Βασίλης Τσιτσάνης Αφιέρωμα 1

 Σήμερα είναι τα γενέθλια αλλά και η ημερομηνία του θανάτου του!

Ο Βασίλης Τσιτσάνης, πορευόμενος από τα μικρά του χρόνια χέρι - χέρι με τον λαό του μόχθου και μεγαλώνοντας στη συνοικία των Τρικάλων, όπου εγκαταστάθηκε ο ξεριζωμένος Ελληνισμός της Μ. Ασίας, έζησε από κοντά τον ιδρώτα του κόσμου αυτού και τραγούδησε τους καημούς και τα όνειρά του.

Γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 21- Ιανουαρίου 1917 από Ηπειρώτες γονείς. Ο πατέρας του, που ήρθε από τα Γιάννενα στα Τρίκαλα το 1900 και ασχολήθηκε με το επάγγελμα του Τσαρουχά, στις ελεύθερες ώρες και στις διάφορες γιορτές έπαιζε, με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία, ένα παλιό μαντολίνο διάφορα κλέφτικα τραγούδια. Αυτό το μαντολίνο λοιπόν ένας οργανοποιός του μάκρυνε το χέρι και το μετέτρεψε σε μπουζούκι.

Βιβλιοπαρουσίαση

Του Λευτέρη Αθ. Αναστασίου για το βιβλίο του Χ. Αγγελή: Ξυπόλητος Καβαλάρης.

«Καβαλάρης πάνω στους κάμπους της πατρίδας γυρίζω καλπάζοντας στον ψίθυρο της πρωινής δρόσου των άνθεων κρατώντας στη φούχτα μου τη φωνή των προγόνων όταν οι νέοι σύρονται απ΄ τις Σειρήνες του κέρδους αμνήμονες ευτυχείς…»

ΔΗΜ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ: “Διόδια»

Πρέπει να είναι πολύ ικανοποιημένος ο Χάρης Αγγελής, συγγραφέας παραμυθιών και λαϊκών ιστοριών, όταν δυνήθηκε να δώσει στην τόσο αφυδατωμένη - από ξένες επιρροές - πεζογραφία μας, ένα τόσο καθαρά διάστρωμα νέας μυθογονίας, το οποίο να απορρέει από τη ζωή του λαού μας. Γι΄ αυτό η προσφορά του «παραμυθά» αυτού, που θητεύει πάντα σε ένα λόγο προσωπικό, δουλεμένο με άκρα ευαισθησία και διαποτισμένο από την άφατη γοητεία ενός μύθου της καθημερινής τύρβης, δεν είναι μονάχα μοναδικής αξίας, αλλά αποτελεί και ένα άλλο τρόπο γραφής στο χώρο του παιδικού – και όχι μόνο – βιβλίου. Ο ιδιότυπος τούτος πεζογράφος ενανθρωπίζει τη φύση, τα δένδρα και τα ζωντανά πολύ πέρα από τους μύθους του Αισώπου.

Η άρθρωση στις εσωτερικές μεταβάσεις από την πραγματικότητα στο μύθο, στις σκηνές των εικόνων, γίνεται με τόση φυσικότητα και με τόση «πραγματική» μυθολογία που χάνονται τα σύνορα ανάμεσα στην υπέρβαση και στην αντικειμενικότητα. Δηλαδή ο λόγος γίνεται ποίηση σε μια αξιοπρόσεχτη λεξιθηρία, η οποία διευρύνει τα όρια της έκφρασης και πλαταίνει το φάσμα των ιδεών… Στη σελίδα 38 διαβάζουμε:

Η δύναμη της θέλησης

Πάντα θα υπάρχει η ελπίδα να δίνει στο όνειρο ζωή.

Πάντα μετά από το «πιάσαμε πάτο» ακολουθεί η «ανάβαση».

Υπομονή, Αισιοδοξία, Θετική σκέψη...

Προσπάθεια και διάθεση για ζωή…

Όλα μπορεί να ανατραπούν, όλα είναι δυνατά να συμβούν.

Όλα μπορεί να επιτευχθούν!

Yποκληθείτε σ αυτόν τον άνθρωπο...



Κατάντια…

Του Λευτέρη Π. Παπαδόπουλου

Όπου και να ταξιδέψω, µε την τηλεόραση, η Ελλάδα µε πληγώνει. Να το πω πιο απλά: σε όποιο κανάλι και να δω ειδήσεις, µε πιάνει η ψυχή µου. Κάθε µέρα καινούργιοι φόροι. Είτε άµεσοι είτε έµµεσοι. Και συγχρόνως, αυξήσεις στις τιµές των εισιτηρίων (λεωφορεία, τρένα, Μετρό), αυξήσεις στις αντικειµενικές αξίες των ακινήτων, αυξήσεις στο νερό και το ηλεκτρικό ρεύµα, λεφτά για τους ηµιυπαίθριους χώρους, πρόστιµα, απειλές για φυλακίσεις, αυστηροποίηση της νοµοθεσίας.

Πού θα πάει αυτό το πράγμα; Πώς µας κατάντησαν έτσι. Ένας ολόκληρος κόσμος μένει χωρίς δουλειά, αγκοµαχάει, ταλαιπωρείται, αναγκάζεται να βγει στους δρόµους. Κι από την άλλη µεριά, πολλοί έλληνες πολιτικοί κυκλοφορούν αγέρωχοι και υπέροχοι, µε αυτοκίνητα που πληρώνει ο λαός, µε δυο αστυνοµικούς, που επίσης πληρώνει ο λαός, µε επιδόµατα, µε φορολογική ασυλία (σχεδόν), µε πλήθος διευκολύνσεων και µε καθηµερινές δηλώσεις στην TV και τις εφηµερίδες, για αξιοκρατία, δικαιοσύνη, ισοπολιτεία και άλλα τέτοια... εµπριµέ!

