Αντιπροσωπία 4 σχολείων από την Τουρκία υποδέχθηκε το Λύκειο Βαλτινού

Το Λύκειο Βαλτινού, στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού προγράμματος ERASMUS και του πνεύματος της καλής γειτονίας και της φιλίας των λαών, υποδέχθηκε και φιλοξένησε 20 Τούρκους μαθητές από τέσσερα σχολεία της Κωνσταντινούπολης, που συνοδευόταν αντίστοιχα από τους τέσσερις καθηγητές τους.

Την αντιπροσωπεία των τούρκων καθηγητών και μαθητών καλωσόρισε ο διευθυντής του λυκείου Βαλτινού κ. Άρης Μυλωνάς, ο οποίος τόνισε τον σκοπό αυτού του προγράμματος που εδραιώνει τα βήματα της φιλίας, της συναδέλφωσης, της ειρηνικής συνύπαρξης, της γνωριμίας του εκπαιδευτικού συστήματος και την ανταλλαγή γνώσεων και εμπειριών.

Στην αρχή έγινε ανταλλαγή αναμνηστικών δώρων, ενώ σε κάθε καθηγητή εκπρόσωπο του σχολείου, μαθήτριες του λυκείου πρόσφεραν από μία όμορφη ανθοδέσμη.

Στην υποδοχή παραβρέθηκαν και μέλη του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων που παρασκεύασαν και πρόσφεραν σε όλους διάφορα εδέσματα.

Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων υποδοχής της αντιπροσωπίας των τούρκων περιλάμβανε ξενάγηση στους χώρους του λυκείου, όπου οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να επισκεφτούν το εργαστήρι φυσικής και χημείας και να δούνε την διαδικασία παρασκευής σαπουνιού και αρωμάτων. Επισκέφτηκαν επίσης το εργαστήριο πληροφορικής, όπου παρακολούθησαν την λειτουργία του εργαστηρίου και την αίθουσα βιολογίας όπου ενημερώθηκαν σχετικά για τις έρευνες και την μελέτη του ανθρώπινου σώματος.

Στη συνέχεια ένα τμήμα μαθητριών του λυκείου Βαλτινού, ντυμένες με παραδοσιακές φορεσιές, χόρεψαν διάφορους παραδοσιακούς χορούς του τόπου μας, ενώ ένα άλλο τμήμα χόρεψε σύγχρονους νεοελληνικούς χορούς όπως συρτάκι, χασάπικο κλπ.

Στο πρόγραμμα επίσης υπήρξε και η διεξαγωγή κοινών αθλητικών αγώνων βόλεϊ και μπάσκετ (Ελλάδα-Τουρκία).

Προς το τέλος των εκδηλώσεων, οι Τούρκοι καθηγητές πότισαν συμβολικά ένα δέντρο ελιάς, το σύμβολο ειρήνης και φιλίας, που φυτεύτηκε εις ανάμνηση της επίσκεψης, στον περιβάλλοντα χώρο του λυκείου Βαλτινού.

Παράλληλα, υπογράφτηκε μεταξύ των καθηγητών ένα τυπικό σύμφωνο φιλίας και καλής συνεργασίας των σχολείων.

Ακολουθεί φωτορεπορτάζ

Ο «Γύρος του κόσμου» σε ένα βράδυ

 

Η κοινωνία στα χωριά είναι οργανωμένη έτσι, ώστε στο κέντρο τους και συνήθως δίπλα στην πλατεία να βρίσκονται τα καφενεία και τα διάφορα άλλα καταστήματα.

Στο Βαλτινό «Ο Γύρος του κόσμου» είναι ένα από τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος που λειτουργεί ως γυράδικο, αλλά και ως καφενείο του χωριού. Είναι το μέρος όπου συνήθως οι άντρες συναντώνται και περνούν παρέα εκεί την ώρα τους.

Τις παγερές βραδιές του χειμώνα, η σόμπα στη άκρη μπουμπουνίζει και τριγύρω, όσος χώρος περισσεύει, είναι γεμάτος με τραπέζια και καρέκλες.

Μόλις αρχίζει να βραδιάζει δίνει ένας-ένας το παρόν, Ο Μήτσιος, ο Θανάσης, ο Κώστας, ο Αντώνης, ο Γρηγόρης… Μερικοί έρχονται κουρασμένοι και αποκαμωμένοι από τις βαριές δουλειές της ημέρας και κάθονται δίπλα στη σόμπα, παραγγέλνοντας στον Πέτρο ή στην Γιάννα. Άλλος θα πάρει καφεδάκι άλλος τσιπουράκι προσπαθώντας να ξεχάσει τα σεκλέτια και τους καημούς του κι άλλος θα «τσιμπίσει» κανέναν γύρο απ’ όλα, για να μετριάσει την πείνα του.

Οι θαμώνες το απολαμβάνουν ενώ παράλληλα αρχίζουν να ξεδιπλώνονται και οι διάφορες συζητήσεις για τα καθέκαστα, με πολιτικά, κοινωνικά, αθλητικά, επαγγελματικά θέματα, αλλά και με παλιές ιστορίες, άλλες αληθινές κι άλλες φανταστικές, με μπόλικη σάλτσα. Οι διηγήσεις για τα περασμένα είναι το πιο κοινό θέμα. Οι άντρες έχουν ανάγκη να διηγούνται τις εμπειρίες τους, καθώς οι περιγραφές επαναλαμβάνονται, αναλύονται και διορθώνονται ξανά και ξανά, μέχρι να καταλήξουν σε μία ιστορία αποδεκτή από όλους, τόσο που κι αυτοί που δεν ήταν παρόντες στα γεγονότα να είναι σαν να ήταν. Έτσι οι διηγήσεις των πολύ σημαντικών περιστατικών περνούν στην επόμενη γενιά και φτάνουν να γίνουν θρύλος. Άλλο συχνό θέμα είναι η ανταλλαγή πληροφο­ριών για τα σπαρτά και τα ζώα, εκεί ο χώρος του καφενείου γίνεται σχολείο δράσης για όλα τα αγροτικά θέματα.

Έχει τη δικιά του μαγεία και το δικό του χρώμα αυτό το μαγαζάκι, «Ο γύρος του κόσμου», που αποτελούσε και αποτελεί τόπο συγκέντρωσης και όχημα για νοερά ταξίδια στον γύρο του κόσμου…

Γιορτάστηκε η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας στο Βαλτινό

 

Γιορτάστηκε η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας την Παρασκευή 8 Μαρτίου 2024 στο χωριό μας, καθώς η ημέρα αυτή αποτελεί το εφαλτήριο κινητοποιήσεων σε όλο τον κόσμο για την υποστήριξη της ισότητας, και την αξιολόγηση της θέσης των γυναικών στην κοινωνία.

