Οι εκλογές του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού

 

Οι εκλογές για την ανάδειξη του νέου Δ.Σ. του Συλλόγου πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2024, στο Δημοτικό κατάστημα Βαλτινού. Η αθρόα προσέλευση των κατοίκων στις διαδικασίες επανασύστασης του συλλόγου καθόρισε το αποτέλεσμα και ανέδειξε το νέο Διοικητικό Συμβούλιο.

Τα νεοεκλεγέντα μέλη που προέκυψαν μετά τις εκλογές και απαρτίζουν το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του συλλόγου είναι:

Πλεξίδα - Βότσιου Φρειδερίκη (Ρίκα)     60 Ψήφους

Τσιούνη-Τσιγάρα Σοφία                          58      »

Μπάλτου-Καραθανάση Σοφία                55      »

Βλιώρα-Ρούσση Ελευθερία                    54      »

Τσιγάρα - Πράτα Ιωάννα                        53      »

Παπακώστα - Ευθυμίου Βασιλική          50      »

Δράκου - Τσιγάρα Αρετή                         35      »

Μπαντή Χρυσοβαλάντω                         35      »

 

Εξελικτική επιτροπή εκλέχθηκαν:

Αθανάσιος Ζαμπακάς

Χρήστος Ιωάννου.

Ακολουθεί φωτορεπορτάζ.

Το ουράνιο τόξο στο Βαλτινό

 

Σε ποιον δεν θα άρεσε να εντοπίσει ένα ουράνιο τόξο στον ουρανό; Η όμορφη έκρηξη των χρωμάτων του σίγουρα γοητεύει τον παρατηρητή, αποπνέοντας έναν αέρα μυστηρίου καθώς εμφανίζεται μαγικά στον ορίζοντα. Το ουράνιο τόξο μπορεί να φέρει ένα χαμόγελο στους πιο θλιμμένους ανθρώπους και να φτιάξει τη διάθεση σχεδόν όλων.

Μόλις εμφανιστεί ένα ουράνιο τόξο, οι άνθρωποι θα σταματήσουν και θα θαυμάσουν την ομορφιά του.

Το ίδιο έκανε σήμερα και ο Βασίλης Κ. Σταμούλης όταν εντόπισε το ουράνιο τόξο πάνω από το Βαλτινό και δεν έχασε την ευκαιρία να το φωτογραφίσει.

Κάποιοι μπορεί να θεωρούν τα ουράνια τόξα μόνο ως μια οπτική ψευδαίσθηση, κανείς όμως δεν μπορεί να αρνηθεί την ασύλληπτη ομορφιά τους.

Το ουράνιο τόξο συμβολίζει διάφορα πράγματα, από συναισθήματα ελπίδας μέχρι την ειρήνη και την ισότητα. Στην ελληνική μυθολογία, όπου η Ίριδα χρησίμευσε ως θεά του ουράνιου τόξου θεωρούνταν αγγελιοφόρος των θεών, δημιουργώντας έναν σύνδεσμο μεταξύ της ανθρωπότητας και των θεών. 

«Το αετόπουλο στο κοτέτσι»

 Ένα όμορφο παραμύθι συναισθηματικής νοημοσύνης.

Μια φορά κι έναν καιρό κάπου εκεί στο Βαλτινό ήταν ένας αγρότης ο οποίος έβλεπε καθημερινά στην άκρη του κτήματός του να ανεβοκατεβαίνουν αετοί. Μετά από λίγο καιρό όμως οι αετοί εξαφανίστηκαν. Από περιέργεια ο αγρότης πήγε να δει τι υπάρχει εκεί, στο συγκεκριμένο σημείο που ανεβοκατέβαιναν οι αετοί και βρήκε μία εγκαταλειμμένη φωλιά με ένα αυγό. Πήρε το αυγό και το έβαλε στην φωλιά της κλώσας του να το κλωσήσει μαζί με τα δικά της αυγά.

Έτσι μετά από λίγο καιρό γεννήθηκε ένα πανέμορφο αετόπουλο. Το αετόπουλο ζώντας ανάμεσα στα κοτόπουλα, άρχισε σιγά σιγά να μαθαίνει και να συνηθίζει τους τρόπους τους και να θρέφεται με το καλαμπόκι που ο αγρότης το τάιζε.

Ξαφνικά ένα ηλιόλουστο πρωινό βλέπει από πάνω του πουλιά να πετάνε. «Τι θαυμάσιο είναι να πετάς έτσι! Θα ήθελα πολύ να μπορέσω να πετάξω κι εγώ» σκέφτηκε. Μόλις είπε την ιδέα του στα κοτόπουλα, εκείνα γέλασαν και του απάντησαν: «Τι ηλίθια ιδέα! Εσύ είσαι κοτόπουλο. Τα κοτόπουλα δεν πετούν! Ποτέ δε θα μπορέσεις να πετάξεις, ό,τι κι αν κάνεις». Η μητέρα του φοβισμένη του είπε: «Αν προσπαθήσεις να πετάξεις, θα πέσεις πάνω στα σύρματα του κοτετσιού και θα σπάσεις τα φτερά σου». Ο κόκορας, ο πατέρας του συμπλήρωσε με το λογικό επιχείρημα: «Ακόμα κι αν πετάξεις, θα είναι πολύ δύσκολο να βρεις τροφή, θα πεινάσεις και θα πεθάνεις».

Το αετόπουλο άρχισε να στεναχωριέται, να θλίβεται και να μαραζώνει. Κοίταζε τον ουρανό, έβλεπε τα πουλιά να πετάνε και ένοιωθε τόσο άσχημα και τόσο μειονεκτικά που δεν θα μπορούσε ποτέ να πετάξει. Δεν μπορούσε να βγάλει από την καρδιά του τη μεγάλη του επιθυμία να πετάξει. Η θλίψη κι ο καημός του άρχισαν σιγά σιγά να κατασπαράζουν το σώμα του. Είχε χάσει την αυτοπεποίθησή του και έτσι η τροφή και η επιθυμία για ζωή έχασαν κάθε νόημα για εκείνο. Πέρναγε όλο και περισσότερες ώρες μόνο του, συχνά μέσα στο πέτρινο κοτέτσι. 

Μετά από λίγες μέρες το αετόπουλο βρέθηκε νεκρό από τη θλίψη του μέσα στο κοτέτσι. Δεν κατάφερε να πιστέψει μέσα του ότι δεν ήταν κοτόπουλο αλλά αετόπουλο.

Το δίδαγμα της ιστορίας λοιπόν είναι να μην πάψει ποτέ κανείς να πιστεύει ότι είναι αετόπουλο και ότι μπορεί να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει. Το να βρει κανείς τους δρόμους της ζωής δεν είναι ποτέ ζήτημα γνώσης και συμβουλών, αλλά η ανακάλυψη της ίδιας της ψυχής μας. Και αυτό μόνο ο εαυτός μας μπορεί να το επιτύχει.

Τα ευτράπελα του τόπου μας

 

«Ο αγελαδογάμ’ς»

Στη δεκαετία του ΄60 εφαρμοζόταν από την κτηνιατρική υπηρεσία ένα πρόγραμμα τεχνητής γονιμοποίησης για τις αγελάδες. Κατά τακτά χρονικά διαστήματα γύριζε ένας υπάλληλος στα χωριά και με ένα μηχάνημα που το έλεγαν «σπερματοχίτη» έκανε τεχνική γονιμοποίηση στα ζώα. Πολλοί ήταν εκείνοι στο χωριό που τον υπάλληλο αυτόν τον αποκαλούσαν «αγελαδογάμη».

Μια μέρα λοιπόν που ήταν να ’ρθει στο χωριό, ο υπάλληλος του κτηνιατρείου, και καθώς ήταν προγραμματισμένο να πάει στο σπίτι του Νικόλα, συνέβη το εξής περιστατικό: Ο Νικόλας θα έλειπε σε κάτι δουλειές και είπε στην γιαγιά του, όταν έρθει ο γελαδογάμης να τον οδηγήσει στον στάβλο και να του δείξει την αγελάδα.

Ήρθε λοιπόν, κάποια στιγμή ο υπάλληλος και η γιαγιά τον οδήγησε στον στάβλο και μέσα στην αφέλειά της του είπε:

«Να η αγελαδίτσα μας, παιδάκι μ’, εδώ σου ’χω το σκαμνάκι και εκεί είναι το καρφάκι για το παντελόνι σ’…».

Αποστομωτική απάντηση

Μία μέρα ένας ξένος επισκέφτηκε το χωριό και θέλησε να μάθει την ιστορία του. Πέρασε λοιπόν από την πλατεία του χωριού, πλησίασε στο καφενείο όπου κάθονταν οι λίγοι θαμώνες και τους ρώτησε:

«Καλημέρα, να ρωτήσω κάτι. Στο χωριό σας γεννήθηκε κανένας μεγάλος άντρας;»

«Α, μπα, του απάντησε κάποιος, εδώ γεννιούνται όλο πιτσιρίκια».

Σε Ταξίαρχος προήχθη ο συγχωριανός Στέλιος Μπιλιάλης

 

Σε ταξίαρχο προήχθη ο συγχωριανός Αστυνομικός Διευθυντής Στέλιος Μπιλιάλης, πρώτος στη σειρά, όπως ανακοίνωσε το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη στη διαδικασία των κρίσεων των αξιωματικών στην ΕΛ.ΑΣ.

Ο Στέλιος Μπιλιάλης ο οποίος υπηρετεί εδώ και 2 χρόνια  στο Επιτελείο της ΓΕΠΑΔ Θεσσαλίας προήχθη κατά τις κρίσεις της ΕΛ.ΑΣ. σε Ταξίαρχο, σε μια αναγνώριση της αξιοσύνης και της προσφοράς του, καθώς υπήρξε μάχιμος αξιωματικός της Ελληνικής Αστυνομίας με σημαντικές επιτυχίες στην καριέρα του.

Εργασίες συντήρησης και καθαρισμού των καναλιών στο Βαλτινό

 

Ξεκινήσανε οι εργασίες συντήρησης και καθαρισμού των καναλιών στην τοπική κοινότητα Βαλτινού. Η εκτέλεση εργασιών συντήρησης και καθαρισμού πραγματοποιείται από τον Δήμο Τρικκαίων, με τη χρήση μηχανικού εκσκαφέα και ανατρεπόμενου αυτοκινήτου (φορτηγού).

Σύμφωνα με τον πρόεδρο της τοπικής κοινότητας Βαλτινού Βάιο Τσιγάρα, η διάνοιξη και ο καθαρισμός που γίνεται σήμερα, θεωρείται πολύ σημαντικό έργο για την πρόληψη και την προστασία της περιοχής της κοινότητας Βαλτινού, από πλημμυρικά φαινόμενα, καθώς τα τελευταία χρόνια δεν υπήρξε καμιά παρέμβαση και το πρόβλημα ήταν σε οριακή κατάσταση.  

ΒΟΥΚΟΛΟΣ

 

Από μικρός ήμουν βουκόλος και σαν από χάρισμα πολύ εύκολα τιθάσευα όλα τα βοοειδή. Μια μέρα, όμως, παίζοντας δίπλα στα γιγαντόσωμα, έχασα μια δαμάλα (το λέει σοβαρά το παραμύθι), και μη μπορώντας να γυρίσω πίσω, καθόμουνα στην ερημιά κι έκλαιγα την απώλεια. Οι θεοί με λυπήθηκαν και μ’ έκαναν πουλί, για να πετάω ελεύθερος μακριά και να παίζω ασυλλόγιστος όσο θέλω. Όμως εγώ και πουλί που έγινα συνεχίζω πάντα το κοπάδι να φυλάω κι όρεξη δεν έχω με άλλα πουλιά να σμίγω και να χαίρομαι τον ουρανό.

Του Ηλία Κεφάλα

Τιμήθηκε η μνήμη του πολιούχου Αγίου Αθανασίου στο Βαλτινό

 

Τον πολιούχο και προστάτη του, Άγιο Αθανάσιο γιόρτασε  η ενορία του Βαλτινού.

Την Τετάρτη 17 Ιανουαρίου 2024, παραμονή της εορτής τελέστηκε στον ναό του Αγίου Αθανασίου Μέγας Εσπερινός μετ' Αρτοκλασίας και θείου Κηρύγματος. Τον εσπερινό τέλεσε ο πατήρ Κωνσταντίνο Ζαχαράκης, συμπαραστατούμενος από τον αρχιερατικό επίτροπο της ιεράς μητροπόλεως πατήρ Λάμπρο Κολώνα. 

Σήμερα, Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2024, τελέστηκε η πανηγυρική Θεία λειτουργία, όπως κάθε χρόνο.

Ο Αθανάσιος Αλεξανδρείας ή Μέγας Αθανάσιος ή Άγιος Αθανάσιος (περ. 298 – 2 Μαΐου 373) ήταν Πατριάρχης Αλεξανδρείας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου Αθανασίου ετησίως δύο φορές το χρόνο. Στις18 Ιανουαρίου και στις 2 Μαΐου, που είναι και η ημερομηνία κοίμησής του.

Απολυτίκιο (Ἦχος γ')

Στῦλος γέγονας Ὀρθοδοξίας,

θείοις δόγμασιν ὑποστηρίζων

τὴν Ἐκκλησίαν, ἱεράρχα Ἀθανάσιε·

τῷ γὰρ Πατρὶ τὸν Υἱὸν ὁμοούσιον

ἀνακηρύξας κατῄσχυνας Ἄρειον.

