Μακριά γαϊδάρα

Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας για την ολοκληρωμένη αντίληψη της ζωής είναι οι αναμνήσεις μας. Τις θέτουμε για μέτρο σύγκρισης σε κάθε τί που μας συμβαίνει, είναι ο πολύτιμος θησαυρός μας και τα εφόδιά μας για την πορεία στη ζωή. Σ' αυτές ανατρέχουμε με το παραμικρό, έστω κι ενστικτωδώς!!!..
Και επειδή, ως άνθρωποι δεν χάνουμε ποτέ την παιδικότητα που κρύβουμε μέσα μας, στη σημερινή ανάρτησή μας, θα θυμηθούμε και θα περιγράψουμε ένα ομαδικό παιχνίδι που παίζονταν παλιά στο Βαλτινό, συνήθως από αγόρια, αλλά καμιά φορά και μικτά, δηλαδή και με κορίτσια.

Πρόκειται για το παιχνίδι που άλλοι το λέγανε «Ψιλή καμαρίτσα» και άλλοι «Μακριά γαϊδάρα».
Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες με 4-6 παίκτες η κάθε μια. Η μία ομάδα θα πάρει τη θέση της γαϊδούρας και η άλλη των καβαλάρηδων.
Τα παιδιά που αποτελούν την ομάδα της γαϊδούρας σχηματίζουν μια γραμμή μπροστά από ένα τοίχο. Ο πρώτος παίκτης ακουμπά την πλάτη του στον τοίχο, έχοντας το μέτωπό του στραμμένο προς τους υπόλοιπους της γραμμής. Ο δεύτερος παίκτης ακουμπά στην κοιλιά του πρώτου το κεφάλι του και στηρίζει τα χέρια του στον τοίχο. Οι υπόλοιποι 3-4 παίκτες βάζουν το κεφάλι τους κάτω από τα πόδια του μπροστινού τους και έτσι δημιουργείται η μακριά γαϊδούρα.

Ο πρώτος παίκτης που είναι όρθιος στον τοίχο δίνει το σύνθημα στους αντίπαλους παίκτες για να τρέξουν ένας-ένας και να πηδήξουν πάνω στη γαϊδούρα. Τότε ο καθένας πηδά με φόρα από απόσταση 5 περίπου μέτρων και από το τράνταγμα και το βάρος ακούγονται τα ξεφωνητά και τα βογκητά της γαϊδούρας που υποφέρει αλλά υπομένει.
Ο κανόνας του παιχνιδιού ορίζει να ανέβουν όλοι οι παίκτες πάνω στη γαϊδούρα, χωρίς να πέσουν και χωρίς να ακουμπήσουν τα πόδια τους κάτω. Αν δεν γίνουν τέτοια λάθη, Τότε ο αρχηγός θα τελειώσει το Παιχνίδι με το παρακάτω τραγούδι:
“Πήγε ο κυνηγός για κυνήγι, πόσα πουλιά σκότωσε;”
Δείχνει με τα δάχτυλά του έναν αριθμό, τον οποίο πρέπει να βρει ο αρχηγός της ομάδας που είναι σκυμμένη κάτω στη μακριά γαϊδούρα. Αν το βρει, τότε μπαίνει από κάτω η άλλη ομάδα, διαφορετικά το παιχνίδι επαναλαμβάνεται.

Οι τοιχογραφίες σε κτίρια (οπτική πλάνη)

Η πανέμορφη και εντυπωσιακή τοιχογραφία στα Μανάβικα των Τρικάλων δεν αποτελεί αποκλειστικότητα για το είδος της.
Τοιχογραφίες ανάλογες υπάρχουν σε διάφορα κτίρια, δημόσια ή ιδιωτικά, σε όλο τον κόσμο, όπου ομορφαίνουν και "ζεστάνουν" τους χώρους, δημιουργώντας ένα αίσθημα οικειότητας και υψηλής αισθητικής στον παρατηρητή.

Οι τοιχογραφίες στις διάφορες εξωτερικές επιφάνειες των κτιρίων είναι ένα μέσο για να μεταμορφώσει κανείς τον χώρο αλλάζοντας ριζικά την ατμόσφαιρα του εξωτερικού χώρου, προσδίδοντας τον, ταυτόχρονα, βάθος και υψηλή αισθητική.
Οι καλλιτέχνες μπορεί να κάνουν από απλές διακοσμητικές επεμβάσεις μέχρι εκτεταμένες συνθέσεις που να ξεγελούν το μάτι με την αληθοφάνειά τους.
Η τεχνική αυτή ονομάζεται οπτική πλάνη (trompe l'oeil).



Παρουσιάζουμε παρακάτω μερικά τέτοια έργα τέχνης.

