Το Δημοτικό Σχολείο Κάτω Ελάτης Τρικάλων.

Το Δημοτικό Σχολείο Κάτω Ελάτης ιδρύθηκε το 1940 και στεγάστηκε σε κτήριο που είχε χτιστεί το 1938.

Η λειτουργία του σχολείου ήταν σε αναστολή από το σχολικό έτος 2001 – 2002 έως το 2006 – 2007. Το σχολείο καταργήθηκε το 2007 και το αρχείο του βρίσκεται στο Δημοτικό Σχολείο Βαλτινού.

Η κίνηση του μαθητικού δυναμικού ενδεικτικά είχε ως εξής:

Σχολικό έτος        Αριθμός μαθητών

1942-1943                      34

1944-1945                      43

1950-1951                      48

1954-1955                      47

1959-1960                      49

1966-1967                      55

1969-1970                      50

1976-1977                      32

1981-1982                      12

1986-1987                      16

1992-1993                        8

2000-2001                        5

Δάσκαλοι που διατέλεσαν στο Δημοτικό Σχολείο Κάτω Ελάτης ήταν: Κυριακίδης Νίκος (1940-1943), Αστεριάδης Γρηγόριος (1946-1958), Γεωργολιός Κωνσταντίνος (1958-1968), Καραθανάσης Βασίλειος (1962-1965), Σταματία (1966), Καραμπιζιώτης (1967), Μορελά Μαρία (1968-1975), Μηλιώτης Στέφανος (1968-1975) Καμπαγιάννη (1977), Παππάς Αθανάσιος, (1988-1998), Στραγάλης Βασίλειος (1998-2001).

Η Κάτω Ελάτη, διοικητικά, σήμερα, αποτελεί Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Τρικκαίων. Συνορεύει με το Βαλτινό και απέχει από την πόλη των Τρικάλων 11 χιλμ. Έχει υψόμετρο 113 μ.  και σύμφωνα με την απογραφή ο πληθυσμός ανέρχεται στους 440 κατοίκους.

Τα σκιάχτρα

Προαιώνιοι φύλακες στα χωράφια, στ' αμπέλια, στα περιβόλια, και στους κάμπους.

Διαχρονικές παρουσίες που οι ρίζες τους χάνονται στα βάθη των αιώνων - συνυφασμένες με την καρποφορία της γης και την τοπική, παραδοσιακή, αγροτική ζωή.

Ακοίμητοι φρουροί, σιωπηλοί αγροφύλακες που με την παρουσία τους αποτρέπουν κάθε «εχθρό». 

 «Γλυπτά», αυτοσχέδια δημιουργήματα της λαϊκής φαντασίας, με φόντο την ύπαιθρο, ταπεινά ανθρώπινα ομοιώματα, που όρισαν στη ζωή τους να «φυλάνε Θερμοπύλες» συμβάλλοντας στην προσπάθεια των ανθρώπων της γης για καλή σοδειά. 

Στόχος τους είναι να αποτρέπουν κάθε επίδοξο εισβολέα που επιβουλεύεται τους ιερούς καρπούς της γης. Να φοβίζουν - «σκιάζουν» - κάθε εναέριο (σπουργίτια, καρακάξες, άλλα πουλιά), αλλά και επίγειο «εχθρό» (αλεπούδες, κουνάβια, ασβούς κ.ά.). 

Στέκουν εκεί καταμεσής ή στην άκρη του χωραφιού, παράξενες φιγούρες, φόβητρο κάθε ιπτάμενου ή επίγειου «εισβολέα» που επιβουλεύεται τον καρπό της σποράς, τον ανθό του δέντρου, τη βλάστηση.

Προστατεύουν τη φυτική παραγωγή (αμπέλια, καλαμπόκια, βερικοκιές, συκιές, ροδιές) από τα πουλιά, αλλά τα βρίσκουμε συχνά και σε μικρές κτηνοτροφικές μονάδες (μαντριά) αφού, συχνά, σ’ αυτές υπάρχει κοτέτσι με πουλερικά ή περιστεριώνας όπου υπάρχουν αυγά που μπαίνουν στο στόχαστρο του «εχθρού».

Συνεργάτες και αγόγγυστοι βοηθοί στην δούλεψη των αγροτών. Στηριγμένα σε πασσάλους ή στους φράχτες των αγρών τα σκιάχτρα, με στητό παράστημα, «φρουροί» παντός καιρού, «υπερασπίζονται σθεναρά» το μόχθο αυτών που τα τίμησαν με την επιλογή τους.

Ντυμένα με αποφόρια, κουρέλια και άλλα ταπεινά άχρηστα υλικά - τα τελευταία χρόνια προστέθηκε το πλαστικό - φορώντας το ψαθάκι ή κάποιο άλλο «σκιάδι», γραφικά και παράξενα, παριστάνουν τους «μπαμπούλες» στα σπουργίτια, ή σε άλλα μεγαλύτερα πουλιά. 

Επιχρωματισμένα πορτραίτα του Βαλτινού

Παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες, πορτραίτα ανδρών και γυναικών από το Βαλτινό, που επιχρωματίστηκαν στις «Γραφικές Τέχνες» Δ. Τσιγάρα και αναδείχθηκαν σε μια άλλη εικαστική άποψη, όπου το χρώμα κυριαρχεί, χωρίς να χάνεται η αίσθηση της παλαιότητας.

Είναι όλοι Βαλτσινιώτες και αυτή η ιδιότητά τους, τους ενώνει εδώ και πάλι, μετά από τόσο καιρό και τους αθροίζει μαζί σε μια Συλλογή, που σε κάνει να αισθάνεσαι όπως, μπροστά σ’ ένα θαμμένο οικογενειακό άλμπουμ.

Κοιτάζοντας τα πορτρέτα, μπορεί κανείς να ονειροπολήσει και να αναλογιστεί τη σχετικότητα του χρόνου.

Σκιές θα ήταν σήμερα οι άνθρωποι αυτοί στη μνήμη όσων θυμόνταν. Αλλά να, που τώρα με τη επιχρωμάτιση αυτή μεγεθύνονται και μας κοιτάνε χωρίς να μας βλέπουν. 

Λες και θα ξεπηδήσουν από το κάδρο τους και θα μας καλημερίσουν.

Λες και θα μας διηγηθούν την ιστορία τους, για να τους μάθουμε καλύτερα, να τους εμπιστευτούμε, για να μας δείξουν τον τρόπο για το μοιραίο «πέρασμα»... 
Εκεί όπου περπάτησαν εκείνοι... 
Εκεί όπου ζούμε σήμερα εμείς... 
Εκεί όπου θα τρέχουν αύριο οι νεότεροι...

Ληθαίος ο μέγας

Του Κωνσταντίνου Κατσαρού π. Δημομηχανικού

Έστιν ουν Ληθαίος ποταμός ο περί Τρίκκην εφ ω ο Ασκληπιός γεννηθήναι λέγεται αναφέρει πριν από δύο χιλιάδες χρόνια (τον 1ο αιώνα μ.Χ.) ο μέγας γεωγράφος της αρχαιότητας, Στράβων (ΧΙV 647).   

Τρία χαρακτηριστικά ονόματα (Ληθαίος, Τρίκκη, Ασκληπιός)  που προσδιορίζουν ιστορικά, χρονικά και γεωγραφικά ένα τόπο.  Το αεικίνητο (ύδωρ) υπερβαίνει  το ακίνητο (τόπος) μέσω μιας διαρκούς ροής (ζωής) που γεννά και αναγεννάται από τον θεό της Ιατρικής και χάνεται προς το παρελθόν στην αχλύ της μυθολογίας και συνεχίζεται παραστατικά και αενάως στο διαρκές παρόν. 

Η πόλη είναι παράγωγο του ποταμού και καλούνται ομού και δυαδικά  να πορευτούν αρμονικά στο μέλλον. Παράλληλα αποτελούν και αδιαίρετο όλον και ως εκ τούτου είναι απόλυτα νοητό να συνυπάρχουν αθροιστικά και σύμμετρα, όχι μόνο σαν γεωγραφικές οντότητες, αλλά και σαν πολιτιστικά και αισθητικά στοιχεία, κοινωνίας και περιβάλλοντος,  σε συνθήκες ασφάλειας και  ικανά να παράγουν ποιότητα ζωής, υγείας και αναψυχής.

Για πολλούς λόγους οι στεργιανές πόλεις χτίζονταν κοντά σε ποτάμια και πολλές στην Ευρώπη και αλλαχού τις διασχίζουν κεντρικά (Βουδαπέστη - Δούναβης, Παρίσι - Σηκουάνας, Λονδίνο - Τάμεσης, Ρώμη - Τίβερης, Σεβίλλη - Γκουανταλγκιβίρ, Κάιρο - Νείλος, Σαγκάη - Γιαγκ Τσε κλπ). 

 Άλλες επεκτείνονται  πολεοδομικά ώστε το ποτάμι να βρεθεί πιο κεντροβαρικά στην πόλη (Βιέννη, Λάρισα κλπ).

Τα Τρίκαλα είναι η μοναδική πόλη στην Ελλάδα που την διασχίζει στο κέντρο ποτάμι μόνιμης ροής και παροχής, ο ιστορικός Ληθαίος. 

Αρχή πάντων ύδωρ είπε ο Θαλής και τα σύγχρονα Τρίκαλα, παραλληλίζοντας την φιλοσοφία, έχουν την αρχέγονη αφετηρία ζωής και αυτόν τον πλούτο της δημιουργίας, είναι κτισμένα επί του ύδατος, αφού διασχίζονται και διαβρέχονται από τρία  ποτάμια, Ληθαίος, Αγιαμονιώτης, Κουμέρκης που καταλήγουν ενούμενα στον, περιβάλλοντα την περιοχή από νότια, αργυροδίνη δικαίως καλούμενο, ποταμό Πηνειό. Με την ευρύτερη έννοια της σχετικότητας και με πολλή φαντασία θα μπορούσαν, μυθοπλαστικά, να χαρακτηρισθούν πλωτή και κινούμενη, προς το μέλλον και το όνειρο, πόλη.

