Μετά τα 40 γίνεσαι βάρος στην πατρίδα

 

«Ωραίο» κλίμα για να μεγαλώνει ένας νέος, να ξέρει δηλαδή, ότι θα είναι χρήσιμος μέχρι τα 40 του. Δουλειές του ποδαριού, έρωτες του ποδαριού, σπίτια πρόχειρα, έπιπλα μίας χρήσεως, ρούχα πολύχρωμα, πλαστικά φαγητά, κάποια ταξίδια και κάποιες εκδρομές και ύστερα στο εξπρές της ανυπαρξίας, για το αιώνιο ταξίδι.

Κάθε βήμα μέσα στην πραγματικότητα ακυρώνει τις υποσχέσεις. Σε άλλες εποχές δεν θα προλάβαινε να φτάσει τα 25 του, θα ’χε γίνει ανώνυμος ήρωας, ένας άγνωστος στρατιώτης στα πεδία των μαχών.

Πάλι καλά σήμερα που του δίνουνε τη δυνατότητα να φτάσει στην ηλικία των 40. Τι να τα κάνει τα υπόλοιπα χρόνια; Μετά τα 40 αρχίζει η κάμψη, οι αρρώστιες και τα γηρατειά. Ποιος τη θέλει τέτοια ζωή; Μετά τα 40 γίνεσαι βάρος στην πατρίδα. Που να βρεθούν τα χρήματα να σου πληρώσει τη σύνταξη; Που να βρεθούν τα χρήματα να σου εξασφαλίσει φάρμακα; Καλύτερα να λείπεις από αυτή την κόλαση, καλύτερα ο κύκλος σου να κλείσει στα 40.

Για να πετύχεις το στόχο σου φτιάχτηκε αυτός ο καινούργιος κόσμος, των πρόχειρων ανθρώπων. Καμία δέσμευση, όλα free. Ούτε δικαιώματα, ούτε απαιτήσεις, ούτε ασφάλειες, ούτε συγκεκριμένα ωράρια, ούτε σταθερή εργασία. Όποτε αισθανθούν πως σ’ έχουν ανάγκη, θα σε φωνάζουν να δουλεύεις. Μία ζωή απολυμένος, σκουπιδάκι στον αέρα, ώσπου να σε κάνουν τα καταραστείς την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκες. Ώσπου να σε κάνουν να στραφείς ενάντια στον εαυτό σου και να θελήσεις να τον σβήσεις με ουσίες και άλλα χημικά, γιατί πλέον δεν θα μπορείς να αντέξεις το βάρος της φτωχή σου ύπαρξης. Θα σε αναγκάσουν να κοιμηθείς πάνω στη βρώμικη κουβέρτα της φθοράς σου. Αυτά όλα τα πιάνει με το ένστικτό του ο νέος μαθητής, που μόλις ξεκινάει για τη ζωή, τα φορτώνεται χωρίς να το επιζητά και μαυρίζει ο τόπος γύρω.

Του Γιώργου Μανιώτη

Παρεμβάσεις στην τοπική κοινότητα Βαλτινού

 

Σε εργασίες αποκατάστασης φθορών σε τμήματα του οδικού δικτύου της Κοινότητας Βαλτινού, προέβη συνεργείο του δήμου Τρικκαίων και πραγματοποίησε τις απαραίτητες εργασίες αποξήλωσης, εξυγίανσης και ασφαλτόστρωσης ώστε να αποκατασταθεί άμεσα η οδική ασφάλεια.

Ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Βαλτινού κ. Βάιος Τσιγάρας, δήλωσε ικανοποιημένος από την άμεση ανταπόκριση του Δήμου Τρικκαίων, στο αίτημά του, καθώς οι οδοί σε σημεία του δικτύου παρουσίαζαν φθορές από την καθημερινή χρήση, τις καιρικές συνθήκες αλλά και από αποκαταστάσεις του οδοστρώματος μετά από επεμβάσεις σε υπόγεια δίκτυα και υπήρχε κίνδυνος για την ασφάλεια στη μετακίνηση των πεζών και στην κίνηση των οχημάτων.

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ

 

Λίγο πριν την δριμεία καταιγίδα. Κοχλάζουν απειλητικά τα ολόπηχτα σύννεφα στον ουρανό. Κομμάτια λιωμένου πάγου, κρυσταλλωμένος άνεμος, θυμωμένοι θεοί και κάτω-κάτω, στο ταψί της πεδιάδας, ανυπόμονα δέντρα σαλεύουν υπό φυγήν.
Όλοι ‒ και πάντα ‒ θέλουμε από κάτι να γλιτώσουμε, από κάτι που μας απειλεί να φύγουμε, από κάτι ν’ απαλλαγούμε που μας κατατρώει.
Και, να, ο ουρανός κατορθώνει κι αντιγράφει την ψυχή μας.
Ελάτε αστραπές και κεραυνοί. Ξεσηκώστε μας επί τέλους.

Του Ηλία Κεφάλα

Έρωτας και Πολιτική Ορθότητα

 

Δεν είναι λίγες οι φορές που βρεθήκαμε σε φοβερή αμηχανία όταν έπρεπε να συστήσουμε στην παρέα μας ή στους γονείς μας την γυναίκα-κοπέλα που μάς συνοδεύει. Με ποια λέξη να αποδώσεις τη σχέση σου με αυτήν; Μία λέξη που να αποδίδει με πιστότητα το περιεχόμενο της σχέσης και χωρίς να προσβάλλει ούτε τον τυχόν συντηρητισμό της γυναίκας συνοδού αλλά ούτε και την κυρίαρχη ηθική της κοινωνίας ή ακόμη και τον πουριτανισμό κάποιων, έστω και ελάχιστων.

«Από εδώ μία φίλη μου». Η συνήθης αυτή παρουσίαση μπορεί να λύνει πολλά προβλήματα αλλά είναι ήκιστα πειστική-ενημερωτική για τους άλλους, αφού κανείς δεν θα μάς πιστέψει πως η κοπέλα που μάς συνοδεύει είναι απλά μία «μία φίλη». Ίσως κάποιοι να καγχάσουν μέσα τους με το μικρό και αθώο ψεματάκι μας. Ίσως κάποιοι άλλοι να μάς κατηγορήσουν κιόλας για την ατολμία μας και ίσως-ίσως το θεωρήσουν και προσβολή για τη συνοδό μας.
«Από εδώ η σύντροφός μου». H παρουσίαση αυτή σίγουρα εμπεριέχει μεγαλύτερο ποσοστό αλήθειας και προϋποθέτει μία σχετική τόλμη τόσο από την πλευρά του ζευγαριού όσο κι από την πλευρά αυτών που θα την ακούσουν. Κι αυτό γιατί ο όρος «σύντροφος» είναι λίγο ουδέτερος που κρύβει πολλά και ταυτόχρονα λέει όσα θέλεις να αποκαλύψεις, χωρίς να βιάζεις ούτε την αλήθεια, ούτε τα προσωπικά δεδομένα αλλά και ούτε τη νοημοσύνη των άλλων. Σε μία τέτοια παρουσίαση κανείς δεν νιώθει αμηχανία και όλοι αφήνονται να πιστέψουν ό, τι θέλουν για το περιεχόμενο αυτής της σχέσης.
Ίσως κάποιοι πολύ τολμηροί και αρνητές των κοινωνικών σκοπιμοτήτων και κάποιων ηθικών αναστολών και στερεοτύπων να χρησιμοποιήσουν άλλες λέξεις, πιο αποκαλυπτικές, για το πραγματικό περιεχόμενο της σχέσης, όπως τα: «από εδώ το κορίτσι μου» ή το «από εδώ η δικιά μου» ή το «από εδώ το αίσθημά μου». Και τα δύο αυτά δεν εμπεριέχουν μόνον σε υψηλό βαθμό το στοιχείο της ενημέρωσης αλλά απελευθερώνουν τόσο τον πομπό όσο και τους δέκτες από το στοιχείο της αμηχανίας.

Θα ήταν άκρως ενδιαφέρον αν μπορούσαμε να καταγράψουμε τόσο τις αντιδράσεις των δεκτών σε κάθε μία ξεχωριστά από τις παραπάνω παρουσιάσεις της συνοδού μας αλλά και τις λέξεις που χρησιμοποίησαν αυτοί στην ενημέρωση-πληροφόρησή τους προς τρίτους για το περιεχόμενο της σχέσης μας. Κι αυτό γιατί σε μία επικοινωνία σημασία δεν έχει μόνον αυτό που λέμε-κοινοποιούμε αλλά κι αυτό που θέλουμε να κρύψουμε ή υπόρρητα το αποκαλύπτουμε με λέξεις που στην ασάφειά τους λένε και κρύβουν πολλά και δεν προσβάλλουν κανέναν.
Εννοείται πως κανένας άνδρας που σέβεται τον εαυτό του και τη σύνοδό του δεν θα την παρουσιάσει-συστήσει στους άλλους με φράσεις του τύπου: «από εδώ η γκόμενά μου» ή «από εδώ η ερωτική μου σύντροφος». Κι αυτό γιατί οι λέξεις που χρησιμοποιούμε δε είναι μόνον ο ήχος και η εικόνα (το σημαίνον) των εννοιών (το σημαινόμενο) και της σκέψης μας, αλλά και συστατικό στοιχείο της ποιότητας της Ταυτότητάς μας.

Ο αγώνας σχολικού ποδοσφαίρου μεταξύ των ομάδων ΓΕΛ Βαλτινού και 8ου ΓΕΛ Τρικάλων

 

Την Τρίτη 13 Φεβρουαρίου 2024, διεξήχθη ο αγώνας ποδοσφαίρου μεταξύ των σχολικών ομάδων του ΓΕΛ Βαλτινού και του 8ο ΓΕΛ Τρικάλων, στο πλαίσιο του πανελλήνιου σχολικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου 2023-2024.

Ο αγώνας έγινε στο γήπεδο των Καρυών, στις 09:00 το πρωί και το αποτέλεσμα ανέδειξε νικήτρια την ομάδα του ΓΕΛ Βαλτινού με σκορ 2-0.

Τα Βαλτσινιώτικα

 Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα

εδώ στα Βαλτσινιώτικα

θα λέμε τον καημό μας,

τα βάσανα, τις πίκρες μας,

τα «ωραία» απ’ το χωριό μας.

Με τον  πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ Στέφανο Κασσελάκη, είχε την ευκαιρία να ανταλλάξει κάποιες κουβέντες, η συγχωριανή μας Ντίνα Κουτή-Βαγγελού, κατά την πρόσφατη  επίσκεψη του προέδρου στην πόλη των Τρικάλων, με αφορμή το περιφερειακό συνέδριο του κόμματος, που διεξήχθη στη Λάρισα.

Ο Στέφανος Κασσελάκης συνοδευόμενος από τη βουλευτή του κόμματος Μαρίνα Κοντοτόλη, στάθηκε για λίγο και αντάλλαξε κάποιες πολιτικές σκέψεις με την Ντίνα...

Να υποθέσουμε ότι υπάρχει το ενδεχόμενο, η Ντίνα να βάλει πλώρη για τη βουλή; Δεν το γνωρίζουμε. 

Πάντως εθεάθη σε ανύποπτο χρόνο να κινείται και να διερευνά τους χώρους του κοινοβουλίου, φλερτάροντας με τα έδρανα!

Είδομεν.

Το «φάντασμα» του Μπούτα

 

Του Παύλου Ριζαργιώτη

Ωπα! Τι έγινε ρε παιδιά;  Πως στράβωσε έτσι το πράγμα; Ήρθαν τα πάνω, κάτω.   Εκεί που η κυβέρνηση της ΝΔ ήταν «στο γάιδαρο καβάλα» και δε λογάριαζε τίποτα και κανένα, τη βλέπουμε «με την ουρά στα σκέλια».

Εκεί που «όλα πήγαιναν ρολόι και τα πάντα ήταν υπό έλεγχο», γέμισαν οι δρόμοι με τρακτέρ αγριεμένων αγροτών και το φάντασμα του Μπούτα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα.

Εκεί όλοι περίμεναν ότι το πέρασμα της χαρτοφυλακίου της παιδείας από τα χέρια μιας «θεούσας» στα χέρια ενός «ιντερνιταρά» θα εξασφάλιζε τα «λάικ» του συνόλου των μαθητών, των φοιτητών και των εκπαιδευτικών, βλέπουμε να ξεσηκώνονται οι πάντες και να διαδηλώνουν σε σχολεία, σχολές και δρόμους.

 Εκεί που οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια και στις άλλες επιχειρήσεις δεν τολμούσαν να κουνήσουν ούτε το δαχτυλάκι τους από το φόβο του αφεντικού, βλέπουμε να οργανώνεται πανελλαδική, πανεργατική απεργία, με κίνδυνο να σβήσει το χαμόγελο της επιτυχίας από τα χείλη της νεαρής υπουργού εργασίας.

Εκεί που ο Μητσοτάκης, ως άλλος Λουδοβίκος, δήλωνε με στόμφο και καμάρι στη βουλή ότι «δεν υπάρχει αντιπολίτευση και μάλλον θα χρειαστεί η ΝΔ να αναλάβει κι αυτό το ρόλο», βλέπουμε το λαό της Ελλάδας να αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση, αφήνοντας με ανοιχτό το στόμα τον Πρετεντέρη και με γουρλωμένα μάτια τον Παυλόπουλο και τον Οικονόμου.

***

Όλα πήγαιναν καλά για τον Μητσοτάκη. Όταν παρέλαβε από τον Τσίπρα  όλοι οι οιωνοί ήταν ευνοϊκοί έως άριστοι.

Πριν παραδώσει η κυβέρνηση της πρώτης φοράς «αριστερά» είχε φροντίσει, παίρνοντας τη σκυτάλη από τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, να ολοκληρώσει επιτυχώς όλες τις «βρώμικες και βαριές δουλειές»: Να περικόψει ό,τι υπόλοιπο είχε απομείνει στους μισθούς και στις συντάξεις. Να αυξήσει τους φόρους στο λαό. Να πλήξει τα εργασιακά δικαιώματα. Να υποβαθμίσει τη δημόσια παιδεία και υγεία. Να μετατρέψει όλη τη χώρα σε μια στρατιωτική βάση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Φεύγοντας, άφησε στα κρατικά ταμεία κι ένα «γερό κομπόδεμα» ύψους 37 δισ. ευρώ που είχε μαζέψει στύβοντας το λαό, με το οποίο ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του θα μπορούσαν να ταΐζουν καλά τους διάφορους «επενδυτές», ντόπιους και ξένους.

