Το
μικρό ποτάμι εντελώς σιωπηλό και ακύμαντο μέσα στην κοίτη του ρουφά κάθε
υδρατμό του απόβροχου και προσπαθεί να αυξήσει τη ροή του με ψιχία και
σταλαγμούς δροσιάς. Η άνοιξη καραδοκεί πλάι στις όχθες του και όλο αναρωτιέται:
«μήπως ήρθε η ώρα να φανερωθώ;» Όμως ο γυμνός πλάτανος που παραστέκει δίπλα με
όλο το βάρος του κισσού επάνω του εξισορροπεί τα ανυπόμονα αισθήματα,
φωνάζοντας και διδάσκοντας «υπομονή». Όμως αισθήματα είναι αυτά, δεν
καταπιέζονται για πολύ, δεν υπακούουν σε εξωτερικά συνθήματα και γι’ αυτό,
ακούγοντας την εσώτερη φωνή, μεταλλάσσονται σε χρώματα, διακηρύσσοντας τις πιο
δυνατές τους αρετές και πράξεις: «έξοδος και κατάληψη των πάντων. Ο κόσμος
είναι δικός μας». Εξ αυτού ας ταχθούμε κι εμείς υπέρ των αισθημάτων.
Του
Ηλία Κεφάλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου