Η ποιητική του χρώματος στα χάικου του ποιητή Ηλία Κεφάλα

 Νέα έκδοση από τη Φ.Ι.Α.Λ.Ε. Θεσσαλίας

Εκδόθηκε από τη Φιλολογική Ιστορική Αρχαιολογική Λαογραφική Εταιρεία Θεσσαλίας (Φ.Ι.Α.Λ.Ε.Θ.) και κυκλοφορεί ήδη το νέο βιβλίο με τίτλο «Η ποιητική του χρώματος στα χάικου του ποιητή Ηλία Κεφάλα», ενταγμένο στη σειρά «Κείμενα και Μελέτες» και είναι το πρώτο φιλολογικού-λογοτεχνικού ενδιαφέροντος έργο της σειράς, το οποίο ο εκδοτικός οίκος Κ. και Μ. Σταμούλη στη Θεσσαλονίκη ευχαρίστως συμπεριέλαβε στις εκλεκτές εκδόσεις του. 

Πρόκειται για μία μελέτη που συνέταξε η φιλόλογος Ναυσικά Μουλά, επιχειρώντας να ανιχνεύσει την ποιητική των χρωμάτων στα ποιήματα χάικου που εμπεριέχονται στα τρία έργα -«Το έρημο λυκόφως», «Σιωπητήριο χιονιού», «Τα χάικου των αιώνιων εποχών»- του συντοπίτη μας καταξιωμένου ποιητή Ηλία Κεφάλα, του οποίου η λογοτεχνική πένα είναι αναγνωρισμένη όχι μόνον πανελληνίως, αλλά και διεθνώς, αφού πολλά έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες.  

Η συγγραφέας του βιβλίου ασχολήθηκε με την χάικου ποίηση, ένα ιδιαίτερο είδος ποίησης, πολύ αγαπητό στον ποιητή. Αναζήτησε στις τρεις συλλογές και κατέγραψε χρωματικά ονόματα και ρηματικούς τύπους που εκχέουν χρώμα, αναλύοντας παράλληλα τις σημασιοσυντακτικές δομές τους. Ερευνήθηκε η εικονοποιητική δύναμη των επιθέτων, κυρίως χρωματικών δεικτών, στις συνάψεις τους με ουσιαστικά, τα οποία ως έμμεσοι χρωματικοί όροι προσεγγίστηκαν επίσης σημασιοσυντακτικά στην αναφορά τους σε αντικείμενα που συνεισφέρουν χρωματικά χάρη στο φυσικό/τυπικό τους χρώμα. Αυτή η εικονοποιητική δύναμη των χρωματικών όρων δημιουργεί έναν κόσμο έγχρωμο και όχι ασπρόμαυρο, εξωτερικεύοντας συνάμα  την ψυχική διάθεση του ποιητή. Διαπιστώθηκε ότι η θλίψη και η μελαγχολία συνάδει με σκούρα και μουντά χρώμα, ενώ η χαρά και η ευφροσύνη με λαμπερά και φωτεινά χρώματα. Είναι εμφανής η κυριαρχία των φυσικών χρωμάτων, εφόσον οι έμμεσοι χρωματικοί όροι είναι περισσότεροι από τους άμεσους. Άλλωστε στη φύση τίποτα δεν είναι άχρωμο.

Με μεγάλη προσοχή η συντάκτρια μελέτησε τα χάικου του ποιητή, εντρύφησε στην ποιητική του τέχνη, διείσδυσε στον φαντασιακό του κόσμο, απ΄ όπου ανέσυρε χρώματα και εικόνες της γύρω πραγματικότητας. Αναδύεται από αυτήν τη μελέτη ένας πλούτος συναισθημάτων που εντυπωσιάζουν τον αναγνώστη, τον αγγίζουν και τον βυθίζουν στη μαγεία της λιλιπούτειας αυτής ποίησης, αναδεικνύοντας συγχρόνως τη δυναμική του 17σύλλαβου χάικου, που μέσα σε τρεις στίχους συλλαμβάνει και αιχμαλωτίζει το ακαριαίο συμβάν στη φύση. Όπως αναφέρει η συντάκτρια,  η ποιητική αυτή μινιατούρα συγκινεί με την πυκνότητα του λόγου, την καλαίσθητη λεξιχρησία, και ενίοτε λεξιπλασία, τη μορφική συμμετρία.

Ο επαρκής αναγνώστης καταδύεται στον πολύχρωμο βυθό, περιπλανιέται σε εικονοποιημένες σκέψεις και αναδύεται συναισθηματικά εμπλουτισμένος, αφού το χρώμα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το συναίσθημα. Αναμφίβολα οι χρωματικοί δείκτες είναι σημαντικοί στις τρεις συλλογές χάικου για την ποιητική τους δύναμη στην απεικόνιση και αισθητοποίηση ψυχικών καταστάσεων.

Ζώντας πλέον στον κόσμο της τεχνητής νοημοσύνης, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το καινοτόμο σε τέτοιου είδους εργασίες εγχείρημα της συγγραφέως να ζέψει στο άρμα της λογοτεχνίας τις δυνατότητες της Τεχνητής Νοημοσύνης. Επιλεγμένα χάικου, μέσω της τεχνολογίας, αποδόθηκαν εικονικά, ενσαρκώνοντας έτσι τη φαντασία, χωρίς όμως να στερείται από τον αναγνώστη η δική του δυνατότητα εικονοποίησης των στίχων.

Παλιές ιστορίες του χωριού

 

Τέτοια δύστροπη και τσιγκούνα γυναίκα σαν την Λενιώ τη Μέτζινα δεν υπήρχε στο χωριό. Μ’ όλο τον κόσμο τα ’βαζε. Ακόμη και με μας τα μικρά παιδιά, που παίζαμε στην αλάνα πίσω από το σπίτι της. Μας πέταγε από την κουζίνα της βρομόνερα κι όταν εμείς τη φωνάζαμε, «Ε! Μέτζινα, σιγά με τα βρομόνερά σου, μας έκανες χάλια», που το ’βρισκε τέτοιο κουράγιο, γριά γυναίκα και μας κυνηγούσε με τη βέργα, μέχρι πέρα στην εκκλησία.

Δεν άφηνε άνθρωπο για άνθρωπο που να μην πει για αυτόν κακιά κουβέντα. Ακόμη και στην εκκλησία που πήγαινε, πήγαινε για να ’χει ύστερα να λέει για τον έναν και για τον άλλον. Μονάχα ο Σιώκας της την έφερε μια φορά για τα καλά. Μια Κυριακή, δηλαδή, την ώρα που απολούσε η εκκλησία, την πλησίασε για να την πειράξει και της είπε:

-Μπράβο χουβαρνταλίκι Λενιώ, σήμερα είδα έριξες εικοσάρικο στο παγκάρι!

ο Σιώκας, που ήταν «μάρκα μ’ έκαψες», ήξερε την τσιγκουνιά της Μέτζινας, πάνω από δεκάρα δεν έριχνε ποτέ στο παγκάρι, αλλά έκανε τον κουτό και συνέχισε το παραμύθι.

-Αλλά τι το θες, πάει τσάμπα…, χαράμι το τάμα… Της είπε δηλαδή, δήθεν, πως όταν ο επίτροπος είδε το εικοσάρικο της Μέτζινας στο παγκάρι, το παραμέρισε και το έβαλε στην τσέπη του.