Με το που ανέλαβε ο Μητσοτάκης ξεκίνησε να παίρνει όλα τα μέτρα που χρειαζόταν ώστε να προχωρήσει ακόμα παραπέρα αυτή την πολιτική χωρίς ενοχλήσεις, αντιδράσεις και μπερδέματα. Και σε πολύ μεγάλο βαθμό – αν όχι απόλυτα – το πέτυχε.  Το ένα μετά το άλλο έρχονταν τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης της ΝΔ, αλλά η εντύπωση που περνούσε στην «κοινή γνώμη» ήταν ότι  αυτά  κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση και έχουν τη λαϊκή αποδοχή και στήριξη.

Φρόντιζαν γι’ αυτό τα συστημικά ΜΜΕ που είχαν ταϊστεί επαρκώς και καταλλήλως για να κρύβουν την αλήθεια και να διαστρέφουν την πραγματικότητα, ενώ τα απανωτά γκάλοπ δημιουργούσαν, σιγά αλλά σταθερά, τη βεβαιότητα ότι άλλη λύση πλην αυτής του Μητσοτάκη δεν υπάρχει. Από την άλλη, η συστημική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, της Ελληνικής Λύσης, του Μέρα 25 ήταν από απούσα μέχρι συναινούσα και πάντως ουδέν έπραττε ενάντια στην κυβερνητική πολιτική.  Κι έμεινε μόνο το ΚΚΕ να πολεμάει αυτή την πολιτική στη βουλή και τους δρόμους, χωρίς όμως αυτό ν’ ακούγεται πουθενά. Ταυτόχρονα και προκειμένου να μην υπάρξουν «ξαφνικά και απρόοπτα» που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν την «διαμορφωμένη κατάσταση», είχαν ενεργοποιηθεί η ΚΥΠ και διάφορα συστήματα παρακολούθησης, όπως το πρέντατορ κ.α., που παρακολουθούσαν τους πάντες και έδιναν συνεχή αναφορά.

Έτσι η κυβέρνηση της ΝΔ κατάφερε, όχι μόνο να ψηφίσει και να υλοποιήσει ένα πολύ μεγάλο αριθμό  αντιλαϊκών νόμων, αλλά και να περάσει «αβρόχοις ποσί» μεγάλες καταστροφές που, εξαιτίας της δικής της πολιτικής, βρήκαν τη χώρα κατά τη διάρκεια της πρώτης κυβερνητικής τετραετίας, όπως οι χιλιάδες νεκροί από την πανδημία, οι πνιγμοί μεταναστών και προσφύγων στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, οι τεράστιες ζημιές στα δάση από τις πυρκαγιές κ.α.

Έτσι κατάφερε να πάρει και τις εκλογές εξασφαλίζοντας μια δεύτερη συνεχή κυβερνητική θητεία και μάλιστα με μεγαλύτερα εκλογικά ποσοστά από πριν. Τώρα πια ο Μητσοτάκης «πετούσε στα σύννεφα». Στη βουλή η κατάσταση που είχε διαμορφωθεί ήταν ακόμα καλύτερη γι’ αυτόν, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούσε μεν να είναι αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά με συντετριμμένα τα εκλογικά ποσοστά του και υπό την απειλή της διάλυσης, το ΠΑΣΟΚ παραμένει σε χαμηλό και, εν πολλοίς, ακίνδυνο εκλογικό επίπεδο και τα ακροδεξιά κομματίδια που έχουν εμφανιστεί στο κοινοβούλιο τελούν υπό την επίβλεψη και τον έλεγχο των ακροδεξιών του κόμματός  του, όπως ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης, ο Πλεύρης.

***

Και ξάφνου, η κυβέρνηση βρίσκεται απέναντι σε μαζικές και δυναμικές λαϊκές αντιδράσεις. Απέναντι σε μια αντιπολίτευση μεγάλη και πραγματική. Τώρα δεν έχει να κάνει ούτε με τον Κασσελάκη που αμερικανικά «περί άλλα τυρβάζει», ούτε με τον  Ανδρουλάκη που ευρωπαϊκά «αλλού αρμενίζει». Έχει να κάνει με το γίγαντα λαό που ξεσηκώνεται ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της.

Αυτή η λαϊκή αντιπολίτευση δεν είναι  κεραυνός εν αιθρία. Όταν ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας, μιλώντας πριν καιρό στη βουλή, την προανήγγειλε, ο Μητσοτάκης «ζούσε στον οίστρο του ασυναγώνιστου» και δεν άκουγε τίποτα. Τώρα που η βουή των τρακτέρ και τα συνθήματα των φοιτητών ακούγονται απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας θα κατάλαβε πως κανείς δεν μπορεί να υποτιμά και να μην υπολογίζει τη δύναμη του λαού…

Μεροδούλι - μεροφάι

 

Όταν κάποτε το δροσερό αεράκι έφερε μέσα στο χωριό τους τη μυρωδιά της βενζίνης και του καμένου λάστιχου, όλοι νόμισαν ότι τους καλούσε η ελευθερία και η πρόοδος. Μεθυσμένοι από ευτυχία και χαρά μάζεψαν τα λιγοστά τους πράγματα, εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και τα χωράφια τους και έγιναν ανειδίκευτοι εργάτες στην μεγάλη πολιτεία. Νοίκιασαν κάτι ανήλιαγα υπόγεια και κάτι χαμόσπιτα, στο πίσω μέρος κάποιας αυλής κι άρχισαν να ζουν το όνειρό τους. Αγόρασαν ψυγείο, ράδιο και πλαστικές κουβέρτες για να σκεπάζονται τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Έπιασαν δουλειά σε κάποιο εργοστάσιο ή στις οικοδομές, έγιναν θυρωροί, υπάλληλοι του δήμου και ένιωσαν για τα καλά αυτό που τους έλεγαν παλιά: «μεροδούλι - μεροφάι».

Τα σαββατοκύριακα δούλευαν και σε κάτι άλλες δουλειές, για να τους μένει και κάτι και να το βάζουν στην άκρη. Δουλεύοντας σαν τα σκυλιά μέρα και νύχτα, έκαναν οικονομίες, πήραν δάνεια, απέκτησαν δικό τους σπίτι και αυτοκίνητο, σπούδασαν τα παιδιά τους και νόμιζαν ότι είναι ευτυχισμένοι. Τα παιδιά τους μόλις ένιωσαν ότι μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους, λάκισαν πολύ μακριά από αυτή τη σφαγή. Μετανάστευσαν σε άλλα κράτη, πολύ μακριά και τους άφησαν ολομόναχους να κουβαλήσουν τα γηρατειά τους. Για να νιώθουν λίγο ζωντανοί και να παίρνουν αέρα θυμήθηκαν τα ερειπωμένα σπίτια τους πίσω στο χωριό. Γύρισαν λοιπόν, τα έφτιαξαν, τα περιποιήθηκαν και κάθε σαββατοκύριακο γυρνούσαν πίσω σε αυτά και άναβαν το τζάκι.

