Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ

 

Είμαι μπροστά σ’ έναν σκοτεινό δρόμο του δάσους και διστάζω να τον ακολουθήσω, επειδή δεν ξέρω πού βγάζει και από πού περνάει. Ταυτόχρονα θυμάμαι κι ένα ποίημα του Ρόμπερτ Λι Φροστ (1874-1963), όπου χαμένος λέει κι εκείνος στην εξοχή, έφθασε μπροστά σ’ έναν δρόμο που χωριζόταν σε δύο άλλους παρόμοιους δρόμους. Μιας και ήταν άγνωστοι και οι δύο πήρε στην τύχη τον ένα και συνέχισε την πορεία του. Σε όλη τη μετέπειτα ζωή του, όμως, τον κατέτρωγε αυτή η αγωνία της τυχαίας επιλογής και η απορία του για το τι θα συνέβαινε ή το τι θα συναντούσε, αν είχε πάρει τον άλλο δρόμο. Στο κατά πόσο, πιθανόν, να είχε αλλάξει η ζωή του. Στ’ αλήθεια κι εμείς πόσους δρόμους μέχρι τώρα αφήσαμε και δεν περπατήσαμε; Πόσες απαντήσεις μας οφείλει ο βίος σε ερωτήματα που θέσαμε ή που από μόνα τους τέθηκαν στη δίνη μιας αέναης απορίας; Το άγνωστο μας ακολουθεί σε κάθε βήμα μας και κάποτε το δημιουργούμε και το επιτείνουμε με τις επιλογές μας.

Του Ηλία Κεφάλα