Μπροστά
μου απλώνεται μια χρυσίζουσα φθινοπωρινή ατμόσφαιρα. Ανέφελος ουρανός ντυμένος
μόνο μ’ ένα αχνό ξεχασμένο φεγγάρι στην αγκαλιά του, που μόλις νικά το
απογευματινό φως. Μπλε βουνό στον απόμακρο ορίζοντα κι εδώ μπροστά στα μάτια
μας ένα ξύλινο μικρό γεφύρι που γεφυρώνει το στεγνό ποταμάκι. Η μόνη που μιλάει
είναι η ορθωμένη λεύκα με τη νεανική κορμοστασιά της, λες και διαμαρτύρεται για
τη μακροήμερη ανομβρία. «Τι να κάνουμε, δεν έχει δύναμη ο ουρανός να βρέξει»
φαίνεται να ψιθυρίζει, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι το μόνο σημείο ελπίδας που
διαγράφεται μέσα σ’ αυτό το απόμερο πεδινό τοπίο. Περνώντας, κρεμιέμαι επάνω
της. Γιατί όχι;
Του
Ηλία Κεφάλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου