράμας την καταχειροκροτεί κι εκείνη σφίγγει στην αγκαλιά της όλο και περισσότερο τη ανθοδέσμη, που της πρόσφεραν, θέλοντας έτσι να κρύψει τη μεγάλη συγκίνηση που αισθάνεται, χωρίς όμως τελικά να τα καταφέρνει.

Η Καβαλιώτισσα Κατερίνα Περιστέρη
Στην αίθουσα βρίσκονται πολλοί φίλοι και συνεργάτες της από την Καβάλα, την πόλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, τη Δράμα όπου εργάστηκε για περίπου δεκατρία χρόνια, βάζοντας τη «σφραγίδα» της στο Μουσείο της περιοχής, με πολλές σπουδαίες αρχαιολογικές αποκαλύψεις, καθώς και κόσμος πολύς από τις Σέρρες.

Οι σπουδές σε ΑΠΘ και Σορβόννη

Στη σύντομη και περιεκτική ομιλία της κάνει μνεία στους καθηγητές της, Γ. Δεσποίνη, Μ. Ανδρόνικο, Δ. Παντερμαλή, Δ. Θεοχάρη τού Αριστοτελείου Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας Τέχνης & Αρχαιολογίας, αποφοιτώντας με άριστα.

Την Κατερίνα Περιστέρη όμως δεν την «κρατά» τότε η Ελλάδα. Η αγάπη της για την αρχαιολογία την οδηγεί στο εξωτερικό για μεταπτυχιακές σπουδές. 

Στα ζέρβα πάντα για βοσκή

Άγιος Δημήτρης έφτασε στα χειμαδιά η στάνη

τη μέρα πάντα τούτη δω αλλάζουν οι τσομπάνοι.

Ο μήτσος μέγας τσέλιγκας με αμέτρητο κοπάδι

να το μετρήσει δεν αρκεί πρωί μα ούτε βράδυ.

Τσομπάνο ψάχνει για να βρει νέο γερό και αντζέντη

να ξέρει από ζωντανά να τ' άχει σαν το γλέντι.

Ρωτά εδώ ρωτά εκεί ρωτάει και παρέκει

τέτοιο τσομπάνο που ζητά σ' Αθήνα έχει στέκι.

Πάει και τον βρίσκει πάραυτα και αρχίζουν την κουβέντα

για τούτη τη συνάντηση πίνουν και μία μέντα.

Έχω κριάρια πάμπολλα σκυλιά κι ένα μουλάρι

ετούτα στις διαταγές στέκονται σαν φαντάροι.

Τρία στα εκατό βοοειδή είκοσι εφτά γαλάρια

όλα στέρφα από μυαλό έχουν όμως ποδάρια.

Σε βλέπω νέο, ζωηρό γεμάτο φαντασία

με λίγο καλό δούλεμα πας... αυτοδυναμία.

Αυτόματη έχω αρμεγή και ρεύμα στο τσαρδάκι

κι όλα τα περισσεύματα για φούντο στο χαντάκι.

Δεν το αγγίζει ο πυρετός είναι... βελτιωμένα

κοιμούνται κάτω από βροχή άκου σου λέω και μένα.

Γιατί η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που γιορτάζει την αρχή ενός πολέμου και όχι το τέλος του;

Αλήθεια, γιατί οι Έλληνες είμαστε ο μοναδικός λαός που γιορτάζει το «ΟΧΙ», δηλαδή την έναρξη ενός πολέμου και όχι το τέλος του, όπως κάνουν όλα τα υπόλοιπα κράτη;

Όπως σημειώνει η «Καθημερινή», ο 31χρονος ιστορικός Βαλεντίν Σνάιντερ, που κάνει μεταδιδακτορική έρευνα στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, δίνει μια επιστημονική εξήγηση.
Αναφέρει, λοιπόν, πως στα ευρωπαϊκά κράτη οι εθνικές εορτές αφορούν την ανεξαρτησία ενός κράτους, την απελευθέρωσή του ή τη δημιουργία του.

Η Ελλάδα την 25η Μαρτίου γιορτάζει τη δήλωση ανεξαρτησίας του έθνους από την οθωμανική αυτοκρατορία το 1821. Αλλά, αντίθετα με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, ως προς τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έχει ορίσει ως εθνική εορτή την 28η Οκτωβρίου, ημέρα κατά την οποία το 1940 ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς αρνήθηκε να δεχθεί τον ζυγό κατοχής από την Ιταλία, με αποτέλεσμα η Ιταλία να κηρύξει στην Ελλάδα τον πόλεμο.

Γενικά, εθνικές εορτές σχετικές με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν καθιερωθεί σε λίγες χώρες της Ευρώπης. Η Ιταλία γιορτάζει το τέλος του φασισμού και της γερμανικής κατοχής στις 25 Απριλίου, ενώ η Ολλανδία γιορτάζει στις 5 Μαΐου το τέλος της γερμανικής κατοχής. Η Γαλλία γιορτάζει στις 8 Μαΐου τη νίκη εναντίον της Γερμανίας. Μάλιστα, ο Σαρλ Ντε Γκωλ, με στόχο τη βελτίωση των σχέσεων Γαλλίας - Γερμανίας, το 1959 σταμάτησε τον εορτασμό της 8ης Μαΐου, τον οποίο επανέφερε ο Μιτεράν το 1982. Αντίθετα, η Γαλλία τιμά την απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στη Νορμανδία στις 6 Ιουνίου.

Ο Σνάιντερ αποδίδει την απόφαση εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου στο ότι η Ελλάδα, μετά τη μικρασιατική καταστροφή, ήθελε να διατηρήσει την ουδετερότητά της. Το «Οχι» του Μεταξά ήταν μια άρνηση στην παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων στις ελληνικές υποθέσεις.

Πηγή: iefimerida.gr