Στο Βαλτινό λοιπόν, η ημέρα της γυναίκας γιορτάστηκε στην ταβέρνα «Το στέκι της γεύσης» με πρωτοβουλία του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού.
Οι γυναίκες του χωριού έδωσαν το ραντεβού τους εκεί, την Παρασκευή το βράδυ, όπου μέσα σε ένα ευχάριστο γυναικείο κλίμα με ζωντανή μουσική έφαγαν, ήπιαν, χόρεψαν και διασκέδασαν με την ψυχή τους.

Ας διδαχτούμε από τους λύκους…

 

Είναι ο Πόλεμος μία Βιολογική Αναγκαιότητα ή μία ανθρώπινη Εφεύρεση;

 «Βία είναι η φτωχή λύση για κάθε πρόβλημα, που χρησιμοποιείται μόνο από μικρά παιδιά και από μεγάλα έθνη» (David Friedman).

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον κόσμο αυτήν την εποχή, την εποχή των δύο συνεχιζόμενων πολέμων (Ουκρανικός Πόλεμος - Πόλεμος Ισραήλ και Χαμάς), το φάντασμα ενός τρίτου πολέμου (όχι του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου) σε άλλη Ήπειρο. Κι αυτό γιατί η Ευρώπη και η Μέση Ανατολή είναι πλέον κορεσμένες μετά και την ενεργοποίηση των Χούθι στην Ερυθρά Θάλασσα. 

Βέβαια διάφορες εστίες υπάρχουν σε όλες τις Ηπείρους και ευχόμαστε αυτές οι εστίες να μην μετατραπούν σε φλόγα και πυρκαγιά Πολέμου.  

Η θλιβερή και άκρως ανησυχητική πραγματικότητα των δύο εν “εξελίξει” πολέμων και ο φόβος ενός τρίτου (απευκταίος) επαναφέρει με έναν δραματικό τρόπο το διαχρονικό και αναπάντητο ερώτημα «Γιατί πολεμά ο άνθρωπος;».

Στο ερώτημα αυτό δόθηκαν κατά καιρούς πολλές απαντήσεις - ήκιστα πειστικές – για το βασικό γενεσιουργό αίτιο του πολέμου που επιβιώνει εδώ και εκατομμύρια χρόνια χωρίς το αντίδοτό του. 

Το Επιθετικό Ένστικτο (Fighting instinct)

Ωστόσο τόσο η Γενετική όσο και η Ανθρωπολογία, η Ζωολογία, η Κοινωνιολογία, η Θρησκεία και φυσικά η Ψυχολογία δεν μπόρεσαν μέχρι τώρα να ανιχνεύσουν εκείνο το στοιχείο της ανθρώπινης φύσης που ενεργοποιεί κάθε φορά την καταστροφική μανία του ανθρώπου και εθίζει τον άνθρωπο στις εικόνες μίσους και θανάτωσης των συνανθρώπων του.

Η πιο συνηθισμένη ερμηνεία για τη γενεσιουργό αιτία του Πολέμου από τον Θουκυδίδη μέχρι και σήμερα (Ομπάμα) είναι η αποδοχή της άποψης περί ύπαρξης ενός ενστίκτου επιθετικότητας. Ένα ένστικτο που συσσωρεύεται και κατά καιρούς έχει την ανάγκη να εκτονωθεί με τη βοήθεια μιας επιθετικής και βίαιης συμπεριφοράς.

Για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας - Ένα συγκλονιστικό ποίημα του Ηλία Κεφάλα, «ΓΙΑΓΙΑ»

 

Η γυναίκα διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη διατήρηση και συνοχή του αγροτικού νοικοκυριού στην ύπαιθρο του τόπου μας. Υπήρξε η ψυχή, ο μοχλός της οικογένειας και παράγοντας ανάπτυξης. Ήταν η μάνα, η σύζυγος, η ακούραστη εργάτρια της γης χωρίς να περιμένει κάποιο χρηματικό αντάλλαγμα για όλες αυτές τις υπηρεσίες που πρόσφερε.

Σήμερα που είναι η γιορτή της Γυναίκας επιλέγουμε ένα συγκλονιστικό ποίημα του συγχωριανού μας ποιητή, Ηλία Κεφάλα με τίτλο «ΓΙΑΓΙΑ», το οποίο αποδίδει με τον αρτιότερο τρόπο την έννοια της γυναίκας της αγροτικής υπαίθρου.

ΓΙΑΓΙΑ

Η γιαγιά μου ήταν ένας αεικίνητος σκελετός
Αδύνατη με ψιχαλιστό κορμί σαν την βροχή
Κι ανάερη σαν το κουδούνισμα των ελαφρών κοκάλων 
Πρόβαινε με χαμένες όλες τις αισθήσεις της
Πλην της ευέξαπτης αφής
Και κυβερνούσε αφανώς το σπιτικό της
Αντέχοντας δέκα θανάτους νεαρών βλαστών
Και υπερέχοντας παρ’ όλη την υποταγή της 
Σε δύναμη του βλοσυρού παππού

Φορτωμένη –διηγιόταν–το πρόχειρο γεύμα
Από σκορδάτο κουρκούτι κι ένα λαγήνι με νερό
Πήγε καταμεσήμερο του Ιουνίου
Να στρώσει τραπέζι στον παππού που θέριζε
Έκαιγε ο ήλιος και πεζοπορούσε
Και το χωράφι μια ώρα δρόμος μακριά
Κι όταν έφτασε κατάκοπη με τα μαύρα σκουτιά της
Και στάθηκε στην άκρη του θερισμένου χωραφιού
Πέρα στην άλλη άκρη ο παππούς σκυμμένος θέριζε

Δεν τον φώναξε
Κι ας την έζωσαν οι πόνοι με τα κρυφά μαχαίρια τους 
Δεν τον φώναξε
Κι ας διπλώθηκε στα δυο πνίγοντας την κραυγή της

Ξεγέννησε μόνη της το σαπισμένο έμβρυο
Το έθαψε με τα χέρια της στο ματωμένο χώμα
Έσκισε το πουκάμισό της δέθηκε
Κι ύστερα πήρε το δρεπάνι στα κοκαλένια χέρια της

Δεν τον φώναξε
Κουβάλησε το ψωμί θερίζοντας
Μέχρι πέρα στην άλλη άκρη που θέριζε ο παππούς

Τα Βαλτσινιώτικα - Η Τσικνοπέμπτη

 Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα

εδώ στα Βαλτσινιώτικα

θα λέμε τον καημό μας,

τα βάσανα, τις πίκρες μας,

τα «ωραία» απ’ το χωριό μας.

Ως Βαλτσινιώτης φίλοι μου, εγώ θα σας μιλήσω,

απόψε το κανόνισα, θα πάω να τα τσικνίσω…

 

Η Τσικνοπέμπτη έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ,

να την προϋπαντήσουμε με κρέας και κρασί.