-Ακούς εκεί, τον κερατά να το τσεπώσει; είπε ο Σιώκας απορώντας τάχα, με σοβαροφανές ύφος.

Το ’πιασε κατευθείαν το υπονοούμενο η Μέτζινα κι έμεινε σύξυλη. Να πάθει αυτή τέτοιο χνέρι…; Άλλο που δεν ήθελε... και σα να πίστεψε προς στιγμήν, ότι η ίδια είχε ρίξει εικοσάρικο στο παγκάρι, μια κι δυο, πάει κατευθείαν στο επιτροπικό και άρχισε να φωνάζει τον επίτροπο.

-Δως μου  το εικοσάρικο πίσω βρε κλέφτη, δεν ντρέπεσαι να κάνεις τέτοια μασκαριλίκια στην εκκλησία... Ο άνθρωπος τα ’χασε και της λέει:

-Ποιο εικοσάρικο χριστιανή μου, τι μου λες τώρα;

Η Μέτζινα που είχε αναψοκοκκινίσει κινήθηκε επιθετικά προς τον επίτροπο φωνάζοντάς του:

-Δως μου πίσω το εικοσάρικο τώρα, μη σου ξεριζώσω τα μαλλιά τρίχα, τρίχα…

Είδανε και πάθαινε, ο παπάς και οι άλλοι επίτροποι, να τον γλιτώσουν από τα χέρια της, τον φουκαρά τον επίτροπο, καθώς τον είχε αρπάξει από τον γιακά και ήταν κολλημένη επάνω του σαν βδέλα, έτοιμη να τον κατασπαράξει.

Είπαν αμάν ζαμάν μέχρι να τον βγάλουν απ’ τα χέρια της και μέχρι να λύσουν την παρεξήγηση…

Ιστορήματα μέσα από σπάνιες φωτογραφίες

 

Μια σπάνια φωτογραφία που απεικονίζει το κέντρο των Τρικάλων του 1893. Η φωτογραφία τραβήχτηκε στις 22-11-1893 από τον Δημήτρη Ν. Χασάναγα και σήμερα βρίσκετε τοποθετημένη σε κάδρο στο Δημαρχείο του Δήμου Τρικκαίων.

Στην εικόνα διακρίνονται ο Ληθαίος ποταμός με την κεντρική γέφυρα, η κεντρική πλατεία και στο βάθος το φρούριο με τον τούρκικο πυργίσκο και το ρολόι της πόλης.

Επί Τουρκοκρατίας ο Ομέρ, γιος του Τουρ(α)χάν βέη, έκτισε στα Τρίκαλα το πρώτο τζαμί, το οποίο βρισκόταν στην είσοδο της σημερινής οδού Στουρνάρα, παρά την Κεντρική πλατεία.
Ένα μέρος του τζαμιού αυτού καταστράφηκε από σεισμό. Το μεγαλύτερο όμως μέρος το κατεδάφισε ο Δήμαρχος Κανούτας το 1887 εφαρμόζοντας το σχέδιο της πόλης. Η πλατεία που σχηματίστηκε μετά την κατεδάφιση δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο.
Ήταν ένας μεγάλος χώρος με μερικά δέντρα. Επειδή επί τουρκοκρατίας υπήρχε στο χώρο της σημερινής Κεντρικής πλατείας οθωμανικό νεκροταφείο, οι Τρικαλινοί ονόμαζαν το συγκεκριμένο χώρο, πλατεία των αρχαίων μνημείων.
Αμέσως μετά την απελευθέρωση της πόλης από τους Τούρκους η πλατεία ονομάστηκε Κουμουνδούρου και στη συνέχεια πλατεία της Ενώσεως.
Η Κεντρική πλατεία, σε αντίθεση με την πλατεία Ρήγα Φεραίου που συγκέντρωνε τους αστούς, ήταν πλατεία λαϊκή.
Εκεί κατά τον 19ο αιώνα είχαν το στέκι τους οι αχθοφόροι- πολλοί από τους οποίους ήταν γυναίκες-αργότερα έγινε το στέκι των στιλβωτών και των υπαίθριων φωτογράφων.
Στον χώρο αυτό γινόταν και το παζάρι, ενώ κάποιες Κυριακές παιάνιζε εκεί προς τέρψη των λαϊκών τάξεων η μπάντα της Φιλαρμονικής Εταιρείας.

ΑΓΡΟΙ ΒΑΜΒΑΚΙΟΥ

 

Είναι μια διάφανη γραμμή υπογράμμισης του θαυμαστού που γίνεται στη συνέχεια και μια λευκή επιφάνεια λεπτεπίλεπτης χροιάς και επικάθεται στην οπτική μας. Πόσες τέτοιες λευκές γραμμές αυλακώνουν τη ζωή μας; Λίγες, πολύ λίγες, αλλά μας δένουν και μας ωθούν στην αέναη συγκίνηση. Ω ασπρόρουχα των χωραφιών, πυκνά βαμβάκια, το άκρον άωτον της ευγένειας που μπορεί να μας χαρίσει η φορτισμένη ατμόσφαιρα.

Του Ηλία Κεφάλα

Η γενειάδα Hipster του ξυλοκόπου

 

Τα τελευταία χρόνια, οι άνδρες έχουν αναθερμάνει την αγάπη τους για τις τρίχες στο πρόσωπο, με τα μεγάλα, παχιά γένια να υπερισχύουν της ξυρισμένης εμφάνισης. Άλλοι προτιμούν τη μακριά γενειάδα του σοφού γέροντα κι άλλοι ακολουθούν πιστά το στυλ hipster.

Το στυλ της γενειάδας ακολουθούν και κάποιοι νέοι από το Βαλτινό, οι οποίοι αφήνουν γένια γιατί τα θεωρούν γοητευτικά, κάποιοι άλλοι τα αφήνουν μακριά για να αναδείξουν συγκεκριμένα δυνατά σημεία του προσώπου τους και κάποιοι άλλοι γιατί απλά τους αρέσει. Ανεξάρτητα από το μήκος, το πάχος και το στυλ που επιλέγει ο καθένας, το μούσι παραμένει στην επικαιρότητα και συνεχίζει να ζει χρυσές μέρες.

Μετά από μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο, προέκυψε ανάλογο φωτογραφικό υλικό το οποίο μας επιβεβαιώνει την νέα τάση του μοντέρνου στυλ χίπστερ, την γενειάδα του ξυλοκόπου, που είναι το πιο διαδεδομένο στυλ και συνδέεται άμεσα με τη δημιουργικότητα και την ανεξάρτητη σκέψη. 

Από πολλές απόψεις, αυτό το χαλαρό στυλ γενειάδας είναι το απόλυτο σύμβολο της αρρενωπότητας. Αυτή η πλούσια μοντέρνα γενειάδα θυμίζει την παραδοσιακή εμφάνιση του ξυλοκόπου, καθιστώντας την ιδανική για να αποτυπώσει αυτό το όμορφα θλιμμένο στυλ των χίπστερ.

Η κλασική γενειάδα ξυλοκόπου συμπληρώνει πολλά διαφορετικά σχήματα προσώπου. Εάν πιστεύετε ότι μπορεί να ταιριάζει στο δικό σας, απλά ξεκινήστε να μεγαλώνετε τις τρίχες σας! 

Και να θυμάστε πως: «Όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια».

Α.Ο. Βαλτινού - Κεραυνός Βασιλικής 4-0

 

Άνετη νίκη για την ομάδα του Α.Ο. Βαλτινού και πρόκριση στην επόμενη φάση του κυπέλλου!!!

Την Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2024, στο γήπεδο Βαλτινού, κατά τη διοργάνωση του προγράμματος της Α΄ φάσης του κυπέλου της ΕΠΣΤ,  μεταξύ των ομάδων Βαλτινού - Βασιλικής, η ομάδα του ΑΟΒ μπήκε δυνατά στον αγώνα και προηγήθηκε στο πρώτο τέταρτο με δύο τέρματα του Παναγιώτη Αλεξίου.

Στο δεύτερο ημίχρονο και πάλι ο ΑΟΒ είχε τον έλεγχο του αγώνα και πέτυχε άλλα δύο τέρματα με τον Γιάννη Σφυρλίδα και τον Ανδρέα Σταμούλη, διαμορφώνοντας το τελικό σκορ 4-0 και την πρόκριση της ομάδας του ΑΟΒ στην επόμενη φάση του κυπέλλου!!!

Η εκδρομή στον Σμόκοβο, του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού

 

Μια όμορφη και ενδιαφέρουσα, όπως αποδείχθηκε, εκδρομή ήταν αυτή που διοργάνωσε ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού, την Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2024, με προορισμό τον Σμόκοβο. Οι εκδρομείς είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν και να γνωρίσουν την περιοχή των Ιαματικών Λουτρών του Σμοκόβου, να εξερευνήσουν τη φύση και να  βιώσουν πολλές άλλες εμπειρίες.

Τα Λουτρά Σμοκόβου είναι ένας μικρός οικισμός της Περιφερειακής Ενότητας Καρδίτσας και οφείλουν την ονομασίας του στις κοντινές ιαματικές πηγές.

Βρίσκονται σε μια καταπράσινη ρεματιά, σε υψόμετρο 450 μ. και απέχουν 6 χλμ. από το χωριό Σμόκοβος (Λουτροπηγή), 10 χιλιόμετρα από τη Λίμνη Σμοκόβου, και απέχουν 35 χιλιόμετρα από την πόλη της Καρδίτσας.

Από την ορκωμοσία του Δόκιμου Υπαξιωματικού Αεροπορίας Στέφανου Π. Σταμούλη

 

Την Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2024, πραγματοποιήθηκε, παρουσία του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας, Αντιπτέραρχου (Ι) Δημοσθένη Γρηγοριάδη, η ορκωμοσία των πρωτοετών Δοκίμων της 8ης Σειράς της Σχολής Μονίμων Υπαξιωματικών Αεροπορίας (ΣΜΥΑ), στην Αεροπορική Βάση Δεκέλειας, στο Τατόι.

Μεταξύ των ορκισθέντων Δοκίμων ήταν και ο συγχωριανός μας Στέφανος Σταμούλης του Πέτρου και της Γιάννας. Οι γονείς και οι συγγενείς που παραβρέθηκαν και παρακολούθησαν την ορκωμοσία, συγκινημένοι τον καμάρωσαν, τον χειροκρότησαν και τον συνεχάρησαν με συγκίνηση και Θαυμασμό.

Συνολικά ορκίστηκαν 111 Δόκιμοι, εκ των οποίων 94 από την Ελλάδα, 15 από την Κύπρο και 2 από τη Σενεγάλη.

Η Σχολή έχει ως αποστολή να παράγει, μετά από κατάλληλη εκπαίδευση, άνδρες και γυναίκες μόνιμους Υπαξιωματικούς της Πολεμικής Αεροπορίας, με άρτια στρατιωτική αγωγή και επαγγελματική κατάρτιση, για την κάλυψη των υπηρεσιακών αναγκών της.

Η εφημερίδα μας συγχαίρει θερμά τον Στέφανο Σταμούλη, και του εύχεται καλές σπουδές και καλή σταδιοδρομία.

Απεβίωσε η συγχωριανή μας Αγγελική Πέτρου

 

Απεβίωσε η συγχωριανή μας Αγγελική Πέτρου, σύζυγος του Αθανασίου, την Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2024, σε ηλικία 86 ετών.

Η Αγγελική, το γένος Γεωργίου Καραστέργιου, γεννήθηκε στον Ασπρόβαλτο το 1938. Παντρεύτηκε με τον Αθανάσιο Πέτρου και απόκτησαν δύο παιδιά, την Ρωξάνη και τον Γιώργο.

Η κηδεία της θα τελεστεί το Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2024 και ώρα 15:00 μ.μ. στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Βαλτινού Τρικάλων. Η σορός θα βρίσκεται στον ναό από τις 14:30 μ.μ. για όσους θέλουν να αποτίσουν τον τελευταίο φόρο τιμής.

Διακόπτονται για λίγο διάστημα οι αναρτήσεις

 

Το «Ζωτικό Ψεύδος» ή η «Αυτοεξαπάτηση». Αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας

 Του Ηλία Γιαννακόπουλου

 «Για να είμαστε ευτυχισμένοι, πρέπει να μη μας απασχολούν πολύ οι άλλοι» (Αλμπέρ Καμύ).

Αλήθεια πόσες φορές δεν μάς ξεγέλασε η εικόνα ενός συνανθρώπου μας που διαλαλούσε την ευτυχία του; Πόσες φορές, επίσης δεν διαψευστήκαμε από τη γνώμη που είχαμε σχηματίσει για την ψυχική υγεία κάποιου άλλου ανθρώπου έως τη στιγμή που η σκληρή πραγματικότητα έδειχνε το μέγεθος της προσπάθειας και της σκηνοθεσίας του για να φαίνεται ισορροπημένος και ευτυχισμένος;

Αλλά και πόσες φορές δεν συλλάβαμε τον εαυτό μας να πασχίζει για να δείχνει διαφορετικός από ό,τι είναι εσωτερικά; Πόσες φορές, επίσης, δεν ακολουθήσαμε την τακτική της στρουθοκαμήλου μπροστά σε μία βεβαιωμένη κατάσταση όπου η εσωτερική πάλη για επιβίωση και ισορροπία κρυβόταν πίσω από ένα χαμόγελο αμεριμνησίας και από μία όψη ανεμελιάς;

Προς τι, λοιπόν, όλη αυτή η υποκρισία και η πάλη ανάμεσα στο «Είναι» (η πραγματική ταυτότητα) και στο «Φαίνεσθαι» (η εικόνα, η ψευδής ή η επιθυμητή κατάσταση ); Προς τι η σύγκρουση του αληθινού εαυτού μας με τον κοινωνικό εαυτό μας; Γιατί επιλέγουμε τη συγκάλυψη της πραγματικής μας ταυτότητας και προβάλλουμε την κοινωνική μας;

Οι άλλοι πώς μάς γνωρίζουν; Από την κοινωνική μας ταυτότητα (κοινωνικός Εαυτός) ή από τον πραγματικό Εαυτό μας τον οποίο επιμελώς αποκρύπτουμε; Ποιος είναι αυτός ο Κοινωνικός Εαυτός μας και ποιος τον διαμορφώνει;  Γιατί στο τέλος κι εμείς οι ίδιοι ταυτιζόμαστε ή συντασσόμαστε με τον κοινωνικό εαυτό μας και λιγότερο με τον πραγματικό; Μήπως είμαστε μοιρασμένοι στα δύο και πάσχουμε ως ανθρώπινο είδος από έναν εσωτερικό διχασμό με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ψυχική μας υγεία και για τον τρόπο που επικοινωνούμε με τον ανθρώπινο περίγυρό μας;

Ερωτήματα και διλήμματα που χρόνια τώρα ή και αιώνες ταλανίζουν την ανθρώπινη σκέψη  (Φιλοσοφία, Επιστήμη) χωρίς να έχουν βρεθεί ή διατυπωθεί και οι πειστικές απαντήσεις. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος κατά βάθος είναι κατασκεύασμα εξωγενών παραγόντων και περισσότερο νοιάζεται για την κοινωνική του ταυτότητα (για το πώς θέλει να τον βλέπουν οι άλλοι) και λιγότερο για την αυθεντικότητα και τη γνησιότητα του βαθύτερου «Είναι» του.

