Έμεινα σε μια φράση του… "Όταν παίζω καλά αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι μισό μέτρο πάνω από το έδαφος…"
Ουάου!!! Πόσο καιρό έχω να αισθανθώ κάτι τέτοιο!
Ναι… θυμάμαι, δεν πέρασε πολύς καιρός.
Ήταν απογευματάκι όταν από ένα ανοιχτό παράθυρο ξεχύθηκε σαν χείμαρρος μια μουσική που σου έκοβε την ανάσα. Ήχος φλάουτου, με ένα minimal θέμα – παρέπεμπε στο “Siberian Khatru” των Yes – με πλάτες τα έγχορδα μιας συμφωνικής ορχήστρας.
Και σε λίγο η έκπληξη!
Ο πρωταγωνιστής δεν είχε κάνει ακόμα την εμφάνιση του. Τα έγχορδα και το φλάουτο ετοίμαζαν την υποδοχή του. Το βιολοντσέλο δέσποζε πια. Έπαιζε μια μελωδία που μου βροντοφώναξε: “Δικέ μου δίπλα ακριβώς από το σκουπιδαριό και τη βλακεία βρίσκεται το απόλυτα όμορφο”.
Ήταν μια μελωδία που μόνο ένας πραγματικός δημιουργός θα μπορούσε να συνθέσει. Άρχισα σιγά σιγά να τον εντοπίζω. Και ενώ το cello, το φλάουτο, τα έγχορδα και η αφεντιά μου βρισκόμασταν μισό μέτρο πάνω από τη γη κι άλλη έκπληξη. Υπήρχε και πρωταγωνίστρια.
Μια αγγελική φωνή soprano, τραγουδώντας μια θεϊκή μελωδία που… μάλλον την υπαγόρευσε στον μουσουργό μας κατευθείαν από τον παράδεισο ο Giacomo Puccini, έκανε την εμφάνιση της. Διάβασα κάπου ότι ετοίμαζε τρεις όπερες «Μήδεια, Ηλέκτρα και Αντιγόνη» στην μνήμη των «Verdi, Puccini και Bellini». Αν θυμάμαι καλά την αντιστοιχία και αν κρίνω από τις επιρροές με τις λίγες γνώσεις που διαθέτω μάλλον άκουγα ένα απόσπασμα από την “Ηλέκτρα”. Η άρια κράτησε πάνω από πέντε λεπτά και τέλειωσε θυμάμαι με ένα crescendo όπου ξεχώριζαν τα χάλκινα.
Μίκη μου, Οδηγητή μου… σ’ ευχαριστώ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου