Ένα σύννεφο που μοιάζει με πουλί

 

Η Χριστίνα Βότσιου φαίνεται να έχει μια βαθιά σύνδεση με το φευγαλέο, με εκείνο που γεννιέται και χάνεται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Το σύννεφο-πουλί, αιωρούμενο σε έναν ουρανό βαμμένο από το ηλιοβασίλεμα, είναι μια υπενθύμιση ότι η ομορφιά δεν χρειάζεται διάρκεια — αρκεί να την αναγνωρίσεις.

Στο λιόγερμα, εκεί στο Βαλτινό, που ο ουρανός φορά τα πιο αθώα του χρώματα, ένα σύννεφο γεννιέται στη μορφή πουλιού — σαν ψυχή που ξέφυγε απ’ το σώμα του κόσμου και πέταξε ελεύθερη.

Δεν είναι απλώς σύννεφο.
Είναι το σχήμα της προσμονής,
μια ανάμνηση που αρνήθηκε να ξεθωριάσει,
ένα όνειρο που αποφάσισε να μείνει λίγο ακόμη.

Τα φτερά του λούζονται με ροζ ανταύγειες —
ίσως απ’ τον ήλιο που φεύγει,
ίσως απ’ την καρδιά που ανασαίνει ακόμη ελπίδα.

Το βλέμμα υψώνεται.
Κι εκεί, σε μια τόσο απλή στιγμή,
όλα μοιάζουν να έχουν νόημα:
το πέταγμα, η σιωπή, η σκιώδης μορφή που δεν λέει τίποτα,
και όμως λέει τα πάντα.

Ίσως να ’ναι μήνυμα.
Ίσως να ’ναι απλώς ένας χαιρετισμός του ουρανού,
που με σύννεφα μάς θυμίζει
πως τίποτα δεν κρατά για πάντα —
παρά μόνο η ανάγκη να ονειρευτούμε.