«Τα κουδούνια» Μνήμες από τη ζωή στο χωριό

Του Χάρη Αγγελή

Θυμάμαι, στο χωριό οι δουλειές των παιδιών γίνονταν κυρίως άνοιξη και καλοκαίρι. Τότε θα πήγαιναν στα πρόβατα τσοπάνηδες ή γελαδάρηδες, βοσκώντας τα γελάδια. Έκαναν και βοηθητικές δουλειές, πηγαίνοντας ψωμί στο χωράφι όπου δούλευαν οι μεγάλοι ή κουβαλώντας νερό από το μακρινό αρτεσιανό στα μεγαλύτερα μέλη της οικογένειας που θέριζαν. Το φθινόπωρο και τον χειμώνα ο ελεύθερος χρόνος των παιδιών ήταν αρκετός. Τα γράμματα μαθαίνονταν μόνο στο σχολείο. Στο σπίτι δεν διάβαζε κανείς. Τα αγόρια περνούσαν τον καιρό τους στο κυνήγι. Σφεντόνες την ημέρα για μικρά πουλιά κι αβρόχια τη νύχτα για γκαλιαμάνες, τουρλιά, μπεκατσόνια και αγριόπαπιες.

Το πλησίασμα των Χριστουγεννιάτικων διακοπών έφερνε μια ψυχική αναστάτωση στα αρσενικά σχολιαρόπαιδα. Την πρωτοχρονιά θα τραγουδούσαν  το «Άγιος Βασίλης έρχεται» και «Σήμερα τα φώτα και ο φωτισμός». Δεν ήταν τόσο οι συγκεκριμένες ημερομηνίες που τα κάνανε πιο χαρούμενα αλλά η αναμονή και η προετοιμασία για την υποδοχή τους. Μαζί με το τραγούδι χτυπούσαν και κουδούνια. Έπρεπε λοιπόν να εφοδιαστούν με κουδούνια. Κουδούνια καλά, μεγάλα, ηχηρά. Αυτά που το καλοκαίρι τα κρεμούσαν στα πρόβατα ή στα γελάδια, και τον χειμώνα τα φύλαγαν σε αρμαθιές στους στάβλους και τα μαντριά. Όσοι δεν είχαν κουδούνι, βολεύονταν και με ένα κυπρί (κουδούνι της κατσίκας).

Περνούσαν ένα κομμάτι ξύλου στον κρίκο του κουδουνιού, το τύλιγαν με ένα κουρέλι και πιάνοντάς το ανάμεσα στα δάχτυλα το χτυπούσαν δυνατά και συνεχώς πάνω στις κοιλιές τους. Τέτοια κουδουνίσματα από 5-6 κουδούνια ξυπνούσαν και κωφούς. Αυτό γινόταν ανήμερα πρωτοχρονιάς και φώτων μετά τα μεσάνυχτα της παραμονής. Επειδή εκείνες τις ώρες τα σκυλιά ήταν ελεύθερα να φυλάνε τα σπίτια και τα μαντριά από τους κλέφτες και τους λύκους, έπρεπε να εφοδιαστούν με ξύλα μακριά για να τα παλέψουν. Τα καλύτερα ξύλα ήταν οι κρανιές. Τις έκοβαν από τον λόγγο, τις καψαλίζανε σε φλόγα από άχυρο για να ισιώνουν εύκολα. Τις κόβανε στο κατάλληλο μήκος και μετά τις ξεφλουδίζανε. Την άλλη μέρα ήταν αλύγιστες.

Οι γαλότσες και οι κάπες ήταν δυο άλλα εξαρτήματα πολύ χρήσιμα σε περίπτωση δυσμενών καιρικών συνθηκών. Οι γνωστές γαλότσες για τις αιώνιες λάσπες και οι κάπες για τις βροχές καθόρια. Ένα τσουβάλι άδειο το διπλώνανε κατά μήκος, βάζανε την μια γωνία μέσα στην άλλη και η κάπα ήταν έτοιμη να προστατεύει το κεφάλι και την πλάτη. Το σκηνικό συμπλήρωνε ο τρουβάς που περασμένος από το λαιμό και τη μασχάλη θα γέμιζε με κοψίδια την πρωτοχρονιά και με λουκάνικα και κουλούρια τα φώτα.

Οι Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού

Με επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού στην πλατεία του χωριού.

Οι ευχές, τα δώρα, το φαγητό, η μουσική, ο χορός το κέφι και η χαρά συνέθεταν το γιορταστικό κλίμα στο τετραήμερο των εκδηλώσεων. Τα έθιμα και οι παραδόσεις αναβιώθηκαν. Η φάτνη της γέννησης, ο στολισμός του Χριστουγεννιάτικου δέντρου των ευχών, ο Άγιος Βασίλης κι αυτός παρόν, σκόρπιζε δώρα και χαρά στα παιδιά.

Συμμέτοχος στις εκδηλώσεις και ο Α.Ο.Β. με τη δικά του εκδοχή. Ημερολόγια του νέου έτους, κασκόλ και μποφάν με την επωνυμία της ομάδας, αλλά και προβολή με παλαιότερο φωτογραφικό υλικό της ομάδας έδιναν το δικό τους τόνο στις εκδηλώσεις.

 Ακολουθεί φωτορεπορτάζ.

Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα

Τα Χριστούγεννα παλιότερα στο Βαλτινό

Του Ευαγγέλου Στάθη Φιλολόγου

Μπορεί και σήμερα ακόμα στο χωριό να επιζούν αρκετές από τις παλιές γιορταστικές συνήθειες, αλλά εντελώς επιφανειακά και πολλές φορές αρκετά διαφορετικά από εκείνες. Οι συνθήκες και ο τρόπος της σημερινής ζωής με το σύγχρονο πολιτισμό έκαναν τα Χριστουγεννιάτικα έθιμα να χάσουν την παλιά τους σημασία, την παλιά τους αίγλη και μαγεία. Θέλουν χαρά και κέφι τα Χριστούγεννα, θέλουν μεράκι για γλέντι, θέλουν και λίγη φτώχεια και ανέχεια, έτσι, για να είναι ευκολότερο να ονειρευτούν ο κόσμος. Τα Χριστούγεννα θέλουν και πολύ κρύο.

Παραμονή Χριστουγέννων. Ο καιρός κρύος. «Έξω είναι ψόφος, βαρείς δόντι». Πολλές φορές το πασπάλιζε κιόλας για τα καλά, το ΄στρωνε και λίγο. Κι ο κόσμος ήταν χαρούμενος, γεμάτος κέφι, χαρά παντού. Τα ψώνια από τα Τρίκαλα κι από τα μαγαζιά του χωριού έχουν γίνει: πορτοκάλια, μήλα φερίκια, πολλά λεμόνια, ρύζι για σούπα, όχι και πολλά ψώνια. Έτοιμος ο παλιός ο κόκοτας για το μεγάλο, το χαλκωματένιο τον τέντζερη, ετοιμάζονταν κι οι κουραμπιέδες.

