ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ…

Γράφει η Βέρα Μπαλαμίτσα, 

μέλος του Διαδικτυακού Προγράμματος Δημοσιογραφίας 

της Ακαδημίας των Πολιτών

Διαβάζοντας κανείς την «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ» το πρώτο που νιώθει είναι θλίψη. Θλίψη γιατί κάποια απ’ όσα περιέχονται σ’ αυτήν θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα, χωρίς να χρειάζεται να διατυπωθούν γραπτώς μετά από «σκληρούς αγώνες, μάχες, δάκρυα και ποταμούς αίματος».

Κι όλα αυτά, γιατί η Ανθρωπότητα υπέφερε και υποφέρει ακόμη, από μυαλά διαστροφικά, φιλόδοξα και απαίδευτα, που δεν κατανοούν την έννοια και το δικαίωμα της αξιοπρέπειας των άλλων, καθώς και το ότι δεν δικαιούνται να παραβιάζουν και να βιάζουν ψυχές και σώματα. Επειδή, όμως, γεγονότα όπως οι πόλεμοι, ήταν πάντα κομμάτι της κι εκεί οι άνθρωποι «αγριεύουν» και δρουν «πρωτόγονα», τέτοιες καταστάσεις δεν μπόρεσαν ν’ αποφευχθούν.

Οι οργανωμένες κοινωνίες, βέβαια, θα πρέπει να έχουν κανόνες. Είναι αδύνατον να λειτουργήσουν με άλλο τρόπο, αποτελούμενες από έναν τεράστιο αριθμητικά πληθυσμό με διαφορετικά, σε αρκετές περιπτώσεις, χαρακτηριστικά όπως φυλετική καταγωγή, θρησκεία, συνήθειες και παραδόσεις. Η ανάμιξη αυτή που εντάθηκε με την πολιτιστική και πολιτισμική εξέλιξη έχει ίσως επιφέρει ανατροπές στην ακριβή τήρηση όλων των άρθρων της Διακήρυξης.

Για παράδειγμα, είναι συχνό το φαινόμενο να εμποδίζονται εργαζόμενοι να προσέλθουν στην εργασία τους όταν διαφωνούν με τα αιτήματα κάποιας απεργίας που έχει εξαγγελθεί. Στη Γαλλία, τη χώρα που καθιέρωσε και εδραίωσε τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν επιτρέπεται η χρήση της μαντίλας στα σχολεία από μουσουλμάνες μαθήτριες και πουθενά η ολική κάλυψη του κεφαλιού στην οποία αφορούν και λόγοι ασφαλείας. Διττές λοιπόν οι απόψεις, από τη μια οι μουσουλμάνες γυναίκες οι οποίες θέλουν να ζήσουν σύμφωνα με τους κανόνες της θρησκείας τους και από την άλλη η Γαλλία που θέλει τους πολίτες, που ζουν στη χώρα της να σεβαστούν και να τηρήσουν τους δικούς της νόμους και κανόνες. Άλλωστε και μια δυτική γυναίκα, που θα ταξιδέψει σε μουσουλμανική χώρα θα υποστεί κάποια ανάλογη καταπίεση από την αντίθετη όμως πλευρά.

Όσο, λοιπόν, ξεκάθαρα κι αν είναι τα όσα πρεσβεύει η «Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» δεν εφαρμόζονται στην πράξη ώστε να μηδενιστούν οι αντιπαλότητες και διαφωνίες μεταξύ κρατών, λαών, κοινωνιών και ατόμων. Όσο, όμως, αυτές διατηρούνται σ’ ένα ειρηνικό επίπεδο, μπορούν να ξεπεραστούν και δεν υποβιβάζουν, ούτε απορρίπτουν στο ελάχιστο την αξία της Διακήρυξης και τα ιδανικά που προσέφερε με γνώμονα την Ισότητα, τη Δικαιοσύνη και την Ελευθερία.