Επιτυχημένη η πορεία της αντιδημάρχου κας. Ελένης Πούλιου

Την σκυτάλη στον κ. Χρήστο Μπούρα θα δώσει σε λίγες μέρες η αντιδήμαρχος Β τομέα (Καλλιδένδρου) του Δήμου Τρικκαίων κα. Ελένη Πούλιου. Η αντιδήμαρχος Β τομέα του Δήμου Τρικαίων θα εκτελεί καθήκοντα μέχρι τις 29 Ιανουαρίου, δίνοντας στη συνέχεια την σκυτάλη στον κ. Χρήστο Μπούρα, στον οποίο ο Δήμαρχος Τρικκαίων κ. Δημήτρης Παπαστεργίου ανέθεσε το χαρτοφυλάκιο της συγκεκριμένης αντιδημαρχίας.

Η κα. Ελένη Πούλιου, ολοκληρώνει τη θητεία της, διαγράφοντας μια επιτυχημένη πορεία στην συγκεκριμένη αντιδημαρχία. Κι αυτό είναι κοινά παραδεκτό από το σύνολο των δημοτών των χωριών του Β’ Τομέα, οι οποίοι αποκόμισαν τις καλύτερες εντυπώσεις για το σύνολο του έργου της.

Κατά τη περίοδο της θητείας της, έχει ανταπεξέλθει με επιτυχία στα καθήκοντά της καθώς την χαρακτήρισε η αγωνιστικότητα, η συνεργασία, η προθυμία και το ενδιαφέρον της για τα προβλήματα της καθημερινότητας των δημοτών, της περιοχής και η άμεση παρέμβαση και εξεύρεση λύσεών τους.

Η ίδια διαχειρίστηκε υποδειγματικά, δύσκολες και πρωτόγνωρες για την περιοχή μας περιπτώσεις, όπως την αναχαίτιση της ρυπογόνου επένδυσης με βιορευστά, στο Βαλτινό,  την πλημμύρα του Σεπτέμβρη του 2016, αλλά και τις χιονοπτώσεις του Ιανουαρίου 2017, δίνοντας λύση σε μικρά και μεγάλα προβλήματα.

Η κα. Ελένη Πούλιου είναι πλέον καταξιωμένη και ταυτισμένη με τον θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και αυτό το αποδεικνύει η πορεία της και η μακροχρόνια ενασχόλησή της με τα κοινά.

Γνωρίζει να πετυχαίνει πάντα το στόχο της και δηλώνει παρούσα πλέον ως απλός στρατιώτης της παράταξης του κ. Δημήτρη Παπαστεργίου.

Οι νέοι αντιδήμαρχοι του Δήμου Τρικκαίων

Πεντάδα νέων αντιδημάρχων ανακοινώθηκε στον Δήμο Τρικκαίων, με προσωπική επιλογή του δημάρχου Δημήτρη Παπαστεργίου, ενώ παραμένουν στις θέσεις τους τρεις αντιδήμαρχοι.

Πρόκειται για τον Χρήστο Μπούρα, ως αντιδήμαρχος Περιφέρειας του Β’ Τομέα στη θέση της Ελένης Πούλιου,

τον Παναγιώτη Ντιντή ως αντιδήμαρχος Ποιότητας Ζωής και Περιβάλλοντος, αντικαθιστώντας τον Χρήστο Γούλα,

τον Άκη Αναστασίου ως αντιδήμαρχος Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας στη θέση της Έφης Λεβέντη,

τη Σοφία Αλεστά ως αντιδήμαρχος Δημοσίων Σχέσεων και Υπηρεσιών αντικαθιστώντας την Ντίνα Δήμα

και τον Σωτήρη Σακκά, ως αντιδήμαρχος Καθημερινότητας, στη θέση του Δημήτρη Βασταρούχα.

Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον

Άνθρωποι που γνωρίζουν πως στη ζωή υπάρχει κάτι παραπάνω απ’ ό,τι μπορεί να δει το μάτι... και αντλούν χαρά από αυτό που κάνουν πολύ καλά... Όλοι αυτοί θα συμπορευτούν με τον Γλάρο Ιωνάθαν.

Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον, η πιο πολυσυζητημένη, γεμάτη έμπνευση ιστορία της εποχής μας, αφηγείται τη ζωή ενός πουλιού, που είναι αποφασισμένο να μην είναι συνηθισμένο. Αυτό το μοντέρνο κλασικό best seller, είναι η ιστορία ανθρώπων που θέλουν να ακολουθήσουν τα όνειρά τους, αλλά και να φτιάξουν τους δικούς τους κανόνες, έχει εμπνεύσει ανθρώπους ανά δεκαετίες.
«Οι πιο πολλοί γλάροι το μόνο που μπαίνουν στον κόπο να μάθουν είναι οι βασικές αρχές της πτήσης – δηλαδή πώς να πετούν για να φτάσουν από την ακροθαλασσιά στην τροφή τους και πάλι πίσω», γράφει ο συγγραφέας Richard Bach σε αυτή την αλληγορία για ένα μοναδικό πουλί που ονομάζεται Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον. «Γι’ αυτούς δεν έχει σημασία το πέταγμα, αλλά το φαγητό. Όμως για τούτον εδώ το γλάρο, μετρούσε πολύ περισσότερο η χαρά τού να πετάει». Το πέταγμα στην πραγματικότητα είναι η μεταφορά που κάνει την ιστορία αυτή υψηλού νοήματος. Αυτό το μοντέρνο κλασικό best seller είναι ένα παραμύθι για την αναζήτηση υψηλού νοήματος στη ζωή, ακόμη κι αν το σμήνος σου, η φυλή ή η γειτονιά σου βρίσκει τη φιλοδοξία σου απειλητική (κάποια στιγμή ο αγαπημένος μας γλάρος εξορίζεται από το ίδιο του το σμήνος).
Χωρίς να διακινδυνεύει το υψηλό του όραμα, ο Ιωνάθαν μαθαίνει τη σημασία της αγάπης και της ευγένειας και λαμβάνει την ύψιστη ανταμοιβή – την υπεροχή.

Πλήγμα παραμυθιού

Του Κωνσταντίνου Κατσαρού από την ποιητική συλλογή «ΣΤΑΛΑΚΤΙΤΕΣ»

2010

η γιαγιά αφηγούνταν

με περισσή γλαφυρότητα,

στόμφο και κινήσεις,

παραστατικότητα και πειστικότητα,

το βραδινό παραμύθι στα μικρά της εγγόνια

εκείνα με λαχτάρα άκουγαν την ιστορία του κυνηγού,

που κυνηγούσε μέσα στο δάσος την κυρά Μάρω,

την πονηρή αλεπού,

που όλο κρυβότανε και όλο με ελιγμούς του ξέφευγε

και όλο στα βαθύτερα τον παράσερνε,

όλο και σε πιο άγνωστα κατατόπια τον πήγαινε,

αφού ήξερε το μέρος καλύτερα απ’ τον κυνηγό,

αφού το έξυπνο ζώο έπρεπε να προστατέψει το τομάρι του

-η αλεπού τελικά ξέφυγε παιδιά μου!

κι ο κυνηγός χάθηκε μέσα στο δάσος παιδιά μου!

ακόμη ψάχνουν να τον βρουν

και λέω μόλις ξημερώσει,

να πάμε και μείς να βοηθήσουμε να τον βρούμε,

γιατί η γυναίκα του και τα παιδάκια του

κλαίνε απαρηγόρητα που χάθηκε!

-πως χάθηκε γιαγιά, δεν είχε GPS;

όμορφος κόσμος παιδικός ψηφιακά φτιαγμένος!

Έκοψαν την πρωτοχρονιάτικη πίτα τους στο ΚΕΠ

Την πρωτοχρονιάτικη πίτα τους έκοψαν οι υπάλληλοι του Κέντρου Εξυπηρέτησης Πολιτών, της Δημοτική Ενότητας Καλλιδένδρου, στο δημοτικό κατάστημα Βαλτινού, την προηγούμενη εβδομάδα.

Μέσα σε ένα χαλαρό, ευχάριστο και εορταστικό κλίμα οι Διοικητικοί υπάλληλοι, παρουσία της Αντιδημάρχου κας Ελένης Πούλιου και του Προέδρου της Τοπικής Κοινότητας Βαλτινού, κ. Δημήτρη Σταμούλη, οργάνωσαν την γιορτή τους, έκαναν το εορταστικό τραπέζι τους, κόψανε την Βασιλόπιτα και αντάλλαξαν ευχές για το νέο έτος 2018.

Τυχερότερη της νέας χρονιάς στάθηκε η Αντιδήμαρχος, κα Ελένη Πούλιου, η οποία πέτυχε το φλουρί της πίτας.

Εμείς να ευχηθούμε σε όλους «Καλή και δημιουργική χρονιά»!

Απεβίωσε ο Αθανάσιος Σωτ. Σταμούλης

Σε ηλικία 83 ετών απεβίωσε ο συγχωριανός, Αθανάσιος Σωτ. Σταμούλης και κηδεύεται σήμερα την Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2018, στις 12 το μεσημέρι από τον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού Τρικάλων.
Ο Αθανάσιος Σταμούλης του Σωτηρίου και της Σταθούλας γεννήθηκε το 1935 στο Βαλτινό. Παντρεύτηκε με την Τριανταφυλλιά το γένος Σωτ. Φαρμάκη και είχε δύο παιδιά, την Ευσταθία και τον Δημήτριο.

Ταξιδιωτικές εντυπώσεις «Ο Παλιός Παντελεήμονας»

Στις γιορτές των Χριστουγέννων επισκέφθηκα, με καλή παρέα, το γραφικό χωριό, «Παλιό Παντελεήμονα» που βρίσκεται στις πλαγιές του κάτω Ολύμπου, σε υψόμετρο 600 μέτρων, με υπέροχη θέα στο Θερμαϊκό κόλπο, τις ακτές της Νότιας Πιερίας και το ενετικό κάστρο του Πλαταμώνα.

Για κάμποση ώρα είχα περιηγηθεί ελεύθερος, μόνος σχεδόν, μέσα στο παραμυθένιο χωριό, γεμάτο ψιθύρους στα πλακόστρωτα στενά σοκάκια του και στα απρόσμενα περάσματα. Καθώς προχωρούσα από ένα στενό στο άλλο ένας μυστηριακός κόσμος ξανοίγονταν μπροστά μου. Παλιά πέτρινα αρχοντικά, ανακαινισμένα, στέγαζαν τώρα τους διάφορους ξενώνες με αυστηρή λιτότητα και περισσή αισθητική.

Ο Παλιός Παντελεήμονας έχει μια υποβλητική δύναμη αφήγησης. Μπορείς να ακούσεις τα βήματά σου στα πέτρινα καλντερίμια, μπορείς να φανταστείς τους λοιπούς ψιθύρους, βήματα που σβήνουν, παράθυρα που τρίζουν, γέλια που πνίγονται, να αισθανθείς τις μυρουδιές και τις γεύσεις, τα χρώματα στις αυλές... 

Κεντρικό σημείο η λιθόστρωτη πλατεία με το σχολείο, την εκκλησία, τα εστιατόρια και τα καφέ του.

Ο Παλαιός Παντελεήμονας κατάφερε να διατηρήσει το τοπικό του «χρώμα» καθώς είχε σχεδόν ερημώσει από την δεκαετία του 1950, όταν οι κάτοικοί του έφυγαν μαζικά προς το μεγαλύτερο οικισμό του Νέου Παντελεήμονα. Τη δεκαετία του 1980 όμως, η κατάσταση μεταστράφηκε, όταν αναπαλαιώθηκε ο οικισμός και άρχισε η ταχεία τουριστική ανάπτυξή του. Σε αυτό συνέβαλε το παραδοσιακό, τοπικό του «χρώμα», καθώς και η μικρή απόσταση που τον χωρίζει από τα τουριστικά θέρετρα της Πιερίας και την εθνική οδό Αθηνών - Θεσσαλονίκης.

Επέλεξα κάποιες οπτικές γωνίες, έβγαλα τη φωτογραφική μηχανή, και φωτογράφισα την γραφικότητα και τη μαγεία της αφεντιά του. Οι εικόνες ήταν τόσο ανήσυχες, που χρειάστηκε να τις αποδώσω και με τη ζωγραφική. Τις έκανα ασπρόμαυρα σκίτσα, με μολύβι και πενάκι και μαζί με τα διάφορα πληροφοριακά στοιχεία για το χωριό, επιθυμώ να τα μοιραστώ μαζί σας.

Δημήτρης Τσιγάρας

Κάνοντας το ασήμαντο, σημαντικό

Οι άνθρωποι που διαθέτουν καλαισθησία αποκτούν ορισμένες ικανότητες που τους οδηγούν στην αποκορύφωση της τέχνης μέσω της έκφρασης κάνοντας το ασήμαντο, σημαντικό.

«Δεν είναι η ποιότητα της πρώτης ύλης που κάνει την τέχνη, είναι η τέχνη που δίνει ποιότητα στην πρώτη ύλη», έλεγε ο Βασίλης Ραφαηλίδης, και φυσικά είχε απόλυτο δίκιο.

Ένας καλλιτέχνης -γλύπτης- από τη Νότια Ντακότα επιλέγει παλιά μεταλλικά εργαλεία και αντικείμενα και τα μετατρέπει σε απίθανα δημιουργήματα. Πηγαίνει σε παλιές φάρμες, μαζεύει άχρηστα εργαλεία, όπως παλιά τρακτέρ που πλέον είναι αδύνατον να φτιαχτούν και τα μετατρέπει σε έργα τέχνης. Η θεματολογία των έργων του έχει να κάνει με την ατμόσφαιρα της άγριας Δύσης.

Δείτε παρακάτω μερικά από τα έργα του: 

Μνήμες από τη ζωή στο χωριό "Το σπίτι μας"

Του Χάρη Αγγελή

Ανάμεσα στην εκκλησία και το ζευγαρολίβαδο υπήρχε τότε, το καινούργιο μας σπίτι, με δυο πατώματα, κτισμένο από πλιθιά, με χοντρούς τοίχους. Είχε τρία δωμάτια κάτω και τρία επάνω. Μπροστά ήταν το μπαλκόνι με τις ξύλινες κολώνες. Στο ένα δωμάτιο αριστερά έμενε η οικογένειά μας. Είχε τρία παράθυρα, το φαρδύ έβλεπε στην εκκλησία και τα δυο στενά στο δρόμο. Τα παράθυρα, μέχρι τη μέση είχαν άσπρα κουρτινάκια για να μην μας βλέπουν οι απ’ έξω. Ήταν σοβατισμένο και μπογιατισμένο με ώχρα. 

Στον τοίχο ανάμεσα στα δύο παράθυρα ήταν κρεμασμένες οι φωτογραφίες του παππού και της γιαγιάς, σε μεγέθυνση και απέναντι καρφιτσωμένη η πάντα με δυο άλογα κεντημένα, προίκα της μάνας. Πάνω στον μπουχαρή φώτιζε η λάμπα πετρελαίου με το λαμπόγιαλο και το φυτίλι. Το ταβάνι ήταν μονωμένο με καλάμια και σοβά, από ασβέστη και άχυρο. Το πάτωμα παλαμισμένο από χαρμάνι με χώμα, άχυρο και βουνιά από αγελάδα. Μια ψάθα σκέπαζε το μισό πάτωμα και πάνω στην ψάθα στρωματσάδα από άχυρο όπου κοιμόνταν τα πέντε αδέρφια με τη γιαγιά. Το άλλο μισό πάτωμα το έπιανε το σιδερένιο κρεβάτι όπου κοιμόταν ο πατέρας με τη μάνα. Δίπλα, στο άλλο δωμάτιο, δεξιά, το χειμώνα υπήρχαν δεμένες δύο αγελάδες. Αυτό το δωμάτιο ήταν ασοβάτιστο, απαλάμιστο και για ταβάνι είχε τις μπάλες από άχυρο και τριφύλλι. Το μεσαίο δωμάτιο ήταν το χαγιάτι ενώ το πάνω πάτωμα ήταν άφτιαχτο.

Κάτω από τη συκιά ήταν το ξύλινο υπόστεγο. Εκεί ξεχειμώνιαζαν το γουμάρι και το γουρούνι και από πάνω τους ήταν το κοτέτσι με τις κότες. Απέναντι από το υπόστεγο ήταν το μαγειρειό και πίσω του η τουλούμπα. Μια χειροποίητη σίτα (φράχτης) έφραζε την αυλή του σπιτιού και το υπόλοιπο οικόπεδο το έφραζαν οι φρουξιλιές και τα φτελιάδια που υπήρχαν εκεί, μπλεγμένα με πολλά βάτια. Πίσω από το σπίτι στο κέντρο του οικοπέδου ήταν μια μεγάλη σκαμνιά και δεξιότερα κυδωνιές, δαμασκινιές, κορομηλιές και δυο κοντούλες αχλαδιές. Χορτάρια υπήρχαν παντού γιατί ο τόπος ήταν βαρκός.

Τότε οι άντρες έκαναν τις βαριές δουλειές. Κουβαλάγανε γεμάτα τσουβάλια με καρπίσματα στη πλάτη. Κρατούσαν το αλέτρι στο όργωμα, άνοιγαν χαντάκια στα χωράφια, έκοβαν ξύλα, φόρτωναν και ξεφόρτωναν τα κάρα, κάπνιζαν, έβριζαν, πηγαίνανε στο καφενείο και λίγες φορές στην εκκλησία.

Οι γυναίκες, απ’ την άλλη, βοηθούσαν τους άντρες σ’ όλες τις δουλειές, μαγείρευαν, έπλεναν, φρόντιζαν τα παιδιά, τάιζαν τα ζώα, καθάριζαν, δεν κάπνιζαν, δεν έβριζαν, δεν πήγαιναν στο καφενείο και πήγαιναν πολύ συχνά στην εκκλησία.

Οι παππούδες, όπου υπήρχαν, κρατούσαν τη σακούλα με τα λεφτά και έκαναν κουμάντο στην οικογένεια. Οι μανιές είχαν τις νύφες να τις υπηρετούν και αγαπούσανε πολύ τα παιδιά και τα εγγονάκια τους.

Τα παιδιά, αν δεν είχαν δουλειές, πήγαιναν στο σχολείο, στο κατηχητικό, στην εκκλησία και μόλις ξέκλεφταν και τέλειωναν με τους μεγάλους άρχιζαν το παιχνίδι. Τότε παίζαμε πάρα πολύ! Και το παιχνίδι έβγαινε μέσα από την ανάγκη μας, να θρέψουμε την φαντασία μας για να μας ταξιδεύει στους μοναδικούς για τον καθένα τόπο του εσωτερικού μας κόσμου…

Μια επιστολή από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν στην κόρη του: για την καθολική δύναμη της αγάπης

 Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η κόρη του Αϊνστάιν, Lieserl δώρισε 1.400 επιστολές, που γράφτηκαν από τον πατέρα της, στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο, με εντολή να μην δημοσιεύσουν το περιεχόμενό τους, μέχρι δύο δεκαετίες μετά το θάνατό του. Αυτή είναι μία από αυτές:

«Όταν πρότεινα τη θεωρία της σχετικότητας, ελάχιστοι με κατάλαβαν, και αυτό που θα αποκαλύψω τώρα θα συγκρουστεί με την παρανόηση και την προκατάληψη του κόσμου.

Σου ζητώ να φυλάξεις τα γράμματα για όσο διάστημα χρειαστεί, χρόνια, δεκαετίες, έως ότου η κοινωνία είναι αρκετά προηγμένη για να δεχτεί αυτό που θα εξηγήσω παρακάτω.

Υπάρχει μια εξαιρετικά ισχυρή δύναμη που, μέχρι σήμερα, η επιστήμη δεν έχει βρει επίσημη εξήγηση για αυτήν. Είναι μια δύναμη που περιλαμβάνει και διέπει όλους, είναι πίσω από κάθε φαινόμενο που λειτουργεί στο σύμπαν και δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί από εμάς. Αυτή η παγκόσμια δύναμη είναι η ΑΓΑΠΗ.

Όταν οι επιστήμονες ερεύνησαν για μια ενοποιημένη θεωρία του σύμπαντος ξέχασαν την πιο ισχυρή αόρατη δύναμη. Η αγάπη είναι φως, που φωτίζει αυτούς που δίνουν και λαμβάνουν. Η αγάπη είναι βαρύτητα, επειδή κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται έλξη για άλλους. Η αγάπη είναι δύναμη, διότι πολλαπλασιάζει το καλύτερο που έχουμε, και επιτρέπει στην ανθρωπότητα να μην σβήσει στον τυφλό εγωισμό της. Η Αγάπη ξεδιπλώνει και αποκαλύπτει. Για την αγάπη ζούμε και πεθαίνουμε. Αγάπη είναι ο Θεός και Θεός είναι η Αγάπη.

Η δύναμη αυτή εξηγεί τα πάντα και δίνει νόημα στη ζωή. Αυτή είναι η μεταβλητή που έχουμε αγνοήσει για πολύ καιρό, ίσως γιατί φοβόμαστε την αγάπη, γιατί είναι η μόνη ενέργεια στο σύμπαν που ο άνθρωπος δεν έχει μάθει να οδηγεί κατά βούληση.

Για να δώσω ορατότητα στην αγάπη, έκανα μια απλή αντικατάσταση στην πιο διάσημη εξίσωση μου. Αν αντί για E = mc2, δεχθούμε ότι η ενέργεια για να θεραπεύσει τον κόσμο μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την αγάπη όταν πολλαπλασιάζεται με την ταχύτητα του φωτός στο τετράγωνο, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η αγάπη είναι η πιο ισχυρή δύναμη που υπάρχει, διότι δεν έχει όρια.

Μετά την αποτυχία της ανθρωπότητας στη χρήση και τον έλεγχο των άλλων δυνάμεων του σύμπαντος, που έχουν στραφεί εναντίον μας, είναι επιτακτική ανάγκη να τραφούμε με ένα άλλο είδος ενέργειας …

Αν θέλουμε το είδος μας να επιβιώσει, αν θέλουμε να βρούμε το νόημα της ζωής, αν θέλουμε να σώσουμε τον κόσμο και κάθε ον με αισθήσεις που κατοικεί σε αυτόν, η αγάπη είναι η μία και μοναδική απάντηση.

Ίσως δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι να κάνουμε μια βόμβα αγάπης, μια συσκευή αρκετά ισχυρή ώστε να καταστρέψει εντελώς το μίσος, τον εγωισμό και την απληστία που καταστρέφουν τον πλανήτη.

Ωστόσο, κάθε άτομο φέρει μέσα του μια μικρή αλλά ισχυρή γεννήτρια αγάπης της οποίας η ενέργεια περιμένει να απελευθερωθεί.

Όταν μάθουμε να δίνουμε και να λαμβάνουμε αυτή την παγκόσμια ενέργεια, αγαπητή Lieserl, θα έχουμε επιβεβαιώσει ότι η αγάπη κατακτά τα πάντα, είναι σε θέση να ξεπεράσει τα πάντα, γιατί η αγάπη είναι η πεμπτουσία της ζωής.

Με λυπεί βαθύτατα που δεν μπόρεσα να εκφράσω ό, τι έχω στην καρδιά μου, που χτυπά για σένα μια ζωή. Ίσως είναι πολύ αργά για να ζητήσω συγγνώμη, αλλά καθώς ο χρόνος είναι σχετικός, πρέπει να σου πω ότι σ αγαπώ και πως χάρη σε εσένα έφτασα στην τελική απάντηση»!

Ο πατέρας σου,

Άλμπερτ Αϊνστάιν

Σήμερα τα φώτα κι ο φωτισμός

«Σήμερα τα φώτα κι ο φωτισμός
η χαρά μεγάλη κι ο αγιασμός.
Κάτω στον Ιορδάνη τον ποταμό
κάθετ' η κυρά μας η Παναγιά.
Όργανo βαστάει, κερί κρατεί
και τον Αϊ-Γιάννη παρακαλεί.
'Αϊ-Γιάννη αφέντη και βαπτιστή
βάπτισε κι εμένα Θεού παιδί.
Ν' ανεβώ στον ουρανό
να μαζέψω ρόδα και λίβανο».
Τα Θεοφάνεια είναι από τις μεγαλύτερες γιορτές της εκκλησίας μας. Γιορτάζεται η ανάμνηση της Βάπτισης του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό από τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και αγιάζονται τα νερά.

Ως κύριες τελετές των Θεοφανείων είναι: Μέγας Αγιασμός (Θρησκευτική τελετή που λαμβάνει χώρα εντός των Εκκλησιών). Κατάδυση του Τιμίου Σταυρού (Θρησκευτική τελετή που ακολουθεί του Μεγάλου Αγιασμού και γίνεται η κατάδυση του Σταυρού σε ακτή Θάλασσας, εντός λιμένων, όχθες ποταμών ή λιμνών και στην ανάγκη σε δεξαμενές νερού.