 

Το έθιμο θα τηρηθεί, ο κόσμος να χαλάσει,

οι ψησταριές πήραν φωτιά, καπνίζει όλη η πλάση.

 

Έχω- που λέτε- ν’ αρτυθώ από μικρό παιδάκι,

 γι’ αυτό θα φάω σήμερα αβέρτα παϊδάκι.

 

Το ραντεβού το δώσαμε εκεί στο Βαλτινό,

το γλέντι κανονίστηκε και θα ’ναι γιορτινό.

 

Θα πάμε, να χορέψουμε, να φάμε και να πιούμε

και τα της μασκαράτα μας, τ’ αστεία μας θα πούμε.

 

Θα φάμε ντόπια κρέατα, θα αφανιστούν κοπάδια,

θα γίνει σκέτο μακελειό στα ξύγκια και στα λάδια.

 

Αρνιά, κατσίκια, χοιρινά… θα υπάρχουν στο μενού μας,

κεφτέδες και λουκάνικα και ότι βάλει ο νους μας.

 

Κρασάκι κόκκινο ή λευκό, υπέροχη ρετσίνα

και μπόλικα σαλατικά να κορεστεί η πείνα.

 

Στο τέλος για επιδόρπιο θα έχουμε μια τούρτα,

και για καπάκι πιο μετά, πέντε τελάρα φρούτα.

 

Το βράδυ θα τρικλίζουμε απ’ το πολύ μεθύσι

και θα ’ναι άθλος αν μπορεί κανείς να περπατήσει.

 

Κι απ’ αύριο γυμναστική να φτιάξουν οι γραμμές μας,

να έρθουμε στα ζύγια μας, απ’ τις υπερβολές μας.

Η προσφορά της γυναίκας της υπαίθρου

 

Η γυναίκα της υπαίθρου, η γυναίκα αγρότισσα έχει μια διαχρονική προσφορά στην ελληνική κοινωνία, στην ενίσχυση της οικογένειας και της αγροτικής οικονομίας, αλλά και στη διαφύλαξη των λαϊκών μας παραδόσεων.

Είναι η ψυχή της κοινωνίας, η ψυχή της ελληνικής περιφέρειας, η ψυχή της ελληνικής γης.

Γυναίκα φτιαγμένη από πέτρα και χώμα.  Προορισμένη να κρατάει αιώνες τώρα, στα ροζιασμένα χέρια της το άροτρο, να σκάβει το μικρό της χωράφι, να σβαρνίζει και ν’ ανοίγει τα λαγούμια της ψυχής της. Μ’ αυτό να οργώνει κάθε χάραμα την φτώχεια της, μ’ αυτό να φυτεύει και τα όνειρα της. Γυναίκα προικισμένη να ονειροπολεί, να διαφεύγει, αποσκιρτώντας για λίγο από το πύρινο έδαφος της πραγματικότητας και επιστρέφοντας να κουβαλάει στα πικραμένα χείλη της το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου!

Έφυγε από την ζωή ο συνταξιούχος αστυνομικός Κων/νος Τσίρκας

 

Έφυγε από την ζωή ο συνταξιούχος αστυνομικός Κων/νος Τσίρκας του Ιωάννου, την Τρίτη 5 Μαρτίου 2024, σε ηλικία 61 ετών.

Η Κηδεία θα γίνει την Τετάρτη 6 – 3 – 2024 και ώρα 1.30 μ.μ., στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος, Μέλιγου Τρικάλων.

Από το παλιό δερμάτινο πορτοφόλι στις σύγχρονες καρτοθήκες

 

«Στον κόσμο τον σημερινό αυτό το ξέρουν όλοι,
η δύναμη στον άνθρωπο είναι το πορτοφόλι.

Αν πορτοφόλι μάθουνε πως έχεις μες στη τσέπη,

σε λεν πως είσαι τσέντλεμαν, πως είσαι καθώς πρέπει.

Οι φίλοι σου σε θέλουνε και σε πλησιάζουν όλοι

μονάχα σαν θα μάθουνε πως έχεις πορτοφόλι.

Το πορτοφόλι, τι τα θες, έχει μεγάλη χάρη,

σε κάθε δύσκολη στιγμή, σε κάνει παλικάρι»,

τραγουδούσε ο Μάρκος Βαμβακάρης το 1940 και δεν είχε άδικο, καθώς από τα αρχαία κιόλας χρόνια, δημιουργήθηκε στον άνθρωπο η ανάγκη ενός αξεσουάρ, με το οποίο θα μεταφέρει αντικείμενα. Το αξεσουάρ αυτό έμελλε να αποτελείται κατά κύριο λόγο από δέρματα ζώων μιας και εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε η πληθώρα των υλικών που έχουμε στη διάθεσή μας σήμερα. Με την κυκλοφορία των πρώτων νομισμάτων η ανάγκη αυτή έγινε ακόμη μεγαλύτερη. Τα δερμάτινα αυτά «πουγκιά» εξασφάλιζαν την ασφαλή μεταφορά και φύλαξη των ειδών αξίας.

Διανύουμε την περίοδο του πλαστικού χρήματος το οποίο κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος στην αγορά. Όπως όλα δείχνουν σε μερικά χρόνια από τώρα ο παραδοσιακός τρόπος συναλλαγής θα εξαφανιστεί. Αφού λοιπόν αλλάζουν οι τρόποι και τα μέσα συναλλαγής, αλλάζουν και τα σχέδια των πορτοφολιών. 

Το πορτοφόλι είναι κάτι προσωπικό. Όχι μόνο γιατί εκεί αποθηκεύονται τα προσωπικά έγγραφα, αλλά επειδή φανερώνει σε μεγάλο βαθμό τον χαρακτήρα κάθε ανθρώπου. Σύμφωνα με έρευνες οι γυναίκες αλλάζουν το πορτοφόλι τους πολύ πιο συχνά από τους άντρες. Οι γυναίκες τις περισσότερες φορές το επιλέγουν με βάση τις τάσεις της μόδας και το προσωπικό τους γούστο, ενώ οι άντρες δίνουν βάση στην χρηστικότητα και την εύκολη μεταφορά του.

Γυναικεία και αντρικά σχέδια φυσικά διαφέρουν. Τα γυναικεία πορτοφόλια είναι στην πλειονότητά τους πιο κομψά και ακολουθούν τη μόδα. Από την άλλη τα ανδρικά πορτοφόλια είναι πιο πρακτικά, πιο μικρά σε μέγεθος και όσο πιο λεπτά γίνεται. Αυτό συμβαίνει γιατί το σχέδιο τις περισσότερες φορές προορίζεται για να τοποθετείται στην τσέπη του παντελονιού τους.

