Απόβραδο με απόβροχο στο Βαλτινό

 

Βαλτινό, Παρασκευή 30 Αυγούστου 2024. Τόπος όμορφος και ζωντανός. Χωριό αγαπημένο. Μέρος που θέλουμε να προστατέψουμε και να αναδείξουμε πιο πολύ από ποτέ! Εκτιμούμε όλα όσα μας προσφέρει μέσα απ’ την ιστορία και την κουλτούρα του, μέσα από την μαγευτική φύση και τις αξίες των ανθρώπων του...

Η συγχωριανή μας, Χριστίνα - Μαρία Βότσιου με την φωτογραφική μηχανή του κινητού της, κατέγραψε και φανερώνει στα έκπληκτα μάτια μας, τον μυστηριώδη ονειρικό κόσμο του απόβροχου κι απόβραδου της χθεσινής ημέρας στο Βαλτινό!

Την ώρα που πέφτει η νύχτα στο χωριό μετά από βροχή, με τους φανταστικούς χρωματισμούς, την ώρα που τα φωτεινά αστρικά κύματα κινούνται σε τυχαίες κατευθύνσεις και λούζουν τα πάντα με το κοσμικό τους χρώμα, την ώρα που η αστερόσκονη αρχίζει να ψιχαλίζει κάθε δρομίσκο του χωριού και να μοιράζει έναν συνδυασμό χρωμάτων αντάξιο του βόρειου και νότιου σέλας, την ώρα που το χρυσό του ήλιου και το ασημί του φεγγαριού, τα πράσινα της φύσης, το κόκκινο της διέγερσης, τα κίτρινα της εξουσίας, το πορτοκαλί της ελπίδας κορυφώνονται, η Χριστίνα - Μαρία Βότσιου απαθανατίζει το χρωματικό πανηγύρι και μας καληνυχτίζει, λίγο πριν επισκιάσει τον τόπο το μαύρο ταβάνι του ουρανού!

Γιόρτασαν την επέτειο του γάμου τους

 

Με μια όμορφη φωτογραφία του γάμου τους και μια τρυφερή υπόμνηση στα social media οι συγχωριανοί μας,  Γιάννης Κ. Κουφοχρήστος και Ιωάννα Παπαδημητρίου γιόρτασαν την επέτειο του γάμου τους και εξέφρασαν τον αμείωτο έρωτά τους 18 χρόνια μετά.

Η υπόμνηση έχει ως εξής:

«Ήρθες όταν δεν σε περίμενα...και ήσουν αυτό που περίμενα πάντα...!!!

Πάντα γελαστοί...όπως εκείνη την μέρα...

Σ’ αγαπώ τόσο, όσο την πρώτη μέρα που σε γνώρισα...και αυτή είναι η αλήθεια μου... όταν σε κοιτώ 18 χρόνια μετά...»

«Δέησις»

 

Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’ έναν ναύτη.
H μάνα του, ανήξερη, πηαίνει κι ανάφτει

στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και να ’ν’ καλοί καιροί

και όλο προς τον άνεμο στήνει τ’ αυτί.
Αλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,

η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θα ’λθει πια ο υιός που περιμένει.

 (Κ.Π. Καβάφης)

Εκλεκτικές συγγένειες «Ευρυκόμη» - «Δέησις»

Στην προηγούμενη ανάρτηση έγινε ανάλυση του ποιήματος «Ευρυκόμη» του Διονυσίου Σολωμού. Στη σημερινή γίνεται μια ανάλυση της «Δέησις» του Κ. Π. Καβάφη και μια προσέγγιση στην εκλεκτική συγγένεια των δύο ποιημάτων. Πρόκειται για δύο αριστουργήματα της νεοελληνικής ποίησης που έχουν το ίδιο θέμα.

Ως εκλεκτική συγγένεια μεταξύ των ποιητών θεωρείται: οι δεσμοί, τα κοινά στοιχεία, ο διαχρονικός διάλογος και τα αποτελέσματά του, και ας μην έζησαν στην ίδια εποχή.

Μια εκλεκτική συγγένεια ανακαλύπτουμε ανάμεσα σε δύο ποιητές της νεοελληνικής ποίησης, στον Σολωμό και τον Καβάφη στα ποιήματά τους «Ευρυκόμη» του πρώτου, που αναλύθηκε στην προηγούμενη ανάρτηση και «Δέησις» του δεύτερου. Το θέμα των δύο ποιημάτων είναι το ίδιο και αφορά από τη μια την αναμονή του αγαπημένου προσώπου, παράλληλα όμως και την άγνοια του θανάτου του, τον «ανήξερο θάνατο».

Στην «Ευρυκόμη» ο Θύρσης περιμένει αδημονώντας στην άκρη της θάλασσας την ωραία Ευρυκόμη και στο «Δέησις» η μάνα ενός ναύτη, ανάβει το καντήλι της Παναγίας και την παρακαλεί για την επιστροφή του γιου της. Και στις δύο περιπτώσεις όμως, ο θάνατος των αγαπημένων προσώπων, έχει ήδη συντελεστεί αλλά και ο Θύρσης και η μάνα του ναύτη αγνοούν το τραγικό γεγονός.

Τέσσερα είναι τα κοινά στοιχεία στη σκηνοθεσία των δύο συγγενικών ποιημάτων. Οι παρόντες, που είναι τα πρόσωπα που αναμένουν και εμφανίζονται στον αναγνώστη-θεατή σε πρώτο πλάνο με λεπτομέρειες των συναισθημάτων και κινήσεών τους, δηλαδή ο Θύρσης και η μάνα του ναύτη, οι απόντες που η ύπαρξή τους υποδηλώνεται αχνά σε δεύτερο μη εικονιζόμενο πλάνο, δηλαδή η Ευρυκόμη και ο ναύτης, η θάλασσα ως διαχωριστικός παράγοντας μεταξύ παρόντων και απόντων που συμβολίζει το άγνωστο και ο θάνατος.

Ο Καβάφης, με το ίδιο σκηνικό από την «Ευρυδίκη» του Σολωμού, επιχειρεί κάτι πιο δύσκολο. Δεν κρατάει την έκπληξη για το τέλος. Φανερώνει τον θάνατο του ναύτη απ' την αρχή...

