Περιήγηση στην Καλαμπάκα και Καστράκι με χαλκογραφίες και σχόλια του Tavy Notton

…Βλέπουμε την Καλαμπάκα η οποία εμφανίζεται μπροστά μας ολόκληρη, κλιμακωτή στους πρόποδες των Μετεώρων, απέναντι στην κοιλάδα απ’ όπου χύνεται ο Πηνειός από το φαράγγι της Πίνδου.



Περιπλάνηση στα γραφικά δρομάκια του χωριού… Δρομάκια στενά ιδιότροπα, στρωμένα με πλάκες όπως όπως, που περιορίζονται ανάμεσα σε περίεργα παλιά σπίτια με αετώματα, που έχουν ίδια γραμμή με αυτά των Τρικάλων, παραφορτωμένα με σκάλες μπαλκόνια τζαμωτές βεράντες, μικρά παραθυράκια με ξύλο γύρω γύρω.

Ένα από αυτά τα σπίτια (Βλέπε εικόνα) ξεχωρίζει για την πρωτοτυπία του. Είναι ένας τετράγωνος πύργος του οποίου ο πρώτος όροφος φουσκώνει και γέρνει στο ισόγειο. Στις ζεστές ώρες τις σιέστας, ο Tavy απολαμβάνει μια σχετική ηρεμία και μπορεί να σχεδιάσει. Γύρω του μερικά σκανδαλιάρικα παιδιά σπρώχνονται για να δουν καλύτερα πάνω από τους ώμους του τι ζωγραφίζει…Αλλά σύννεφα από μύγες έρχονται καταπάνω μας ταυτόχρονα με μια άσχημη μυρωδιά από στάβλο.
 

Ηλικιωμένες χωρικές με πρόσωπα σκαμμένα από ρυτίδες, φορώντας την τοπική ενδυμασία, κάθονται στα κατώφλια των σπιτιών και γνέθουν λευκό μαλλί. Η φορεσιά τους αποτελείται από ένα είδος μακριού πανωφοριού από ακατέργαστο μαλλί, χωρίς μανίκια, που φαρδαίνει στο πίσω μέρος από δυο πιέτες διακοσμημένες με σουτάδες και κρόσσια…

Οι άντρες, κυρίως οι γέροι, φοράνε φουστανέλες, εφαρμοστά καλσόν, και ένα μικροσκοπικό φέσι στο κεφάλι. Στα πόδια φοράνε κάτι περίεργα σανδάλια φτιαγμένα από ένα μόνο κομμάτι χρωματιστό δέρμα που συγκρατείται με ένα θηλύκωμα στον αστράγαλο και είναι μυτερό και γυριστό στην άκρη προς τα πάνω. «Αυτό κολλάει στο βουνό» λένε. Και έπειτα, μ’ ένα νωχελικό βήμα, με το παλτό στον ένα ώμο και το δισάκι στον άλλο προχωράνε προς την πλατεία και κάθονται εκεί για πολλές ώρες συζητώντας μακάρια κάτω από τη σκιά των πλατάνων, πίνοντας φρέσκο νεράκι με ένα ελληνικό καφεδάκι ή τρώγοντας ένα λουκούμι. Η πλατεία ενός ελληνικού χωριού θα παραμείνει ένα αιώνιο είδος αγοράς.

Μας προσφέρουν νερό και μας τρελαίνουν στις ερωτήσεις: «Από πού είστε; Είστε αδέρφια; Να ζήσετε χίλια χρόνια παιδιά μου!...». Τους ευχαριστώ γι’ αυτές τις ομηρικές ευχές.

Μέσα στους δαιδαλώδεις δρόμους, τα σπίτια πιέζουν το ένα το άλλο, στριμωγμένα ανάμεσα σε στενά περάσματα. Πρέπει να σηκώσει κανείς το κεφάλι του για να δει μια γωνιά ουρανού ανάμεσα στις στέγες. Μέσα σ’ αυτά τα σοκάκια… μπορεί κανείς να δει ξυπόλητα παιδιά, κότες, πάπιες, μαύρα γουρούνια που φοράνε περιλαίμιο και είναι δεμένα όπως τα σκυλιά στα κατώφλια των σπιτιών.

Τα εσωτερικά των σπιτιών είναι απλά, μια ασβεστωμένη ξύλινη πόρτα, που είναι μερικές φορές πλαισιωμένη από βυζαντινά μοτίβα, μια είσοδος με δύο πόρτες, η μία βγάζει στο στάβλο, η άλλη σε μια σκάλα που ανεβαίνει στον πρώτο όροφο. Άνθρωποι, άλογα, μουλάρια, κατσίκες, όλοι επιστρέφουν το βράδυ από τη χαμηλή πόρτα του σπιτιού. Οι τοίχοι και τα πλακόστρωτα είναι τόσο καθαρά, όπως είναι σε κάποια νησιά που όλα είναι ασβεστωμένα…

Πηγαίνουμε τώρα προς το Καστράκι που βρίσκεται μισή ώρα Νοτιοδυτικά της Καλαμπάκας… Το Καστράκι δεν έχει τίποτα σπουδαίο εκτός απ’ την υπέροχη θέα του. Τα σπίτια μπλε σκούρα ή άσπρα, οι στέγες από κεραμίδι σε ζεστούς τόνους σκαρφαλώνουν στα πόδια του οροπεδίου που άλλοτε βρίσκονταν τα ερημητήρια του Αγίου Πνεύματος, της Σουρλοττής, του Μοδίου και της Αλυσσού.

Μέσα σε μια απότομη σχισμή, πάνω από το χωριό… η Ρόκκα, μια λεπτή πέτρα, ισορροπεί σ’ ένα βάθρο, όπως ένα τερατώδες φρούτο με λεπτό κοτσάνι… Στο καφενείο, στην πλατεία οι άντρες πίνουν ούζο με τον παπά, παίζουν τάβλι με πάθος και δεν μας ρίχνουν ούτε ένα βλέμμα…

Επισκεφτόμαστε δυο παλιές εκκλησίες. Δεξιά στην έξοδο του χωριού βρίσκεται ένα μικρό εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο, κτισμένο από τους χωρικούς στους πρόποδες του οροπεδίου του Αγίου Πνεύματος. Το οροπέδιο είναι ένας απότομος βράχος…

Μπαίνουμε σε μια γη που έχει δανειστεί τη θρησκευτικότητά της από τις γενιές των στυλιτών μοναχών. Η καθημερινή ζωή σβήνεται. Οι απότομοι βράχοι, γιγάντιοι, επιβάλλονται στους παλιούς… Το χωριό χάνεται στη στροφή του μονοπατιού…

Tavy! Να ΄μαστε λοιπόν στο πραγματικό μονοπάτι των Μετεώρων.