Το περιστεράκι

 

Δούλοι και ταγοί

Γιοί και παραγιοί

Χύνεται ποτάμι αίμα, σφάζονται στη γη

Βλέπει το παιδί

Κι όλο απορεί

Απορεί, γελά και κλαίει το μικρό παιδί

 

Πάει το περιστεράκι..., το βρήκανε νεκρό

Στο έρημο σοκάκι, στον άστατο καιρό

Σου κράταγα το χέρι με κράταγες κι εσύ

Φυσά μακριά τ’ αγέρι κι η ελπίδα μας μισή

 

Πλούσιοι και φτωχοί

Έξυπνοι, κουτοί

Δεν τους έφτανε να ζήσουν στον πλανήτη γη

Στέρεψε η πηγή

Βάθυνε η πληγή

Έγινε ο κόσμος όλος άναρθρη κραυγή

 

Πάει το περιστεράκι..., το βρήκανε νεκρό

Γλυφό είναι το νεράκι και το ψωμί πικρό

Ακούστηκαν και πάλι λυγμοί και στεναγμοί

Η ελπίδα ξεψυχάει την ύστατη στιγμή

 

Δ.Τ.

Η παρουσίαση του νέου βιβλίου του Θεοδώρου Νημά «Η Οθωμανική Απογραφή του 1454/55 στο Σαντζάκι Τρικάλων»

 

Την Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2024 και ώρα 6.30 μ.μ. στην Αίθουσα Συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου Τρικάλων (Δημαρχείο - Τρίκαλα), θα γίνει η παρουσίαση του νέου βιβλίου του κ. Θεοδώρου Νημά με τίτλο «Η Οθωμανική Απογραφή του 1454/55 στο Σαντζάκι Τρικάλων (Θεσσαλία - Πιερία - Ευρυτανία - Ναυπακτία - Δυτική Φωκίδα και άλλα όμορα)», Θεσσαλονίκη 2024, Εκδόσεις Κ. & Μ. Σταμούλη, σελ. 744.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο κ. Δημήτριος Καραθάνος, σύμβουλος εκπαίδευσης, και η κ. Ευαγγελία Τσούβα, φιλόλογος. Θα επακολουθήσει συζήτηση.

Την παρουσίαση διοργανώνει ο Φιλολογικός, Ιστορικός, Λογοτεχνικός Σύνδεσμος (Φ.Ι.ΛΟ.Σ.) σε συνεργασία με την Διεύθυνση Παιδείας, Πολιτισμού και Αθλητισμού του Δήμου Τρικκαίων.

Ένας παλιός ιερέας του Βαλτινού «Θεόδωρος Πουλιανίτης (1927 -1929)»

 

Μια ανάρτηση στο facebook του Δημήτρη Γκούμα, έριξε φως σε μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα ενός ανθρώπου που διατέλεσε παλαιότερα ιερέας στον Άγιο Αθανάσιο Βαλτινού.

Πρόκειται για τον ιερέα Θεόδωρο Πουλιανίτη ο οποίος χειροτονήθηκε το 1927 στο Βαλτινό και διατέλεσε ιερέας για δύο χρόνια (1927-1929) στον ναό του Αγίου Αθανασίου Βαλτινού και στη συνέχεια μετατέθηκε στον Πυργετό.

Ο Θεόδωρος Πουλιανίτης του Βασιλείου γεννήθηκε στον Πυργετό Τρικάλων το 1880 και σκοτώθηκε από οβίδα γερμανικού όλμου την 12η Σεπτεμβρίου του 1944 και ώρα 22:00 η οποία χτύπησε την αυλή του σπιτιού του. Το 1909 ο Θεόδωρος νυμφεύθηκε την 19χρονη Ελισάβετ Μπαλκίζα, από τη Λαζαρίνα και έκανε μαζί της 12 παιδιά, από τα οποία τα πέντε πέθαναν σε βρεφική ηλικία, όλα κάτω των 3ετών. Στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13 υπηρέτησε στο 9ο Ευζωνικό Τάγμα του 1/38 συντάγματος και είχε διοικητή τον γνωστό, στην ιστοριογραφία αυτών των πολέμων, ταγματάρχη Βελισσαρίου.

Έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες που έδωσε η μονάδα του, με πιο χαρακτηριστικές τις μάχες στο Μπιζάνι με τους Τούρκους και στο Κιλκίς-Λαχανά με τους Βουλγάρους. Το ίδιο χρονικό διάστημα που ήταν στρατευμένος στους Βαλκανικούς πολέμους, στο χώρο επιχειρήσεων της περιοχής της Δοϊράνης, σκοτώθηκε στο χωριό Ακρίτας και ο αδερφός του, Δημήτριος, που υπηρετούσε στο 5ο Σύνταγμα Πεζικού. Αποστρατεύτηκε την 4η Νοεμβρίου του 1913, όταν και αποστρατεύτηκαν όλοι οι έφεδροι των κλάσεων 1901-1909 στους οποίους ανήκε.

Χειροτονήθηκε ιερέας το 1927 στο Βαλτινό, το οποίο διακόνησε για 2 χρόνια περίπου έως τη μετάθεση του στον Πυργετό.

Στην μάχη της Λυκοράχης την 1η Νοεμβρίου του1940 έχασε τον γιο του Σπύρο. Ο Δημήτριος πολέμησε στην Αλβανία και ο Κωνσταντίνος στα οχυρά.

Στη φωτογραφία που καλύπτει μια χρονική περίοδο 144 ετών εικονίζεται η οικογένεια του Ιερέως Θεόδωρου Β. Πουλιανίτη την περίοδο του μεσοπολέμου.

Από αριστερά στην πίσω σειρά οι γιοι του Κωνσταντίνος (Ασβεστοποιός - έμπορος οικοδομικών υλικών), Βασίλειος (συμβολαιογράφος), Σπυρίδων (δικηγόρος), Δημήτριος (τραπεζικός).

Από αριστερά στην μπροστινή σειρά: η κόρη του Ευαγγελία (σύζυγος του εμπόρου ξυλείας Ιωάννου Βλάχου), η πρεσβυτέρα του Ελισάβετ, ο μικρότερος γιος του Απόστολος, ο ιερέας και η κόρη του Γεωργία (σύζυγος του εμπόρου ξυλείας Γεωργίου Μαλαβάκη). Οι δυο μπατζανάκηδες ήταν ιδιοκτήτες του γνωστού παλιού εργοστασίου ξυλείας Βλάχου - Μαλαβάκη.

Πρόσφατα έφυγε από την ζωή (την 5η Οκτωβρίου 2024 σε ηλικία 97 ετών), ο τελευταίος εν ζωή της οικογενειακής φωτογραφίας. Πρόκειται για τον εισαγγελέα εφετών επί τιμή, Απόστολο Πουλιανίτη. Ο εκλιπών Απόστολος ήταν αυτόπτης μάρτυρας του μπλόκου του Πυργετού και έχει αφήσει αξιόλογα χειρόγραφα απομνημονεύματα εκ των οποίων το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρος περιέχεται στο βιβλίο του Κώστα Πουλιανίτη «Ο Πυργετός Τρίκαλων».

Πηγή στοιχείων και φωτογραφίες: Κώστας Πουλιανίτης

Ηλιοβασίλεμα με το ηλιακό στέμμα (κορώνα)

 

Άλλο ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα από το Βαλτινό, στην κορυφογραμμή του Κόζιακα από αυτά που ξέρει να καταγράφει με το φακό της η Μαρία – Χριστίνα Βότσιου.

Την ώρα που ο ήλιος κρύβεται σαν κυνηγημένο πουλί πίσω από τις βουνοκορφές και μάς αποχαιρετά, μοιάζει να συμβαίνει κάτι μαγικό! Κάθε μέρα, την ίδια περίπου ώρα, στον ίδιο καμβά, η φύση ζωγραφίζει με τα πιο απίθανα χρώματα τη μεγαλοπρεπή έξοδο του ουράνιου αναχωρητή. Σ’ αυτό το φωτεινό ενδιάμεσο όλα γύρω πλημμυρίζουν με μια λάμψη θεϊκή. 

Στο ηλιοβασίλεμα του Οκτωβρίου το ηλιακό στέμμα (κορώνα) διαγράφεται στον ορίζοντα καθώς φαίνεται να περιβάλλει τον βασιλιά του Ηλιακού Συστήματος, τον Ήλιο, όπως το στέμμα το κεφάλι των βασιλέων. Κι ο χρόνος μοιάζει να παγώνει, σαν να θέλει να κρατήσει για πάντα αυτή την εικόνα ζωντανή. 

Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που κρατούν ένα ηλιοβασίλεμα μέσα τους, όπου κι αν βρίσκονται.

Μοναδική πατρίδα σου είναι ο έρωτας και ο θάνατος

 

Τώρα λοιπόν το καταλαβαίνεις. Για να ξαναβρείς τον πρώτο εαυτό σου, πρέπει να απαρνηθείς τον πρώτο εαυτό σου. Να ανοιχτείς στον κόσμο, όχι για να τον κατακτήσεις αλλά για να τον αφήσεις να σε πλημμυρίσει με τη δική του ομορφιά!

Για να ξαναβρείς εκείνη την αιωνιότητα, πρέπει να απαρνηθείς την αιωνιότητα και να περάσεις από τον χρόνο. Και για να ξαναβρείς εκείνη την αθανασία, πρέπει να περάσεις από την παραδοχή του θανάτου.

Για να βρεις την πατρίδα σου, πρέπει να ταξιδέψεις σε άλλους τόπους, που σου δείχνουν καλύτερα ποιος είναι ο τόπος σου.  Όπως στα παιδικά σου χρόνια, ο κήπος έξω από το σπίτι, η γειτονιά γύρω από τον κήπο, η πόλη πέρα απ’ τη γειτονιά κι ακόμα παραπέρα ο κόσμος που σου φανερωνόταν κάθε μέρα πιο μεγάλος, σ’ έκαναν, όσο τους εξερευνούσες, να γνωρίσεις πιο καλά και να αγαπάς περισσότερο το σπίτι σου.

Για να βρεις τον εαυτό σου, πρέπει να βγεις από τον εαυτό σου και να περάσεις από τον άλλον.

Πατρίδα σου είναι η έξοδος από τον εαυτό σου, που σου επιτρέπει να αντικρίσεις τον εαυτό σου με το βλέμμα του άλλου. Το ταξίδι που σου χαρίζει άλλα μάτια για να δεις τον τόπο σου. Ο χρόνος που μεταμορφώνει συνεχώς τον άνθρωπο που ήσουν, στον άνθρωπο που γίνεσαι. Τούτο το βιβλίο όπου ταξιδεύεις μέσα στο χρόνο αναζητώντας τον εαυτό σου, όπου χαρίζεις τον εαυτό σου στον άλλον για να καθρεφτίσει πάνω του τον δικό του εαυτό.

Πατρίδα σου είναι η περιπλάνηση όπου βγαίνεις από τον εαυτό σου για να συναντήσεις το άλλο, όπου γίνεσαι άλλος για να βρεις τον εαυτό σου.

Μοναδική πατρίδα σου είναι ο έρωτας και ο θάνατος.

 

Του Γιάννη Κιουρτσάκη

Από την οδό Ηπείρου στην οδό Στ. Σαράφη

 

Η φωτογραφία της τότε οδού Ηπείρου που δημοσιεύθηκε στην περιοδική έκδοση «Ο Γύρος της Ελλάδος» της Αθηναϊκής εφημερίδας «Ακρόπολις», στο τεύχος του Μαρτίου 1936, μαζί με άλλες εικόνες και ενδιαφέροντα κείμενα για τα Τρίκαλα και τα Μετέωρα.

Στην συγκεκριμένη οδό που ήταν από τις κεντρικότερες της πόλης τότε, η μόνη οικοδομή που παραμένει και σήμερα αλώβητη είναι το διατηρητέο αρχοντικό του Ζουρνατζή. Αντίθετα ο Ναός του Αγίου Νικολάου στο βάθος, που υπέστη σοβαρές ζημιές από τον γερμανικό βομβαρδισμό του 1941, ανακατασκευάστηκε και αλλοιώθηκε μερικώς.

Αλλά και η ονομασία της συγκεκριμένης οδού είχε τις δικές της… περιπέτειες. Όπως προαναφέραμε αρχικώς ονομάζονταν οδός «Ηπείρου». Μετά τους νικηφόρους πολέμους 1912-13 μετονομάστηκε σε οδό «Βασιλέως Κωνσταντίνου». Σχετικά πρόσφατα (την δεκαετία του 1990) μετονομάστηκε τελικά σε οδό «Στρατηγού Στέφανου Σαράφη». Δεν έπαψε όμως ποτέ να αποτελεί βασική οδική αρτηρία της πόλης των Τρικάλων.

Από το αρχείο του Σωτήρη Κύρμπα

Εγγραφές για τα μαθήματα Ελληνικών παραδοσιακών χορών

 

Ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού, υπηρετώντας έναν από τους κύριους στόχους του, αυτόν της διατήρησης και της διάδοσης της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς, οργανώνει μαθήματα ελληνικού παραδοσιακού χορού για όλες τις ηλικίες.

Έτσι για φέτος, ανακοινώθηκε η έναρξη των εγγραφών για τα μαθήματα χορευτικών τμημάτων για την νέα χορευτική περίοδο.

Συγκεκριμένα, την Κυριακή -6- Οκτωβρίου 2024 και ώρα 16:00, στο αμφιθέατρο του Λυκείου Βαλτινού θα γίνουν οι εγγραφές. Παρακαλούνται όσοι επιθυμούν να εγγραφούν να προσέλθουν για την εγγραφή τους, ώστε να συσταθούν τα αντίστοιχα  νέα χορευτικά τμήματα Παιδικό - Εφηβικό - Ενηλίκων και να αρχίσουν τα μαθήματα.