Σε αυτή την εορτή γιορτάζουν τα ονόματα Φωτεινή, Φανή, Φώτιος (Φώτης), Τριάδα, Ουρανία, Ιορδάνης, Ιορδάνα, Περιστέρης, Περιστέρα, Θεοφάνης, Θεοφανία και Θεοχάρης.

Η βάφτιση του Χριστού

Όταν ο Χριστός ήταν περίπου 30 χρόνων εμφανίσθηκε στον Ιορδάνη ποταμό. Εκεί κήρυττε και βάφτιζε τους πιστούς του θεού, ο Ιωάννης ο γιος του ιερέα Ζαχαρία και της Ελισάβετ, που ήταν συγγενής της Θεοτόκου. Επειδή με τη διδασκαλία του ετοίμαζε τον κόσμο για την έλευση του Μεσσία και άνοιγε τον πνευματικό δρόμο για Αυτόν, ονομάστηκε Πρόδρομος.

«Μετανοείτε γιατί έφθασε η βασιλεία των ουρανών», ήταν η συνηθισμένη φράση του, σύμφωνα με τα Ευαγγέλια.

Το κλάμα και οι ευεργετικές ιδιότητές του

Για πάρα πολλά χρόνια τα δάκρυα θεωρούνταν σημάδι αδυναμίας σε κάποιο άτομο, μόνο και μόνο επειδή η πράξη του κλάματος συμβόλιζε μια ανώριμη προσωπικότητα. Επίσης, πολλοί πίστευαν ότι μερικοί άνθρωποι κλαίνε επειδή δεν θέλουν να αναλάβουν καμία ευθύνη για τυχόν λάθη ή σφάλματά τους κι απλώς γιατί ήθελαν να λάβουν λίγη συμπαράσταση. Ωστόσο, αποδεικνύεται ότι το κλάμα κάνει καλό στην υγεία μας κι ότι αποτελεί μια φυσική διαδικασία.

Όταν είμαστε στενοχωρημένοι – κι όταν το εκφράζουμε κλαίγοντας – το σώμα αυτομάτως απελευθερώνει χημικές ουσίες που παίζουν τον ρόλο ενός φυσικού καταπραϋντικού, το οποίο βοηθάει νοερά την αντίληψή μας για τον πόνο. Η πράξη του κλάματος ενεργοποιεί δυο ειδών ορμόνες, που ονομάζονται οπιοειδή και η οξυτοκίνη, οι οποίες κάνουν την αίσθηση του πόνου λιγότερο δυνατή. Με αυτόν τον τρόπο λειτουργούν σαν ένα φυσικό αναισθητικό προσφέροντας μας γαλήνη και λίγη ανακούφιση.

Το έντονο κλάμα ενεργοποιεί την απελευθέρωση δυο ειδών ορμονών που λειτουργούν σαν φυσικά αναισθητικά κι έχουν την ικανότητα να εξαλείφουν τον πόνο. Τα δάκρυα μας βοηθούν να απομακρύνουμε τις τοξίνες που συγκεντρώνονται στο σώμα μας εξαιτίας του άγχους.

Με λίγα λόγια, το κλάμα είναι μια καλή άσκηση που μας βοηθάει να διατηρούμε το σώμα μας υγιές – είναι απαραίτητο να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να κλαίμε όταν είμαστε πιεσμένοι ή ανησυχούμε για κάτι. Όταν τα δάκρυα έρχονται, αυτό αποτελεί μια πολύ φυσική διαδικασία κι αφού κλάψουμε συνήθως έχουμε την τάση να νιώθουμε λίγη γαλήνη.

Λαϊκή βραδιά διοργανώνει ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού

Ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού, διοργανώνει λαϊκή βραδιά, την Παρασκευή 5 Ιανουαρίου 2018 στο καφέ «ΗΛΕΚΤΡΟΦΩΝΟ» στο Βαλτινό.

Την λαϊκή βραδιά θα πλαισιώσουν οι μουσικοί:
Μπουζούκι: Γιάννης Κανάτας
Kιθάρα: Χρήστος Παπαγιάννης

Tραγούδι: Βάσω Κανάτα
Είσοδος 2 ευρώ
Ώρα έναρξης 10:00μ.μ.

Χρόνια πολλά - Καλή χρονιά!

Από τις Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού

Με χορό, κέφι και χαρά τα χορευτικά τμήματα του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού συμμετείχαν και γιόρτασαν στο τετραήμερο των Χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων στην πλατεία του χωριού. Παρουσιάζουμε παρακάτω τα σχετικά βίντεο:

Τα σιωπηλά Χριστούγεννα του Μάνου Χατζιδάκι

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Ας θυμηθούμε την «θεολογία» του Χατζιδάκι για τα Χριστούγεννα, διατυπωμένη 40 χρόνια πριν στα «Σχόλια του Τρίτου» και όμως τόσο σημερινή!

Η σιωπηλή γιορτή του Ιησού και η λιτανεία των δακρυσμένων και των απερχομένων 

Ο κόσμος πια δεν είναι μαγικός. Και τα Χριστούγεννα, μια οργανωμένη μηχανή. Μάταια οι παπάδες προσπαθούν να δώσουν περιεχόμενο στις μέρες, με φραστικούς ξεπερασμένους τύπους της Αγίας Γραφής και άλλων ιερών βιβλίων. Η εκκλησία έγινε τμήμα – σκηνικό μιας τηλεοπτικής σειράς που επιμελώς σκηνοθετείται, πολυτελώς προετοιμάζεται από παραγωγούς ασήμαντους της εθνικής τηλεοράσεως.

