Καλές γιορτές!!

Διακόπτουμε τις αναρτήσεις για λίγες ημέρες.

Καλές γιορτές!!

 

Τα καβάκια (Λεύκες)

Διακριτικό αλλά αναπόσπαστο στοιχείο της εικόνας του Βαλτινού, αλλά και γενικότερα του κάμπου είναι οι ψηλόλιγνες λεύκες, τα καβάκια, όπως τα λένε οι παλαιότεροι, στα όρια των χωραφιών.

Με την υψίκορμη φιγούρα τους δημιουργούν την κατάλληλη αντίστιξη στις οριζόντιες γραμμές των καλλιεργειών.
Και όταν κάποιες φορές, η συνηθισμένη τοπική ομίχλη κατακάθεται στην πεδιάδα, οι λεύκες αυτές προεξέχουν από το γαλακτώδες στρώμα της και γίνονται οι πρωταγωνίστριες ενός απόκοσμου θεάματος.

Όλες τις εποχές του χρόνου αυτά τα καβάκια δίνουν την δική τους ξεχωριστή ομορφιά στον τόπο μας. Στέκονται εκεί όρθια, πότε σε συστάδες πότε μόνα του, αλλά πάντα ευθυτενώς σαν να προδιαγράφουν την πορεία του ανθρώπου (άνω-θρόσκω).

Εκδήλωση του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού

O Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού διοργανώνει μουσική βραδιά «ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ» με Ελληνική μουσική και DISKO τραγούδια, της εποχής 1960 - 70 – 80.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί το βράδυ του Σαββάτου, 15 Δεκεμβρίου 2012, στις 9 ώρα, στο «Καφέ ΗΛΕΚΤΡΟΦΩΝΟ», στο Βαλτινό.
Στην εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί λαχειοφόρος κλήρωση, διαγωνισμός χορού και πολλές άλλες εκπλήξεις!!!
Τιμή εισόδου με ποτό 5 ευρώ.

Μουσική βραδιά στη «ΣΟΥΙΤΑ»



Μια όμορφη μουσική βραδιά υπόσχονται δυο νέοι, καταξιωμένοι στο χώρο τους μουσικοί, οι Ορέστης Κρικώνης και Μαριάννα Ντίνου, το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου, στις 9.30 το βράδυ στη SUITA ART CAFÉ.
Μέσα από τα τραγούδια της Δύσης και της Ανατολής θα μας ταξιδέψουν στον κόσμο της μουσικής με συντροφιά μια κιθάρα, ένα βιολί και τη φωνή τους. Μαζί τους στο πιάνο ο Παναγιώτης Μαγκλάρας.
Είσοδος 5 ευρώ και νεανικό 3 ευρώ.

Η ποίηση σε γονατίζει κι αδιαφορεί

Του Ηλία Κεφάλα

Το αν γυρίζω κατάμονος στους λόφους
φταίει που είμαι ποιητής;
Αν αποφεύγω το πυκνό και θορυβώδες πλήθος
η ποίηση είναι μια αρκετή δικαιολογία;
Αν απουσιάζω από δεξιώσεις και συναθροίσεις
από αξιώματα και τιμές
αν στέκομαι μακριά από φιλοδοξίες
φταίει τάχα θανάσιμα η ποίηση που με ποδηγετεί;
Και αν πράγματι έτσι πάντα και σταθερά συμβαίνει
η ποίηση είναι εκείνη που με φυγαδεύει
στ’ απόμερα κι ερημικά σκοτάδια;
Η ποίηση - λέει μια φωνή - είναι μόνο μια αλήθεια
- ανυπεράσπιστη κι αυτή - σαν όλες τις αλήθειες.
Η ποίηση είναι μια αλήθεια
που αντιστρατεύεται όλες τις άλλες τις αλήθειες.
Μία φωνή που καταργεί όλες τις άλλες τις φωνές.
Η ποίηση τίποτα δεν δικαιολογεί
Η ποίηση είναι αυτή που όλα τα ανατρέπει
Και εξάπαντος τον εαυτό της πάνω απ’ όλα.
Τον ποιητή της θα σκεφτεί;

Η ορκωμοσία Ελασιτών (ιστορικά ντοκουμέντα)

Από το βιβλίο «ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ ΑΝΗΦΟΡΙΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΑΡΚΙΖΑ» του Γιώργου Αρ. Καραγιώργου, σταχυολογούμε κάποια αποσπάσματα που έχουν σχέση με τη δράση και τον αγώνα των συναγωνιστών του Άρη Βελουχιώτη, οι οποίοι κατάγονται από το Βαλτινό.



