Τα Βαλτσινιώτικα

 Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα

εδώ στα Βαλτσινιώτικα

θα λέμε τον καημό μας,

τα βάσανα, τις πίκρες μας,

τ’ άσχημα απ’ το χωριό μας.

Έρχονται οι Αποκριές, νάτοι κι οι μασκαράδες,

μα οι τσέπες όμως του λαού, δεν έχουνε παράδες.

Οι άνθρωποι κατάντησαν πένητες, φουκαράδες,

το «λίπος» πια τελείωσε, κενοί κι οι κουμπαράδες.

 

Με μαύρα ρούχα και παλιά και μαύρο κομπολόγι…

ντύθηκα, μασκαρεύτηκα κι αρχίζω μοιρολόγι:

Μαύρο παντού…, ψεύτη ντουνιά, δεν νοιάζεσαι καθόλου,

όλα του κόσμου είναι στραβά και παν κατά διαβόλου.

 

Σκοτεινιασμένο το παρόν, το μέλλον μαύρο χάλι,

μαύρη ζωή που κάνουμε, κι η πίκρα μας μεγάλη.

Οι άρχοντες που κυβερνούν μας δίνουν μαύρο γάλα

και στήνουν στο λαό σταυρό, αγχόνη και κρεμάλα. 

 

Μαύρο στην κάλπη τους θα βρουν, σαν πάω να ψηφίσω,

μαύρο στην εξουσία τους, να τους αναχαιτίσω. 

Μαύρα και πέντε φάσκελα στα μούτρα μου θα δώσω,

μυαλό να βάλω μια φορά, την τύφλα μου να νοιώσω,

 

Να πάψει πλέον της ζωής το μαύρο μας το χάλι,

να γίνει κέφι, ξενοιασιά, ξανά το καρναβάλι,

να βγει ο ήλιος στο χωριό, η ελπίδα μας να θάλλει

και το χαμένο όνειρο να ξανανθίσει πάλι.