Η Βλακεία σε πρόσωπα άγνωστά σου, αλλά και οικεία...

Ζούμε σε περιβάλλοντα πού όλους μάς ξενίζουν

και απορούμε άπαντες πώς κάποιοι όλο κερδίζουν.

Η φύση κάθε άνθρωπου έχει τα μυστικά της

και ο στερούμενος μυαλού είναι ένας σακάτης.

Διά να πιάσεις μια δουλεία –ή άλλως εργασία–

στο τέλος παλαιώνεσαι κι είσαι για τα Μουσεία.

Γηράσκεις ζητιανεύοντας κι όλο χτυπάς τις πόρτες

εσύ πού είσαι έξυπνος, ενώ ο άλλοι, οι «μόρτες»

έχοντας μέσα στο μυαλό πίτουρα και σκουπίδια

σαν τράγοι επιβάλλονται σε πρόβατα και γίδια.

Δυο γαΐδουριώνε άχυρα δεν ξέρουν να μοιράσουν,

όμως επιτυγχάνουνε θέσεις ψηλές να πιάσουν.

Βλέπεις τα μάτια απλανή την γλώσσα μπερδεμένη

και δεν φαντάζεσαι ποτέ το τί σε περιμένει

όταν αυτά τα ξόανα στο σβέρκο σου καθίσουν
κι αντί να χτίσουν την ζωή απλά, θα την γκρεμίσουν.

Πρόσεξ’ τους όπως ομιλούν ή όπως περπατάνε,

πότε στο λόξιγκα περνούν ή στους αιθέρες πάνε.

Αυτά τα όντα τής ντροπής και τής αμυαλοσύνης,

αυτά πού έχουν στέρηση κάθε αιδημοσύνης

αυτά θα γίνουν σύντομα τσιράκια με την βούλα,

φίλοι και ομοτράπεζοι τού κάθε Καλιγούλα,

Ως βλάκες και ανίκανοι μοιάζουν βραστές πατάτες

ενώ στα εργοτάξια πεθαίνουν οι εργάτες.

Το κάθε αυτό βλακόμουτρο με μέτρο δεν μετριέται

ούτε ποτέ του ένιωσε ο πόνος πως χτυπιέται

Έχουνε έναν κώδικα για να συνεννοούνται,

να κλέβουν, να ρημάζουνε κι ύστερα να καυχιούνται.

Λάτρεις τού ατιμώρητου και τής συνωμοσίας

πότε τό παίζουν Αρχηγός και άλλοτε Μεσσίας.

Βαθιά μέσα στα σπλάχνα τους πιστεύουν δίχως δόλο

ότι ποιούν τα άριστον και μάς γυρίζουν... κώλο!

Ετούτα τα εκτρώματα πού θέλουν θεραπεία

σπρώχνουν ολόκληρο Λαό βαθιά στην μαστροπεία.

Καθότι όλοι τους φελλοί πάντοτε επιπλέουν,

ενώ στα ερημόσπιτα μάνες και κόρες κλαίουν.

Αν είσαι βλαξ επέτυχες, μυαλό αν έχεις χάνεις

ο πρώτος πάντα επιζεί και συ θε να πεθάνεις.