Αλκυονίδες ημέρες



«...με της αγάπης τα πουλιά μαλαματένιες βέρες,

έφερες φως μου ξαστεριά αλκυονίδες μέρες...»

Έτσι λέει Το τραγούδι των Αλκυονίδων, των πουλιών που γεννούν τ' αβγά τους τις ηλιόλουστες μέρες του Γενάρη.

Εύστοχα όμως και ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης λέει:

«Και στης ζωής τους πιο βαρείς χειμώνες

Αλκυονίδες μέρες καρτερούν».

Οι αλκυονίδες ημέρες έρχονται στα μέσα του Χειμώνα, από τις 15 Δεκεμβρίου μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου. Τημ περίοδο αυτή στην ανατολική Μεσόγειο, που περιλαμβάνει και την πατρίδα μας, εμφανίζονται υψηλά βαρομετρικά συστήματα με αποτέλεσμα να επικρατεί ήσυχη θάλασσα και ευχάριστος καιρός. Διαρκούν περίπου 14 ημέρες, υπάρχει ηλιοφάνεια περίπου 8 ώρες την ημέρα. Οι άνεμοι είναι ασθενείς και ο μέσος όρος της θερμοκρασίας είναι 15 βαθμούς Κελσίου.

Η Αλκυόνη ήταν κόρη του θεού των ανέμων Αίολου και γυναίκα του Βασιλιά της Τραχίνας (πόλη της Φθιώτιδας). Ήταν πολύ ευτυχισμένο ζευγάρι, αποκαλούσε ο ένας τον άλλο Δία και Ήρα και συγκρίνονταν με αυτούς. Αυτό όμως δεν άρεσε στον Δία. Τους τιμώρησε για την αλαζονεία τους μεταμορφώνοντάς τους στα πουλιά αλκυόνη και γλάρο και καταδίκασε την αλκυόνη να γεννά τα αυγά της το χειμώνα, στην ακρογιαλιά, με αποτέλεσμα να τα παίρνουν τα κύματα. Ο θρήνος της αλκυόνης ήταν τέτοιος που ο Δίας τη λυπήθηκε κι έδωσε εντολή τις ημέρες που κλωσούσε τα αβγά της να υπάρχει γαλήνη και καλός καιρός. Αυτές οι ωραίες ημέρες ονομάστηκαν αλκυονίδες.

Ο μύθος της Αλκυόνης

Το κάπνισμα



Η ιστορία με την απαγόρευση του καπνίσματος δείχνει πόσο ανεύθυνα χειρίζονται μερικές φορές οι πολιτικοί μας σοβαρές υποθέσεις.

Το κράτος ξόδεψε πολλά εκατομμύρια σε μια μεγάλη καμπάνια με την ευκαιρία της απαγόρευσης του καπνίσματος. Εν συνεχεία προχώρησε στην απαγόρευση, η οποία ουδέποτε εφαρμόσθηκε στην πράξη. Κατόπιν, για να ενισχυθεί το γραφικό του πράγματος, απαγορεύθηκε το κάπνισμα από ενήλικες παρουσία παιδιών μέσα σε... αυτοκίνητο.

Τώρα πληροφορούμεθα ότι το κάπνισμα θα επιτρέπεται όπου σερβίρεται πολύ αλκοόλ. Πρόκειται ομολογουμένως για χειρισμούς άνευ προηγουμένου, οι οποίοι δείχνουν ότι ούτε και οι αρμόδιοι πολιτικοί παίρνουν στα σοβαρά τους νόμους που ψηφίζουν.

Είναι σαφώς προτιμότερο να μην ψηφίζει κανένα νόμο η Βουλή από το να ψηφίζει νόμους που δεν τηρούνται ή νόμους παγκόσμιας πρωτοτυπίας.

Τρέχουν για την οργάνωση του Δήμου

Τρέχουν και δεν φτάνουν ο Δήμαρχος Τρικκαίων κ. Χρήστος Λάππας και οι δημοτικοί και τοπικοί σύμβουλοι να συντονίσουν τις υπηρεσίες και να διασφαλίσουν την εύρυθμη λειτουργία των υπηρεσιών του νέου διευρυμένου μητροπολιτικού Δήμου, του νομού Τρικάλων.

Στα ήδη υπάρχοντα προβλήματα, που κληρονόμησαν από τους προηγούμενους, έχουν προστεθεί και τα νέα που αφορούν τα θεσμικά, τα οργανωτικά και τα οικονομικά που προέκυψαν από το νεοεφαρμοζόμενο πρόγραμμα «Καλλικράτης».

Και όλα αυτά μέσα σε ένα περιβάλλον όπου η οικονομική κρίση δημιουργεί ένα αρνητικό κλίμα για αισιόδοξες και θετικές σκέψεις.

Εμείς τους ευχόμαστε «κουράγιο», καλή δύναμη και επιτυχία στο δύσκολο έργο τους. Παράλληλα τους αφιερώνουμε και τα παρακάτω σκίτσα με την ευχή να μη χάσουν ποτέ το κέφι και το χιούμορ τους…



Η γραφομηχανή

Κάποτε η γραφομηχανή ήταν η καρδιά και η κυρά των δημοσιογραφικών γραφείων, των διάφορων γραφείων δημόσιων και ιδιωτικών υπηρεσιών καθώς και ιδιωτών που τη χρησιμοποιούσαν για τις ανάγκες τους.

Σήμερα σπάνια θα την συναντήσει κανείς μιας και αυτοί που δεν ενστερνίστηκαν την ευκολία του υπολογιστή και προτιμάνε να κτυπούν με ρυθμό και δύναμη τα πλήκτρα της, ώσπου να βγει στο λευκό χαρτί αυτό που θέλησε ο νους να γράψει, είναι ελάχιστοι.

Κατακουρασμένη και ας είναι από σίδερο, με τις ταινίες της πια δυσεύρετες, με τα εξαρτήματά της να λυγίζουν από το χρόνο και τη χρήση, όταν έρθει η ώρα της να κελαηδήσει, τότε όλοι στο γραφείο παραδέχονται την αξία της και κυρίως , τη συντροφιά του ήχου της.

Το κλικ κλακ των πλήκτρων του υπολογιστή, έλεγε αμετανόητος εχθρός της τεχνολογίας, μου θυμίζει τον ήχο δύο… σκελετών που κάνουν έρωτα! Τραγούδα, λοιπόν, μηχανή, κατέβασε τις ιδέες και τις εικόνες του μυαλού, περνώντας τις μέσα από την καρδιά, ως τις άκρες των δακτύλων των δυο χεριών, που τόσο σ΄ αγαπούν και σε έχουν συνηθίσει.

Ποίημα για την πιστή, κουρασμένη γραφομηχανή δεν έχει ακόμα γραφτεί.

Ας της αφιερώσουμε αυτή την αναφορά στην εφημερίδα μας ως χρέος οφειλής, της ακούραστης και παραγωγικής συντροφιάς μέσα στο χρόνο.

Οι παλιές φωτογραφίες του Βαλτινού.

Οι παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες «ερασιτεχνών και επαγγελματιών» φωτογράφων, που τραβήχτηκαν στο Βαλτινό, αλλά και γενικότερα σε όλη την Ελληνική ύπαιθρο, μας αποκαλύπτουν σταδιακά το πρόσωπο μιας ξεχασμένης, αλλά υπό ένα ορισμένο πρίσμα, επίκαιρης Ελλάδας.

Φωτογραφίες για ταυτότητα, ομαδικές φωτογραφίες του καθημερινού μόχθου, αλλά και φωτογραφίες των οικογενειακών, θρησκευτικών και σχολικών γιορτών μας φέρνουν σε επαφή με έναν φτωχότερο, οπωσδήποτε, αλλά μάλλον πιο ευτυχισμένο και σίγουρα πιο αρχοντικό κόσμο.

Οι άνθρωποι λοιπόν αυτοί διψούσαν να αλλάξουν τον κόσμο με το χειρωνακτικό μόχθο, δηλαδή σκάβοντας, φυτεύοντας και χτίζοντας τη γη.

Αυτή τη δίψα, τη χαρά και τον κόπο του μόχθου συνέλαβε μια για πάντα ο φακός του ερασιτέχνη αλλά και του επαγγελματία φωτογράφου, διασώζοντας ένα κοινωνικό σύνολο, μια κοινωνία αξιών.

Οι φωτογράφοι κατορθώνουν να ξεκλέψουν ένα κομμάτι της ψυχής - ­η οποία όπως από αρχαιοτάτων χρόνων γνωρίζουμε εκβάλλει στο βλέμμα - ­και να το αποτυπώσουν στο χαρτί.

Για να συλλάβει όμως κανείς τον χαρακτήρα του ανθρώπου μαζί με το πρόσωπο, όπως και για τη δημιουργία κάθε γνήσιου, δηλαδή ειλικρινούς έργου τέχνης, απαιτείται ένας βαθμός αθωότητας. Μια έλλειψη προσποίησης και από τις δύο πλευρές, τόσο μπροστά, όσο και πίσω από τη φωτογραφική μηχανή.

Τότε, πολύ πριν από την παγκόσμια επικράτηση του πολιτισμού της διαφήμισης και τον συνακόλουθο διαχωρισμό του ανθρώπου από την εικόνα του, οι άνθρωποι δεν είχαν ακόμη προλάβει να εξοικειωθούν με τις φωτογραφικές μηχανές και ο φωτογράφος φωτογράφιζε πρόσωπα αμύητα στην τέχνη της προσποίησης και της αυτοπροβολής.

Έτσι προέκυψαν όλα αυτά τα συγκλονιστικά πορτρέτα. Όλες αυτές οι φωτογραφίες έργα τέχνης!

 

Σκουπιδότοποι: Κίνδυνος για τη δημόσια υγεία.

Σε απέραντο σκουπιδότοπο κινδυνεύει να μεταβληθεί η περιοχή του πρώην Δήμου Καλλιδένδρου από τις αυθαίρετες εναποθέσεις μπάζων, σκουπιδιών, και ψόφιων ζώων.

Στο Βαλτινό, στην αρχή της επαρχιακή οδού Βαλτινού – Διαλεχτού στη θέση «Τηγάνας» το θέαμα είναι αποκρουστικό, από την αυθαίρετη χωματερή που έχει δημιουργηθεί εκεί. και από τις άθλιες παροχετεύσεις νερού που χρησιμοποιούν για τη χρήση φυτοφαρμάκων.

Προχθές την Κυριακή εντοπίστηκαν νεκρά γουρούνια, σε χωματερή στη Φωτάδα

Στο σημείο όπου εντοπίστηκαν τα νεκρά ζώα αμέσως έσπευσε ο αντιδήμαρχος κ. Θεόδωρος Σπανός μαζί με υπαλλήλους της υγειονομικής υπηρεσίας, οι ποίοι διαπίστωσαν ότι πρόκειται για 25 ψόφια γουρούνια.