Όταν κυκλοφόρησαν οι πρώτες κάρτες τα σχέδια των πορτοφολιών αναπροσαρμόστηκαν προκειμένου να μπορεί κανείς να τις κουβαλάει στο πορτοφόλι του. Τα cardholders ή αλλιώς οι καρτοθήκες είναι μικρότερα σε μέγεθος από ένα πορτοφόλι και προφανώς πιο λεπτά σε πάχος καθώς έχουν θήκες μόνο για κάρτες, μπορούν να χωρέσουν σε κάθε τσέπη και να μεταφερθούν εύκολα.

Πέρα από τις τραπεζικές κάρτες όμως, στις μέρες μας οι κάρτες έχουν και άλλοι χρήση. Κάρτες καταστημάτων, δίπλωμα οδήγησης και διάφορα πάσο χρησιμοποιούν κάρτες στις οποίες υπάρχουν περασμένες όλες μας οι πληροφορίες.

Το «Μαύρο Τετράγωνο» του Καζιμίρ Μαλέβιτς

 Το μαύρο τετράγωνο είναι το ορθογώνιο κενό της αγνωσίας του θεού.

 

«Κρατώντας το «Μαύρο Τετράγωνο» ως φανό,
διασχίζει κανείς τον λαβύρινθο της σκέψης», Μαλέβιτς

Ο Καζιμίρ Μαλέβιτς (Kazimir Malevich, 1879 – 1935) ήταν Ουκρανός ζωγράφος και θεωρητικός της Τέχνης, που γεννήθηκε από γονείς πολωνικής καταγωγής. Υπήρξε πρωτοπόρος της γεωμετρικής αφηρημένης τέχνης και ο δημιουργός των Avant-garde κινημάτων του Σουπρεματισμού και του Κονστρουκτιβισμού.
Ο Μαλέβιτς θεωρούσε τον εαυτό του ιδιότυπο ρεαλιστή, μόνο που έβλεπε τον ρεαλισμό σε μια φανταστική πραγματικότητα «στην οποία για να φτάσει κανείς, έπρεπε να απομακρυνθεί από την ορατή πλευρά της ζωής». Θεωρούσε τις μορφικές απεικονίσεις των αντικειμένων ως ένα εμπόδιο στην καλλιτεχνική δημιουργία, Όλα τα οπτικά φαινόμενα του κόσμου, τα αντικείμενα, ήταν χωρίς σημασία. Αξίζει μονάχα το αίσθημα, αποκομμένο από το περιβάλλον. Οποιαδήποτε αντικειμενικότητα είναι αντίθετη με την τέχνη. Θεώρησε λοιπόν αναγκαίο να εξαλείψει κάθε αναφορά στα αντικείμενα και κάθε αναγωγή σε θρησκευτικές, πολιτικές και κοινωνικές έννοιες. Η ελευθερία στην ποιότητα της γραμμής ήταν αυτό που τον ενδιέφερε.

Το «Μαύρο Τετράγωνο»

Το «Μαύρο Τετράγωνο» ήταν και παραμένει το πλέον ρηξικέλευθο ζωγραφικό, φιλοσοφικό, πολιτικό ίχνος, το ανοίκειο ξερίζωμα όλων των παλαιών σημασιών. Ίσως να είναι το πιο μυστηριώδες έργο στην ιστορία της τέχνης: ένα μαύρο τετράγωνο, «το πρόσωπο της νέας τέχνης, το πρώτο βήμα της καθαρής δημιουργίας» σύμφωνα με τον καλλιτέχνη που το ζωγράφισε.
Ήταν το 1913, όταν στην πορεία των απεγνωσμένων προσπαθειών του να απελευθερώσει την τέχνη από την αντικειμενικότητα, κατέφυγε στη φόρμα του τετραγώνου μαύρου πίνακα. Εξέθεσε λοιπόν, ένα ζωγραφικό πίνακα που δεν παρίστανε τίποτα άλλο από ένα μαύρο τετράγωνο σ’ ένα φόντο άσπρο, γεγονός που προκάλεσε σοκ στους κριτικούς και το κοινό. Έλεγαν: «Χάθηκε ό,τι αγαπήσαμε. Είμαστε σε μια έρημο. Έχουμε μπροστά μας μόνο ένα μαύρο τετράγωνο σε άσπρο φόντο!». Το συγκεκριμένο έργο κρίθηκε ως ακατανόητο και επικίνδυνο.
Ένα μαύρο τετράγωνο σε λευκό φόντο, φτιαγμένο με το χέρι, χωρίς χάρακα ή υποδεκάμετρο, αυστηρό, σκοτεινό, ριζοσπαστικά μη αναπαραστατικό. Το μαύρο χρώμα που κυριαρχεί στον καμβά λειτουργεί σαν gran rifiuto (η μεγάλη άρνηση)· στο κέντρο του πάλλεται μια τεταμένη, σχεδόν μεταφυσική αρνητικότητα.
Μερικοί αναλυτές έχουν επιχειρήσει να το προσεγγίσουν με τους όρους της καντιανής θεωρίας του υψηλού, θεωρώντας ότι μεταδίδει το αίσθημα της δυσφορίας που προκαλείται από την ανεπάρκεια της φαντασίας μπροστά σε κάτι μεγαλειώδες, ακριβώς γιατί βρίσκεται πέραν της μορφής· άλλοι έχουν διακρίνει στον πίνακα μιαν εσωτερική σχέση με την οντολογική κατεύθυνση της ρωσικής εκκλησίας, άλλοι δίνουν έμφαση στην εσωτερική δράση του έργου, ένα συνεχές γίγνεσθαι που αλλάζει ανά δευτερόλεπτο, άλλοι του προσδίδουν αναρχικό, μηδενιστικό περιεχόμενο. Σίγουρα πάντως αυτή η οριστική ελεγεία στην παραστατική τέχνη, η σχεδόν οδυνηρή μαρτυρία για το τέλος της απεικόνισης, το «Μαύρο Τετράγωνο» του Καζιμίρ Μαλέβιτς αφήνει τον θεατή έκθαμβο, αν όχι εκστατικό.
«Το τετράγωνο δεν είναι εικόνα, ακριβώς όπως ένας διακόπτης ή μια πρίζα δεν είναι το ηλεκτρικό ρεύμα», έγραψε. Έργο που βρίσκεται πέρα από την αισθητική ή συγκινησιακή πρόσληψη της πραγματικότητας, ανήκει στη σειρά των πινάκων του που είναι απαλλαγμένοι από κάθε αντικείμενο και βασίζονται στη γεωμετρία και το χρώμα, ώστε να δηλώσουν τον πρωτεύοντα ρόλο της φόρμας έναντι του περιεχομένου.

