Ίσως τα λιγότερα είναι περισσότερα...

*

Είθε

ο νέος χρόνος

να μας φέρει

λιγότερα

λιγότερο πόνο σε αυτούς που πονούν,

λιγότερο μίσος σε αυτούς που μάχονται,

λιγότερη στέρηση σε όσους στερούνται,

λιγότερο πόλεμο,

λιγότερο θάνατο,

λιγότερη καταπίεση,

λιγότερη εκμετάλλευση,

λιγότερη δυστυχία και λιγότερη οδύνη.

Κι αν τύχει και φέρει μαζί

λιγότερη αφθονία και λιγότερη απόλαυση

λιγότερο πλούτο και λιγότερη καλοπέραση

Ίσως τότε μας χαρίσει

λιγότερη ελαφρομυαλιά και λιγότερη σπατάλη

λιγότερη επιπολαιότητα και λιγότερη αυθάδεια.

Ίσως τα λιγότερα είναι περισσότερα...

 }{

Του Νίκου Δήμου

Ο αναλογούν χρόνος

Του Κων/νου Κατσαρού
από την ποιητική του συλλογή "ΣΤΑΛΑΚΤΙΤΕΣ"

της ισορροπίας τα μεγέθη χάθηκαν

μέσα στη δίνη της εξέλιξης,

στην υπερταχεία επέλαση της προόδου

όλοι τρέχουν με υψηλές ταχύτητες

σε οδικά δίκτυα, σιδηροτροχιές, αεροδιαδρόμους,

μέσα από δίκτυα οπτικών ινών,

σε δίκτυα σκοτεινών και επικίνδυνων διαδρομών

όλοι τρέχουν ασταμάτητα,

μπροστά απ’ το χρόνο, πίσω απ’ το χρόνο,

δεν ξέρουμε ποιός κυνηγάει ποιόν

τα φτερά δεν άντεξαν στην πίεση του ανέμου

και τα πουλιά χαμήλωσαν,

το όχημα τρέχει με μεγάλη ταχύτητα

παραμορφώνοντας τα ωραία τοπία γύρω του,

η οπτική της γεωγραφίας αλλάζει

όταν οι συντεταγμένες του χωροχρόνου παραβιάζονται

μπορεί και βέρτιγκο ακόμη να συμβεί

τρέχω όσο μπορώ να σε φτάσω,

θέλω να σου δώσω ένα λουλούδι

με το άρωμα της ψυχής μου

κομμένο απ της ζωής το περιβόλι,

σαν λουλούδι μιας στιγμής

προπορεύεσαι κι απομακρύνεσαι

έχουμε διαφορά φάσης που συνεχώς μεγαλώνει,

δεν ξέρω τι θέλεις, που θες να πας,

δεν ξέρω τι κυνηγάς, που θες να φτάσεις

ακολουθείς μια άμορφη μάζα συρφετού

που μάλλον δεν γνωρίζει που πηγαίνει

χορεύεις στον αδυσώπητο χορό των επικειμένων

μη βιάζεσαι τόσο πολύ, ξανασκέψου το,

υπάρχει ρυθμός στο χορό των αναζητήσεων,

περίμενε λίγο, συμβιβάσου με το χρόνο,

δώσε χρόνο στο χρόνο,

στάσου για λίγο σε απόσταση,

αν θέλεις βγες λίγο απ το χορό,

εύκολο είναι να ξαναμπείς όταν η οπτική σου αλλάξει,

όταν η ματιά σου σιγουρευτεί γι αυτό που κάνεις

Η έννοια του χρόνου

Η έννοια του χρόνου είναι απλώς μια ψευδαίσθηση που αποτελείται από ανθρώπινες αναμνήσεις, ό,τι έχει συμβεί και ό,τι πρόκειται να συμβεί, συμβαίνει αυτή την στιγμή!

Σε αυτή τη θεωρία κατέληξε μια ομάδα φυσικών οι οποίο στοχεύουν στην επίλυση του μεγαλύτερου μυστηρίου του Σύμπαντος. 

Οι νόμοι της φυσικής είναι συμμετρικοί, τελικά, πράγμα που σημαίνει ότι ο χρόνος θα μπορούσε εύκολα να μετακινηθεί σε μια κατεύθυνση προς τα πίσω όπως κάνει προς τα εμπρός, υποστηρίζουν. 

Πράγματι, ορισμένοι υποστηρικτές της θεωρίας υποστηρίζουν ότι ο χρόνος θα αρχίσει να πηγαίνει προς τα πίσω, όταν το σύμπαν σταματήσει να επεκτείνεται. 

Το αίνιγμα όμως γιατί ερμηνεύουμε το χρόνο προς τα εμπρός, έχει δημιουργήσει ερωτήματα στους επιστήμονες, με ορισμένους να λένε πως αυτό συμβαίνει διότι ο χρόνος είναι απλώς ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα!

Οι επιστήμονες, ισχυρίζονται ότι υπάρχει ένα σημείο στο σύμπαν όπου ο χώρος και ο χρόνος συνδέονται. Είναι ο γνωστός χωροχρόνος. 

Η θεωρία, η οποία υποστηρίζεται από τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, αναφέρει ότι ο χώρος και ο χρόνος είναι μέρος μιας τετραδιάστατης δομής όπου ό, τι έχει συμβεί έχει τη δική του θέση στις συντεταγμένες στον χωροχρόνο. Αυτό θα επιτρέψει τα πάντα να είναι «πραγματικά», με την έννοια ότι το παρελθόν, και ακόμη και το μέλλον, είναι ακόμα εκεί στο χωροχρόνο - κάνοντας τα πάντα εξίσου σημαντικά με το παρόν. 

Ο φυσικός Max Tegmark, του Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης αναφέρει στο space.com: «Μπορούμε να απεικονίσουμε την πραγματικότητα μας, είτε ως ένα τρισδιάστατο χώρο όπου τα πράγματα συμβαίνουν με την πάροδο του χρόνου, ή ως ένα τετραδιάστατο χώρο όπου δεν συμβαίνει τίποτα, (και αν απεικονίσουμε την πραγματικότητα με το δεύτερο τρόπο τότε το να αλλάξουμε την πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση, γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να αλλάζει, όλα είναι ακριβώς εκεί) το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.