Τα μικρά ανυπομονούσαν να νυχτώσει και να ξημερώσει γρήγορα. Οι καμπάνες χτυπούσαν βαθιά χαράματα, κατά τις 4 περίπου. Δεν χρειαζόταν ρολόι για το ξύπνημα, αρκούσε ο χτύπος της καμπάνας. Ο ήχος της βαλτσινιώτικης καμπάνας ήταν αχνός κι αν δεν τον άκουγες , θα σε ξυπνούσε ο πολύ δυνατός της βαρμπομπίτικης καμπάνας, αρκεί να είχες ιδέα και το νου σου στο ξύπνημα και στην εκκλησία. Αμέσως οι νοικοκυρές «το ΄διναν» λίγο το φως της λάμπας που ήταν χαμηλωμένο και όλα τα σπίτια με μιας φεγγοβολούσαν και άρχιζαν αμέσως να ετοιμάζονται για την εκκλησία. Απ΄ όλα τα σπίτια, τις γειτονιές και τους μαχαλάδες έβγαιναν ο κόσμος και γέμιζαν οι δρόμοι οι κεντρικοί και η δημοσιά. «Διάλεγαν με τα μάτια τους» τις λάσπες και προχωρούσαν προσεχτικά προς την εκκλησία.

Και αμέσως η εκκλησία γέμιζε κόσμο. Γεμάτα τα στασίδια των αντρών, γεμάτοι οι διάδρομοι και το κέντρο, γεμάτο και το γυναικείο. Όλοι με ρούχα καλά και καθαρά, όλοι: παπάς, ψαλτάδες, μεγάλοι μικροί, ξεφτέρια, όλοι λαμπροφορεμένοι. Κεριά θυμιάμα, λεβάντα και ψαλμωδία συμπλήρωναν την γιορτινή ατμόσφαιρα».

-«Η γέννησίς σου, Χριστέ, ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως, εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες υπό αστέρος εδιδάσκοντο. Σε προσκυνείν..»

-«Δόξα  εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».

«Η εκκλησία απολάει». Όλοι γυρίζουν χαρούμενοι στο σπίτι. Όλα τα μέλη της οικογένειας στρώνονται στο τραπέζι. Το φαγητό είναι ένα και το ίδιο σ’ όλα τα σπίτια: μπόλικη και παχιά αυγοκομμένη σούπα που έγινε από την παλιά την κότα ή τον παλιό τον κόκοτα.

Και κάποια έθιμα τηρούσαν οι παλιότεροι: «έρχονταν η πατέρα, απολώντα η εκκλησία, η μάνα, οι μεγαλύτεροι, όποιος. Έπαιρνε αλάτι, έριχνε στη φωτιά κι έλεγε: φέρω γεια, φέρω νύφες και γαμπροί, φέρω πρόβατα, αρνιά, κατσίκια, γελάδια, τηρρρ! τηρρρ τα πλάκια μ΄».

Η σημαδιακή πορεία

Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Κωνσταντίνου Κατσαρού, από την ποιητική συλλογή «ΣΤΑΛΑΚΤΙΤΕΣ»

Προσωρινά βιώναμε στο νοικιασμένο, λιτό και φτωχό δωμάτιο στην συνοικία της Αγίας Μονής στην  άκρη της αφιλόξενης πόλης με ένα σωρό βιβλία και τετράδια και οι άλλοι συμμαθητές και φίλοι χειρότερα στις άθλιες παράγκες στα Τρανά Μνήματα.

Για  να μάθουμε γράμματα  στα  γυμνάσια της πόλης των Τρικάλων. 

Εναρκτήρια γνώση αρχαίων ελληνικών:  πιστεύω τω φίλω, πιστόν φίλον εν κινδύνοις  γιγνώσκεις ….

Με την πόλη δεν είχαμε συνδεθεί αρκετά,  μπορεί και η πόλη να μας απωθούσε,  μια αμοιβαία κρύα σχέση.

Μπορούσες όμως να ζεις σε οργανωμένη κοινωνία με περισσότερους ανθρώπους, να έχεις μεγαλύτερη φιλική παρέα,  ψωμί, τυρί, γάλα, σοκολάτες, μπισκότα, καλύτερες συνθήκες υγιεινής, ηλεκτρικό ρεύμα, βιβλιοθήκη και σινεμά,  αρκεί να είχες λίγα χρήματα και κάποιο ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Η ψυχή μας ήταν γαλουχημένη εκεί ψηλά, στα ορεινά  χωριά μας,  που ήταν τα ισόγεια κυρίως,  πέτρινα φτωχικά μας,  διαστάσεων κατά κανόνα  5χ10 μέτρων,  δύο δωματίων με ενδιάμεσο διαμπερή διάδρομο,  προϊόντα προσωπικού μόχθου και  στεγαστικών  προγραμμάτων.

Εκεί  έμεναν και τα γονικά μου  με την πενιχρή πολεμική αναπηρική σύνταξη του ηρωικού πατέρα του πολέμου του 40.

Άλλοι εκεί στα ορεινά χωριά ζούσαν λίγο καλύτερα άλλοι λίγο χειρότερα. Σκοπός ήταν  βιοποριστικά να καλύπτονται τα βασικά και αναγκαία. Το χρήμα και η ιδέα του χρήματος δεν ήταν η αξία της περιοχής.                       

Οδύσσεια

Σαν ήρθε η ώρα των χριστουγεννιάτικων διακοπών, κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο,  δεν μας κρατούσε τίποτε στην μεγάλη πόλη.

Μας ωθούσε η δυνατή εσωτερική παρόρμηση  ικανοποίησης  της ψυχικής και βιωματικής ανάγκης, της  οικογενειακής σύναξης  στην  ιδιαίτερη και ιερή πατρική εστία,  κοιτίδα του θεσμού της οικογένειας  και αείποτε τον πλέον προσφιλή και αγαπητό χώρο ασφαλούς καταφυγής,  αισθήματα  που εκδηλώνονταν έντονα κυρίως κατά τις εορταστικές και καλοκαιρινές διακοπές των μαθημάτων για το σύνολο σχεδόν των μαθητών  της ορεινής περιοχής μας.

Οι ευχές των εορτών

Χριστούγεννα: Ευφάνταστες φανταχτερές διακοσμήσεις, πολύχρωμα στολίδια, λαμπερά φωτάκια και πανέμορφες βιτρίνες σε κάθε γωνιά. Έφτασε η εποχή που προσπαθώντας όλοι με πλαστό ή πραγματικό τρόπο να ξορκίσουν τη μιζέρια και τη στεναχώρια- που ιδιαίτερα σαν χώρα μας περιβάλλει τα τελευταία χρόνια- το μόνο που τελικά καταφέρνουν είναι να δώσουν αφορμή για μεγαλύτερη μελαγχολία. Προσπαθώντας να αγγίξουν τις λαμπερές κανονιστικές επιταγές της Χριστουγεννιάτικης περιόδου που προβάλλουν τα media, όλοι πρέπει να αυτοπαρουσιάζονται γελαστοί κι ευτυχισμένοι, διασκεδάζοντας έντονα, πίνοντας μέχρι τελικής πτώσης και κυρίως ψωνίζοντας μετά μανίας.