Αμέσως δρομολογήθηκαν οι διαδικασίες για την απομάκρυνση των γουρουνιών που εγκυμονούσαν κινδύνους για τη δημόσια υγεία.

Το πρόβλημα με την εναπόθεση ψόφιων ζώων σε πρώην χωματερές και κανάλια της περιοχής δεν είναι τωρινό. Ούτε το συγκεκριμένο περιστατικό μπορεί να χαρακτηριστεί ως μεμονωμένο. Αντιθέτως, συχνά παρατηρείται τα ψόφια ζώα να ρίχνονται σε δημόσιες εκτάσεις με αποτέλεσμα να τίθεται σε κίνδυνο η δημόσια υγεία.

Πριν δύο χρόνια, εντοπίστηκαν ψόφια γουρούνια σε περιοχή μεταξύ των Αγίων Αποστόλων του δήμου Τρικκαίων και του Κεφαλοβρύσου του τότε δήμου Φαλώρειας. Και πριν από δύο χρόνια οι κάτοικοι ειδοποίησαν τις αρμόδιες αρχές οι οποίες κλήθηκαν να τα απομακρύνουν από το αρδευτικό κανάλι.

Ο κ. Σπανός με χθεσινές του δηλώσεις προειδοποίησε ότι η δημοτική αρχή θα είναι αυστηρή στις περιπτώσεις ρύπανσης του περιβάλλοντος, ακολουθώντας όλες τις νόμιμες διαδικασίες και επιβάλλοντας τα προβλεπόμενα πρόστιμα.

Ο Μύθος του Βαλτινού

Ήταν λένε κάποτε και είναι αληθινό

ένας νέος έμπορας από το Βαλτινό.

Είχε τρία άλογα βαρβάτα δυνατά

και ταξίδια έκανε συχνά προς τη Φραγκιά.

Δυο τρεις φορές το χρόνο ταξίδευε εκεί

κι έμοιαζε η πραμάτεια του προίκα βασιλική.

Αγόραζε μπακίρια, μετάξια, ασημικά,

υφάσματα, κασμίρια και ρούχα πλουμιστά.

*

Σε ένα απ' τα ταξίδια του, γυρνώντας στο χωριό

κακοκαιριά τον πιάνει κοντά στον Πηνειό.

Πλημμύρισε ο τόπος και βγήκε η Σαλαμπριά

και το νερό απειλούσε τα γύρω τα χωριά.

Καθώς λοιπόν για πέρασμα κοιτούσε για να βρει

αντίκρισε μπροστά του γυναίκα μοναχή,

χλωμή μαυροφορούσα, με μακριά μαλλιά,

να τον κοιτάει στα μάτια, βουβή χωρίς μιλιά.

Παίρνει αυτός το λόγο και ευθύς την ερωτά.

-Ποια είσαι; Τι γυρεύεις, μονάχη εδώ κυρά;

-Απέναντι πηγαίνω μα το πολύ νερό,

μου έκλεισε το δρόμο και μάταια προσπαθώ.

Εκείνος καλοκάγαθος χωρίς να το σκεφθεί

της λέει στ' άλογό του αμέσως ν' ανεβεί.

Και με κινδύνους χίλιους, τα ορμητικά νερά

περάσανε και βγήκαν στην απέναντι μεριά.

-Σ' ευχαριστώ λεβέντη μου, χρόνια πολλά να ζήσεις,

για το καλό που μ' έκανες χάρη μη μου ζητήσεις.

Εγώ μονάχα θα σου πω ποια είμαι τι ζητάω,

Χολέρα με φωνάζουνε και στο χωριό σου πάω.

Τα πάνω κάτω ήρθανε κι αντάριασε η μέρα

την ώρα που του έλεγε πως ήταν η χολέρα.

Απεγνωσμένος έφερε στη σκέψη τα παιδιά του

την όμορφη γυναίκα του και ράγισε η καρδιά του.

Πιάνει σκοτώνει τ' άλογα και καίει την πραμάτεια

και στου θανάτου τη σκιά δακρύζουνε τα μάτια.

Τρέχει κι αρχίζει με φωνές τον κάμπο να οργώνει

ειδοποιεί για το κακό που στο χωριό ζυγώνει.

Ανάστατοι οι κάτοικοι τα σπίτια τους αφήσαν’

γέροι γυναίκες και παιδιά, γρήγορα την κολλήσαν’

και πριν προλάβουν για καλά τους έχει ξεκληρίσει

λίγοι προφτάσαν’ κρύφτηκαν σε κάποιο εξωκλήσι.

Στον Αι Θανάση κρύφτηκαν και με την προσευχή τους

ζητούν βοήθεια απ' το θεό για την καταστροφή τους.

Το Παλιοχώρι χάθηκε, το αφάνισε μια μέρα

στο πέρασμά της από 'κεί η άτιμη χολέρα.

*

Ο άμοιρος ο έμπορας στη Σαλαμπριά πηγαίνει

βουτάει μέσα στα θολά νερά της και πεθαίνει.

Από την ευσπλαχνία του και το φιλότιμό του

χωρίς να θέλει έφερε το χάρο στο χωριό του.

*

Περνά διαβαίνει ο καιρός και φεύγει η χολέρα

και φάνηκε η άνοιξη στο δροσερό αέρα.

Ρίχνονται τότε στη δουλειά πιο κάτω και αρχίζουν

το Βαλτινό του σήμερα όλοι μαζί το κτίζουν.

*

 

Ο Ευτράπελος μύθος του Βαλτινού

Ήτανε, λένε, κάποτε, και ίσως νά ΄ναι αλήθεια,
κάποια χήρα όμορφη πού ΄χε καημό στα στήθια,
μαζί με μια μικρούλα κοπέλα ορφανή
και τάμα είχαν κάνει σε μια ιερή μονή.

Πουρνό- πουρνό ξεκίνησαν να παν’ να προσκυνήσουν
στων Μετεώρων τις μονές, τη χάρη να ζητήσουν.
Και λίγο πριν να φθάσουνε έξω απ’ το Καστράκι
βρήκαν μπροστά, συνάντησαν, ψηλό καλογεράκι.

-Ώρα καλή σας, τέκνα μου, και ο θεός μαζί σας!
Mόνες για πού το βάλατε, προς τι η επίσκεψή σας;
Ποιος άνεμος και ποιο στρατί ορίζει τη ζωή σας;
Για πείτε μου, ποιες είσαστε, ποια η καταγωγή σας;

Διαβόλου γέννας θηλυκό, η χήρα, η σκαμπρόζα,
πληθωρική, αδίστακτη, με ύφος κι όλο πόζα,
άνοιξε την καρδούλα της κι έβγαλε τον καημό της
κι όλα τα λάγνα εσώψυχα, κρεσέντο στο λυγμό της.
Άρχισε μ’ αναστεναγμό και με κρυφό μαράζι
κι όλο υποσχέσεις έδινε με σκέρτσo και με νάζι.

-Αχ! Γυρίζω μόνη κι έρημη σαν καλαμιά καμπίσια,
γιατί ο καλός μου από καιρό είναι στα κυπαρίσσια
κι έμεινε χέρσα η μεριά, ατρύγητο τ’ αμπέλι,
χορτάριασε ο κήπος μας, ζαχάρωσε το μέλι.
Απ’ τη νηστεία την πολλή και το πολύ το κλάμα
μάς έρχεται στη σκέψη μας συνέχεια ένα πράμα.
Στεγνώσανε τα χείλη μας, μα θα στο πω στα ίσια,
μιας και ρωτάς τον τόπος μας, εγώ 'μαι Βαλτινίσια,
και τούτο το κακόμοιρο μικρούλι κι ορφανούλι
πό 'χει τα ίδια βάσανα, κι αυτό ΄ναι Βαλτινούλι.

-Χαίρω κι εγώ κοπέλες μου, Παΐσιος, μοναχός,
ελάτε στο κελί μου να γίνει αγιασμός!
περάστε μέσα γρήγορα να σας ΄ξομολογήσω
και τα βαριά αμαρτήματα να σας τα εξαγνίσω.

Και στο κελί σαν μπήκανε πριν τον εσπερινό
τα ευχολόγια αρχίσανε «Δι’ ευχών το Βαλτινό...»

-Πάτερ ημών ευλόγησε και δος’ μας την ευχή σου
και δρόσισε τους κόρφους μας με την υγρή πνοή σου.

Ο άγιος Παΐσιος που έκανε συχνά εξαγνισμούς
στα ορφανά, στις χήρες, μα και στους μοναχούς,
παλάβωσε, ζαλίστηκε από τα θέλγητρά τους,
η ομορφιά τον τρέλανε, κι όλα τα’ απόκρυφά τους. 
Θεού σαρκός είχαν κι οι δυο. Γυμνές; «Αγία φύση».
Τα λάγνα τα κορμάκια τους τον είχανε κλονίσει.
Στους πειρασμούς και στις ορμές είχε κι αυτός λυγίσει
και δεν μπορούσε ο δυστυχής πλέον να λειτουργήσει.

Με το λιβάνι, το χρυσό, τη σμύρνα, τη θυμιάμα
βρέθηκαν χάμω και οι τρεις αγκαλιασμένοι αντάμα.
Με νάμα, με αγιόνερο είχαν γλυκομεθύσει,
πότε γλεντούσαν φυσικά και πότε παραφύση.

Η Βαλτινίσια λαίμαργη, μα και το Βαλτινούλι
ξεζούμισαν και ρούφηξαν τ’ αγίου το μεδούλι.
Τα «Κύριε ελέησον» και τα «Πάτερ ημών» τους
συνταίριαξαν το ωφέλιμο μαζί με το τερπνόν τους.

Άγγελοι μπαινοβγαίνανε, γιόρταζε η πλάση όλη,
στους βράχους στα Μετέωρα χορεύαν οι διαβόλοι.
Κι ένα σας λέω με σιγουριά κι όποιος μπορεί ας το νοιώσει,
πως, πέτρες, βράχια και σπηλιές είχανε πια στοιχειώσει.

Σαν ήρθε τούμπα ο τροχός και της ζωής η γύρα,
να ξεπληρώσει έπρεπε το χρέος της η μοίρα.
Ήγγικεν η ώρα ανατροπής, ώρα για τιμωρία,
για της ψυχής την κάθαρση και για την σωτηρία.

Και στους αγίους τέθηκε για να λυθεί το θέμα,
να εξαγνίσουν το κακό, να παταχθεί το ψέμα.

Κι έβγαλε νόμο, ο Νουμάς και πρότεινε σε δίκη 
εις την εσχάτη των ποινών, θάνατο, καταδίκη.
Στα τάρταρα, στην κόλαση ή κρέμασμα στους βρόχους,
ή στην πυρά να κάψουνε τους έκλυτους ενόχους.