«Έφτασαν τα κόκκινα και τα κατακόκκινα» (Ιστορίες του χωριού)

 

Ένας συγχωριανός μας θα πήγαινε εμπόρευμα στα Τρίκαλα. Είχε καλή σοδειά αυτή τη χρονιά και οι προσδοκίες του, ήταν πολύ μεγάλες. Γυρίζει και λέει στη γυναίκα του πριν φύγει: «Αν καλό-πουλήσω το εμπόρευμα γυναίκα, θα σου αγοράσω εκείνο το κόκκινο φουστάνι που μου ζητάς τόσο καιρό και που δεν κατάφερα ακόμη να σου κάνω τη χάρη».

Χάρηκε η γυναίκα, του είπε μάλιστα να το κρατάει στο χέρι, όταν θα ξεκαμπίσει από το Βαρμπόπη και προς τα πάνω, γιατί θα αγνάντευε από το μπαλκόνι της, που είχε θέα όλο τον κάμπο. Θα έβλεπε το ευδιάκριτο από μακριά κόκκινο χρώμα και θα μάθαινε μια ώρα αρχύτερα, αν όλα πήγαν καλά. 

Όλη μέρα η γυναίκα δεν είχε τίποτε άλλο στο μυαλό της, παρά μόνον το τάξιμο. Είχε χρόνια να αγοράσει καινούριο φουστάνι. Αμ’ και ο άνδρας της; να θυμηθεί το φουστάνι που του ζήτησε κάποτε και μάλιστα να είναι κόκκινο; Ένοιωσε ξαφνικά τύψεις, για όλες τις φορές που αισθάνθηκε θυμό και οργή μέσα της για εκείνον: να όπως τότε, που ενώ δουλεύανε όλη μέρα στα χωράφια μαζί, στην επιστροφή αυτός ήταν καβάλα στο γάιδαρο -όπως γινόταν πάντα βέβαια- και αυτή με τα πόδια, ενώ του είχε πει ότι εκείνο το βράδυ ένιωθε ιδιαίτερα εξαντλημένη και κουρασμένη και ούτε που γύριζε να της πει να μοιράσουνε τουλάχιστον τη διαδρομή. Ή άλλες φορές, όταν γυρίζανε στο σπίτι και έβρισκε τα παιδιά νυσταγμένα και νηστικά και έπρεπε να τα φροντίσουν μαζί, αυτός έπαιρνε το καπελάκι του και βουρ για το καφενείο. «Χαλάλι του», είπε μέσα της και με υπολογίζει και με σκέφτεται! Τα ξέχασε όλα μονομιάς και γύρισε το νου της στο κόκκινο φουστάνι. Ούτε που θυμάται από πότε είχε να εμφανιστεί με καινούριο ρούχο. Να σαν να βλέπει τον εαυτό της να το φοράει, στο πανηγύρι του χωριού -που ήταν σε λίγες μέρες- και να εισπράττει από όλους βλέμματα θαυμασμού, αλλά και ζήλιας από κάποιες συγχωριανές της. Στη σκέψη αυτή, ένα πνιχτό γέλιο βγήκε μέσα από τα χείλη της. Το φουστάνι, ολοκαίνουργο και κόκκινο! Έπλενε τα ρούχα στη σκάφη; το φουστάνι σκεφτότανε. Ζύμωνε στη σκάφη; πάλι το φουστάνι. Πήγαινε στη βρύση με το γκιούμι για νερό; πάλι το φουστάνι, ακόμη και τα ζώα που βοσκούσαν ελεύθερα στο λιβάδι, τα μάζεψε πριν το βασίλεμα ηλίου όπως συνηθιζόταν, για να πάρει τη θέση της εκεί στο μπαλκόνι. Άναψε όμως πρώτα τη φωτιά στο τζάκι, για να βρει ζεστό το σπίτι ο άνδρας της, του μαγείρεψε το αγαπημένο του φαγητό, για να τον ευχαριστήσει για το δώρο που θα της έφερνε και τέλος, πήρε θέση σε κείνο το σημείο του σπιτιού, που είχε το καλύτερο καραούλι προς τον κάμπο.

Τον είδε κοντά στη μαγούλα να έρχεται, καθώς χτύπησαν οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου πάνω στο αχνό κόκκινο, - αλλά κόκκινο της φάνηκε όμως -, την ώρα που πήγαινε να κρυφτεί ανάμεσα στις δυο κορυφές του Κόζιακα, εκεί που τελειώνει πάντα το καθημερινό του ταξίδι. «Το φέρνει το φέρνει» μονολόγησε και ξαναμμένη από χαρά, κόκκινη κατακόκκινη σαν το κόκκινο φουστάνι, που θα φορούσε σε λίγο, έτρεξε μέσα στο σπίτι, έβγαλε τα παλιά τριμμένα, σκοροφαγωμένα και γεμάτα ψείρες ρούχα, τα πέταξε στη φωτιά- μπουμπούνισε το τζάκι- έμεινε εκεί να τα κοιτάζει να καίγονται και μια ασυγκράτητη φωνή, σχεδόν εκδικητική βγήκε από το λαρύγγι της: «Καείτε ψείρες κόντες έφτασαν τα κόκκινα και τα κατακόκκινα, Έφτασαν τα κόκκινα και τα κατακόκκινα» επαναλάμβανε με έξαψη! 

Μες στο παραλήρημά της, σαν να της φάνηκε ότι άκουσε τη φωνή του και σταμάτησε να αφουγκραστεί: ναι αυτός ήταν, τη φώναζε από την αυλή. Τέντωσε καλύτερα τα αυτιά της να σιγουρευτεί, άκουσε καθαρά να τη φωνάζει με χαρούμενη φωνή: «Έλα γυναίκα να δεις τι έφερα από τα Τρίκαλα» και επειδή δεν αποκρίθηκε αμέσως το ξαναείπε: «Γυναίκα έ, γυναίκα δεν ακούς; έλα έξω να δεις τι έφερα από τα Τρίκαλα». Αυτό ήταν! σίγουρη πια για το κόκκινο φουστάνι, βγαίνει έξω γυμνή, τρέχοντας, με νάζι, να το αρπάξει, να το φορέσει.... Έμεινε όμως «στήλη άλατος» αντικρίζοντας όχι μόνον έναν άνδρα, τον άντρα της, αλλά δυο. Το άντρα της και τον κουμπάρο τους. Περιέφερε το βλέμμα της στο χέρι του, να αρπάξει το φουστάνι, να το φορέσει αμέσως να κρύψει τη γύμνια της! Στο χέρι όμως, δεν υπήρχε φουστάνι παρά μόνο ένα κόκκινο ολόφρεσκο κομμάτι κρέας, μια νεφραμιά! Μια νεφραμιά για το φίλεμα του κουμπάρου…

 

Της Φωτεινής Βησ. Παπαχαρίση (Εφημερίδα «Η Φιλύρα»)

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ

 

Να ευχαριστείς τη σελήνη για τη μεγαλοψυχία της, καθώς στέκεται ακίνητη για να φωτίσει και να ευλογήσει την εξομολόγησή σου.

Να ευχαριστείς τη νύχτα που σε τυλίγει και σε αποσπά από το πλήθος για να νιώσεις απερίσπαστος στην εκδήλωση της αγάπης σου.

Να ευχαριστείς την εφηβεία σου για τη φλόγα, το τρακ και την ευγενή δειλία του λόγου σου.