                              

Και  ας το πάρει το ποτάμι αν μετουσιώσουμε το πραγματικό στο εικονικό και ρομαντικό, στην ελπίδα και στη χάρη, πόσο λυρισμό και  πόση ποίηση, πόσες εικόνες, πόσα χρώματα και πόσες ευωδιές δεν έχουν οι όρκοι αγάπης, τα νεανικά όνειρα και τα συναισθήματα τόσων ανθρώπων, τόσων παιδιών και τόσων ψυχών, που τα ανάλαφρα νερά του Ληθαίου, με την αέναη κίνησή τους, νωχελικά αρμενίζοντας, ανακατεύονται, γίνονται ένα και τα μεταφέρουν με τους γκριζογάλανους κυματισμούς, στον ωραίο  κόσμο της δροσοστάλαχτης ομορφιάς, και στην παραδεισένια χώρα της πραγμάτωσης των ονείρων! 

Τα Βουβάλια

Τα βουβάλια είναι ήρεμα και «βαριά» ζώα, που τρώνε σχεδόν όλα τα χόρτα, ενώ αγαπούν πολύ τον βούρκο, όπως και τα γουρούνια, επειδή δεν αντέχουν τη ζέστη.

Παίζει ρόλο και το μαύρο χρώμα τους που τραβάει τον ήλιο. Όμως, παρ’ όλο που έχουν χοντρό δέρμα, δεν αντέχουν ούτε το κρύο, επειδή δεν έχουν λίπος από κάτω.

Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, το Ελληνικό βουβάλι (Bubalus bubalis) έχει εισαχθεί από την Ασία Η πρώτη εμφάνιση μεγάλων πληθυσμών βουβάλων στην Ελλάδα, τοποθετείται τον 13 αιώνα.

Παλιότερα στην περιοχή των Τρικάλων, όπου υπήρχαν πολλοί βαλτότοποι – υγρότοποι, ιδανικοί για την ανάπτυξη των βουβαλιών, πολλοί ήταν αυτοί που ασχολούνταν με την εκτροφή τους.

Ο αριθμός των βουβάλων άρχισε να μειώνεται από τις αρχές της δεκαετίας του 60, οπού σήμερα σχεδόν ελάχιστα έχουν απομείνει και σπάνια θα συναντήσεις βουβαλοτρόφο, στην περιοχή.

Το Ελληνικό Βουβάλι στη Γαλακτοπαραγωγή

«Οι βουβάλες κατεβάζουν κατά μέσο όρο πέντε έξι κιλά γάλα την ημέρα, αλλά φτάνουν και τα δέκα, ανάλογα με την τροφή που τρώνε.

Το πανηγύρι στην Ελληνική παράδοση

Η ελληνική κοινότητα, ο κοινοτισμός, είναι θεσμοί και διαδικασίες που διαμορφώθηκαν εξελικτικά στην πορεία του ελληνισμού σε συγκεκριμένες ιστορικές περιστάσεις η σημασία και ο ρόλος των οποίων αναδείχτηκαν κυρίως κατά την περίοδο της Οθωμανικής επικυριαρχίας.
Αν και συγκροτήθηκαν ως σύστημα εκπροσώπησης και λειτουργίας των τοπικών ελληνικών κοινωνιών, κατά κανόνα μέσω του θεσμού της Δημογεροντίας, εντούτοις η κοινότητα και ο κοινοτισμός υπήρξαν κατά τη χρονική εκείνη περίοδο σημείο αναφοράς συσπείρωσης και συνοχής του ελληνικού στοιχείου και αυτόνομης λειτουργίας, στο πλαίσιο του ευρύτερου σχηματισμού της αυτοκρατορίας.

Αυτό που ονομάζουμε ελληνική παράδοση ή ελληνικό παραδοσιακό πολιτισμό, αποτελεί γέννημα της κοινοτικής ζωής καθώς ειδικά για τον Έλληνα, η τοπική συνάφεια, η κοινότητα, η γειτονιά, έχουν μεγαλύτερη σημασία από τη γενετική συνάφεια, τη συγγένεια του αίματος κάτι που διακρίνεται ιδιαίτερα στο γεγονός ότι για τους Έλληνες σημείο αναφοράς είναι κυρίως ο τόπος καταγωγής τους.

Έκθεση Ζωγραφικής του Μιχαήλ Βούλγαρη

Ο Μιχαήλ Βούλγαρης παρουσιάζει στον Μύλο Ματσόπουλου από 7-16 Ιουνίου 2013 την Έκθεση Ζωγραφικής "Χρωματικό Αποτύπωμα".

Μια εικαστική παρέμβαση στον Μύλο που εντάσσει τα ζωγραφικά έργα στον χώρο σαν χρωματικές κηλίδες, προσδίδοντας μια έννοια φανταστικού μέσα από τις αναμνήσεις και τα βιώματα του καλλιτέχνη.

Ο εικαστικός  Μιχαήλ Βούλγαρης,  έπειτα από την αποφοίτησή του από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών και μια μακρά πορεία που περιλαμβάνει ομαδικές και ατομικές εκθέσεις, επιστρέφει στα Τρίκαλα, την πόλη που γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά του χρόνια με μια σειρά έργων που αποτυπώνουν αυτή την πορεία.