«Έχουμε την ψευδαίσθηση, σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή, ότι το παρελθόν ήδη έχει συμβεί και το μέλλον δεν υπάρχει ακόμη, και ότι τα πράγματα αλλάζουν. Αλλά ο,τι υπάρχει στον εγκέφαλο συμβαίνει τώρα. Ο μόνος λόγος που αισθανόμαστε ότι έχουμε ζήσει κάτι στο παρελθόν είναι επειδή ο εγκέφαλός μας εμπεριέχει τις αναμνήσεις» αναφέρει χαρακτηριστικά ο φυσικός Max Tegmark.

Ο Julian Barbour, ένας Βρετανός φυσικός ο οποίος έχει γράψει πολλά βιβλία  σχετικά με το θέμα του χρόνου, περιγράφει τα πάντα ως μια σειρά από «τώρα».

«Όπως ζούμε, φαίνεται να κινούμαστε μέσα από μια διαδοχή των «τώρα», και το ερώτημα είναι, ποια είναι αυτά;» γράφει χαρακτηριστικά σε ένα από τα βιβλία του. 

Εξηγεί, επίσης πως ότι αντιλαμβανόμαστε ως παρελθόν είναι απλά μια ψευδαίσθηση που σχηματίζεται στον εγκέφαλό μας.

«Τα μόνα στοιχεία που έχετε από την προηγούμενη εβδομάδα είναι η μνήμη σας αλλά η μνήμη προέρχεται από μια σταθερή δομή των νευρώνων στον εγκέφαλό σας. Τα μόνα στοιχεία που έχουμε από το παρελθόν της Γης είναι πετρώματα και απολιθώματα. Αλλά αυτά είναι μόνο σταθερές δομές με τη μορφή διακανονισμού των ορυκτών που εξετάζουμε στο παρόν. Το θέμα είναι πως το μόνο που έχουμε είναι αυτά τα αρχεία και τα έχουμε μόνο στο "τώρα"» καταλήγει ο ίδιος. 

Πηγή: pronews.gr

Η ομορφιά στα πορτραίτα των κοριτσιών του Βαλτινού

Ανύποπτα κλικ του φωτογραφικού φακού, προκαθορισμένες ή ακαθόριστες στιγμές του χρόνου επιλεγμένες για το παιχνίδι «το πέρασμα προς την αιωνιότητα».

«Τυχαίες» ή «Ωραίες» φωτογραφήσεις που παγώσανε το χρόνο και έδωσαν την ευκαιρία ή την έμπνευση, στην προέκταση και στη συνέχισή τους, να γίνουν έργα τέχνης, να γίνουν «ωραία πορτραίτα».

Η προσωπογραφία του ανθρώπου παραμένει ένα από τα αρχέγονα και παντοτινά δυνατά θέματα που απασχολούν την καλλιτεχνική φωτογραφική δημιουργία.

Η έννοια του «όμορφου» συχνά περιλαμβάνει και την περίπτωση όπου μια ύπαρξη βρίσκεται σε πλήρη ισορροπία και αρμονία με την φύση, κατάσταση η οποία μπορεί να οδηγήσει σε αισθήματα έλξης και συναισθηματικής ευημερίας. Επειδή όμως, είναι μια υποκειμενική εμπειρία, συχνά λέγεται ότι η ομορφιά είναι στα μάτια αυτού που βλέπει. Ωστόσο, στην πιο βαθυστόχαστή της έννοια, η ομορφιά μπορεί να δημιουργεί μια περίοπτη εμπειρία θετικής αντανάκλασης γύρω από το νόημα της ύπαρξης κάθε ατόμου. Υποκείμενο δε της ομορφιάς είναι οτιδήποτε συνηχεί με την προσωπική ολοκλήρωση.

Δεν χρειάζεται να υπάρχει φωτογένεια για να δημιουργηθεί ένα όμορφο πορτρέτο.
Με τη βοήθεια της τεχνολογίας μπορεί κανείς να ανακαλύψει το μοντέλο που κρύβει μέσα του και να δημιουργήσει την εικονική πραγματικότητα που επιθυμεί.

Οι χρυσοί κανόνες για ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα μπορεί να είναι, μια στάση με χαμόγελο, ή ένα βλέμμα σοβαρό, ή ένα μυστηριώδες βλέμμα, που να μαγνητίζει καλύπτοντας ή αποκαλύπτοντας τον εσωτερικό κόσμο του μοντέλου και λίγες γνώσεις του photo shop.

Εμείς το επιχειρήσαμε, επιλέξαμε κάποιες φωτογραφίες από το διαδίκτυο, με βάση την προσβασιμότητα, δανειστήκαμε την ομορφιά και τα νιάτα των κοριτσιών του χωριού μας και με τις δυνατότητες του photo shop δημιουργήσαμε εκπληκτικές εικόνες - έργα τέχνης.

Δείτε παρακάτω τα εκπληκτικά πορτραίτα!

"Μουσικό σχήμα νέων" Στέργιος Ρούσης και Θεόδωρος Χριστάκος

Τις δικές τους καλλιτεχνικές ανησυχίες στο χώρο της μουσικής, ψηλαφούν και εκφράζουν, ο συγχωριανός μας Στέργιος Δημ. Ρούσης και ο φίλος του Θεόδωρος Χριστάκος.

Με οχήματα τις ηλεκτρικές κιθάρες και οδηγό τη μελέτη και το ταλέντο τους διερευνούν δρόμους, τόπους και μουσική έκφραση, στα νερά της μουσικής θάλασσας, αναζητώντας με αξιώσεις την εκφραστική τους και την τέρψη των αισθήσεών τους.

