11 πύργοι που γέρνουν

Μπορεί ο πιο γνωστός κεκλιμένος πύργος να είναι της Πίζας αλλά δεν είναι ο μοναδικός. Δείτε 11 κεκλιμένους πύργους που ίσως δεν γνωρίζατε.



1. Οι δύο πύργοι στην Μπολόνια, Ιταλία



Οι δύο κεκλιμένοι πύργοι είναι το σύμβολο της πόλης. Ο ψηλότερος, με ύψος 102 μέτρα, είναι των Asinelli και γέρνει περίπου κατά 2,5 μέτρα. Ο μικρότερος, είναι των Garisenda με ύψος 49 μέτρα, βρίσκεται ακριβώς απέναντι απ’ αυτόν των Asinelli και έχει κλίση 3,22 μέτρα. Οι Asinelli άρχισαν να χτίζουν τον πύργο τους το 1109. Μετά τον χτίσιμο του πύργου οι Garisenda αποφάσισαν ότι έπρεπε να φτιάξουν ένα ψηλότερο. Αυτό έκανε τους Asinelli να προσθέσουν μερικά μέτρα στον δικό τους. Κάθε φορά που πρόσθεταν οι μεν λίγα μέτρα στον πύργο τους πρόσθεταν και οι δε στον δικό τους. Κάποια στιγμή ο πύργος των Garisenda είχε φτάσει να γέρνει τόσο πολύ που οι αρχές της πόλης τους υποχρέωσαν να κόψουν την κορυφή του, προτού αυτή πέσει πάνω στους περαστικούς. Ο πύργος των Asinelli γέρνει περισσότερο κάθε χρόνο.

Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Κάθεται μόνος και καθαρίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι.
Κανείς δε θά ’ρθει και το ξέρει, κλείσαν οι δρόμοι από το χιόνι, σαν πέρυσι, σαν πρόπερσι, Χριστούγεννα και πάλι και τα ποτά κρυώνουν στο ντουλάπι.
Το τσίπουρο στυφό, το ούζο γάλα και το κρασί ραγίζει τα μπουκάλια.
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη.
Κάθεται μόνος του δίπλα στο τζάκι, δεν πίνει, δεν καπνίζει, δε μιλάει.
Στην τηλεόραση χιονίζει, το στρώνει αργά στο πάτωμα και στο τραπέζι και στις παλιές φωτογραφίες, γνώριμα μάτια των νεκρών, που τον κοιτάζουν απ’ το μέλλον.
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη και μόνο το δικό της βλέμμα έρχεται από τα περασμένα.
Κοντεύουνε μεσάνυχτα και καθαρίζει τ’ όπλο του απ’ το πρωί.
Πώς να του πω «Καλά Χριστούγεννα», ευχές δε φθάνουν ως εδώ, δρόμοι κλεισμένοι, τηλέφωνα κομμένα, η σκέψη αρπάζεται απ’ το κλαδί της μνήμης, μα να τρυπώσει δεν μπορεί στη μοναξιά του.
Μια μοναξιά που χτίστηκε σιγά σιγά μ’ όλα τα υλικά και δίχως λόγια.
Κοντεύουνε ξημερώματα κι ακόμη γυαλίζει τ’ όπλο του δίπλα στο τζάκι με αργές κινήσεις σα να το χαϊδεύει.

Απεβίωσε η Μαρία Καραθανάση

Απεβίωσε στις 12 - 12 - 2011 η Μαρία Καραθανάση, σύζυγος του Στεφάνου σε ηλικία 69 ετών.
Η Μαρία Καραθανάση το γένος Ηλία Κλιάκου, γεννήθηκε το 1942 στο Βαλτινό, ήταν παντρεμένη με τον Στέφανο Καραθανάση και είχε δύο παιδιά, την Στεργιανή και τον Ευθύμιο.