Στη σελίδα 242 - 244 διαβάζουμε για τις μαζικές ορκωμοσίες που πραγματοποιήθηκαν στο χωριό Περτούλι το 1945.
Στο αρχείο του Άρη Βελουχιώτη βρέθηκε το πρωτόκολλο της τρίτης ορκωμοσίας με τα ονόματεπώνυμα καθώς και τα ψευδώνυμα των ορκισθέντων, η οποία έγινε στις 2 Ιουνίου 1945.
Παρουσιάζουμε τον όρκο και τον κατάλογο με τα ονόματα της τρίτης ορκωμοσίας. Μεταξύ αυτών υπάρχουν οι εξής Βαλτινιώτες:
Γεώργιος Ζαμπακάς με το ψευδώνυμο «Κανάρης»
Τρύφωνας Σταυρέκας με το ψευδώνυμο «Σταβρέκας»
Αθανάσιος Κουφοχρήστος με το ψευδώνυμο «Καραϊσκάκης»
Ιωάννης Απόχας με το ψευδώνυμο «Αγραφιώτης».



H αμετανοησία είναι αυτοχειρία

του Χρήστου Γιανναρά

Κάθε μέρα που περνάει, κάθε ώρα, ο κίνδυνος του χάους μεγαλώνει. Πριν από τρία χρόνια οι δυνατότητες να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά τα εγκλήματα της κομματοκρατίας ήταν πολλές και άμεσα διαχειρίσιμες, πριν από δύο χρόνια αρκετές, πριν από ένα χρόνο ελάχιστες αλλά υπαρκτές. Σήμερα στον ορίζοντα δεν υπάρχει σημάδι ελπίδας.
H αμετανοησία του πολιτικού συστήματος, η αδυναμία του να αναμετρηθεί με τις εφιαλτικές για την ελλαδική κοινωνία συνέπειες της μωρίας-ανικανότητας-φαυλότητας των διαχειριστών του, βυθίζει στον πνιγμό και στην απόγνωση εκατομμύρια Έλληνες. Κάθε μέρα που περνάει, κάθε ώρα, επιβεβαιώνεται ο ρεαλισμός της περιφρονημένης, τρία χρόνια τώρα, λογικής: Είναι παραφροσύνη να ανατίθεται στους αίτιους και αυτουργούς των εγκλημάτων η σωτηρία από τις συνέπειες των εγκλημάτων.
Είναι αμετανόητοι. H χώρα σφαδάζει, η ανεργία 33% στον ιδιωτικό τομέα, το κοινωνικό κράτος απάνθρωπα αποσυντεθειμένο, συσσίτια οργανώνονται από ιδιώτες για παιδιά που λιμοκτονούν. Και τα κόμματα αδύνατο να σκεφτούν και να ενεργήσουν δίχως τη σκοπιμότητα της επανεκλογής τους. Έστησε φιέστα πανηγυρισμών η κυβέρνηση για την απόφαση του Γιουρογκρούπ να εκταμιεύσει την επόμενη δόση χρηματοδότησης. Να την εκταμιεύσει «αν και εφόσον» – η προϋπόθεση για την εκταμίευση δεν ξεμύτιζε στο στημένο πανηγύρι. «Αν και εφόσον» επιτευχθεί «εθελοντική» επαναγορά των ελληνικών ομολόγων. Αλλά αντί να εξηγήσει ο πρωθυπουργός με ποιο τίμημα θα εξασφαλίσει, σε ένα δεκαπενθήμερο, τη σωτήρια «επαναγορά», βγήκε απλώς, με αυτάρεσκο, ξιπασμένο χαμόγελο, να αναμασήσει το χιλιοφθαρμένο αερολόγημα: «Αύριο ξεκινάει μια καινούργια μέρα»!

Ένα κορίτσι γεμάτο ομορφιά, χάρη και ταλέντο!

Το κορίτσι ορχήστρα

Πουλιά σε εντυπωσιακές… χορογραφίες!

Στα τέλη του φθινοπώρου, έρχεται αυτή η μοναδική στιγμή του έτους που σμήνη πτηνών συγκεντρώνονται στον ουρανό, κάνοντας απίστευτες ακροβατικές επιδείξεις που κλέβουν τα βλέμματα.

Στροβιλίζονται μέσα στα σύννεφα σε απίθανους σχηματισμούς στον αέρα, σαν μπαλέτα που παρουσιάζουν μια τέλεια επεξεργασμένη… χορογραφία. Αυτή η εκθαμβωτική εμφάνιση των πτηνών στον ουρανό απαθανατίζεται σε διάφορα μέρη του κόσμου σε πλήθος… παραλλαγών...

Είναι -χωρίς αμφιβολία- μία από τις πιο θεαματικές επιδείξεις που συμβαίνουν στο φυσικό κόσμο, καθώς τα σμήνη αλλάζουν σχέδια και σχήματα στον ουρανό, από φλόγες φωτιάς σε τεράστιους ανεμοστρόβιλους!

Ένας συλλογικός χορός στους αιθέρες που είναι πραγματικά ένα εντυπωσιακό θέαμα αν σκεφτεί κανείς το μεγάλο αριθμό των πτηνών αλλά και τον απίστευτο συγχρονισμό που πετυχαίνουν στις κινήσεις τους.