Πολλοί είχαν αποφασίσει ότι θα έπαιρναν σύνταξη, να γυρίσουν πίσω σε αυτά και να ζήσουν εκεί, ώσπου να κλείσουν τα μάτια τους…

Του Γιώργου Μανιώτη

Σε κλίμα ευφορίας, και ευεξίας η "κοπή πίτας" του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού

 

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η κοπή πίτας του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού το Σάββατο 10 -2- 2024 στην ταβέρνα του Λάκη Βότσιου στο Βαλτινό.

Η εκδήλωση, που στόχο είχε την σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των μελών και φίλων  του Συλλόγου, εξελίχθηκε μέσα σε κλίμα ευφορίας, και ευεξίας, καθώς μετά τη τελετή κοπής πίτας, που έγινε από την Πρόεδρο κα. Ρίκα Πλεξίδα-Βότσιου και τα μέλη του Δ.Σ., οι παρευρισκόμενοι είχαν την ευκαιρία να διασκεδάσουν με πλούσιο φαγοπότι και χορό.  

 

Κτήρια του Βαλτινού που τα στοιχειώνουν οι αναμνήσεις

 

Δημοτικό σχολείο Βαλτινού. Το κτίριο θεμελιώθηκε το 1940 και η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1948. Εδώ, σ’ αυτό το σχολείο, γενεές και γενεές συνάντησαν την ανάγνωση, τη γραφή, τη σκέψη, τη γνώση, την κοινωνική διάσταση του κόσμου...

Εδώ έγραψαν με το κονδύλι πάνω στην μαύρη πλάκα, και με την κιμωλία στον πίνακα τα πρώτα τους γράμματα α, β, γ, δ... Σ’ αυτή την αυλή, αγόρια και κορίτσια, σαν πολύβουα μελίσσια, παίξανε, γελάσανε, κλάψανε και ματώσανε τα γυμνά τους παιδικά γόνατα.

Εδώ ανακαλύψανε ακόμα τη συλλογικότητα, τη συνεργασία και την αλληλεγγύη, που πλουτίζουν και δίνουν νόημα στην κοινωνική συμβίωση...

Ο ναός του Αγίου Αθανασίου Βαλτινού είναι το παλαιότερο κτίσμα του χωριού. Η κατασκευή του, χρονολογικά ανάγεται στο τέλος του 19^ου αιώνα και στις απαρχές του 20^ου. Κτίστηκε δηλαδή περίπου τη δεκαετία του 1880. Ο καθορισμός του πολιούχου της ενορίας του ναού Αγίου Αθανασίου Βαλτινού έγινε με το Βασιλικό Διάταγμα της 29ης Ιουλίου 1912. Ο ναός πανηγυρίζει κάθε χρόνο στις 18 Ιανουαρίου και στις 2 Μαΐου.

Σ’ αυτό το χώρο, εκτός από τις κυριακάτικες λειτουργίες, έλαβαν και λαμβάνουν χώρα τα διάφορα εθιμοτυπικά και θρησκευτικά τελετουργικά: πανηγύρια, γάμοι, βαφτίσεις, κηδείες, μνημόσυνα κλπ. 

Αναμφίβολα ο χώρος αυτός, προσιτός και οικείος σε όλους μας, είναι φορτισμένος με προγονικές μνήμες και συναισθηματισμούς και αποτελεί σημείο αναφοράς όλων των κατοίκων του χωριού.

Και είτε το θέλουμε είτε όχι, από την αρχή του βίου μας μέχρι την τελευταία εξόδιο ακολουθία περιδιαβαίνουμε το χώρο αυτό πολλές φορές.

Είναι ένας χώρος με μια ιστορική συνέχεια, ο χώρος που τον περιδιάβηκαν οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού, ο χώρος που τον περιδιαβαίνουμε εμείς σήμερα και ο χώρος, που θα τον περιδιαβαίνουν στο μέλλον οι απόγονοί μας. 

Το ξωκλήσι της Παναγίας. Το δάσος με το ξωκλήσι της Παναγίας Βαλτινού αποτελούσε ανέκαθεν και αποτελεί ακόμη και σήμερα σημείο αναφοράς για όλους τους κατοίκους του χωριού Βαλτινού, αλλά και της ευρύτερης περιοχής.

Μέσα στο υπέροχο δάσος, στο πυκνό και ποικιλότονο πράσινο, με εξαίσια θέα, οι πρόγονοί μας έστησαν το ξωκλήσι της Παναγίας, για να δοξάσουν, έκθαμβοι, το θαύμα της δημιουργίας και να ανοίξουν τους δικούς τους διαύλους επικοινωνίας με το θείο.

Πηγή ελπίδας, χαράς, γαλήνης, παρηγοριάς και ανακούφισης για πολλούς ανθρώπους αυτό το εκκλησάκι. Η λατρεία της Παναγίας, λατρεία σταθερή κι αγαπημένη μέσα στους αιώνες, έχει επιβιώσει σαν μια ανάμνηση ζεστή στη λαϊκή συνείδηση κατά τον εορτασμό της μνήμης, της Κοίμησης της Θεοτόκου.

Σαν αυτοσυστήνεται, αναφέρεται ποικιλώνυμα ως: H παναγία του Θεού, η παναγία των ανθρώπων, η παναγία του δάσους, η παναγία του χωριού, η παναγία των χρωμάτων, η παναγία του φωτός, η παναγία της σαγήνης, η παναγία των αιώνων, η παναγία του σήμερα, η παναγία των τεσσάρων εποχών, η παναγία της συγχρονίας και της διαχρονίας, της κάθε μέρας και της κάθε ώρας, η παναγία της καρδιάς μας…

Το Δημοτικό κατάστημα - Δημαρχείο, βρίσκετε στο κέντρο του Βαλτινού. Κατασκευάστηκε για τις ανάγκες των υπηρεσιών του Δήμου Καλλιδένδρου το 2000 και σήμερα στεγάζει και καλύπτει τις υπηρεσίες της εδαφικής περιφέρειας Καλλιδένδρου, του Δήμου Τρικκαίων.
Τα εγκαίνια του Δημαρχείου έγιναν στις 4 -9 - 2001.

Το Δημοτικό κατάστημα αποτελεί αρχιτεκτονικό στολίδι για την περιοχή. Είναι ένα όμορφο και επιβλητικό κτήριο που προσδίδει αισθητική στο χώρο, αλλά το κυριότερο είναι, ένας χώρος διοίκησης, προφοράς υπηρεσιών, δημιουργίας, οργάνωσης και επίτευξης νέων αναπτυξιακών στόχων.

ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ

 

Μεγάλωσα στην αγκαλιά των δέντρων και οι κάθε είδους φυλλωσιές ήταν η καθημερινή μου σκέπη. Μέσα στα σύδεντρα αναπαυόταν το βλέμμα μου, ενώ το σώμα, ανεκτικό και ανθεκτικό πάντα στα αγκάθια των θάμνων, δυνάμωνε με αυτοσχέδιες γυμναστικές ασκήσεις κάτω από τα στιβαρά κλωνάρια. Όταν βγήκα στον κόσμο νόμιζα πως τα αθώα και αμερόληπτα αγκάθια τα είχα αφήσει πίσω μου, αλλά ‒ τι διάψευση ‒ αυτά μεταμορφωμένα βρίσκονταν παντού και μάλιστα πιο ανθεκτικά, πιο επιθετικά και ατελείωτα αυτή τη φορά. Και από τα εξωτερικά αγκάθια πιο οδυνηρά ήταν και είναι τα εσωτερικά, εκείνα που τρυπώνουν μέσα μας και από εκεί κατατρώνε την ύπαρξή μας. Τα αγκάθια των απορρίψεων, των απογοητεύσεων, των αποτυχιών και, κυρίως, των διαρκών απωλειών.