Πριν 100 χρόνια στο Βαλτινό

Στα Τρικαλινά δρώμενα «ΤΟΤΕ (1911) ΚΑΙ ΤΩΡΑ (2011)», (Σταχυολογήματα από παλιές εφημερίδες), που επιμελείται κάθε Κυριακή, στην εφημερίδα «Πρωινός Λόγος», ο Θύμιος Λώλης, δημοσιεύθηκε μια είδηση που αφορά συμβάν που έγινε στην περιοχή του Βαλτινού.

Συγκεκριμένα στην εφημερίδα «Θάρρος» της 27 Οκτωβρίου 1911 δημοσιεύθηκε η είδηση που αφορά σε γεγονός απόπειρας φόνου, με πρωταγωνιστή τον παππού Β. Σκρέκα.
Παραθέτουμε παρακάτω το δημοσίευμα της παλιάς εφημερίδας ακριβώς ως έχει:

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ

Εις την Αστυνομίαν κατηγγέλθη χθες, ότι ο επιστάτης του χωριού Τσιάρας, κ. Λ. Παπαστελιόπουλος επανακάμπτων προχθές τη νύκτα εκ του χωρίου ενταύθα μετά του αγροφύλακος, υπέστη καθ΄ οδόν επίθεσιν δολοφονικήν υπό του πρώην αγροφύλακος Σκρέκα ή Ντουρή πυροβολήσαντος ανεπιτυχώς εναντίον του, ως λέγει, και τραπέντος εις φυγήν, ως είδε τον ακόλουθον αγροφύλακα ότι εξήγαγε το περίστροφον του να πυροβολήση εναντίον του.

Ο Νοέμβριος και οι ομορφιές του Φθινοπώρου

Μπήκαμε σήμερα και στον Νοέμβρη και εκτός από την ανασφάλεια, τον φόβο, και την αβεβαιότητα που κυριαρχεί γύρω μας η φύση κόντρα σε όλα αυτά, ακολουθεί τον δικό της ρυθμό, ντύνεται με τα δικά της χρώματα και μας προσφέρει τη δική της ομορφιά!

Η φύση ζωγραφίζει τα καλύτερα τοπία με καταπληκτικά χρώματα. Φύλλα πέφτουν σε κίτρινο, καφετί, πορτοκαλί και φωτεινές αποχρώσεις του βαθύ κόκκινου, συνθέτουν μαγευτικές εικόνες.

Το φθινόπωρο είναι αναφμίβολα η πιο όμορφη και πολύχρωμη εποχή του έτους.
Δείτε παρακάτω τις υπέροχες εικόνες.

Τα εγκαίνια του Σούπερ Μάρκετ «ΚΑΛΥΒΑΣ» στο Βαλτινό

Παρουσία πλήθους κόσμου τελέστηκαν το απόγευμα της Πέμπτης 27 - 10 - 2011, στο Βαλτινό τα εγκαίνια του Σούπερ Μάρκετ των Παναγιώτη και Αλεξάνδρου Καλύβα. Στο νέο ανακαινισμένο κατάστημα που θα λειτουργεί από εδώ και στο εξής στο Βαλτινό οι πελάτες του θα βρίσκουν όλα τα προιόντα σε προσεγμένες τιμές και πολλές προσφορές.

Στο Σούπερ Μάρκετ, η ποικιλία προϊόντων είναι σημαντικός παράγοντας ικανοποίησης των πελατών του γι'' αυτό και θα προσπαθούν συνεχώς να τη διατηρούν και να την εμπλουτίζουν.
Στο χώρο του Σούπερ Μάρκετ πέραν του γεγονότος ότι ο καταναλωτής θα μπορεί να βρει ότι κι αν ζητήσει, το σημαντικότερο στοιχείο είναι ότι κυριαρχεί η άμεση εξυπηρέτηση, το χαμόγελο και η καλή διάθεση.

Οι υπεύθυνοι του καταστήματος υπόσχονται να προσπαθούν πάντα για το καλύτερο γιατί τους ενδιαφέρει η διαχρονικότητα στη σχέση τους με τους πελάτες και γιατί είναι κι εκείνοι καταναλωτές, με την σειρά τους και γνωρίζουν τις ανησυχίες τους.
Τους ευχόμαστε, Καλές δουλειές!

Οι τρεις καβαλάρηδες του Βαλτινού.

Ευχάριστη νότα αποτέλεσε η βόλτα των τριών καβαλάρηδων (δύο ιππείς και ένας αναβάτης άμαξας) στους δρόμους του Βαλτινού, χθες, το μεσημέρι της Κυριακής.
Η εντυπωσιακή τριάδα των καβαλάρηδων με την άμαξα διέσχιζαν τους δρόμους του Βαλτινού και φάνταζαν σαν να ξεπροβάλλουν από εικόνες μιας άλλης εποχής ή από εικόνες ταινίας γουέστερν.

Πρόκειται για τον ιδιοκτήτη της Φάρμας «Κόζιακα», κ. Κώστα Βότσιο, που εδρεύει στο Βαλτινό και τους δυο εργαζόμενους εκεί.
Η βόλτα, είχε έντονα το στοιχείο του εντυπωσιασμού και της έκπληξης, και έγινε για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Όμως, ταυτόχρονα έδωσε και την δυνατότητα σε πολλούς, που θέλανε να δοκιμάσουν, να ανέβουνε στην άμαξα και να κάνουν έναν περίπατο για ψυχαγωγία.

Ήταν πραγματικά μια όμορφη παρουσία και μια ευχάριστη έκπληξη μέσα στη μονότονη καθημερινότητα της ζωής του χωριού μας!

Βαλτσινιώτικες θυμοσοφίες

Αν οι απλοί άνθρωποι δημιουργούσαν την ιστορία, θα είχαμε λιγότερα βαρυσήμαντα περιστατικά και περισσότερη ανθρωπιά. Ρομαντική σκέψη, αλλά είναι απλώς θεωρητική σκέψη. Δύσκολα θηλυκώνει με την πραγματικότητα. Ο απλός άνθρωπος παραμένει εκτός των ιστορικών γεγονότων. Δεν είναι ο πλάστης με τον πυλό, ο εμπνευστής του σχήματος. Είναι ο βοηθός του αγγειοπλάστη. Αυτή είναι η νομοτελειακή φορά, η ιεραρχία, η αλληλουχία. Ιστορικά υπάρχει πάντα μια ελίτ που πετάει το σπόρο στο εύφορο ανθρώπινο έδαφος και αναλόγως της χρονικής περιόδου φυτρώνει ή δεν φυτρώνει η έμπνευση, το θάρρος, η δύναμη, η πειθαρχία, η επιείκεια, η ελπίδα. Κι ύστερα ο απλός άνθρωπος ανασκαλεύει τη σπορά και την κατακτά, όπως ο άνδρας κατακτά τη γυναίκα και πλάθει έναν καινούργιο κόσμο, νομίζοντας ότι είναι δικές του η έμπνευση και η κατασκευή. Επί της ουσίας, άλλη εξουσιαστική δύναμη, πολλές φορές κατώτερη των περιστάσεων έχει αυλακώσει το χωράφι.

Ναι, ακούγεται δύσληπτο, δυσήλατο, αλλά μήπως και όσα ζούμε τελευταία έτσι δε φαντάζουν; Μήπως τούτη την ώρα δε σπέρνουν το ευρωπαϊκό χωράφι ηγέτες κατώτεροι των περιστάσεων, ενώ εμείς πιστεύουμε ότι συμμετέχουμε στην καινούργια Ιστορία ; Ο γνώριμος κόσμος έχει προ πολλού γκρεμιστεί. Όχι όμως και ο θρήνος που τον συνοδεύει. Αγανακτισμένοι πολίτες κραδαίνουν λάβαρα απελπισίας, μεσήλικες απλώνουν κρέμες στα πρόσωπά τους για να αποφύγουν τα χημικά, ηλικιωμένοι ψάχνουν για αναπνευστήρες στα ασθενοφόρα. Συμμετρικός κόσμος σ’ ένα ασύμμετρο πια περιβάλλον. Ο Μάνος Χατζιδάκις γράφει ότι τα γκρεμισμένα δεν πρέπει να τα κλαίμε κι ο Καζαντζάκης προσθέτει στην Ασκητική του : Σκοτώστε τη μνήμη, ξεκινήστε απ ‘την αρχή. Μονάχα έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε μια θαρραλέα ένταξή μας στους χρόνους τους μελλοντικούς ενός κόσμου που θα γελάει κάποτε μαζί μας γιατί μας συγκινούσαν ιδιαίτερα οι νεκροί, οι μουσικές και τ άστρα.

 («Σχόλια του Τρίτου» – Μάνος Χατζιδάκις). Της Ρίτσας Μασούρα

Φοτορεπορτάζ από την παρέλαση στο Βαλτινό Ν2

Φοτορεπορταζ από την παρέλαση στο Βαλτινό 1

Ο εορτασμός για την επέτειο της «28ης Οκτωβρίου 1940», στο Βαλτινό

Με κάθε επισημότητα γιορτάστηκε και φέτος η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου του 1940 στο Βαλτινό, παρουσία των τοπικών αρχών, των σχολείων, των συλλόγων και πλήθος κόσμου.

Μετά τη δοξολογία που έγινε στο Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου Βαλτινού, ακολούθησε η επιμνημόσυνη δέηση στην κεντρική πλατεία και η κατάθεση στεφάνων στο μνημείο του αγνώστου στρατιώτη.