Υπέροχες προσωπογραφίες

Δείτε υπέροχες ζωγραφιές από τον Σκοτσέζο καλλιτέχνη Paul Cadden, ο οποίος χρησιμοποιεί γραφίτη και κιμωλία για να δημιουργήσει λεπτομερέστατα πορτραίτα – έργα τέχνης.
Ίσως να μην πιστεύετε πως είναι ζωγραφιές, αλλά είναι!!!

Βαλτινό – Παραληθαίοι 3 - 2

Κέρδισε η ομάδα του Α.Ο. Βαλτινού επί των Παραληθαίων το Σάββατο 10 – 12 – 2011, με σκορ 3 – 2 για το πρωτάθλημα της Α΄ ερασιτεχνικής της ΕΠΣΤ.
Το παιχνίδι ήταν συγκλονιστικό ειδικά στο δεύτερο μέρος όπου και σημειώθηκαν τα 4 από τα συνολικά 5 γκολ.
Τα γκολ για το Βαλτινό πέτυχαν, δύο ο Μάμαλης, και ένα ο Σκρέκας.

Η βαθμολογία

1. Μετέωρα           46

2. Φλαμούλι          41

3. Δήμητρα            38

4. ΑΕΤ.                  35

5. Καστράκι           32

6. Καλύβια             28

7.Βαλτινό               26

8. Αχιλλέας            26

9. Κρύα Βρύση       26

10. Παραληθαίοι    24

11. Πρόδρομος       24

12. Φαρκαδόνα       21

13. Φήκη                20

14. Γενέσι               19

15. Λογγάκι            16

16. Νεοχώρι            15

17. Ασπροκλλησιά  14

18. Πλοπιακός        12

19. Ζάρκο                11

Εορταστικές εκδηλώσεις στο Βαλτινό, από τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο

Εορταστικές εκδηλώσεις την παραμονή της πρωτοχρονιάς προγραμματίζει ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού στο κέντρο του χωριού.

Οι εκδηλώσεις θα περιλαμβάνουν διάφορα χάπενιγκ, με κλόουν, με Αγιοβασίλιδες και δώρα, με τάρανδους με άμαξες, και με διάφορες άλλες εκπλήξεις, ενώ θα προσφέρεται δωρεάν φαγητό και κρασί για τους επισκέπτες.

Την παραμονή της πρωτοχρονιάς, το Βαλτινό θα στολιστεί, θα ντυθεί με τα γιορτινά του χρώματα και θα υποδεχθεί με αισιοδοξία και γλέντι το νέο έτος.

Θα επανέλθουμε με περισσότερες λεπτομέρειες για το θέμα.

Βαλτσινιώτικες Θυμοσοφίες



Εμείς οι Βαλτσινιώτες, όταν αποφασίζουμε να εφαρμοστεί ο αντικαπνιστικός νόμος στον τόπο μας, τότε ως εξυπνάκηδες βγάζουμε πύρινους λόγους και επιστρατεύουμε πάσης φύσεως επιχειρηματολογία για την υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων.
Όταν όμως βλέπουμε να καπνίζει το παιδί μας τότε το πλακώνουμε στο ξύλο.

Εσύ δεν θα πεθάνεις.