Πηγή: cityculture.gr 

Επικήδειος λόγος για τον Αθανάσιο Αγγελόπουλο. Εκφώνησε ο Νικόλαος Κατοίκος

 

Τρεις φίλοι, τρεις συμφοιτητές είναι στο ίδιο έτος. Στο πρώτο από τα πέντε της τότε σχολής και διακρίνονται για τον δημιουργικό οίστρο να σπουδάσουν κλασική φιλολογία. Η χαρά της επιτυχίας τους είναι έκδηλη, τόσο διότι κρίθηκαν επιτυχόντες, αντιμετωπίζοντας δύσκολες εισαγωγικές εξετάσεις, με αναλογία ενός προς δέκα, όσο και διότι θα είχαν δασκάλους τους τα ιερά τέρατα της εποχής, τον Στίλπωνα Κυριακίδη, τον Ιωάννη Κακριδή, τον Στυλιανό Καψωμένο, τον αγαπητό Τσοπανάκη, τον Μανόλη Ανδρόνικο, τον Απόστολο Βακαλόπουλο, τον Λίνο Πολίτη, τον Κων/νο Βρόλιο, τον Νικόλαο Ανδρειώτης, τον Βασίλειο Τατάκη, τον Εμμανουήλ Κριαρά, τον Μιχαήλ Λάσκαρη και τον Γεώργιο Μπακαλάκη.

Τη γνωστή σε όλους φοιτητική τριάδα αποτελούσαν, ο ομιλών, Νικόλαος Κατοίκος, ορμώμενος εκ Σοφάδων Καρδίτσας και έχων την καταγωγή του εκ Λιτσού Ευρυτανίας, ο Μιχάλης Κατραμάδος, ορμώμενος εξ Αμμουλιανής Χαλκιδικής και ο εκλιπόν Αθανάσιος Αγγελόπουλος, ορμώμενος εκ Βαλτινού Τρικάλων.

Ήμασταν και οι τρεις άριστοι μαθητές στα Γυμνάσιά μας και στη συνέχεια μεταξύ των καλύτερων φοιτητών της σχολής μας, αλλά είμαστε φτωχόπαιδα. Ο Θανάσης ήταν επιπλέον και ορφανός. Οι Γερμανοί κατακτητές είχαν συλλάβει τον πατέρα του στα Τρίκαλα, σε κάποια αντίποινα του 1944, και τον είχαν εκτελέσει στη Λάρισα. Η απορφανισμένη οικογένεια έμεινε με την χαροκαμένη μάνα και με τέσσερα τέκνα: τον Θανάση, τον Κώστα και δύο αδερφές την Μαρία και την Αικατερίνη. Το επτάχρονο παιδί του 1944, διέπρεπε στα σχολεία όπως και στο πανεπιστήμιο. Σπούδασε με υποτροφία του ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών, διότι το 1957 ήταν μεταξύ των δέκα πρώτων επιτυχόντων.

Τελειώνοντας το πανεπιστήμιο, σταδιοδρόμησε ευδοκίμως εδώ στα Τρίκαλα, ως καθηγητής Μέσης Εκπαιδεύσεως, ως Γυμνασιάρχης και ως βοηθός επιθεωρητού.

Από τους φίλους του, ο Μιχάλης σταδιοδρόμησε στη Θεσσαλονίκη και εγώ στην Καρδίτσα. Ο Θανάσης, και οι συνάδελφοι και φίλοι του πρόλαβαν αρκετά χρόνια εκπαιδευτικής άνθισης. Είχαν πολλά να δώσουν στην εκπαίδευση και εκείνη η πρόθυμη προσφορά τους γινόταν με χαρά και ευγνωμοσύνη αποδεκτή. Αργότερα ως σήμερα κόπασε η θυσιαστική διάθεση για προσφορά καθώς και η κοινωνική ευστροφία για αξιοποίηση της ανιδιοτελούς και λυσιτελούς προσφοράς. Με απλά λόγια, για την ποθούμενη εκπαιδευτική ανάκαμψη χρειαζόμαστε πολλούς Αγγελόπουλους. Δηλαδή, πολλούς δασκάλους της γενιάς του Θανάση Αγγελόπουλου.

Αυτοί θα τονώσουν την φιλομάθεια και την χρηστομάθεια των μαθητών. Ευτυχώς που έχουμε την παρακαταθήκη του παραδείγματός του, διότι αυτοί ένας - ένας φεύγουν. Ήταν τυχεροί όσοι υπήρξαν μαθητές του Θανάση Αγγελόπουλου, γιατί αυτός υπήρξε συνειδητοποιημένος δάσκαλος. Ήταν μελετηρός, βιβλιολάτρης, σοβαρός συζητητής, στηλιτευτής της κακοδιοίκησης και της αδικίας, μαχητικός, ταπεινός, προσηνής, φιλόστοργος, υποδειγματικός οικογενειάρχης και ανεκτίμητος φίλος. Έδωσε αδιάκοπο και τίμιο αγώνα στη ζωή, και του ανήκει ο της δικαιοσύνης στέφανος. Προς το τέλος της ζωής του δοκιμάστηκε και στη συζυγική μοναξιά, καθώς το 2014 είχε χάσει την σύζυγό του, την καθηγήτρια φιλόλογο Φούλα Ρουμελιώτη. Ψυχικό αντιστάθμισμα αυτής της απουσίας υπήρξε η αγάπη των οικογενειών των παιδιών τους, του Δικηγόρου Μιχάλη και του Γιατρού Κώστα, που του είχανε χαρίσει τα τρία αγαπημένα εγγόνια τους, δυο Αθανάσηδες και τον Παντελή. Μέσα στον ανθρώπινο πόνο της εκδημίας τα παιδιά του Θανάση, οι δύο νύφες του, Κογίνα και Αλεξάνδρα, τα εγγόνια του, τα δύο ζώντα αδέρφια του, ο Κώστας και η Μαρία, τα ανίψια του, οι λοιποί συγγενείς του, οι συνάδελφοί του καθηγητές και οι φίλοι του, μπορούν να σεμνύνονται που συμπορεύτηκαν στη ζωή και γνώρισαν από κοντά έναν σπουδαίο επιστήμονα κι έναν καλό άνθρωπο.

Τους ευχόμαστε καλή παρηγοριά. Στον εκλιπόντα φίλο και συνάδελφό μου Θανάση, εύχομαι καλόν παράδεισο!

Το νησί των συναισθημάτων

 

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.
Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Του Μάνου Χατζιδάκι

Η συνταγή της μάνας μου «Νηστίσιμα, αφράτα και γευστικά κουλουράκια»

 

Μπήκαμε στην Άνοιξη. Χαρούμενη εποχή και πολλά υποσχόμενη! Η φύση αναζωογονείται, το φως εκθαμβωτικό, στον αέρα αισθάνεσαι ήδη το ιδιαίτερο άρωμα της εποχής, που είναι μοναδικό. Η αίσθηση της φρεσκάδας, της ζεστασιάς και της αναγέννησης, αλλά και οι υπέροχες μυρουδιές, που αιωρούνται στο ανοιξιάτικο αγέρι, διεγείρουν την μνήμη και μας ταξιδεύουν πίσω στη παιδική μας ηλικία.

