Η προίκα της νύφης

 

Κάπου στην καρδιά του Βαλτινού, εκεί που ο χρόνος έχει μιαν άλλη ροή, μια φωτογραφία παγώνει μια στιγμή φορτισμένη από μνήμη και παράδοση. Ένα κάρο, ταπεινό μα γεμάτο νόημα, παρκαρισμένο κάτω από τη βεράντα ενός πλίθινου σπιτιού, γίνεται το κέντρο ενός άγραφου τελετουργικού: η προίκα της νύφης.

Οι δύο νεαρές κοπέλες, βλάμισσες του γάμου, σκύβουν με φροντίδα και ευλάβεια πάνω από τα προικιά – στρωσίδια, κουβέρτες, σεντόνια, πετσέτες. Δεν είναι απλώς αντικείμενα, είναι τα χνάρια μιας ζωής που ετοιμάζεται να ξεκινήσει. Τα στοιβάζουν με σειρά, σαν να τα ντύνουν με σιωπηλές ευχές για αγάπη, για ευημερία, για σπιτικό γεμάτο ζεστασιά.

Πάνω απ’ αυτές, από τα ξύλινα κάγκελα της βεράντας, ξεπροβάλλουν οι βλάμηδες. Σιωπηλοί εργάτες της τελετής, με πρόσωπα που κουβαλούν μια παράξενη μίξη συγκίνησης και περηφάνιας, παραδίδουν τα προικιά ένα ένα, σαν να παραδίδουν ένα κομμάτι από την ιστορία του σπιτιού.

Και η ρόδα του κάρου, σκεπασμένη με ξεραμένη λάσπη από τους χωμάτινους  δρόμους του χωριού, μαρτυρά πορείες και περάσματα. Η λάσπη δεν είναι βάρος, είναι μαρτυρία. Δείχνει ότι τούτη η στιγμή είναι καρπός διαδρομής - της νύφης, της οικογένειας, της κοινότητας.

Στην αυλή, ο κόσμος του γάμου παρατηρεί, συμμετέχει σιωπηλά ή με χαμόγελα, σαν μάρτυρες σε μια ιεροτελεστία. Είναι όλοι εκεί: όχι μόνο για να δουν, αλλά για να νιώσουν, να θυμηθούν, να γίνουν κι αυτοί μέρος του εθίμου που δεν είναι πια απλή παράδοση, αλλά ένας ύμνος στην έννοια του «μαζί».

Μια φωτογραφία που δεν απεικονίζει απλώς ένα στιγμιότυπο, κουβαλά μαζί της το άυλο βάρος του παρελθόντος και τη σιωπηλή υπόσχεση του μέλλοντος. Ένα πέρασμα, από το παλιό στο νέο, με κάρο, με προίκα, με μνήμες.