Ω, καλύτερα πάντα πίσω εκεί στην αγκαλιά των δέντρων, στην εποχή των αναμάρτητων ονείρων. Το λέμε συνεχώς από μέσα μας και το θέλουμε, ας ξέρουμε, πια, πως είναι αδύνατο.

Του Ηλία Κεφάλα

Η Άνοιξη - Λαογραφικά του Βαλτινού. Του Ευαγγέλου Σ. Στάθη

 

Ο κόσμος άλλαξαν, άλλαξαν κι οι καιροί. O tempora o mores! (Ω καιροί, ω ήθη).

Ε, σ’ όλα αυτά και σ’ άλλα τέτοια πετάει το μυαλό των γέρων, και καλά κάνει και πετάει.

Εκεί πέταξε και το δικό μου και έγραψα τούτα δω. Τα έγραψα έτσι, άτακτα, όπως μού ’ρχονταν. Και τι πειράζει στο κάτω κάτω;

Την κουρασμένη ψυχή του αγρότη και του κτηνοτρόφου που χείμαζαν τέσσερις μήνες έρχονταν να την ανακουφίσει η Άνοιξη. Πρώτος μήνας της Άνοιξης ο Φλεβάρης. Με τον μήνα αυτόν ή με το πρώτο δεκαήμερο του Μάρτη συμπίπτουν οι Απόκριες και το καρναβάλι. Οι Απόκριες αποτελούσαν τις πρώτες ανοιξιάτικες γιορταστικές εκδηλώσεις.

Ο κόσμος χαλούσε. Με τη διασκέδαση, τις συνεστιάσεις, τα πλούσια τραπέζια και τα φιλέματα, τόνωνε τους συγγενικούς και φιλικούς δεσμούς των κατοίκων του χωριού.

Πλούσια φαγητά, μασκαρέματα, διασκέδαση, ξεφαντώματα αυθόρμητα, όχι σαν σήμερα. Και κοινωνικές επισκέψεις. Τα αγγόνια επισκέπτονταν τους παππούδες, τα κουμπαράκια τους νονούς, οι νιόπαντροι τους γονείς τους.  (Για τις Αποκριές θα επανέλθω και θα σας τις περιγράψω εκτενέστερα σε άλλη ανάρτηση).

 Μετά ο λαός περίμενε πώς και πώς τον Μάρτη και γι’ αυτό τον καλωσόριζε με την χαρμόσυνη εκφώνηση «πριτς Μαρτάκη μ’ τά ’βγαλα τα προβατάκια μ’». Και μαζί μ’ αυτόν καλωσόριζε και την Άνοιξη.

Μικροί και μεγάλοι, γεωργοί και κτηνοτρόφοι, κτιστάδες, ψαράδες, κεραμαράδες, ξεχύνονταν με χαρά και κέφι στη φύση και στις δουλειές τους.

 Η Άνοιξη. Α!, η Άνοιξη ήταν αλλιώς. Τότε έρχονταν σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα, όχι όπως σήμερα. Σήμερα έχουμε δυο εποχές, χειμώνα και καλοκαίρι. Μόλις σταματούν τα κρύα, αρχίζουν αμέσως οι ζέστες. 

Κατά τον Φλεβάρη ντροπαλά - ντροπαλά άρχιζε να ανοίγει τα λουλούδια της η αμυγδαλιά. Και δειλά - δειλά ακολουθούσαν να πρασινίζουν με το φύλλωμά τους όλα τα δέντρα και όλη γενικά η φύση να γίνεται χλοερή. Άρχιζαν να κινάν τα νερά τους οι φλέβες και τα ποτάμια. Τότε και τα βατραχάκια άρχιζαν τη συναυλία τους με την μελωδική τους φωνή βρεκεκέξ κουάξ κουάξ βρεκεκέ βρεκεκέ βρεκεκέξ!

Ξεθάρρευαν κι οι τσομπαναραίοι κι άρχιζαν να βγάζουν τα πρόβατά τους για βοσκή. Κοπάδια με προβατίνες που τις ακολουθούσαν τα αρνάκια τους πηδώντας και χορεύοντας. Βουκολική και ειδυλλιακή σκηνή. Και άλλα ζώα, βοοειδή, ιπποειδή, μικρά και μεγάλα.

Μοσχάρια, πουλάρια, κατσίκια, σκυλιά τσοπανόσκυλα, όλα.

Όλος ο κόσμος έξω, μικροί, μεγάλοι, άντρες, γυναίκες, παιδιά. Όλοι στις εργασίες τους, στα χωράφια, στα ζώα, στις δουλειές τους ο καθένας.  

Κι ο καιρός σύμμαχός τους. 

Κι η φύση τη δουλειά της. Ξυπνούσε από τον πολύμηνο λήθαργο και οργίαζε.

Η δύναμη της ευγνωμοσύνης είναι θαυματουργική

 

Δεν είναι δυνατόν να μην έχουμε προβλήματα, αυτά μας κεντρίζουν ν’ αναπτυχθούμε και να μεταμορφωθούμε. Συνήθως επικεντρώνουμε την προσοχή μας σ' εκείνο που δεν πάει καλά στη ζωή μας και ξεχνάμε αυτό που πάει καλά. Πράγματι υπάρχουν πολλά πράγματα που πάνε καλά. Ας δούμε την υγεία μας. Το σώμα μας είναι ένας θαυμάσιος ναός που μας δίνει τη δυνατότητα να βιώνουμε το θαύμα της ζωής. Τις περισσότερες φορές αυτό το θεωρούμε σαν δεδομένο. Εάν έχουμε μια αγαπημένη οικογένεια, μία ικανοποιητική σχέση, ή μία καλή φιλία, είμαστε τυχεροί. Και η οικονομική μας κατάσταση, ίσως να μην μπορούμε να έχουμε ό,τι θέλουμε, αλλά υποθέτω πως έχουμε να φάμε, να ντυθούμε και μια σκεπή πάνω απ’ το κεφάλι μας.

Ας κάνουμε έναν κατάλογο που ν’ αφορά εκείνα τα πράγματα για τα οποία θα πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι και ευγνώμονες. Κι ας αναρωτηθούμε: «ποια θετικά πράγματα στη ζωή μας θεωρούμε ως δεδομένα;» Δεν έχει σημασία πόσες δυσκολίες αντιμετωπίζουμε, σίγουρα μπορούμε να βρούμε κάποια πράγμα στη ζωή μας για τα οποία νιώθουμε ικανοποιημένοι. Μια φορά κάθε τόσο ας εξετάζουμε ξανά τα δώρα που έχουμε λάβει από τη ζωή. Αν συνειδητοποιήσουμε πόσο πλούσιοι είμαστε, θα νιώσουμε τη χαρά που πηγάζει από τη γνώση, του πόσο τυχεροί είμαστε.