Πάτερ Ὅσιε,

Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε,

δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Για την ιστορία.

Ο επίσημος καθορισμός του πολιούχου της ενορίας του ναού Αγίου Αθανασίου Βαλτινού.

Σύμφωνα με το ΦΕΚ 66 τεύχος Α της18ης Φεβρουαρίου 1912, ο ορισμός του πολιούχου της ενορίας Αγίου Αθανασίου Βαλτινού έγινε με το Βασιλικό Διάταγμα της 29ης Ιουλίου 1912. Ο Βασιλιάς των Ελλήνων Γεώργιος Α’ κατόπιν προτάσεως του Νομάρχη Τρικάλων Μ. Μακκά και της συμβουλευτικής γνωμοδότησης του Επισκόπου Τρίκκης και Σταγών Άνθιμου Παντελάκη, διέταξε τον καθορισμό, μεταξύ άλλων ενοριών των χωριών του δήμου Πιαλίων και του Βαλτινού: «Tου χωριού Bαλτσινού μετά των συνοικισμών Μελέγου, Ασπροβάλτου και Μεσιακών εις μίαν την του Αγίου Αθανασίου».

Παρατίθεται στη συνέχεια αντίγραφο του σχετικού ΦΕΚ.

Ο Σαλεπιτζής των Τρικάλων

 

Με την εμφάνιση του χειμωνιάτικου κρύου στον τόπο μας, έκανε την εμφάνισή του και ο Σαλεπιτζής, ο οποίος κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης των Τρικάλων και προσφέρει στους πελάτες του το θερμαντικό του ρόφημα καθημερινώς. Βρέξει, χιονίσει παίρνει κάθε πρωί την κινητή «επιχείρησή» του και βγαίνει στους δρόμους της πόλης. «Σαλέπι!!! Εδώ το καλό σαλέπι!!!» Διαφημίζει την πραμάτεια του προσελκύοντας τους πελάτες του για να πιουν μία κούπα αχνιστό σαλέπι, το κατεξοχήν παραδοσιακό χειμωνιάτικο ρόφημα.

Ο κύριος Παναγιώτης Τέγος, ένας άνθρωπος ευγενικός και καλοσυνάτος, είναι ο μοναδικός σαλεπιτζής των Τρικάλων. Εδώ κι αρκετά χρόνια τον έχουμε συνδυάσει με το χειμώνα αυτής εδώ της πόλης. Άρχισε τη δουλειά αυτή το 2012. Συνήθως δουλεύει με συγκεκριμένο πελατολόγιο. Βγαίνει μόνο το πρωί για 3-4 ώρες και έχει συγκεκριμένο δρομολόγιο. Θα περάσει από πελάτες, μαγαζιά και παράλληλα θα πουλήσει το προϊόν του σε περαστικούς πελάτες που θα πάρουν σαλέπι στο δρόμο.

Οι παλαιότεροι το γνωρίζουν και το αναζητούν, ενώ πολλοί νέοι διστακτικοί, τον ρωτούν: «τι είναι το σαλέπι;».

Ευτράπελες Διηγήσεις ή Αστειολογήματα του Βαλτινού

Ευτράπελες διηγήσεις είναι τα λεγόμενα ανέκδοτα ή περιγελαστικά αστεία ή περιπαίγματα χωριών που σατιρίζουν ή ειρωνεύονται ανθρώπους, επαγγέλματα, χωριά κλπ. Ο χωρικός, ιδιαίτερα τα παλαιότερα χρόνια, δεν είχε πολλούς τρόπους να διασκεδάσει. Έτσι, προσπαθούσε να βρει τρόπο να κοροϊδεύει, να χλευάζει, να περιπαίζει, για να γελάει λιγάκι και να ξεδίνει από την καθημερινή κούραση και τη σκοτούρα. Την κοροϊδία λοιπόν την έκανε μέσο διασκέδασης κυρίως, χωρίς να έχει διάθεση να θίγει, να προσβάλλει πρόσωπα και πράγματα. Πολλές είναι οι φράσεις και οι διηγήσεις των χωριανών μου που αναφέρονται σε περιπαίγματα των άλλων χωριών για την εξωτερική τους εμφάνιση, το ντύσιμο, το πνευματικό τους επίπεδο.

Ευτράπελες φράσεις που χρησιμοποιούσαν οι Βαλτσινιώτες για τα άλλα τα χωριά, ιδίως τα διπλανά, και για τους κατοίκους τους:

-Οι Σιαπανήσιοι.

-Χαμπέρια απ’ το Λάντζ.

-Σαν να είσαι απ’ το Κουρνέσ’.

-Ματσούκι στο Μζάκι.

-Αρκούδα απ’ το Μισντάνι.

-Θα σι ρίξω καμιά σφαλιάρα βαρμπομπίτικη.

-Οι Ρουμούνηδες.

-Ε, Γενεσιώτ’.

-Κουβέντες Προδρομίτικες.

-Πάτα Λάρσα.

-Αρκούδα απ’ το Μαλακάσι.

Τα άλλα χωριά τον κάτοικο του χωριού μας τον λεν σκωπτικά «Βαλτινίσιο», το μικρό παιδί «Βαλτινούλι», και τη γυναίκα «Βαλτινίσια».

 Του Ευαγγέλου Σ. Στάθη

Η επανεκκίνηση του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού

 

Σε γενική συνέλευση και εκλογές για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού καλούνται τα μέλη την Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2024 και ώρα 4 μ.μ. στο Δημοτικό κατάστημα Βαλτινού.

Παρακαλούνται οι ενδιαφερόμενοι αλλά και όσοι επιθυμούν να βοηθήσουν για την επανεκκίνηση του εκπολιτιστικού συλλόγου, να παραβρεθούν και να συμμετάσχουν στις διαδικασίες.

Τα ομόφυλα ζευγάρια και οι άστεγοι

 

…Με αυτά τα μείζονα θέματα ξεκίνησε η νέα χρονιά. Να τη χαιρόμαστε. Δεν έχει σημασία πόσους συμπολίτες μας αφορά ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών. Εμπειρικά θεωρώ ότι είναι λιγότεροι από όσους είναι άστεγοι. Και δεν το λέω χάριν ευφωνίας. Απλώς πιστεύω ότι το πρόβλημα των συμπολιτών μας που είναι άστεγοι είναι σημαντικότερο από το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα ομόφυλα ζευγάρια με τα αστικά δικαιώματά τους και την τεκνοθεσία τους. Και βέβαια, πρέπει να δοθεί μια λύση. Όμως, δεν με απασχολεί αυτό. Αυτό που με απασχολεί είναι οι προτεραιότητες που ο συλλογικός μας βίος αναδεικνύει και ο τρόπος που τις αντιμετωπίζουμε.

