Μήνυμα του ετοιμοθάνατου ποιητή στη νεολαία

Εσείς οι νέοι άνθρωποι των εποχών που έρχονται και τις καινούργιας χαραυγής πάνω στις πολιτείες που δεν χτίστηκαν ακόμα, και εσείς που δεν γεννηθήκατε, ακούστε τώρα την φωνή την δική μου, που πέθανα, όχι δοξασμένα, αλλά σαν τον αγρότη που δεν όργωσε το χωράφι του και τον χτίστη που ξετσίπωτα το έβαλε στα πόδια σαν είδε την τρύπια στέγη. Έτσι και εγώ δεν βάδισα στην εποχή μου. Ξόδεψα τις μέρες μου . Και τώρα πρέπει να σας παρακαλέσω να πείτε εσείς αυτά που δεν ειπώθηκαν. Να κάνετε αυτά που δεν έγιναν. Και εμένα γρήγορα να με ξεχάσετε σας παρακαλώ, για να μην παρασύρει και εσάς το δικό μου κακό παράδειγμα.
Αχ γιατί κάθισα στο τραπέζι τρώγοντας το φαγητό που αυτοί δεν ετοίμασαν;
Αχ γιατί ξόδεψα τα καλύτερα μου λόγια στην δική τους άσκοπη κουβέντα;
Αχ γιατί τα τραγούδια μου δεν υψώνονται στα μέρη εκείνα που θρέφουν τις πολιτείες εκεί που ναυπηγούνται τα καράβια;
Γιατί δεν υψώνονται από τις γρήγορες ατμομηχανές σαν τον καπνό που αφήνουν πίσω τους στον ορίζοντα;
Γιατί ο δικός μου λόγος είναι στάχτη και μεθυσμένο παραλήρημα στο στόμα εκείνων που είναι χρήσιμοι και δημιουργικοί;
Ούτε μια λέξη δεν ξέρω να πω σε εσάς, γενιές τον εποχών που έρχονται, ούτε μια υπόδειξη δεν μπορούσα να σας κάνω με δάχτυλο τρεμάμενο γιατί: Πως το δρόμο να δείξει αυτός που δεν τον διάβηκε;
Γι αυτό σε μένα, που τι ζωή μου έτσι σπατάλησα, άλλο δεν μένει παρά να σας ζητήσω, να μην δώσετε προσοχή σε λέξεις που βγαίνουν από το δικό μας σάπιο στόμα. Μήτε και συμβουλή. Καμιά να μην δεχτείτε απ’ αυτούς που στάθηκαν τόσο ανίκανοι, αλλά μόνοι σας να αποφασίσετε ποιο το καλό για σας και τι σας βοηθάει. Τον τόπο να χτίσετε που εμείς αφήσαμε, να ρημάξει σαν την πανούκλα, για να κάνετε τις πολιτείες κατοικήσιμες.