Αφιέρωμα στο Ελληνικό Έπος του 1940

Τραγούδια του τόπου μας

Σύμφωνη με το πνεύμα των ημερών, για τον εορτασμό του Έπους του ΄40, η κ. Ντίνα Ανδρέου – Βότσιου, από το Βαλτινό μας τραγουδάει, ακαπέλα, με την υπέροχη φωνή της το παραδοσιακό τραγούδι «Στο Γράμμο και στο Βίτσι»,

Στο Γράμμο και στο Βίτσι
Ωρέ! Πλατάνια μου περήφανα, βουνά μου χιονισμένα
Ωρέ! Φέτος να μην ανθίσετε, χορτάρι να μη φυτρώσει
Ωρέ! Για το κακό που έγινε στο Γράμμο και στο Βίτσι
Ωρέ! Γέμισαν τα βουνά κορμιά κι ορφάνια τα χωριά μας.

Μιλάει ένας στρατιώτης του Α΄ παγκοσμίου πολέμου

Παρουσιάζουμε παρακάτω μια αφήγηση, του αείμνηστου Γιώργου Σταμούλη, από το βιβλίο «Θεσσαλία 1881 – 1981. Εκατό χρόνια ζωή» της Μαρούλας Κλιάφα.
Ο Γιώργος Σταμούλης του Στεφάνου και της Σταμούλως, γεννήθηκε το 1894 στο Βαλτινό και πέθανε το 1982


Ήμουνα κληρωτός το ΄14. Υπηρετούσα στις Σέρρες.
Άμα τσακατίστηκε ο βασιλεύς Κωνσταντίνος με τον Βενιζέλο μας λένε οι αξιωματικοί μας: «θα πάμε στην Καβάλα». Ξεκινήσαμε για την Καβάλα με τα πόδια. Οι Εγγλέζοι μας βαρούσαν από πάνω με τ΄ αεροπλάνα. Τάχα δεν ήξεραν πως ήμασταν ελληνικός στρατός.
Τρεις μέρες κάναμε να φτάσουμε στην Καβάλα. Νηστεία. Τρεις μέρες τρώγαμε γαλέτα.
Από κοντά μας λεν: «Θα πάμε στη Δράμα». Ξεκινήσαμε πάλι, νηστικοί και κακορίζικοι.
Άμα φτάσαμε εκεί βράσαν φασούλια και μας δώσαν. Ένα καζάνι μεγάλο ήταν. Θυμάμαι ένα στρατιώτη από τη Τσιάρα, Μπούγλα τονε λέγαν, έφαγε πολλά φασούλια κι έσκασε για σημάδι. Πέθανε.

Εκεί στη Δράμα συνεννοένται αυτοί οι μεγάλοι, τα κέρατα οι αξιωματικοί και μας λεν: «Τώρα, παιδιά, θα φύγουμε δια μέσου Κορυτσάς».
Μας βάλαν αποστολές αποστολές στην αμαξοστοιχία κι ύστερα από μεγάλο ταξίδι βρεθήκαμε στη Γερμανία.
«Εδώ, παιδιά, μας λεν, θα περάσουμε καλά» και μας έδωσαν να φάμε. Φάγαμε μακαρόνια. Ψωμί ντιπ. Άμα φάγαμε μας λέν οι αξιωματικοί: «Τώρα παιδιά, θα πάμε με βήμα στην πόλη. Ο ελληνικός στρατός είναι περήφανος». Μας είπαν τέτοια πολλά και μας βάλαν στο φιλότιμο.
Μπήκαμε στη γραμμή, μπροστά μουζικές και ίσα στην πόλη Γκαίρλιτς τη λέγαν.
Εκεί βρήκαμε κι άλλους στρατιώτες. Είχαν έρθει μπροστύτερα μ΄άλλη αποστολή.
«Τι γένεται εδώ, μωρέ παιδιά;» ρωτάμε. «Σφίχτε την κοιλιά σας μ΄ένα λουρί, μας λέν, για να βαστάξ΄τι».

Εμείς αρχίσαμε να φωνάζουμε τότε στους αξιωματικούς μας. «Τι μας φέρατε εδώ;» «Σωπάτε, μας λέγαν, θα μας δώσουν οι Γερμανοί να να φάμε».

«Λεξικό» το δεύτερο βιβλίο του κ. Ευάγγελου Στάθη

Ύστερα από το αξιόλογο δίτομο βιβλίο του, με τίτλο «Το Βαλτινό» ο συγχωριανός μας Ευάγγελος Στάθης (Φιλόλογος), ολοκληρώνει αυτόν τον καιρό το δεύτερο έργο του (πόνημα) που αφορά στον τόπο μας.
Πρόκειται για ένα λεξικό της σύγχρονης Τρικαλινής και Θεσσαλικής, διαλέκτου, που σύντομα θα εκδοθεί.
Είναι μια χρονοβόρα, επίπονη και δύσκολη, εργασία, γιατί όπως λέει και ο ίδιος στην εισαγωγή του, «δεν υπάρχει σήμερα ένα μεγάλο Ιστορικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής (συμπληρώνεται ακόμα από την Ακαδημία Αθηνών), ώστε να παρέχει μια επιλογή κάποιου έτοιμου και επιστημονικά έγκυρου υλικού.
Παρά τις μεγάλες όμως δυσκολίες που παρουσιάζει η εργασία αυτή, δε θα μπορούσε να αναβληθεί, γιατί αποτελεί ανάγκη κυρίως ενός κοινού που μίλησε και βίωσε τον λεξικό αυτόν πλούτο, τον λεξικολογικόν αυτόν θησαυρό της σύγχρονης τοπικής διαλέκτου. Αλλά και οι νεότεροι που ενδιαφέρονται να έχουν μια στοιχειώδη εξοικείωση με τις λέξεις αυτές, καθώς και η φιλομάθεια του μεγάλου μορφωμένου ελληνικού κοινού για την πληρέστερη σπουδή της νέας μας γλώσσας επιβάλλουν τη σύνταξη ενός τέτοιου λεξικού.

Η εργασία αυτή, συνεχίζει ο κ. Ευάγγελος Στάθης, έγινε στις εξής βάσεις.
Το λεκτικό υλικό, γλωσσολαογραφικό κυρίως, αποτελεί βιωματική εμπειρία από την επικοινωνία με τους κατοίκους του χωριού μου. Γι’ αυτό φρόντισα να το καταγράψω αυθεντικό, έτσι όπως το άντλησα από τις ανεξάντλητες πηγές των παππούδων και γιαγιάδων, γέρων και γριών, όλων, μικρών και μεγάλων• η ζωή μέσα στη φύση από την άλλη, το δημοτικό τραγούδι, το παραμύθι, οι μύθοι, οι παροιμίες τροφοδότησαν τα παραδείγματα που παρατίθενται• επίσης η επαφή και η επικοινωνία με τις σπουδές μου πρώτα και με τη διδασκαλία αργότερα με βοήθησαν στη γνωριμία με την ελληνική γλώσσα, τις διαλέκτους και τα ιδιώματα αυτής. Σκοπός μας ήταν η διάσωση αυτού του διαλεκτικού και ιδιωματικού υλικού που χάθηκε ή κινδυνεύει να χαθεί μέσα στη δίνη της ξενογλωσσίας, της γλώσσας της τηλεόρασης και του διαδικτύου. Οι νέοι και οι νεώτεροι άρχισαν να μην τις χρησιμοποιούν πια, φοβούμενοι μη χαρακτηριστούν χωριάτες, βλάχοι ή καραγκούνηδες. Γι’ αυτό αξίζει να καταγραφούν, έτσι, για να αποτελέσουν μια μικρή κιβωτό, μια μικρή τράπεζα αυτού του θησαυρού.
Αυτοί και πολλοί άλλοι λόγοι μας παρακίνησαν στην έκδοση τούτου του πονήματος».
Εμείς, παρουσιάζουμε παρακάτω ένα ελάχιστο δείγμα της εργασίας του κ. Ε. Στάθη και αναμένομε την έκδοση με ανυπομονησία :

α

α επιφώνημα 1) αντί προστακτικής: α στο καλό – α να χαθείς 2) επιφώνημα χαράς και θαυμασμού: α νάτος! – α τι καλά! 3) αντί του άντε ή του άι: α γληγορότερα – α παίξ’ τα χέργια σ’ λίγου 4) απάντηση σε κλητική προσφώνηση: μάνα, ώ μάνα – α, γιέ μ’ 5) προθετικό: απαλάμη, αμασκάλη, αχιλώνα, αβρόχι, αλάθους, αλάνταβους, απίστουμα, αψήλουμα, αλαθεύου, ακαλνάου, αμπουλιάζου, απιρνάου κ.λ.π.


αβάντα η θηλ. ουσ. 1) εμπρός: αβάντα, Γιάννη! 2) υποστήριξη, βοήθεια: έχει μιγάλη αβάντα αυτός 3) όφελος, κέρδος (από δω και η λέξη αβανταδόρος).

Βασίλειος Τσαβαλιάρης: (Ο πρώτος νεκρός του ΄40)

Σε ένα κεντρικό σημείο τής Πιαλείας Τρικάλων δεσπόζει, η προτομή ενός μαχητή του έπους ΄40, τού Βασιλείου Τσαβαλιάρη. Στην σκιά τού ανδριάντα, γυρίζει τo ρολόι τού χρόνου για τoν ξεχασμένο στρατιώτη του μετώπου. «Ήταν ο πρώτος νεκρός τού πολέμου».
Η σφαίρα τού Ιταλού στρατιώτη τον βρήκε στο μέτωπο και τον σκότωσε, στις 5 ώρα το πρωί τής 28ης Οκτωβρίου, σε φυλάκιο στα ελληνοαλβανικά σύνορα.
Ήταν 28 Οκτωβρίου 1940, στα Ελληνοαλβανικά σύνορα. Ώρα 5η πρωινή. Η ιταλική σφαίρα βρίσκει τον στόχο της και ο στρατιώτης Βασίλειος Τσαβαλιάρης πέφτει ο πρώτος νεκρός τού Ελληνικού Έπους.

