«Εξιδανικεύσεις και Δαιμονοποιήσεις», Ποιητική Συλλογή του Δημήτρη Τσιγάρα.

 

Εκδόθηκε το νέο βιβλίο (Ποιητική Συλλογή) του Δημήτρη Τσιγάρα με τίτλο «Εξιδανικεύσεις & Δαιμονοποιήσεις.

Πρόκειται, για μια συλλογή ποιημάτων και στιχουργημάτων και όπως διευκρινίζει ο ίδιος στο εισαγωγικό του σημείωμα, για διατυπωμένες σκέψεις και συναισθηματικές εξάρσεις, που κατά καιρούς κυρίευαν τις ενδόμυχες διανοητικές και ψυχικές λειτουργίες του.

Παρουσιάζουμε παρακάτω το εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου και ένα δείγμα από τρία ποιήματα αυτής της ποιητικής συλλογής:

Εισαγωγικό σημείωμα απενοχοποίησης

Η απόφαση της απόπειρας καταγραφής, διατύπωσης και κοινοποίησης των σκέψεων και των συναισθηματικών εξάρσεων, που κατά καιρούς  κυρίευαν τις ενδόμυχες διανοητικές και ψυχικές λειτουργίες μου, είναι μια προσωπική νίκη επί ενός βασανιστικού διλήμματος:

«Να εκδώσω ή να διατηρήσω αυστηρά την ιδιώτευση» αυτών των κομματιών της ψυχής μου;

Αμφιταλαντευόμενος σ’ αυτό το δίλημμα, υπερίσχυσε το πρώτο. Πέστε το ματαιοδοξία, πέστε το ενδημική αφέλεια,...

Εγώ πάντως, με την τέχνη της έκφρασης, την Ποίηση στόχευα,

αυτή ερωτεύτηκα και για αυτή εκτίθεμαι.

Γνωρίζω πολύ καλά, ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου προσέκρουσαν στην αδυναμία των δυνατοτήτων μου να εκφραστούν όπως τα άξιζε, γι’ αυτό και δυσκολεύομαι, κάτω από το βάρος του όρου «Ποίηση», να οικειοποιηθώ τον όρο ποιητής.

Γνωρίζω επίσης, ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα ιδιοποίησης

του τίτλου «Ποιητής».

Ο επίδοξος τεχνίτης, απλώς, μέσω της έκφρασης, ερωτοτροπεί με την Ποίηση.

Και μέσα στις αντοχές του χρόνου, η ποίηση έχει τον τελευταίο δοξαστικό λόγο, και το δικαίωμα επιλογής και ανάδειξης.

Έτσι, τακτοποιώντας μέσα μου, (εξιδανικεύοντας, αλλά και δαιμονοποιώντας) όλες αυτές τις σκέψεις, νοιώθω απενοχοποιημένος και αποτολμώ να καταθέσω στην αγορά, αίτηση για την πολιτογράφησή μου, εις των ιδεών τη πόλη.

Και ελπίζω κάποτε να πατήσω στο πρώτο σκαλί!!!

                                                            Δημήτρης Τσιγάρας

Ο άγγελος κι ο χάρος

Ήταν ένας άγγελος με φτερά σπασμένα,

δίψαγε για της ζωής τα απαγορευμένα.

Τσίπουρο τον μύρισε, μπίρα και κρασάκι

κι άκουσε τη μουσική από ένα μπουζουκάκι.

Μπήκε σ’ έναν καφενέ, άναψε τσιγάρο,

πήγε κι έκατσε μαζί, παρέα με τον χάρο.

Κι όταν μπήκε η ζεϊμπεκιά, κι ήρθαν στα μεράκια,

χόρευε ο ένας κι ο άλλος χτύπαγε παλαμάκια.

Και φούντωσε σαν τη φωτιά, το πάθος τους, στ’ αγέρι

και πιάνανε και έστυβαν τη πέτρα με το χέρι.

«Λαμά λαμά σαβαχθανί - Ευοί Ευάν, λεβέντη»,

ο θάνατος και η ζωή ξεχάστηκαν στο γλέντι.

Μα πάνω εκεί σε μια στροφή εβγήκαν τα μαχαίρια

κι ήρθαν κατάχαμα στη γη με ματωμένα χέρια,

λαβωματιά θανατερή στα αγγελικά τα στήθια

για τη πικρή, για τη στερνή, του κόσμου την αλήθεια.

Ένα παιχνίδι η ζωή

Ένα παιχνίδι η ζωή κι ό,τι μας τύχει...

Ποιος καθορίζει τη γραμμή και ποιος τον πήχη;

Στο πεπρωμένο, όχι, ποιος μπορεί να πει;

Στην ειμαρμένη, ποιος μπορεί να αντισταθεί;

Ακούω τους κτύπους της καρδιάς κι αναθαρρεύω,

με τα φτερά ενός αγγέλου ταξιδεύω,

μέσα στου κόσμου την αέναη γιορτή,

άνθρωποι κι άγγελοι πορεύονται μαζί.

Θα ζωγραφίσω με τον άνεμο λουλούδια,

με την κιθάρα μου θα φτιάξω δυο τραγούδια,

με τα όνειρά μου θα σφυρίξω ένα σκοπό,

και θα αντιστέκομαι με σθένος στο κακό.

Κι αν πεπρωμένο γίνει η αντίστασή μου,

τότε τη μοίρα θα ΄χω ορίσει στη ζωή μου,

τότε θα έχω ένα λόγο για να πω,

πως, απ’ τη μοίρα μου πιο πάνω είμαι εγώ!

  

Θέλει μαγκιά ο έρωτας

Το ίδιο λάθος κάνουνε όλοι οι προδομένοι

έχουνε την αγάπη πάντοτε δεδομένη

κι αφήνονται... κι αφήνουνε, τη σχέση να βαλτώνει

και ούτε υποψιάζονται…, το τέλος που ζυγώνει.

Όσοι μες στον εγωισμό αισθάνονται σπουδαίοι,

παρατηρούν τον έρωτα τα λοίσθια που πνέει,

δρομολογούν το τέλος του, άθελα, μα μοιραία

και χάνονται... και χάνουνε, πυξίδα και κεραία.

Θέλει μαγκιά ο έρωτας, μα λίγοι το γνωρίζουν,

θέλει η αγάπη έμπνευση και κτίστες να την κτίζουν.

Θέλει μαγκιά ο έρωτας, που λίγοι διαθέτουν,

και με τις νότες της ζωής τραγούδι να συνθέτουν.