Ο εορτασμός της επετείου του "ΟΧΙ" στο Βαλτινό

Με λαμπρότητα και κάθε επισημότητα γιορτάστηκε η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου του 1940 στο Βαλτινό παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες.

Η επέτειος του ΟΧΙ τιμήθηκε σύμφωνα με το καθιερωμένο πρόγραμμα.
Το πρωί τελέστηκε η Θεία λειτουργία στον ιερό ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού. Στη συνέχεια έγινε η επιμνημόσυνη δέηση στην κεντρική πλατεία και ακολούθησε η κατάθεση στεφάνων, από τους τοπικούς φορείς, στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.

Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων έκλεισε με την μαθητική παρέλαση όλων των σχολικών μονάδων του χωριού.

Αφιέρωμα στο έπος του ‘40

Σκίτσα και αφίσες της περιόδου 1940-1945.

Αφιέρωμα για τα εκατό χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης

Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης παρουσιάζουμε ένα αφιέρωμα για τους κατοίκους της παλιάς πόλης.

 

Άνθρωποι και γειτονιές της παλιάς Θεσσαλονίκης.
Το ξεκίνημα του 20ου αιώνα βρήκε τη Θεσσαλονίκη να έχει στην αγκαλιά της μια πολυχρωμία 135.000 περίπου κατοίκων. Η πόλη διακρινότανε για το αξιοθαύμαστο της ειρηνικής συνύπαρξης αυτών των ανθρώπων. Περίπου 60.000 ήταν οι Εβραίοι, 40.000 Ισπανικής προέλευσης και 20.000 Ντονμέδες (εξισλαμισμένοι Εβραίοι) .Οι Έλληνες με το παρατσούκλι ¨Μπαγιάτηδες¨40.000, οι Μουσουλμάνοι περίπου 20.000, 5.000 Σλαβικής καταγωγής και 3.0000 περίπου Ευρωπαίους.

Η ιστορία του ΚΤΕΛ Τρικάλων

Τα πρώτα αυτοκίνητα που χρησιμοποιήθηκαν στο νομό Τρικάλων ως μέσα μαζικής μεταφοράς χρονολογούνται στις αρχές της δεκαετίας του 1920.

Ήταν μικρά ιδιωτικά ή συνεταιριστικά οχήματα 14αρων θέσεων Γαλλικής κατασκευής. Το κόμιστρο διαμορφωνόταν ανάλογα με την επιβατική κίνηση.

Πάνω στους κακοτράχαλους δρόμους της υπαίθρου και κάτω και από τις ποιο αντίξοες καιρικές συνθήκες, οι οδηγοί παντός καιρού και παντός δρόμου..., έδιναν την καθημερινή τους μάχη για να ανταπεξέλθουν στα δρομολόγιά τους.



Εκτός αυτού έπρεπε να γνωρίζουν και τα ¨χούγια¨ του οχήματος που οδηγούσανε γιατί τα Λεωφορεία της εποχής εκείνης είχαν και τις ιδιοτροπίες τους...

Το Υπεραστικό ΚΤΕΛ Ν. Τρικάλων, όπως και τα υπόλοιπα της χώρας, ιδρύθηκε το 1952 (ως 17ου ΚΤΕΛ) σύμφωνα με αυτά που προέβλεπε ο τότε νόμος 2119 για τις συγκοινωνίες.

Βαλτσινιώτικο παραμύθι

Κάποτε στην κεντρική πλατεία του Βαλτινού σύχναζε ένας περίεργος και ιδιόμορφος τύπος, ο οποίος ισχυρίζονταν και διαλαλούσε προς τους περαστικούς, ότι είχε υπερφυσικές δυνάμεις και ότι ήταν σοφός και μάγος σαν τον θεό.
Αυτό γίνονταν καθημερινά, για μεγάλο χρονικό διάστημα, ώσπου οι άνθρωποι που τον άκουγαν αγανάκτησαν και μια μέρα απαίτησαν να τους αποδείξει ότι, πράγματι αυτά που λέει είναι αλήθεια και ότι όντως είναι σοφός και μάγος σαν τον θεό.
Αυτός ατάραχος και ήρεμος τους απάντησε:
-Βεβαίως, με ποιον τρόπο θέλετε να σας το αποδείξω;
Εκείνοι τότε του είπαν:
-Αφού έχεις υπερφυσικές δυνάμεις και είσαι σοφός και μάγος σαν τον θεό, κάνε να μιλήσει το σιντριβάνι της πλατείας και να μας το πει αυτό, αν πράγματι είσαι αυτό που ισχυρίζεσαι.
-Εντάξει, είπε ο τύπος και απευθύνθηκε αμέσως προς το σιντριβάνι να το επιβεβαιώσει.
Και ω! του θαύματος το σιντριβάνι μίλησε, απάντησε και είπε:
-Όχι, δεν είναι σοφός και μάγος σαν τον θεό…

«Η Πολιτεία και η Μοναξιά»

Διορατικά, προφητικά και επίκαιρα τα λόγια του μεγάλου στοχαστή και εθνικού μας ποιητή Κωστή Παλαμά:

Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει
το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη•
κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι,
στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι…

*

Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

*

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

*

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι•
Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!»

Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή «Η Πολιτεία και η Μοναξιά» (1912)

Έκθεση φωτογραφίας και τεκμηρίων για τους Βαλκανικούς πολέμους 1912 -1913

Το Κέντρο Ιστορίας και Πολιτισμού της εταιρείας ΚΛΙΑΦΑ γιορτάζοντας τα εκατό χρόνια από την απελευθέρωση της Μακεδονίας και Ηπείρου οργανώνει έκθεση φωτογραφίας και τεκμηρίων των Βαλκανικών Πολέμων. Ένα μικρό μέρος της έκθεσης είναι αφιερωμένο στο 5ο Σύνταγμα Πεζικού, το οποίο είχε την έδρα του στα Τρίκαλα και στο οποίο υπηρετούσαν κυρίως Τρικαλινοί.
Η έκθεση θα αρχίσει να λειτουργεί από τις 24 Οκτωβρίου τα πρωινά 11-1 και τα απογεύματα με ραντεβού στα τηλέφωνα 24310-27313 και 24310-27314.



Οι παλιές φιλενάδες (Μέρος 1)

Υπήρξαν κάποτε στενές φιλενάδες, σιγά-σιγά η κάθε μια πήρε το δρόμο της. Η μια με το γάμο της, η άλλη με την καριέρα της, η καθεμιά με ό,τι διάλεξε στη ζωή της. Άλλες παντρεύτηκαν κι έφτιαξαν οικογένεια, άλλες σπούδασαν και καταξιώθηκαν επαγγελματικά, άλλες είναι οικονομικά ευκατάστατες, άλλες διαβιούν φτωχικά.

Όμως, θα είναι για πάντα όλες εδώ μαζεμένες, σε τούτες τις παλιές φωτογραφίες για να θυμούνται πόσο αγάπησε η μία την άλλη.
Κάποτε ήταν, γελαστές και ανύποπτες για το αύριο. Η άγνοια, λένε, είναι ευτυχία. Γι’ αυτό ίσως να είναι τυχερές που μέσα από την άγνοιά τους ακουμπήσανε την ευτυχία! Και ποιος ξέρει... ίσως να την ξαναβρούνε, είτε μαζί, είτε χώρια!

Τώρα όμως είναι ευκαιρία να κλείσουν τα μάτια τους για λίγο, και να γυρίσουν πίσω στις γειτονιές του χωριού, στους διαδρόμους των σχολείων, να γελάσουν, μοιράζοντας την ίδια σοκολάτα, πίνοντας από το ίδιο μπουκάλι, καπνίζοντας με το ίδιο τσιγάρο στη ζούλα, κάνοντας κοπάνα από το σχολείο για να πιούνε τον πρωινό καφέ τους ελπίζοντας μήπως και συναντήσουν τον πλατωνικό τους έρωτας και του κλέψουνε ένα “γεια”...
Οι παλιές οι φιλενάδες που χάθηκαν και δεν βλέπονται πια…

Μαζί με ένα φωτογραφικό αφιέρωμα για τις παλιές φιλενάδες του Βαλτινού, αφιερώνουμε παρακάτω και το σχετικό τραγούδι τους...

Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.

Ελάχιστοι ίσως γνωρίζουν ότι η φράση αυτή ξεκίνησε από παροιμία, αλλά έγινε παροιμιακή από το παρακάτω περιστατικό.
Στους χρόνους του Όθωνα, υπήρχε ένας γνωστός κουρελιάρης τύπος: Ο Μανώλης Μπατίνος.
Δεν υπήρχε κανείς στην Αθήνα που να μην τον γνωρίζει, μα και να μην τον συμπαθεί.
Οι κάτοικοι του έδιναν συχνά κανένα παντελόνι ή κανένα σακάκι, αλλά αυτός δεν καταδέχονταν να τα πάρει, γιατί δεν ήταν ζητιάνος.
Ήταν ποιητής, ρήτορας και φιλόσοφος (έτσι πίστευε). Στεκόταν σε μια πλατεία και αράδιαζε ότι του κατέβαινε.
Κάποτε λοιπόν έτυχε να περάσει από εκεί ο Ιωάννης Κωλέττης.
Ο Μανώλης Μπατίνος τον πλησίασε και τον ρώτησε, αν έχει το δικαίωμα να βγάλει λόγο στη Βουλή.
Ο Κωλέττης του είπε ότι θα του έδινε ευχαρίστως άδεια αν πέτουσε από πάνω του τα παλιόρουχα που φορούσε κι έβαζε άλλα.
Την άλλη μέρα ο Μανώλης παρουσιάστηκε στην πλατεία με τα ίδια ρούχα, αλλά τα είχε γυρίσει ανάποδα και φορούσε τα μέσα έξω.
Ο κόσμος τον κοιτούσε έκπληκτος.
Και τότε άκουσε αυτούς τους στίχους από το στόμα του Μανώλη Μπατίνου:
«Άλλαξε η Αθήνα όψη,
σαν μαχαίρι δίχως κόψη,
πήρε κάτι απ' την Ευρώπη
και ξεφούσκωσε σαν τόπι.
Άλλαξαν χαζοί και κούφοι
και μας κάναν κλωτσοσκούφι.
Άλλαξε κι ο Μανωλιός
κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».

(Από “Λέξεις και φράσεις παροιμιώδεις” του Τάκη Νατσούλη)

Η εναγώνια αναζήτηση τροφής

«Μην πετάτε το ψωμί κρεμάστε τη σακούλα στη σήτα» είναι το παραινετικό μήνυμα της πρόχειρης ταμπέλας δίπλα στα σκουπίδια.
Η εναγώνια αναζήτηση τροφής των πεινασμένων...
Μια εικόνα της Ελληνικής πραγματικότητας που συγκίνησε τον συγχωριανό μας Γιάννη Πέτρου, την φωτογράφησε και μας έστειλε τη φωτογραφία.
Εμείς την αφιερώσουμε σε όλους αυτούς που συγκέντρωσαν τον παγκόσμιο πλούτο, νόμιμα ή παράνομα, ζουν μέσα στη χλιδή και αδιαφορούν, αφήνοντας κοινωνίες ολόκληρες να λιμοκτονούν, καταξιώνοντας έτσι, την αδικία, για την οποία ο μεγάλος ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης έγραψε:
Η αδικία
«Αν πρόκειται να κερδίσουμε ένα δίδαγμα από όλα αυτά που υποφέρουμε και θα υποφέρουμε, θα πρέπει φαντάζομαι να είναι τούτο: Όλος ο κόσμος, ως τους αντίποδες, η γης ολόκληρη ως τα βάθη της Κίνας είναι υπεύθυνη για την αδικία που γίνεται και σ’ έναν άνθρωπο ακόμη και στον πιο μικρό, τον πιο ασήμαντο άνθρωπο. Την αδικία την πληρώνουμε όλοι. Δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής. Αυτά μας λέει η μοίρα μας, και γι’ αυτό, φοβούμαι, η μοίρα μας θα μας χτυπά ως τη συντέλεια των αιώνων - ξεχνούμε, πάντα ξεχνούμε, και το κακό που κυκλοφορεί μέσα στο αίμα μας δε γνωρίζει εμπόδια».

Ιστορικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες αποκτούν χρώμα

Η Σουηδέζα Sanna Dullaway έδωσε ζωή και χρώμα σε 34 ιστορικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες, με τη βοήθεια μόνο ενός tablet Wacom bamboo και του Photoshop. Κάθε φωτογραφία χρειάστηκε 20 λεπτά με 2 ώρες επεξεργασίας και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό, αφού βλέποντας τις η ιστορία δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια…

 Albert Einstein

 Che Guevara

 Εκτέλεση στο Βιετνάμ

«Η Ενδεκάτη Εντολή» Τι εννοεί ο Ποιητής;

Ποια θα μπορούσε να είναι η ενδεκάτη εντολή, σύμφωνα με τη νοηματική των στίχων ; (- κι αν ακόμα ο Ποιητής δεν κρύβει κάτι, ποια θα μπορούσε να είναι η επόμενη και Ενδεκάτη Εντολή, κατάτη γνώμη σας ; -)

Ας αναλύσουμε τη συλλογιστική του Μεγάλου μας Ποιητή, ας προσεγγίσουμε με τη σκέψη μας την ποιητική του πρόκληση, αλλά, ας απολαύσουμε κιόλας, το υπέροχο αυτό τραγούδι, με την άψογη ερμηνεία, από τη Νανά Μούσχουρη...

Η Ενδεκάτη Εντολή: Στίχοι: Νίκος Γκάτσος - Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος

Ρίξ' ένα βλέμμα σιωπηλό
στον κόσμο τον αμαρτωλό
και δες η γη πως καίει.
Και με το χέρι στην καρδιά
αν δε σ' αγγίξει η πυρκαγιά,
ψάξε να βρεις ποιος φταίει.

Οι σωσίες του Βαλτινού

Παρατηρώντας κάποιες παλιές φωτογραφίες με πιο προσεχτική ματιά ανακαλύψαμε ότι σε κάποιους συγχωριανούς Βαλτινιώτες υπάρχουν έντονες ομοιότητες, στα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά τους, με διάφορες διασημότητες του καλλιτεχνικού και του πολιτικού χώρου.
Αντιπαραθέτουμε τις φωτογραφίες τους για να διαπιστώσετε του λόγου το αληθές.

Ο Αθανάσιος Τσιατσιάβας μοιάζει καταπληκτικά με τον ηθοποιό Νίκο Ξανθόπουλο.

Ο Χρήστος Κατσιούλης μοιάζει καταπληκτικά με τον συνθέτη Μάνο Χαντζιδάκι.

Ο Χρήστος Κλιάκος μοιάζει με τον ηθοποιό τζέιμς Ντιν.

Ο Γεώργιος Δήμος Μοιάζει με την τραγουδιστή Αντώνη Βαρδή.

Ο Γεώργιος Πράτας έχει έντονα χαρακτηριστικά με τον Ανδρέα Παπανδρέου σε νεαρή ηλικία.

Η σχέση Πατέρα - Παιδιού

Αναρτώντας το άρθρο της Ιουλίας Σουλάνδρου, που αφορά «το ρόλο του Πατέρα στην Ψυχική Ανάπτυξη του Παιδιού», διανθίζουμε το θέμα με συλλεκτικό φωτογραφικό υλικό από το παλιό Βαλτινό που κατέγραψε ο φακός την ώρα της επικοινωνιακής επαφής, αυτής της τρυφερής σχέσης «Πατέρα – Παιδιού».

Συνήθως ο πατέρας είναι αυτός ο οποίος εδραιώνει στην ψυχή του παιδιού το συναίσθημα της ασφάλειας. Θεωρείται ο προστάτης και ο υπερασπιστής της οικογένειας.
Για πολύ καιρό οι θεωρητικοί της ψυχολογίας αγνόησαν το ρόλο του πατέρα στην οικογένεια και ειδικά στην ανάπτυξη του παιδιού.
Ίσως γιατί πίστευαν ότι η επίδραση του έχει μικρότερη σημασία από εκείνη της μητέρας.

Σήμερα η επιστήμη της ψυχολογίας έγκυρα μας λέει ότι η αλληλεπίδραση πατέρα-παιδιού είναι πολύ σημαντική και επηρεάζει θετικά ή αρνητικά την προσωπικότητα του παιδιού.

Το απόλυτα όμορφο ζει ανάμεσά μας

Του Θωμά Σιώμου
Έμεινα σε μια φράση του… "Όταν παίζω καλά αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι μισό μέτρο πάνω από το έδαφος…"
Ουάου!!! Πόσο καιρό έχω να αισθανθώ κάτι τέτοιο!
Ναι… θυμάμαι, δεν πέρασε πολύς καιρός.
Ήταν απογευματάκι όταν από ένα ανοιχτό παράθυρο ξεχύθηκε σαν χείμαρρος μια μουσική που σου έκοβε την ανάσα. Ήχος φλάουτου, με ένα minimal θέμα – παρέπεμπε στο “Siberian Khatru” των Yes – με πλάτες τα έγχορδα μιας συμφωνικής ορχήστρας.
Και σε λίγο η έκπληξη!
Ο πρωταγωνιστής δεν είχε κάνει ακόμα την εμφάνιση του. Τα έγχορδα και το φλάουτο ετοίμαζαν την υποδοχή του. Το βιολοντσέλο δέσποζε πια. Έπαιζε μια μελωδία που μου βροντοφώναξε: “Δικέ μου δίπλα ακριβώς από το σκουπιδαριό και τη βλακεία βρίσκεται το απόλυτα όμορφο”.



Ήταν μια μελωδία που μόνο ένας πραγματικός δημιουργός θα μπορούσε να συνθέσει. Άρχισα σιγά σιγά να τον εντοπίζω. Και ενώ το cello, το φλάουτο, τα έγχορδα και η αφεντιά μου βρισκόμασταν μισό μέτρο πάνω από τη γη κι άλλη έκπληξη.
Υπήρχε και πρωταγωνίστρια.
Μια αγγελική φωνή soprano, τραγουδώντας μια θεϊκή μελωδία που… μάλλον την υπαγόρευσε στον μουσουργό μας κατευθείαν από τον παράδεισο ο Giacomo Puccini, έκανε την εμφάνιση της. Διάβασα κάπου ότι ετοίμαζε τρεις όπερες «Μήδεια, Ηλέκτρα και Αντιγόνη» στην μνήμη των «Verdi, Puccini και Bellini». Αν θυμάμαι καλά την αντιστοιχία και αν κρίνω από τις επιρροές με τις λίγες γνώσεις που διαθέτω μάλλον άκουγα ένα απόσπασμα από την “Ηλέκτρα”. Η άρια κράτησε πάνω από πέντε λεπτά και τέλειωσε θυμάμαι με ένα crescendo όπου ξεχώριζαν τα χάλκινα.
Μίκη μου, Οδηγητή μου… σ’ ευχαριστώ!!!

Σαν σήμερα χτύπησαν οι καμπάνες της λευτεριάς

Σαν σήμερα, 12 Οκτωβρίου, πριν από 68 χρόνια οι 1.256 μέρες γερμανικής Κατοχής και σκλαβιάς έπαιρναν τέλος για την Αθήνα. Η απελευθέρωση της Αθήνας δεν σήμαινε ταυτόχρονα και την απελευθέρωση ολόκληρης της Ελλάδας την ίδια μέρα.
Απλώς, η αποχώρηση των γερμανικών δυνάμεων κατοχής από την ελληνική πρωτεύουσα σηματοδοτούσε συμβολικά και την απελευθέρωση ολόκληρης της χώρας. Όριζε το νέο ξεκίνημα της απελευθερωμένης Ελλάδας από την τριπλή κατοχή, που είχε αρχίσει με τη συνθηκολόγηση και την παράδοσή της Αθήνας στους Γερμανούς εισβολείς ως ανοχύρωτης πόλης στις 27 Απριλίου του 1941.

Πλάνα αρχείου απ' την απελευθέρωση της Αθήνας (12 Οκτωβρίου 1944).

"Το Εμβατήριο της Μελισσάνθης". Μουσική απ' την "Εποχή της Μελισσάνθης" του Μάνου Χατζιδάκι (1980), μια ελεγεία για την "μελαγχολική" απελευθέρωση που "δεν πρόλαβε να γίνει λαϊκή. Την καταγράψαν μ' ευκολία εθνική, και την γιορτάζουνε στα Δημαρχεία και στις Νομαρχίες".

Άφησε με να μπω στην καρδιά σου

Άφησε με να μπω στην καρδιά σου και πιάσε το χέρι μου.
Θέλω να μου δανείσεις τα φτερά σου, βοήθησε με να μεγαλώσω.
Άνοιξε τα μπράτσα σου και αγκάλιασε με.
Θέλω να είμαι ένα αστέρι και να παρατηρώ τον κόσμο.
Θέλω να είμαι άρωμα σε κάθε λουλούδι.
Θέλω να σπάσω τα εμπόδια για να 'μαστε μαζί.
Θέλω να μοιραστώ τη μαγεία του τραγουδιού.
Δεν είναι απαραίτητα τα χέρια για να αγγίξουμε τον ουρανό.
Δεν είναι απαραίτητα τα πόδια για να πηγαίνουμε μπροστά.
Δεν είναι απαραίτητα τα μάτια για να βλέπουμε μέσα μας.
Για να αισθανόμαστε ζωντανοί, έχουμε ανάγκη από ένα όνειρο.
Για αυτό άφησε με να μπω στην καρδιά σου!

("very special arts"-Taiwan,1991)

Τα πιο ωραία Λαικά



Οι μουσικές βραδιές στη Μουσική Σκηνή Απαρχές συνεχίζονται.

Και αυτό το Σάββατο 13 Οκτωβρίου η μοναδική ορχήστρα "Βασίλης Τσιτσάνης" παρουσιάζει ένα απάνθισμα από τα καλύτερα Ελληνικά Λαϊκά τραγούδια.
Μαζί τους η εξαιρετική Λιζέτα Καλημέρη, ο Φώτης Θεοδωρίδης, η Μαρία Πουλιανίτη και στα ρεμπέτικα ο Γιώργος Τσιλιχρήστος

Η φλορέττα, το κορίτσι μου, κι εγώ

«Η φλορέττα, το κορίτσι μου, κι εγώ» αποτελούσε το μότο της εποχής της δεκαετίας του ΄70 για τα νεαρά αγόρια, σε αντιδιαστολή με το μότο των κοριτσιών «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα, και τα’ αγόρι μου» προερχόμενο από στίχο ελαφρολαϊκού τραγουδιού, επίσης της εποχής.

Στη δεκαετία του ’70 στη μόδα ήταν το DKW ή επί το ελληνικότερο «ντε κα βε», το Ζούνταπ, η «Φλορέτα», αλλά και άλλες μάρκες που έκαναν την εμφάνισή τους τότε στην αγορά.
Και τι ήταν; Μηχανάκια που έκοβαν τις βόλτες τους, όσοι νεαροί κατάφερναν να τα αποκτήσουν, κάνοντας πιο εύκολο το φλερτ προς τα κορίτσια.

Το μότο «Η φλορέττα, το κορίτσι μου, κι εγώ» υπήρχε σε πολλά μηχανάκια γραμμένο ως σύνθημα κατάκτησης, υπεροχής και υπερηφάνειας.
Αν είχες απ’ αυτά, ήσουν «κάποιος» και τα βλέμματα των κοριτσιών ήταν στραμμένα πάνω σου. Κυριαρχούσαν, αν και λίγα. Όταν έγιναν πολλά, στη συνέχεια, έχασαν και την αξία τους...
Παρουσιάζουμε μια συλλογή φωτογραφιών από διάφορους Βαλτινιώτες που κυκλοφορούσαν με μηχανάκια εκείνης της εποχής.

Λεξικό εποχής

Αύριο (σκαιό)
Βολή (προσωπική)
Γιατί (αναπάντητα)
Διχόνοια (καθολική)
Ελπίδα (εκλιπούσα)
Ζήτημα (δυσεπίλυτο)
Ηθικό (καταρρακωμένο)
Θυσία (ανώφελη)
Ικμάδα (υπερήλικη)
Κανιβαλισμός (εν εξάρσει)
Λύπη (οκτανίων)
Μοναξιά (οριστική)
Νοσταλγία (Πύρρειος)
Ξανά (όχι)
Οργή (οικόσιτος)
Προσπάθεια (ατελέσφορη)
Ρόλος (κομπάρσου)
Στόχος (ανύπαρκτος)
Τυφλότης (ολική)
Υποχώρηση (άτακτη)
Φόβος (ενδημικός)
Χάσμα (αγεφύρωτο)
Ψέμα (επαναλαμβανόμενο)
Ώρα (περασμένη)