Τα Χριστούγεννα μια άλλης εποχής

Του Σωτήρη Κύρμπα

Το τοπίο της εορταστικής περιόδου των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς στα Τρίκαλα και γενικότερα στη Δυτική Θεσσαλία ήταν προφανώς διαφορετικό στα χρόνια του Μεσοπολέμου αλλά και στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες - εκτός των άλλων - και ως προς τούτο: Σχεδόν πάντα οι εορτάσιμες τούτες μέρες είχαν λευκό φόντο! Το χιόνι είχε ήδη καλύψει την πόλη και τις γειτονιές της, φαινόμενο που όλο και πιο σπάνια βλέπουμε στις μέρες μας… Κλιματική αλλαγή; Ίσως.
Ο αείμνηστος Τρικαλινός λογοτέχνης Γιάννης Τρίκκης (ο ιατρός Γιάννης Φίτσιος) σε λυρικό του πεζογράφημα που είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό «Μετέωρα» του ΕΜΟΤ το 1947 αποδίδει με εξαιρετικά γλαφυρά το κλίμα των ημερών: «Τα περασμένα χρόνια χιόνιζε τα Χριστούγεννα. Έτσι θυμάμαι. Και τα Τρίκαλα τη μεγάλη νύχτα της αναμονής του θείου γεγονότος ήταν πάντα λευκά, εξαγνισμένα σαν τις ψυχές των καλών χριστιανών. Την παραμονή τα χιόνια είχαν αιματοβαφτεί από τα σφάγια σε κάθε αυλή. Αυτό δεν ήταν αμαρτία, ήταν η θυσία απόμακρη επιταγή λατρείας στον οποιονδήποτε Θεό ύστερα από νηστεία. Τ’ αθώα αίματα στη στιγμή ξεχρώμιαζαν και σκεπάζονταν από άλλο στρώμα χιονιού πριν νυκτώσει. Τη νύχτα, ώ άγια νύχτα ελπίδας, άναβαν φωτιές στα σπίτια μέσα στα τζάκια ν’ αργοψηθούν τα χοιρινά και από τα μπουχάρια να ξεπεταχθούν στον ουρανό ο καπνός κι’ η κνίσσα…»
Σε ένα λοιπόν τοπίο που θύμιζε πολύ περισσότερο… Χριστούγεννα απ’ ότι σήμερα, οι Τρικαλινοί και γενικότερα οι Δυτικοθεσσαλοί προετοιμάζονταν αρκετούς μήνες νωρίτερα για τις Άγιες μέρες, μια προετοιμασία που συνδέονταν άμεσα και με παραγωγικούς τομείς, κυρίως όσον αφορά τους κτηνοτροφικούς κλάδους που τόσο ανθούσαν στις περιοχές μας.

Η γουρνοχαρά και οι λιχουδιές της
Ήταν εξαιρετικά συνηθισμένη η εκτροφή γουρουνιών ήδη από τους θερινούς μήνες, μια συνήθεια που προέρχονταν όχι μόνο από την ανάγκη να γεμίσει το γιορτινό τραπέζι, αλλά και να εξασφαλισθεί η επάρκεια κρέατος και λίπους κατά τους χειμερινούς εν’ γένει μήνες.

«Το Χριστόψωμο» Χριστουγεννιάτικο Διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Μεταξὺ τῶν πολλῶν δημωδῶν τύπων, τοὺς ὁποίους θὰ ἔχωσι νὰ ἐκμεταλλευθῶσιν οἱμέλλοντες διηγηματογράφοι μας, διαπρεπῆ κατέχει θέσιν ἡ κακὴ πενθερά, ὡς καὶ ἡ κακὴμητρυιά. Περὶ μητρυιᾶς ἄλλωστε θὰ ἀποπειραθῶ νὰ διαλάβω τινά, πρὸς ἐποικοδόμησιν τῶν ἀναγνωστῶν μου. Περὶ μιᾶς κακῆς πενθερᾶς σήμερον ὁ λόγος.

Εἰς τί ἔπταιεν ἡ ἀτυχὴς νέα Διαλεχτή, οὕτως ὠνομάζετο, θυγάτηρ τοῦ Κασσανδρέως μπάρμπαΜανώλη, μεταναστεύσαντος κατὰ τὴν Ἑλληνικὴν Ἐπανάστασιν εἰς μίαν τῶν νήσων τοῦΑἰγαίου; Εἰς τί ἔπταιεν ἂν ἦτο στείρα καὶ ἄτεκνος; Εἶχε νυμφευθῆ πρὸ ἑπταετίας, ἔκτοτε δὶςμετέβη εἰς τὰ λουτρὰ τῆς Αἰδηψοῦ, πεντάκις τῆς ἔδωκαν νὰ πίη διάφορα τελεσιουργὰβότανα, εἰς μάτην, ἡ γῆ ἔμενεν ἄγονος. Δυὸ ἢ τρεῖς γύφτισσαι τῆς ἔδωκαν νὰ φορέσηπερίαπτα θαυματουργὰ περὶ τὰς μασχάλας, εἰπούσαι αὐτῇ, ὅτι τοῦτο ἦτο τὸ μόνον μέσον,ὅπως γεννήσῃ, καὶ μάλιστα υἱόν. Τέλος καλόγηρός τις Σιναΐτης τῇ ἐδώρησεν ἡγιασμένονκομβολόγιον, εἰπῶν αὐτῇ νὰ τὸ βαπτίζῃ καὶ νὰ πίνῃ τὸ ὕδωρ. Τὰ πάντα μάταια.

Ἐπὶ τέλους μὲ τὴν ἀπελπισίαν ᾖλθε καὶ ἡ ἀνάπαυσις τῆς συνειδήσεως, καὶ δὲν ἐνόμιζενἐαυτὴν ἔνοχον. Τὸ αὐτὸ ὅμως δὲν ἐφρόνει καὶ ἡ γραῖα Καντάκαινα, ἡ πενθερά της, ἥτιςἐπέρριπτεν εἰς τὴν νύμφην αὐτῆς τὸ σφάλμα τῆς μὴ ἀποκτήσεως ἐγγόνου διὰ τὸ γῆραςτης.

Εἶναι ἀληθές, ὅτι ὁ σύζυγος τῆς Διαλεχτῆς ἦτο τὸ μόνον τέκνον τῆς γραίας ταύτης, καὶ οὖτοςδὲ συνεμερίζετο τὴν πρόληψιν τῆς μητρός του ἐναντίον τῆς συμβίας αὐτοῦ. Ἂν δὲν τῷ ἐγέννᾳἡ σύζυγός του, ἡ γενεὰ ἐχάνετο. Περίεργον, δέ, ὅτι πᾶς Ἕλλην τῆς ἐποχῆς μας ἱερώτατονθεωρεῖ χρέος καὶ ὑπερτάτην ἀνάγκην τὴν διαιώνισιν τοῦ γένους του.

Ἑκάστοτε, ὁσάκις ὁ υἱός της ἐπέστρεφεν ἐκ τοῦ ταξιδίου του, διότι εἶχε βρατσέραν, καὶ ἦτοτολμηρότατος εἰς τὴν ἀκτοπλοΐαν, ἡ γραῖα Καντάκαινα ἤρχετο εἰς προϋπάντησιν αὐτοῦ, τὸνὡδήγει εἰς τὸν οἰκίσκον της, τὸν ἐδιάβαζε, τὸν ἐκατήχει, τοῦ ἔβαζε μαναφούκια, καὶ οὕτωτὸν προέπεμπε παρὰ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ. Καὶ δὲν ἔλεγε τὰ ἐλαττώματά της, ἀλλὰ τὰαὐγάτιζε, δὲν ἦτο μόνο «μαρμάρα», τουτέστι στείρα ἡ νύμφη της, τοῦτο δὲν ἤρκει, ἀλλ᾿ ἦτοἄπαστρη, ἀπασσάλωτη, ξετσίπωτη κλπ. Ὅλα τὰ εἶχεν, «ἡ ποίσα, ἡ δείξα, ἡ ἄκληρη».

Ὁ καπετὰν Καντάκης, φλομωμένος, θαλασσοπνιγμένος, τὰ ἤκουεν ὅλα αὐτά, ἡ φαντασία τουἐφούσκωνεν, ἐξερχόμενος εἶτα συνήντα τοὺς συναδέλφους του ναυτικούς, ἤρχιζαν τὰ καλῶςὤρισες, καλῶς σᾶς ηὕρα, ἔπινεν ἑπτὰ ἢ ὀκτὼ ρώμια, καὶ μὲ τριπλῆν σκοτοδίνην, τὴν ἐκ τῆςθαλάσσης, τὴν ἐκ τῆς γυναικείας διαβολῆς καὶ τὴν ἐκ τῶν ποτῶν, εἰσήρχετο οἴκαδε καὶβάρβαροι σκηναὶ συνέβαινον τότε μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τῆς συζύγου του.

Ευχές

Η α-νοησία είναι ανέορτη

Του Χρήστου Γιανναρά

Μ​οιάζει να έχει χαθεί, για το μεγαλύτερο ποσοστό του ανθρώπινου πληθυσμού στον πλανήτη σήμερα, η επίγνωση της διαφοράς ανάμεσα στη γιορτή και στην επιπόλαιη τέρψη. Η απώλεια μετριέται σε διάρκεια ενός ή των δύο τελευταίων αιώνων – τα Χριστούγεννα, λ.χ., τι σήμαιναν για τον παππού ή τον προπάππου μας και τι σημαίνουν για μας σήμερα;

Ένας ή και δύο αιώνες είναι διάρκεια ασήμαντη (σε σχέση με την ηλικία του σύμπαντος ή και σε σχέση με την ύπαρξη έλλογης ζωής πάνω στη γη). Πάντως, σε οποιοδήποτε βάθος χρόνου, τη γιορτή τη γεννούσε η απάντηση στο ερώτημα: από ποια αιτία και για ποιο σκοπό υπάρχει ο «κόσμος», γιατί ο λόγος-τρόπος της ύπαρξης των υπαρκτών να συνιστά κόσμημα αρμονίας, τάξης και κάλλους;

Δεν απασχολούσε όλους το ερώτημα, υπήρχαν πάντοτε και άνθρωποι άσκεφτοι, βοσκηματώδεις, που απλώς επιβίωναν χάρη στις ορμές αυτοσυντήρησης – χωρίς ερωτήματα για την αιτία και τον σκοπό της ύπαρξης. Υπήρχαν, ίσως και να πλεόναζαν, οι άσκεφτοι, αλλά τον χρόνο τον μετέπλαθαν σε Ιστορία μόνο όσοι πάλευαν να διακρίνουν «νόημα» της ύπαρξης. Αποτύπωναν την πάλη τους στην Τέχνη, στη Φιλοσοφία, στο «Πολιτικόν Αθλημα».

Σήμερα, για πρώτη ίσως φορά, ο χρόνος κυλάει, αλλά Ιστορία δεν γράφεται. Συμβαίνουν πολλά και διάφορα, όπως συμβαίνουν και σε μια μυρμηγκοφωλιά ή σε κυψέλη μελισσών. Αφορούν στην ικανοποίηση του ενστίκτου και των ορμών επιβίωσης, όχι στο ερώτημα: γιατί η επιβίωση, γιατί η ύπαρξη. Τα όσα συμβαίνουν μεταποιούνται αμέσως σε «πληροφορία», η πληροφορία αξιολογείται χρηστικά, πουλιέται σαν «είδηση». Για να είναι ευπώλητη η είδηση πρέπει να εντυπωσιάσει, γι’ αυτό και υποτάσσεται ολοκληρωτικά στην προτεραιότητα του εντυπωσιασμού: εμπορευματοποιούνται οι εντυπώσεις, υποκαθιστούν την είδηση.

Αυτή μπορεί να είναι μια εξήγηση, γιατί δεν υπάρχουν πια και Γιορτές. Γιορτή είναι μια μεγάλη χαρά που κοινωνείται, μοιράζεται και μετέχεται από την κοινότητα. Την πραγματικότητα της «κοινότητας» δεν τη συγκροτούσε ο «καταμερισμός της εργασίας, η «κοινωνία της χρείας» – ο ωφελιμισμός μπορεί να οδηγήσει μόνο ώς τον «εταιρισμόν επί κοινώ συμφέροντι» (την societas). Δεν αρκεί η χρησιμοθηρία για να γεννηθεί «πόλις», «κοινότητα», «εκκλησία» (του δήμου ή των πιστών). Η χρησιμοθηρία γεννάει συμβάσεις, συμβόλαια, «συντάγματα», νάρθηκες θωράκισης ατομικών δικαιωμάτων – κατασφαλίζει τις βοσκηματώδεις υπάρξεις.

Η πόλις-κοινότητα-εκκλησία έχει άξονα συνοχής το «ιερό», δηλαδή το σημάδι-σημαίνον του αληθούς. Και α-λήθεια (εμφάνεια) είναι η φανέρωση, δηλαδή η εμπειρική πιστοποίηση (όχι η «δόξα»-δοξασία) του τρόπου της αθανασίας (του «αθανατίζειν»). Εμπειρική πιστοποίηση καθολικά κοινωνούμενη που γεννάει το γεγονός της Γιορτής.

Οι άνθρωποι σήμερα δεν ξέρουμε τη Γιορτή, ονομάζουμε «γιορτή» την προγραμματισμένη (ημερολογιακά) τέρψη ή διασκέδαση ή ευωχία – ατομοκεντρικές, εφήμερες ευχαριστήσεις. Θεωρούμε «γιορτή» έναν ξεχωριστό διάκοσμο της πεζής καθημερινότητας – λαμπιόνια, καμπανίτσες, πολύχρωμες μπαλίτσες, έλατα με γιρλάντες, πακεταρισμένα δωράκια, αλλοδαπές μουσικές. Η «αλήθεια» για μας σήμερα δεν είναι ο τρόπος της αθανασίας, που σημαίνεται μόνο με τη γλώσσα της Τέχνης ή της πολιτικής και εκκλησιαστικής πράξης. Για μας «αλήθεια» είναι η ορθότητα της κατανόησης, γι’ αυτό και η πολιτική πράξη έχει δώσει τη θέση της στην προπαγάνδα, στον διαφημιστικό εντυπωσιασμό, όπως και το εκκλησιαστικό γεγονός έχει υποκατασταθεί από το «κήρυγμα».

Δήμος Τρικκαίων: Τα Δέματα Αγάπης αυξήθηκαν σε.. Κιβώτια Αγάπης

Δεκάδες προσφορές τρικαλινών ενίσχυσαν τη δράση του Κοινωνικού Παντοπωλείου για τις γιορτές των Χριστουγέννων.

Γεύματα και προσφορές αγάπης από τον Δήμο Τρικκαίων στους ωφελούμενους του Κοινωνικού Παντοπωλείου. 
Για άλλη μια χρονιά, το πνεύμα των εορτών των Χριστουγέννων ήταν η ευκαιρία, για να δοθεί το μήνυμα της αλληλεγγύης και τη προσφοράς από τους τρικαλινούς και τρικαλινές επιχειρήσεις. Διότι με την πολύτιμη συνδρομή τους στην υπάρχουσα δράση και Δομή του Δήμου, όπως τόνισε ο αντιδήμαρχος Κοινωνικής Μέριμνας κ. Κών/νος Ψύχος, έγινε δυνατή η συγκέντρωση περισσότερων από κάθε άλλη φορά τροφίμων για τις ημέρες των γιορτών. Το Καλάθι Αγάπης, μετατράπηκε πλέον σε Κιβώτιο Αγάπης, αφού η προσφορά ειδών για τους συμπολίτες που έχουν ανάγκη, αυξήθηκε. Και είναι δείγμα της έμπρακτης αλληλεγγύης της τρικαλινής κοινωνίας, που εκφράζεται με κάθε τρόπο. 
Αυτή τη φορά, το Κοινωνικό Παντοπωλείο δέχθηκε τις προσφορές και τους ωφελούμενους, όπως έχουν καταγραφεί από την αρμόδια υπηρεσία του Δήμου Τρικκαίων, ετοιμάστηκαν χωριστά τα δέματα και άρχισε η παράδοσή τους.
Η ευχή για Καλές Γιορτές, είναι πλέον έμπρακτη και ουσιαστική.

Το γιόρτασαν στη Δημοτική Ενότητα Καλλιδένδρου

Με συνδαιτυμόνες τους αντιδημάρχους κ. Χρήστο Μπούρα, Ελένη Πούλιου και τον πρόεδρο του Δ.Δ. Βαλτινού Δημήτρη Σταμούλη έστησαν το δικό τους τραπέζι και το γλέντησαν, οι υπάλληλοι της Δημοτικής Ενότητας Καλλιδένδρου, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα ανάλογη των προεόρτιων των Χριστουγέννων.

Την Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2018, στο δημοτικό κατάστημα Βαλτινού το κλίμα ήταν εορταστικό, τα εδέσματα ποικίλα, τα ποτά ελαφριά και το κέφι περίσσιο.

«Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, η Δ. Ε. Καλλιδένδρου κρατάει την παράδοση!!!!», έγραψαν στην ιστοσελίδα του F.B. και ευχήθηκαν προς όλους μας, «Χρόνια πολλά καλές γιορτές να έχουμε!!!»

Αντευχόμαστε για προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική ευτυχία. Καλές γιορτές, καλή και δημιουργική χρονιά.

Ορκίστηκε ο συγχωριανός Εύελπις Γιάννης Αντ. Βαγγελός

Την Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2018, έλαβε χώρα η ορκωμοσία των πρωτοετών Ευελπίδων Τάξεως 2022 «Αντιστράτηγος Κωνσταντίνος Μαζαράκης - Αινιάν», που πραγματοποιήθηκε στις εγκαταστάσεις της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων στη Βάρη Αττικής.

Μεταξύ των ορκισθέντων ευέλπιδων, και παρουσία των γονέων, αδελφών και συγγενών του, ορκίστηκε και έλαβε ξιφίδιο και ο συγχωριανός μας Γιάννης Βαγγελός.

Στην τελετή ορκωμοσίας των πρωτοετών Ευελπίδων, περευρέθησαν προσωπικότητες της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος, η Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Μαρία Κόλλια - Τσαρουχά, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ναύαρχος Ευάγγελος Αποστολάκης ΠΝ και ο Αρχηγός ΓΕΣ Αντιστράτηγος Αλκιβιάδης Στεφανής.

Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκαν και εκδηλώσεις για τη συμπλήρωση 190 χρόνων από την ίδρυση της Σχολής.

Τα κάλαντα του Βαλτινού

Καλήν εσπέραν άρχοντες, αν είναι ο ορισμός σας
Χριστού την θεία Γέννηση λέμε στ’ αρχοντικό σας.

Τώρα που αλλάζει η χρονιά κι αλλάζουμε σελίδα

λίγες ευχές σας δίνουμε απ’ την εφημερίδα.

Χριστούγεννα κι η σκέψη μας, στο Βαλτινό είναι πάλι,

και μη μας πείτε πληκτικά, «άστα μας τα ‘παν κι άλλοι».

Πολλά στη γη τα βάσανα, πολλή κι η δυστυχία

φτώχεια, ανέχεια, πόλεμοι, αρρώστια κι αδικία.

Άλλοι γλεντούν και πίνουνε με φώτα και στολίδια,

κι άλλοι πεινούν και ψάχνουνε να φάνε απ’ τα σκουπίδια.

«Οι άγιες μέρες να σκορπούν χαρά στο σπιτικό σας,

βάλσαμο να ‘ναι στο κακό κι άγγελος στο πλευρό σας.

Με του Χριστού τη γέννηση και την αρχή του Χρόνου,

ευχόμαστε κάθε χαρά και τέλος κάθε πόνου!

Σ’ αυτό το όμορφο χωριό οι ελπίδες να μην σβήσουν

κι όλοι οι νοικοκυραίοι του πολλά χρόνια να ζήσουν! »…

Κι αν τις ευχές τις βρίσκετε λίγο παρωχημένες

μπροστά μας πάντα υπάρχουνε ελπίδες αναμμένες.

Όμως, με ευχές που είν’ άπραχτες, ο κόσμος δεν αλλάζει,

απλά αλλοιώνεται η μορφή κι αλήθεια με ψέμα μοιάζει.

Μπροστά αν πάει η αγάπη μας κι η γνώση αν φωτίζει

όλα θα έρθουν στη ζωή, καθώς, καθείς ελπίζει.

Δικιά μας είναι η ζωή, δικός μας και ο χρόνος,

δικιά μας κι η επιλογή: ευδαιμονία ή πόνος.

«Αν θέλετε τα παιδιά να είναι ευφυή, διαβάζετέ τους παραμύθια»

Μία συνέντευξη του εξαιρετικού αυτού παραμυθά, Ευγένιου Τριβιζά.

Αν οι άνθρωποι άφηναν ελεύθερη τη φαντασία τους, θα είχαμε ένα κόσμο με λιγότερη συννεφιά και περισσότερα ουράνια τόξα, με περισσότερες κόκκινες κλωστές παραμυθιών και λιγότερες αλυσίδες, με λιγότερα συρματοπλέγματα και περισσότερα τετράφυλλα τριφύλλια, με λιγότερη άσφαλτο και περισσότερες μαργαρίτες που λένε πάντα «σ’ αγαπώ», λέει ο Ευγένιος Τριβιζάς. Ο πιο διάσημος και αγαπητός παραμυθάς της Ελλάδας μπήκε σε όλα τα σπίτια με μία από τις πιο πετυχημένες αλλά και σημαντικές παιδικές σειρές όλων των εποχών, την μαγική Φρουτοπία των παιδικών μας χρόνων. Πέρα όμως από το έργο που του χάρισε την αναγνωρισιμότητα στον Τριβιζά χρωστάμε υπέροχα μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, παιδικά βιβλία και μερικές από τις πιο χρήσιμες συμβουλές προς τους γονείς που μπορεί να συναντήσει κανείς εκεί έξω. 

 -Τι σας ώθησε να αρχίσετε να γράφετε παραμύθια; 

Όταν ήμουν μικρός και μου διάβαζαν κάποιο παραμύθι αισθανόμουν προδομένος κάθε φορά που άκουγα το «ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», επειδή οι ήρωές του ζούσαν μεν καλά, αλλά πολύ αμφέβαλα ότι εγώ ζούσα καλύτερα. Γι’ αυτό το λόγο προσπαθούσα να φανταστώ τι συνέβαινε στους ήρωες μετά το τέλος της ιστορίας.

-Συνεχίζατε δηλαδή την ιστορία με ένα νέο παραμύθι; 

Ναι, άλλοτε καλούσα σε μονομαχία τον πρίγκιπα που είχε παντρευτεί τη Χιονάτη, άλλοτε έτρεχα στη σκοτεινή σπηλιά κι έβαζα οξυζενέ στις πληγές του νικημένου δράκου και άλλοτε πάλι έβρισκα όλες τις μυστικές φλογέρες του φλογεροπαίχτη, όχι μόνο εκείνη που όταν την παίζεις σε ακολουθούν ποντίκια, αλλά και την άλλη που όταν την παίζεις σε ακολουθούν πεταλούδες, χαρταετοί και ζαχαροπλάστες. Αυτή ήταν η αφορμή να αρχίσω να γράφω σιγά-σιγά τα δικά μου παραμύθια.

-Έχετε γράψει δεκάδες βιβλία. Τι τροφοδοτεί τη φαντασία και την έμπνευσή σας; 

Ένα χρώμα, ένας ήχος, μια σκιά, ακόμα και το πιο ασήμαντο αντικείμενο όπως ένα κουκούτσι βύσσινου, ένα τούλι μπομπονιέρας, ένα καμένο σπίρτο ή ένα καλαμάκι πορτοκαλάδας μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης. Τα ηλιοτρόπια της Ισπανίας, οι σαύρες του Αγίου Δομίνικου, οι μπουκαμβίλιες της Πλάκας, οι υπόνομοι του Αμβούργου, οι κόκορες της Ντελαγκράτσια, οι κάκτοι της Αριζόνας, όλα έχουν προσφέρει αφορμές για ιστορίες μου. 

Παιδικές μνήμες «Οι καλικάντζαροι και η Μαμή»

Του Θανάση Ζαμπακά

Εν Βαλτινώ, τη Παραμονή Χριστουγέννων κάποιας χρονιάς τη δεκαετία του ΄60.

Αφού κάναμε μπάνιο στο σκαφίδι εγώ και η αδερφή μου, φορέσαμε τα φτωχικά μας, αλλά καθαρά ρούχα και το βραδάκι της παραμονής μαζευτήκαμε γύρω από το τζάκι για να ζεσταθούμε. Η μάνα, μας έφτιαξε και μας έδωσε, για βραδινό, ζεστό χαμομήλι με φρέσκο ζυμωτό ψωμί στη γάστρα, καθώς νηστεύαμε και την επόμενη μέρα θα πηγαίναμε στην εκκλησία για να μεταλάβουμε.

-«Άντε καθίστε φρόνημα και η γιαγιά θα σας πει ένα παραμύθι», μας είπε.

Εμείς μαζευτήκαμε στο κρεβάτι και κουρνιάσαμε κάτω από την φλοκάτη.

Η γιαγιά έφτιαξε για λίγο τη φωτιά με τη μάσια, πήρε το ξύλινο σκαμνάκι, έκατσε κι άρχισε να μας διηγείται το παραμύθι.

-«Μια φορά κι ένα καιρό, τέτοιες μέρες Χριστουγέννων, οι καλικάντζαροι ανέβαιναν στον πάνω κόσμο κι έκαναν διάφορες ζαβολιές, πείραζαν τον κόσμο, έκαναν ζημιές, και βρόμιζαν τον τόπο. Ένα βράδυ λοιπόν, που η γυναίκα του Τραγοπόδη αρχικαλικάντζαρου, η Πικασόμπρα,  ήταν έγκυος, την έπιασαν οι πόνοι και ήταν έτοιμη να γεννήσει».

-«Αχ τι θα κάνουμε τώρα, νυχτιάτικα, που θα βρούμε μαμή να ξεγεννήσει;» αναφώνησε ανήσυχος ο καλικάντζαρος.

-«Ξέρω εγώ μια μαμή στο άλλο χωριό», πετάγεται και λέει ο παγανός Τρικλοπόδης.

-«Τρεχάτε να την φέρετε γρήγορα εδώ», διέταξε ο αρχικαλικάντζαρος.

Οι καλικάντζαροι έγιναν αέρας και έφτασαν στο σπίτι της μαμής, στο άλλο χωριό, και άρχιζαν να φωνάζουν.

-«Ε μαμή, Ε μαμηηή βγες έξω».

Που να βγει έξω η μαμή.

-«Αυτοί όλο ζαβολιές και ζημιές κάνουν, που να μπλέκουμε τώρα», είπε σιγανά στον άντρα της.

-«Βγες έξω είναι ανάγκη να ξεγεννήσεις την καλικαντζαρού» ακούστηκε πάλι μια φωνή από τους καλικάντζαρους.

Τι να κάνει κι η μαμή, άνοιξε σιγά σιγά την πόρτα και είδε ένα τσούρμο από καλικαντζαραίους.

-«Έλα γρήγορα να ξεγεννήσεις την καλικαντζαρού και θα σε χρυσώσει ο αρχηγός μας», είπε ένας καλικάντζαρος.

-«Πώς να ρθώ με ένα γόνα χιόνι έξω;» είπε η μαμή.

-«Θα ζέψουμε το κάρο» είπαν οι καλικάντζαροι.

-«Μπά, φοβάται το άλογο τη νύχτα…», είπε ο άντρας της μαμής, αλλά χωρίς να προλάβει να αποσώσει την κουβέντα του, οι καλικάντζαροι είχαν ζευτεί οι ίδιοι στο κάρο και περίμεναν την μαμή.

Τα χοιροσφάγια - η γουρουνοχαρά στο Βαλτινό (Λαογραφία)

Τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα τα χαίρεται κανένας καλύτερα στο χωριό, γιατί εκεί στο χωριό είναι ριζωμένα τα ωραία παραδοσιακά έθιμα, που έχουν χάρη κι ομορφιά.

Ένα από τα πολλά και γνωστότερα έθιμα του Βαλτινού είναι αυτό της χοιροσφαγής (Γουρουνοχαρά).

Η χοιροσφαγία παλιότερα αποτελούσε μεγάλο γεγονός για τους κατοίκους του χωριού μας, γιατί οι άνθρωποι, εκτός του ότι έτρωγαν σπάνια κρέας, συνέπιπτε να γίνεται και με τη μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης, τη Γέννηση του Χρηστού.

Κάθε οικογένεια λοιπόν στο χωριό, έτρεφε στο κουμάσι με πίτουρα, κι αποφάγια απαραίτητα και από ένα τουλάχιστον χοίρο.

Την παραμονή των Χριστουγέννων και μετά από 40 ημέρες νηστείας, ακόνιζαν τα γουρουνομάχαιρα και τρεις τέσσερεις οικογένειες μαζί, συγγενείς, αδέλφια - ξαδέλφια, καθόριζαν με τη σειρά ποια ημέρα θα έσφαζε το γουρούνι της, η κάθε μία.

Πρωί ­ πρωί η νοικοκυρά άναβε φωτιά στην αυλή και έβαζαν επάνω το καζάνι με το νερό.