Εγκαίνια: Παρασκευή 7 Ιουνίου, ώρα 20:00 - Μύλος Ματσόπουλου

Διάρκεια Έκθεσης: 7-16 Ιουνίου 2013

Ώρες Λειτουργίας:19:00-23:00 

Γράμμα σε ένα κορίτσι που θα αποτύχει στις Πανελλαδικές

Του Χρήστου Χωμενίδη

Το χειρότερο, όταν θα βγουν τα αποτελέσματα, δεν θα είναι η προσωπική, η δική σου τσαντίλα. Εσύ, από προχθές, που έγραψες άλλα αντ’ άλλων στην Ιστορία, ξέρεις περίπου τι να περιμένεις. Το χειρότερο τότε θα ’ναι η απογοήτευση των γονιών σου. Το ελαφρώς αφ’ υψηλού βλέμμα του πατέρα σου - εκείνος, βλέπεις, είχε πετύχει με την πρώτη το 1980 στην ΑΣΟΕΕ κι ας μεγάλωσε στο χωριό, και ας μάζευε ελιές αντί να κάνει φροντιστήριο. Το παρηγορητικό χάδι της μάνας σου και οι κουβέντες της με συγγενείς και φίλους: «Το παιδί είχε μιαν ατυχία… Ναι, εννοείται πως θα ξαναδώσει…». Κι ο θείος Στέλιος να δικαιώνεται που πάντα πίστευε πως είσαι ηλίθια. Και η κολλητή της μάνας σου να ρωτάει -μες στην αδιακρισία- μήπως τυχόν είχες περίοδο εκείνη τη μοιραία μέρα και οι πόνοι δεν σε άφησαν να συγκεντρωθείς.

Το χειρότερο θα είναι οι νοεροί τους υπολογισμοί πόσα ξοδέψανε σε ιδιαίτερα τα τρία τελευταία χρόνια και πόσα έχουν να πληρώνουν ακόμα. Και η πίκα τους με τον φιλόλογο που τους είχε διαβεβαιώσει πως θα πετύχαινες, ο κόσμος να χαλάσει. Νιώθουν -κι ας μην το ομολογούν ούτε στους εαυτούς τους- σαν να ποντάρανε σε λάθος άλογο. Τα ρίχνουν στον προπονητή, τα ρίχνουνε στο στάβλο -δηλαδή στο σχολείο- τα ρίχνουν στην ατμόσφαιρα που επικρατούσε μες στο σπίτι αφότου η μαμά έπιασε τον μπαμπά σχεδόν στα πράσα με εκείνη τη συνάδελφό του, στους συνεχείς καβγάδες τους οι οποίοι σε αποσπούσαν απ’ το διάβασμα. Τα ρίχνουνε σε εκείνους κι εν τέλει σε εσένα…

Πώς να τους εξηγήσεις ότι και καθαρόαιμο του ιπποδρόμου να ήσουν, οι Πανελλαδικές δεν μοιάζουν με κανονική κούρσα; Έχουν τόσο παράλογους κανόνες, ώστε το μόνο που μετράει ουσιαστικά είναι να φοράς χοντρές παρωπίδες, να βάζεις το κεφάλι κάτω και να τρέχεις δίχως να σκέφτεσαι τίποτα απολύτως. Στο μάθημα της Ιστορίας, φερ’ ειπείν, οφείλεις να αποστηθίσεις καμιά τριακοσαριά σελίδες, με τα «και» και με τα κόμματα τους, ώστε το γραπτό που θα παραδώσεις να μοιάζει με φωτοτυπία του διδακτικού βιβλίου. Στην Έκθεση, πρέπει να μάθεις να υποστηρίζεις τις πιο ανόητες απόψεις, ότι το διαδίκτυο απομονώνει δήθεν τους ανθρώπους, πως τα παιδιά νιώθουν βαριά στους ώμους τους την ευθύνη για τη σωτηρία του περιβάλλοντος… Πού τους κατέβηκαν όλα ετούτα του Υπουργείου Παιδείας και των καθηγητών; Τα έχουν δει ποτέ τα παιδιά; Ή καθρεφτίζουν απλώς στα μάτια των μαθητών τη δική τους αλαζονεία; Τα είχες πει μια μέρα έξαλλη στον πατέρα σου. «Έτσι λειτουργεί το σύστημα», σου είχε απαντήσει εκείνος, με ένα ηττημένο μάλλον ύφος. «Μακάρι όταν εσύ μεγαλώσεις να καταφέρεις να τους αλλάξεις. Για αυτό, για να έχεις δύναμη κι επιρροή, πρέπει να μπεις στο Πανεπιστήμιο…».

Απεβίωσε η Ευθυμία Μαγκάτου του Κωνσταντίνου

Απεβίωσε την Δευτέρα 27 Μαΐου 2013, η συγχωριανή μας Ευθυμία Μαγκάτου του Κωνσταντίνου και της Σταυρούλας σε ηλικία 69 ετών. Η Ευθυμία γεννήθηκε στο Βαλτινό το 1944. 

Η ελληνική ύπαιθρος του Κωνσταντίνου Μάνου στο Μουσείο Μπενάκη

Η φτώχεια, οι καθημερινές στιγμές του αγροτικού κόσμου, εικόνες από τα χωριά και τα νησιά της Ελλάδας τη δεκαετία του 1960 αποτελούν τις φωτογραφίες της φωτογραφικής σειράς του Κωνσταντίνου Μάνου, A Greek Portfolio. Μέχρι τις 25 Αυγούστου, το Μουσείο Μπενάκη παρουσιάζει μία έκθεση αφιερωμένη στον καλλιτέχνη της διασποράς.