Η σάλπιγγα έδινε το σύνθημα τής μάχης ως ένα προσκλητήριο στον υπέρτατο αγώνα για την Ελευθερία. Πίσω από τα σκόπευτρα με το δάκτυλο στην σκανδάλη οι φρουροί των προκεχωρημένων φυλακίων προσπαθούσαν να διαπεράσουν το σκοτάδι. Απέναντι σε απόσταση λίγων μέτρων, ο εχθρός μόλις είχε αρχίσει την επίθεσή του. Προτού ακόμη εκπνεύσει το τελεσίγραφό τους, οι Ιταλοί είχαν εξαπολύσει τις ταξιαρχίες τους και οι πρώτες σφαίρες έσκιζαν την νυκτερινή σιωπή πάνω στα βουνά τής Ηπείρου. Εκεί, στην γραμμή των συνόρων σε ένα απομεμακρυσμένο φυλάκιο, έπεφτε νεκρός ο πρώτος Έλληνας στρατιώτης, ο Βασίλειος Τσαβαλιάρης.
Σύμφωνα μα μαρτυρίες, οι τελευταίες λέξεις τού Έλληνα φαντάρου ήταν «αχ, τί θ’ απογίνουν τα παιδιά μου; να φυλάτε τα παιδιά μου».

Οικογενειακή Φωτο: Όρθιος από τα δεξιά ο Βασίλης Τζαβαλιάρης

Εδώ και μερικά χρόνια, στην πατρίδα του Πιαλεία, κάθε χρόνο, γίνονται εκδηλώσεις μνήμης, και βεβαίως τα παιδιά του δίδουν το δικό τους «παρόν»
«Ο πατέρας μου έκανε την σκοπιά στο 21ο φυλάκιο στα Ελληνοαλβανικά σύνορα, στη θέση Γκόλφια, όπως λέγεται. Μετά την 5η πρωινή, το φυλάκιο δέχθηκε επίθεση από τούς Ιταλούς. Μία σφαίρα βρήκε τον πατέρα μου στο μέτωπο και τον σκότωσε. Οι μόνες του λέξεις πού είπε εκεί ήταν: να φυλάτε τα παιδιά μου, και μετά ξεψύχησε», λέει ο κ. Νίκος Τσαβαλιάρης. «Εγώ ήμουν μόνο 5 ετών και τα αδέλφια μου μικρότερα. Τελευταία φορά πού είχε έλθει στο σπίτι, ήταν όταν τον είχαν καλέσει στα νέα όπλα, μετά τα γεγονότα με το «Έλλη». Ήμουν μικρός αλλά τον θυμάμαι. Ήταν ντυμένος στρατιώτης. Απ’ ό,τι ανέφερε η συχωρεμένη η μάνα μου, τής έλεγε «Μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά. Όλα θα πάνε καλά». Έτσι έλεγε, ενώ νομίζω ότι γνώριζε τούς κινδύνους.

Την βραδιά εκείνη κανόνιζαν την βάρδια στα φυλάκια τού τάγματος πού ήταν πιο κάτω. Ένας αξιωματικός είχε πει ότι κάτι δεν πάει καλά, ίσως είχαν πληροφορίες, ποιός ξέρει; Τούς λένε λοιπόν «ποιοί θέλετε νa πάτε απόψε στα σύνορα». Και ο πρώτος πού σηκώθηκε καi είπε «να πάω εγώ» ήταν ο πατέρας μου, σύμφωνα με μαρτυρίες χωριανών πού γύρισαν πίσω αλλά καi από άλλες περιοχές των Τρικάλων».

Πασχάλης Αγγελίδης

Στην αίθουσα τέχνης In art Gallery Τρικάλων, στην οδό Πάγκαλου 9 (Πλατεία Λαναρά), Εγκαινιάστηκε το Σάββατο 22 Οκτωβρίου η έκθεση ζωγραφικής και γλυπτικής του Paschalis (Πασχάλης Αγγελίδης).
Ο Πασχάλης Αγγελίδης παρουσιάζει μια καινούργια σειρά έργων της τελευταίας διετίας. Ζωγραφική και Γλυπτική.
Έργα μεσαίων και μικρών διαστάσεων, μικρογλυπτά, γλυπτά με φώς και για πρώτη φορά στην Ελλάδα την ζωγραφική του σε κυκλική επιφάνεια (κολόνα).

Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 12 Νοεμβρίου 2011
Ώρες λειτουργίας της έκθεσης : ΔΕ – ΤΕ- ΠΕ -ΠΑ 10,30 – 14,30 & 18,00 – 21,30 ,
ΤΡ- ΣΑΒ 10,30 – 15,00
Διεύθυνση In Art Gallery Έφη Μπάρδα - Αργυροπούλου
Τηλ: 6974778466 / 6939476146



Στην εφημερίδα μας φιλοξενούμε ένα μικρό δείγμα από το έργο του.

Αντινομία

Ένας πέθανε, εκατομμύρια κλαίνε.

Εκατομμύρια πεθαίνουν κανένας δεν κλαίει!!!

Επιστημονικά νέα: Μετέωρη Αιώρηση

Το τμήμα φυσικής και αστρονομίας του πανεπιστήμιου του Tel Aviv παρουσίασε μια πρωτοποριακή τεχνολογία με τη βοήθεια τις κβαντομηχανικής η οποία επιτρέπει σε ένα σώμα να αιωρείται και να περιστρέφεται γύρο από ένα μαγνητικό πεδίο.
Η αιώρηση του σώματος οφείλεται στα μαγνητικά παιδιά που υπάρχουν ενώ το αντικείμενο καταφέρνει να "κλειδώσει" τα μαγνητικά πεδιά ανεξαρτήτως πως το τοποθετούμε.
Το πείραμα αυτό γίνετε ως εξής ένας ημιαγωγός τοποθετείται σε ένα πολύ ψυχρό περιβάλλον από υγρό άζωτο το όποιο δημιουργεί ένα κρυστάλλινο περίβλημα, σε κανονική κατάσταση το μαγνητικό πεδίο είναι σε θέση να διεισδύσει ελεύθερα όμως σε ένα τόσο ψυχρό περιβάλλον το μαγνητικό πεδίο παγιδεύετε και αφήνει στο σώμα να κινείται όπως ένα τρένο σε "σιδηροδρομική τροχιά".

Μαγνητικός κινητήρας μηδενικού κόστους : Η χαραυγή μιας νέας εποχής

Ο Μαγνητικός Κινητήρας είναι μια πολύ σημαντική και πολύ αρχαία επινόηση, η οποία έχει κρατηθεί ως επτασφράγιστο μυστικό για πάρα πολλά χρόνια, και με πολύ κόστος, έτσι ώστε να διατηρήσει τα πανίσχυρα πετρελαϊκά καρτέλ μέσα στο παιχνίδι της αγοράς ενέργειας.

Σήμερα, αν και εξακολουθεί να αποσιωπάται ή να υποβαθμίζεται το γεγονός της ύπαρξης του από τα μεγάλα ελεγχόμενα ΜΜΕ, τα σημάδια των καιρών δείχνουν πως έφθασε ο χρόνος να περάσει από το πειραματικό στάδιο στην εφαρμογή, έστω και χωρίς την βοήθεια της βιομηχανίας.

Ως προς το τεχνικό μέρος μπορούμε να πούμε μόνο -πολύ γενικά και θεωρητικά-, πως πρόκειται για μία κυκλική συστοιχία πηνίων και μαγνητών, τοποθετημένων γύρω από έναν άξονα σε θέσεις εναλλασσόμενης πολικότητας. Όταν το σύστημα αυτό τεθή σε λειτουργία δεν σταματάει να περιστρέφεται χωρίς την παρεμβολή του ανθρώπου.
Πρόκειται δηλαδή για μια ουσιαστικά αστείρευτη πηγή ενέργειας, μηδενικού κόστους και ταυτόχρονα μηδενικών τιμών μόλυνσης του περιβάλλοντος. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι το γεγονός ότι το πειραματικό στάδιο έχει σχεδόν ξεπεραστεί και μένει να δούμε τις εφαρμογές που θα έχει η τεχνολογία αυτή , όσο και τις επιπτώσεις τους στην γενική εικόνα του κόσμου όπως τον γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.

Πρώτα από όλα, διαθέτοντας ένα μεταφερόμενο κινητήρα που δεν χρειάζεται να ενωθεί με κανένα ηλεκτρικό ή άλλο δίκτυο παροχής για να λειτουργήσει, θα μπορούσαμε να τροφοδοτήσουμε με μηδενικού κόστους ενέργεια σταθμούς αφαλάτωσης του θαλασσινού νερού και να εξασφαλίσουμε την χωρίς κόστος μεταφορά του σε οποιαδήποτε περιοχή.

Όταν βασιλεύει η φτώχεια

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους δανειστές μας τοκογλύφους!
Με την ευχή μας «Να χαίρονται τον πολιτισμό τους…».

Την κακοποιημένη γενιά της φτώχειας, κάποιοι εν ονόματι του πλούτου τους, την επέβαλαν να ζει στην εξαθλίωση...
Φτωχά παιδιά, αγόρια και κορίτσια με τη θλιβερή ένδυση και υπόδηση.

Τα καταδίκασαν να φορούνε ένα τρισάθλιο κοντοβράκι ή στην καλύτερη περίπτωση ένα κοντό παντελόνι.

