Οι βόλοι, το παιχνίδι των παιδικών μας χρόνων

Η ονειροπόληση και οι μνημονικές ανακλήσεις κατισχύουν της προσδοκίας και της απαντοχής. Γι’ αυτό οι περισσότεροι στρέφουμε το βλέμμα προς τα πίσω, αναζητώντας στο παρελθόν ένα απατηλό, άσειστο σημείο. Λαχταρούμε την πλάνη που θα παρηγορήσει την επίγνωση.

Εδώ η στιγμή της προσήλωσης στο παιχνίδι, το σημάδι, οι βόλοι.

Για την επίτευξη του στόχου απαιτούνταν ταλέντο, εξάσκηση, αυτοσυγκέντρωση και σταθερό χέρι.

Την μπίλια αγκάλιαζαν τα δάχτυλα του ενός χεριού. Μέσα στο κύρτωμα του δείκτη σταθεροποιούνταν η μπίλια και ο αντίχειρας από πίσω ως εκτοξευτήρας πίεζε και την εκσφενδόνιζε, αφού πρώτα γίνονταν το σημάδεμα με το ένα μάτι κλειστό. 

Οι βόλοι ήταν από πηλό, βαμμένοι με διάφορα χρώματα και στιλπνοί. Αργότερα αντικαταστάθηκαν από γυάλινες πολύχρωμες, (με μίξη χρωμάτων) μπίλιες. Από την πολλή χρήση τους έχαναν την στιλπνότητά τους και από τα τσουγκρίσματα πολλές φορές έφευγε και κανένα μικρό κομμάτι.

Όποιος είχε ταλέντο και καλό σημάδι κέρδιζε τους περισσότερους βόλους, στο παιχνίδι των παιδικών μας χρόνων.