Ο μύλος του Βαλτινού

Ότι άντεξε στο χρόνο και ότι απόμεινε από τον άλλοτε γραφικό και όμορφο κυλινδρόμυλο του Βαλτινού.
Ο μύλος του Βαλτινού είναι ένα κτίριο που με την παρουσία του, τον τρόπο του και τους ανθρώπους έχει γράψει κι αυτό τη δική του ιστορία.
Βρίσκεται στην είσοδο του χωριού και αποτελεί σημείο αναφοράς για το Βαλτινό.

Ο παλιός άλλοτε γραφικός μύλος του Βαλτινού δεσπόζει τώρα ερειπωμένος στην είσοδο του χωριού σαν να μας καλωσορίζει όταν ερχόμαστε στο χωριό και σαν να μας αποχαιρετάει όταν φεύγουμε.
Ο μύλος λειτούργησε για πρώτη φορά το 1950 υπό την διεύθυνση των: Αθανασίου Χρηστάκου, Περικλή Πόρναλη και Νικολάου Παρθένη. Για Μηχανικό είχαν τον Δημήτρη Κωστόπουλο.
Το 1953 τον αγόρασαν οι αδερφοί Χήτα (Ευάγγελος και Κωνσταντίνος) και οι αδερφοί Μακρή (Ιωάννης και Κων/νος).



Η λειτουργία του κάλυπτε τις ανάγκες των κατοίκων του Βαλτινού αλλά και των γύρω χωριών της ευρύτερης περιοχής.

Έρχονταν με κάρα, με άλογα, με μουλάρια, με γαϊδούρια. Έδεναν τα ζώα και περίμεναν τη σειρά τους ένας, ένας. Για «ξάι» κανονίζανε ανάλογα ή μια δραχμή το κιλό, για παράδειγμα, ή ένα ποσοστό στο αλεσμένο είδος.

Άλεθαν εκεί δημητριακά, σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι και έκαναν αλεύρι για ψωμί, για τάραμα, για ρόβι, χοντρά και ψιλά πίτυρα κ.α.

Ο μύλος λειτούργησε μέχρι το 1970 όπου ο εκσυγχρονισμός, οι σύγχρονες απαιτήσεις και η αλλαγή του τρόπου ζωής των κατοίκων κατέστησαν ασύμφορη την εκμετάλλευσή του και έτσι σταμάτησε για πάντα η λειτουργία του.

Σήμερα έρημο κουφάρι έχει εγκαταλειφθεί και έχει αφεθεί σε μια φυσική διάλυση όπου καταρρέει σιγά ­ σιγά και θάβεται πίσω από πυκνά αγριόχορτα μέχρι να μη θυμίζει τίποτα το φτωχό παρελθόν του.

Είναι άλλωστε η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων όπου όταν κάνουν τον κύκλο τους να ρίχνονται όλα στο ποτάμι της λήθης. Γρήγορη λησμονιά για πετυχημένη αναγέννηση.