Μεγάλωσα σε μια Ελλάδα όπου δεν υπήρχε θέμα ομόφυλων ζευγαριών. Είναι ξεπερασμένη, το αποδέχομαι. Όμως μεγάλωσα σε μιαν Ελλάδα όπου δεν υπήρχαν άστεγοι. Μπορώ να πω το ίδιο, ότι είναι ξεπερασμένη; Η σημερινή Ελλάδα μου δεν ασχολείται με τους άστεγους. Τους αντιμετωπίζει ως παράπλευρες απώλειες της οικονομικής εξέλιξης. Την απασχολούν, όμως, τα ομόφυλα ζευγάρια. Όλοι έχουν κάτι να πουν γι’ αυτά. Και αναρωτιούνται, όπως ο κ. Σαμαράς, για ποιον λόγο η κοινοβουλευτική δημοκρατία μας ωθεί όλο και περισσότερους πολίτες στην αποχή από τα κοινά.

Περπατάς νύχτα στη Σταδίου και βλέπεις μέσα σε μια πιλοτή ένα κουβάρι από κουβέρτες όπου μέσα τους ζει ένας άνθρωπος. Και την επομένη ακούς στις ειδήσεις κάποια τοποθέτηση για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Συμφωνείς ή διαφωνείς, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η απόσταση που χωρίζει τον δημόσιο λόγο της δημοκρατίας μας από την πραγματικότητά της.

Τάκης Θεοδωρόπουλος (Καθημερινή)

Η χορωδία του Κόκκινου Στρατού τραγουδά για την «Ελληνική Επανάσταση»

 

Ένα μικρό μνημόσυνο για την χορωδία του Κόκκινου στρατού που μας έκαναν την μεγάλη τιμή να έρθουν στην Αθήνα και να μας ψυχαγωγήσουν με τον δικό τους τρόπο...

Με ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη είναι το «Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ» που αποτελεί απόσπασμα από το «Άξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη.

Ανήμερα Χριστουγέννων, του 2016 ένα αεροπορικό δυστύχημα παίρνει 64 άτομα μαζί του κοντά στο Σότσι, στην Μαύρη θάλασσα. Αιωνία η μνήμη των νεκρών.

Τα γλυπτά από χιόνι

 

Η γλυπτική του χιονιού είναι μια υπαίθρια δραστηριότητα και είναι μια μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης που απολαμβάνουν πολλοί κατά τους χειμερινούς μήνες.  Τα έργα μπορεί να είναι απλές δημιουργίες ή εξειδικευμένες καλλιτεχνικές κατασκευές, ανάλογα με το επίπεδο δεξιοτήτων και την υπομονή του γλύπτη.

Μπορεί να αποτελέσει και μια μεγάλη οικογενειακή δραστηριότητα που δύναται να την απολαύσουν μαζί ενήλικες και παιδιά.

Οι καλλιτέχνες σχηματίζουν το σχήμα χρησιμοποιώντας μια ποικιλία εργαλείων, όπως φτυάρια, συλλέκτες πάγου και διάφορα άλλα αντικείμενα.

Πολλές φορές το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό με καλλιτεχνικές αξιώσεις!

Βέβαια, μόλις ζεστάνει ο καιρός και λάμψει ο ήλιος, τα γλυπτά θα λιώσουν. Όμως ακόμα, κι αν προορίζονται να λιώσουν αυτό δεν πτοεί τους καλλιτέχνες του χιονιού, ίσως η παροδική τους φύση να είναι μέρος της ομορφιάς τους.

Η παρουσίαση του βιβλίου των Πρακτικών του 1ου Συνεδρίου της Ένωσης Καραγκούνηδων Ν. Τρικάλων

 

Με επιτυχία διεξήχθη το απόγευμα της Πέμπτης 11 Ιανουαρίου 2024, στην αίθουσα εκδηλώσεων του μουσείου "Τσιτσάνη", η εκδήλωση της παρουσίασης των Πρακτικών του 1ου Συνεδρίου της Ένωσης Καραγκούνηδων Ν. Τρικάλων, με την γενική φροντίδα του Προέδρου της Ένωσης Αντώνη Παπαμιχαήλ.

Στην εκδήλωση παρουσιάστηκαν επίσης οι αγώνες και τα επιτεύγματα των Καραγκούνηδων από το 1821 μέχρι σήμερα, με έντονο το στοιχείο της τοπικής ιστορίας! Στο τέλος του συνεδρίου διανεμήθηκε δωρεάν το βιβλίο με τις ανακοινώσεις του 1ου Συνεδρίου Καραγκούνηδων.

Την παρουσίαση των εισηγήσεων του βιβλίου έκαναν οι Χρήστος Μπουλούμπασης τ. Διευθυντής της Α/θμιας εκπαίδευσης Τρικάλων και η Αθανασία Τσιοτινού φιλόλογος, θεατρολόγος.

Να σημειωθεί ότι μεταξύ των εισηγήσεων του Συνεδρίου υπήρξε και η εισήγηση του Δημήτρη Τσιγάρα με θέμα: «Περιστεριώνες στα καραγκούνικα χωριά των Τρικάλων και Καρδίτσης», την οποία παρουσιάζουμε παρακάτω:

«Κυρίες και κύριοι.

Το θέμα της εισήγησή μου «Περιστεριώνες στα καραγκούνικα χωριά των Τρικάλων και Καρδίτσης», πραγματεύεται μια κοινωνική πτυχή, που έχει να κάνει με μια πατροπαράδοτη χαρακτηριστική συνήθεια των κατοίκων, στην οποία μπορεί να διακρίνει κανείς, μέσα στην ιδιαιτερότητα της, μια αυθεντικότητα και έναν πλούτο λαϊκής παράδοσης και πολιτιστικής κληρονομιάς, των οποίων οφείλουμε να γίνουμε αντιλήπτορες και φύλακες.

Η ανάδειξη και η προβολή των τοπικών παραδόσεων της ιστορίας και του πολιτισμού αποτελούν σημαντική παράμετρο προσδιορισμού, συνοχής και πολιτισμικής εξέλιξης των ανθρώπων.

Οι περιστεριώνες των κυκλαδίτικων νησιών δεν αποτελούν μοναδικότητα για την Ελλάδα, καθότι παρόμοια κτίσματα και με ανάλογο, ιδιαίτερο ενδιαφέρον συναντούμε και στη δυτική Θεσσαλία. 

Οι περιστεριώνες αυτοί, κατεγράφησαν κατά την πενταετή έρευνά μου, η οποία πραγματοποιήθηκε τη χρονική περίοδο 2010-2015.