Στις φωτογραφίες του Κ. Μάνου αποκρυσταλλώνονται εφήμερες καθημερινές στιγμές, με λιτό και αυστηρό ύφος, αλλά και με τρυφερότητα, χωρίς ρητορικά σχήματα.
Το πολυβραβευμένο έργο του ξεχωρίζει από την έως τότε φωτογραφική απεικόνιση της χώρας. 

Πέρα από το εθνολογικό-ιστορικό ενδιαφέρον που απέκτησε το έργο αυτό με την πάροδο του χρόνου και ιδιαίτερα μετά τις καταλυτικές αλλαγές που επέφερε η ανάπτυξη του τουρισμού τις τελευταίες δεκαετίες, η ποιητική ικανότητα του φακού του Μάνου, δημιουργεί εικόνες διαχρονικές που αποπνέουν τη μοναδικότητα του τοπίου και των κατοίκων του, προσφέροντάς μας έτσι «ένα κομμάτι της ταυτότητάς μας». 

Με αφορμή τη συμπλήρωση των 50 χρόνων από τη δημιουργία της πολυβραβευμένης ενότητας φωτογραφιών A Greek Portfolio, ο Κωνσταντίνος Μάνος επανεξετάζει τις λήψεις που πραγματοποίησε κατά το διάστημα 1961-1964 (και συμπληρώθηκαν το 1967), όταν περιηγήθηκε τη γη των γονιών του από άκρη σε άκρη, «ως ένας φιλικός παρατηρητής, δίχως βιασύνη και συγκεκριμένο σχέδιο» και μας προσφέρει μια διαφορετική ανάγνωση του υλικού του. 

Απεβίωσε ο Νικόλαος Καλαμπάκας του Ευαγγέλου

Απεβίωσε την Δευτέρα 27 Μαΐου 2013, ο συγχωριανός μας Νικόλαος Καλαμπάκας του Ευαγγέλου και της Φανής σε ηλικία 70 ετών. Ο Νικόλαος Καλαμπάκας γεννήθηκε στο Βαλτινό το 1943, ήταν παντρεμένος με την Δήμητρα το γένους Νικολάου Τσαγαλιώτη και απόκτησαν τέσσερα παιδιά, τον Ευάγγελο, την Φανή, τον Κωνσταντίνο και τον Χρήστο.

Απεβίωσε ο Αθανάσιος Κουφοχρήστος του Χρήστου

Απεβίωσε την Δευτέρα 27 Μαΐου 2013, ο συγχωριανός μας Αθανάσιος Κουφοχρήστος του Χρήστου και της Σταμούλως, σε ηλικία 75 ετών. Ο Αθανάσιος Κουφοχρήστος γεννήθηκε στο Βαλτινό το 1938, ήταν παντρεμένος με την Βάϊα, το γένους Στέργιου Κλιάκου και απόκτησαν τρία παιδιά, τον Χρήστο, την Ευαγγελία και την Σταματία.

«Αισιοδοξία» Η φωτεινή πλευρά της ζωής

Η αισιοδοξία είναι η στάση που έχουν οι άνθρωποι που τους εμποδίζει να πέσουν σε απάθεια, απελπισία ή κατάθλιψη όταν αντιμετωπίζουν μια δυσκολία. Τεχνικά ορίζεται ως ο τρόπος που έχουν να ερμηνεύουν στον εαυτό τους τις αποτυχίες τους και τις επιτυχίες τους. Οι αισιόδοξοι άνθρωποι πιστεύουν πως μια αποτυχία οφείλεται σε παράγοντες που μπορούν να αλλάξουν με διαφορετική προσέγγιση, ώστε την επόμενη φορά να έρθει η επιτυχία. Βλέπουν δηλαδή την αναποδιά ως κάτι που μπορεί να διορθωθεί και θεωρούν πως το εμπόδιο δεν οφείλεται σε κάποιο προσωπικό τους μειονέκτημα από το οποίο δε μπορούν να ξεφύγουν. Η φωνή μέσα τους λέει: «Η τακτική που χρησιμοποιώ είναι λάθος». Αντίθετα με τον απαισιόδοξο, που η διανοητική στάση του τον οδηγεί στην απελπισία, στον αισιόδοξο ξυπνά την ελπίδα.

Οι μεγάλοι του πνεύματος την όρισαν ως εξής:

«Πήρε ο Μάρτης δώδεκα κι Απρίλης δεκαπέντε»

Με μεγάλη επιτυχία, πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 23-5-2013, στον υπαίθριο χώρο του Μύλου Ματσόπουλου, η εκδήλωση αφιέρωμα στην Άνοιξη, της Περιφερειακής Ενότητας Τρικάλων, με τίτλο «Πήρε ο Μάρτης δώδεκα κι Απρίλης δεκαπέντε».

