Νέοι και ενασχόληση με την πολιτική

Του Παναγιώτη Δήμου

Χλωμό το τοπίο. Αυτήν η φράση θα μπορούσε να μείνει μόνη της και να συνοψίσει όλες μου τις σκέψεις σχετικά με την ανάλυση του τίτλου του συγκεκριμένου άρθρου. Αλλά ας εμβαθύνουμε και ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Όσο πλησιάζουν οι δημοτικές εκλογές μπαίνουμε και επίσημα σε έναν προεκλογικό αγώνα που δυστυχώς είμαστε καταδικασμένοι να παρατηρούμε κάθε τέτοια περίοδο με πρωταγωνιστές τα ίδια πρόσωπα. Αλήθεια δεν κουραστήκατε ακόμα και εσείς οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές να κάνετε το ίδιο και το ίδιο σε κάθε προεκλογική περίοδο; Αρχικά είναι ξεκάθαρο ότι έχετε μετατρέψει την πολιτική σας σταδιοδρομία σε «δουλειά χωρίς καριέρα». Μια σταθερή πορεία κατά τη διάρκεια της θητείας, καμία φιλοδοξία και όσον αφορά την τεχνογνωσία, ας μην επεκταθώ γιατί θα στήσετε στη γωνία (πάλι).

Είμαι 22 χρονών. Δεν βιάζομαι. Απλά είμαι πάρα πολύ ανήσυχος. Έχω μια ανησυχία που σπάνια βλέπω από ανθρώπους της ηλικίας μου σχετικά με το πόσο η κοινωνία πηγαίνει προς το καλύτερο για να μπορέσει να φιλοξενήσει δικούς μου απογόνους στο μέλλον. Γιατί όμως η γενιά μου σταμάτησε να ενδιαφέρεται για την κοινωνία και το μέλλον; Γιατί μόλις 1 στους 10 νέους (και όταν λέμε νέος εννοούμε άτομα κάτω των 30 ετών) θα ενδιαφερθεί για την πολιτική; Όλοι έκαναν λάθη, λάθη δεκαετιών που κατέστησαν δύσκολο όχι το μέλλον για τη γενιά μου, αλλά ακόμα χειρότερα την θετική σκέψη για το μέλλον. Και τώρα οι ίδιοι είναι αυτοί που λένε ότι το δικό μου το μέλλον μπορούν να το διορθώσουν. Αυτό είναι ύβρις. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν τέτοιο, είτε σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης, είτε σε εθνικό να μου χαράξει το μέλλον. Νομίζω ήρθε η ώρα η γενιά μου να χαράξει το δικό της μέλλον, μόνη της, με την δική της τεχνογνωσία και τα δικά της οράματα. Αλλά το θέμα είναι ότι όλοι εκείνοι έχουν «γραπώσει» το δημοσιοϋπαλληλίκι (και συγχωρήστε μου τον όρο, δεν το λέω υποτιμητικά) και δεν λένε να φύγουν. Όταν είμαι νέος και βλέπω τα γεγονότα της Φαρκαδόνας και του δημοτικού συμβουλίου δεν γελάω όπως εσείς, αλλά θλίβομαι. Και θλίβομαι για την γενιά μου. Γιατί αυτοί (γενικά μιλώντας, δεν γνωρίζω καν τους ανθρώπους), αποφασίζουν για την καθημερινότητά μου.

Δεν έχουμε ανάγκη να ακούσουμε επαίνους από κανέναν παρόλα αυτά. Δεν χρειάζεται να μας πείτε πως όταν έρθει η δική μας η ώρα θα κάνετε στην άκρη. Δεν θα κάνετε. Πέρασαν κι άλλοι νέοι σαν εμάς που είμαστε ανήσυχοι, ριζοσπάστες, αιρετικοί και ένα σωρό επίθετα που στην πραγματικότητα είναι ωραία να τα ακούς. Αλλά δεν τα λένε από αναγνώριση, από φόβο τα λένε. Οπότε αν μπορώ να στείλω ένα μήνυμα σε συνομήλικούς μου που είναι το ίδιο ανήσυχοι με εμένα (και ξέρετε ποιοι είστε, ανεξαρτήτως παράταξης), είναι πως δεν πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε αιρετικοί, ριζοσπάστες και ό,τι άλλο ακούτε και εσείς και εγώ μαζί. Πιστεύω πως πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Όχι για την καρέκλα και το γραφείο. Όχι για την γραβάτα και το κουστούμι. Αλλά επειδή δεν έχουμε πολιτικά είδωλα. Και αφού δεν έχουμε πρέπει να τα δημιουργήσουμε.

Τέλος για να μιλήσω και προσωπικά, η αλήθεια είναι ότι είχα πρόταση για την τοπική αυτοδιοίκηση. Εντάξει η μισή Ελλάδα είχε. Τιμητικό που κάποιος άνθρωπος είδε κάτι καλό σε εμένα, αλλά την απέρριψα. Και την απέρριψα για όλους τους λόγους που παραθέτω παραπάνω. Ήρθε ο καιρός που εμείς που περάσαμε την εφηβεία μέσα στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση να σταματήσουμε τα παράπονα και να αντιδράσουμε. Με τον οποιονδήποτε τρόπο που πιστεύει ο καθένας. Από το πιο μικρό μέχρι και το πιο μεγάλο. Όταν το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι δεν πετάμε το κεφάλι, αλλά πετάμε το ψάρι και ψάχνουμε να βρούμε καινούργιο. Αιρετικοί, ριζοσπάστες και ρομαντικοί…

Ο Παναγιώτης Δήμος είναι τελειόφοιτος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών (Πολιτική και Διπλωματία) Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.