Να ευχαριστείς την Κοσμική Ώρα που επέλεξε μια αντάξια κόρη να σταθεί δίπλα σου για να σ’ ακούσει και να μη χάνει ούτε μία λέξη από το στόμα σου.

Του Ηλία Κεφάλα

Τα Βαλτσινιώτικα «Βάστα Θανάσ’, βάστα Θανάσ’!»

 Έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα

εδώ στα Βαλτσινιώτικα

θα λέμε τον καημό μας,

τα βάσανα, τις πίκρες μας,

τα ωραία απ’ το χωριό μας. 

Είχε φτάσει πλέον στ’ απροχώρητο η κατάσταση του Θανάση με το αλκοόλ, ώσπου χρειάστηκε να νοσηλευτεί και να πάει για απεξάρτηση.  Η θεραπεία τον βοήθησε να σταματήσει το πιοτό. Έτσι τώρα θα ήταν έτοιμος ν’ αρχίσει να ξαναχτίσει την ζωή του. Οι γιατροί βέβαια, του απαγόρευσαν να πίνει και του συνέστησαν να κάνει χρήση «την δύναμη της θέλησης». 

Όταν επέστρεψε στο χωριό, βγήκε έξω για μια βόλτα, να περπατήσει. Λίγο πριν φτάσει στο καφενείο του Μάμαλη, που παλιά συνήθιζε να τα πίνει, το αγνάντεψε από μακριά και θέλοντας να βρει τη δύναμη της θέλησης και να κάνει υπομονή, ώστε να μην υποκύψει και πάει ξανά να πιεί, άρχισε να δίνει κουράγιο στον εαυτό του, και να λέει:

- Βάστα Θανάσ’, βάστα Θανάσ’!

Όταν προσπέρασε πια το καφενείο, ενθουσιασμένος από την υπομονή και τη θέληση που έδειξε και νίκησε το πάθος του, είπε:

- Μπράβου Θανάσ’! Έλα τώρα να σι κιράσου ένα ποτηράκι.

Και ξαναμπήκε στο καφενείο να το γιορτάσει...

Είμαι ό,τι φαίνομαι. Για αύριο δεν ξέρω

 

Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, ο άνθρωπος καλείται να αποφασίζει ποιος είναι. Ποιος είναι ο σταθερός καμβάς πάνω στον οποίο θα δημιουργήσει τον εξελισσόμενο εαυτό του.

Ο κοινωνικός εαυτός είναι εκείνος με τον οποίο σχετιζόμαστε με τους άλλους, όμως δεν είναι ολόκληρος ο εαυτός. Είναι μόνο ο συνειδητός εαυτός.

Ο κοινωνικός εαυτός ξεκινά ως ο δοσμένος εαυτός της δοσμένης μας ταυτότητας, την οποία δεν επιλέξαμε. Δεν επιλέξαμε πότε, πού και από ποιους θα γεννηθούμε.

Ο άνθρωπος, στα πλαίσια του λειτουργικού κοινωνικού εαυτού του, καλείται να μεταβολίσει την πληθώρα των διαφορετικών επιδράσεων που έχει δεχτεί. Τις διαφορετικές εμπειρίες που έχει βιώσει. Τα διαφορετικά πρόσωπα με τα οποία έχει σχετιστεί. Τις διαφορετικές ηλικίες που έχει υπάρξει. Τους διαφορετικούς κοινωνικούς κανόνες στους οποίους καλείται να προσαρμοστεί.

Η απαρτίωση επιτρέπει στον άνθρωπο να ζει, να σχετίζεται, να υπάρχει ως ενότητα, δηλαδή να αξιοποιεί ολόκληρο τον εαυτό του. Η προσωπική κοσμοαντίληψη, δηλαδή το αξιακό πλαίσιο, είναι εκείνη που νοηματοδοτεί τις πράξεις και τους στόχους, ώστε ο λειτουργικός κοινωνικός εαυτός να αποτελεί ένα ενιαίο ψηφιδωτό.

Αντίθετα, ο δυσλειτουργικός κοινωνικός εαυτός δεν συνθέτει τα διαφορετικά δεδομένα του, λειτουργεί κατακερματισμένα με τα επιμέρους κουτάκια των ασύνδετων ρόλων. Σκόρπιες ψηφίδες.

Ο άνθρωπος που δεν έχει επεξεργαστεί το αξιακό του σύστημα, δεν έχει την ικανότητα να συνδέσει και να κατανοήσει τα συναισθήματα, τις αντιδράσεις, τα βιώματά του. Επομένως δεν μπορεί να έχει ενιαία δομή ταυτότητας. Κάποτε οι φωτογραφίες ήταν ελάχιστες, αλλά αναφέρονταν στο σημαντικό. Η φωτογραφία του γάμου, του στρατού, του ξενιτεμένου, των νέων εγγονιών. Αυτές οι φωτογραφίες στο σαλόνι ή στην κουζίνα ήταν η συλλογική μνήμη της οικογένειας. Η κοινή αναφορά. Το παζλ του οικογενειακού γενεογράμματος.

Σήμερα οι χιλιάδες ψηφιακές φωτογραφίες, που έχουν αποθηκευτεί στο κινητό, προσδοκούν μάταια τη στιγμή που θα αναδειχθούν. Οι στιγμές παρέρχονται, αλλά είναι κατακερματισμένες. Δίχως αυτό το συνεκτι-κό κάτι που θα τις ονομάσει ζωή!

Η απαρτίωση επιτρέπει στον άνθρωπο να ζει, να σχετίζεται, να υπάρχει ως ενότητα, δηλαδή να αξιοποιεί ολόκληρο τον εαυτό του.

Η κοινωνική συμμόρφωση είναι ο κύριος παράγοντας που επηρεάζει τη διαμόρφωση του κοινωνικού εαυτού. Είναι η αγωνία για την αποδοχή από το οικογενειακό πλαίσιο, αλλά και από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, που δημιουργεί κίνητρα ή αντι-κίνητρα για την υιοθέτηση συμπεριφορών. Η κοινωνική συμμόρφωση επιτάσσει μέσω της εκάστοτε ηθικής να προβάλλονται ή να καλύπτονται πλευρές του εαυτού, ώστε να υπάρχει ένας αποδεκτός κοινωνικός εαυτός.

 

Προδημοσίευση

Του Δημήτρη Καραγιάννη (ψυχοθεραπευτής)

Αγώνας ποδοσφαίρου, Ορφέας Ασπροβάλτου - Α.Ο. Βαλτινού 2-7

 

Σε φιλικό αγώνα που διεξήχθη την Κυριακή 29-9-2024, στο γήπεδο της Κάτω Ελάτης μεταξύ των ομάδων Ορφέας Ασπροβάλτου - Α.Ο. Βαλτινού κέρδισε η ομάδα του Βαλτινού με σκορ 7-2.

Το σκορ άνοιξε ο Βάιος Τσιγάρας ο οποίος έκανε και το 0-2. Στη συνέχεια με εύστοχο χτύπημα πέναλτι ο Αλέξανδρος Φαρμάκης έκανε το 0-3 που ήταν και το σκορ του ημιχρόνου.

Στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα του Ορφέα Ασπροβάλτου  μείωσε σε 1-3. Άμεση όμως η απάντηση της ομάδας του ΑΟΒ, με τον Δημήτρη Κοθρά που έκανε το 1-4. Ακολούθησε πέναλτι των γηπεδούχων μειώνοντας τη διαφορά του σκορ σε 2-4.