Οι παρευρισκόμενοι, καταχειροκρότησαν τους περισσότερους από 500 συμμετέχοντες στα δρώμενα που αφορούν τον Πολιτισμό, την παράδοση και την ιστορία  του Νομού Τρικάλων, μέσα από τους 41 Πολιτιστικούς Συλλόγους που συμμετείχαν στο υπερθέαμα.

Στην εκδήλωση συμμετείχε και ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού με δύο δρώμενα: 

1) Την αναπαράσταση του παραδοσιακού επαγγέλματος του Γανωτζή (Καλαϊτζή) και 

2) Την αναπαράσταση κατασκευής πλιθιών.

Το παραδοσιακό επάγγελμα του Γανωτζή αναβίωσε ο συγχωριανός μας κ. Γεώργιος Καλαμπάκας, ο οποίος το παρουσίασε έξοχα, με παραστατικό και βιωματικό τρόπο. 

Η νέα δισκογραφική δουλειά του Θωμά Σιώμου

ΘΩΜΑΣ  ΣΙΩΜΟΣ 

ΤΗΣ  ΝΥΧΤΑΣ  ΟΙ  ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ

Η Culture music παρουσιάζει το cd  "Της  Νύχτας  οι  Καθρέφτες", το τρίτο μουσικό έργο του Θωμά Σιώμου.

Ο δρόμος κι η βροχή, οι σιωπές και τα κορμιά, οι μνήμες κι οι έρωτες, ο χρόνος κι οι σκιές, συναντιούνται με τους ήχους και καθρεφτίζουν τοπία μέσα στη νύχτα.

Η μουσική που γράφει ο συνθέτης, μπορεί για τους γνώστες του έργου του να είναι  διακριτή και αναγνωρίσιμη, αλλά το μουσικό του στίγμα δεν οριοθετείται. Εμπνέεται, αντλεί και διαχειρίζεται στοιχεία από ένα ευρύ φάσμα μουσικών ειδών τα οποία και αξιοποιεί με τρόπο που κάνει εμφανή την ανταποδοτική σχέση που υπάρχει μεταξύ τους. Στοιχεία έντεχνα, ηλεκτρονικοί ήχοι, αλλά και ιδιόμορφα progressive rock στοιχεία, φλερτάρουν με ethnic και λαϊκότροπα μουσικά ιδιώματα. Οι ερμηνείες του ακροβατούν ανάμεσα στη δραματικότητα, στο συναίσθημα, στην αποστασιοποίηση και στον λυρισμό.

Ο Θωμάς Σιώμος, όπως είναι εμφανές κι από τα προηγούμενα έργα του, είναι ένας συνθέτης ιδιαίτερα απαιτητικός ως προς τους στίχους που μελοποιεί. Στην τελευταία του δουλειά εμπιστεύεται τον κύριο όγκο τους, στον πρωτοεμφανιζόμενο στη δισκογραφία στιχουργό Γιάννη Κουτρούμπα  που υπογράφει τα λόγια στα τραγούδια Ξένος αν είμαι, Σε γκρίζα πόλη, Της λήθης ο λωτός, Σειρήνες και συνυπογράφει με το συνθέτη τους στίχους στο Tattoo. Τρεις σπουδαίοι στιχουργοί συμπληρώνουν τον καμβά. Ο Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος με τον Άνθρωπο Σκιά -το τραγούδι που ανοίγει την αυλαία-, o Μαρίνος Καρβελάς με τον Ακροβάτη του κι ο Ηρακλής Κριεζής με το Τράβα καρδιά μου, το τραγούδι - έκπληξη στο cd. Τον επίλογο γράφει το ορχηστρικό Ηλιαχτίδα, μια λυρική σύνθεση, στην οποία ο συνθέτης βάζει σε ρόλο πρωταγωνιστή ένα βιολοντσέλο να πει λόγια… να ζωγραφίσει εικόνες.

Απ’ την πρώτη κιόλας ακρόαση, είναι εμφανές πως είναι μια δουλειά αξιώσεων που απαίτησε έμπνευση, χρόνο, κόπο και προσήλωση. Ένα έργο που σε πείσμα των καιρών, δεν παραδόθηκε στις σειρήνες  της ευκολίας και του πρόσκαιρου εντυπωσιασμού αλλά επένδυσε στο όραμα.

Το «Βραβείο Φιλίας Τρικάλων» απονεμήθηκε στον Michel Sivignon

Στην αίθουσα του Επιμελητηρίου Τρικάλων  πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 22-5-2013, η εκδήλωση του Φιλολογικού, Ιστορικού, Λογοτεχνικού Συνδέσμου (Φ.Ι.ΛΟ.Σ.) Τρικάλων, κατά την οποία απονεμήθηκε το «Βραβείο Φιλίας Τρικάλων» για το 2012 στον Γάλλο καθηγητή, φιλέλληνα ερευνητή της Θεσσαλίας και συγγραφέα Michel Sivignon.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με μια σύντομη αναφορά για την καθιέρωση του «Βραβείου Φιλίας Τρικάλων», από το μέλος του Δ.Σ του ΦΙΛΟΣ  κ. Κων/νου Ασπρούδη, ενώ  για το έργο του τιμώμενου σύντομη αναφορά έκανε ο καθηγητής  ανάλυσης τοπίου και περιφερειακής ανάπτυξης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Δημήτριος Γούσιος.