Κι έγινε αναστάτωση, ξέσπασε μέγας σάλος,
διχογνωμίες, ένταση και χαλασμός μεγάλος.
Άλλοι φωνάζαν κι έλεγαν: Άφεση και Χαλάλι
κι άλλοι μες στο πινάκιο ζητούσαν το κεφάλι.
Άλλοι αναθεματίζανε, χάρη ζητούσαν άλλοι
κι άλλοι, τι κρίμα να χαθούν, έλεγαν, τέτοια κάλλη!

Είδαν οι Αγίοι τα δύσκολα κι αλλάξανε το σχήμα,
να τιμωρήσουν δυο ψυχές, είπαν πως είναι κρίμα.
Κι έτσι απ’ το Πανάγιον, στα δώδεκα επουράνια
μια ευκαιρία θέλησαν να δώσουν για μετάνοια.

Για να ξορκίσουν το κακό, που μόλυνε τη φύση,
τώρα μονάχα οι θεοί θα δίνανε τη λύση,
κι όλοι αποποιήθηκαν των ευθυνών τα βάρη
και την ευθύνη άφησαν το Πάνθεον να πάρει.

Αμέσως αποφάσισαν παραπομπή να θέσουν
τα περαιτέρω στους θεούς μπροστά να καταθέσουν.
Κι ήρθε ο χρόνος κι έφερε και το γλυκό να δέσει 
και στους θεούς τις στείλανε για δώρο, για πεσκέσι.

Στα τάρταρα στη φυλακή είχαν τις κολασμένες
και θεία δίκη απ’ τους θεούς ήλπιζαν οι καημένες.

Κι άκουσον κόσμε, άκουσον, τι έμελε να γίνει,
ως κι οι θεοί κολάστηκαν κι αμάρτησαν κι εκείνοι,
κι από τους θρόνους φεύγανε σα να ήταν ζαλισμένοι,
κατέβαιναν στα τάρταρα κι έβγαιναν τρελαμένοι.

Πολλοί θεοί ενέδωσαν και βρέθηκαν στην κόλαση
και την ψυχή θυσίασαν στης σάρκας την απόλαυση.

Κι έτσι το μέτρο χάθηκε κι ήρθαν τα πάνω, κάτω
κι απ’ την κορφή βρεθήκανε τα πράγματα στον πάτο.
Και μες στην παραζάλη αυτή και μες στην υστερία,
σάλεψε η πλάση κι άλλαξε ο κόσμος πια πορεία.

Διχάστηκε το Πάνθεον, κατέρρευσε η φύση όλη 
και τώρα βασιλεύανε παντού μόνο οι διαβόλοι.

Και μ΄ όλη αυτή την έκπτωση και την ακολασία,
κηρύχθηκε και έγινε η Δευτέρα Παρουσία.

Ήταν, λένε, κάποτε και είναι αληθινό
κάποια χήρα όμορφη κι ένα ορφανό,
κι όλοι το παραδέχονται εκεί στο Βαλτινό,
το ρεζουμέ του μύθου μας, που βγαίνει, το δεινό!!!
Πως, του διαβόλου η ομορφιά, το θηλυκό εν τέλει,
κολάζει Ανθρώπους, Άγιους και τους Θεούς αν θέλει.
Κι όπως ρουφάει η Χάρυβδη μέσα της το καράβι,
έτσι φουντώνει η φωτιά και φλέγεται κι ανάβει.
Κι όπως το σέρνει η γυνή μαζί της το καράβι,
έτσι μπαλώνει η ζωή τον κόσμο και τον ράβει.

Ο Χρόνος και η Αγάπη

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται,

η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,

«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα»

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.

«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.

«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».

«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.

Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:

«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:

«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;

«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.

«Ο Χρόνος;;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει , πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

10 Άγραφοι νόμοι

1. Νόμος της μηχανικής επισκευής - Αφού τα χέρια σας καλυφθούν εξ ολοκλήρου με γράσο, τότε θα αρχίσει να σας τρώει η μύτη σας ή θα θέλετε να πάτε στην τουαλέτα.

2. Nόμος της βαρύτητας - Οποιοδήποτε εργαλείο ή βίδα, όταν πέσει, θα κυλήσει προς τη λιγότερο προσβάσιμη γωνία.

3. Νόμος των πιθανοτήτων - Η πιθανότητα του να σας παρακολουθούν είναι ανάλογη της ηλιθιότητας της πράξης σας.

4. Νόμος των Τυχαίων Αριθμών - Αν καλέσετε λάθος αριθμό, η γραμμή ποτέ δεν είναι κατειλημμένη και κάποιος πάντα θα απαντήσει.

5. Νόμος του Άλλοθι - Αν πείτε στον προϊστάμενό σας ότι καθυστερήσατε να πάτε στη δουλειά γιατί έσκασε το λάστιχο του αυτοκινήτου σας, την επομένη όντως θα σκάσει το λάστιχο του αυτοκινήτου σας.

6. Νόμος των Αλλαγών - Όταν αλλάζετε λωρίδα κυκλοφορίας στο δρόμο, η λωρίδα που μόλις αφήσατε θα αρχίσει να κινείται πιο γρήγορα από εκείνη στην οποία μετακινηθήκατε.

7. Νόμος του Μπάνιου - Με το που βυθίζετε το σώμα σας στην μπανιέρα, είναι βέβαιο ότι το τηλέφωνο θα χτυπήσει.