Μιχάλης Γκανάς





– Εσύ δεν θα πεθάνεις.
– Μάζεψε τη φωτιά.
– Πεθαίνουν οι μανάδες; Δεν πεθαίνουν.
– Όχι. Κοίταξε μην καείς.
– Κι η μάνα του Νικόλα γιατί πέθανε;
– Ήταν άρρωστη πόναγε η καημένη.
– Κι εσένα που σε πόναγε το δόντι;
– Άλλο το δόντι. Δεν πέθανε κανένας από δόντι.
Σύρε να παίξεις.
– Δε θέλω. Θέλω να μην πεθάνεις.
– Μπα σε καλό σου. Φέρε μου το σινί.
– Η γιαγιά όμως θα πεθάνει.
– Θα ’σαι μεγάλος τότε μη φοβάσαι.
– Πόσο μεγάλος θα ’μαι;
– Άντρας. Θα ’χεις γυναίκα και παιδιά.
Μπορεί κι αγγόνια.
– Κι εσύ πώς θα ’σαι τότε;
– Σαν τη γιαγιά. Γριούλα.
– Σαν τη γιαγιά; Φαφούτα μ’ ένα μάτι…
Εσύ δεν θα ’σαι έτσι. Κι ούτε θα πεθάνεις.
Θα πεθάνεις;
– Όχι δεν θα πεθάνω. Φέρε τη γάστρα.
– Άμα πεθάνεις θα πεθάνω να το ξέρεις.
– Κούφια η ώρα. Μη λες τέτοιες κουβέντες.
– Άμα πεθάνεις θα πεθάνω. Μ’ ακούς;
Σ’ ακούω. Ψεύτη.
Ούτε αυτά που μου ’ταξες παιδί δεν κράτησες.

(Παραλογή, 1993) [ΙΙΙ]

Ζωγραφική χωρίς χρώματα πάνω σε φύλα δένδρων.

Μέχρι τώρα ξέραμε, τη ζωγραφική σε καμβά, σε χαρτί, σε ύφασμα, ακόμη σε τοίχους ή ξύλα. Αυτό που δεν γνωρίζαμε είναι ότι πραγματικά έργα τέχνης αποτυπώνονται πάνω σε φύλλα δέντρων από Κινέζους καλλιτέχνες...
Η διαδικασία είναι αρκετά δύσκολη, καθώς απαιτεί πολύ χρόνο και μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια, καθώς δεν χρησιμοποιούνται καθόλου χρώματα αλλά αφαιρούνται προσεκτικά οι ίνες από τα φύλλα, σχηματίζοντας εν τέλει το επιλεγμένο σχέδιο.

Ο καλλιτέχνης επιλέγει φρέσκα φύλλα, στην επιφάνεια των οποίων σκιτσάρει την εικόνα που θέλει να αποτυπώσει.
Στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας ειδικά εργαλεία αλλά και λέιζερ αφαιρεί τα τμήματα του φύλλου που θέλει, έτσι ώστε να αποδώσει πιστά εικόνες ή γράμματα.



Τώρα, λοιπόν, που τα φύλλα πέφτουν…

Τα μοιρολόγια του τόπου μας

Συνεχίζοντας την προσπάθεια καταγραφής, διάσωσης και διάδοσης των παραδοσιακών τραγουδιών του τόπου μας, παρουσιάζουμε σήμερα, άλλο ένα μοιρολόγι.
Τα μοιρολόγια είναι έμμετρα στιχουργήματα με θλιβερή υπόθεση. Τραγούδια θρηνητικά, που τα απαγγέλλουν οι άνθρωποι κατά το θάνατο αγαπημένων τους προσώπων.
Ένα μοιρολόγι του τόπου μας, με τίτλο «Είχα ένα δένδρο στην αυλή» με αλληγορικά λόγια, που αναφέρονται στο θάνατο ενός νέου ανθρώπου, τραγουδά με την υπέροχη φωνή της η συγχωριανή μας κ. Ντίνα Βότσιου – Ανδρέου.

Είχα ένα δένδρο στην αυλή

Είχα ένα δένδρο στην αυλή

ψηλό σαν κυπαρίσσι

το πότιζα, το σκάλιζα

κι αυτό άπλωνε κλωνάρια

Όλοι περνούσαν κι έκοβαν

τα φύλλα και τους κλώνους

και πέρασε κι ο χάροντας

και το ΄κοψε απ τη ρίζα.

ξεήσκιωσε το σπίτι μας

κι όλη η γειτονιά μας.

Τα ημερολόγια του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού



Εντυπωσιακά καλαίσθητα και ποικίλα, όσον αφορά τη θεματολογία τους, είναι τα ημερολόγια που κυκλοφορούν από τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο Βαλτινού.
Πρόκειται για τα ημερολόγια του 2012, και σύμφωνα με το Δ.Σ. του Συλλόγου, τα έσοδα που θα προκύψουν θα διατεθούν για σκοπούς κοινωνικής αλληλεγγύης.
Η ποικιλότητα του πράγματος έγκειται στην θεματολογία των ημερολογίων η οποία εκτείνεται σε τέσσερις κατηγορίες διαφόρων θεμάτων του Βαλτινού.

Η πρώτη κατηγορία αφορά σε εικόνες από τα χορευτικά τμήματα του Συλλόγου.



Η δεύτερη το εξωκλήσι της παναγίας Βαλτινού.

Η τρίτη εικόνες από παλιά αρτεσιανά του Βαλτινού.



Η τέταρτη από εικόνες με τη χρήση των κάρων.

Γλυπτά από χιόνι

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως αυτά τα γλυπτά είναι φτιαγμένα εξ’ ολοκλήρου από χιόνι, αν κρίνουμε την λεπτομερή κατασκευή και το μέγεθός τους, ωστόσο όπως θα δείτε είναι πέρα για πέρα αληθινά!

Η ικανότητα της αντίληψης

Με εκπληκτική βουτιά, με ακροβατικές ικανότητες και με αντίληψη, ο μεγάλος τερματοφύλακας του Βαλτινού, μπλοκάρει τη μπάλα στον αέρα και σώζει την ομάδα του από σίγουρο γκολ.
Την ίδια ικανότητα και αντίληψη αναγνωρίζουμε και στον φωτογράφο που απαθανάτισε τη φάση στην κατάλληλη χρονική στιγμή.
Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε ποιος ήταν ο φωτογράφο, όμως ο τερματοφύλακας ήταν…

Ο Στρατιώτης.

Ο μικρός στρατιώτης διαβάζει

το γράμμα της καλής του

Κάθεται κατάχαμα σαν σιωπηλό πουλί

Μ΄ ένα χαμόγελο θεού γαληνεμένου

Μ΄ ένα φαράγγι ανάμεσα στα μάτια του

να στάζει αλάτι

Με δάχτυλα που παίζουν ασταμάτητα

άρπες πολύχορδες

Ο μπερές του πέταξε και κάθισε

σ΄ ένα πάσαλο

Από τη τσέπη του βγήκαν τα τσιγάρα

τα σπίρτα, η χτένα, ο καθρέφτης

και ένα κατοστάρικο.

Του Ηλία Κεφάλα

«Νεκρά» ξύλα ζωντανεύουν υπερήφανα άλογα!

Η γλύπτρια Heather Jansch ασχολήθηκε από πολύ μικρή ηλικία με τη γλυπτική. Σμίλευε κάθε υλικό, δίνοντας στην άψυχη πέτρα, στο ξύλο ή στο μέταλλο εντυπωσιακά σχήματα και σχέδια. Κάποια στιγμή θέλησε να δοκιμάσει κάποιο διαφορετικό υλικό, θεωρώντας ότι από τα έργα της έλειπε η φυσικότητα.

Η ιδέα της ήρθε όταν σε μια καλοκαιρινή βόλτα στην παραλία έπεσε τυχαία το μάτι της σε μερικά θαλασσόξυλα που το νερό είχε προφανώς ξεβράσει στην ακτή. Αυτά ήταν πια η έμπνευσή της! Ακανόνιστα κομμάτια ξύλου, με φυσικές καμπύλες, σε διάφορα μεγέθη και διαφορετικά χρώματα από την πολυκαιρία έγιναν στα χέρια της δημιουργικά εργαλεία.

Με επιμονή και υπομονή τοποθετεί το ένα δίπλα στο άλλο, σχηματίζοντας υπερήφανα άλογα σε φυσικό μέγεθος. Λευκά και μαύρα ζωηρά άτια τρέχουν στο δάσος ή κάνουν ατελείωτες βόλτες στην παραλία. «Τα άλογα παίρνουν σάρκα και οστά στα χέρια μου. Ζωντανεύουν ξανά τα θαλασσόξυλα υπερήφανα άλογα! Νιώθεις την κίνησή τους και ας ξέρεις ότι είναι ακίνητα…», εξηγεί η γλύπτρια.

Μεσημβρινό δαιμόνιο

Ήταν μεσημέρι, στο σπίτι κανένας, προσπάθησα να κοιμηθώ, μα ήταν ο ύπνος των κακών ονείρων. Σηκώθηκα και αφουγκράστηκα: απ΄ τα κατάβαθα του σπιτιού ερχόταν πνιχτός ο ήχος, σαν να ροκάνιζαν την πέτρα.
Έφερα ένα γύρω στα δωμάτια, ο ήχος κρουστός κι ανένταχτος ανέβαινε από κάτω.
Δισταχτικά κατέβηκα τη σκάλα του υπογείου. Άνοιξα. Πίσω από το πλατύσκαλο, σε δύο σαρακοφαγωμένα σκαμνιά, κάθονταν ο παππούς και η γιαγιά μου, νεκροί από χρόνια. Η γιαγιά ξεσπύριζε φασόλια σ΄ ένα παλιό ταψί. Ο παππούς με το μακρύ, χαμένο μας μαχαίρι ψιλόκοβε καπνό σ΄ ένα σανίδι. Σε μια στιγμή σήκωσε τον πριόβολο για να τροχίσει τη φαγωμένη λάμα. Τότε με είδε και σκούντηξε τη γιαγιά και οι δύο σηκώθηκαν και χάθηκαν σε μια άλλη πόρτα, που έβγαζε πιο χαμηλά, σ΄ ένα άλλο, άγνωστο υπόγειο.
Ξέρω ότι τους είδα σίγουρα, όπως επίσης ξέρω, πως όχι μόνο δεύτερο υπόγειο στο σπίτι δεν υπήρχε, μα ούτε καν το πρώτο που κατέβηκα.

Του Ηλία Κεφάλα. Από τη συλλογή: «ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ», Αθήνα, Αρμός, 1997, 1999.

Η αρχαία Ελλάδα στη σύγχρονη τέχνη

Ο Eugenio Recuenco εμπνευσμένος από την αρχαία ελληνική τέχνη χρησιμοποίησε μοντέλα για να αναπαραστήσουν σκηνές προ χιλιάδων ετών.

Το έθνος

Να λυπάστε για το έθνος που φοράει ένδυμα, που δεν το ύφανε.
Που τρώει ψωμί, αλλά όχι απ’ τη σοδειά του.
Που πίνει κρασί, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Να λυπάστε για το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Να λυπάστε για το έθνος που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Να λυπάστε για το έθνος που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.

(Χαλίλ Γκιμπράν) Απόσπασμα - Ο Κήπος του Προφήτη - (1923)

Το πρώτο ηλεκτροκίνητο αυτοκίνητο επανήλθε στη ζωή

Έχει τελική ταχύτητα 15 χλμ/ώρα και αυτονομία 40 χιλιομέτρων
Η μείωση της εξάρτησή μας από τα ορυκτά καύσιμα αποτελεί πλέον προτεραιότητα τα τελευταία χρόνια, και ως αποτέλεσμα τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα γίνονται ολοένα και πιο δημοφιλή. Όμως, τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα δεν αποτελούν και ακριβώς μια νέα ιδέα, το απεικονιζόμενο αυτοκινούμενο χρονολογείται από το 1881.
Αυτό το όχημα με την περίεργη όψη, έχει την τιμή να είναι το πρώτο ηλεκτρικό αυτοκίνητο στον κόσμο. Κατασκευάστηκε πάνω σε ένα τροποποιημένο τρίκυκλο Starley από τους Άγγλους επιστήμονες William Ayrton και John Perry ως ένα είδος κινούμενης διαφήμισης για τις ηλεκτρικές εφευρέσεις τους.