Μια από τις πιο έντονες στιγμές, τις πιο χαρακτηριστικές γιορτινές αναμνήσεις για μένα, είναι η μυρωδιά από τα κουλουράκια της μάνας μου. Τα πιο νόστιμα, νηστίσιμα, πασχαλινά, αφράτα και γευστικά κουλουράκια που θυμάμαι από τα χέρια της!

Μια απλή συνταγή που θα 'θελα να μοιραστώ και μαζί σας. Το μυστικό της;

Υλικά:

Ζάχαρη 2 φλ., Αυγά 4, Βούτυρο 250 γρ., Γάλα ½ φλ., Πορτοκάλι ½ φλ. Χυμό, Πορτοκάλι ξύσμα, Αλεύρι 1 κιλό, Μπέικιν Πάουντερ 4 κ.γ., Βανίλια 3-4, Σόδα 1 κ.γ., Αλάτι ½ κ.γ.

Η εκτέλεση της συνταγής είχε ως εξής:

Σε ένα μπολ η μάνα, χτύπαγε το βούτυρο με τη ζάχαρη πολύ καλά, μέχρι να αφρατέψουν και στη συνέχεια πρόσθετε τα αυγά ένα, ένα, το γάλα, τον χυμό πορτοκαλιού και το ξύσμα. Σε άλλο μπολ ανακάτευε τα στερεά υλικά με το μισό αλεύρι και άρχιζε να προσθέτει αυτό το μείγμα στο άλλο. Έβαζε τόσο αλεύρι όσο χρειάζονταν για να γίνει η ζύμη, όχι πολύ σκληρή, αλλά ούτε και να κολλάει στα χέρια.

Άφηνε τη ζύμη για ένα τέταρτο να ξεκουραστεί, και στη συνέχεια με την βοήθεια του πατέρα μου, που χρησιμοποιούσε έναν χειροκίνητο μύλο, έπλαθαν τα κουλουράκια δίνοντάς τα το ανάλογο σχήμα, σύμφωνα με την κοιλότητα εξόδου (καλούπι) του μύλου. Τα άλειφε, μετά η μάνα, με ένα αυγό για να αποκτήσουν ωραίο ροδαλό χρώμα και τα έψηνε στη κουζίνα ή στη μασίνα.

Το σπίτι όλο ευωδίαζε, τα κουλούρια, γίνονταν αφράτα και λαχταριστά και μένανε έτσι για μέρες. Κι όταν έρχονταν η ώρα της απόλαυσης, μμμ... η γεύση και η όσφρηση χτύπαγαν κόκκινο. Τα απολαμβάναμε με όλες τις αισθήσεις, εστιάζοντας σε κάθε μπουκιά, στη γεύση, στην υφή και στο άρωμά τους! 

Δημήτρης Τσιγάρας

ΦΩΤΙΣΕ ΗΛΙΕ

 

Να, εδώ σ’ αυτήν την πεδιάδα ξόδεψα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου.
Φώτισε ήλιε, μήπως και συλλέξω τα υπολείμματά της.
Φώτισε ήλιε, μήπως και δω όλα της τα συντρίμμια.
Επειδή και το τελευταίο, ακόμα, απομεινάρι της ύπαρξής μας μπορεί να συνθέσει ξανά και ξανά το πρόσωπό μας ακέραιο.

Του Ηλία Κεφάλα

Δωρεάν προληπτικός έλεγχος (test PAP) στην Κοινότητα Βαλτινού

 

Ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας αποτελεί την πιο συχνή κακοήθεια του γυναικείου γεννητικού συστήματος στις αναπτυσσόμενες χώρες. Αντίθετα, στα προηγμένα κράτη, η συχνότητα της νόσου έχει μειωθεί σημαντικά, χάρη στις αποτελεσματικές στρατηγικές πρόληψης που έχουν αναπτυχθεί.

Η Τοπική Κοινότητα Βαλτινού, στο πλαίσιο των προεκλογικών δεσμεύσεών της, για την προτεραιότητα και έμφαση στην πρωτοβάθμια υγεία των κατοίκων σε υγειονομικά θέματα, λαμβάνοντας υπόψη τη σημασία του προληπτικού ελέγχου, της πρόληψης κατά του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας, διοργανώνει, σε συνεργασία με το Κέντρο Υγείας Πύλης, προληπτική εξέταση test PAP (τεστ Παπανικολάου), την Δευτέρα 4 Μαρτίου 2024, στον χώρο του αγροτικού ιατρείου στο Βαλτινό, στις 10 η ώρα το πρωί. Η εξέταση είναι ΔΩΡΕΑΝ.

Παρακαλούνται όσες γυναίκες ενδιαφέρονται και επιθυμούν να κάνουν προληπτικό έλεγχο να έχουν μαζί τους το βιβλιάριο υγείας.

Η Μαρτιώτισσα

 

Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Θεός «Ήλιος» μεταμορφώθηκε σε νεαρό άνδρα και κατέβηκε στη Γη για να πάρει μέρος σε μια γιορτή. Όμως, ένας δράκος, τον απήγαγε, με αποτέλεσμα να χαθεί από προσώπου γης και ο κόσμος να βυθιστεί στο σκοτάδι.

Μια μέρα η Μαρτιώτισσα, που ήταν κόρη του δράκου, και ερωτευμένη με έναν νεαρό, αποκάλυψε στον αγαπημένο της το μέρος που ήταν φυλακισμένος ο Ήλιος. Ο νεαρός, μαζί με τους συντρόφους του έδωσαν τη μάχη με το δράκο, τον σκότωσαν και απελευθέρωσαν τον Ήλιο, φέρνοντας την άνοιξη. Όμως ο νεαρός κατά τη μάχη έχασε κι αυτός τη ζωή του και το αίμα του έβαψε κόκκινο το χιόνι.

Από τότε, συνηθίζεται την 1η του Μάρτη όλοι οι νέοι να πλέκουν και να φοράνε ένα βραχιολάκι με κόκκινη και άσπρη κλωστή, το «Μάρτη». Η κόκκινη κλωστή συμβολίζει το αίμα του νεαρού άνδρα και την αυτοθυσία του, ενώ η άσπρη κλωστή συμβολίζει την αγνότητα και τον έρωτα της Μαρτιώτισσας.

Καλό μήνα και καλή εποχή σε όλους.