Στην ουσία το δίλημμα έχει ως εξής: Είτε αποφασίζουμε να φορέσουμε το κουστούμι που μας επιβάλλει η εορταστική περίοδος, και να συμμετέχουμε στο πάρτι προφασιζόμενοι πως όλα πάνε καλά- θολωμένοι από τη λάμψη, είτε επιλέγουμε να αντισταθούμε στο ψέμα, κρατώντας ζωντανή την πραγματική ελπίδα, διακρίνοντας εκείνη την ακτίνα φωτός που μας επιτρέπει να διατρέξουμε μια αξιοπρεπή πορεία. Τιμώντας δηλαδή με τις επιλογές μας όλα εκείνα τα μικρά, σιωπηλά, απλοϊκά και ακίνδυνα πράγματα που μας περιτριγυρίζουν διδάσκοντάς μας να ζούμε καλύτερα απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή, μπορούμε να μεταμορφώσουμε όλη μας τη ζωή σε μια γιορτή, όχι απλώς μια μικρή περίοδο αυτής. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που συχνά φωτεινοί άνθρωποι αλλά και ιδιαίτερα πράγματα προσπερνιόνται και αφήνονται ανυπεράσπιστα, αντιμετωπιζόμενα από το σύνολο ως κίνδυνος και απειλή. Διότι μας απελευθερώνουν πραγματικά.

Η αναγκαστική διακοπή των καθημερινών μας δραστηριοτήτων που προσφέρει η εορταστική περίοδος αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία να σταματήσουμε και να κοντοσταθούμε σε όλη εκείνη την ομορφιά που μας περιτριγυρίζει καθημερινά. Την ομορφιά που προσπερνούμε ταχύτατα μιας και το προσηλωμένο μας βλέμμα, σε κάποιο ξένο προς εμάς στόχο που μας έχει επιβληθεί, δεν το επιτρέπει. Αυτές τις γιορτές ας εκμεταλλευτούμε τη μικρή ανάπαυλα που μας δίνεται από την τρελή και ξέφρενη κούρσα της καθημερινότητας για να ανακαλύψουμε την ομορφιά που πάλλεται στις ζωές μας από τη ζεστασιά μιας αγκαλιάς, τη μυρωδιά ενός φαγητού, την ανατολή του ήλιου. 

Οι Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού

Ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού διοργανώνει Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις στην πλατεία του χωριού, με δώρα, ευχές, κέφι και χαρά!

Συγκεκριμένα το Σάββατο 23 Δεκεμβρίου θα γίνει μέσα σε γιορτινό κλίμα ο στολισμός του Χριστουγεννιάτικου δέντρου των ευχών.

Την Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017, Χριστουγεννιάτικη γιορτή στην πλατεία του χωριού με μπάρμπεκιου, φαγητό, κρασί, ποκ κορν, μουσική και χορό.

Παράλληλα θα συμμετέχουν τα χορευτικά τμήματα του Συλλόγου και μετά το τέλος των χορευτικών εκδηλώσεων θα προσφερθεί στο κοινό δωρεάν ζεστή φασολάδα.

Οι εκδηλώσεις θα ξεκινήσουν στις 4 το απόγευμα.

Ενώ στο χώρο της κεντρικής πλατείας, από την Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου έως την Τρίτη 26 Δεκεμβρίου και ώρες 4.30 έως το βράδυ, θα λειτουργεί μια μικρή Χριστουγεννιάτικη αγορά.

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΡΥΑΚΙΟΥ

Του Ηλία Κεφάλα

Πολλὰ ξέρει τὸ ρυάκι
– ἀκόμα καὶ τὴ γλώσσα μου –
Μόνο του πάει
Χοροπηδάει
Κι ὅλο μιλάει
Πολλὰ ξέρουν τὸ χόρτο ἡ δροσιὰ τὸ φῶς
Ἡ νύχτα ποὺ κλαίει τὸ ἔρημο σκυλὶ
Ὁ βιαστικὸς χειμώνας
Ἀκόμα καὶ τὴ γλώσσα μου
Μόνα τους πᾶνε
Κι ὅλο μιλᾶνε
Γοργόφτερα τὴ σιγαλιὰ
Χαλᾶνε
– τὶ λένε; –
Ἀφουγκραστεῖτε τα κι ἐσεῖς μαζί μου
Κι ἀκοῦστε τα
Μὲ δείχνουν μὲ τὸ δάχτυλο καὶ λένε
Νὰ – θὰ πεθάνεις
Μὰ θὰ πεθάνεις δίχως ἄλλο λένε
Ἔρχεται ὥρα – τώρα –
Νὰ – τώρα – τώρα – θὰ πεθάνεις

[Ἀπὸ τὴν συλλογή του "Τὰ μνῆστρα τῆς ἀβύσσου", 2003]
Φωτογραφία: John Topman

Λέξεις του τόπου μας, από το Γλωσσάρι ιδιώματος Δυτικής Θεσσαλίας και ευρύτερης περιοχής αυτής. ΓΑΜΑ

Του Ευαγγέλου Στάθη Φιλολόγου

Συνεχίζοντας την παρουσίαση μέρους από το λεκτικό – γλωσσολαογραφικό υλικό που αφορά τον τόπο μας, και το οποίο έχει καταγραφεί στο βιβλίο μου με τίτλο: «Γλωσσάρι ιδιώματος Δυτικής Θεσσαλίας και ευρύτερης περιοχής αυτής», γίνεται μια επιλογή λέξεων που αρχίζουν από το γράμμα Γ και παρουσιάζονται παρακάτω με αλφαβητική σειρά:

γαλατσιάρς  επίθ. η γαλατσιάρς η γαλατσιάρα του γαλατσιάρκου· αυτός που έχει πολύ ανοιχτό σώμα στο πρόσωπο και στο σώμα γενικώς, ο ασπρουλ άρης: γαλατσιάρς άνθρουπους, ντιπ ήσκιου ψλα τς  – κάτι γαλατσιάρκα βζια κι γαλατσιάρκα πουδάργια που έχει  αυτήν! (για ξανθιά και αφράτη γυναίκα)

γαλατχιάζου  ρ. μεταβ. ασπρίζω, ασβεστώνω: ζγώνει (ζυγώνει) του Πάσχα  να γαλατχιάσουμι λίγου τα τοίχια στου σπίτι. Παθητ. γαλατχιάζουμι αόρ. γαλατχιάσκα στη φράση γαλατχιάσκαν τ’αρνιά (ήπιαν πολύ γάλα και βαρυστομάχιασαν)

γαλί  ουδ. ουσ. πληθ. τα γαλιά· κατοικίδιο πτηνό με νόστιμο κρέας, η γνωστή γαλοπούλα. Σε πολλά μέρη το λένε και τίκι (τα τίκια), από το τιτίβισμα τικ! τικ! τικ! που κάνουν