Πηγή: Τσαλαπετεινός

Οδοντωτός σιδηρόδρομος

Πριν από 114 περίπου χρόνια, το όμορφο τρενάκι του Οδοντωτού Σιδηρόδρομου Διακοπτού- Καλαβρύτων, άρχισε το γραφικό του ταξίδι και έγινε το ποιο ξακουστό Ελληνικό τρένο.
Διανύει μία από τις ωραιότερες διαδρομές της χώρας μας που χαρακτηρίστηκε και ως η ομορφότερη των Βαλκανίων. Βρίσκεται στη βόρεια Πελοπόννησο και στα 22,4 χιλιόμετρα της διαδρομής του, αναρριχάται σε υψόμετρο 720 μέτρων, περνάει μέσα από την ανυπέρβλητη φυσική ομορφιά του Βουραϊκού φαραγγιού κατά μήκος του ποταμού και συνδέει το παραλιακό Διακοφτό με τα ορεινά Καλάβρυτα. Στη διαδρομή του κάνει στάσεις στο χωριό Ζαχλωρού, στο παλιό Μοναστήρι του Μεγάλου Σπηλαίου και στην Κερπινή.

• Η λέξη: «Οδοντωτός» προέρχεται από τα ¨δόντια¨ που χρησιμοποιούν αυτού του τύπου οι Σιδηρόδρομοι για να ανεβαίνουν σκαρφαλώνοντας υπερνικώντας τις μεγάλες κλήσεις, αλλά και για να τους βοηθάνε στο φρενάρισμα του απότομου κατεβάσματος.

 

Η μεταφορά της σοδειάς

Στους κακοτράχαλους δρόμους της υπαίθρου, κάτω από καλές ή αντίξοες καιρικές συνθήκες, με τα διαθέσιμα μέσα μεταφοράς, η σοδειά περισυλλέγεται και μεταφέρεται από το χωράφι στην αποθήκη, κι από την αποθήκη στην αγορά.

Ένας γνώριμος τρόπος αγροτικής ζωής, που σιγά - σιγά αλλάζει με τις διαδοχές των γενεών.
Παρόλα αυτά όμως, υπάρχει μια ομορφιά και μια απλότητα συμπαντική, γιατί οι εποχές και οι εκφράσεις των ανθρώπων, μπορεί σιγά σιγά να εξελίσσονται, υποτάσσονται όμως, αρμονικά και με σοφία, ανάμεσα στα παιχνίδια της φύσης και τον αγώνα της ζωής.

Κι έτσι, η γη μας αποκαλύπτει τα μυστικά, για την ζωή μας, περισσότερο απ’ όλα τα βιβλία.

Με ελάχιστο νερό και τον Οκτώβριο ο Πηνειός!

Λίγο έξω από τα Τρίκαλα, στην γέφυρα Βαλομανδρίου η εικόνα είναι απογοητευτική - Τι κατέγραψε ο φακός.

Το υδατικό δυναμικό της Θεσσαλίας δέχεται εδώ και σαράντα χρόνια τη μεγαλύτερη ανθρωπογενή πίεση για την κάλυψη αρδευτικών αναγκών συγκριτικά με τα υπόλοιπα διαμερίσματα της χώρας.
Σε ένα μικρό ρυάκι έχει μετατραπεί εδώ και αρκετούς μήνες ο Πηνειός ποταμός σε ορισμένα σημεία του, μια εικόνα που ειδικοί επιστήμονες την δικαιολογούν στα πλαίσια της παρατεταμένης ξηρασίας. Μάλιστα λίγο έξω από τα Τρίκαλα, στην γέφυρα Βαλομανδρίου η εικόνα είναι απογοητευτική, καθώς σε τίποτα δεν θυμίζει έναν ποταμό που διασχίζει τέσσερις νομούς και εκβάλλει στο Αιγαίο Πέλαγος. Με δυσκολίες το λιγοστό νερό του προσπαθεί να προχωρήσει ανάμεσα σε φυτά και χαλίκια, ενώ ήδη διανύουμε τον μήνα Οκτώβριο.

Τα μοιρολόγια του τόπου μας "Μάνα που κίνησες να πας"

Συνεχίζοντας την προσπάθεια καταγραφής, διάσωσης και διάδοσης των παραδοσιακών τραγουδιών του τόπου μας, παρουσιάζουμε άλλο ένα μοιρολόγι.
Ένα μοιρολόγι του τόπου μας, με τίτλο «Μάνα που κίνησες να πας» με συγκλονιστικά λόγια, που αναφέρονται στο θάνατο της μάνας, τραγουδά, με την υπέροχη φωνή της η συγχωριανή μας, κ. Ντίνα Βότσιου – Ανδρέου.
Τα Μοιρολόγια είναι έμμετρα στιχουργήματα με θλιβερή υπόθεση. Τραγούδια θρηνητικά, που τα απαγγέλλουν οι άνθρωποι κατά το θάνατο αγαπημένων τους προσώπων.

Μάνα που κίνησες να πας
σε μακρινό ταξίδι
γύρνα και πες το στα παιδιά σ'
το πότε θα γυρίζεις.

Να χουν κι αυτά μια απαντοχή,
να χουν κι αυτά ελπίδα,
να χουν λουλούδια στην αυλή,
τριαντάφυλλα στον κήπο.

Να χουν νερό για να πλυθείς
και ρούχα για να αλλάξεις,
να χουν στρωμένο το κρεβάτι
να πέσεις να πλαγιάσεις.

Με φόντο το Λευκό Πύργο

Ο Λευκός Πύργος, το μνημείο - σύμβολο της Θεσσαλονίκης, που σήμερα υψώνεται μοναχικός στην παραλία της πόλης, στο παρελθόν αποτελούσε το νοτιοανατολικό πύργο της οχύρωσής της.
Η ακριβής χρονολόγησή του δεν είναι γνωστή, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι κτίσθηκε στα τέλη του 15ου αι., μετά την κατάκτηση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους, και αντικατέστησε έναν παλαιότερο βυζαντινό πύργο.
Στη μακρά ιστορία του, ο πύργος έχει αλλάξει κατά καιρούς ονόματα και χρήσεις. Τον 18ο αιώνα αναφέρεται ως ''Φρούριο της Καλαμαριάς'', ενώ το 19ο αιώνα ως ''Πύργος των Γενιτσάρων'' και ''Πύργος του Αίματος''. Τα δύο τελευταία ονόματα οφείλονται στο γεγονός ότι ήταν φυλακή βαρυποινιτών και η όψη του βαφόταν με αίμα από τις συχνές εκτελέσεις των φυλακισμένων από τους Γενίτσαρους.

Το 1890 ένας κατάδικος για να αποκτήσει την ελευθερία του άσπρισε με ασβέστη τον πύργο και από τότε έμεινε η σημερινή ονομασία του, ''Λευκός Πύργος''. Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, το 1912, ο πύργος περιήλθε στο ελληνικό δημόσιο και είχε κατά καιρούς διάφορες χρήσεις.
Ο πύργος είναι κυλινδρικός με ύψος 33,90 μ. και διάμετρο 22,70 μ. Έχει ισόγειο και έξι ορόφους.

Στην αρχή του 20ού αιώνα στο χώρο γύρω από τον πύργο λειτουργούσε το περίφημο καφενείο και το ''Θέατρο του Λευκού Πύργου'', που κατεδαφίστηκαν το 1954, με σκοπό την επέκταση του πάρκου.
Σ’ αυτό το πάρκο και με φόντο τον Λευκό Πύργο, φωτογραφήθηκαν αμέτρητοι επισκέπτες οι οποίοι θέλησαν να κρατήσουν τις αναμνήσεις τους για χρόνια, από το πιο αναγνωρίσιμο μνημείο της Θεσσαλονίκης.

Παρουσιάζουμε παρακάτω, μια συλλογή από Βαλτινιώτες, που επισκέφτηκαν, κατά το παρελθόν, για κάποιο λόγο, τη Θεσσαλονίκη και φωτογραφήθηκαν στον Λευκό Πύργο...