Βρίσκονται διάσπαρτοι στα διάφορα πεδινά χωριά, των νομών Τρικάλων και Καρδίτσης, μέσα στους οικισμούς και είναι κτισμένοι παραπλεύρως της αγροτικής κατοικίας και του αχυρώνα.

Οι κάτοικοι αυτών των αγροτικών χωριών, μαζί με τα άλλα οικόσιτα ζώα και πτηνά, όρνιθες, χήνες, πάπιες, γαλοπούλες εκτρέφανε και εκτρέφουν ακόμα και σήμερα, στα σπίτια τους, περιστέρια.

Τα παραδοσιακά γλυκά του Βαλτινού

 

Τα γλυκά που έτρωγαν παλιότερα στο χωριό ήταν σπιτίσια κυρίως, παρασκευάζονταν δηλαδή στο σπίτι αποκλειστικά από τις γυναίκες. Σπάνια χρησιμοποιούσαν έτοιμα, από ζαχαροπλαστική δηλαδή της βιομηχανίας και του εμπορίου.

Κύριο υλικό παρασκευής τους ήταν τα φρούτα και κάποια λαχανικά ή οι φλούδες τους, απ’ όπου έπαιρναν και την ονομασία τους. Έτσι έχουμε γλυκό κυδώνι, μήλο, πορτοκάλι, κεράσι, βύσσινο, σύκο, σταφύλι, νεράντζι, καρύδι, πελτέ, ριντζέλια, καρπούζι, κολοκύθι, μελιτζανάκι, αγγουράκι, ντοματάκι. Τα λέγανε και έτσι: κυδωνάτο, καρυδάτο, καρπουζάτο. Όλα αυτά αποτελούν και μια άλλη κατηγορία, τα λεγόμενα γλυκά του κουταλιού. Τρώγονται με το μικρό κουταλάκι του γλυκού.

Υπάρχουν και τα άλλα τα γλυκά που γίνονται από διάφορα υλικά, κυρίως από αλεύρια (καθάριο καλαμποκίσιο, σιμιγδάλι), από γάλα, αυγά, βούτυρο, λάδι, λίπα. Από ξηρούς καρπούς, καρύδια και αμύγδαλα, επίσης από σουσάμι, μπαχαρικά, (κανέλλα, γαρύφαλλο, μοσχοκάρυδο).

Ανάλογα πάλι με τον τρόπο παρασκευής και με το είδος του ψησίματος  μπορεί να τα διακρίνει κανείς σε γλυκίσματα του τηγανιού: λαγγίτες, δίπλες, σε γλυκίσματα ταψιού: διάφορες γλυκόπιτες (γαλατόπιτα, ρυζόπιτα, κολοκυθόπιτα γλυκιά, αυγόπιτα, καρυδόπιτα, ραβανί, κανταΐφι, μπακλαβάς, παντεσπάνι) και σε άλλα που ζυμώνονται με αλεύρια: κουλούρες γάμου, κουλουράκια, κουραμπιέδες.

Ελάχιστα άλλα γλυκά που χρησιμοποιούσαν ήταν της βιομηχανίας και του εμπορίου: λουκούμια, κουφέτα, σοκολατάκια, μπισκότα και καραμέλες του γάλακτος, καραμέλες βέργα, καραμέλες ραντεβού.

Η παρασκευή και η χρήση αυτών των γλυκών συνεχίζεται μέχρι και τη δεκαετία του ΄70 χωρίς σχεδόν καμιά αλλαγή. Από εκεί και πέρα εμφανίζονται και στο χωριό άλλα γλυκά με το σημερινό τρόπο παρασκευής: διάφορες πάστες, κορμός, μιλφέιγ, παγωτά, ροξάκια, μελομακάρονα και τέτοια.

Το καθένα από τα γλυκίσματα αυτά, πέρα από την καθημερινή βιολογική και γαστρονομική ανάγκη του ανθρώπου, είχε και μια τελετουργική, μαγικοθρησκευτική και εθιμοτυπική χρήση. Ο ρόλος του δηλαδή άλλοτε ήταν θρησκευτικός και άλλοτε κοινωνικός. Τα α γλυκίσματα ήταν ανάλογα με το σκοπό, την περίσταση και την περίπτωση για τα οποία προορίζονταν. Το  κανίσκι για τη λεχώνα περιλάμβανε σχεδόν αποκλειστικά κοτόπουλο βραστό ή τηγανισμένο, κουλούρα κεντημένη με ψαλίδι σε διάφορα κεντίδια, λαγγίτες, δίπλες και κρασί μαυροδάφνη. Όλα αυτά είναι τονωτικά φαγητά, για να δυναμώσει η λεχώνα, «να σταθεί στα πόδια τς».

Την Πρωτοχρονιά έφτιαχναν κουραμπιέδες. Τις Αποκριές λαγγίτες, χαλβά μαλακό και σαμένιο, δίπλες κι αργότερα κανταΐφι. Τα Ψυχοσάββατα πάλι, ενώ ήταν πολύ κοντά στις Αποκριές, έφτιαχναν γλυκόπιτες:  γαλατόπιτες, καρυδόπιτες, μπακλαβάδες. Στα μνημόσυνα στάρι γλυκό (κόλυβα), σοκολατάκια.

Παλιότερα δεν κατανάλωναν σχεδόν καθόλου γλυκά, εκτός από τις χρονιάρες μέρες. Ίσως επειδή είχαν άφθονα  τα φρούτα, ιδίως τα καλοκαιρινά, ίσως για λόγους οικονομικούς (η ζάχαρη για ορισμένους ήταν απρόσιτη). Κάποιοι άλλοι πάλι είχαν δικό τους μέλι και «πόρευαν» μ’ αυτό: «Ύστερα ποιος να το φκιάσει; σάματι άδειαζάμαν κιόλα τότε;». Να και ένας άλλος λόγος που τότε ο κόσμος περίμεναν με λαχτάρα και ανυπομονησία τις γιορτές, τις επισκέψεις και τις χρονιάρες μέρες, για να γλυκαθούν λιγάκι.

Το γλυκό δείχνει και την οικονομική και την κοινωνική κατάσταση του καθένα. «Φτωχός κι ανοικοκύρευτος κόσμος. Πήγαμαν εκεί και δεν είχαν ούτε ένα γλυκό να μας κεράσουν», άκουγες να λένε. Επίσης την οικονομική κατάσταση την έδειχναν και τα αντικείμενα σερβιρίσματος: δίσκος, ποτήρια, κουταλάκια, πιρουνάκια, μπούκλες και κανάτες, πιατάκια, φλιτζάνια: αν υπήρχαν όλα αυτά κομπλέ, αν ήταν ποιότητας (ασημένια, κρυστάλλινα, πορσελάνινα και τέτοια), ο νοικοκύρης θα ήταν πλούσιος. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσίαζε τα γλυκά η νοικοκυρά και τα κερνούσε, η καθαριότητα, το ντύσιμό της, η όλη στάση της και τα «σουρέτια» της γενικά έδειχναν τη μόρφωση, την αγωγή και την κοινωνικότητα της όλη. Το κορίτσι της παντρειάς από δω φαινόταν αν έκανε για σπίτι ή όχι. «Πόσες προξενιές χάλασαν έτσι»!

Την ώρα π ου γίνεται το γλυκό «δεν κάνει» να το θαυμάσεις ή να το παινέψεις, γιατί θα χαλάσει. Την ώρα που φουσκώνει στο ταψί μην πεις: «πω! πω! πως φούσκωσε, γιατί θα «πέσει» αμέσως. Πίστευαν λοιπόν πως το καλό γλυκό ματιάζεται, γι’ αυτό αντί να το θαυμάζεις, πρέπει να το φτύσεις και να πεις: «φτου! φτου! να μην (α)ματιαστεί».

Παροιμίες και παροιμιώδεις φράσεις, σχετικές με τροφές – ποτά και μαγειρικά σκεύη:

-φάε νύφη τραχανά, - καλά είναι και τα κοψίδια.

-κολοκύθια με τη ρίγανη.

-που θα πέσει το μήλο.

-κουκούτσι μυαλό.

-σκόρδα στα μάτια σ’.

-ε, σκορδοκαΐλα μεγάλη.

-τα τηγανίζουν τα’ αυγά, δεν τ’ αλωνίζουν.

-α, κάστανο το ’κανες.

-σύκα και μπιμπίλια και γλυκό κρασί.

-μ’ έκαψες το κρομμύδι εμένα.

-έπεσε στην κολοκυθόπιτα.

-τραχανά για άπλωμα.

-τα’ ανάπιασαν τα προζύμια.

-τα τσιούγκρισαν.

-την έκανε κράνο.

-θα το κοιτάς με το μακαρόνι.

-εμ, δε θα σου στείλω και κλούρα κιόλας.

-άμα πείσμωσες πιες ξίδι,

-αρβίθια ξνα.

-κάτσε στα αυγά σου.

-πήρε μέντα αυτός.

-έγινε ντιπ πίτα.

-μετρημένα κουκιά.

-είναι ένα τσιανάκι αυτός.

Του Ευαγγέλου Σ. Στάθη

Οι στόχοι είναι η ζωή μας… Του Ηλία Γιαννακόπουλου

 

«Να στοχεύεις ψηλά, το φεγγάρι. Ακόμα κι αν αποτύχεις, θα βρεθείς ανάμεσα στ’ αστέρια»  (Les  Brown, Αμερικανός συγγραφέας)

 Στο λυκαυγές του νέου έτους οι άνθρωποι συνηθίζουν να αναπροσαρμόζουν τα σχέδιά τους, να κρίνουν και να απορρίπτουν κάποιες επιλογές του περασμένου χρόνου ως ατελέσφορες και να σχεδιάζουν τα επόμενα βήματά τους με βάση τους νέους στόχους που θέτουν. Κι αυτό γιατί βαθιά πιστεύουν όλοι πως η ζωή χωρίς στόχο και θέληση είναι ένα καράβι στον Ωκεανό που πασχίζει να αποφύγει τα κύματα χωρίς όμως να γνωρίζει σε ποιο λιμάνι πρέπει να προσαράξει.

Ο Αϊνστάιν θέλοντας να προβάλει με έμφαση το ρόλο των στόχων στη ζωή των ανθρώπων και ιδιαίτερα στον εμπλουτισμό του εσωτερικού κόσμου τόνισε με έναν επιγραμματικό τρόπο: «Αν θες να ζήσεις μια ζωή, εξάρτησέ την από έναν στόχο, όχι από ανθρώπους ή πράγματα». Ο άνθρωπος και ο πολιτισμός του διαχρονικά προσδιορίστηκαν καταλυτικά από τους ειδικούς και γενικούς στόχους που κάθε φορά ετίθεντο. Υπάρχει επομένως, μια σχέση διαλεκτική ανάμεσα στον άνθρωπο και τους στόχους που τίθενται, αφού το περιεχόμενο και η ποιότητα του ενός διαμορφώνει και τον «πλούτο» του άλλου.

Οι στόχοι ως πυροκροτητές

Ο εσωτερικός πλούτος του ανθρώπου τότε μόνο μπορεί να καλλιεργηθεί και να εξωτερικευθεί στο βαθμό που το άτομο πιστεύει σε μια ανώτερη ιδέα και «στρατεύεται» σε έναν μεγάλο σκοπό. Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι από τη φύση της πολυδιάστατη. Εκείνο, όμως, που την ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα δημιουργήματα είναι η ύπαρξη ενός εσωτερικού κόσμου (συναισθηματικού, πνευματικού, κοινωνικού, ηθικού). Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτού του «κόσμου» αποτελούν την προϋπόθεση για την ανέλιξη του ανθρώπινου όντος.

Η ανέλιξη αυτή, όμως, θεμελιώνεται πάνω στον εμπλουτισμό του ψυχικού κόσμου που συνιστά την πεμπτουσία της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Η καλλιέργεια, δηλαδή, του εσωτερικού κόσμου και ο εμπλουτισμός του με νέα στοιχεία δεν συνιστά μόνο μια γενετικά προγραμματισμένη εκδήλωση αλλά και μια «υποχρέωση» του ατόμου. Βέβαια, αυτό δεν μπορεί να αφεθεί στην τύχη ούτε στις δεσμεύσεις ή τις ευκαιρίες του περιβάλλοντος.

Ο άνθρωπος ως υποκείμενο της ιστορίας επιβάλλεται ο ίδιος να εκμεταλλευτεί το φυσικό «τάλαντο» καθώς και τις διευκολύνσεις του περιβάλλοντος για να «σηκωθεί λίγο ψηλότερα» σύμφωνα με την επιταγή του ποιητή. Η ενεργοποίηση, λοιπόν, όλων των δυνάμεων για την καλλιέργεια και εξωτερίκευση του εσωτερικού πλούτου μπορεί να επιτευχθεί μόνο, όταν ο άνθρωπος προσδεθεί στο άρμα μιας ανώτερης ιδέας και ενός μεγάλου σκοπού. Τα δύο αυτά κρατούν σε εγρήγορση τον ψυχικό κόσμο και τον καλούν σε μια υπέρβαση της γήινης υπόστασης του ανθρώπου.