γαλίκι του ουδ. ουσ. μεγάλο κοφίνι πλεγμένο με λουρίδες από καλάμι ή με βέργες λιγαριάς ή ιτιάς· ήταν απαραίτητο σκεύος για το μαντρί, τον αχυρώνα, την κουζίνα, την αποθήκη και για άλλες εργασίες, όπως π.χ. για μέτρο χωρητικότητας: ένα γαλίκι άχυρου, ένα γαλίκι καόνια (είδος πεπονιών), ένα γαλίκι σταφύλια

γαλότσα  η θηλ. ουσ. αδιάβροχη μπότα κοντή ή ψηλή, φτιαγμένη κυρίως από καουτσούκ· φθηνό και μάλλον ευτελές υπόδημα

γάρους  η αρσ. ουσ. το αλμυρό τυρόγαλο, η άλμη όπου διατηρείται το τυρί

γάστρα  η θηλ. ουσ. 1) το γνωστό μαγειρικό σκεύος που χρησιμοποιούνταν στα χωριά για το ψήσιμο ψωμιού και φαγητών 2) μεταφ. για την πολλή τη ζέστη του καλοκαιριού: πω!πω! ζέστα! γάστρα η ήλιους όξου

γατσεύου  ρ. αόρ. γάτσιψα· γατσεύουμι  γατσεύκα· για γάτες βατεύω: η γάτους εμ βατσεύει εμ σκούζει κιόλα – ιψέ γατσεύουνταν η γάτα απάν στα κιραμίδγια

γαυγάει   ρ. μεταβ. και αμετάβ. παρατ. γαυγούσα αόρ. γαύσα 1) γαυγίζω (για σκυλιά): γαυγάει  του σκλι, γαυγούσι κι χτε· γαύσι γαύσι, σταμάτσι ύστρα(ς) 2) στη φράση ε, γιε μ’, τι μι γαυγάς έτσι; τι σ’ έκανα; (γιατί με μαλώνεις;) 3) ήρθα να μι γαυγήεις (γαυγήσεις) λίγου του κριθαράκι  που έχου στου μάτι μ’ (από το στιχάκι γαυ! γαυ! κριθαράκι  που λέγεται σε ξόρκι για μικρό απόστημα που βγαίνει κοντά στη βλεφαρίδα)

Ληθαίος ο Μέγας

Μια όμορφη αναφορά για το Ληθαίο ποταμό

Απόσπασμα από το ηλεκτρονικό βιβλίο του Κωνσταντίνου Κατσαρού «Η ΕΡΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ»

Τα Τρίκαλα είναι η μοναδική πόλη  στην Ελλάδα που την διασχίζει στο κέντρο της  ποτάμι μόνιμης ροής  και παροχής,  ο ιστορικός  Ληθαίος.
Αρχή πάντων ύδωρ  είπε ο Θαλής  και τα  σύγχρονα Τρίκαλα, παραλληλίζοντας την φιλοσοφία, έχουν την αρχέγονη αφετηρία ζωής και αυτόν τον πλούτο της δημιουργίας,  είναι κτισμένα πλέον επί του ύδατος,  αφού  διασχίζονται  και διαβρέχονται από  τρία  ποτάμια,  Ληθαίος, Αγιαμονιώτης, Κουμέρκης που καταλήγουν ενούμενα στον, περιβάλλοντα την περιοχή από νότια, αργυροδίνη ποταμό Πηνειό.
Με την ευρύτερη έννοια της σχετικότητας και με πολλή φαντασία θα μπορούσαν, μυθοπλαστικά, να χαρακτηρισθούν πλωτή και κινούμενη, προς το μέλλον  και το όνειρο,  πόλη.
Και  ας το πάρει το ποτάμι  αν μετουσιώσουμε το πραγματικό στο εικονικό και ρομαντικό, στην ελπίδα, στην αισιοδοξία  και στη χάρη,  πόσο λυρισμό και  πόση ποίηση,  πόσες εικόνες,  πόσα χρώματα και πόσες ευωδιές  δεν έχουν  οι όρκοι αγάπης,  τα νεανικά όνειρα και τα συναισθήματα τόσων ανθρώπων, τόσων  παιδιών και τόσων ψυχών, που τα ανάλαφρα νερά του Ληθαίου,  με την αέναη κίνησή τους,  νωχελικά  αρμενίζοντας, ανακατεύονται, γίνονται ένα και τα μεταφέρουν με τους γκριζογάλανους κυματισμούς, στον ωραίο  κόσμο της δροσοστάλαχτης ομορφιάς, και στην παραδεισένια χώρα της πραγμάτωσης των ονείρων!
Και πόσες βασανισμένες ψυχές δεν βρήκαν βάλσαμο, δεν  ξαλάφρωσαν από τον καημό, τον  πόνο και τη θλίψη  που ο παυσίλυπος και  ιαματοδότης  ποταμός της λήθης  πρόθυμα άφηνε να βυθίζονται,  να ξεπλένονται,  να μαλακώνουν,  να γλυκαίνουν, να παρασέρνονται, να εξαγνίζονται να εξαγιάζονται στα νερά του και να μετουσιώνονται σε κανόνες μιας νέας ζωής και μιας νέας πορείας !

Δεκαπέντε πράγματα που δεν αγοράζονται με το χρήμα

Σύμφωνα με τον Roy T. Bennet, τα «Δεκαπέντε πράγματα που δεν αγοράζονται με το χρήμα είναι: Χρόνος, Ευτυχία, Εσωτερική Γαλήνη, Ακεραιότητα, Αγάπη, Χαρακτήρας, Τρόποι, Υγεία, Σεβασμός, Ήθος, Εμπιστοσύνη, Υπομονή, Αρχοντιά, Αξιοπρέπεια και Κοινή Λογική».

Ο Χριστουγεννιάτικος στολισμός της πλατείας

Τον Χριστουγεννιάτικο τόνο, έδωσε πριν από λίγες μέρες, ο στολισμός της κεντρικής πλατείας του χωριού, που επιμελήθηκε ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού.

Οι τοπικές παραδόσεις των Χριστουγέννων είναι ακόμα στον τόπο μας πλούσιες και ποικίλες. Το γιορτινό κλίμα, συνδεδεμένο με τα πανάρχαια Ελληνικά παραδοσιακά έθιμα και τον στολισμό, θα αποτελέσουν το ντεκόρ στις εκδηλώσεις που διοργανώνει ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού στις 23 Δεκεμβρίου 2017.  

Κύρια έθιμα στη διακόσμηση είναι ο στολισμός του δένδρου (των ευχών) των Χριστουγέννων, η απεικόνιση της Φάτνης των αλόγων, η γνωστή αναπαράσταση με τους μάγους να επισκέπτονται τον νεογέννητο Ιησού στη φάτνη, το Αστέρι της Βηθλεέμ, ο στολισμός με τα διακοσμητικά φώτα των Χριστουγέννων και το χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο.