Η θάλασσα στα βάθη της πηρ’ έναν ναύτη. —

Έχοντας χαλάσει την έκπληξη του τέλους από τον πρώτο κιόλας στίχο, δε του μένει παρά να δημιουργήσει άλλου είδους συγκινήσεις και άλλου είδους εκπλήξεις. Πρώτον αλλάζει την ερωτική σχέση παρόντα και απόντα που υπάρχει στον Σολωμό και ζωντανεύει τη σχέση μητέρας και γιου, ίσως για να αυξήσει περισσότερο το συναίσθημα της απώλειας -αφού η μητρική αγάπη είναι πιο βαθιά και πιο μεγάλη από κάθε ερωτικό συναίσθημα-. Δεύτερον, σε αντίθεση με τον Σολωμό, εισάγει στο ποίημά του το θεϊκό στοιχείο. Την εικόνα της Παναγίας.

Ενώ στον Σολωμό ο συνδετικός κρίκος του παρόντα και του απόντα είναι η θάλασσα, στον Καβάφη ο συνδετικός κρίκος είναι η εικόνα της Παναγίας και από τα φυσικά στοιχεία ο άνεμος. Το θεϊκό στοιχείο πάνω από τις φυσικές δυνάμεις. Είναι πράγματι όμως το θεϊκό στοιχείο πάνω από τις φυσικές δυνάμεις; Το αφήνει αιωρούμενο και εδώ βρίσκεται η ιδιοφυία του Καβάφη.

...Αλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,

Η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,

ξεύροντας πως δεν θα ’λθει πια ο υιός που περιμένει.

Ανήμπορη η Παναγία να βοηθήσει. Γνωρίζει αλλά αδυνατεί. Μόνο λυπάται. Κατώτερη από τις φυσικές δυνάμεις; Ίσως ναι, ίσως όχι. Εκείνο το «σοβαρή» αφήνει υπόνοιες μιας αυστηρότητας πως... έτσι έπρεπε να γίνει. Το θεϊκό στοιχείο σε αρμονία με την ειμαρμένη. Μόνο να λυπηθεί μαζί με τη μάνα μπορεί. Ο Καβάφης αναδεικνύει τον παρηγορητικό ρόλο της θρησκείας, γι’ αυτό την αποδέχεται. Παράλληλα αναδεικνύει και το ζήτημα της Θεοδικίας. Σε ποιον να κατευθύνει τον πόνο και την οργή της η μάνα του ναύτη, όταν μάθει αργότερα τον θάνατο του γιού της; Ποιον θα δικάσει; Σε ποιον θα ξεσπάσει; Στην Παναγία φυσικά που της άναβε το κερί και την παρακαλούσε, μα εκείνη δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει το κακό!

Από κάθε άποψη όμως για τον Καβάφη, είτε παρηγορητικά είτε ως Θεοδικία για να απορροφήσει την οργή από το κακό, ο Θεός ή οι Θεοί είναι χρήσιμοι...

Κοντολογίς τα δύο αυτά ποιήματα «Η Ευρυκόμη» και «Δέησις» αποτελούν παράδειγμα εκλεκτικών συγγενειών μεταξύ μεγάλων ποιητών, διαφορετικών εποχών καθώς και τέλειο παράδειγμα διαχρονικού ποιητικού διαλόγου.

Πηγή: https://www.freeopinion.gr/Article/3475/giorgos-pirgaris/eklektikes-syggeneies-eyrykomi-deisis Γιώργος Πύργαρης

«Η Ευρυκόμη»

 

«Θάλασσα, πότε θέλ᾿ ιδώ την όμορφη Ευρυκόμη;
Πολύς καιρός επέρασε και δεν την είδα ακόμη.
Πόσες φορές κοιτάζοντας από το βράχο γέρνω
και τον αφρό της θάλασσας για τα πανιά της παίρνω!
Φέρ᾿ τηνε, τέλος, φέρ᾿ τηνε». Αυτά ο Θύρσης λέει,
και παίρνει από τη θάλασσα και τη φιλεί και κλαίει·
και δεν ηξέρει ὁ δύστυχος οπού φιλεί το κύμα
εκείνο, που της έδωσε και θάνατο και μνήμα.

Ανάλυση του ποιήματος «Ευρυκόμη» του Διονυσίου Σολωμού

Το θέμα του ποιήματος «Ευρυκόμη» αφορά από τη μια την αναμονή του αγαπημένου προσώπου, παράλληλα όμως και την άγνοια του θανάτου του, τον «ανήξερο Θάνατο». Ο Θύρσης περιμένει αδημονώντας στην άκρη της θάλασσας την ωραία Ευρυκόμη. Όμως ο θάνατος της αγαπημένης του έχει ήδη συντελεστεί αλλά ο ίδιος αγνοεί το τραγικό γεγονός.

Τα σκηνοθετικά στοιχεία του ποιήματος είναι: α) σε πρώτο πλάνο ο παρόντας Θύρσης, με λεπτομέρειες των συναισθημάτων και κινήσεών του, β) σε δεύτερο μη εικονιζόμενο πλάνο η απούσα Ευρυκόμη, που η ύπαρξή της υποδηλώνεται αχνά, γ) η θάλασσα που συμβολίζει το άγνωστο ως διαχωριστικός παράγοντας μεταξύ του παρόντα και της απούσας και δ) ο θάνατος.

Μέσα στους στίχους του ποιήματος συμπυκνώνεται με έναν μοναδικό τρόπο το πάθος και η επιθυμία της επιστροφής της αγαπημένης του, αλλά και η τραγικότητα της ανθρώπινης μοίρας. Η έκπληξη του θανάτου της Ευρυκόμης που ο Σολωμός κρατά για το τέλος χτυπάει σαν μαστίγιο μονάχα τον αναγνώστη, ο οποίος διατηρώντας έντονη την λύπη από την έκπληξη του θανάτου της ακολούθως κατευθύνει τον οίκτο του στον Θύρση, που τον βλέπει όχι μόνο να αγνοεί το γεγονός και να αναμένει μάταια τον ερχομό της, μα μέσω μιας καταπληκτικής σκηνής που μονάχα ξέχωροι ποιητές μπορούν να ζωντανέψουν, τον βλέπει να σκύβει παίρνοντας με τις χούφτες του θάλασσα και να τη φιλάει ως το μόνο συνδετικό κρίκο που τον ενώνει με την αγαπημένη του, αλλά και θεωρώντας την τον μοναδικό δρόμο που θα την φέρει πίσω. Όμως αλλοίμονο!... Χωρίς να το ξέρει φιλάει τον φονιά της αγάπης του, γιατί η θάλασσα που εκείνος φιλάει, αυτή η ίδια είναι και ο θύτης και ο καταστροφέας της ευτυχίας του, γιατί αυτή έχει ήδη σκοτώσει την όμορφη αγαπημένη του την Ευρυκόμη.