Ακολούθησε, από τον Πρόεδρο του Φ.Ι.Λ.Ο.Σ. κ. Θεόδωρο Νημά η απόδοση του βραβείου στον Γάλο ελληνιστή και συγγραφέα  Michel Sivignon.

Στη συνέχεια ο Γάλλος ελληνιστής που ερεύνησε τον Θεσσαλικό χώρο για πολλές δεκαετίες, έκανε μια σύντομη αναφορά στην «παραδοσιακή» Θεσσαλία και μίλησε στα ελληνικά με θέμα «50 χρόνια ερευνών ανθρωπογεωγραφίας στη Θεσσαλία (1963-2013).

Ο Γάλλος ελληνιστής Michel Sivignon με τις πολυετείς συστηματικές έρευνές του και τα πολλά σχετικά δημοσιεύματά του, συνέβαλε σημαντικά στην ανθρωπογεωγραφική διερεύνηση και προβολή της Θεσσαλίας και του Ν. Τρικάλων ιδιαίτερα.

Τέλος να σημειωθεί ότι ο κ. Sivignon διαμένει επί μεγάλα χρονικά διαστήματα στην Θεσσαλία και συγκεκριμένα στην Αργαλαστή του Πηλίου, ενώ συνεργάζεται και με το πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.

Το «TV10» στη λαογραφική έκθεση

Μια παρουσίαση όλων των Εκπολιτιστικών Συλλόγων που συμμετέχουν στην λαογραφική έκθεση με τίτλο «Ο Πολιτισμός και η Ιστορία των  Τρικάλων μέσα από τα αντικείμενα»  στο Μύλο Ματσόπουλου, από το τοπικό κανάλι TV 10.

Εκπρόσωποι όλων των συλλόγων μιλάνε για τον τόπο τους και παρουσιάζουν τα λαογραφικά εκθέματα των περιπτέρων τους. Μεταξύ αυτών και ο πρόεδρος του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού κ. Χρήστος Ιωάννου.

Το χώμα βάφτηκε κόκκινο

"Το χώμα βάφτηκε κόκκινο". Μια ταινία που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στην περιοχή των Τρικάλων το 1966 με θέμα τον ξεσηκωμό των κολλήγων του Θεσσαλικού κάμπου κατά των Τσιφλικάδων.

Πρωταγωνιστούν: Νίκος Κούρκουλος, Μαίρη Χρονοπούλου  Γιάννης Βόγλης, Μάνος Κατράκης και άλλοι πολύ γνωστοί ηθοποιοί. Το σενάριο ήταν του Νίκου Φώσκολου.

Η ΝΕΤ στην έκθεση των λαογραφικών αντικειμένων

Πανελλαδικό ενδιαφέρον για την έκθεση των λαογραφικών αντικειμένων με τίτλο «Ο Πολιτισμός και η Ιστορία των  Τρικάλων μέσα από τα αντικείμενα»  στο Μύλο Ματσόπουλου.

Το κρατικό τηλεοπτικό κανάλι της ΝΕΤ κατέγραψε το γεγονός σε πρωινή εκπομπή «Η ΝΕΤ ΠΑΝΤΟΥ» παρουσιάζοντας την έκθεση και τους συντελεστές της εκδήλωσης.

Παραθέτουμε παρακάτω το σχετικό βίντεο.

Αξιοθέατα των Τρικάλων. "H ιερά μονή του Τιμίου Σταυρού Δολιανών"

H ιερά μονή του Τιμίου Σταυρού βρίσκεται μεταξύ Δολιανών και Κρανιάς στην καρδιά της Νότιας Πίνδου. Απέχει από την Καλαμπάκα 50 χιλιόμετρα και την συνδέει με τον κεντρικό δρόμο ένας χωματόδρομος 500 μέτρων. Είναι χτισμένη σε μια ράχη σε υψόμετρο 1.150 μέτρα. Δεν είναι όμως ορατή από τον κεντρικό δρόμο γιατί πραγματικά την κρύβει ένα δάσος από πανύψηλα έλατα.

Πρόκειται για ένα ναό με μεγάλη αρχιτεκτονική αξία. Δείγμα της αρχιτεκτονικής του τέχνης είναι η καλή ηχητική του. Ο ναός είναι κτισμένος εξολοκλήρου με πέτρα και στο δάπεδο είναι στρωμένος με πλάκες. Εξωτερικά και εσωτερικά είναι ασοβάτιστος σαν να μην τέλειωσε ποτέ η κατασκευή του. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του ναού είναι οι πολλοί τρούλοι που υπάρχουν στην οροφή, που προσδίδουν στην εξωτερική του εμφάνιση βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. 

Σήμερα ο ναός έχει δώδεκα τρούλους τρεις στο μεσαίο κλίτος - έναν στο Ιερό και άλλους δύο στον κεντρικό ναό - ενώ οι άλλοι εννέα τρουλίσκοι είναι τοποθετημένοι στις τρεις κόγχες του Ιερού και δεν είναι ορατοί στο εσωτερικό του ναού. 

Μεγάλη επισκεψιμότητα στην λαογραφική έκθεση.