Το πρωτότυπο όχημα έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, ωστόσο μια ομάδα στο AutoVision Μουσείο στη Γερμανία, κατάφεραν και μέσω αντίστροφης μηχανικής κατασκεύασαν αυτό το πλήρως λειτουργικό αντίγραφο. Έχει τελική ταχύτητα σχεδόν 15 χλμ/ώρα και αυτονομία 40 χιλιομέτρων, όπως ακριβώς και το πρωτότυπο. (καθόλου άσχημα για μία εφεύρεση 130 ετών)
Το όχημα είναι πραγματικά αξιοσημείωτο, ιδίως αν ληφθεί υπόψη ότι κατασκευάστηκε μόλις ένα χρόνο μετά την εφεύρεση του πρώτου ηλεκτρικού λαμπτήρα.
Παρακολουθήστε το βίντεο με την ρέπλικα να βολτάρει στους δρόμους!

Κορίτσια ονειρεμένα και στο χρόνο ξεχασμένα.

Παλιές Λιθογραφίες...

Λιθογραφίες και καρποστάλ που στόλιζαν κάποτε τα σπίτια και τα μαγαζιά της παλιάς εποχής..
Όμορφα κορίτσια, μακρινά - πρότυπα για όλες τις νέες της τότε εποχής...
Καλλονές, που κοιτούσαν και χαμογελούσαν με νόημα και που ήταν το κρυφό όνειρο κάθε νέου...



Κορίτσια ονειρεμένα, που κάθονται σε λουλουδιασμένα μπαλκόνια σε ανθισμένους κήπους, που στέκουν δίπλα σε δροσερά σιντριβάνια...
Κορίτσια που... πολλές φορές απεικονίζονται να κρατούν λουλούδια δίπλα σε εξωτικά πουλιά!

Κορίτσια ζωγραφισμένα, ονειρεμένα και στο χρόνο ξεχασμένα.
Τα έβλεπες ανηρτημένα... ή με πινέζα καρφωμένα...
στα κουρεία, στα καφενεία, στα κέντρα διασκέδασης...
αλλά και καδραρισμένα στα λαϊκά σαλόνια πολλών σπιτιών...

Και το ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι:
Υπήρξαν, άραγε, κάποτε αυτά τα κορίτσια ...ή απλά ζούσαν μέσα στην φαντασία των δημιουργών τους;
Κανείς δεν θα το μάθει ποτέ…

Τραγούδια του τόπου μας «Τρεις περδικούλες»

Συνεχίζοντας την προσπάθεια καταγραφής, διάσωσης και διάδοσης των παραδοσιακών τραγουδιών του τόπου μας, η κ. Ντίνα Ανδρέου – Βότσιου, από το Βαλτινό, μας τραγουδάει, ακαπέλα, με την υπέροχη φωνή της, το παραδοσιακό τραγούδι «Τρεις περδικούλες».

Τρεις περδικούλες

Ωρέ! Τρεις περδικούλες κάθονταν
στη ράχη στο Περτούλι.

Ωρέ! Η μια κοιτάει τα Τρίκαλα
 κι η άλλη το Γαρδίκι.

Ωρέ! Κι η Τρίτη η μικρότερη
μοιρολογάει και λέει:

-Ωρέ! Καλά ήσουν Κώστα μ΄ στο βουνό,
τι γύρευες στην πόλη;

-Ωρέ! Ήρθα να ιδώ τους φίλους μου
να δω τους συγγενείς μου.

Ωρέ! Οι φίλοι με ξεχάσανε
κι αυτοί κι οι συγγενείς μου!

Γυναίκες της γης

Όταν ήμουνα μικρή, είχαμε στο σπίτι ένα βιολί, το έπαιρνα εγώ κρυφά και ζίγκα ζίγκα έπαιζα. Κανείς δεν μου είχε δείξει πώς να το παίζω, από μόνη μου το βρήκα.
Μια μέρα μ’ άκουσε ο πατέρας μου που έπαιζα το βιολί, έρχεται, μου τ’ αρπάζει από τα χέρια και το ρίχνει στη φωτιά.
«Δεν τ’ αντέχω αυτό το ρεζιλίκι», λέει. «Πού ξανακούστηκε κορίτσι και να παίζει βιολί;»

Από το βιβλίο «γυναίκες της γης» της Μαρούλας Κλιάφα

Εντυπωσιακή αλλά παράξενη μορφή τέχνης

Ποιός είπε ότι οι πίνακες πρέπει να είναι τετραγωνισμένοι και περιορισμένοι στα συνηθισμένα στάνταρτ;;; Μπορεί να είναι ελεύθεροι και ακανόνιστοι. Ο μόνος περιορισμός που πρέπει να τους διέπει να είναι ο νόμος της αισθητικής.
Η καλλιτέχνης Valerie Hegarty είναι από τη Νέα Υόρκη και μας παρουσιάζει μερικά από τα εναλλακτικά έργα της.

Βαλτσινιώτικο παραμύθι

Η πτώχευση του Βαλτινού

Μια μέρα εμφανίστηκε στο Βαλτινό ένας άνδρας με γραβάτα και ανακοίνωσε σε όλο το χωριό, ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 1000 ευρώ και μάλιστα μετρητά.
Οι κάτοικοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.
Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 1500 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους.
Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 3000 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους. Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι 5000 ευρώ! Και αποχώρησε.

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο Βαλτινό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 4000 ευρώ το ένα.
Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 1000 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τράπεζα.
Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.
Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.
Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του...

Ο αρκουδιάρης

Ήρθε στο χωριό ο αρκουδιάρης

Ένα γέρος άντρας ξεδοντιάρης,

Λεύτερη κι ανέμελη η ψυχή του,

Πέρα ως πέρα οι κάμποι είναι δικοί του.

Κυρίως με το όνομα αρκουδιάρης ή και αρκουδόγυφτος φερόταν συνήθως ο τσιγγάνος εκείνος που παλαιότερα περιήγαγε αρκούδα σε υπαίθριες παρουσιάσεις - επιδείξεις και με αυτό τον τρόπο χρηματιζόταν.

Οι αρκουδόγυφτοι κρατούσαν συνήθως ένα ντέφι ή ακόμη πιο παλιά τύμπανο με το οποίο απέδιδαν την μελωδία έχοντας δεμένη με αλυσίδα από τη ζώνη τους μια αρκούδα (πολύ σπάνια δύο) με φίμωτρο. Τις περισσότερες φορές είχαν και μια μαϊμού επίσης δεμένη με αλυσίδα από τη ζώνη τους. Διάλεγαν λοιπόν για τις παρουσιάσεις κυρίως πλατείες που παρουσίαζαν κάποια σχετική κίνηση ή και δρόμους συνοικιακούς. Όταν λοιπόν σταματούσαν κάποιοι περαστικοί, άρχιζε το πρόγραμμα!

Η μελωδία εν προκειμένω δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, απλά ο αρκουδιάρης χτυπώντας το ντέφι άρχιζε να τραγουδά κάποιο γνωστό λαϊκό τραγούδι που συνήθως ήταν το «Σήκω χόρεψε κουκλί μου να σε δω να σε χαρώ ...»

"Άσμα Ασμάτων"

Πρόκειται για λεύκωμα με 7 ξυλογραφίες σε πλάγιο ξύλο, το "Άσμα Ασμάτων", του χαράκτη Τάσου.
Στα χαρακτικά του λευκώματος απεικονίζονται νεαρές γυμνές γυναικείες μορφές, αντρικές γυμνές μορφές καθώς και ζευγάρια. Σε όλες τις σκηνές κυριαρχεί η τρυφερότητα και ο αισθησιασμός.