Το Άγιον Όρος καιροφυλακτεί να σχηματίσει μια κυβέρνηση. Δεν πείθουνε κανέναν τα διαγγέλματα. Τα φονικά γίναν μια καθημερινή απασχόληση, έτσι για να προσφέρουν ευκαιρίες γι’ αποκάλυψη. Τα πτώματα οδηγούνται στο νεκροτομείο γιορταστικά, με άγγελους χρωματιστούς κι αστέρια χρυσαφιά καρφιτσωμένα στο φορείο ή στο ακίνητον στήθος του δολοφονημένου ανδρός. Μασάνε τσίχλα οι δολοφόνοι και με προσήλωση χορεύουνε θρησκευτικούς ρυθμούς στις ντισκοτέκ. Ο κόσμος πληγωμένος πηγαινοέρχεται κάνοντας ύστατη προσπάθεια να ξεφύγει, να χωθεί. Μα όλα τα σπίτια έχουν επιταχθεί και τα κλειδιά παρέλαβαν χιλιάδες μετανάστες εκ του εσωτερικού, που παθιασμένα επιθυμούν δύναμη, χρήμα και μια σημαντική παράσταση στη δημόσια ζωή. Σκορπίστε πόνον, φωνάζουν οι αστοί. Εις τους αιώνες των αιώνων, ψάλλουν οι πιστοί. Χωρίς αμφιβολία ζούμε την εποχή των δολοφόνων. Ποιος θα τ’ ομολογήσει, και ποιος θα το πει;

«Τα κάλαντα, τα δώρα και οι αγιασμοί, δεν πείθουνε κανένα ότι προσφέρουνε αγάπη και παράδοση. Μόνο τα πρόσωπα μερικών παιδιών και μερικών γριών που περιφέρονται θλιμμένες, είναι ό,τι διαθέτει ο κόσμος μας, για ν’ αγαπάς τις μέρες τούτες.

«Τα κουδούνια» Μνήμες από τη ζωή στο χωριό

Του Χάρη Αγγελή

Θυμάμαι, στο χωριό οι δουλειές των παιδιών γίνονταν κυρίως άνοιξη και καλοκαίρι. Τότε θα πήγαιναν στα πρόβατα τσοπάνηδες ή γελαδάρηδες, βοσκώντας τα γελάδια. Έκαναν και βοηθητικές δουλειές, πηγαίνοντας ψωμί στο χωράφι όπου δούλευαν οι μεγάλοι ή κουβαλώντας νερό από το μακρινό αρτεσιανό στα μεγαλύτερα μέλη της οικογένειας που θέριζαν. Το φθινόπωρο και τον χειμώνα ο ελεύθερος χρόνος των παιδιών ήταν αρκετός. Τα γράμματα μαθαίνονταν μόνο στο σχολείο. Στο σπίτι δεν διάβαζε κανείς. Τα αγόρια περνούσαν τον καιρό τους στο κυνήγι. Σφεντόνες την ημέρα για μικρά πουλιά κι αβρόχια τη νύχτα για γκαλιαμάνες, τουρλιά, μπεκατσόνια και αγριόπαπιες.

Το πλησίασμα των Χριστουγεννιάτικων διακοπών έφερνε μια ψυχική αναστάτωση στα αρσενικά σχολιαρόπαιδα. Την πρωτοχρονιά θα τραγουδούσαν  το «Άγιος Βασίλης έρχεται» και «Σήμερα τα φώτα και ο φωτισμός». Δεν ήταν τόσο οι συγκεκριμένες ημερομηνίες που τα κάνανε πιο χαρούμενα αλλά η αναμονή και η προετοιμασία για την υποδοχή τους. Μαζί με το τραγούδι χτυπούσαν και κουδούνια. Έπρεπε λοιπόν να εφοδιαστούν με κουδούνια. Κουδούνια καλά, μεγάλα, ηχηρά. Αυτά που το καλοκαίρι τα κρεμούσαν στα πρόβατα ή στα γελάδια, και τον χειμώνα τα φύλαγαν σε αρμαθιές στους στάβλους και τα μαντριά. Όσοι δεν είχαν κουδούνι, βολεύονταν και με ένα κυπρί (κουδούνι της κατσίκας).

Περνούσαν ένα κομμάτι ξύλου στον κρίκο του κουδουνιού, το τύλιγαν με ένα κουρέλι και πιάνοντάς το ανάμεσα στα δάχτυλα το χτυπούσαν δυνατά και συνεχώς πάνω στις κοιλιές τους. Τέτοια κουδουνίσματα από 5-6 κουδούνια ξυπνούσαν και κωφούς. Αυτό γινόταν ανήμερα πρωτοχρονιάς και φώτων μετά τα μεσάνυχτα της παραμονής. Επειδή εκείνες τις ώρες τα σκυλιά ήταν ελεύθερα να φυλάνε τα σπίτια και τα μαντριά από τους κλέφτες και τους λύκους, έπρεπε να εφοδιαστούν με ξύλα μακριά για να τα παλέψουν. Τα καλύτερα ξύλα ήταν οι κρανιές. Τις έκοβαν από τον λόγγο, τις καψαλίζανε σε φλόγα από άχυρο για να ισιώνουν εύκολα. Τις κόβανε στο κατάλληλο μήκος και μετά τις ξεφλουδίζανε. Την άλλη μέρα ήταν αλύγιστες.

Οι γαλότσες και οι κάπες ήταν δυο άλλα εξαρτήματα πολύ χρήσιμα σε περίπτωση δυσμενών καιρικών συνθηκών. Οι γνωστές γαλότσες για τις αιώνιες λάσπες και οι κάπες για τις βροχές καθόρια. Ένα τσουβάλι άδειο το διπλώνανε κατά μήκος, βάζανε την μια γωνία μέσα στην άλλη και η κάπα ήταν έτοιμη να προστατεύει το κεφάλι και την πλάτη. Το σκηνικό συμπλήρωνε ο τρουβάς που περασμένος από το λαιμό και τη μασχάλη θα γέμιζε με κοψίδια την πρωτοχρονιά και με λουκάνικα και κουλούρια τα φώτα.

Οι Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού

Με επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού στην πλατεία του χωριού.

Οι ευχές, τα δώρα, το φαγητό, η μουσική, ο χορός το κέφι και η χαρά συνέθεταν το γιορταστικό κλίμα στο τετραήμερο των εκδηλώσεων. Τα έθιμα και οι παραδόσεις αναβιώθηκαν. Η φάτνη της γέννησης, ο στολισμός του Χριστουγεννιάτικου δέντρου των ευχών, ο Άγιος Βασίλης κι αυτός παρόν, σκόρπιζε δώρα και χαρά στα παιδιά.

Συμμέτοχος στις εκδηλώσεις και ο Α.Ο.Β. με τη δικά του εκδοχή. Ημερολόγια του νέου έτους, κασκόλ και μποφάν με την επωνυμία της ομάδας, αλλά και προβολή με παλαιότερο φωτογραφικό υλικό της ομάδας έδιναν το δικό τους τόνο στις εκδηλώσεις.

 Ακολουθεί φωτορεπορτάζ.

Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα

Τα Χριστούγεννα παλιότερα στο Βαλτινό

Του Ευαγγέλου Στάθη Φιλολόγου

Μπορεί και σήμερα ακόμα στο χωριό να επιζούν αρκετές από τις παλιές γιορταστικές συνήθειες, αλλά εντελώς επιφανειακά και πολλές φορές αρκετά διαφορετικά από εκείνες. Οι συνθήκες και ο τρόπος της σημερινής ζωής με το σύγχρονο πολιτισμό έκαναν τα Χριστουγεννιάτικα έθιμα να χάσουν την παλιά τους σημασία, την παλιά τους αίγλη και μαγεία. Θέλουν χαρά και κέφι τα Χριστούγεννα, θέλουν μεράκι για γλέντι, θέλουν και λίγη φτώχεια και ανέχεια, έτσι, για να είναι ευκολότερο να ονειρευτούν ο κόσμος. Τα Χριστούγεννα θέλουν και πολύ κρύο.

Παραμονή Χριστουγέννων. Ο καιρός κρύος. «Έξω είναι ψόφος, βαρείς δόντι». Πολλές φορές το πασπάλιζε κιόλας για τα καλά, το ΄στρωνε και λίγο. Κι ο κόσμος ήταν χαρούμενος, γεμάτος κέφι, χαρά παντού. Τα ψώνια από τα Τρίκαλα κι από τα μαγαζιά του χωριού έχουν γίνει: πορτοκάλια, μήλα φερίκια, πολλά λεμόνια, ρύζι για σούπα, όχι και πολλά ψώνια. Έτοιμος ο παλιός ο κόκοτας για το μεγάλο, το χαλκωματένιο τον τέντζερη, ετοιμάζονταν κι οι κουραμπιέδες.

Τα μικρά ανυπομονούσαν να νυχτώσει και να ξημερώσει γρήγορα. Οι καμπάνες χτυπούσαν βαθιά χαράματα, κατά τις 4 περίπου. Δεν χρειαζόταν ρολόι για το ξύπνημα, αρκούσε ο χτύπος της καμπάνας. Ο ήχος της βαλτσινιώτικης καμπάνας ήταν αχνός κι αν δεν τον άκουγες , θα σε ξυπνούσε ο πολύ δυνατός της βαρμπομπίτικης καμπάνας, αρκεί να είχες ιδέα και το νου σου στο ξύπνημα και στην εκκλησία. Αμέσως οι νοικοκυρές «το ΄διναν» λίγο το φως της λάμπας που ήταν χαμηλωμένο και όλα τα σπίτια με μιας φεγγοβολούσαν και άρχιζαν αμέσως να ετοιμάζονται για την εκκλησία. Απ΄ όλα τα σπίτια, τις γειτονιές και τους μαχαλάδες έβγαιναν ο κόσμος και γέμιζαν οι δρόμοι οι κεντρικοί και η δημοσιά. «Διάλεγαν με τα μάτια τους» τις λάσπες και προχωρούσαν προσεχτικά προς την εκκλησία.

Και αμέσως η εκκλησία γέμιζε κόσμο. Γεμάτα τα στασίδια των αντρών, γεμάτοι οι διάδρομοι και το κέντρο, γεμάτο και το γυναικείο. Όλοι με ρούχα καλά και καθαρά, όλοι: παπάς, ψαλτάδες, μεγάλοι μικροί, ξεφτέρια, όλοι λαμπροφορεμένοι. Κεριά θυμιάμα, λεβάντα και ψαλμωδία συμπλήρωναν την γιορτινή ατμόσφαιρα».

-«Η γέννησίς σου, Χριστέ, ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως, εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες υπό αστέρος εδιδάσκοντο. Σε προσκυνείν..»

-«Δόξα  εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».

«Η εκκλησία απολάει». Όλοι γυρίζουν χαρούμενοι στο σπίτι. Όλα τα μέλη της οικογένειας στρώνονται στο τραπέζι. Το φαγητό είναι ένα και το ίδιο σ’ όλα τα σπίτια: μπόλικη και παχιά αυγοκομμένη σούπα που έγινε από την παλιά την κότα ή τον παλιό τον κόκοτα.

Και κάποια έθιμα τηρούσαν οι παλιότεροι: «έρχονταν η πατέρα, απολώντα η εκκλησία, η μάνα, οι μεγαλύτεροι, όποιος. Έπαιρνε αλάτι, έριχνε στη φωτιά κι έλεγε: φέρω γεια, φέρω νύφες και γαμπροί, φέρω πρόβατα, αρνιά, κατσίκια, γελάδια, τηρρρ! τηρρρ τα πλάκια μ΄».

Η σημαδιακή πορεία

Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Κωνσταντίνου Κατσαρού, από την ποιητική συλλογή «ΣΤΑΛΑΚΤΙΤΕΣ»

Προσωρινά βιώναμε στο νοικιασμένο, λιτό και φτωχό δωμάτιο στην συνοικία της Αγίας Μονής στην  άκρη της αφιλόξενης πόλης με ένα σωρό βιβλία και τετράδια και οι άλλοι συμμαθητές και φίλοι χειρότερα στις άθλιες παράγκες στα Τρανά Μνήματα.

Για  να μάθουμε γράμματα  στα  γυμνάσια της πόλης των Τρικάλων. 

Εναρκτήρια γνώση αρχαίων ελληνικών:  πιστεύω τω φίλω, πιστόν φίλον εν κινδύνοις  γιγνώσκεις ….

Με την πόλη δεν είχαμε συνδεθεί αρκετά,  μπορεί και η πόλη να μας απωθούσε,  μια αμοιβαία κρύα σχέση.

Μπορούσες όμως να ζεις σε οργανωμένη κοινωνία με περισσότερους ανθρώπους, να έχεις μεγαλύτερη φιλική παρέα,  ψωμί, τυρί, γάλα, σοκολάτες, μπισκότα, καλύτερες συνθήκες υγιεινής, ηλεκτρικό ρεύμα, βιβλιοθήκη και σινεμά,  αρκεί να είχες λίγα χρήματα και κάποιο ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Η ψυχή μας ήταν γαλουχημένη εκεί ψηλά, στα ορεινά  χωριά μας,  που ήταν τα ισόγεια κυρίως,  πέτρινα φτωχικά μας,  διαστάσεων κατά κανόνα  5χ10 μέτρων,  δύο δωματίων με ενδιάμεσο διαμπερή διάδρομο,  προϊόντα προσωπικού μόχθου και  στεγαστικών  προγραμμάτων.

Εκεί  έμεναν και τα γονικά μου  με την πενιχρή πολεμική αναπηρική σύνταξη του ηρωικού πατέρα του πολέμου του 40.

Άλλοι εκεί στα ορεινά χωριά ζούσαν λίγο καλύτερα άλλοι λίγο χειρότερα. Σκοπός ήταν  βιοποριστικά να καλύπτονται τα βασικά και αναγκαία. Το χρήμα και η ιδέα του χρήματος δεν ήταν η αξία της περιοχής.                       

Οδύσσεια

Σαν ήρθε η ώρα των χριστουγεννιάτικων διακοπών, κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο,  δεν μας κρατούσε τίποτε στην μεγάλη πόλη.

Μας ωθούσε η δυνατή εσωτερική παρόρμηση  ικανοποίησης  της ψυχικής και βιωματικής ανάγκης, της  οικογενειακής σύναξης  στην  ιδιαίτερη και ιερή πατρική εστία,  κοιτίδα του θεσμού της οικογένειας  και αείποτε τον πλέον προσφιλή και αγαπητό χώρο ασφαλούς καταφυγής,  αισθήματα  που εκδηλώνονταν έντονα κυρίως κατά τις εορταστικές και καλοκαιρινές διακοπές των μαθημάτων για το σύνολο σχεδόν των μαθητών  της ορεινής περιοχής μας.

Οι ευχές των εορτών

Χριστούγεννα: Ευφάνταστες φανταχτερές διακοσμήσεις, πολύχρωμα στολίδια, λαμπερά φωτάκια και πανέμορφες βιτρίνες σε κάθε γωνιά. Έφτασε η εποχή που προσπαθώντας όλοι με πλαστό ή πραγματικό τρόπο να ξορκίσουν τη μιζέρια και τη στεναχώρια- που ιδιαίτερα σαν χώρα μας περιβάλλει τα τελευταία χρόνια- το μόνο που τελικά καταφέρνουν είναι να δώσουν αφορμή για μεγαλύτερη μελαγχολία. Προσπαθώντας να αγγίξουν τις λαμπερές κανονιστικές επιταγές της Χριστουγεννιάτικης περιόδου που προβάλλουν τα media, όλοι πρέπει να αυτοπαρουσιάζονται γελαστοί κι ευτυχισμένοι, διασκεδάζοντας έντονα, πίνοντας μέχρι τελικής πτώσης και κυρίως ψωνίζοντας μετά μανίας.

Στην ουσία το δίλημμα έχει ως εξής: Είτε αποφασίζουμε να φορέσουμε το κουστούμι που μας επιβάλλει η εορταστική περίοδος, και να συμμετέχουμε στο πάρτι προφασιζόμενοι πως όλα πάνε καλά- θολωμένοι από τη λάμψη, είτε επιλέγουμε να αντισταθούμε στο ψέμα, κρατώντας ζωντανή την πραγματική ελπίδα, διακρίνοντας εκείνη την ακτίνα φωτός που μας επιτρέπει να διατρέξουμε μια αξιοπρεπή πορεία. Τιμώντας δηλαδή με τις επιλογές μας όλα εκείνα τα μικρά, σιωπηλά, απλοϊκά και ακίνδυνα πράγματα που μας περιτριγυρίζουν διδάσκοντάς μας να ζούμε καλύτερα απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή, μπορούμε να μεταμορφώσουμε όλη μας τη ζωή σε μια γιορτή, όχι απλώς μια μικρή περίοδο αυτής. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που συχνά φωτεινοί άνθρωποι αλλά και ιδιαίτερα πράγματα προσπερνιόνται και αφήνονται ανυπεράσπιστα, αντιμετωπιζόμενα από το σύνολο ως κίνδυνος και απειλή. Διότι μας απελευθερώνουν πραγματικά.

Η αναγκαστική διακοπή των καθημερινών μας δραστηριοτήτων που προσφέρει η εορταστική περίοδος αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία να σταματήσουμε και να κοντοσταθούμε σε όλη εκείνη την ομορφιά που μας περιτριγυρίζει καθημερινά. Την ομορφιά που προσπερνούμε ταχύτατα μιας και το προσηλωμένο μας βλέμμα, σε κάποιο ξένο προς εμάς στόχο που μας έχει επιβληθεί, δεν το επιτρέπει. Αυτές τις γιορτές ας εκμεταλλευτούμε τη μικρή ανάπαυλα που μας δίνεται από την τρελή και ξέφρενη κούρσα της καθημερινότητας για να ανακαλύψουμε την ομορφιά που πάλλεται στις ζωές μας από τη ζεστασιά μιας αγκαλιάς, τη μυρωδιά ενός φαγητού, την ανατολή του ήλιου. 

Οι Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού

Ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού διοργανώνει Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις στην πλατεία του χωριού, με δώρα, ευχές, κέφι και χαρά!

Συγκεκριμένα το Σάββατο 23 Δεκεμβρίου θα γίνει μέσα σε γιορτινό κλίμα ο στολισμός του Χριστουγεννιάτικου δέντρου των ευχών.

Την Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017, Χριστουγεννιάτικη γιορτή στην πλατεία του χωριού με μπάρμπεκιου, φαγητό, κρασί, ποκ κορν, μουσική και χορό.

Παράλληλα θα συμμετέχουν τα χορευτικά τμήματα του Συλλόγου και μετά το τέλος των χορευτικών εκδηλώσεων θα προσφερθεί στο κοινό δωρεάν ζεστή φασολάδα.

Οι εκδηλώσεις θα ξεκινήσουν στις 4 το απόγευμα.

Ενώ στο χώρο της κεντρικής πλατείας, από την Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου έως την Τρίτη 26 Δεκεμβρίου και ώρες 4.30 έως το βράδυ, θα λειτουργεί μια μικρή Χριστουγεννιάτικη αγορά.