Να γιατί μερικοί ποιητές είναι και παραμένουν μεγάλοι. Γιατί μέσα σε ελάχιστους στίχους, κρύβουν ολόκληρους κόσμους, τονίζουν τις πιο υψηλές κι ανέγγιχτες χορδές, φανερώνοντας συνάμα τη σκληρή ειρωνεία της τραγωδίας.

Η επανασύσταση της Ακαδημίας ποδοσφαίρου Α.Ο. Βαλτινού - GeoGreen!

 

Η επανασύσταση της Ακαδημίας ποδοσφαίρου Α.Ο. Βαλτινού - GeoGreen είναι μια συλλογική προσπάθεια από τον Α.Ο. Βαλτινού, τους πρώην δήμους Καλλιδένδρου, Κόζιακα, Φαλώρειας, καθώς ακόμη και από τα γειτονικά χωριά της ευρύτερης περιοχής, που έχει στόχο να προσφέρει τη δυνατότητα στους μικρούς αθλητές, τη σωστή εκμάθηση του αθλήματος, την καλλιέργεια ομαδικού πνεύματος και άμιλλας, τη βελτίωση της φυσικής κατάστασης, την αξιοποίηση των ικανοτήτων & δεξιοτήτων τους, την πειθαρχία, αντίληψη και προσανατολισμό, την άθληση, την ψυχαγωγία, το παιχνίδι και τη διασκέδαση!

Η όλη προσπάθεια στηρίζεται από τον Α.Ο. Βαλτινού παρέχοντας κάθε διευκόλυνση στους προπονητές, στους αθλητές, αλλά και στην παραχώρηση των διαθέσιμων υλικών και άρτιων εγκαταστάσεων του γηπέδου της ομάδας, καθώς και στην στήριξη της εταιρείας GeoGreen, (εταιρία ανανεώσιμων πηγών ενέργειας), η οποία είναι ο βασικός χορηγός.

Υπεύθυνος της ακαδημίας ποδοσφαίρου ανέλαβε ο προπονητής κ. Νικόλαος Μανούρας (Προπονητής UEFA Α, Καθηγητής Φυσικής Αγωγής) που, μαζί με τους καταρτισμένους και έμπειρους προπονητές, θα προσφέρουν τις γνώσεις τους για την επίτευξη της σωστής καλλιέργειας του αθλήματος.

Έτσι, μέσα σε ένα ασφαλές και φυσικό περιβάλλον, στο γήπεδο του Α.Ο. Βαλτινού, θα προπονείται, θα γυμνάζεται, θα καλλιεργείται, και θα δημιουργείται ένα φυτώριο νέων ποδοσφαιριστών, για τη μελλοντική στελέχωση των ποδοσφαιρικών ομάδων της περιοχής.

Στην ακαδημία θα λειτουργούν τρία τμήματα συγκροτημένα κατά ηλικία, α) Προπαιδεία β) Τζούνιορ – Προτζούνιορ και γ) Μπαμπίνι.

Για εγγραφές ή περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να επικοινωνείτε στο τηλέφωνο 6946151742 ή να στείλετε μήνυμα στις σελίδες της ομάδας ΑΟΒ στα social media (facebook, instagram).

Οι θερινές διακοπές ενός έφηβου στο χωριό

 

Ήμουν δεν ήμουν δεκατριών χρονών τότε και νόμιζα πως ήμουν ο άρχοντας του κόσμου  και πως όλοι γύρω μου υπήρχαν για να με υπηρετούν και να με φροντίζουν, να μου κάνουν όλα τα χατίρια και να μ’ έχουν σαν πρίγκιπα.

Οι διακοπές στο χωριό του πατέρα μου, το Βαλτινό, θυμάμαι κρατούσαν σχεδόν όλο το καλοκαίρι. Με το που έκλειναν τα σχολεία, δηλαδή κάπου τον Ιούνιο, έφτανα στο χωριό για διακοπές και επέστρεφα στην πόλη με βαριά καρδιά το Σεπτέμβρη, αχόρταγος από παιχνίδι, κατράμι μαύρος από τον ήλιο και με σακατεμένα τα γόνατα απ’ τη μπάλα.

Η γιαγιά μου, η μάνα του πατέρα μου, με περίμενε πως και πως κάθε χρόνο, να με χαρεί, να με περιποιηθεί, να με ντύσει, να με ταΐσει και να με κοιμίσει. Ο παππούς μου ήταν πάντα έτοιμος να μου μάθει τις αγροτικές ασχολίες, που ποτέ όμως δεν κατάφερα να μάθω, μου διηγιόταν διάφορες ιστορίες και προσπαθούσε να με νουθετήσει στους ηθικούς κανόνες.

Έτσι για μένα οι διακοπές του θέρους στο χωριό ήταν κάτι παραπάνω από διασκέδαση, κάτι εντελώς προσωπικό, γεμάτο από πηγές χαράς, γνώσεων και εμπειριών.

Κάθε χειμώνα, στην πόλη που ζούσα, ένοιωθα σίγουρος ότι είχα αποκτήσει αρκετή γνώση και νόμιζα ότι θα κατατρόπωνα στην «μαγκιά», όλους τους θερινούς μου φίλους στο χωριό. Έτσι πάντα το έπαιζα «μούρη» και «ιστορία» στους φίλους μου στο χωριό, μα κάθε φορά αποδεικνυόταν πως ήμουν εντελώς αμαθής και φλώρος μπροστά τους.

Και βέβαια, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, στο χωριό ήταν που βίωσα για πρώτη φορά τι σημαίνει χαρά, πόνος, ζωή και θάνατος.

Θυμάμαι τις ατέλειωτες βόλτες με τα ποδήλατα που δεν είχανε ποτέ φρένα κι έπρεπε να τρώμε τις σόλες των παπουτσιών μας, σφηνωμένα στο πίσω λάστιχο για να σταματάμε και να μην πέφτουμε πάνω στις γριές και στους γέρους, που κατατρομαγμένοι μας απειλούσαν με τις μαγκούρες και τις βίτσες γιατί τους χαλούσαμε τη θερινή τους ραστώνη.

