ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

 

Αφήνομαι στην ευρυγώνια θέα του παλιού σπιτιού, που το βλέπω να στέκει ανάπηρο και αόμματο πάνω στο γυμνό καταράχι. Φαντάζομαι τα μικρά παιδιά που γέμιζαν κάποτε την κατηφορική πλαγιά. Όλο το πράσινο λιβάδι έπαιζε τον ρόλο μιας απεριόριστης αυλής, που εκτεινόταν μαλακά αμέσως μπροστά από την εξώθυρα κι έπιανε σχεδόν όλο το βουνό. Ελευθερία επώδυνη λόγω της φτώχιας στο εσωτερικό του σπιτιού. Ξανακοιτάζω αχόρταγα.

Ω ετοιμόρροπο, μην πέσεις ακόμα, για μένα είσαι μια ατέρμονη και θεραπευτική μελαγχολία.

Του Ηλία Κεφάλα