Το Πανηγύρι της Παναγίας στο Βαλτινό – Μνήμες από το 1910

 

Στις 15 Αυγούστου, ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, το Βαλτινό ζωντανεύει κάθε χρόνο μέσα από την πίστη, τη χαρά και τη φιλοξενία των ανθρώπων του. Ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα, η γιορτή αυτή αποτελούσε κορυφαίο γεγονός για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της περιοχής.

Σε δημοσίευμα της εφημερίδας «Αναγέννησις» (20 Αυγούστου 1910) περιγράφεται με γλαφυρότητα η πανήγυρη του Βαλτσινού (όπως ονομαζόταν τότε το χωριό). Προσκυνητές από τα Τρίκαλα και τα γειτονικά χωριά κατέφθαναν οικογενειακώς για να τιμήσουν την Παναγία στο μικρό εκκλησάκι, χτισμένο «αναμέσον πυκνού δασυλλίου», όπου η δροσιά και τα αρώματα της φύσης χάριζαν μια «υπέροχον και ασύλληπτον γαλήνην».

Μετά τη θεία λειτουργία και το προσκύνημα, οι πανηγυριστές συγκεντρώνονταν όλοι κάτω από τον βαθύ ίσκιο των ψηλών δέντρων για το καθιερωμένο γεύμα. Οι επίτροποι του ναού, όπως όριζε το έθιμο, φρόντιζαν κάθε λεπτομέρεια, ώστε τίποτα να μην λείψει από τους επισκέπτες. Το γεύμα συνόδευαν τραγούδια και εύθυμη διάθεση, που – σύμφωνα με τον αρθρογράφο – έφτανε «μέχρις εξιδανικεύσεως μεγαλείου».

Ξεχωριστή φιλοξενία εκείνη τη χρονιά πρόσφεραν οι αδελφοί Σημή σε πολλές Τρικαλινές οικογένειες· πλουσιοπάροχο τραπέζι, καλή συντροφιά, τραγούδια που χάνονταν μέσα στο σούρουπο. «Σταθείτε, σας θέλω να σας έχω για πάντα!» γράφει ο δημοσιογράφος, κι η φράση του μένει σαν ευχή να μη σβήσει ποτέ η ζεστασιά αυτών των στιγμών.

Ήταν ένα πανηγύρι όπου η πίστη, η φύση και η ανθρώπινη συντροφικότητα ενώνονταν σε μια εικόνα γαλήνης. Κι αν περάσανε χρόνια, η μνήμη του Δεκαπενταύγουστου εκείνου μένει ζωντανή, σαν άρωμα καλοκαιρινού απογεύματος μέσα στο δάσος του Βαλτινού.