Ανάλογα πώς αλλάζει η στάση μας απέναντι στις συνθήκες της ζωής μας, αλλάζουν και οι συνθήκες αυτές. Η δύναμη της ευγνωμοσύνης είναι θαυματουργική. 

Όταν μαθαίνεις ν' αγαπάς την κόλαση, πηγαίνεις στον παράδεισο.

Η μουσική βραδιά της Νάσιας Ριζαργιώτη, και του Βαλάντη Σωτηρίου στη «Σουίτα»

 

Ένα υπέροχο μουσικό ταξίδι, μια μαγευτική βραδιά με αγαπημένα έντεχνα και λαϊκά τραγούδια παρουσίασαν το βράδυ του Σαββάτου 3-2-2024, στη Σουίτα art cafe, η συγχωριανή μας Νάσια Ριζαργιώτη, (στο τραγούδι), και ο πιανίστας και συνθέτης Βαλάντης Σωτηρίου.

Μέσα στον πανέμορφο χώρο του art cafe Σουίτα, που χαρακτηρίζεται από μια ιδιαίτερη και υψηλή αισθητική και αποπνέει μια ενέργεια από τα βάθη της ιστορίας του, οι δυο ταλαντούχοι καλλιτέχνες παρουσίασαν ένα ποιοτικό μουσικό πρόγραμμα με επιλογές από έντεχνη και λαϊκή μουσική καθώς και από δικά τους τραγούδια.

Οι δύο καλλιτέχνες με τις μελωδίες, τους στίχους και τις ερμηνείες τους, άγγιξαν τις ψυχές των ανθρώπων, του πολυπληθούς κοινού που παρακολούθησε με μεγάλο ενδιαφέρον και συγκίνηση το πρόγραμμα, κερδίζοντας έτσι το αυθόρμητο και ζεστό χειροκρότημα!

Τι ψάχνουμε άραγε να βρούμε στα παλιά;

 

Τι ψάχνουμε άραγε να βρούμε στα παλιά;

Τι νόημα ζητάει το παρελθόν, όταν όλα κοιτάζουν το μέλλον;

Ποια ουσία ζωής να βρει κανείς στη γνώση των φευγάτων;

Προς τι η καταβύθιση στην ιστορία, τη μυθολογία, τη μνήμη, την παράδοση;

Προς τι η παραμυθία του γένους;

Κι όμως δυνητικά, εκεί μέσα στο συντελεσμένο γεγονός της παρελθούσης εικόνας κάτι αντιστέκεται στον μηδενισμό, στο άμορφο ή το τερατώδες του κενού, στην απελπισία του εφήμερου βίου. Κάτι αθόρυβο γαληνεύει την ψυχή, απαλλαγμένο από την κερδοσκοπία του νου και την απληστία της έντασης, καθησυχάζει την αγωνία, ματαιώνει το αίσθημα της ματαιότητας, τελετουργεί υποβλητικά στην κάθαρση του φόβου, αρμόζει το μέτρο στην αλαζονεία του εαυτού μας. Μας κοινωνεί στην αλληλουχία του χρόνου, μας αξιώνει στη συνάφεια και στη συνέχεια του αέναου κόσμου.

Πώς να γίνουμε δέντρα μεγάλα δίχως ρίζες βαθιές;

Πόσο να εκταθούμε, αν δεν πατήσουμε σε μνήμες που μας ξεπερνούν;

Πόσο μακριά να φτάσουμε δίχως κέντρο, δίχως τόπο κοινό που να σταθούμε;

Ποιοι είμαστε δίχως τους άλλους;

Από δω περάσανε κι αυτοί κι εκεί που πήγανε θα πάμε όλοι.

«Καλά να ’μαστε...», θα έλεγε χαμογελώντας κι η γιαγιά Αικατερίνη, ανάγοντας λιτά την κοινοτοπία σε σοφία απαράμιλλη.

Η «κοπή πίτας» του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού

 Ανακοίνωση

Ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού σας προσκαλεί στην «κοπή πίτας», η οποία θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2024 και ώρα 8:00 μ.μ. στην ταβέρνα του «Λάκη Βότσιου», στο Βαλτινό.

Τιμή εισόδου: 5 ευρώ για την ενίσχυση του Συλλόγου. Για τα μικρά παιδιά η είσοδος είναι ελεύθερη. Για κρατήσεις θέσεων στο Τηλ.: 24310 94454

Το Δ.Σ.

του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού

Η «Νέα Γλώσσα» και η «Διπλή Σκέψη» του Υπουργείου Παιδείας.

 

Τα «Ιδιωτικά» Πανεπιστήμια και τα «Μη-Κρατικά». Ενημέρωση ή Προπαγάνδα;

Η κυβέρνηση με την εξαγγελία της περί ίδρυσης Ιδιωτικών Πανεπιστημίων δεν ξάφνιασε μόνο για την σπουδή της αλλά και με τον τρόπο που την εξήγγειλε. Ανεξάρτητα από το εάν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με την εν λόγω εξαγγελία θα ήταν περίεργο να μην εστιάσει την προσοχή του στο επικοινωνιακό κομμάτι αυτής.

Φαίνεται πως το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης αλλά και του υπουργείου Παιδείας γνωρίζουν πολύ καλά την τεχνική και την τέχνη να βρίσκουν τις  κατάλληλες λέξεις για να παρουσιάσουν ένα νομοθέτημα-τομή για την Ελλάδα. Φαίνεται να πιστεύουν πως μία εκπαιδευτική τομή σαν κι αυτή της ίδρυσης

Κι αυτό γιατί η αναγκαία κοινωνική συναίνεση και αποδοχή τέτοιων ριζικών   αλλαγών στα Πανεπιστημιακά δεδομένα της χώρας μας που αγγίζουν τα όρια της αντισυνταγματικότητας, όπως καταγγέλλει η αντιπολίτευση, χρειάζεται και το ανάλογο γλωσσικό πλαίσιο. Οι άνθρωποι, δηλαδή, και οι πολίτες ειδικότερα πρώτα αποδέχονται τη «Λέξη» που κοινοποιεί-γνωστοποιεί ένα νόμο (το γνωστό σημαίνον  του Φερντινάν ντε Σωσσύρ) και μετά υιοθετούν και το βαθύτερο πυρήνα–περιεχόμενο του νομοθετήματος (το σημαινόμενο).

Ειδικότερα η κυβέρνηση απέφυγε να μιλήσει για «Ιδιωτικά» Πανεπιστήμια και αντ’ αυτού μίλησε για «Μη Κρατικά, Μη Δημόσια και μη Κερδοσκοπικά» Πανεπιστήμια. Φαίνεται πως η λέξη «Ιδιωτικά» στην Ελλάδα προκαλεί ακόμη και σήμερα περίεργα ιδεολογικά αλλεργικά φαινόμενα.

Έτσι από την εξαγγελία απουσιάζει η ενοχλητική λέξη «Ιδιωτικά» και αντικαθίσταται από τις αντίθετες με την προσθήκη του αρνητικού «Μη». Αυτό έχει ως συνέπεια στο νου του πολίτη να μένει η θετική έννοια «Δημόσιο» και να εξαϋλώνεται το αρνητικό «Μη».

