Bιβλιοπαρουσίαση Ποιητικής Συλλογής ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΤΣΙΓΑΡΑ: “Εξιδανικεύσεις και Δαιμονοποιήσεις”

Παρουσιάζει ο Λευτέρης Α. Αναστασίου

“Θα ζωγραφίσω με τον άνεμο λουλούδια

 με την κιθάρα μου θα φτιάξω δυό τραγούδια

με τα όνειρά μου θα σφυρίξω ένα σκοπό

και θ' αντιστέκομαι με σθένος στο κακό”

(“Ένα παιχνίδι η ζωή” (Δ.Τ.)

Ο Δημήτρης Α. Τσιγάρας όχι τυχαία διάλεξε για τον τίτλο της “ποιητικής του Συλλογής” την παράταιρη και ιδιόρρυθμη έκφραση “Εξιδανικεύσεις και δαιμονοποιήσεις”. Φυσικά, σε πρώτο πλάνο δυσκολεύει την άμεση κατανόηση, όταν όμως εγκύψει με σοβαρότητα ο αναγνώστης στην ανίχνευση του νοήματος των ποιημάτων της Συλλογής καταλαβαίνει την αγωνία του ποιητή. Στη σελ. 5 στο “εισαγωγικό σημείωμα” γράφει αιτιολογώντας τον τίτλο: “Βρισκόμουνα μπροστά σ' ένα βασανιστικό δίλημμα. Να εκδώσω ή να διατηρήσω αυστηρά την ιδιώτευση αυτών των κομματιών της ψυχής μου... Μέσα στις αντοχές του Χρόνου η Ποίηση έχει τον τελευταίο λόγο και το δικαίωμα της επιλογής... Τακτοποιώντας μέσα μου (εξιδανικεύσεις και δαιμονοποιήσεις) σκέψεις και συναισθήματα, νιώθω απενοχοποιημένος και τολμώ να καταθέσω στο κοινό - όχι στην αγορά- αίτηση για την πολιτογράφησή μου στων ιδεών την Πόλη...”. Στην ποίησή του ο εκ Βαλτινού ποιητής βάζει ως πρωταρχικό του στόχο τη συμπόρευση Ποίησης και Μουσικής σε μεταμεσονύχτιες στιγμές σιωπής. Είναι η συμπόρευση -διατείνεται- της ζωής με το όνειρο, στο αινιγματικό μονοπάτι της ύπαρξης:

“Στον άμωμο τόπο,

 στα ουράνια δώματα

μόνο με το θυμίαμα της Ποίησης

την ευγένεια της Μνήμης

την αγνότητα της Μουσικής

μπορείς να πλησιάσεις”

(“Προμετωπίδα”)

Σχίζει την καταχνιά των λέξεων η αγωνία πνεύματος λευκού -όπως της αυλής του τα λευκά περιστέρια- όταν ανασαίνει η αγάπη στα σύνορα του ακοίμητου χρόνου της νιότης, που αναμετριέται στο αλώνι της καρδιάς. Τότε ζευγνύει το στίχο με τις νότες και πυρπολεί με Μνήμη αγάπης τα συναισθήματά του. Είναι οι στιγμές που λάμπει ολάκερος ο λόγος στα σπίτια του χωριού της Θεσσαλίας -την άγια του Φάτνη- με τις πυκνοκατοικημένες λέξεις:

“Ακούω τους χτύπους της καρδιάς κι αναθαρρεύω

με τα φτερά ενός αγγέλου ταξιδεύω

μέσα στου κόσμου την αέναη γιορτή

άνθρωποι κι άγγελοι πορεύονται μαζί”.

(“Ένα παιχνίδι είναι η ζωή”)

Σε ώρες ταπεινές μια πρωτοπαρουσιαζόμενη ποιητική συλλογή γεμάτη από την αξιοπρέπεια της ιερής του Γης και από τη βαθύτερη αίσθηση της μοίρας του αγρότη και του εργάτη, η οποία συνοδεύεται από την πήλινη σαγήνη απατηλών αντανακλάσεων, ανταμώνει ένα μουσικό φως με μια σπάνια εικόνα κι ένα ένδοθεν διάνυσμα συναισθηματικής κορύφωσης:

 “Στ' αλώνια της νιότης μας τα βολικά

μνήμες, βιώματα, νοσταλγικά

γελούσαμε, παίζαμε, μαλώναμε, ολόγυρα

απ' το πρωί μέχρι το λιόγερμα”

                         ```

 Στ' αλώνια της νιότης μας, τα παιδικά

ξένιαστα, χρόνια, ονειρικά

φτιάχναμε, πλάθαμε τη μπουκουβάλα

από ψωμί, τυρί και γάλα...”

(Στ' αλώνια)

Μέσα από τη βιωμένη ευαισθησία, η οποία ντύνει την αισθηματική και αισθητική του πληρότητα, ανιχνεύει το μήνυμα της Αγάπης, μεταφέροντας τον υπαρξιακό του λόγο -δίχως αμφίβολες λεκτικές ακρότητες ή ιδιωματισμούς- στη σύγχρονη, λαβωμένη από την αγγλοσαξωνική κουλτούρα, έκφραση με κάποιες νότες έναρθρης μουσικής αχλύος φορτωμένες εναπόληση και τρυφερότητα από τις γάργαρες πηγές της Θεσσαλικής ενδοχώρας αξιοποιώντας κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις αξίες της λαϊκής παρουσίας και παράδοσης:

“Θα ψάχνω μες στις γειτονιές

να βρίσκω τα όνειρά τους

κι απ' τα κομμάτια τους αυτά

θα πλέκω τα φτερά τους”

(“Ο φτεροποιός”).

Ζεστή και ανθρώπινη φωνή η ποίησή του και το τελευταίο κομμάτι της “στιχουργικής” του τραγουδάει -μεταφορικά και κυριολεκτικά- μ' έναν αστραφτερό καταρράχτη λυρισμού για τις μνήμες της εφηβείας και της νιότης, τους καημούς και τα οράματα με μια ευαισθησία και ανθρωπιά θρεμμένη από τους Θεσσαλικούς δημοτικούς και λαϊκούς ήχους...

“Είναι το φως που σαγηνεύει

και έτσι ανεβαίνουμε πιο ψηλά

μα την πορεία δυσκολεύει

η σκοτεινιά κι η αντηλιά.

                     ```

Το όνειρό τους σαν σμιλεύουν

κάποιος θα το σφυρηλατεί

Είναι η αλήθεια που γυρεύουν

κι αναζητούν στο καθετί”.

Ο Δ.Τ. με την κάποια δικαιολογημένη απειρία κουβαλάει τους πολλαπλούς στοχασμούς του στο αίθριο της Μουσικής με το ζέφυρο της ελπίδας. Οι Ποιητές και δημιουργικοί Μουσικοί μπορούν ακόμα και σήμερα να δώσουν μια διάνοιξη στο χρόνο με φως και στον κόσμο με όνειρα. Τούτη η συλλογή είναι μια δοκιμή σε παρθενικό ταξίδι ανθρωπιάς και οράματος. Στο Α-Γ-Α-Π-Η αυτοαποκαλύπτεται:

“Τι μας κρατάει στη ζωή και τι μας θανατώνει;

 Είναι πιο ωραία την αυγή ή τότε που νυχτώνει;

Το φως ή το σκοτάδι στου βίου το μεράδι;”

Αγαπητέ Δημήτρη... ο ορίζοντάς σου είναι ανοιχτός. Περιμένουμε πολλά... Και καλύτερες εκδόσεις...