Η χρυσή λίρα

Η χρυσή λίρα Αγγλίας εμφανίστηκε για πρώτη φορά σαν νόμισμα πολλούς αιώνες πριν. Το 1489 ο Ερρίκος VII έκοψε τις πρώτες λίρες. Ηταν ένα πολύ βαρύ νόμισμα για την εποχή, και αντιστοιχούσε σε 20 σελίνια. Κόπηκε πάλι κατά το τέλος της δυναστείας των Τυδώρ, το 1603. Το 1817 επανεμφανίστηκε σαν νόμισμα μιας ευρείας νομισματικής ματαρρύθμισης, και έκτοτε κυριάρχησε παγκοσμίως λόγω της επέκτασης της Μεγάλης Βρετανίας σε όλο τον κόσμο.

Από την εποχή εκείνη και μέχρι σήμερα η χρυσή αγγλική λίρα είναι ένα παγκόσμιο συναλλακτικό μέσο και ένα νόμισμα καταφυγής σε περιόδους αστάθειας και κρίσεων. Τηρουμένων των αναλογιών μπορούμε να αντιστοιχήσουμε την χρυσή λίρα με άλλα παγκόσμια νομίσματα άλλων ιστορικών περιόδων όπως το ασημένιο αθηναικό τετράδραχμο ή τον ρωμαικό και βυζαντινό σόλιδο.

Βικτωριανή Εποχή
Η Βικτωρία υπήρξε βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας επί 64 χρόνια από το 1837 έως το 1901. Ήταν μία περίοδος μεγάλης ακμής της Βρετανίας και απόλυτης κυριαρχίας της χρυσής αγγλικής λίρας.

Για τη χαροκαμένη μάνα

Τι να πεις και τι να γράψεις για την απώλεια του μέλλοντος ενός παιδιού, για τα ανεκπλήρωτα όνειρά του και το παράλογο της συμφοράς, που κάνουν το χαμό ενός παιδιού από τις πλέον οδυνηρές ανθρώπινες εμπειρίες.
Τι να πεις και τι να γράψεις για τις Παναγίες που έχασαν το μονάκριβό τους.
«Πάντα στον κόσμο θα 'ρχεται Παρασκευή Μεγάλη
και κάποιος θα σταυρώνεται για να σωθούν οι άλλοι».
Στην επιθυμία της αναγνώστριας να κάνουμε αναφορά για τους «αδικοχαμένους νέους» και την «χαροκαμένη μάνα», δηλώνουμε αδυναμία και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι ταπεινά, να σιωπήσουμε, να ευχηθούμε, δύναμη και κουράγιο και να κλείσουμε με ένα απόσπασμα από το ποίημα «Επιτάφιος» του Γιάννη Ρίτσου:
- Γιέ μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου
πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου,
- Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω
και δε σαλεύεις δε γροικάς τα που πικρά σου λέω;…
- Δε μου μιλείς κ’ η δόλια εγώ τον κόρφο, δες, ανοίγω
και στα βυζιά που βύζαξες τα νύχια, γιε μου, μπήγω.
- Σήκω, γλυκέ μου, αργήσαμε, ψηλώνει ο ήλιος, έλα
και το φαγάκι σου έρημο θα κρύωσε στην πιατέλα.
- Και γω θα καρτεράω σκυφτή βραδί και μεσημέρι
ναρθεί ο καλός μου, ο θάνατος, κοντά σου να με φέρει.
- Πού πέταξε τ’ αγόρι μου; Πού πήγε; Πού μ’ αφήνει;
χωρίς πουλάκι στο κλουβί, χωρίς νεράκι η κρήνη.

Ο καβαλάρης του Βουκεφάλα

Τον συγχωριανό μας αναβάτη, Κώστα Βότσιο, που διατηρεί στο Βαλτινό τη φάρμα «Κόζιακας» δεν θα είναι καθόλου περίεργο αν τον συναντήσει κανείς στο δρόμο, να ξεπροβάλει ξαφνικά καβαλάρης σαν να βγαίνει μέσα από μια άλλη ξεχασμένη εποχή.

Από τα ιδρυτικά μέλη του Ιππικού Συλλόγου «Βουκεφάλας» δίνει τον παρόν του σε διάφορες εκδηλώσεις συμμετέχοντας, πότε ως αναβάτης του αλόγου του, με παραδοσιακή στολή, και πότε ως οδηγός άμαξας, να αποτελεί μέρος των προγραμμάτων διαφόρων εκδηλώσεων, που κατά καιρούς διοργανώνονται από διάφορους συλλόγους.

Παθιασμένος με τα μεράκια και τα ταλέντα του καταφέρνει πάντα να δίνει μια διαφορετική νότα στην μονότονη καθημερινότητα και να κερδίζει τις καλύτερες εντυπώσεις.

Η Γέφυρα της Σαρακίνας

Η γέφυρα της Σαρακίνας βρίσκεται 1 χλμ. ΒΔ του ομώνυμου χωριού νότια της Καλαμπάκας.
Πρόκειται για τη γέφυρα της Πέτρας στη Σαρακίνα Τρικάλων, που χαρακτηρίζεται ως ένα σπάνιο μνημείο παραδοσιακής αρχιτεκτονικής των πρώτων μεταβυζαντινών χρόνων.