Τα κορίτσια σκέπαζαν τα σκελετωμένα κορμάκια τους με κουρελιασμένα φουστανάκια και τα πόδια τους ήταν πάντα ξιπόλητα.
Τα πέλματα των ποδιών έβγαζαν φλόγες από το ξύσιμο που είχαν ανάγκη τα κρυοπαγήματα.

Τραγούδια του τόπου μας

Συνεχίζοντας την προσπάθεια καταγραφής, διάσωσης και διάδοσης των παραδοσιακών τραγουδιών του τόπου μας, η κ. Ντίνα Ανδρέου – Βότσιου, από το Βαλτινό, μας τραγουδάει, ακαπέλα, με την υπέροχη φωνή της, το παραδοσιακό τραγούδι «Τρία καλά είναι στον ντουνιά ».

Τρία καλά είναι στον ντουνιά


Ωρέ! Τρία καλά είναι στον ντουνιά και στον απάνω κόσμο
Ωρέ! Η νιότη και η λεβεντιά και το καλό κορίτσι
Ωρέ! Τ΄ ακούτε εσείς ανύπαντροι και σεις καλοί λεβέντες
Ωρέ! Λεφτά να μη ζητήσετε και βιός μη λιμπιστείτε.

Απεβίωσε η Στυλιανή Σ. Σταμούλη

Απεβίωσε η συγχωριανή μας, Στυλιανή Σταμούλη σύζυγος του Στεργίου, την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011, σε ηλικία 87 ετών.
Η Στυλιανή Σταμούλη το γένος Κων/νου Γκαβουκώστα γεννήθηκε στο Βαλτινό το 1924. Παντρεύτηκε με τον Στέργιο Σταμούλη του Σωτηρίου και απόχτησαν δύο παιδιά. Τον Σωτήριο, και τον Κωνσταντίνο.

Εικόνες του χωριού: (Το ύψωμα)

Αποβραδίς του Σαββάτου, έβρασε το σιτάρι, το τοποθέτησε στο πιάτο και το στόλισε μαζί με τα άλλα «ηδύσματα», σταφίδες, καρύδια, ζάχαρη κλπ.
Παράλληλα, κοσκίνισε το αλεύρι και ανάπιασε το προζύμι. Το σκέπασε με μια πετσέτα και νωρίς το πρωί το ζύμωσε. Πείρε ένα ταψί έβαλε το ζυμάρι μέσα, πάτησε από πάνω με τη σφραγίδα καλά, για να φαίνονται όλα τα σύμβολα και έψησε το πρόσφορο στο φούρνο.
Το ύψωμα και το πρόσφορο ήταν έτοιμα για τη λειτουργιά.
Κυριακή πρωί, πείρε και το δίπτυχο που αναγράφονται τα ονόματα των ζώντων και των κεκοιμημένων, τα οποία μνημονεύονται και ξεκίνησε για την εκκλησία.

Από το πρόσφορο ο ιερεύς θα βγάλει το μέρος εκείνο πού θα γίνει το Τίμιο Σώμα του Κυρίου, τον «Αμνό», αλλά και τις μερίδες της Θεοτόκου, των Αγίων και των δικών της ονομάτων (ζώντων και κεκοιμημένων) πού θα μνημονευθούν.

Η ελληνική λατέρνα

Η λατέρνα εξαπλώθηκε γρήγορα στα σοκάκια, σε ταβέρνες, πανηγύρια και σπίτια και γράφτηκαν Σμυρναίικα, δημοτικά, ρεμπέτικα, κανταδόρικα, Εθνικά εμβατήρια, ακόμη και πόλκες, μαζούρκες, βαλσάκια και ταγκό, πολλά από τα οποία είναι ανέκδοτα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στις αρχές του αιώνα υπήρχαν γύρω στις 5000 λατέρνες στην Κωνσταντινούπολη, Αθήνα και Πειραιά, ένας αριθμός εντυπωσιακός, γιατί σε σχέση με τον τότε πληθυσμό είχε την ίδια πυκνότητα ανά κάτοικο που έχουν σήμερα τα πιάνα.

 Παρόλο που δεν είναι παραδοσιακό Ελληνικό όργανο, πρέπει να δοθεί ιστορικό δίκαιο στη λατέρνα: Μεσουράνησε σε μια εποχή που δεν υπήρχε γραμμόφωνο, ραδιόφωνο, στερεοφωνικό, τηλεόραση…κυριολεκτικά τίποτα. Ο κόσμος μπορούσε να ακούσει μουσική μόνο σε κέντρα, γάμους και πανηγύρια.

Η μόνη εναλλακτική λύση ήταν η λατέρνα, το μαζικό μέσο μουσικής, με την οποία ο κόσμος ψυχαγωγήθηκε, χόρεψε, διασκέδασε, τόνωσε την Εθνική του συνείδηση, “άκουσε”.