Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΡΥΑΚΙΟΥ

Του Ηλία Κεφάλα

Πολλὰ ξέρει τὸ ρυάκι
– ἀκόμα καὶ τὴ γλώσσα μου –
Μόνο του πάει
Χοροπηδάει
Κι ὅλο μιλάει
Πολλὰ ξέρουν τὸ χόρτο ἡ δροσιὰ τὸ φῶς
Ἡ νύχτα ποὺ κλαίει τὸ ἔρημο σκυλὶ
Ὁ βιαστικὸς χειμώνας
Ἀκόμα καὶ τὴ γλώσσα μου
Μόνα τους πᾶνε
Κι ὅλο μιλᾶνε
Γοργόφτερα τὴ σιγαλιὰ
Χαλᾶνε
– τὶ λένε; –
Ἀφουγκραστεῖτε τα κι ἐσεῖς μαζί μου
Κι ἀκοῦστε τα
Μὲ δείχνουν μὲ τὸ δάχτυλο καὶ λένε
Νὰ – θὰ πεθάνεις
Μὰ θὰ πεθάνεις δίχως ἄλλο λένε
Ἔρχεται ὥρα – τώρα –
Νὰ – τώρα – τώρα – θὰ πεθάνεις

[Ἀπὸ τὴν συλλογή του "Τὰ μνῆστρα τῆς ἀβύσσου", 2003]
Φωτογραφία: John Topman