Η πέτρινη γέφυρα είναι εξάτοξη και κατασκευάστηκε τον 16ο αιώνα από τον μητροπολίτη Λαρίσης Βησσαρίων Β΄.
Λέγεται ότι κτίστηκε το 1520 και γεφυρώνει τον Πηνειό ποταμό ανάμεσα στα χωριά Σαρακίνα και Διάβα. Σε εντοιχισμένη επιγραφή στο νότιο ακρόβαθρό της αναφέρεται η χρονολογία 1514.

Είναι το πιο αξιόλογο και σημαντικό μνημείο τέχνης, της αρχιτεκτονικής μας κληρονομιάς, στο νομό Τρικάλων.
Σε εργασία της για τα πέτρινα γεφύρια της περιοχής, η πολιτικός μηχανικός, καθηγήτρια του ΑΠΘ, Μ. Καραβεζύρογλου, χαρακτηρίζει τη γέφυρα της Σαρακίνας ως σημαντικό μνημείο, όχι μόνο για τον Θεσσαλικό Κάμπο αλλά και για τον ευρύτερο ελληνικό και βαλκανικό χώρο, λόγω της εντυπωσιακής της μορφής και ευστάθειας, χάρη στην οποία διασώθηκε μέχρι σήμερα.

Το μνημείο αποτελούνταν από έξι τόξα, από τα οποία σήμερα σώζονται τα τέσσερα, με το μεγαλύτερο από αυτά να έχει ύψος 9,70 μέτρα και άνοιγμα 19,70 μέτρα. Στις αρχές του 19ου αιώνα τμήμα της γέφυρας κατέρρευσε λόγω υποσκαφής ενός μεσόβαθρου.

Ανεξέλεγκτη ρύπανση στο Βαλτινό.

Με άρθρο, του δημοσιογράφου Λάζαρου Μάμαλη, που φέρει τον τίτλο «Διαχρονική περιβαλλοντική στο Βαλτινό», αναφέρεται η εφημερίδα «ΕΡΕΥΝΑ» στο κυριακάτικο φύλλο της 2-12-2012.
Ο δημοσιογράφος αναφέρεται στον συγκεκριμένο βιότοπο όπου τα τελευταία χρόνια ρυπαίνεται και μπαζώνεται από την ανεξέλεγκτη ρίψη μπαζών και σκουπιδιών.
Το σχετικό άρθρο έχει ως εξής:

«Διαχρονική περιβαλλοντική στο Βαλτινό
Την τελευταία δεκαετία ρυπαίνεται ένας από τους ελάχιστους υδροβιότοπους της περιοχής.
Ανοιχτή περιβαλλοντική πληγή αποτελεί στο δρόμο από Βαλτινό προς Διαλεκτό.
Του Λάζαρου Μάμαλη
Μια περιβαλλοντική πληγή η οποία είναι διαχρονική μιας και παραμένει ανοιχτή για τα τελευταία τουλάχιστον δέκα χρόνια.
Πρόκειται για μια «αυτοσχέδια χωματερή» που λειτουργεί παράνομα λίγα μέτρα βόρεια του Βαλτινού. Δίπλα σε ένα υδροβιότοπο άγνωστοι εναποθέτουν συχνά- πυκνά, μπάζα, σκουπίδια ψόφια ζώα επιβαρύνοντας το περιβάλλον της περιοχής. Τους καλοκαιρινούς κυρίως μήνες, στη συγκεκριμένη παράνομη χωματερή, ρίχνονται και χρησιμοποιημένες συσκευασίες φυτοφαρμάκων τα υπολείμματα τα οποία μεταφέρονται από το παρακείμενο ρεύμα για να καταλήξουν στον Πηνειό.
Ο συγκεκριμένος βιότοπος μπαζώνεται τα τελευταία χρόνια, από την ανεξέλεγκτη ρίψη μπαζών και σκουπιδιών.
Το ζήτημα δεν περιορίζεται μόνο στον πρώην Δήμο Καλλιδένδρου, αλλά είναι ευρύτερο. Μετά το κλείσιμο των χωματερών πληθαίνουν τα φαινόμενα της εναπόθεσης των μπαζών και σκουπιδιών σε διάφορα σημεία στην περιφέρεια του νομού. Παρά την κατά καιρούς, προσπάθεια να μπαζωθεί με χώμα το συγκεκριμένο σημείο και να δημιουργηθεί ένα τεχνητό ανάχωμα προκειμένου να μην υπάρχει πρόσβαση στους ασυνείδητους που ρίχνουν τα σκουπίδια, αποτέλεσμα δεν υπάρχει. Μπορεί πρόσκαιρα να παρατηρείται… ύφεση αλλά μετά από λίγο καιρό και πάλι ρίχνονται στον υγροβιότοπο σκουπίδια, νεκρά ζώα και χρησιμοποιημένες συσκευασίες φυτοφαρμάκων».