Όλες οι παραπάνω επικοινωνιακές ταχυδακτυλουργίες της κυβέρνησης παραπέμπουν ευθέως στην «Διπλή Σκέψη», όπως αυτή αναπτύσσεται και προβάλλεται ως αναγκαιότητα   στο έργο του Όργουελ «1984».  Μία «Διπλή Σκέψη» που συνιστά το απόλυτο εργαλείο υποβολής και υποταγής των πολιτών στα κελεύσματα της κάθε εξουσίας.

 «Να ξέρεις και να μην ξέρεις, να συνειδητοποιείς την πλήρη αλήθεια και να λες προσεκτικά κατασκευασμένα ψέματα, να εκφράζεις ταυτόχρονα απόψεις που αυτοαναιρούνται…Να ξεχνάς αυτά που δεν βολεύουν και να τα ξαναθυμάσαι όταν βολεύουν…».

Δεν απέχει πολύ, λοιπόν, από τα παραπάνω και η επικοινωνιακή τεχνική της κυβέρνησης που χρησιμοποιώντας το εργαλείο της «Διπλής Σκέψης» και εντάσσοντάς το στην  ευρύτερη έννοια της «Νέας Γλώσσας» (new speak) προσπαθεί να μειώσει τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης και να προκαλέσει στους πολίτες τη “δημιουργική σύγχυση”.

Από τα παραδοσιακά τραγούδια του τόπου μας

 Το ελληνικό δημοτικό τραγούδι δεν έπαψε ποτέ να υφίσταται όπως και δεν έπαψαν οι Έλληνες να γλεντούν ή να μοιρολογούν τα προσφιλή τους πρόσωπα. Ήταν απαραίτητο στοιχείο της κοινωνικής ζωής συντρόφευε, ψυχαγωγούσε, παρηγορούσε, εξασφάλιζε τη συνέχεια του πολιτισμού και των παραδόσεων. Στα δημοτικά τραγούδια κυριαρχεί το συναίσθημα και η άμεσες αναφορές στην καθημερινή ζωή τις χαρές, τις λύπες του λαού που τα δημιουργεί και τα χρησιμοποιεί.

Καταγράφοντας, διασώζοντας και διαδίδοντας τα παραδοσιακά τραγούδια του τόπου μας, παρουσιάζουμε ένα βίντεο με την κ. Ντίνα Ανδρέου - Βότσιου, από το Βαλτινό, να μας τραγουδάει με την υπέροχη φωνή της, ακαπέλα, το παραδοσιακό τραγούδι «Τρεις περδικούλες».

 

Τρεις περδικούλες 

Ωρέ! Τρεις περδικούλες κάθονταν
στη ράχη στο Περτούλι.

Ωρέ! Η μια κοιτάει τα Τρίκαλα
 κι η άλλη το Γαρδίκι.

 

Ωρέ! Κι η Τρίτη η μικρότερη
μοιρολογάει και λέει:

-Ωρέ! Καλά ήσουν Κώστα μ’ στο βουνό,
τι γύρευες στην πόλη;

 

-Ωρέ! Ήρθα να ιδώ τους φίλους μου
να δω τους συγγενείς μου.

Ωρέ! Οι φίλοι με ξεχάσανε
κι αυτοί κι οι συγγενείς μου!

Η διάλεξη του Μάνου Χατζιδάκι για το Ρεμπέτικο

 

Τέτοιες μέρες πριν 75 χρόνια στις 31 Ιανουαρίου του 1949 ο Μάνος Χατζιδάκις, νεαρός τότε συνθέτης, τόλμησε να δώσει μια διάλεξη για την ανάδειξη του ρεμπέτικου ως θεμέλιου λίθου της σύγχρονης ελληνικής λαϊκής μουσικής. Η διάλεξη προκαλεί αντιδράσεις. Μέχρι και η αστυνομία λέει στη μητέρα του Χατζιδάκι, να προσέχει ο γιος της.

Παρατίθεται παρακάτω όλο το κείμενο της διάλεξης:

«Θα ήθελα προκαταβολικά να σας πληροφορήσω, πως μ’ όλη μου την καλή διάθεση, δεν είμαι σε θέση να πω, ούτε καινούργια πράγματα, ούτε κι όσα μιλήσω απόψε να τα δώσω με σοφία. Θα προσπαθήσω όμως, κι όσο μπορώ πιο καλά, να σας μεταδώσω αυτό που με κάνει να ζω και να βλέπω την αξία του μέχρι σήμερα περιφερόμενου λαϊκού σκοπού της πόλης.

Τώρα, αν τούτη η πανηγυριώτικη ομιλία για το ρεμπέτικο, γινόταν πριν δυο χρόνια, ίσως να ΄χε κάπως διαφορετικό χαρακτήρα, δηλαδή να ’ταν, πιο μεροληπτική –μπορούμε να πούμε – και συγχρόνως πιο ενθουσιαστική για το θησαυρό που κλείνουν οι ρυθμοί του ζεϊμπέκικου και του χασάπικου. Δεν θα μπορούσαμε ίσως να ξεφύγουμε από τη γοητεία του γυαλένιου ήχου ενός μπουζουκιού για να κοιτάξουμε το θέμα μας στη ρίζα του κι ακόμη να μείνουμε όσο χρειάζεται ψυχροί κι αντικειμενικοί για μια τέτοια δουλειά. Αυτό -θα πείτε- μπορεί να γίνει σήμερα; Είναι κάτι που δεν μπορώ να προεξοφλήσω με βεβαιότητα. Όσο νά ’ναι όμως, η μεγάλη διάδοση που πήρε τα δύο τελευταία χρόνια το ρεμπέτικο, μας αφήνει περιθώριο για μια τέτοια, επικίνδυνα πρώιμη, ομολογώ εργασία.

Το ρεμπέτικο, κι αυτό είναι γεγονός αναμφισβήτητο, έχει πια επιβάλλει τη δύναμή του, λίγο – πολύ σ΄ όλους μας, είτε θετικά, είτε αρνητικά, είτε δηλαδή γιατί το παραδεχόμαστε, είτε όχι, ενώ συγχρόνως βλέπουμε να έχει δημιουργηθεί γύρω του μια επιπόλαιη κατάσταση μόδας, που μας κάνει ν’ αντιδρούμε δικαιολογημένα σ’ αυτήν και ν’ αμφιβάλλουμε για τη μελλοντική και ποιοτική εξέλιξη του είδους. (Εδώ πέρα βέβαια παίρνω σαν δεδομένο την ποιοτική του αξία). Και στον τόπο μας καθώς κι έξω, όλα περνούν απ’ αυτήν την περίοδο που ονομάζουμε μόδα. Μήπως απέφυγε κάτι τέτοιο το δημοτικό μας τραγούδι πριν 50 χρόνια, σαν φούντωνε το κίνημα των δημοτικιστών; Κι ακόμη πριν δύο χρόνια, το ίδιο δεν είχε συμβεί με τις λαϊκές εικαστικές τέχνες, όπου ο Θεόφιλος και ο Παναγής Ζωγράφος προβάλλονται στο ίδιο πλάνο με τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα;

Ποιος μπορεί να σταματήσει μια τέτοια κατάσταση, κι ακόμη ποιος μπορεί να μην παραδεχτεί ίσως την αναγκαιότητα αυτήν της περιόδου μόδας -ας την πούμε- ωσότου τα πράγματα κατασταλάξουν κι έλθουν στη φυσική τους θέση; Το ίδιο πρέπει -νομίζω- να περιμένουμε και με τα ρεμπέτικα. Γιατί θά ’ναι κάπως ανόητο αν νομίσουμε, ότι ο χασάπικος μπορεί ή πάει ν’ αντικαταστήσει το ταγκό.