Εις μνήμην - H Αλεξάνδρα δεν μένει εδώ…

 

Πιο δεμένο ζευγάρι από τον Έκτορα και ην Φιλιώ δεν είχα γνωρίσει στην ζωή μου.
Από τα φοιτητικά χρόνια μαζί και συνεχίζουν το ίδιο ερωτευμένοι μέχρι και σήμερα.
Μετά το στρατιωτικό, ο Έκτορας μετακόμισε στην πόλη της Φιλιώς, σαν ερωτικός μετανάστης που λένε, και από τότε μαζί στην δουλειά, μαζί και στην ζωή.
 Άνοιξαν τεχνικό γραφείο, πολιτικός μηχανικός αυτός, αρχιτέκτονας αυτή και ούτε που πέρασε από το μυαλό τους να επισημοποιήσουν την σχέση τους με αρραβώνες, γάμους και τέτοια.

Έλα όμως που ο γερο- Ευθύμης, ο πατέρας της Φιλιώς, χήρος από χρόνια, δεν μπορούσε να το καταπιεί. Η δική του κόρη, δυο μέτρα γυναίκα να συζεί, χωρίς ένα χαρτί στο χέρι που να λέει ότι η σχέση της με τον Έκτορα, ήταν επίσημη! Δεν το χωρούσε ο νους του.
Φαγώθηκε λοιπόν, να κάνουν έστω έναν αρραβώνα, να έχει κι αυτός να λέει στον κόσμο, ότι η κόρη του είναι αρραβωνιασμένη και να ξεντροπιάζεται.

Άφησαν λοιπόν δουλειές και υποχρεώσεις ο Έκτορας και η Φιλιώ κι είπαν να ικανοποιήσουν τον γερο –Ευθύμη, που είχε και την καρδιά του, μην έφευγε ξαφνικά, κι έμειναν αυτοί πίσω με τίποτα τύψεις.
Άρχισαν να οργανώνουν τα καθέκαστα που θα γίνονταν στο πατρικό της Φιλιώς, όπου θα μαζεύονταν κι οι συγγενείς για να γνωριστούν. Μαζί και κάποιοι φίλοι.
Σ’ αυτούς ήμουν κι εγώ.
«Κοίτα να ’ρθείς» μου είπε  ο Έκτορας στο τηλέφωνο, «να έχω κι εγώ παρέα, να περάσει η βραδιά και να ησυχάσει κι ο πατέρας της Φιλιώς».

Με τον Έκτορα μεγαλώσαμε στην ίδια αυλή. Μαζί στο σχολείο, μαζί στο πανεπιστήμιο, μέχρι που μας χώρισε η Φιλιώ.
Παρόλο όμως που ζούσαμε τριακόσια τόσα χιλιόμετρα μακριά ο ένας από τον άλλο, η φιλία ήταν σταθερή και αμετάβλητη.

«Έλα» μου είπε ο φίλος μου «από νωρίς, να πούμε και καμιά κουβέντα και να θυμηθούμε τίποτα απ’ τα παλιά. Θα είναι κι η Αλεξάνδρα», συμπλήρωσε με νόημα.

Τι ήθελε και το έλεγε! Η Αλεξάνδρα ήταν κι έμεινε ο διαρκής και βουβός πόθος μου.
Αδελφή της Φιλιώς ήταν, ένα χρόνο μικρότερή της.
 Έλα όμως που εγώ δεν ήμουν ο δικός της πόθος! Ωραίο κορίτσι. Με πελώρια μάτια κι ευκίνητο, αέρινο κορμί που σαγήνευε. « Ελαφίνα» την είχα βαφτίσει, και της άρεσε.
Η Αλεξάνδρα έγινε δικηγόρος κι έμεινε να δουλέψει στην πρωτεύουσα, κι εγώ γύρισα στον τόπο μου και έτσι χωρίσαμε.
Εκείνη όμως η φλόγα έμεινε να κρυφοκαίει και κάτι μέσα μου να μου λέει πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Και ποιος ξέρει, κάποια μέρα μπορεί…

Ξεκίνησα με το αυτοκίνητο σχεδόν χαράματα για να φτάσω σχετικά νωρίς, να μην χαλάσω το χατίρι του φίλου μου. Αν και κατά βάθος πιο έντονη ήταν μέσα μου η λαχτάρα που θα ξανάβλεπα την Αλεξάνδρα.

Πήρα μάλιστα και ένα δώρο μην πάω με άδεια χέρια, που λένε. Ήταν ένα καινούργιο μοντέλο υπολογιστή που θα τον χρησιμοποιούσαν στο γραφείο τους.
Τι να έπαιρνα βάζο η σερβίτσιο και να γελάνε μαζί μου;

Το πατρικό της Φιλιώς ήταν μια πέτρινη παλιά μονοκατοικία. Όταν όμως πλησίασα την πόρτα, κατάλαβα πως το σπίτι ήταν έρημο και κατάκλειστο. Ξαφνιάστηκα. Έλεγξα πάλι τον δρόμο και τον αριθμό. Δεν είχα κάνει λάθος. Παραξενεμένος τηλεφώνησα από το κινητό μου τον Έκτορα.
«Είμαι  έξω από το σπίτι και δεν βλέπω να υπάρχει ψυχή. Τι τρέχει;»
«Άστα, τραγωδία» μου απάντησε με φωνή γεμάτη πανικό. «Είμαστε όλοι στο νοσοκομείο της Λάρισας και ψάχνουμε. Η Αλεξάνδρα ταξίδευε με το νυχτερινό τραίνο, μ’ αυτό που έγινε το κακό στα Τέμπη. Δεν βρέθηκε ούτε ίχνος της μέσα στα συντρίμμια».

Έμεινα έχοντας στο ένα χέρι το δώρο και στο άλλο το τηλέφωνο. Η είδηση ήταν πολύ μεγάλη για να την χωρέσει το μυαλό μου.

Μπήκα στο αυτοκίνητο κι επιστρέφοντας, ο νους πάλευε να βρει τρόπο να μην κάνει αποδεκτή την είδηση της απώλειας.
Πολλά πράγματα στην ζωή μένουν ζωντανά μέσα από κάποιο παραμύθι. Αυτό  θα έκανα και εγώ. Έχτισα λοιπόν τον δικό μου μύθο, το δικό μου παραμύθι, για να μπορέσω να την κρατήσω ζωντανή.
Η Αλεξάνδρα, λέει, ταξιδεύοντας, αποκοιμήθηκε κουρασμένη μέσα στο βαγόνι. Εκεί, περνώντας κάτω από την σκιά του Ολύμπου την είδε από ψηλά και την ζήλεψε η θεά Αφροδίτη. Έτσι κοιμισμένη την άρπαξε και την έκανε ιέρεια σε έναν από τους ναούς της.
Εκεί που κάποια μέρα μπορεί να την ξαναβρώ.

 

Του Χρήστου Γκίμτσα

Εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, από τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο Βαλτινού

 

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857, από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Είναι μια ημέρα κινητοποιήσεων σε όλο τον κόσμο για την υποστήριξη της ισότητας, και την αξιολόγηση της θέσης των γυναικών στην κοινωνία.

Ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, διοργανώνει εκδήλωση την Παρασκευή 8 Μαρτίου 2024, στις 8.30 ώρα, στην ταβέρνα «Το στέκι της γεύσης». Η είσοδος είναι μόνο για γυναίκες.

Το κατάστημα θα διαθέτει ζωντανή μουσική.

Τιμή εισόδου 3 ευρώ.

Τηλ. Κρατήσεων: 24310 94526.

Για την «αρχαία κατάρα» των Τεμπών

 

Στην αρχαία Ελλάδα η κοιλάδα των Τεμπών ήταν αφιερωμένη στη λατρεία του θεού Απόλλωνα, και κάθε 8 χρόνια, ελάμβανε χώρα η μεγάλη εορτή των Σεπτηρίων προς τιμή του Απόλλωνος. Και τούτο διότι, όταν ο Απόλλων, νέος ακόμα, χτύπησε στους Δελφούς τον εκεί δράκοντα Πύθωνα, φύλακα της Γαίας. Εκείνος πληγωμένος φθάνοντας στα Τέμπη, πριν πεθάνει καταράστηκε τον τόπο αυτό. Εκεί έγινε και η σήψις του (Σήπτη). Έκτοτε καθιερώθηκε η μεγάλη εορτή των Σεπτηρίων με σκοπό τον εξαγνισμό του συγκεκριμένου τόπου. Στα δρώμενα της τελετής επέλεγαν έναν ευγενή νέο, από ενάρετους γονείς, ο οποίος ακολουθούμενος και από άλλους νέους και αγνές νέες εκόμιζε εν πομπή από τους Δελφούς την ιερή δάφνη του εξαγνισμού πριν ξυπνήσει η κατάρα του Πύθωνος που στο πρόσωπο νέων ήθελε να εκδικηθεί τον νεαρό τότε Απόλλωνα!!! Καθ’ όλη την πορεία προς τα Τέμπη μέχρι να φθάσουν στο Ιερό θα έπρεπε να είχαν στραμμένο το πρόσωπό τους αυστηρά μόνον προς βορά. Όπως ήταν και η διαδρομή του Πύθωνος (Από νότο προς βορά). Στην έξοδο των Τεμπών σήμερα υπάρχει η Πηγή της Δάφνης (υπάρχει πινακίδα). Ο δρόμος των στενών λέγετο Πυθία οδός ή Ιερά οδός. 

Σταματώ εδώ και λέω! Έχουμε τρία φοβερά ατυχήματα και όλα στο ίδιο καταραμένο σημείο!!! ( στις 4 Οκτωβρίου 1999: Μαύρη ημέρα για τον ΠΑΟΚ) - (στις 13 Απριλίου 2003: Ανείπωτη τραγωδία με 21 νεκρούς μαθητές) και τώρα με το τραίνο με δεκάδες νεκρούς και αγνοούμενους. Όλα στο ίδιο καταραμένο σημείο!!! Και προσέξτε!!! Όλα τα ατυχήματα είχαν πορεία από νότο προς βορά!!! Έχετε να κάνετε κάποιο συνειρμό;;; Λες να έχει ξαναβγεί από τα έγκατα της γης η κατάρα του δράκοντος; Μήπως πρέπει να γίνει κανένας νέος εξαγνισμός;

Του Θωμά Δασκάλου

Έκλεισε το περίπτερο στο Βαλτινό

 

Η κρίση, η πτώση του τζίρου, η πανδημία, ο ανταγωνισμός της μικρής λιανικής και τα POS οδήγησαν σε λουκέτα πολλά περίπτερα στην χώρα μας, μεταξύ αυτών και αυτό του Βαλτινού, που πριν από λίγες μέρες έβαλε λουκέτο και έκλεισε. Τα τελευταία χρόνια, αυτά τα μικρά κιόσκια που αποτέλεσαν για δεκαετίες έναν θρίαμβο της μικροεπιχειρηματικότητας, έχουν αρχίσει και λιγοστεύουν. Στις γωνίες των κεντρικών δρόμων όπου κάποτε έστεκαν τα περίπτερα, και έδιναν ζωή στις γειτονιές, δεν υπάρχει πια τίποτα. Κατά χιλιάδες, τα περίπτερα κλείνουν και ξηλώνονται.

Στα μικρά ξύλινα κτίσματα, που ξεκίνησαν με τις τσίγκινες κωνικές σκεπές και έδιναν παλαιότερα μια ανατολίτικη ατμόσφαιρα, άλλα και σ’ αυτά με τα στέγαστρα από τέντες και διαφημιστικά σταντς, που προσέδιδαν στους δημόσιους χώρους ιδιαίτερη και χαρακτηριστική ελληνική ατμόσφαιρα, τονίζοντας έτσι την λαϊκή  κουλτούρα του τόπου μας, μπορούσε κανείς να αγοράσει από είδη καπνιστού και παυσίπονα, Καλμόλ και Αλγκόν για τον πονοκέφαλο, μέχρι βερνίκι ΚΑΜΕΛ για τα παπούτσια, καρφίτσες, παραμάνες, βελόνες, κλωστές, κορδόνια, καραμέλες, σοκολάτες, μπισκότα, τσίχλες, παγωτά, περιοδικά, εφημερίδες κλπ.

Το περίπτερο στο Βαλτινό έκλεισε 65 συναπτά έτη λειτουργίας. Άνοιξε το 1959 σε ιδιοκτησία του Σπύρου Παπακώστα και κατά καιρούς την εκμετάλλευση του περιπτέρου αυτού είχαν οι εξής: Ο Σπύρος, ο Ευάγγελος, ο Νίκος και η Βάια Παπακώστα, ο Δημήτριος Καλαμπάκας, ο Νίκος Καλαμπάκας, ο Βασίλειος Σταυρέκας, ο Γεώργιος Κατσιούλης, ο Αντώνης Μάμαλης, ο Ηλίας Καραθανάσης, ο Δημήτριος Σταμούλης, ο Απόστολος Μακρής, ο Βασίλης Σταμούλης, ο Θωμάς Μεγαρχιώτης, και ο Αντώνιος Σταμούλης. 

Οι καιροί αλλάζουν, ωστόσο: Το περίπτερο κι οι άνθρωποί του θα λείψουν από το χωριό, καθώς όλα αυτά τα χρόνια με την λειτουργία του εξυπηρέτησε χιλιάδες ανθρώπους. Η εξυπηρέτηση των περιπτερούχων, συνοδεύονταν με το καλύτερο καλωσόρισμα και το πιο θερμό αποχαιρετιστήριο για πολλούς πελάτες. Έτσι με λύπη, βλέπουμε ένα ακόμη μικρό μαγαζί του τόπου μας να κλείνει, αφήνοντας πίσω του ένα κενό.