Σπάνιο ημερολογιακό φαινόμενο

Συμβαίνει μία μόνο φορά και κάθε 824 χρόνια. Οι Κινέζοι αποκαλούν το φαινόμενο αυτό... "Τσάντα με χρήματα"...
Ο Δεκέμβρης, λοιπόν, του έτους αυτού έχει 5 Σάββατα, 5 Κυριακές και 5 Δευτέρες!
Καλό μήνα και καλή τύχη...

Οι παλιοί ταχυδρόμοι

Αγγελιαφόρος, κομιστής μηνυμάτων, φτερωτός Ερμής, Ταχυδρομικός διανομέας, ή απλά Ταχυδρόμος, ορίζεται ο υπάλληλος που αγαπήθηκε, παλιότερα, καθολικά σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Γνώριμη φιγούρα, ξεμύτιζε από το βάθος της στράτας και έφερνε την χαρά και την ελπίδα με τα νέα που κουβαλούσε.

Εχέμυθος και συνεπής με το λειτούργημά του, έρχονταν σε άμεση επαφή και δένονταν συναισθηματικά με την κάθε οικογένεια, τόσο στις χαρές, όσο και στις λύπες της ζωής.
Αντίκριζε μάτια βουρκωμένα, έρχονταν καθημερινά σε επαφή με την λαχτάρα και τον πόθο του νόστου. Έκανε τον παρηγορητή λέγοντας δυο λόγια ελπίδας για να απαλύνει τον πόνο.
Αντιμέτωπος με ταλαιπωρίες και κινδύνους, πότε διάβαινε λασπωμένους και κακοτράχαλους δρόμους, πότε μέσα στα κρύα, πότε στις ανυπόφορες ζέστες προσηλωμένος στο καθήκον να μεταφέρει το άγγελμα.

Μια συλλογή φωτογραφιών από παλιούς ταχυδρόμους μας ξαναθυμίζει την πιο συμπαθητική μορφή των αναμνήσεών μας.
Η στολή του είχε χρώμα ανοιχτό γκρι και στη κεφαλή φορούσε πηλίκιο.
Φορτωμένος με την ταχυδρομική του τσάντα, που κρεμούσε μπροστά στο στήθος ή στην πλάτη, του κατέφθανε στο χωριό πότε με άλογο, πότε με ποδήλατο, πότε με μηχανάκι, πότε με αυτοκίνητο μα ποτέ χωρίς χαμπέρια…

Η παλιά Αθήνα

Μια σπάνια συλλογή φωτογραφιών από τα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα, που δείχνει μερικές από τις πιο διάσημες οδούς του ιστορικού κέντρου της ελληνικής πρωτεύουσας.
Το βίντεο προβλήθηκε μέσα στο Νομισματικό Μουσείο της Αθήνας, για τους σκοπούς της έκθεσης στο κτίριο του Μουσείου, το υπέροχο «Ιλίου Μέλαθρον» σχεδιάστηκε από τον Γερμανό αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ, που ήταν η κατοικία του αρχαιολόγου Ερρίκου Σλήμαν.
Η έκθεση εκπονήθηκε από φοιτητές του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το «ΓΛΩΣΣΑΡΙ» του Ευάγγελου και Κωνσταντίνου Στάθη

Σημαντικό εκδοτικό έργο θεωρείται για την περιοχή μας, αλλά και για ολόκληρη την Ελλάδα το βιβλίο (πόνημα), των συγχωριανών μας Ευαγγέλου Στάθη και Κωνσταντίνου Στάθη (πατέρας και γιός - Φιλόλογοι), οι οποίοι ολοκλήρωσαν και κυκλοφόρησαν πρόσφατα το συγγραφικό τους έργο.
Πρόκειται για ένα λεξικό της σύγχρονης Τρικαλινής και Θεσσαλικής, διαλέκτου, με τίτλο «ΓΛΩΣΣΑΡΙ ΙΔΙΩΜΑΤΟΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΕΥΡΥΤΕΡΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΑΥΤΗΣ».
Ήταν μια χρονοβόρα, επίπονη και δύσκολη, εργασία, καθότι όπως λένε και οι ίδιοι οι συγγραφείς στην εισαγωγή τους, «δεν υπάρχει σήμερα ένα μεγάλο Ιστορικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής (συμπληρώνεται ακόμα από την Ακαδημία Αθηνών), ώστε να παρέχει μια επιλογή κάποιου έτοιμου και επιστημονικά έγκυρου υλικού.
Παρά τις μεγάλες όμως δυσκολίες που παρουσιάζει η εργασία αυτή, δε θα μπορούσε να αναβληθεί, γιατί αποτελεί ανάγκη κυρίως ενός κοινού που μίλησε και βίωσε τον λεξικό αυτόν πλούτο, τον λεξικολογικόν αυτόν θησαυρό της σύγχρονης τοπικής διαλέκτου. Αλλά και οι νεότεροι που ενδιαφέρονται να έχουν μια στοιχειώδη εξοικείωση με τις λέξεις αυτές, καθώς και η φιλομάθεια του μεγάλου μορφωμένου ελληνικού κοινού για την πληρέστερη σπουδή της νέας μας γλώσσας επιβάλλουν τη σύνταξη ενός τέτοιου λεξικού.
Η εργασία αυτή, συνεχίζουν οι Ευάγγελος και Κωνσταντίνος Στάθη, έγινε στις εξής βάσεις.

