Τα μαθητούδια τότε και τώρα.

Μια συλλογή από σκίτσα που συνθέτουν, αντιπαραθέτουν και συνενώνουν μέσα στο χρόνο τα στοιχεία της σχολικής εκπαίδευσης και επιτάσσουν τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου της σε όλες τις βαθμίδες, ξεκινώντας από το νηπιαγωγείο και φθάνοντας ως το πανεπιστήμιο, είναι η αφορμή αυτής της ανάρτησης.

Εκεί που κάποτε ήταν η πλάκα και το κοντύλι, τώρα είναι το κινητό, το τάμπλετ, το λάπτοπ.

Εκεί που κάποτε αντιπαλεύονταν η στέρηση με τη δίψα για μάθηση, τώρα αντιπαλεύεται η αφθονία της πληροφορίας με τον κορεσμό…

Η «κοινωνία της πληροφορίας» κατέστησε αναγκαίο τον επαναπροσδιορισμό των μεθόδων και των τεχνικών της εργασίας και έθεσε σε νέα βάση το θέμα της κατάκτησης της γνώσης.

Σήμερα δεν έχει τόσο αξία η γνώση αυτή καθ' αυτή, αφού εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς και παλιώνει προτού καν γίνει κτήμα των πολλών.

Πολύ μεγαλύτερη αξία έχει η πρόσβαση στη γνώση, η οποία προϋποθέτει ιδιαίτερη ικανότητα, προσαρμοστικότητα και ευελιξία των ανθρώπων, στις διαμορφούμενες νέες συνθήκες.

Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται να καλλιεργηθεί η κριτική σκέψη των μαθητών.

Κατ' αυτόν τον τρόπο, ο ρόλος του εκπαιδευτικού αποβαίνει και αξιολογείται ως καθαρά καθοδηγητικός και συντονιστικός στην όλη δραστηριότητα που αναπτύσσεται μέσα στην τάξη, με άμεση συνέπεια να καθίσταται ευχερής η ανάπτυξη πρωτοβουλιών εκ μέρους των μαθητών, να ενισχύεται η αυτενέργεια, το ενδιαφέρον και η κριτική σκέψη τους.

Τα δυο σπουδαιότερα πράγματα που πρέπει να μάθει στα παιδιά ο δάσκαλος είναι:

1) Να τους μάθει να μαθαίνουν, και

2) Να τους ασκήσει στο να ξεχωρίζουν το σημαντικό από το ασήμαντο.

Με βάση την παιδαγωγική αρχή «Μαθαίνω το παιδί τον τρόπο, πως να Μάθει», και όχι την παροχή έτοιμων γνώσεων, που αποτελεί μια παρωχημένη αρχή του παλαιού σχολείου, εξασφαλίζονται όλες εκείνες οι κατάλληλες προϋποθέσεις και συνθήκες που συνδράμουν στην άνοδο του διδακτικού και παιδαγωγικού έργου που πρέπει να έχει ένα σύγχρονο σημερινό σχολείο.