Με μεγάλη επιτυχία συνεχίζεται η έκθεση των λαογραφικών αντικειμένων με τίτλο «Ο Πολιτισμός και η Ιστορία των  Τρικάλων μέσα από τα αντικείμενα»  στο Μύλο Ματσόπουλου.

Πλήθος κόσμου επισκέπτονται καθημερινά την έκθεση και θαυμάζουν έναν πλούτο λαογραφικών και παραδοσιακών εκθεμάτων, του τόπου μας, που σε ταξιδεύει σε νοσταλγικούς καιρούς και σου δίνει την δυνατότητα να θυμηθείς, και να γνωρίσεις τον λαογραφικό πλούτο της περιοχής μας.

Το περίπτερο του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού κατακλύζεται καθημερινά από διάφορους επισκέπτες και κερδίζει τις εντυπώσεις και τον θαυμασμό τους.

Άνθρωποι όλων των ηλικιών, οικογένειες, σχολεία, και διάφοροι φορείς επισκέπτονται την έκθεση και θαυμάζουν όλα τα εκθέματα.

Ο συγχωριανός μας φιλόλογος και συγγραφέας Ευάγγελος Στάθης παραβρέθηκε στο χώρο θαύμασε την έκθεση και ξενάγησε διάφορους επισκέπτες μαθητές, στον θαυμαστό κόσμο της λαογραφίας.

Την περασμένη Πέμπτη, μεταξύ άλλων, επισκέφθηκε το περίπτερο του Βαλτινού και παραδοσιακή δημοτική ορχήστρα όπου έπαιξαν και τραγούδησαν διάφορα παραδοσιακά τραγούδια προς τιμή του Βαλτινιώτικου περιπτέρου.

Το Βίντεο με τραγούδια στην έκθεση:

Παρακάτω παρουσιάζουμε μερικές φωτογραφίες από τους διάφορες επισκέπτες που θαύμασαν και φωτογραφήθηκαν στο περίπτερο του Βαλτινού.

Ο Κλαρινίστας Νικόλαος Καλαμπάκας.

Ο Νίκος Καλαμπάκας υπήρξε ένας από τους καλύτερους παραδοσιακούς οργανοπαίχτες του τόπου μας. Οι παλαιότεροι θυμούνται τις δεξιοτεχνικές του ικανότητες στο κλαρίνο με τις οποίες κατάφερε να γίνει γνωστός στο ευρύ κοινό και να αξιωθεί να παίξει σε πολλές κοινωνικές εκδηλώσεις, σε πολλά καλά μαγαζιά, και με καλές ορχήστρες.

Την εποχή που η παραδοσιακή μουσική κυριαρχούσε και το δημοτικό τραγούδι, με κυρίαρχο όργανο το κλαρίνο, συνόδευε τους ανθρώπους σε κάθε τους ψυχαγωγική εκδήλωση, ο συγχωριανός μας κλαρινίστας, Νικόλαος Καλαμπάκας μεσουρανούσε και στο χώρο της διασκέδασης θεωρούνταν μεγάλη φίρμα στη δημοτική μουσική, σε επίπεδο Θεσσαλίας.

Το 1974 στις διάφορες διαφημιστικές καταχωρίσεις των εφημερίδων, ο Νίκος Καλαμπάκας φιγουράρει πρώτη φίρμα στα διάφορα μουσικά παραδοσιακά σχήματα (συγκροτήματα), στα οποία ήταν επικεφαλής, δηλαδή, αυτός που έκλεινε τις δουλειές, και που έδινε το όνομά του στο σχήμα. Έπαιζαν στους γάμους, στα πανηγύρια και στα διάφορα κοσμικά κέντρα της περιοχής.

Ο κόσμος συνήθως τους αντάμειβε με την λεγόμενη «χαρτούρα» δηλαδή τα κεράσματα και σε κάποιες περιπτώσεις συμφωνούσαν με τον ιδιοκτήτη του κέντρου να παίρνουν και αμοιβή.

Το Δημοτικό Σχολείο Δροσοπηγής (Παππέικα) Τρικάλων.

Το Δημοτικό Σχολείο Δροσοπηγής Τρικάλων ιδρύθηκε το 1966. Το σχολείο καταργήθηκε το 1999 και το αρχείο βρίσκεται στο Δημοτικό Σχολείο Φήκης.
Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του, το σχολείο, στεγάζονταν σε ενοικιαζόμενα κτήρια του χωριού.

Η κίνηση του μαθητικού δυναμικού ενδεικτικά είχε ως εξής:

Σχολικό έτος        Αριθμός μαθητών

1966-1967                            38

1970-1971                            42

1974-1975                            38

1981-1982                            23

1985-1986                            11

1995-1996                              9

1998-1999                              3

Οι δάσκαλοι που διατέλεσαν στο δημοτικό σχολείο Δροσοπηγής ήταν οι εξής: Βασίλειος Καραθανάσης, Χάμος, Γ. Μουζιούρας και Β. Στεργίου.

Ο οικισμός Δροσοπηγή έως το 1971 ονομαζόταν Παππαίικα. Διοικητικά, σήμερα, ανήκει στον Δήμο Πύλης. Έχει υψόμετρο 125 μ. και απέχει από την πόλη των Τρικάλων, 14 χλμ. Ο πληθυσμός του ανέρχεται στους 250 κατοίκους.