«Όσα βουνά κι αν ανεβείτε/ απ’ τις κορφές τους θ’ αγναντεύτε άλλες / κορφές, / ψηλότερες, μιαν άλλη πλάση ξελογιάστρα / και στην κορφή σα φτάσετε την κατάψηλη / πάλε θα καταλάβετε πως βρίσκεστε / σαν πρώτα κάτου απ’ όλα τ’ άστρα» (Κ. Παλαμάς)

Ο ποιητής δεν μάς διδάσκει μόνο την μετριοφροσύνη και τη «σεμνότητα» απέναντι στο αχανές του σύμπαντος, αλλά περισσότερο μάς προτρέπει να συνεχίσουμε την «ανάβαση» για την κατάκτηση κι άλλων στόχων.

Κι αυτό γιατί οι μεγάλες ιδέες (δημιουργία, αλλαγή κόσμου…) και οι μεγάλοι σκοποί (κοινωνική δικαιοσύνη, αυτονομία) λειτουργούν ως πυροκροτητές του εσωτερικού πλούτου και ωθούν το άτομο σε πράξεις που το αναβιβάζουν στην ψηλότερη θέση των φυσικών δημιουργημάτων. Οι πνευματικές αναζητήσεις, η ηθική αρτίωση, η κοινωνική ωρίμανση και η συναισθηματική ισορροπία ικανοποιούνται και πραγματώνονται μόνο όταν υπάρχουν μεγάλες ιδέες και στόχοι ικανοί να συγκλονίσουν τον άνθρωπο και να τον απελευθερώσουν από τη φυλακή της απραξίας, της συνήθειας, της καθημερινότητας και της παραίτησης.

Μια παλαιότερη ανάρτηση που αξίζει να την ξαναδούμε. Του Δημήτρη Τσιγάρα

 

Τότε και τώρα «Στοχασμός μπροστά σε δυο όμοιες, αλλά με διαφορά 37 χρόνια, φωτογραφίες»

Παλαιότερα, αναζητώντας απάντηση στο ερώτημα για ποιο λόγο τραβήχτηκε η πρώτη οικογενειακή φωτογραφία, που απεικονίζει, με τη σειρά και κατά ηλικία, όλα τα εγγόνια του παππού μας και της γιαγιάς μας, Κωνσταντίνου και Αικατερίνης Τσιγάρα, στο συγκεκριμένο τόπο και χρόνο και με την συγκεκριμένη σκηνογραφία, ανέκυψαν απροσδόκητοι συνειρμοί και ψηλαφήθηκαν υπαρξιακοί προβληματισμοί.

Προβληματισμοί και ανησυχίες, που έχουν σχέση με τη συνεχή πάλη των σημαντικότερων δίπολων της ζωής: Γέννηση και θάνατος, χαρά και λύπη, ευτυχία και δυστυχία, επιτυχία και αποτυχία, αμφισβήτηση και πίστη…

Θελήσαμε λοιπόν να επαναλάβουμε, μετά από 37 χρόνια, την ίδια διαδικασία και το επιχειρήσαμε. Ξανασμίξαμε όλα τα ξαδέρφια μαζί και ξαναπαγώσαμε το χρόνο, βγάζοντας μια δεύτερη παρόμοια φωτογραφία.

Παρατεταγμένοι πάλι σε σχέση με την κλίμακα του χρόνου, ο Κώστας, η Σοφία, ο Δημήτρης, ο Κώστας, ο Στέργιος, ο Γιώργος, η Δέσποινα, ο Σπύρος, ο Κώστας, ο Βάιος, η Κατερίνα.

Δυστυχώς, υπάρχει μια απώλεια που μας πληγώνει όλους. Τη θέση του Κώστα που έφυγε νωρίς, την αντικαταστήσαμε με τον ανεψιό του, Κωνσταντίνο.

Αυτή η δεύτερη φωτογραφία ανέδειξε κυρίαρχα τα στοιχεία της σύγκρισης. Την εξελικτική φυσιογνωμική διαφορά, τις αλλαγές και τη φθορά του χρόνου, τις παρουσίες και τις απώλειες και φυσικά την διαχρονική ανάγκη για ένταξη σε κάποια συλλογικότητα, την ανάγκη του ανήκειν.

Και να πάλι, σαν μια αδιόρατη ελπίδα, να προσδοκούμε από τη δύναμη της φωτογραφίας και από αυτόν τον υπερβατικό διάλογο να οδηγηθούμε σε ένα τελετουργικό μύησης προς το βαθύτερο νόημα της ζωής, για την ανεύρεση τρόπου να θεάται κανείς τη ζωή και να την κατανοεί για να μπορέσει να τη ζήσει.

Στα ερωτήματα τι θα ήθελε κανείς στη ζωή του, οι απαντήσεις είναι περίπου κοινές: Θέλω να μείνω νέος, θέλω να ζήσω, θέλω πίσω τη ζωή που είχα, θέλω να είμαι πετυχημένος, θέλω να αρέσω, θέλω να κάνω πράξη τα όνειρα μου, θέλω ένα νόημα για να υπάρχω, θέλω μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα χαμόγελο…

Τόσα πολλά θέλω, τόση πολλή οδύνη, τόσα απραγματοποίητα ή ανέφικτα όνειρα κρυμμένα πίσω από το διάφανο πέπλο του κοινωνικού μας προσωπείου!

Όμως το ταξίδι προς τα βάθη του εαυτού μας είναι πάντα το πιο μακρύ και το πιο βασανιστικό. Ίσως γιατί πρέπει να έρθει κανείς σε επαφή με τα συναισθήματά του, τους φόβους του, τις αδυναμίες του, τις ενοχές του και να αγνοεί την ύπαρξη των ανύποπτων δυνάμεων και ικανοτήτων που κρύβει μέσα του.

Δεν είναι τυχαίο που από τα τρία κλασσικά υπαρξιακά ερωτήματα -ποιος είσαι, από πού έρχεσαι, πού πας - η ταυτότητα είναι στην πρώτη θέση, αφού όποιος δεν ξέρει ποιος είναι, δύσκολα αποκτά συνείδηση αυτού που έχει αφήσει πίσω του ή του προορισμού που έχει μπροστά του.

Στέκομαι μπροστά σε δυο όμοιες φωτογραφίες τραβηγμένες με διαφορά 37 χρόνια, τις κοιτάζω με στοχαστική διάθεση κι αναρωτιέμαι ξανά: «Μήπως το μάτι με το οποίο βλέπουμε τον θεό είναι το ίδιο με το οποίο βλέπει ο θεός εμάς;»

ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΙΜΕΝΙΚΗΣ

 

Φτωχός ποιμένας ήμουνα και στάθηκα μια μέρα δίπλα στο γυμνοκόκαλο δέντρο. Χορτασμένος κουβέντα με τον σκύλο μου, είπα να απευθύνω τον λόγο και στο δέντρο, μήπως αποκομίσω κάτι απ’ τη σοφία του.

