Του Ηλία Κεφάλα
Όλο και λιγοστεύουν τα παλιά αγροτικά σπίτια που χαρακτήριζαν την αισθητική και κοινωνική ζωή της παλιάς Θεσσαλικής επαρχίας. Απλά στην πλινθόκτιστη κατασκευή τους αξιοποιούσαν όσο πιο χρηστικά μπορούσαν τους χώρους τους με γνώμονα την πιο άνετη εξυπηρέτηση των καθημερινών ασχολιών. Συνήθως ήταν δίπατα με τετράριχτες στέγες, με το ισόγειο προορισμένο για τα ζώα και τον όροφο για τους ανθρώπους. Ο αγρότης αφουγκραζόταν όλη τη ζωή και τις ανάγκες του ζώου από κάτω του και προσέτρεχε αμέσως σε βοήθειά του, όταν αντιλαμβανόταν κάποιον κίνδυνο. Τον χειμώνα οι ανάσες των ζώων τον ζέσταιναν. Όταν υπήρχαν πόροι για σοβάτισμα και βάψιμο των τοίχων, τότε το σπίτι αποκτούσε τη χαρακτηριστική όψη της ώχρας, που ήταν η μόνιμη απόχρωση των οικιών σε όλη τη Θεσσαλία, ομόλογη με τη λάμψη του σιταριού και του καλαμποκιού. Όταν αργότερα τα ζώα βγήκαν από το σπίτι για να εγκατασταθούν στον σχεδόν συνεχόμενο με το σπίτι σταύλο ή αχυρώνα, τότε τα ισόγεια έγιναν αποθηκευτικοί χώροι ή κουζίνες. Σπίτια χωρίς ανέσεις, χωρίς εσωτερική τουαλέτα, χωρίς πολλά αγαθά που έχουμε σήμερα και που συχνά είναι περιττά. Όλα αυτά έληξαν πλέον, η παράδοση χάνεται (και καλά κάνει και χάνεται, λέει ο Ηλίας Πετρόπουλος), φτιάχνονται νέα σπίτια σύγχρονα με σχέδια μηχανικών και όχι απλών μαστόρων και τα παλιά γκρεμίζονται ή μένουν έρημα μέχρι να πέσουν μόνα τους.
Στις φωτογραφίες εικόνες παλιών σπιτιών του Μελίγου, ακατοίκητων πλέον, που μένουν σαν φαντάσματα του χωνεμένου καιρού, άφωνες μαρτυρίες που δηλώνουν ότι εκεί μέσα στα σπλάχνα τους άνθρωποι γεννήθηκαν, παντρεύτηκαν, έζησαν, πέθαναν και πάντα τα βάσανα και τα κλάματα ήταν πολύ περισσότερα από τις χαρές και τα γέλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου