Με τη γλώσσα του τόπου μας (Οι περιπέτειες του Παντελή) Το λουλούδι

Αφηγήσεις, εξιστορήσεις, καταθέσεις βιωμάτων από ανθρώπους που διατηρούσαν το γλωσσικό μας ιδίωμα ατόφιο, όπως ακριβώς το παρέλαβαν από τους προγόνους.

Την παρακάτω αφήγηση μας έκανε ο Παντελής Φλώρος, την οποία παρουσιάζουμε ατόφια, χωρίς να αλλάξουμε ή να διορθώσουμε κάτι, διατηρώντας έτσι την ιδιωματική προφορά και την αυθεντικότητα της γλώσσας του τόπου μας.

Το λουλούδι

Ά! ιγώ έχου μεγάλη περιπέτεια. Ξερ΄ς οι περιπέτειες αυτές είναι ωραίες ιστουρίες.

Ακσε τώτα π΄θα σι που μία κι γράψτην.

Tότε, τα χρόνια εκείνα, κορίτσι δεν έβαζες μέσα, κι σπάνια να βγάλ’τς κουρίτσι όξου.

Άμα μάθαινε ου γονείς κι τα αδέρφια τ’…, έπεφτε ξύλο.

Ιγώ όμως, ξέβγαλα μια…, τη γυναίκα μ’. 

Πήγα και την έκλεψα το λουλούδι, νύχτα απ’ το μπαλκόνι, με  τη σκάλα κι λέου, έκανα στρατήγημα, «Θα του πάρου του λουλούδι, λέου, κι θα του πάου στο σπίτι μ’». Θα τα’ αραδίσει του λουλούδι αυτή, θα πει «Ποιος το πήρε;».

Κι όπως έγινε… Κι ήρθε ιδώ στο μαγαζί, δέκα η ώρα, νύχτα, αυτή μαναχή τς, δεν ήταν κάνας όξου. Κι τη λέω, μόλις πήρα ιγώ να κλείσω…

«Ω! Καλώς του κουρίτσι», λέω ιγώ, λοιπόν, «τι θές;»

«Του λουλούδι, του πήρες εσύ, λέει αυτή».

«Που τούδεις εσύ του λουλούδι, ότι του πήρα ιγώ;»

«Ιγώ πήγα στη γιορτή», λέει «με την αδερφή μ’ και το βρήκα, τόχεις εσύ σπίτι». 
«Λάθος κάντς» λέου, «δεν τόχου ιγώ». Λέει, «τόχς». Κρύσταλο λέγονταν το λουλούδι. Τη λέω «Πάμε στο σπίτι να δεις». 

Έ, την πήγα στου σπίτι ιγώ. Την πήρα από δω την πήγα σπίτι να δει τάχα του λουλούδι…

Ιγώ ήμαν έξυπνους, δεν ήμαν κάνας χαζός!!!

Αλλά όμως, το πλήρωσα αυτό στου τέλους την παντρεύκα. Χα! Χα!