Άλλωστε, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας  «χρωματίζουν» τις
γιορτινές αυτές ημέρες και αποτελούν μία όαση χαράς για μικρούς και μεγάλους.

Καλές γιορτές!

Μνήμες από τη ζωή στο χωριό

Του Χάρη Αγγελή

Το χωριό μου, θυμάμαι, ήταν απλωμένο στον κάμπο και είχε καμιά εκατοστή σπίτια, χτισμένα από πλιθιά, εκτός από το σχολείο και την εκκλησία που ήταν πέτρινα. Μερικά ήταν διώροφα, με ξύλινη σκάλα από μέσα όπως του Μήτσιου Καραθανάση. Δίπλα είχαν τα μαγειριά. Οι αχυρώνες, που ήταν στάβλοι για τα ζώα και αποθήκες για τις ζωοτροφές το χειμώνα, βρίσκονταν παραδίπλα με τη ρούγα μπροστά ώστε να δένουν τα ζωντανά τους καλοκαιρινούς μήνες σε μικρά παλούκια που τα είχαν μπηγμένα στο χώμα.

Η τουλούμπα είχε μπροστά της μια σκάφη (σκαφίδα) που μάζευε το νερό για να πίνουν τα ζωντανά και να πλένουν οι νοικοκυρές τα στράνια (ρούχα) και τα αγγειά.

Τα κεντρικά σπίτια του χωριού είχαν κι απόπατο σε μια απόμακρη γωνιά του οικοπέδου. Ήταν ένας λάκκος σκεπασμένος με σανίδια και μια τρύπα στη μέση και φραγμένος γύρω γύρω με χαρτοσακούλες από λιπάσματα και από πάνω για σκέπασμα έναν παλιό τσίγκο. Τα ακριανά σπίτια δεν είχαν κι οι χωριανοί έκαναν την ανάγκη τους το καλοκαίρι στα χαντάκια και το χειμώνα στις αστρέχες.

Οι δρόμοι είχαν πολλές λακκούβες που το καλοκαίρι βούλωναν από τον κουρνιαχτό που δημιουργούσαν τα κάρα και τα ζωντανά με το πέρα δώθε. Ενώ το χειμώνα πλημμύριζαν από τις βροχές και γέμιζαν λάσπη και μπάρες.

Ο καλύτερος δρόμος ήταν η δημοσιά γιατί ήταν χαλικοστρωμένος αφού περνούσε το λεωφορείο και τα κάρα από τα άλλα χωριά. Την άνοιξη στένευαν κάπως γιατί μεγάλωναν τα βάτια και φύτρωναν πολλά βούζια στις άκρες

Κοντά στη δημοσιά ήταν το σχολείο με μεγάλα πεύκα στην αυλή, τα δυο καφενεία που ένα είχαν στέκι οι μεγάλοι κι ένα οι μικροί, το αρτεσιανό που έβγαζε νερό χειμώνα καλοκαίρι, ο μεγάλος πλάτανος που στον ίσκιο του «τραβούσαν» τις αγελάδες οι χωριανοί για τεχνική γονιμοποίηση και στην είσοδο του χωριού ο βλάχικος μύλος. Η εκκλησία ήταν στον γυφτομαχαλά. Στο πίσω μέρος είχε ένα δάσος από φτελιάδια, ασπρόλευκες, ακακίες και μικρούς μέλιγους. Μπροστά ήταν τα πεύκα και τα κυπαρίσια και πιο μπροστά κάτι μέλιγοι μεγάλοι, τεράστιοι, χοντροί και πανύψηλοι. Είχαν παχύ ίσκιο και δροσιά το καλοκαίρι. Εκεί, τον Μάιο μήνα, κούρευαν τα πρόβατα οι τσομπαναραίοι κι ο Σαμαράς που έρχονταν από ένα ορεινό χωριό, μπάλωνε τα σαμάρια για τα γαιδούρια. Προς το ιερό ήταν το νεκροταφείο με τα μνήματα και προς τη δύση το καμίνι που έφτιαχνε τα ινία και τα αλέτρια.

Τα καρποφόρα δέντρα που φύτρωναν στο χωριό ήταν συκιές, κορομηλιές, σκαμνιές, κυδωνιές, βυσινιές, δαμασκηνιές, αχλαδιές, λίγες κερασιές και φιρικιές και ελάχιστες καρυδιές, γιατί λέγανε πως όποιος φύτευε καρυδιές πέθαινε. Είχε επίσης λεύκες, ασπρόλευκες, ιτιές, πλατάνια, φρουξυλιές, ακακίες, φτελιάδες και πολλά βάτια.

«Καλώς ήρθες, δελφινοκόριτσό μου» Το πρώτο τους παιδί απόχτησαν ο Κώστας Στάθης και η Ράνια Πετσοδήμου

Με ένα όμορφο στίχο, καλωσόρισε, ο συγχωριανός Κώστας Στάθης, το νέο μέλος της οικογένειάς του, που απόκτησε με την σύζυγό του Ράνια Πετσοδήμου. Το νέο μέλος της οικογενείας γεννήθηκε την 12-12-2017.

 Ως εξαίρετος τραγουδιστής και Τραγουδοποιός ο Κώστας Στάθης υποδέχθηκε την όμορφη κορούλα του με τους παρακάτω στίχους:

«Καλώς ήρθες, δελφινοκόριτσό μου
κι εγώ για σένα, καλύτερο τον κόσμο αυτό θα κάνω!»

Εμείς να ευχηθούμε στον Κώστα και στη Ράνια «Να τους ζήσει»!

Φωτογραφικό υλικό του Βαλτινού σε εκπομπή της ΕΡΤ

Στην εκπομπή «Τα στέκια» της ΕΡΤ, Ιστορίες Αγοραίου Πολιτισμού, μια σειρά ντοκιμαντέρ, του Νίκου Τριανταφυλλίδη παρουσιάστηκε στις 16 Νοεμβρίου 2017 το θέμα «Το Γραφείο Συνοικεσίων». Στην εκπομπή μεταξύ άλλων προβλήθηκαν και πολλές φωτογραφίες από νεόνυμφα ζευγάρια του Βαλτινού. Η άντληση του φωτογραφικού υλικού έγινε από το Ηλεκτρονικό Λαογραφικό Μουσείο Βαλτινού.

Για να δείτε την εκπομπή πατήστε http://webtv.ert.gr/ert2/ta-stekia-ert/16noe2017-ta-stekia-neos-kyklos/

Λίγα λόγια για την εκπομπή

Ο επιτυχημένος γάμος, μεταπολεμικά, ορίζει την απόλυτη ενσάρκωση του «ελληνικού ονείρου».

Με δεδομένο ότι οι αναταράξεις του συναισθήματος που προκαλεί ο έρωτας κάθε άλλο παρά αποτελούσαν ορθό οδηγό επιλογής συντρόφου, η προξενήτρα αναλαμβάνει τον πλήρη έλεγχο της «μεθοδευμένης» συναλλαγής! Έτσι, σταδιακά, μετατρέπεται στο πιο σεβαστό πρόσωπο της γειτονιάς, επιστρατεύοντας την πειθώ της, μεταφέροντας εκατέρωθεν τις απαιτούμενες πληροφορίες και, εν τέλει, ενώνοντας τα ζευγάρια στο όνομα της «ιερής συμμαχίας» των δύο φύλων.