Πέντε - έξι άντρες, γεροδεμένοι, έπιαναν το γουρούνι, άλλοι από το σχοινί, άλλοι από τα πόδια, άλλοι από τα αυτιά, άλλοι από την ουρά και με μεγάλη δυσκολία το έριχναν στο έδαφος.Τα ουρλιαχτά του χοίρου αναστάτωναν τη γειτονιά.

Ο σφαγέας τεχνίτης στο σφάξιμο, έσφαζε το γουρούνι με μαχαίρι καλά τροχισμένο και στη συνέχεια με το τσεκούρι έκοβε την καρωτίδα.

Η νοικοκυρά, που είχε έτοιμα σε μια φτιαρίτσα, κάρβουνα και θυμιάμα, περνούσε από όλη την παρέα και τους λιβάνιζε.

Ακολουθούσαν διάφορες ευχές (άντε, να το φάμε με υγεία) και έπαιρναν με την παλάμη τους το πρόσωπο, τον καπνό με το θυμίαμα.

Στη συνέχεια έριχνε τα κάρβουνα με τη θυμιάμα στο κομμένο κεφάλι του γουρουνιού, για να διώξουν τα παγανά.

Οι άντρες έπλεναν τα χέρια τους από τα αίματα και τις λάσπες με ζεστό νερό και στη συνέχεια τοποθετούσαν το γουρούνι ανάσκελα, το στήριζαν σε δυο ξύλινους ράβδους (τάκους) και άρχιζαν να το γδέρνουν. Το γδάρσιμο απαιτούσε χέρια, δυνατά και τεχνικά, για να μην τρυπήσει το δέρμα.

Απεβίωσε ο Βάιος Δημ. Βασδέκης

Απεβίωσε την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2018, ο συγχωριανός μας Βάιος Βασδέκης του Δημητρίου, σε ηλικία 84 ετών.

Ο Βάιος Βασδέκης γεννήθηκε στον Πρόδρομο το 1934. Ήρθε γαμπρός στο Βαλτινό. Παντρεύτηκε με την Βασιλική, το γένος Βασιλείου Βελέντζα και απόχτησαν τρία παιδιά. Τον Δημήτριο, τον Βασίλειο και τον Παναγιώτη.

Η λαογραφία της τράπουλας

Τώρα στις γιορτές πολλοί είναι αυτοί που το ρίχνουν στο χαρτάκι και γενικότερα στα τυχερά παιχνίδια. Άλλοι για να δοκιμάσουν την τύχη τους και άλλοι απλά για να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους. Ας δούμε όμως την ιστορία της τράπουλας και τα περί αυτής παιχνίδια και λαογραφικά στοιχεία της.

Τράπουλα (λέξη Ιταλική: trappola, που σημαίνει παγίδα, δόλο, κι ύστερα δέσμη με τα παιγνιδόχαρτα, η το ίδιο το χαρτοπαίγνιο) την επινόησαν στην Ανατολή, στα μεσαιωνικά χρόνια, οι ανώτερες τάξεις.

Τα πρώτα παιγνιδόχαρτα είχαν αλληγορικές παραστάσεις, θρησκευτικές ή μεταφυσικές, αλλά και κοσμικές από την αυλική ζωή. Με τον καιρό όμως ο τρόπος κατασκευής των χαρτιών φτήνυνε, όσο η τέχνη τους περνούσε από τη ζωγραφική στην ξυλογραφία και ύστερα στη χαλκογραφία και στο τύπωμα. Τα χαρτιά της κάθε δεσμίδας ήταν τότε πιο πολλά.

Οι Ιταλοί τα είχαν 92 και τα χώριζαν στις τέσσερις κατηγορίες που έχουμε σχεδόν ακόμη. Τις «κούπες», τα «σπαθιά», τα «ντινέρια», και τα «μπαστούνια». Αργότερα οι Γάλλοι τα περιόρισαν σε 52 και σε τέσσερις επίσης κατηγορίες. Τα ονόμασαν δε: «καρδιά», «τριφύλλι», «τετράγωνο» και «αιχμή». Από τότε διαδόθηκαν αφού ήταν ένας σατανικός συνδυασμός ψυχαγωγίας και κέρδους.

Στην Ελλάδα οι κατηγορίες από το 1884 ονομάζονταν «μπαστούνια», «σπαθιά», «κούπες» και «καρό».

Η Εκκλησία καταδικάζει το παίξιμό τους ότι είναι αμαρτωλό, και οι Κυβερνήσεις σκέφτηκαν να το φορολογήσουν κι ύστερα να το κρατήσουν μονοπώλιο.

Τις μέρες της πρωτοχρονιάς, η πολιτεία και η οικογένεια το βλέπουν με ανοχή και μπαίνει στα γενικά έθιμα της δοκιμασίας της τύχης που είναι πολλά την πρωτοχρονιά και που γίνονται είτε με μαντική (όποιος κερδίσει σήμερα, θα πάει καλά η χρονιά) είτε με "μαγεία" (πρέπει να κερδίσουμε, για να κερδίζουμε όλο τον χρόνο).

Επίσης είναι γνωστή η χαρτομαντεία σ' όλο τον κόσμο και ξέρουμε καλά τις «χαρτορίχτρες» που μπορούν και «ρίχνουν τα χαρτιά» και να εμπνέονται απ' αυτά στις προφητείες τους.

'"Ο Εκείνος και ο Άλλος"....

Όταν Εκείνος ξεκίνησε από τα στενά πλακόστρωτα των Αναφιώτικων της παλιάς Αθήνας και συνάντησε μετά από χρόνια τον Άλλο στα στενά πλακόστρωτα στο Βαρούσι Τρικάλων....κοινό τους γνώρισμα; γκαφατζήδες και οι δύο....και κάπως έτσι η ιστορία συνεχίζεται.. με τους Τρικαλινούς Κλόουν Βάγια Γουλοπούλου και Βίκυ Φαγκρίδα. Foto:Stefanos Gogοs