8. Νόμος των Συναντήσεων - Η πιθανότητα να συναντήσετε τυχαία κάποιον που γνωρίζετε αυξάνεται άρδην όταν βρίσκεστε με άτομο που δε θέλετε να σας δουν μαζί.

9. Νόμος του αποτελέσματος - Όταν προσπαθήσετε να αποδείξετε σε κάποιον ότι ένα μηχάνημα δε δουλεύει, εκείνη τη στιγμή θα δουλέψει.

10. Νόμος της Βιομηχανικής - Η ένταση της φαγούρας είναι ανάλογη του βαθμού δυσκολίας στο να ξύσετε το συγκεκριμένο σημείο.

Δείτε και τις Γυναικείες τούμπες

Οι καλικάντζαροι στη Λαογραφία

Λέγανε οι γιαγιάδες τα παλιά χρόνια στα εγγονάκια τους για να κάθονται ήσυχα ότι κάθε νύχτα του Δωδεκαήμερου στους δρόμους του χωριού και στα χαλάσματα κυκλοφορούν οι τρομεροί Καλικάντζαροι!

Μα τι ήταν αυτοί οι καλικάντζαροι; Όπως λοιπόν έλεγαν οι παλιές γιαγιάδες, ήταν αερικά, ξωτικά.

Η πιο δημοφιλής κατηγορία όντων της λαϊκής μας παράδοσης είναι αναμφίβολα οι καλικάντζαροι. Η φαντασία του λαού μας σχετικά με το πώς είναι αυτά τα όντα οργιάζει.

Η αρχή των μύθων που είναι σχετικοί με τους καλικάντζαρους βρίσκεται στα πολύ παλιά χρόνια. Οι Αρχαίοι πίστευαν πως όταν οι ψυχές έβρισκαν την πόρτα του Άδη ανοιχτή, ανέβαιναν στον απάνω κόσμο και τριγύριζαν παντού, χωρίς έλεγχο και περιορισμούς.

Κυκλοφόρησε το τρίτο βιβλίο του Χάρη Αγγελή.

Το τρίτο βιβλίο του εξέδωσε ο συγχωριανός μας Χάρης Βασ. Αγγελής με τίτλο «Ξυπόλυτος καβαλάρης». Πρόκειται για ένα παραμύθι που έχει έντονα τα χαρακτηριστικά οικολογικού ενδιαφέροντος, με πολλά και ποικίλα μηνύματα, αλλά και με απόψεις τεκμηριωμένες με γνώσεις γεωπονίας.

Με ήρωες του παραμυθιού τον «Έκτορα», την οικογένειά του και τα άλογά του, «Κίτσα» και «Ερμής», ξετυλίγεται μια ιστορία, κάπου σε ένα χωριό κοντά στα Μετέωρα, αλλά από την άλλη μεριά του Πηνειού ποταμού (στο Βαλτινό).

Ο μικρός Έκτορας γνωρίζοντας σιγά σιγά τον κόσμο του, «ρουφάει» από την αγράμματη, αλλά σοφή γιαγιά του την ορθολογική και ισορροπημένη άποψη των πραγμάτων, μεταξύ ανθρώπων, ζώων, φυτών και γενικότερα την γνώση της ισορροπημένης λειτουργίας της φύσης.

Η άμεση επαφή με τη φύση του χωριού κάνει τον ξυπόλυτο καβαλάρη να απαξιώνει την χρήση των παπουτσιών, να κυκλοφορεί, αλλά και να ιππεύει ξυπόλυτος.

Το βιβλίο σχεδιάστηκε και εκτυπώθηκε στις «Γραφικές τέχνες: Δ. Τσιγάρα».

Την εικονογράφηση έκανε η Μαίρη Στίνη.

Ο Χάρης Αγγελής είναι γεωπόνος. Έχει εκδώσει άλλα δύο βιβλία με τίτλους: «Μυθιστορίες για μικρούς και μεγάλους» και η «Ερωτευμένη κορομηλιά».

Απεβίωσε ο Νικόλαος Ευαγγέλου Απόχας

Απεβίωσε την Δευτέρα 3 – 1 – 2011 ο σε ηλικία 77 ετών, ο Νικόλαος Ευαγγ. Απόχας. Ο Νικόλαος Απόχας γεννήθηκε το 1933 στο Βαλτινό.

Ήταν παντρεμένος με την Αικατερίνη Νικολάου και είχε δύο παιδιά τον Ευάγγελο και την Σταυρούλα.

Τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του.

Άγριος καυγάς στη Βουλή από δύο βουλευτίνες του ΠαΣοΚ

Ποιος είδε την βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Σούλα Μερεντίτη και δεν την φοβήθηκε! Μόλις άκουσε ότι δεν τοποθετήθηκε εισηγήτρια του κυβερνώντος κόμματος για ένα νομοσχέδιο την άκουσε όλο το κοινοβούλιο!

Δεν πίστευαν στ' αυτιά και τα μάτια τους όσοι βρίσκονταν ή περνούσαν έξω από την αίθουσα του κοινοβουλίου όπου συνεδρίαζε το ΚΤΕ ανάπτυξης. Μόλις η γραμματέας του ΚΤΕ, Κατερίνα Μπατζελή ενημέρωσε την κα Μερεντίτη οτι δεν θα είναι η εισηγήτρια σε ένα επόμενο νομοσχέδιο για την επιτροπή ανταγωνισμού έγινε "το έλα να δεις!"

Η κα Μερεντίτη ένιωσε την οργή να ξεχειλίζει και άρχισε να χτυπάει συνέχεια τα χέρια της στο έδρανο και να φωνάζει!