Από κει και πέρα το παιχνίδι ήταν μονόλογος για την ομάδα Α. Ο. Βαλτινού καθώς το σκορ διαμορφώθηκε με τα γκολ του Δημήτρη Κοθρά, του Γιάννη Σφυρλίδα και του Σπύρου Αρμάγου στο τελικό 2-7.

Πολιτιστικοί διάλογοι συμπερίληψης και αλληλεγγύης

 

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκαν οι τριήμερες πολιτιστικές εκδηλώσεις  «Πολιτιστικοί διάλογοι συμπερίληψης και αλληλεγγύης», που διοργάνωσε  ο Σύλλογος Φίλων της Δημοτικής Φιλαρμονικής Τρικάλων. Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων είχε ως εξής:

– Την Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου στις 19.00, πραγματοποιήθηκε αγώνας μπάσκετ με αναπηρικά αμαξίδια στην πλατεία Μακαρίου, στο παλιό Δεσποτικό. (Στον αγώνα συμμετείχαν αθλητές από την ομάδα του Αστέρα Τρικάλων και Ολυμπιάδας Λάρισας).

– Το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου, στις 19.00, στο υπαίθριο Δημοτικό θέατρο, στο Φρούριο δόθηκε συναυλία με τη συμμετοχή των σχολείων για ΑμεΑ στα Τρίκαλα και των ΚΔΑΠ ΜΕΑ της πόλης των Τρικάλων. Στη συναυλία συμμετείχαν: η Δημοτική Φιλαρμονική Τρικάλων και η Φιλαρμονική του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας, υπό την διεύθυνση των αρχιμουσικών Μαίρης Μητσοπούλου και Μαρίας Παναγοπούλου. Τραγούδια ερμήνευσαν οι τραγουδιστές Θοδωρής Τσάτσος και Αντωνία Βισβίκη. Το μουσικό πρόγραμμα που παρουσίασαν οι δύο φιλαρμονικές περιλάμβανε τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Χατζιδάκι, του Βασίλη Τσιτσάνη του Σταύρου Ξαρχάκου και άλλων. Την παρουσίαση της εκδήλωσης έκανε η Θεοδώρα Σαργιώτη.

– Την Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε μουσικός περίπατος, τριών χιλιομέτρων, στα σπίτια των τρικαλινών δημιουργών. (Β. Τσιτσάνη, Α. Καλδάρα, Κ. Βίρβο, Δ. Μητροπάνο). Κατά τη διάρκεια του περιπάτου στο κέντρο της πόλης, στις δύο στάσεις που έγιναν -στο Μουσείο Τσιτσάνη και στο Μουσείο Τρικαλινών δημιουργών - ακούστηκαν ρεμπέτικα και έντεχνα τραγούδια από ζωντανές ορχήστρες. Στον μουσικό περίπατο συμμετείχαν: Tα Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης και τα ειδικά σχολεία για άτομα με αναπηρία: ΚΔΑΠ ΜΕΑ  Ήφαιστος,  ΚΔΑΠ  ΜΕΑ «Με αγάπη», ΚΔΑΠ  ΜΕΑ «Αγία Άννα», το 1 ο Δημοτικό ειδικό Σχολείο Τρικάλων, το Ενιαίο Ειδικό Επαγγελματικό Γυμνάσιο – Λύκειο Τρικάλων, το ΚΔΗΦ «ΓΕΦΥΡΕΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ» της Π.Ο.Φ.Ε.Κ.Ο., και το Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης Τρικάλων.

Τον συντονισμό των αθλητικών δράσεων και του μουσικού περιπάτου είχε η Χριστίνα Μπαλλά.

Ο Πρόεδρος, Οδυσσέας Τράντος και το ΔΣ του Συλλόγου Φίλων της Δημοτικής Φιλαρμονικής Τρικάλων, εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για την επιτυχία της ουσιαστικής πολιτιστικής παρέμβασης που έγινε στα Τρίκαλα, με σεβασμό  και ευαισθησία σε μια πληθυσμιακή ομάδα ατόμων με αναπηρία και το δικαίωμά τους στην προσβασιμότητα, στη μουσική, στον αθλητισμό και στον πολιτισμό της πόλης.

Ακολουθεί φωτορεπορτάζ:

Η οβίδα όλμου

 

Ο πόλεμος, εκτός από τους σκοτωμένους, τους σακάτηδες, τα καμένα χωριά και τους άστεγους, άφησε πίσω του διάσπαρτα παντού πολεμοφόδια, που γίνονταν παιχνίδι επικίνδυνο στα χέρια μας.

Ένα απόγευμα κοπροσκυλιάζαμε στην ακροποταμιά, κάτω από το γιοφύρι με τον Στέλιο και τον Βασίλη, όταν την είδα πρώτος:

- Παιδιά, μια οβίδα όλμου, πάμε να φύγουμε!

- Άδεια είναι, ρε ζωντόβολο! λέει ο Στέλιος, που ήταν και πιο θαρρετός.

Και πριν προλάβουμε να αντιδράσουμε την αρπάζει και την πετάει σε μία μεγάλη πέτρα.

Τίποτα δεν έγινε.

Αναθαρρήσαμε. Πάμε κοντά, την πιάνουμε, την περιεργαζόμαστε: το μεταλλικό κορμό, τα μολυβένια φτερά.

- Αυτή είναι γεμάτη ελατήρια. Αν την ανοίξουμε, έχουμε να βγάλουμε πράγματα, λέει ο Στέλιος.

-Κι αν σκάσει;

- Τι να σκάσει, ρε βλάκα, αφού είναι σκασμένη.

Στρωθήκαμε σε ένα βραχάκι και αρχίσαμε δουλειά. Ένας κρατούσε και οι άλλοι δύο χτυπούσαμε με μια πέτρα - πότε ο ένας, πότε ο άλλος.

Σπάσαμε τα μολυβένια φτερά, αλλά το υπόλοιπο αντιστεκόταν. Η ώρα περνούσε, αρχίσαμε να κρυώνουμε.

- Δεν φεύγουμε; πρότεινα.

- Κι αυτό τι θα το κάνουμε; ρωτάει ο Βασίλης.

- Θα το πάρω εγώ, να το ανοίξω με τη βαριά στο σπίτι, λέει ο Στέλιος.

Ήταν μεγαλύτερος μας, δυνατότερος – είχε και τη βαριά.

-Θα μας δώσει και μας ό,τι έχει μέσα;

- Να δούμε πρώτα τι έχει...

Φύγαμε.

Δεν είχαμε καλά καλά φτάσει στα σπίτια μας, όταν ακούγεται ένα φοβερό «μπαμ» που συγκλόνισε το χωριό.

Αναστάτωση. Τι έγινε; Έπειτα από κάμποση ώρα μάθαμε.

Παίρνοντας ο Στέλιος στην οβίδα, πήγε κατευθείαν στο μαγαζάκι του Λευτέρη που πουλούσε διάφορα εργαλεία για μαστόρους. Πέρασε στο εσωτερικό του, χωρίς να προσέξει ο Λευτέρης, άρπαξε μία βαριά που ήταν εκεί και ρίχτηκε στην οβίδα.

Τον γνώρισαν από το κόκκινο πουλόβερ που φορούσε. Πάει κι ο Λευτέρης από τα αέρια. Για μέρες δεν μιλιόμουνα.

 

Του Δημήτρη Γκιώνη