Μετά ήταν η καθιερωμένη, σχεδόν καθημερινή, μπάλα με τα άλλα παιδιά του χωριού. Μαζευόμασταν στο προαύλιο του σχολείου και νυχτώναμε παίζοντας ποδόσφαιρο, μέχρι να φανεί ο παππούς με το ποδήλατο και να με μαζέψει για το σπίτι. Τα γόνατα  και τα χέρια ήταν μονίμως ματωμένα από τις πτώσεις στο έδαφος, αλλά δεν μ’ ένοιαζε καθόλου. Το αντριλίκι τα είχε αυτά, καθώς η εφηβεία ήταν προ των πυλών.

Τα πρώτα μου τσιγάρα τα κάπνισα εκεί, τα οποία προμηθευόμασταν κρυφά από το περίπτερο που βρίσκονταν στο κέντρο του χωριού.

Και μετά ήρθαν τα κορίτσια… εμείς δεν είχαμε ούτε τολμηρά αγγίγματα ούτε φιλιά, τίποτα τέτοιο σε κείνη την ηλικία, ήμασταν όλοι φαινομενικά αλάνια αλλά στην ουσία ήμασταν κάτι άβγαλτα πουλάκια, αθώα και ξεπουπουλιασμένα κι όταν βλέπαμε ένα κορίτσι που μας άρεσε τότε γινόμασταν κόκκινοι σαν παντζάρια, η γλώσσα διπλωνόταν μέσα στον οισοφάγο κόμπος και το στομάχι γέμιζε πεταλούδες.

Αμέτρητες οι «χυλόπιτες» που τρώγαμε κάθε εφηβικό θέρος, αλλά ήτανε τόσο γλυκές όλες, μία προς μία οι άτιμες, που τέτοια γεύση δεν ξανά ένοιωσα ούτε όταν μεταγενέστερα μεγάλος πια, κατακτούσα μία κοπέλα και ένοιωθα κυρίαρχος στη σχέση.

Σήμερα δυστυχώς μας έχει ρουφήξει για τα καλά η ρουτίνα και η άχαρη ζωή της πόλης, με όλα τα προβλήματα και τα άγχη της καθημερινότητας και δεν αποφασίζουμε, όχι να πάμε στο χωριό αλλά ούτε καν να αναπολήσουμε τα ωραία χρόνια της ζωής μας σ’ αυτό.

Φέτος, ήδη ημερολογιακά τουλάχιστον, φτάσαμε στο τέλος του καλοκαιριού και διαπίστωσα με λύπη πως ένας χρόνος ακόμα έφυγε ανεπιστρεπτί. Ένοιωσα λοιπόν την ανάγκη να γράψω και να μοιραστώ με όλους τους συγχωριανούς μου αυτές τις λίγες σκέψεις, τις μνήμες και τις εμπειρίες μου που είχα από το χωριό και που σημάδεψαν τη ζωή μου.

Όμως του χρόνου τον Ιούλιο το ’χω υποσχεθεί στον εαυτό μου να ξαναέρθω στο χωριό, να κάνω ένα γύρο στα παλιά λημέρια μου, που ως εκ θαύματος έχουν μείνει σχεδόν τα ίδια, αν εξαιρέσεις τη γιαγιά και τον παππού που συγχωρέθηκαν και τα ποδήλατα που σκούριασαν μέσα στην υγρή δίνη του χρόνου.

Ένας Βαλτσινιώτης

Ντοπιολαλιά - Στο παζάρι

 

-Μαρή θεια Μαργιώ θα παρ’ς τίπουτα λαστιχένια πατούμινα; Χιμώνας έρχιτι πως θα παεν’ς στα χουράφια μι τις γόβις τις καλές που εχ’ς για την εκκλησιά;

-Κι πόσου ταχ’ς γιεμ;

-Για σένα θεια είκουσ ιβρω κι μια κότα

-Ααααααα είσι πουλύ ακριβός, δεν μι δειν’ ου γέρους μ’ τόσα λιφτά.

-Αντι πάρτα δικαπέντι κι χουρίς την κότα γιατί είσι καλή θεια, αλλά μη κρεν’ς π’θενα ότι στα ’δουκα τόσου…

-Νάσι καλά λιβέντι μ’, θα ματάρθου να πάρου κι για τουν παππού μ’ ένα ζιβγάρι, να μη ζιλέβι.

-Καλά θεια Μαργιώ μιγειάς τα πατούμινα.

Το σημερινό Ημερολόγιο - Μια σύντομη και απλή προσέγγιση στην προέλευση και στην ονοματοθεσία αυτού.

 

Του Ευάγγελου Στάθη, φιλολόγου

 

Το σημερινό ημερολόγιο, το λεγόμενο Νέο ή Γρηγοριανό προτάθηκε το 1582 από τον Πάπα Γρηγόριο ΚΓ' με τη μορφή της μεταρρύθμισης του Παλαιού ή Ιουλιανού ημερολογίου· το τελευταίο έγινε από τον Ιούλιο Καίσαρα περί τα μέσα του 1ου π.Χ. αιώνα, για να μεταρρυθμίσει το μέχρι τότε Ημερολόγιο της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Όλα τα ονόματα των μηνών είναι, φυσικά, της λατινικής γλώσσας και έχουν ως βάση τους μήνες του Ημερολογίου της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας κυρίως. Το νέο Ημερολόγιο υιοθετήθηκε από την Ελλάδα το 1923. Ο λαός μας όμως δεν μπόρεσε να υιοθετήσει τα ονόματα αυτά. Γι' αυτό, για τους περισσότερους τουλάχιστον μήνες, δημιούργησε το δικό του ημερολόγιο, το Λαογραφικό, ας το πούμε έτσι. Η ανεπίσημη λοιπόν ζωή, των αγροτικών προπάντων πληθυσμών, εκφράστηκε με διαφορετικές ονοματοθεσίες. Γεωργικές εργασίες, όπως το όργωμα, η σπορά, ο θερισμός, ο τρύγος, η συγκομιδή των καρπών, έδωσαν το όνομα τους στο χρονικό διάστημα κατά το οποίο αυτές εκτελούνταν. Δε σπανίζουν επίσης οι ονομασίες από γιορτές, καθώς και από τη λαϊκή ετυμολογία ή παρετυμολογία των λέξεων. Παρακάτω παρατίθενται τα λαϊκά ονόματα των μηνών καθώς και λαογραφικά (όπως παρατηρούν στη Δυτική κυρίως Θεσσαλία), επίσης παρατίθενται και τα ονόματα των μηνών του Αττικού Ημερολογίου, του γνωστότερου από τα αρχαία Ελληνικά ημερολόγια, επειδή τα δύο πρώτα έχουν πάρει πολλά στοιχεία από αυτά.

ΑΤΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 7ος ΓΑΜΗΛΙΩΝ 15 Ιανουαρίου -15 Φεβρουαρίου Στο αρχαίο Αττικό ημερολόγιο ο Γαμηλιών ήταν ιερός μήνας της Ήρας, προστάτιδας του γάμου γι' αυτό η Ήρα ονομάζονταν Γαμήλια, Γαμήλιος, Γαμόστολος, Ζυγία, Συζυγία. Κατά το μήνα αυτό γίνονταν οι περισσότεροι γάμοι στην αρχαία Αθήνα. Είναι εποχή που ησυχάζει η γεωργία και η κτηνοτροφία και τα ζώα γεννούν. ΛΑΤΙΝΙΚΟ (ΠΑΛΑΙΟ ΚΥΡΙΩΣ) ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 11ος ΙΑΝUARIUS

Πήρε την ονομασία από τον θεό των Ρωμαίων Ιanus (Ελλην. Ιανός), γιατί η γιορτή που ήταν αφιερωμένη στο θεό αυτό γινόταν τον ίδιο μήνα. Ο Ianus ήταν θεός των θυρών και της απαρχής κάθε νέας κατάστασης.

ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ (ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ) 1ος ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ

Ο Ιανουάριος είναι ο πρώτος μήνας του Γρηγοριανού ημερολογίου, το οποίο ισχύει και σήμερα.

ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΠΟ ΓΕΝΑΡΗΣ

Γενάρης (αλλού και Καλαντάρης). Συνήθως αυτόν το μήνα γεννούσαν τα ζώα, ιδίως τα αιγοπρόβατα. Αλλά και η φύση αρχίζει δειλά δειλά να γεννάει, να ματώνει (το Γενάρη ανθίζει η «τρελή» αμυγδαλιά). Πρόκειται βέβαια, για παρετυμολογία της λέξης.

8ος ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΩΝ 15 Φεβρουαρίου -15 Μαρτίου

Στις 11,12 και 13 του ίδιου μήνα τελούνται τα Ανθεστήρια, μεγάλη αττική γιορτή προς τιμή του Διόνυσου. Η λέξη Ανθεστηρίων προέρχεται από το άνθος και το ανθίζειν, γιορτή συνδεδεμένη με την άνοιξη, το άνθισμα των λουλουδιών και το ξύπνημα της φύσης. Ήταν επίσης και γιορτή των νεκρών και των ψυχών τους.

12ος FEBRUARIOUS

Τα februaria ήταν γιορτές εξαγνισμού, κατά τις οποίες προσφέρονταν τιμές και στους νεκρούς. Τελούνταν κατά τον τελευταίο μήνα του ρωμαϊκού έτους, ο οποίος ονομαζόταν Februarius. Υπήρχε μάλιστα και θεός Februus προσωποποίηση των καθαρτήριων τελετών.

2ος ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

ΦΛΕΒΑΡΗΣ

Ο λαός τον ονομάζει Φλεβάρη, επειδή η ονομασία του παρετυμολογείται από τη λέξη φλέβες, από τα υπόγεια δηλαδή νερά που αρχίζουν τότε να βγαίνουν στην επιφάνεια λόγω των πολλών βροχών.

9ος ΕΛΑΦΗΒΟΛΙΩΝ 15 Μαρτίου-15 Απριλίου Έλαφος + βάλλω < Ελαφηβόλος Έτσι ονομαζόταν η Άρτεμη· (Ελάφια, τα ιερά της ζώα, θυσίαζαν οι αρχαίοι προς τιμήν της θεάς). Τα Ελαφηβόλια ήταν ομώνυμη γιορτή της Άρτεμης. Από εκεί και ο μήνας Ελαφηβολικών.

1ος ΜARTIUS

Μars-rtis = ο Θεός Αρης. Ο Μartius όφειλε την ονομασία του στο θεό Άρη και ήταν αφιερωμένος στη λατρεία του. Οι γιορτές προς τιμήν του τελούνταν την Άνοιξη.

3ος ΜΑΡΤΙΟΣ

Ήταν ο πρώτος μήνας του χρόνου παλιότερα, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο. ΜΑΡΤΗΣ

Ως προς τον καιρό ο μήνας είναι άστατος και βροχερός (γι' αυτό και Κλαψιάρης) κάνει και δυνατό κρύο, γδέρνει: «Μάρτης, Γδάρτης, κακός παλουκοκάφτης», λέει χαρακτηριστικά ο λαός.

 

10ος ΜΟΥΝΙΧΙΩΝ 15 Απριλίου -15 Μαΐου

Μουνιχία = λόφος κοντά στον Πειραιά, στη σημερινή Καστέλλα. Επώνυμος άρχοντας του τόπου ο Μούνιχος, ο οποίος ίδρυσε ναό της Αρτέμιδος (Μουνιχία Αρτεμις)· μουνίχια = γιορτή προς τιμήν της. Από εκεί και ο μήνας Μουνιχιών.

2ος ΑΡRILIS

Ιερός μήνας της θεάς Venus (= Αφροδίτη). Άλλη ετυμολογία συνδέει την ονομασία Αprillis με το λατιν. ρήμα aperio (=ανοίγω), δεδομένου ότι αυτόν το μήνα της άνοιξης ανοίγουν μπουμπούκια και ξεπετάγονται τα άνθη.

4ος ΑΠΡΙΛΙΟΣ

ΑΠΡΙΛΗΣ

Ο Απρίλης και ο Μάης είναι μήνες των λουλουδιών: «μπήκε ο Απρίλης με τα λούλουδα κι ο Μάης με τα ρόδα».

11ος ΘΑΡΓΗΛΙΩΝ 15 Μαΐου -15 Ιουνίου

Θάργηλος = το πρώτο ψωμί που έκαναν οι αρχαίοι από το καινούριο σιτάρι και το αφιέρωναν στον Απόλλωνα, την Άρτεμη, αλλά και τη Δήμητρα. Τα Θαργήλια γιορτάζονταν προς τιμήν τους. Ο Θαργηλίων είχε συνδεθεί με την ωρίμανση και την καλή καρποφορία των σιτηρών.