Βαλτσινιώτικες θυμοσοφίες

Σε μια λεκάνη με γάλα έπεσαν δυο βατράχια.
Το ένα καθότανε χωρίς να κάνει καμιά κίνηση και πνίγηκε.
Το δεύτερο κουνούσε συνεχώς τα άκρα του για αρκετή ώρα ώσπου το γάλα έγινε γιαούρτι.
Πήδηξε πάνω από το γιαούρτι και σώθηκε.

Ηθικό δίδαγμα: Μην αδρανείτε, δράστε και αντιδράστε για να σωθείτε.

Τα καράβια της Φωτάδας. Αφιέρωμα στη Σαλαμπριά (Μέρος 3)

Σε όλο το μήκος της Σαλαμπριάς τα καράβια που «γεφύρωναν» το ποτάμι, όταν δεν υπήρχαν γεφύρια, ήταν πολλά. Οι παλιότεροι τα θυμούνται ως καράβια, καρούτες, σχεδίες, σταθμούς, πορθμεία, περάματα ή περαταριές. Στην αρχή οι περαταριές ήταν ξύλινες και στη συνέχεια αντικαταστάθηκαν από μεταλλικές.
Για να περνούν οι περατάρηδες το καράβι από τη μία όχθη στην άλλη, τραβούσαν ένα συρματόσχοινο, τον αρμό. Ο αρμός στερεώνονταν σε δένδρα, σε ξύλινους ή σιδερένιους πασσάλους, στις όχθες του ποταμού. Το δε διαμορφωμένο μέρος που ακουμπούσε το καράβι στις όχθες το έλεγαν καραβοστάσι. Την εκμετάλλευση των καραβιών την είχαν οι περατάρηδες και το αντίτιμο του εισιτηρίου σε είδος ή χρήμα που πλήρωναν για να περάσουν επιβάτες και ζώα, ονομαζόταν καραβιάτικο.

Τα δυο καράβια της Φωτάδας βρίσκονταν στην τοποθεσία Παλιοχώρια. Το ένα από αυτά το διαχειρίζονταν τα αδέλφια Βασίλειος και Θεοδόσιος Τσιώτης και το άλλο τα τέσσερα αδέρφια Θεοδόσιος, Γεώργιος, Ευάγγελος και Απόστολος Τσιόκας. Η λειτουργία τους σταμάτησε στα μέσα περίπου της δεκαετίας 1920 – 1930.

Οι κάτοικοι της Φωτάδας στις αρχές της δεκαετίας του 1980 – 1990, για να επικοινωνούν με την απέναντι όχθη, κατασκεύασαν εναέριο μεταφορέα. Στο τεντωμένο συρματόσχοινο, που ένωνε τις δύο όχθες, κρέμασαν ένα κομμένο κρασοβάρελο με την κατά μήκος του πλευρά. Αυτό λειτούργησε μόνο για λίγα χρόνια. Τα καλοκαίρια με την πτώση της στάθμης του νερού, οι κάτοικοι του χωριού για την άμεση εξυπηρέτησή τους και τη μεταφορά μικρών ζώων κατασκεύασαν ξύλινα γεφυράκια.

Τα καράβια του Παραποτάμου (Τρικάλων)

Σε απόσταση περίπου τριών χιλιομέτρων από το χωριό, Παραπόταμος στη θέση Καράβια, ήταν το καράβι του Παραποτάμου για την επικοινωνία με τον Πυργετό στην απέναντι όχθη. Μετά την κατάργηση του καραβιού, οι κάτοικοι του χωριού Βαλομάντρι, που βρίσκεται ανάμεσα στη Φωτάδα και τον Παραπόταμο, κατασκεύασαν έναν εναέριο μεταφορέα στη θέση Σύρμα.