«Μη μ’ ενοχλείς», είπε το δέντρο, «είμαι προσηλωμένο στο κοπάδι κι ακούω τα πρόβατα που συζητούν».

«Τα πρόβατα;» έκανα έκπληκτος. «Μα, αυτά μονάχα ηχολογούν με τα κουδούνια τους κι άλλη φωνή δεν βγάζουν».

«Κι όμως», απάντησε το δέντρο, «εγώ ακούω τη μέσα τους φωνή, που είναι πιο λαγαρή και πιο όμορφη κι από το τραγούδι του δάσους».

Σιώπησα και τράβηξα με το σκυλί μου προς την πλαγιά του λόφου. Να που και σήμερα, είπα στον Ασπροδόντη, πήρα το μάθημά μου από το διαρκές σχολείο της φύσης. Ν’ ακούω, δηλαδή, τη μέσα φωνή από κάθε τι που στοιχειώνει και μεταστοιχειώνει τον κόσμο μας.

Του Ηλία Κεφάλα

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση της Τοπικής κοινότητας Βαλτινού

 

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εορταστική εκδήλωση που διοργάνωσε η Τοπική κοινότητα Βαλτινού, ανήμερα των Φώτων στην πλατεία του χωριού.

Οι παρευρισκόμενοι είχαν την ευκαιρία να διασκεδάσουν με τραγούδια και χορούς, απολαμβάνοντας παράλληλα και την πατροπαράδοτη τηγανιά (τσιγαρίδες) που ετοιμάστηκε με μεράκι από τους διοργανωτές, καθώς και δεκάδες σουβλάκια που ψήθηκαν για τις  ανάγκες της εκδήλωσης. Το χωριό έδειξε να αποκτά ζωντάνια, οι κάτοικοι χάρηκαν και συμμετείχαν με κέφι και ενθουσιασμό, ενώ δεν ήταν και λίγοι εκείνοι που το έριξαν στον χορό.

Ήταν πραγματικά, μια όμορφη και φωτεινή γιορτή μέσα στο γκρίζο της εποχής και στις δυσκολίες που περνάει γενικότερα η κοινωνία μας.

Την εκδήλωση τίμησαν ο Περιφερειακός Σύμβουλος Σάκης Ξάφος, ο Αντιδήμαρχος Σάκης Σκρέκας, οι Δημοτικοί Σύμβουλοι Γιώργος Ηλιάδης, Αντώνης Λάππας και η δημοτική Σύμβουλος Βούλα Βότσιου.

Χορηγοί της εκδήλωσης ήταν οι:

Οι επιχειρήσεις: «Βιολάντα», «ΕΛΑ ΚΡΕ Βαμπούλας», «Οικογένεια ΚΛΙΑΦΑ», «Χοιροφάρμ Μαράβα»ς, Αυγά Ελευθέρας Βοσκής «Κόζιακα», Αρτοποιείο «Άρτος», Αρτοποιείο «Φαλώρειας» Καφέ, «Γιόλο», Ζαχαροπλαστείο «Χύτας», Κρεοπωλείο «Αλμπέρτος», Κρεοπωλείο «Μαυρογιώργος», Σούπερ Μάρκετ «Καλύβας», Σούπερ Μάρκετ «Μπιλιάλης», Φαστ Φουντ «Ο Γύρος του κόσμου», Καφέ «Φουέγκο», Χαρτοκοπτικές εργασίες «Τσιγάρας Γ».

Ακολουθεί φωτορεπορτάζ:

Με τους Βέγγους της ζωής μου θα μείνω...

 

Εγώ θα μείνω με τους Βέγγους. Που έλεγε πως δεν είχε χρόνο να μισεί αυτούς που τον μισούν γιατί ήταν απασχολημένος να αγαπά αυτούς που τον αγαπούν.

Εγώ θα μείνω με τους Βέγγους. Που έλεγε: «Για δύο πράγματα δεν θα ντραπώ ποτέ. Για τις αλήθειες που είπα, και για τα συναισθήματα που ένιωσα».

Εγώ θα μείνω με τους Βέγγους. Που έλεγε πως ευτυχία είναι μόνο δυο χέρια που σε αγκαλιάζουν, που σε κρατούν, που σε κοιμίζουν και σε περιποιούνται.

Εγώ θα μείνω με τους Βέγγους. Που τη μέρα του μεγάλου χαμού, τη μαύρη μέρα που μπήκαν στην πόλη οι οχτροί κι οι ερπύστριες έσπειραν το θάνατο, τη μέρα του Πολυτεχνείου, εκείνος πέρασε μέσα από τα μαύρα κοράκια με το αυτοκίνητό του, έριξε τα καθίσματα και έβαλε μέσα τον εξεγερμένο λαό. Για να τον σώσει.

Εγώ θα μείνω με τους Βέγγους. Που μέσα στην εξορία έστηνε αντίσκηνα και πήγαινε φαγητό κρυφά σε εκείνους που αυτοεξορίστηκαν.

Εγώ θα μείνω με τους Βέγγους. Που έκανε τους ανθρώπους να γελούν, να χαίρονται, να συγκινούνται.

Εγώ θα μείνω με τους Βέγγους. Που ήταν χάδι, απαλοσύνη και τρυφεράδα για τους ανθρώπους.

Εγώ θα μείνω με τους Βέγγους. Που στη γαλέρα της ζωής τους τράβηξαν άγριο κουπί. Κι όλο έτρεχαν...

Εγώ θα μείνω με τους Βέγγους. Που έλεγε ο Κούνδουρος "Έμεινε μαζί μου όλα τα χρόνια της Μακρονήσου. Είχα χρεωθεί την κατασκευή ενός θεάτρου -ήμουν τριτοετής της αρχιτεκτονικής τότε. Πήγα στη διοίκηση και λέω: «Αυτόν το μισότρελο φαντάρο να μου τον δώσετε». Κι έτσι βρέθηκα να φτιάχνω το θέατρο με το Θανάση βοηθό. Στήσαμε τη σκηνή, ανεβάσαμε το πρώτο έργο, και να ο Βέγγος ηθοποιός και να ο Βέγγος πρωταγωνιστής και να ο Βέγγος αγαπημένος ολόκληρου του τάγματος, και να ο Βέγγος η ανακούφισή μας, η λύτρωση μας και το χαμόγελό μας".

Επειδή έρχεται μια στιγμή στη ζωή που πρέπει να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Εγώ θα μείνω με τους Βέγγους. Αυτούς, αυτούς τους μεταξωτούς ανθρώπους. Την ανακούφιση. Τη λύτρωση. Και το χαμόγελό μας.

«Λυπάμαι τους ανθρώπους που ενώ μπήκαν στην καρδιά μου, ξεφτιλίστηκαν στα μάτια μου».

Θανάσης Βέγγος

 

Του Λάμπρου Μεραντζή