3ος ΜΑJUS

Μaius: Μaia: από την αρχαία ελληνική θεά Μαία, μητέρα του θεού Ερμή. Η Μaia θεωρούνταν θεότητα της φύσης, της βλάστησης ειδικότερα.

5ος ΜΑΪΟΣ

ΜΑΗΣ

Μήνας των λουλουδιών. Από το λαό συνδέεται παρετυμολογικά μάλλον, και με τα μάγια. Η θαυματουργή βροχή του πολλές φορές θεωρούνταν καταστροφική για τη γεωργία ("στον καταραμένο τόπο το μήνα Μάη βρέχει"), γι' αυτό και τον εξόρκιζαν με διάφορες τελετές και εκδηλώσεις. Το μαγιάτικο στεφάνι και ο Κλήδονας φαίνεται να έχουν κάποια σχέση με τις τελετές αυτές.

12ος ΣΚΙΡΟΦΟΡΙΩΝ 15 Ιουνίου -15 Ιουλίου

Σκίρον: τοποθεσία κοντά στον Κηφισό. Σκίρα ή Σκηροφόρια: γιορτή προς τιμήν της Αθηνάς, αλλά και του Ποσειδώνα και της Δήμητρας. Ο Σκιροφοριών συνδέονταν και με γιορτές που είχαν σχέση με το αλώνισμα των σιτηρών.

4ος JUNIUS

Είναι μήνας του ρωμαϊκού ημερολογίου και το όνομα του προέρχεται πιθανότατα από τη λέξη juno, λατινικό όνομα της θεάς Ήρας.

6ος ΙΟΥΝΙΟΣ

ΘΕΡΙΣΤΗΣ Το μήνα αυτό θερίζονται τα σιτηρά.

1ος ΕΚΑΤΟΜΒΑΙΩΝ 15 Ιουλίου-15 Αυγούστου

Eκατόν + βους: εκατόμβη= θυσία 100 βοδιών (ή και άλλων ζώων). Η θυσία προσφερόταν στον Απόλλωνα (Εκατόμβιος Απόλλων) ή και στο Δία (Εκατομβαίος Ζευς). Ο Εκατομβαιών θεωρείται ως η πρωτοχρονιά των αρχαίων Αθηναίων.

5ος JULIUS

Ο Πέμπτος (Quidilis) μήνας του ρωμαϊκού ημερολογίου ονομάστηκε Julius προς τιμήν του Ιουλίου Καίσαρα.

7ος ΙΟΥΛΙΟΣ

Σύμφωνα με το αρχαίο αττικό ημερολόγιο ήταν ο πρώτος μήνας του έτους. ΑΛΩΝΑΡΗΣ

Στους περισσότερους αγροτικούς τόπους ο Ιούλιος λέγεται Αλωνάρης, γιατί τότε γίνονταν ο αλωνισμός των σιτηρών.

 

2ος ΜΕΤΑΓΕΙΤΝΙΩΝ 15 Αυγούστου - 15 Σεπτεμβρίου

Γειτνιάω-ώ < γειτνιάζω (= γειτονεύω) < Μεταγείτνια. Στην αρχή του φθινοπώρου άλλαζαν κατοικίες ή γειτονιές οι αρχαίοι. Η γιορτή ήταν αφιερωμένη πάλι στον Απόλλωνα. Από εκεί και ο μήνας Μεταγειτνιών.

6ος ΑUGUSTUS

Ο μήνας πρώτα ονομάζονταν Sextilis: (=6ος), μέχρι που ονομάστηκε Αugusts προς τιμήν του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αυγούστου- κατά το μήνα αυτόν ο αυτοκράτορας είχε επιτυχίες και νίκες.

8ος ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Κατά το μήνα αυτόν α) οι καρποί είναι άφθονοι («Αύγουστε, καλέ μου μήνα, να 'σουν δυο φορές το χρόνο»)· β) Προμηνύει το χειμώνα (...κι από Αύγουστο χειμώνα...)· γ) οι 12 πρώτες μέρες του θα δείξουν τι καιρό θα έχουμε στους 12 μήνες του χρόνου αντίστοιχα (ημερομήνια).

3ος ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝ 15 Σεπτεμβρίου -15 Οκτωβρίου

Βοή + δρομώ (έω) = τρέχω με βοές προς αυτόν που φωνάζει για βοήθεια = βοηθώ. Τα βοηδρόμια ήταν γιορτή προς τιμήν του Απόλλωνα και του Θησέα. Από εκεί και ο μήνας Βοηδρομιών.

7ος SΕΡΤΕΜΒΕR (-is)

Septem (λατ.) = επτά. Στο ρωμαϊκό ημερολόγιο ήταν ο έβδομος μήνας, γι' αυτό και ονομάστηκε έτσι.

9ος ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

ΤΡΥΓΗΤΗΣ

Τρυγώ = μαζεύω ώριμους καρπούς, και ιδιαίτερα σταφύλια, συγκομίζω. Από κει πήρε το όνομα του ο μήνας.

4ος ΠΥΑΝΕΨΙΩΝ 15 Οκτωβρίου-15 Νοεμβρίου

Λέγεται και Πυανοψιών. Πυανέψια ή κυαμέψια (βράσιμο, ψήσιμο οσπρίων και κουκιών)· κάτι σαν τα σημερινά πολυσπόρια. Γιορτάζονταν προς τιμήν της Δήμητρας και του Απόλλωνα. Συμβόλιζαν την καλή σπορά, το πιάσιμο της σποράς και την καρποφορία.

8ος ΟCΤΟΜΒΕR (-is)

octo (λατ.)=οκτώ. Στο ρωμαϊκό ημερολόγιο ήταν ο 8ος μήνας, γι' αυτό και ονομάστηκε έτσι.

10ος ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

ΑΪ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Στις 26 Οκτωβρίου γιορτάζεται ο Άγιος Δημήτριος, γι' αυτό η λαογραφική του ονομασία είναι Αϊ Δημήτρης.