Πόρτες άνοιξαν και έκλεισαν με θόρυβο και φωνές ακούστηκαν σε μεγάλο μέρος της Βουλής. Κάποιοι έτρεξαν πανικόβλητοι να δουν τι συμβαίνει!

Ήταν η κα Μερεντίτη η οποία δεν μπορούσε με τίποτα να συγκρατήσει τα νεύρα της. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες απευθυνόμενη προς την κα Μπατζελή της είπε: "Ποια είσαι εσύ που με μηδενική κοινοβουλευτική εμπειρία με αποκλείεις από τις διαδικασίες;"

Κάποιοι φοβήθηκαν μάλιστα οτι η κα Μερεντίτη θα κινηθεί και απειλητικά εναντίον της κας Μπατζελή...

Πηγή: ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Αντί ευχές παραινέσεις

Ποίημα του Pablo Neruda, βραβείο Nobel Λογοτεχνίας 1971 Σε μετάφραση του Ιωάννου Πάνου.

Αργοπεθαίνει

αυτός που δεν ταξιδεύει,

αυτός που δεν διαβάζει,

αυτός που δεν ακούει μουσική,

αυτός που δεν γνωρίζει να βρίσκει

χαρά στα μάτια του.

Αργοπεθαίνει

Αυτός που καταστρέφει το φιλότιμό του,

Αυτός που δεν δέχεται ποτέ βοήθεια.

Αργοπεθαίνει

Αυτός που γίνεται αιχμάλωτος της συνήθειας

περπατώντας καθημερινά τους ίδιους δρόμους.

Αυτός που δεν αλλάζει ποτέ τα σημεία αναφοράς,

δεν διακινδυνεύει ποτέ να αλλάξει το χρώμα

των ενδυμάτων του ή δεν μιλάει ποτέ σε έναν άγνωστο.

Αργοπεθαίνει

Αυτός που αποφεύγει το πάθος

και το στρόβιλο αυτού, των συγκινήσεων

εκείνων που ξαναδίνουν το φως στα μάτια

και επουλώνουν τις τραυματισμένες καρδιές.

Αργοπεθαίνει

Αυτός που δεν αλλάζει ακρωτήρι

Όταν είναι δυστυχισμένος

στην εργασία ή στον έρωτα,

αυτός που δεν παίρνει ρίσκο

για να πραγματοποιήσει τα όνειρά του,

αυτός που ούτε για μια φορά στη ζωή του

δεν δραπέτευσε από τις συνετές συμβουλές.

Δράσε αμέσως!

Ζήσε τώρα!

Πάρε το ρίσκο σήμερα!

Μην αφήσεις τον εαυτό σου να αργοπαιθένει!

Μην στερήσεις να είσαι ευτυχισμένος!

2011 έτη φωτός

Γράφει ο Χρίστος Αρτινός
Eπιτέλους, άλλη μια αυταπάτη για την αλλαγή του χρόνου, έφθασε στο τέλος της. Πλανιόμαστε να λέμε ότι ο χρόνος αλλάζει. Ο χρόνος παραμένει ο ίδιος, εμείς είμαστε αυτοί που αλλάζουμε ή δεν αλλάζουμε...!

Ο χρόνος αλλάζει μόνο στα ημερολόγια και στα έγγραφα των συναλλαγών μας!

Χρόνος, σαν υπαρκτή έννοια δεν υπάρχει στο Σύμπαν. Ο γραμμικός χρόνος είναι δική μας εφεύρεση για να συνεννοούμαστε!

Όλοι ευχόμαστε την πρωτοχρονιά να γίνουν αλλαγές, δηλαδή να έρθει ένας σωτήρας που κάθε 365 μέρες, τον ονομάζουμε "καινούργιο χρόνο" και να μας αλλάξει τα ...φώτα!!!

Όλοι ξεχνάμε, ότι ο εαυτός μας χρειάζεται να αλλάξει και έτσι συλλογικά να αλλάξουν όλοι.

Οι ευχές υπόσχονται αγάπη, ειρήνη, υγεία, αφθονία, ευημερία και όλα τα καλά του κόσμου! Είναι όμως φραστικές και απλά εθιμοτυπικές. Στο τέλος της χρονιάς κάνοντας έναν πρόχειρο απολογισμό διαπιστώνουμε ότι "όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν"... Αυτά που πραγματικά αλλάζουν είναι αυτά που μας αξίζουν ή αυτά που μας οφείλονται!

"Γίνε η αλλαγή αυτή που θέλεις να έρθει" (Μαχάτμα Γκαντι).

Βεβαίως οι ευχές μας δεν πάνε χαμένες. Δημιουργούν μια ευνοϊκή σκεπτομορφή στο συλλογικό ασυνείδητο, που σιγά-σιγά με το πέρασμα των αιώνων, πείθεται ότι οι αλλαγές γίνονται από μέσα και όχι στα λόγια.

Εν τέλει στην ιστορία της ανθρωπότητας βλέπουμε ότι για να αλλάξουν όλα, γύρω μας και εντός μας, τις αποφάσεις τις παίρνει η καρδιά και όχι ο νους. Αλλάζοντας τον τρόπο που ηχεί η καρδιά μας προς τον κόσμο, αλλάζει και ο κόσμος που αγαπάμε.

Ο αιώνιος χρόνος και η αιώνια Αγάπη είναι ποιότητες που δεν μετρούνται!

Οι ευχές μας, χιλιοειπωμένες, ας αθροισθούν στο συλλογικό ασυνείδητο:

"Έτη φωτός, με πληρότητα και Αγάπη χωρίς όρους και όρια".