Το γράμμα ενός φαντάρου

Σπανίζουν σήμερα οι επιστολές (τα γράμματα) της επικοινωνίας. Δεν αλληλογραφούμε πλέον, όπως άλλοτε! Το τηλέφωνο, το Fax, το ΙΝΤΕΡΝΕΤ, τα σύγχρονα επικοινωνιακά μέσα αντικατέστησαν την επικοινωνία μας με πρόσωπα αγαπημένα, με φίλους, με συγγενείς, και εκείνη η επαφή του χεριού επάνω στο επιστολόχαρτο, σχεδόν δεν υπάρχει.
Η αναμονή του ταχυδρόμου, το βλέμμα στα χέρια του, στη φορτωμένη του τσάντα, η λαχτάρα της επιστολής του αγαπημένου προσώπου, το δάκρυ που έσταζε, σε στιγμές συγκίνησης προς πρόσωπα που είχαν τρυφερούς δεσμούς, είναι πλέον βιώματα μιας άλλης εποχής.

Μια από τις περιόδους αποχωρισμού των κατοίκων του Βαλτινού ήταν και η περίοδος της στρατιωτικής θητείας των αντρών.  
Η στρατιωτική θητεία διέκοπτε την επαφή και την επικοινωνία του φαντάρου, με τα δικά του πρόσωπα και γι αυτό η επιστολογραφία, ήταν ένας τρόπος να γεφυρώσουν και να συνεχίσουν οι άνθρωποι την επικοινωνία τους.

Λυτρωτική η στιγμή του φαντάρου την ώρα της παραλαβής, και το διάβασμα της επιστολής, αλλά και πολύ ψυχοθεραπευτική η διαδικασία της σύνταξής της και η αποστολή της.

Κάποια στιγμή ο φαντάρος θα έβρισκε λίγο χρόνο για ξεκούραση, χαλάρωση και περισυλλογή. Ήταν η στιγμή και η ευκαιρία για επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Μια επιστολή, ένα γράμμα μια φωτογραφία στα αγαπημένα πρόσωπα θα έδινε τη δυνατότητα της αλληλογραφίας και έτσι θα μοιραζόταν τους καημούς, τις έγνοιες  και τα βάσανά του, με τα συγγενικά πρόσωπα.
Μια τέτοια επιστολή παρουσιάζουμε παρακάτω γραμμένη από τον συγχωριανό μας φαντάρο Δ. Χ., προς τον Δ. Μ., πριν από 56 χρόνια. 

Τεκμήριο πολύτιμο η επιστολή, ανάκατες οι αναμνήσεις και ίσως και ετεροχρονισμένες, όμως πέρα για πέρα αληθινές, και γι’ αυτό πολύτιμες.
Ας τις μοιραστούμε, όπως και τον αναστεναγμό, για τη διαφορά του τότε και του τώρα.

«Κόρινθος 28 – 1 – 63

Αγαπητέ μου Δημήτρη σε χαιρετώ ως στρατιώτης πλέον. Υπηρετώ ήδη προ εικοσαημέρου την στρατιωτικήν ζωήν η οποία είναι γεμάτη από θλίψεις, ταπεινώσεις, απελπισίες. Ευτυχώς που δεν είμαι και πολύ μεγάλος και δεν μου κακοφαίνεται τόσο η ζωή αυτή. Το μόνο που με στεναχωρεί Δημήτρη είναι το ότι ευρίσκομε μακριά από το σπίτι μου, τους συγγενείς και τους φίλους μου. Αλλά δεν πειράζει, ο χρόνος κυλάει πολύ γρήγορα και έτσι δεν καταλαβαίνουμε τόσο την κούραση και τις ταπεινώσεις.
Ένα Δημήτρη που παρατήρησα στο στρατό και το οποίο είναι θλιβερό είναι η ασέβεια προς τον θεόν. Συνεχώς υβρίζουν τον θεόν. Και το σπουδαίο είναι που υβρίζεται από ανθρώπους μορφωμένους, από πτυχιούχους Ιατρικής, φιλοσοφικής κ. α. σχολών. Ας ελπίσουμε όμως, πως κάποτε θα’ ρθει η κάθαρσις της κοινωνίας.
Όσον αφορά για μένα δια να γίνω αξιωματικός, δεν το πιστεύω διότι δυστυχώς κυριαρχεί το μέσον. Και εδώ ακόμη στο κέντρο γίνονται ζυμώσεις των μεγαλυτέρων και ισχυροτέρων. Τέλος πάντων. Επειδή πρέπει να τελειώνω λόγω του περιορισμένου χρόνου σε χαιρετώ και σου εύχομαι καλήν επιτυχία στις εξετάσεις.
Με αγάπη εν Χριστώ Δ. Μ.»