5ος ΜΑΙΜΑΚΤΗΡΙΩΝ 15 Νοεμβρίου- 15 Δεκεμβρίου

Τα Μαιμακτήρια ήταν γιορτή προς τιμήν του Διός· Ζευς Μαιμάκτης, δηλ. που είναι άγριος, θυελλώδης. Με τις θυσίες προσπαθούσαν να εξιλεώσουν το Δία, να τον μαλακώσουν, για να κάνει καλό χειμώνα. Από εκεί και ο μήνας Μαιμακτηριών.

9ος ΝΟVΕΜΒΕR (-is)

Νονem (λατ.) = εννέα. Στο ρωμαϊκό ημερολόγιο ήταν 9ος ο μήνας αυτός, γι' αυτό και ονομάστηκε έτσι.

11ος ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

ΠΑΧΝΙΣΤΗΣ Τα ζώα την περίοδο αυτή δε βόσκουν συνήθως έξω, αλλά τρώνε στο παχνί (παχνιά-ζονται) γι' αυτό κι ο μήνας ονομάζεται Παχνιστής. Λιγότερο σωστή φαίνεται η εξήγηση ότι κατά το μήνα αυτόν παχνίζει ο ουρανός, ρίχνει δηλ. πάχνη (πρωινή παγωμένη δροσιά).

6ος ΠΟΣΕΙΔΑΙΩΝ 15 Δεκεμβρίου -15 Ιανουαρίου

Τα Ποσείδεα γιορτάζονταν για να εξιλεωθεί ο Ποσειδώνας, ο Θεός της θάλασσας. 10ος DΕCΕΜΒΕR (-is)

Decem = 10. Ο Δεκέμβριος ήταν ο 10ος μήνας του Ιουλιανού ημερολογίου, γιατί το ρωμαϊκό ημερολόγιο άρχιζε από το μήνα Μάρτιο. Το όνομά του παρέμεινε το ίδιο και με το νέο ημερολόγιο.

12ος ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ

Το όνομά του παρέμεινε να δηλώνει 10ος, ενώ με το Γρηγοριανό ημερολόγιο είναι ο 12ος, τελευταίος δηλ. μήνας του έτους.

ΑΝΤΡΙΑΣ

Το κρύο το πολύ κατά το μήνα αυτό συσχετίστηκε παρετυμολογικά.

Αναμνήσεις από το Βαλτινό

 

Ένα βίντεο- άλμπουμ με παλιές έγχρωμες φωτογραφίες που αφορούν σε διάφορες δραστηριότητες των κατοίκων του Βαλτινού. Εκδηλώσεις, τοποθεσίες, γεωκτηνοτροφικές ασχολίες, πρόσωπα που έφυγαν, μαθητικά χρόνια και γενικότερα νοσταλγικές αναμνήσεις από την ζωή του χωριού. Μια περιπλάνηση στα παλαιότερα χρόνια της νοσταλγίας, καθ' ότι, αισθανόμαστε νοσταλγία όταν ανακαλούμε αναμνήσεις επειδή το μυαλό ξέρει ότι πρόκειται για στιγμές του χρόνου που δεν θα εμφανιστούν ποτέ ξανά.

ΠΑΡΟΧΘΙΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ

 

Τότε ήμουνα μαθητής ακόμα, όταν είχα ανακαλύψει τη μαγεία της πεζοπορίας στα παρόχθια μονοπάτια του μικρού μας ποταμού, που μοίραζε και μοιράζει ακόμα εξίσου την πόλη σε ανατολή και δύση. Μερικές φορές συναντούσα τον λαμπρό καθηγητή μου Κώστα Τοπούζη, κρυφό ποιητή, διανοητή και κορυφαίο μεταφραστή της αρχαίας Ελληνικής λυρικής ποίησης, οι πλήρεις μεταφράσεις του οποίου κοσμούν εδώ και κάμποσα χρόνια τις εκδόσεις «Επικαιρότητα». Ο καθηγητής με έπιανε από τη μασχάλη και συνεχίζαμε μαζί, ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας τον ποταμό από τις δύο του όχθες, μέχρι που κουραζόταν να με διδάσκει εξωσχολικά και φιλικά. Ήταν ο πρώτος που είδε τα πρωτόλειά μου και προσπάθησε να με βάλει σε έναν βατό για τις δυνάμεις μου δρόμο. Πότε-πότε επιχειρώ και σήμερα αυτές τις οδοιπορίες αναψυχής, αλλά πάντα σε πολύ μικρότερες αποστάσεις και πάντα στοιχειώνει τα βήματά μου η αχνή φυσιογνωμία του εκδημήσαντος καθηγητή. «Τι λες, θα πάμε», μου έλεγε, «μέχρι το σημείο που τελειώνει η πόλη μας νοτίως;» Πηγαίναμε. Και τώρα, λοιπόν, πάω μόνος, κατάμονος, και ίσως, αν είμαι τυχερός, θα πηγαίνω μέχρι το σημείο που θα τελειώνει η ζωή μου.

 

Του Ηλία Κεφάλα

 

Μια παρέα παιδιών, ακούγοντας τα πουλιά

 

Μια παρέα παιδιών, ακούγοντας τα πουλιά.

Τότε που υπήρχαν πουλιά.

Και δάση για να φωλιάζουν.

Και αυτιά για να τ' ακούνε, με προσοχή και θαυμασμό.

.

Κι ένα πουλάκι, ίσως κελαηδάει για μάς, κάπου στο μικρό μας πλανήτη — κι είμαστε απίστευτα τυχερά πλάσματα αν καταφέρουμε να το ψυχανεμιστούμε ανάμεσα στα μύρια ακούσματα.

.

photo: "Listening to the birds"

Rotchester, NY, 1885

John Dumont (1856-1944)

Δεκαπενταύγουστος - Εντυπώσεις από το πανηγύρι του Βαλτινού

 

Μέρες Δεκαπενταύγουστου…, το πανηγύρι του Βαλτινού γιορτάζεται κάθε χρόνο στον τόπο μας, με τα έθιμα και τις τοπικές παραδόσεις. Για άλλη μια χρονιά οι προσκυνητές κατέκλυσαν το ξωκλήσι στο δάσος της Παναγίας Βαλτινού και γιόρτασαν την μνήμη της Κοίμησης της Θεοτόκου με λαμπρότητα.

Την οργανωτική δομή του πανηγυριού την έχει κυρίαρχα το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο μαζί με τους διάφορους εθελοντές, πιστούς στην θρησκευτική και λαϊκή παράδοση.

Όλοι οι τοπικοί θεσμοί συντονίστηκαν κάτω από το πνεύμα της, όσο το δυνατόν, καλύτερης διοργάνωσης του πανηγυριού.