Τα χρόνια περνούν, η κοινωνία και οι απαιτήσεις της αλλάζουν και η προξενήτρα αντικαθίσταται από τα πρώτα γραφεία συνοικεσίων, έναν τόπο γνωριμιών όπου με απόλυτη εχεμύθεια, διακριτικότητα και αποτελεσματικότητα συντελείται η «ανώτερη ένωση» των άλλοτε ασύμπτωτων κόσμων! Ευκατάστατοι κύριοι, εμφανίσιμες δεσποινίδες, μορφωμένοι και καλοστεκούμενοι νέοι, αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι που αναζητούν συντροφιά (με καλό σκοπό) συμμετέχουν σε ένα δίκτυο που υπηρετεί πιστά και αδιάκοπα την ιδέα του «ιδανικού συζυγικού μοντέλου».

Οι, αεικίνητοι, ιδιοκτήτες των γραφείων συνοικεσίων εκπληρώνουν αυτό που οι συνθήκες της ζωής δεν κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν για τους ενδιαφερόμενους: να τους φέρουν σε επαφή με το άλλο τους μισό, εκείνο, δηλαδή, που συνδυάζει τον έρωτα με τις αντικειμενικές προϋποθέσεις.

Σήμερα, όπου οι γνωριμίες έχουν μεταφερθεί από τα μπαρ στο διαδίκτυο, τα γραφεία συνοικεσίων επιμένουν να υπάρχουν σε πείσμα των καιρών και εκείνων που τα θεωρούν παλιομοδίτικα και ξεπερασμένα «στέκια».

Η εκπομπή επισκέπτεται κάποια απ’ αυτά, συνομιλεί με τους σύγχρονους προξενητάδες και γνωρίζει ερωτευμένα ζευγάρια που αφηγούνται ιστορίες έρωτα και βαθιάς αγάπης!

Σενάριο-σκηνοθεσία: Μαρίνα Δανέζη
Παραγωγή: ΕΡΤ

Τα Χέρια

Κοιτάζει τα χέρια της. Πώς έγιναν έτσι; Πού βρέθηκαν τόσες φλέβες, τόσες ελιές και σημάδια, τόσες ρυτίδες στα χέρια της;
Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δεν γύρισε να τα κοιτάξει. Ούτε τότε που ήταν χλωρά, ούτε που μέστωσαν, ούτε που μαράθηκαν, ώσπου ξεράθηκαν.

Όλα αυτά τα χρόνια η έγνοια της ήταν αλλού, όχι στα χέρια της: μην κοπεί, μην καεί, μην τρυπηθεί, μην το παρακάνει το βράδυ με τον άντρα της –όποτε τύχαινε, μια στις τόσες– κι ακούσει πάλι τα λόγια του, καρφί στην καρδιά της “πού τα ‘μαθες αυτά μω γυναίκα;”
Κοιτάζει τα χέρια της σαν να τα βλέπει πρώτη φορά. Ξένα της φαίνονται, καθώς κάθονται άνεργα πάνω στη μαύρη ποδιά της, σαν προσφυγάκια. Έτσι της έρχεται να τα χαϊδέψει.

Και τι δεν τράβηξαν αυτά τα χεράκια, στα κρύα και στα λιοπύρια, στη φωτιά, στα νερά, στα χώματα, στα κάτουρα και στα σκατά. Πέντε χρόνια κατάκοιτη η πεθερά της, αλύχτησε ώσπου να της βγει η ψυχή.

Κοιτάζει πάλι τα χέρια της. Τι θα τα κάνει; Να τα κρύψει κάτω από την ποδιά της να μην τα βλέπει, να τα χώσει στην περούκα της διπλανής, που κοιμάται με το κεφάλι γουλί, να τα βάλει στις μάλλινες κάλτσες που της έφερε ο γιος της μόλις του ‘πε ότι κρυώνει εδώ στο γηροκομείο που την έριξε η μοίρα της; Τόσα χρόνια δεν γύρισε να τα κοιτάξει και τώρα δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της από πάνω τους. Κι όταν δεν τα κοιτάει ή κάνει πως δεν τα κοιτάει, την κοιτάνε αυτά.

Άνεργα χέρια, τι περιμένεις, αφού δεν έχουν δουλειά κάθονται και κοιτάνε. Δεν είναι που κοιτάνε, άσ’ τα να κοιτάνε, είναι που κοιτάνε σαν να θέλουνε κάτι. Ξέρει τι θέλουν: να τα χαϊδέψει.
Δεν θα τους κάνει τη χάρη. Ντρέπεται, γριά γυναίκα, να χαϊδεύεται στα καλά καθούμενα.
Τα κοιτάζει κλεφτά και βλέπει μια σκουριά από καφέ στο δεξί. Σηκώνεται και πάει στο μπάνιο, πιάνει το μοσχοσάπουνο και πλένει τα χέρια της. Τα πλένει, τα ξαναπλένει, δεν λέει ν’ αφήσει το σαπούνι, της αρέσει έτσι που γλιστρούν απαλά, το ένα μέσα στο άλλο, “κοίτα”, λέει, “που μ’ έβαλαν να τα χαϊδέψω θέλοντας και μη, τα σκασμένα” και γελάει από μέσα της που δεν την κοιτάνε τώρα όπως πριν, χαμένα μέσα στους αφρούς και τα χάδια, σαν να ‘χουν κλείσει τα μάτια, μην τους πάει σαπούνι και τα πάρουν τα δάκρυα.

Μιχάλης Γκανάς.
Από το βιβλίο «Γυναικών-μικρές και πολύ μικρές ιστορίες»
εκδόσεις Μελάνι.

Τουρνουά Δηλωτής στο Βαλτινό

Τουρνουά Δηλωτής διοργάνωσε την περασμένη εβδομάδα, το Καφέ «YOLO» στο Βαλτινό με τρόπαιο και έπαθλο για τους νικητές.

Στο πρώτο, αυτό τουρνουά συμμετείχαν διάφοροι παίχτες, με εξαιρετικές ικανότητες επίδοσης στο παιχνίδι, οι οποίοι μαζί με την επίκληση στη θεά τύχη, κατέβαλαν και μεγάλη προσπάθεια και επίδειξη τεχνικής για να κερδίσουν στις παρτίδες.

Τελικά νικητές αναδείχθηκαν το ζευγάρι, Αθανάσιος Σταμούλης και Παύλος Ριζαργιώτης, οι οποίοι κατέκτησαν τα κύπελα.