Τα παιδιά της πιάτσας

Λες έχω αμπέλια και χωράφια και σπίτια και γης.
Κουράδες έχεις. Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη.
Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας, άσε που την ενοχλάμε κάθε λίγο σαν κοτόψειρες.
Δύναμη; Μπούρδες.
Ίδρωσες να κάνεις μια πολυκατοικία 46 διαμερίσματα και πλακώνει ένας σεισμός και στην κάνει λιάδα.
Πήρες παρασήματα και χειροκροτήματα και ζήτω και έρχεται αδερφάκι μου ένα τόσο δα μικρόβιο από συνάχι και σε κάνει μια πτωματάρα χωρίς να το καταλάβεις.
Έβαλες παρά στην μπάντα και διέταξες κόσμο κάντε έτσι ρε μερμήγκια ασήμαντα, και σε πιάνει ένα κόψιμο και είσαι ρεζίλης στην λεκάνη του καμπινέ.
Κάνεις το δυνατό κι έτσι και πιάσει μια παγωνιά τρέμεις σαν παλιόσκυλο και από την άλλη μεριά, μια μολόχα, ένα χορταράκι ασήμαντο, κάθεται όλη νύχτα και τρώει τους αέρηδες και το χιονιά και το πρωί είναι φρέσκο και δεν του ‘γινε τίποτα.
Πού ‘ν’ η δύναμή σου ρε φιόγκο κάτου από τούτο εδώ το Σύμπαν που μας πλακώνει με το βάρος του;
Πού ‘ναι τα μεγαλεία σου και το τουπέ σου;
Μια ανάποδη να πάρουνε τα πράματα, στα λεφτά, στα πολιτικά, στην υγεία, στα όλα που την βασίζεις, πας, ξεγράφτηκες και μήτε που θέλουνε να σε θυμούνται οι άλλοι.
Πέθανες και περάσανε πενήντα χρόνια και μήτε κανένας ξέρει αν υπήρξες και αν έκανες και σε φοβηθήκανε και σε λογαριάσανε.
Νίκος Τσιφόρος «Τα παιδιά της πιάτσας» Εκδόσεις Ερμής

Οι παλιές ονομασίες των χωριών του νομού Τρικάλων

Οι παλιές ονομασίες των χωριών του νομού Τρικάλων προέρχονται κυρίως, από ξένες λέξεις (τούρκικες, σλάβικες, αρβανίτικες κ.α), από τη γεωγραφική τοποθεσία και από κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της περιοχής.
Όπως π.χ. το Βαλτινό: Πήρε το όνομα από τους πολλούς βάλτους της περιοχής.
Η Πόρτα: Είναι το πέρασμα από τα πεδινά των Τρικάλων στα ορεινά.
Πολλές ονομασίες χωριών έχουν ετυμολογηθεί από διάφορους μελετητές και ιστορικούς, άλλες όμως παραμένουν δυσετυμολόγητες.
Με το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων και την απελευθέρωση της υπόλοιπης Ελλάδας, το κράτος ξεκίνησε τις διαδικασίες για ν’ αλλάξει τα ονόματα των χωριών που είχαν δοθεί από τους διάφορους κατακτητές.
Όπως ήταν φυσικό οι κάτοικοι και οι κοινοτάρχες αντέδρασαν, γιατί δεν ήθελαν να καταργήσουν τα ιστορικά ονόματα των χωριών τους, που προήλθαν από τη λαλιά των προγόνων τους. Το κράτος για να κάμψει τις αντιδράσεις τους έβγαλε διάταγμα λέγοντας πως θα επιβληθούν διοικητικές κυρώσεις, αν δεν συμμορφώνονταν με την εντολή .
Πάντως, οι κάτοικοι, χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα τις παλιές ιστορικές ονομασίες που μεταδόθηκαν από γενιά σε γενιά, διότι οι «ρίζες» δεν ξεχνιούνται και ούτε ξεριζώνονται εύκολα.
Παρουσιάζουμε παρακάτω τις παλιές και νέες ονομασίες όλων των Τρικαλινών χωριών.

Νέα ονομασία                                Παλιά ονομασία
Αγία Παρασκευή………………….Τζούρτζια
Αγία Τριάδα………………………Τραχανιώτης
Άγιοι Απόστολοι……………….…Ζαπτσαίος
Αγιος Βησσαρίωνας………………Ντούσικο
Άγιος Δημήτριος……………….....Τσιούγκουρον
Αγιος Νικόλαος…………….….….Κοιλάδα
Άγιος Προκόπιος……………...…..Ζιόλι
Αγιόφυλλο…………………….…..Βελεμίστι
Αγναντιά…………………………..Όστροβος
Αγρελιά……………………...…….Σμόλια

Επίσκεψη στην Ακρόπολη της Αθήνας, όπου δεσπόζει το μνημείο του Παρθενώνα

Ο Παρθενώνας είναι το μεγαλύτερο και επισημότερο οικοδόμημα της Ακρόπολης και συγκεντρώνει τον θαυμασμό όλου του κόσμου αιώνες τώρα.
Μαζί με τα γενικά χαρακτηριστικά και την ιστορική αναφορά, γι αυτό το μνημείο, παρουσιάζουμε και διάφορες φωτογραφίες επισκεπτών από το Βαλτινό, οι οποίοι επισκέφτηκαν κατά καιρούς για να θαυμάσουν το κάλλος του Παρθενώνα.

Οι εργασίες για την ανέγερση του ολομάρμαρου αυτού ναού της Αθηνάς άρχισαν το 447 π.Χ. υπό τη διεύθυνση των αρχιτεκτόνων Ικτίνου και Καλλικράτη. Ο ναός ολοκληρώθηκε το 438 και κατά τα Παναθήναια του επόμενου χρόνου αφιερώθηκε στην πολιούχο θεά. Παρόλα αυτά οι εργασίες συνεχίστηκαν μέχρι το 432. Είναι ναός δωρικού ρυθμού περίπτερος με οκτώ κίονες στις στενές και δεκαεπτά στις μακριές πλευρές.

