Η (Τρικαλινή) κοινωνία του glamour και της χλιδής

Μπορούμε ν’ αλλάξουμε πορεία;
Μπορούμε να ξαναονειρευτούμε;
Μπορούμε να ξαναελπίσουμε;
Μπορούμε να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα;

Του Λάζαρου Μάμαλη

Μπορούμε, εφόσον ξαναβρούμε τη ψυχή μας την οποία χάσαμε κάπου ανάμεσα στα πούρα Αβάνας, στο λουλουδοπόλεμο των μπουζουκιών και στο στοίχημα να αποκτήσουμε κι εμείς το δικό μας, Cayenne… Στην "κοινωνία" της χλιδής και του πλούτου, γιατί σ’ αυτή ζούσαμε ή προσπαθούσαμε να μπούμε, τα τελευταία χρόνια. Τα πρότυπα και οι αξίες είχαν ευτελιστεί. ... στο glamour και στη χλιδή, ξεχνώντας ποιοι ήμασταν…

Ήταν βέβαια και κοσμογονικές οι αλλαγές στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια τις οποίες δεν καταφέραμε να αφομοιώσουμε, στο αξιακό μας σύστημα, αλλά ήμασταν κι εμείς, που αποδειχθήκαμε αδύναμοι. Από τις γιαγιάδες και τους πατεράδες μας που ανεβοκατέβαιναν τρεις και τέσσερις φορές την ημέρα στον Κόζιακα κουβαλώντας στην πλάτη τους,
 ξηλοφορτώματα, βρεθήκαμε μέσα σε ελάχιστα χρόνια, με πιστωτικές στην τσέπη και εύκολο πλαστικό χρήμα. Με δυο και τρία αυτοκίνητα κάθε μέση Τρικαλινή οικογένεια. Με επιβαλλόμενες από τα μίντια καταναλωτικές ανάγκες στις οποίες δε λέγαμε όχι. Με απαιτήσεις και δικαιώματα, χωρίς όμως υποχρεώσεις.
Η αλήθεια είναι ότι το βιοτικό επίπεδο του λαού αυτά τα χρόνια ανέβηκε, οπότε πήραμε σε χρήμα, μόνο που κάπου εκεί, χάσαμε κάτι ουσιώδες....
…Χάσαμε ένα τεράστιο κομμάτι του εαυτού μας. Αυτού που μας προσδιόριζε ως λαό. Ως τοπική κοινωνία, αν θέλετε… Τη συνέχειά μας. Αξίες και κοινωνικά πρότυπα τα οποία ισοπεδώθηκαν με την επέλαση της χλιδής και του «γκλάμουρους». Μπορεί να είχες απλήρωτους τους υπαλλήλους σου, αλλά στην Ασκληπιού το μεσημέρι, θα περπατούσες «κορδωμένος» με το cohiba στο στόμα και το βράδυ θα έκαιγες το ουίσκι στα μπουζουξίδικα της παρακμής. Αυτό ήταν το πρότυπο του επιτυχημένου Τρικαλινού. Μ’ αυτό γαλουχήθηκαν οι νεότερες γενιές.


Αυτό ήρθε η κρίση και το γκρέμισε… Το έστειλε στη θλίψη του περιθωρίου… Όχι, γιατί απαξιώθηκε ως κοινωνική συμπεριφορά μέσα από μία υγιή διαδικασία αυτογνωσίας, αλλά επειδή δεν υπάρχει πια ρευστό για να συντηρηθεί.
Μπορούμε, όμως να ξαναγεννηθούμε; Μπορούμε εφόσον αφήσουμε το όνειρο ν’ αγγίζει ξανά τη ψυχή και την καρδιά μας, εκεί βαθιά στις ρίζες μας, για να διαπιστώσουμε ποιοι είμαστε τώρα και ποιοι μπορούμε να γίνουμε…