Η Δηλωτή είναι ένα καθαρά τεχνικό παιχνίδι, συνδυασμός Ξερής και Κολιτσίνας που παίζεται με μία τράπουλα των 52 φύλλων. Συνήθως παίζεται με 2 ή 4 παίκτες. Στην πρώτη περίπτωση οι αντίπαλοι παίζουν ένας εναντίον ενός, ενώ στη δεύτερη σχηματίζουν ζευγάρια που κάθονται αντικριστά.
Ο παίκτης που μοιράζει (ντίλερ) δίνει έξι κάρτες σε αυτόν που κάθεται δεξιά του, έξι στον συμπαίκτη του, έξι στον αντίπαλο που βρίσκεται αριστερά του, έξι στον εαυτό του και τέλος, τοποθετεί άλλες 4 απλωμένες στο τραπέζι. (όπως δηλαδή γίνεται στην Κολτσίνα).

Βασικό χαρακτηριστικό της Δηλωτής είναι ότι μπορεί κανείς να κάνει συνδυασμούς φύλλων, «δηλώνοντας» κάποιο (ή κάποια ) από αυτά που βρίσκονται στο τραπέζι με την τοποθέτηση πάνω του(ς) ενός από τα δικά του φύλλα.
Ο σκοπός του παιχνιδιού είναι ο παίχτης ή η ομάδα να φτάσει τους 61 πόντους πριν από τον αντίπαλο, οπότε κερδίζει την παρτίδα.
Οι πόντοι συλλέγονται: Από έναν κάθε Άσσος, δύο το 10 Καρό, ένας το 2 Σπαθί και 4 όταν έχουν μαζευτεί από 27 φύλλα και πάνω (σύνολο 11 πόντοι). Αν οι αντίπαλοι έχουν από 26 φύλλα καθένας, τότε οι πόντοι είναι συνολικά 7, αφού δεν υπολογίζονται οι 4 των «κομμένων» φύλλων. Επίσης, κάθε «Ξερή» ισοδυναμεί με 10 πόντους. 

Ο ντράμερ Γιώργος Ζαμπακάς ένα από τα μέλη του Badel Trio

Με το ψευδώνυμο «Τρικαλέρο», ο συγχωριανός μας Γεώργιος Ζαμπακάς του Αθανασίου, που ζεί και δραστηριοποιείται στην Κρήτη, αποτελεί ένα από τα μέλη του μουσικού σχήματος Badel Trio που εμφανίζονται ανά την Ελλάδα και παρουσιάζουν στο κοινό την μουσική τους.

Γνώστες της κρητικής μουσικής παράδοσης, αλλά και... λάτρεις του σκληρού ήχου, οι Babel Trio έρχονται με το εκρηκτικό «Roots Electrified» να προστεθούν στη λίστα με τα μοναδικά εκείνα ελληνικά σχήματα που βάζουν στην... πρίζα την λαϊκή κουλτούρα και πάνε σε άλλο επίπεδο την ακρόαση παραδοσιακών μουσικών ήχων.

Ορμώμενοι από την Κρήτη (αν και κατά το εν τρίτο Κρητικοί) ο Δημήτρης Σιδερής (ηλεκτρικό λαούτο), ο Γιώργος Ζαμπακάς (ντραμς) και ο Μιχάλης Αυλωνίτης (μπάσο) έχουν ήδη αρχίσει να απασχολούν κοινό και κριτικούς με ένα κράμα κρητικής μουσικής γεμάτης overdrive, χαοτικά εφέ και ψυχεδέλεια.

Η δημιουργία του μουσικού σχήματος ξεκίνησε το 2011 και γρήγορα ακολούθησε η μουσική πρόταση με το πρώτο τους  album που φέρει τον τίτλο «Roots Electrified» και ένα δεύτερο να ετοιμάζεται.

Στις 25 Νοεμβρίου  εμφανίστηκαν και στα Τρίκαλα στο μουσικό στέκι  «Ανδρομέδα» και παρουσίασαν το μουσικό τους έργο που το προσδιορίζουν ως progressive rock, ψυχεδελικού μουσικού κώδικα, που χρησιμοποιεί ποικίλες αισθητικές αναφορές έχοντας ως βάση τις μουσικές της Κρήτης και των νησιών του Αιγαίου. 

Μέσα από ένα fusion παίξιμο που ενίοτε ξεδιπλώνονταν ψυχεδελικά, ταξίδεψαν τους Τρικαλινούς ακροατές στις απάτητες παραλίες του Νότου, συνδυάζοντας το κλίμα καλοκαιρινής ραστώνης της Σούγιας με την εγκεφαλικότητα του Καζαντζάκη».

Μια γεύση από την μουσική του Badel Trio στο βίντεο που ακολουθεί:

Η ξεχασμένη γη του παππού Νικόλα

Μ​​έχρι τα 80 του χρόνια έπαιρνε την τσάπα του στον ώμο και πήγαινε πρωί πρωί στα κτήματα. Δεν έκανε τίποτα σπουδαίο, ήταν ένας άνθρωπος κουρασμένος και βαρύς. Μια φιγούρα αδύνατη με σκυφτούς τους ώμους και μαλλιά κάτασπρα σαν το χιόνι. Διάβαζες στο πρόσωπό του τις κακουχίες που έζησε η γεννημένη στις αρχές του προηγούμενου αιώνα γενιά.

Πήγαινε στα κτήματα για να «ξεγελαστεί» όπως έλεγε η γιαγιά. Ψευτοτσάπιζε, ξεχορτάριαζε, τον χειμώνα μάζευε λίγες ελιές, το καλοκαίρι αμύγδαλα, πότιζε το μικρό μποστάνι, δεν τον βαστούσαν πια τα πόδια του για σκληρές αγροτικές δουλειές. Καλά τα έλεγε η γιαγιά: Ξεγελιόταν... Γιατί σ’ όλη του τη ζωή βρισκόταν στην ύπαιθρο. Στα χωράφια του. Στη γη του. Αυτό ήξερε να κάνει. Να την περιποιείται κι αυτή του έδινε τη δυνατότητα να θρέψει, να μεγαλώσει, να σπουδάσει τα παιδιά του.

Τα παιδιά μεγάλωσαν, σπούδασαν, έφυγαν απ’ το χωριό, εκείνος έμεινε μέχρι το τέλος.

Η Ακαδημία Ποδοσφαίρου Καλλιδένδρι»

Πριν από μερικά χρόνια, με πρωτοβουλία του κ. Στέφανου Γκαμπλιώνη και άλλων φίλων του ποδοσφαίρου, ιδρύθηκε η Ακαδημία Ποδοσφαίρου με την επωνυμία «Καλλιδένδρι».

Πρόκειται για μια συλλογική προσπάθεια των χωριών της Δημοτικής Ενότητας Καλλιδένδρου και της ευρύτερης περιοχής, που έχει στόχο να προσφέρει τη δυνατότητα στους μικρούς αθλητές, τη σωστή εκμάθηση του αθλήματος, την καλλιέργεια ομαδικού πνεύματος και άμιλλας, τη βελτίωση της φυσικής κατάστασης, την αξιοποίηση των ικανοτήτων & δεξιοτήτων τους, την πειθαρχία, αντίληψη και προσανατολισμό, την άθληση, την ψυχαγωγία, το παιχνίδι και τη διασκέδαση!