Οι κίονες έχουν ύψος 10,5 μ. και πάνω τους στηρίζεται ο θριγκός (επιστύλια), οι μετόπες, τα τρίγλυφα, τα γείσα και τα αετώματα. Ο σηκός ήταν χτισμένος ολόκληρος με μαρμάρινες πέτρες σε οριζόντιες σειρές και σε καθεμία στενή πλευρά είχε από έξι δωρικούς κίονες, οι οποίοι τον χώριζαν σε δύο μέρη: τον κυρίως ναό και τον οπισθόδομο. Η ζωφόρος στους τοίχους του σηκού είχε παραστάσεις της πομπής των Παναθηναίων.

Ο Μέγας Κάμπος

«Ο Μέγας Κάμπος, δίπλα σε

αχτένιστες ιτιές, γεμάτα κάρα με

δεμάτια άχυρο φορτωμένα

ως τα πάνω.....»

Πρώτη παρουσίαση του «Μέγα Κάμπου» στα Τρίκαλα
Την Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012 και ώρα 19.30μμ στο Δημοτικό Κλειστό Τρικάλων θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά «Ο Μέγας Κάμπος», σε ποίηση Αχιλλέα Κούμπου και μουσική Γιώργου Δεσποτίδη.
Ο Χρόνης Αηδονίδης, ο Δημήτρης Μπάσης, ο Γιάννης Κότσιρας, η Γιώτα Νέγκα και ο Λουκάς Πανουργιάς, θα τραγουδήσουν υπό την Διεύθυνση του Ανδρέα Πυλαρινού με την συμμετοχή, της Δημοτικής Χορωδίας Τρικάλων, του Συλλόγου Βυζαντινής Μουσικής Φαρκαδόνας «Ο Αμφίων», του Χορευτικού του Δήμου Τρικκαίων και του Χορευτικού της Πηνειάδας Τρικάλων.
Την παρουσίαση του έργου υποστηρίζουν ο Δήμος Τρικκαίων, ο Δήμος Φαρκαδόνας, η Περιφερειακή Ενότητα Τρικάλων.
Χορηγός επικοινωνίας είναι η ΕΡΤ και το Δεύτερο πρόγραμμα.

Τραγούδια του τόπου μας «Τα αδέρφια»

Συνεχίζοντας την προσπάθεια καταγραφής, διάσωσης και διάδοσης των παραδοσιακών τραγουδιών του τόπου μας, η κ. Ντίνα Ανδρέου – Βότσιου, από το Βαλτινό, μας τραγουδάει, ακαπέλα, με την υπέροχη φωνή της, το παραδοσιακό τραγούδι, «Τα αδέρφια»

Τα αδέρφια

Ποια σκύλα μάνα το ΄λεγε
τα αδέρφια δεν πονιούνται…
Τα αδέρφια σκίζουν τα βουνά
κι οι αδερφές τους κάμπους.

Κι η μάνα σκίζει θάλασσα
όσο να τα ανταμώσει…
Κι εκεί που ανταμωθήκανε
σ΄ ένα ξερό πηγάδι

κι από τα δάκρυα τα πολλά
κι από τα μοιρολόγια
και το ποτάμι κατέβασε
κατεβασιά μεγάλη.

Φέρνει δένδρα αξερίζωτα
δένδρα ξεριζωμένα
κι απάνω στα κλωνάρια τους
δυο αδέρφια αγκαλιασμένα.

-Κράτα καλά μωρέ αδερφέ,
να μη ξεχωριστούμε.

Έκθεση Ζωγραφικής Π. Τέτσης στο Ιδρυμα «Λεωνίδα Κ. Μακρή-ιατρού» στα Τρίκαλα.



Εγκαινιάστηκε την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου και θα διαρκέσει έως τις 29 Μαρτίου 2013, η Έκθεση Π. Τέτσης Ζωγραφική στο κτίριο του Ιδρύματος «Λεωνίδα Κ. Μακρή-ιατρού» στα Τρίκαλα.
Η Έκθεση διοργανώνεται από το Ίδρυμα με την συνδρομή του Δήμου Τρικκαίων και τελεί υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Θεσσαλίας.



Ζωγράφος, Δάσκαλος, Ακαδημαϊκός, ο Παναγιώτης Τέτσης έχει κερδίσει την αναγνώριση και την καθολική αποδοχή. Η έκθεσή του συνιστά κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός για την πόλη των Τρικάλων αλλά και για ολόκληρη την Θεσσαλία.

Το κοινό θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει και να θαυμάσει μια σειρά έργων από πρόσφατες ενότητες δουλειάς (Φεγγάρια, Θάλασσες, Ύδρα, Τα ωραία της φύσης, Παρακάμπτοντας τα Τσελεβίνια, Πεύκα) τα οποία αποτυπώνουν τη μαγική ποιητική, τις αναζητήσεις και την πάντοτε φρέσκια και νεανική ματιά ενός ακμαίου και σύγχρονου δημιουργού.