Οι λαϊκοί τούτοι ρυθμοί έχουν κάτι πολύ, περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται για να καλυφθούν οι βραδινές μας διασκεδαστικές ώρες – άσχετα αν αυτός ο χαρακτήρας επιβάλλεται κι επικρατεί στις λαϊκές τάξεις. Ύστερα για μας θά ’ναι μεγάλο ψέμα αν ισχυρισθούμε ότι είναι δυνατόν να εκδηλωθούμε μ’ αυτούς τους τόσο γυμνούς κι απέριττους ρυθμούς. Κάτι τέτοιο μόνο για αυτούς, που με κρασί ή με άλλα μέσα, στέλνουν στο διάβολο – που λεν- κάθε κοινωνικό φραγμό και κάθε σύμβαση, έστω και για μια ώρα.

Παρατηρώντας όμως μια ιδιότητα αυτών των ρυθμών, ήδη δημιουργείται μέσα μας ένας θαυμασμός για τη δύναμη που περιέχουν και που μας κινεί το ενδιαφέρον να γνωρίσουμε από κοντά τούτη τη δύναμη που από ΄δω και πέρα λες και σαν μαγεία μας φέρνει σ΄ άμεση επαφή με το μελωδικό της στοιχείο. Αυτά όμως όλα κουράζουν σαν δεν τα δεις έξω απ’ την καθημερινότητά τους. Κάθε απόπειρα που θα κινήσει να φέρει το ρεμπέτικο τραγούδι σε καθημερινή χρήση, και επιπόλαια και καταδικασμένη είναι.

Μνημεία - Ηρώα στις Καρυές Τρικάλων

 

Το μνημείο ηρώων των Καρυών βρίσκεται στην κεντρική πλατεία του χωριού. Πρόκειται για μια συμπαγή μαρμάρινη επιτύμβια στήλη, ύψους 3 μέτρων, που στην κορυφή της, ως κορωνίδα, υπάρχουν δύο αετώματα, ένα στην πρόσθια και ένα στην οπίσθια πλευρά. Τα τύμπανα των αετωμάτων, τα οποία περιβάλλονται με γείσο, κοσμούνται με ανάγλυφα διακοσμητικά ανθέμια από φύλλα αγιοκλήματος. Τις τέσσερις κορυφές του αετώματος στολίζουν ανάγλυφα ακρωτήρια με ανθέμια.

Στην πρόσοψη της στήλης υπάρχει ανάγλυφη παράσταση, με τη Θεά Νίκη να κρατάει στο δεξί της χέρι την ελληνική σημαία και στο αριστερό της, ένα δάφνινο στεφάνι.

Το θέμα προφανώς συμβολίζει τον ρόλο της Θεάς που είναι να φέρνει τη νίκη και να την αναγγέλλει. Με αυτή την ιδιότητα εικονίζεται στο μνημείο για να εκθειάσει τους νικητές.

Στην ορθογώνια παραλληλεπίπεδη βάση της στήλης αναγράφονται εγχάρακτα τα ονόματα των πεσόντων ως εξής:

«ΕΠΕΣΑΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ 1912- 1948

ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ       ΙΩΑΝΝΗΣ                 Τ.         ΓΕΩ.

ΜΠΙΧΤΑΣ                   ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ            Τ.         ΘΕΟ.

ΡΟΥΚΑΣ                     ΓΕΩΡΓΙΟΣ                Τ.         ΔΗΜ.

ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ     ΓΡΩΡΓΙΟΣ                Τ.         ΒΑΣ.

ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΣ            ΒΑΙΟΣ                      Τ.         ΕΥΑ.

ΠΑΡΑΠΠΑΣ               ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ         Τ.         ΔΗΜ.».

 Στο βάθρο του μνημείου είναι εγχάρακτη η φράση του Ηράκλειτου:

«ΑΡΗΙΦΑΤΟΥΣ ΘΕΟΙ ΤΙΜΩΣΙ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ».

Σημ.: Αρηϊφάτους (αυτούς που έφαγε ο θεός Άρης, δηλ. ο πόλεμος) τους τιμούν θεοί και άνθρωποι.

Το μνημείο εδράζεται πάνω σε μια τετράγωνη μαρμάρινη εξέδρα, ενώ στις γωνίες της υπάρχει αντίστοιχα από ένα κολωνάκι που διακοσμούν και οριοθετούν τον χώρο. 

Προτομή Ιωάννη Σφαλάγκα Καρυών 2ον

Το μνημείο βρίσκεται στον προαύλιο χώρο του ιερού ναού Οσίου Ασκληπιού και Αγίας Μαρίνης, στο χωριό Καρυές των Τρικάλων. Αφορά την προτομή του Δικηγόρου Ιωάννη Δ. Σφαλάγκα, κτήτωρ του ομώνυμου ναού.

Πρόκειται για μια ορειχάλκινη προτομή πάνω σε μια όρθια ορθογώνια παραλληλεπίπεδη στήλη, η οποία εδράζεται σε μια τετράγωνη βάση. Στην πρόσοψη της στήλης υπάρχει ανάγλυφη επιγραφή με τα στοιχεία του τιμώμενου προσώπου: «ΙΩΑΝΝΗΣ Ν. ΣΦΑΛΑΓΚΑΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ  1922-2011 ΚΤΗΤΩΡ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ».

Στη βαση της στήλης είναι τοποθετημένη μια μαρμάρινη πλάκα πάνω στην οποία υπάρχουν η φωτογραφία του τιμώμενου προσώπου ένας σταυρός και αναγραφόμενα εγχάρακτα τα εξής: «ΙΩΑΝΝΗΣ Ν. ΣΦΑΛΑΓΚΑΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ  ΕΤΩΝ 88 ΑΠΕΒ. 15-12-2011». 

Το μνημείο κοσμούν ένα μαρμάρινο ανθοδοχείο και μια γλάστρα με άνθη.

Σε εντοιχισμένη μαρμάρινη επιγραφή στην ανατολική πλευρά του ναού, αναγράφονται εγχάρακτα μεταξύ άλλων και τα εξής διευκρινιστικά στοιχεία:

«Ο ναός του Οσίου Ασκληπιού και Αγίας Μαρίνης θεμελιώθηκε 17 Ιουλίου 2014 και εγκαινιάσθη 17 Ιουλίου 2016, με δαπάνη των αδελφών Ιωάννου και Φωτεινής Σφαλάγκα, εις μνήμην των γονέων τους Νικολάου και Μαρίνης, επιτροπείας τε και κόποις Κων/νου Δ. Παπαστεργίου, επιστασία δε και αρχιτέκτονα Σωτηρίου Ν. Τζήμα».

Από το Βιβλίο «ΜΝΗΜΕΙΑ - ΗΡΩΑ - ΠΡΟΤΟΜΕΣ ΝΟΜΟΥ ΤΡΙΚΑΛΩΝ» του Δημήτρη Τσιγάρα.