Υπεύθυνος της ακαδημίας ποδοσφαίρου είναι ο προπονητής κ. Νίκος Παπακυρίτσης που, μαζί με τους καταρτισμένους προπονητές, Κώστα Παππά, Γιάννη Αγγέλου, Νίκο Κωσταρέλο, Νίκο Μέξη και Κώστα Σκρέκα προσφέρουν τις γνώσεις τους και επιτυγχάνουν τη σωστή καλλιέργεια του αθλήματος.

Φέτος, σε συνεργασία με τον Αθλητικό Όμιλο Βαλτινού δίνεται ιδιαίτερη σημασία στη λειτουργία και την ανάπτυξη της Ακαδημίας Ποδοσφαίρου. Η όλη προσπάθεια στηρίζεται από τον Α.Ο. Βαλτινού παρέχοντας κάθε διευκόλυνση στους προπονητές, στους αθλητές, αλλά και στην παραχώρηση των διαθέσιμων υλικών και άρτιων εγκαταστάσεων του γηπέδου της ομάδας.

Έτσι, μέσα σε ένα ασφαλές και φυσικό περιβάλλον, στο γήπεδο του Α.Ο. Βαλτινού, προπονείται, γυμνάζεται, καλλιεργείται, και δημιουργείται ένα φυτώριο νέων ποδοσφαιριστών, για τη μελλοντική στελέχωση των ποδοσφαιρικών ομάδων της περιοχής.

Στην ακαδημία λειτουργούν τρία τμήματα συγκροτημένα κατά ηλικία, α) Προπαιδεία β) Τζούνιορ – Προτζούνιορ και γ) Μπαμπίνι.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ακαδημία «Καλλιδένδρι» συμμετέχει κατά καιρούς σε διάφορα Τουρνουά Ακαδημιών και σχολείων.

Αναστέλλονται για λίγες ημέρες οι αναρτήσεις

Επιχρωματισμός

Συνήθως ξεχνάμε ότι οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες τραβήχτηκαν σε έναν κόσμο γεμάτο χρώματα.

Ο χρωματισμός τους βοηθά να απομακρύνουμε αυτό το εμπόδιο μεταξύ του παρελθόντος και της σύγχρονης οπτικής μας, τραβώντας μας λίγο πιο κοντά στην πραγματικότητα στην οποία ελήφθη η φωτογραφία.
Το χρώμα φέρνει νέα ζωή στις φωτογραφίες και προκαλεί μια ζωντανή νέα προοπτική.

Ένα καλοκαιρινό απόγευμα στη πλατεία Συντάγματος του 1926

Αθήνα 1917:Πλανόδιος πωλητής σταφυλιών. Οδός Καραϊσκάκη, Ψυρή

Λέξεις του τόπου μας, από το Γλωσσάρι ιδιώματος Δυτικής Θεσσαλίας και ευρύτερης περιοχής αυτής. ΒΗΤΑ

Του Ευαγγέλου Στάθη Φιλολόγου

Συνεχίζοντας την παρουσίαση μέρους από το λεκτικό – γλωσσολαογραφικό υλικό που αφορά τον τόπο μας, και το οποίο έχει καταγραφεί στο βιβλίο μου με τίτλο: «Γλωσσάρι ιδιώματος Δυτικής Θεσσαλίας και ευρύτερης περιοχής αυτής», γίνεται μια επιλογή λέξεων που αρχίζουν από το γράμμα Β και παρουσιάζονται παρακάτω με αλφαβητική σειρά:

βαγκάνα ως επίρρ. δος το μια (να φύγει): του τιλείουσις; βαγκάνα του κι μια να φύγει απού δω – βαγκάνα του μια κι κατ’ του τσιπρουπότηρου, άσπρουν πάτου

βαένι του ουδ. ουσ. 1) το βαγένι, το βαρέλι: είχι πουλλά βαένια, μιγάλα βαένια, μι κρασί γιουμάτα 2) λέγεται σκωπτικά για άνθρωπο πολύ παχύ: έχει ένα προυκοίλι σα βαένι – βαένι η κώλους τ’

βαζουκουπάει ρ. αμετάβ. παρατ. βαζουκουπούσα, αόρ. βαζουκόψα· κάνω ασταμάτητα θόρυβο, βαζούρα: οι πατόζις (αλωνιστικές μηχανές) αλώντζαν ούλη τη νύχτα ψες· βαζουκουπούσι ούλου του χουργιό

βαΐζου ρ. αμετάβ. αόρ. βάισα: γέρνω προς τη μια μεριά από το πολύ το βάρος: του φόρτουσι ως απάν’ του κάρρου κι ούλου βάιζι στου δρόμου

βακούφικους επίθ. η βακούφικους η βακούφικην του βακούφικου· ο βακουφικός, αυτός που ανήκει στο βακούφι, σε κτηματική περιουσία ναών και μοναστηριών

βάκρια θηλ. ουσ. λέγεται για πρόβατα με άσπρο τρίχωμα και μαύρες βούλες στο πρόσωπο και στο στήθος· θεωρούνταν πρόβατο καλής ράτσας, από καλό νταμάρι: γέντσι (γέννησε) διπλάρκα η βάκρια. Λέγεται και ως ουδ.: του βάκριου τ’αρνί – του βάκριου του κριάρι

βαλαντώνου ρ. μεταβ. και αμετάβ. αόρ. βαλάντουσα παθητ. Βαλαντώνουμι αόρ. βαλαντώτχα, μετοχ. βαλαντουμένους 1) πικραίνω, κακοκαρδίζω, θλίβω κάποιον: γυναίκα μι βαλάντουσις κι είμι βαλαντουμένους (στίχ. δημοτ. τραγουδιού) 2) για ζώα λαχανιάζω, ρουθουνίζω: βαλάντουσαν τα καημένα τα πράματα (τα ζώα) ούλη τη μέρα στου ζγο (στο ζυγό) 3) για άνθρωπο πλαντάζω, σκάζω: βαλάντουσι στου κλάμα του κούτσικου 4) στενοχωριέμαι πολύ: χάνουντα(ς) τουν άντρα τς βαλαντώτχι η καημένη – ούλου ένα βαλαντουμένουν σι γλέπου τώρα τιλιυταία ουσ. του βαλάντουμα (το βαλάντωμα)

βαρβατίλα η θηλ. ουσ. 1) δυσάρεστη μυρουδιά ζώου, κυρίως τράγου, κατά την περίοδο της αναπαραγωγής 2) η κακοσμία των γεννητικών οργάνων των ανδρών από την έλλειψη καθαριότητας

βαρβατσέλι του ουδ. ουσ. 1) για ζώο νεαρό αρσεν. που φέρεται σαν ώριμο 2) λέγεται για έφηβο αγόρι που «ρίχνεται» στα κορίτσια: ακόμα είνι αμάλλιαγου κι μας κάνει του βαρβατσέλι κι όλα