Επικεφαλής του θρησκευτικού τελετουργικού (Λειτουργία, Εσπερινό, Δέηση, Αρτοκλασία κλπ) ήταν ο ιερέας του χωριού, ο Πατήρ Κωνσταντίνος Ζαχαράκης, με συλλειτουργούς άλλους ιερείς από διπλανά χωριά και τους εκλεκτούς ιεροψάλτες.

Ο Δήμος και η Κοινότητα Βαλτινού φρόντισαν για την καθαριότητα και τον ευπρεπισμό του χώρου, με τους εργάτες και τα μηχανήματα που διαθέτουν.

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, κάποιοι άνθρωποι ανέλαβαν, σε εθελοντική βάση, να φροντίσουν, από την προπαρασκευαστική διαδικασία μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, της οργάνωσης του πανηγυριού.

Ο εθελοντισμός αυτός στηρίζεται στην αυτόβουλη συμμετοχή των κατοίκων καθώς αποτελεί μια άτυπη δέσμευση για την οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου, δίνοντας την δυνατότητα να κατανοήσουμε την σημασία της προσφοράς, της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς.

-Οι εθελόντριες γυναίκες του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού φρόντισαν για την προετοιμασία και προπαρασκευαστική διαδικασία της πατροπαράδοτης φιλοξενίας του πανηγυριού.

-Οι εθελοντές μάγειροι, οι διανομείς φαγητού και οι διάφοροι βοηθοί είχαν την ευθύνη της φιλοξενίας για την εύρυθμη διεκπεραίωση της προσφοράς του νόστιμου και γευστικού φαγητού.

-Άλλοι εθελοντές ανέλαβαν την καθαριότητα, την πάστρα και την λάντζα των μαγειρικών σκευών του μαγειρείου.

-Κάποιοι άλλοι είχαν τον συντονισμό και τη βοήθεια προς τους οδηγούς, του παρκαρίσματος των αυτοκινήτων στον καθορισμένο χώρο, συμβάλλοντας έτσι στην εύρυθμη πρόσβαση και διευκόλυνση της μετακίνησης των επισκεπτών.

Και έτσι το πανηγύρι μέσα σε φιλόξενο και εορταστικό κλίμα γιορτάστηκε με λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια.

Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους φορείς και εμπλεκόμενους εθελοντές, που με την σημαντική συμβολή τους αποδεικνύουν ότι ο θεσμός του πανηγυριού βρίσκεται βαθιά χαραγμένος στη συνείδηση όλων των κατοίκων και δημιουργούν τις προϋποθέσεις, ώστε κάθε χρόνο η επιτυχία να είναι εξασφαλισμένη!

Ο εορτασμός του Δεκαπενταύγουστου στο Βαλτινό

Με μεγάλη επιτυχία γιορτάστηκε και φέτος 2024, το πανηγύρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου,  στο ομώνυμο εκκλησάκι του δάσους της Παναγίας Βαλτινού.

Αποβραδίς της Τετάρτης 14 Αυγούστου, μέσα σε κατανυκτικό κλίμα, και  παρουσία πλήθος πιστών και επισκεπτών, τελέστηκε η ακολουθία του εσπερινού, μετ’ αρτοκλασίας και Θείου Κηρύγματος ενώ στο τέλος αυτής προσφέρθηκε στους επισκέπτες φιλοξενία με την πατροπαράδοτη φασολάδα.

Ανήμερα της Παναγίας, Πέμπτη 15 Αυγούστου, το πρωί, πραγματοποιήθηκε η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία. 

Ο μικρός βοσκός στο δάσος της Παναγίας

 

Εικονογραφημένο διήγημα, σχετικό με τον Δεκαπενταύγουστο, με τίτλο: «Ο μικρός βοσκός στο δάσος της Παναγίας».

Δεν υπάρχει ζωή χωρίς προβλήματα και δυσκολίες. Το ζητούμενο είναι η αντιμετώπισή τους. Η πρόβλεψη, η εκτίμηση των καταστάσεων και η εξεύρεση των λύσεών τους. Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορεί κανείς να ξεπεράσει τις δυσκολίες, τις κρίσεις, τα «χτυπήματα», τις βροχές, τις μπόρες της ζωής. Ο μικρός βοσκός στο δάσος της Παναγίας, μας δίνει ένα τέτοιο παράδειγμα αντιμετώπισης της δυσκολίας. Την ώρα που φυλάγει τα πρόβατα και ταυτόχρονα απολαμβάνει το παιχνίδι του στην κούνια, την ώρα που προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του και να φτάσει, να ακουμπήσει με τα πόδια του τον ουρανό, του 'ρχεται η πρώτη ψιχάλα βροχής στο μέτωπο. Η μπόρα ξεσπά. Η ώρα της αναμέτρησης με τον εαυτό του έρχεται. Η καταιγίδα αντιμετωπίζεται και οι ζημιές αποκαθίστανται. Μετά τη μπόρα βγαίνει πάλι ο ήλιος. Η αντιμετώπιση της καταιγίδας είναι το κεντρικό μήνυμα της ταινίας, στη νομοτέλεια της ζωής, που ο άνθρωπος περνάει τον βίο του ανάμεσα στο «Δόξα σοι ο Θεός «και στο «Βόηθα Παναγιά μου». Είναι αναπόφευκτο, πάντα στη ζωής μας να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δύσκολες και δυσάρεστες καταστάσεις. Πάντα θα υπάρχουν οι βροχές και οι μπόρες. Μας το επισημαίνει και ο Ποιητής μας, Ηλίας Κεφάλας με το ποίημά του: Όλο βροχές: 

«Πότε γεννήθηκα, πότε έγινα παιδί

Κι όλο να βρέχει μέσα μου, να βρέχει

Πότε μεγάλωσα πότε ανδρώθηκα

Κι όλο να βρέχει μέσα μου, να βρέχει

Και πότε γέρασα κι ήρθε στα μάτια μου αχλή

Κι όλο να βρέχει μέσα μου, να βρέχει».

 

Σενάριο - Σκηνοθεσία -Σκίτσα: Δημήτρης Τσιγάρας

Αφήγηση: Σάκης Μπιλιάλης

Μουσική: Χρύθσανθος Μουζακίτης

Ποίηση: Ηλίας Κεφάλας